ဆံုးရႈံးျခင္း

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဦးေႏွာက္ဆင္ျခင္မႈေတြနဲ႔ေ၀းရာ ခံစားမႈသက္သက္နဲ႔
စာေတြေရးခ်င္မိတယ္..။အခ်စ္အေၾကာင္း၊အလြမ္းအေၾကာင္း၊ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ဒဂၤေလးမ်ားအေၾကာင္း။
နာက်ည္းမႈေတြ၊ဆံုးရႈံးမႈေတြ၊ျပန္မရႏုိင္မႈေတြ ဒါေတြကုိပဲစဥ္းစားျပီး လံုးေထြးအေဖၚျပဳခဲ့တာ
သက္တမ္းရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုမကရွိေရာ့မယ္...။

က်မေတြးမိတယ္။

လူဆုိတာ တစ္ေယာက္ထဲအသက္မရွင္ႏုိ္င္ဘူးလားလုိ႔။ဒါဟာအမွန္တရားလုိ႔
တစ္သီးပုဂၢလ က်မလက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။
က်မတုိ႔ေတြ လူမႈပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနရ၊သြားရလာရတာေတြရွိတယ္။
ေရွာင္လႊဲလုိ႕မရတာေတြ အမ်ားအျပားရွိၾကတယ္။တည့္တည့္တုိးမွ အဆင္ေျပတာေတြ ရွိသလို
ေရွာင္သြားမွ သင့့္္ေတာ္တာေတြလဲ ရွိတယ္။ေရွာင္မသြားလုိ႔ တည့္တည့္တုိးရတာေတြလဲရွိသလုိ၊
မေရွာင္တတ္လုိ႔ တည့္တည့္တုိးတာမ်ိဳးလဲရွိတာေပါ့။တည့္တည့္တုိးတဲ့အခါ အခ်ီးမြမ္းခံရတာရွိသလုိ
အကဲ့ရဲ႕ခံရတာေတြလဲ ၾကံဳခဲ့ဖူးၾကမွာပါပဲေလ။ဒါကုိပဲ ေလာကဓံလုို႔သတ္မွတ္ရမလားလုိ႔ က်မစဥ္းစားမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ကုိယ္ပတ္သက္ခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆုိျပီး
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကေပးလာတဲ့ ေကာင္းက်ိဳး၊ဆုိးက်ိဳးမ်ားပါပဲ။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ လူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ဆံရတာေတြကုိ စိတ္ရႈတ္လာမိတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲေန တစ္စိတ္ထဲထားျပီး ေလာကမွာရွိတဲ့လူေတြကုိ ျပံဳးျပံဳးေလးလုပ္ျပီး
ၾကည့္ေနခ်င္ေသးေတာ့့တယ္။သြားခ်င္ရာကုိသြား၊ေနခ်င္ရာမွာေန၊အိပ္ခ်င္ရာအိပ္၊ဒါမ်ိဳးေနလုိက္ရင္
အကယ္လုိ႕က်မေဘးမွာရွိေနမယ့္သူေတြဟာ ခုရွိေနတဲ့အသုိင္းအ၀ုိင္းက လူေတြသာမဟုတ္ဘူးဆုိရင္..
က်မဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂရုစိုက္ေနစရာမလုိ။တသီးတသန္႔ ေအးေဆးသက္သာစြာ ႏွပ္ေနရံုပဲ..။
ဒါေပမယ့္ ဒီလုိေနလုိ႔မွ မရေသးတာ၊ဟုတ္တယ္မလား။
ခုေျပာေနတာေတြကလဲ က်မစိတ္ညစ္ညဴးတဲ့အခုိက္မို႔ ဒီစကားထြက္လာတာ။
ေနာက္မို႔ဆုိ သြားလုိ႔လာလုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ေပ်ာ္တုန္းရႊင္တုန္းေနမွာ။

က်မေရးခဲ့တဲ့ဒီစာကုိ မသိမ္းခင္မွာတစ္ခါျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္...။
စာေရးေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ က်မစိတ္ကုိလႊတ္ထားခဲ့တယ္။

က်မဘ၀ထဲက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ဆံုးရႈံုးသြားတယ္။

ဒီအတြက္ က်မမွာ ဘာမွေဖၚျပစရာခံစားခ်က္မရွိေတာ့ပါ။

က်မသူ႕ကုိဆံုးရံႈးခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ထဲကပဲ။
သူလဲ သည္သို႔ပဲ ထပ္တူရွိအံ့။သူလဲ က်မကုိဆံုးရံႈးသြားတယ္ထင္ပါတယ္။