Wednesday, April 28, 2010

သြားႏွင့္ဦးေတာ့ ဆရာေရ...

နားေထြးသြားလားဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ ဆရာ့ဆီမွ စတင္ၾကားဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြမ္းေလးတျမံဳ႕ျမံဳ႕၀ါးရင္း စာရွင္းျပလုိက္၊ သူ႔ကုိယ္သူ မႏုိင့္တႏုိင္နဲ႔ မတ္တပ္ေလးရပ္ျပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ စာေရးလုိက္ လုပ္ေနရင္း ေက်ာင္းသား အေယာက္(၂၀)ေက်ာ္ထဲမွာ ဘယ္တစ္ေယာက္က စိတ္မ၀င္စားဘူး ျဖစ္ေနလဲဆုိတာ သူျမင္တတ္သည္။ စိတ္မ၀င္စားတာလား၊ နားမလည္တာလားဆုိတာလဲ သူ ခြဲျခားတတ္သည္။

ဆရာက စာသင္ အလြန္ေကာင္းသည္။ သူ႔သင္ၾကားမႈပံုစံကုိ က်မတုိ႔ေတြ မမွီမကမ္းနဲ႔ လုိက္သင္ရတဲ့အခါ မ်က္လံုးမ်ား ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ နားအူနားလည္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပံုရသည္။ အဲ့လုိျဖစ္ၾကတဲ့အခါတုိင္း နားေထြးသြားလားလုိ႔ ေမးတတ္းစျမဲ။ စၾကားခါစတုန္းက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်မတုိ႔ ျပံဳးမိတတ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာေတြလဲ တျဖီးျဖီး ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ က်မတုိ႔အဲ့ဒိ နားေထြးသားလားဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ဆရာနဲ႔ကုိ အတြဲတုိက္ တြဲျပီးေတာ့ပါ မွတ္မိေနေတာ့သည္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတြလဲ နားေထြးသြားလားလုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္မိၾကသည္။ အဲ့လုိအခါတုိင္းလဲ ဆရာ့ကုိ ေျပးေျပးလႊားလြား သတိရျဖစ္သည္။

ဆရာက သိပ္ကုိေတာ္တဲ့ဆရာ၊ ျပီးေတာ့ သိပ္ကုိ တန္ဖုိးၾကီးတဲ့ဆရာ။ အတတ္ပညာရွင္တေယာက္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကုိလဲ သိပ္တန္ဖုိးထားတတ္တဲ့ ဆရာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မလုိ႔လဲ ဆရာကျမန္မာျပည္မွာ မေအာင္ျမင္ရွာဘူး။ ေနႏုိင္စားႏုိင္ရံုသာ..။

က်မတုိ႔ တတိယႏွစ္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔တုိင္း ဆရာ့ဆီမွ စာသင္ခြင့္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက ဆရာက ပင္စင္စားျဖစ္ေနျပီ။ အဲ့ဒိအခ်ိန္ထဲက ဆရာ့အသက္က ၇၀ နီးပါး။ ပင္စင္ မယူခင္ထိ ေက်ာင္းမွာပဲ စာသင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ ပင္စင္ယူျပီး ခဏနားသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်မတုိ႔ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္မဟာက အင္မတန္ အေထာက္အပံ့ေတြ အားေကာင္းလြန္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ Medical Imaging ဆုိတဲ့ ဘာသာရပ္ကုိ သင္ႏုိင္မယ့္ ဆရာရယ္လုိ႔မရွိတာနဲ႔ ဆရာ့ကုိပဲ ျပန္ေခၚရသည္ ဆုိၾကသည္။

က်မသိသေလာက္ ေက်ာင္းက ဆရာ့ကုိ လခ မေပးၾကပါ။ ဆရာေနတဲ့ သန္လ်င္ကေန ျမိဳ႕ထဲ စုိက္ပ်ိဳးေရးလိပ္ခံုးအထိ ေသာၾကာေန႔လာတုိင္း ကားငွားလာတဲ့ ကုန္က်စရိတ္၊ ဆရာ့အတြက္ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ေကာ္ဖီ၊အေအး စတဲ့ကုန္က်စရိတ္ေတြ အားလံုး၊ ျပီးေတာ့ အသက္ၾကီးလွျပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာ့အတြက္ ဗာဟီရကိစၥမွန္သမွ် ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြကပဲ က်ခံရသည္။ ေျပာရရင္ အျပင္က်ဴရွင္ယူသလုိမ်ိဳးနဲ႔ ဘာမွမထူးျခားလွ။ အဲ့ဒီလုိအေျခအေနမွာ ဆရာက တပည့္ေတြကုိ အားနာသည္။ တပည့္ေတြက ဆရာ့ကုိ တျပန္အားနာသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာနဲ႔ၾကားမွာ နားလည္မႈေတြ အမ်ားအျပားတည္ေဆာက္ျပီး စာသင္ၾကရသည္။ စာသင္ႏွစ္ျပီးရင္ ေက်ာင္းသားေတြက အထုိက္အေလ်ာက္ကန္ေတာ့တာမ်ိဳးေတာ့ ရွိသည္။ ဒါလဲ တစ္လနဲ႔တစ္လ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာင္ အလ်င္မွီေအာင္ သံုးေနၾကရတဲ့ နယ္ကလာျပီး ေက်ာင္းတတ္တဲ့လူေတြမ်ားတဲ့အတြက္ ဘာမွေတာ့ ေျပာပေလာက္စရာမရွိပါ။

ဆရာ့ေစတနာက ခန္႔မွန္းၾကည့္လုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ကုိ ထက္သန္သည္။ စိတ္ဓာတ္လဲ ျပင္းထန္လြန္းသည္။ ဆရာျပန္ေျပာျပတဲ့ သူ႔ငယ္ဘ၀ေတြဆီက က်မ သင္ယူရရွိလုိက္တာေတြက တန္ဖုိးၾကီးမားလွပါသည္။ ကံ့ေကာ္ေတာ၊ အင္းလ်ားနဲ႔ သထံု၊ ပင္းယနဲ႔ မႏၱေလးေဆာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာဆုိ ဆရာ့မ်က္ႏွာမွ အျပံဳးတုိ႔က အင္မတန္ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘံုေဘမွာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ သြားလုပ္ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ အိႏၵယလူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ဆရာေျပာျပလုိ႔ အနည္းအက်ဥ္း တီးမိေခါက္မိရွိခဲ့သည္။ သူ ဘံုေဘမွာ အၾကာၾကီးေနျပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္လာတဲ့အခါ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေလယာဥ္မယ္ေလးကုိ စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းျဖစ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈေလးကအစ တပည့္ေတြစိတ္၀င္စားလာေအာင္ ေျပာတတ္သည္။

ဆရာက လူေကာင္ေလးက ေသးေသးေလး ေပမယ့္ ပုဆံုးနဲ႔တုိက္ပံုကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တတ္သည္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။ ျပီးေတာ့ ႏူးည့ံညင္သာသည္။ သူစိတ္ထြက္လာျပီဆုိလွ်င္လည္း က်မတုိ႔တစ္ေတြ ေနစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရသည္။

စာကုိ အေသခ်ာသင္ျပီး အေသအခ်ာ စစ္သည္။ တကၠသုိလ္တက္ခဲ့သည့္ေလးႏွစ္မွာ ဆရာစစ္မွပဲ Unseen Question ဆုိတာျမင္ဖူး၊ ၾကံဳဖူး၊ ေျဖဖူးခဲ့သည္။ တစ္ပုဒ္ကုိ တစ္မွတ္ပဲေပးျပီး တစ္ခန္းေလာက္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူးေလဆုိျပီး လႊတ္လုိက္တာနဲ႔ စာေမးပြဲက်ျပီဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ စာေမြးပြဲေတြကုိ ဆရာက စစ္တတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသင္ထားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြက ဘယ္ဟာကုိ က်က္လုိ႔က်က္ရမယ္မွန္း မသိ။ ဘယ္ဟာက က်က္စရာ၊ဘယ္ဟာက ဖတ္စရာလုိ႔လဲ မရွိ။ သင္ခ်င္သလုိေတြသင္ျပီး ေမးခ်င္သလုိေတြေမးသည္။ ကုိယ္ေတြလဲ ေျဖခ်င္သလုိေျဖခဲ့ပံုရသည္။ အေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

မင္းတုိ႔ Instant ရဲ့ အနက္အဓိပါယ္ကုိ သိၾကားလားကြ။ အင္ ဒါေလးမ်ားသိတာေပါ့လုိ႔ ေတြးလုိက္မိသည္။ ေျပာလက္စ စကားကုိ ခဏရပ္ထားျပီး အာရံုစူးစုိက္မႈကုိ ယူသည္။ တပည့္ေတြ စိတ္၀င္စားေနျပီဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိမွ ႏွပ္ထားတဲ့ေကာ္ဖီၾကမ္းတခြက္ရဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးရင္းရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏုိ႔ဆီေလးထည့္ရတယ္ကြာ။ ႏုိ႔ဆီထည့္မယ္ဆုိေတာ့ အဲ့ဒိႏို႔ဆီဗူးထဲ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္လုိ႔ ေရခြက္နဲ႔ ခံျပီးထည့္ထားရမယ္ကြာ။ ေရခြက္ထဲမွာ ႏုိ႔ဆီဗူး သံေခ်းမတက္ဖုိ႔လဲ မင္းတုိ႔ သတိထား ရဦးမယ္ကြာ။ ကဲ ႏွပ္ထားတဲ့ေကာ္ဖီလဲရျပီ။ ႏုိ႔ဆီ၊သၾကားလဲ ရျပီ၊ အုိေက ေကာင္းျပီ၊ေဖ်ာ္ေတာ့မယ္။ မင္းတုိ႔ဘာသာမင္းတုိ႔ ေဖ်ာ္တာထက္ တကယ္ေဖ်ာ္တတ္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳရ ၀ါရင့္သဘာရင့္ အေဖ်ာ္ဆရာက မင္းတုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ေဖ်ာ္ေပးတာဆုိ ပုိမေကာင္းဘူးလားကြာ။ ကဲ မင္းတုိ႔ အဲ့ဒီ ကရိကထ ေတြမခံခ်င္ရင္ေတာ့ စူပါေလးတစ္ထုတ္သာ ေျပး၀ယ္ျပီး ေကာ္ဖီခြက္ထဲ ေဖာက္ထည့္လုိက္ၾကကြာ။ ေျပာလက္စစကားကုိ ခဏေလးရပ္ျပီးေတာ့မွ မင္းတုိ႔သင္ေနရတဲ့ပညာေရးကလဲ ေျပာရရင္ Instant ပညာေရးပါကြာ။ စူပါေကာ္ဖီမစ္လုိပဲဲ အင္းစတန္႔ပညာေရးေပါ့ကြာနဲ႔ ကြမ္းေလးျမံဳ႕ျပီး ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက တသက္လံုးစာ အမွတ္ရစရာမ်ား ျဖစ္သည္။

ဆရာ့ေျခေထာက္ေလးတဘက္က မသိမသာနိမ့္ေနသည္။ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ့ မရအရ ႀကိဳးစားျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့မယ့္လူပါ။ အသက္ၾကီးလာလုိ႔  ကုိယ့္အရုိးကုိယ္မႏုိင္ေတာ့ နိမ့္နင္း၊ နိမ့္နင္းျဖစ္ေနတာေလးက အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက အားမေလွ်ာ့ပါ။ သံုးထပ္ေျမာက္ သုိ႔မဟုတ္ ေလးထပ္မွာရွိတဲ့ က်မတုိ႔ရဲ့ စာသင္ခန္းဆီေရာက္ဖုိ႔ သူ႔ဘာသာသူ ေလွကားလက္ရမ္းေလးကုိ အားျပဳျပီး ဆြဲတက္သည္။ ေဘးက တပည့္ ေတြက တြဲကူရင္လဲ ကူတယ္ဆုိရံုေလးပဲ လက္ခံသည္။ တြဲကူတာကုိခ်ည္းပဲ မွီျပီး မလုိက္ဖူးပါ။

ခုေတာ့ ဆရာက သူ႔ကုိ ဘယ္သူမွ တြဲကူလုိ႔မရတဲ့လမ္းကေလးတခုကုိ သူ႔ဘာသာသူ ေလွ်ာက္လုိ႔ သြားႏွင့္ျပီ။ ခံစားခဲ့ရတဲ့ေရာဂါေ၀ဒနာက ၾကီးမားေပမယ့္ ဆရာ့အေနနဲ႔ ေအးေဆးသက္သာစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ႏုိင္လိမ့္မယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ေနသည္။

ရန္ကုန္မွာရွိေနတုန္းက ဆရာေဆးရံုတက္ေနတယ္လုိ႔ သတင္းရသည္။ မသြားျဖစ္။ အဲ့သည္ရက္ေတြမွာပဲ ဦး၀ိစာရလမ္းေပၚရွိ တပ္မေတာ္ေဆးရံုေရွ႕က အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မ၀င္ျဖစ္။ တခါတခါ ကုိယ့္ျမစ္မ်ားက သူမ်ားတကာေတြထက္  ေကာက္ေကြ႔လြန္းသည္။ ေျခလွမ္းေတြက မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သတိရျခင္းစိတ္မ်ားေတာ့ ျဖစ္မိပါသည္။

အခုလဲ ခ်စ္ခင္ရပါေသာဆရာေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစဟု သာမန္ရုိးက် ဆုေတာင္းေပးမိသည္။ သြားႏွင့္ဦးေတာ့ ဆရာေရ...ဟုသာ တိတ္တိတ္ေလး အထပ္ထပ္ေျပာေနမိသည္။

(၁၇.၄.၂၀၁၀ ေန႔တြင္ Brain Tumor ျဖင့္ဆံုးပါးသြားေသာ ဆရာၾကီးသုိ႔....)
ဒီစာေလးေရးထားတာ "ဆရာဆံုးျပီ " ဆုိတဲ့သတင္းၾကားတဲ့ေန႔တုန္းထဲက။ အဲ့ဒိေန႔က စိတ္ခံစားမႈေတြေပါင္းဆံု ျပီး လတ္စမသတ္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ခုမွတင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

Sunday, April 18, 2010

စိတ္ကူးေျခရာ

ညသည္ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္မေန။လိႈင္းၾကက္ခြပ္မ်ားကလဲ သိပ္ျပီးေတာ့ အားမာန္မပါလွ။သုိ႔ေသာ္ လွ၏။ ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္။ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီလိႈင္းေတြပဲ... ေနရာအနီးအေ၀းကြာရံုနဲ႔ ခံစားမႈ အာရံုကုိလဲ ကြာဟေစသည္။ အေ၀းဆီမွာ ေရႊေရာင္..အနားေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ျဖဴျဖဴလြလြ...။

အပြင့္ၾကီးၾကီး၊ၾကမ္းရွရွ သဲျပင္ေပၚမွာ ေျခရာေတြျပည့္သြားေအာင္ သူလုိက္နင္းေနမိသည္။ ေျခရာေလးေတြ ျဖစ္လုိက္၊ခဏေန ၀ုန္းခနဲေရာက္လာတတ္တဲ့ လႈိင္းျဖဴျဖဴေတြကဆြဲခ်သြားလုိက္၊ပ်က္သြားေသာ ေျခရာေတြေပၚ မွာ ေနာက္တၾကိမ္ထပ္ျပီး နင္းလုိက္ႏွင့္ ႏူးညံ့ညင္သာေသာ အထိအေတြ႔ကုိ သူႏွစ္သက္ေနမိသည္။

+++++

သူ႔မွာ ခဏခဏက်ေပ်ာက္တတ္တဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ရွိသည္။သူ႔စိတ္ကူး၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက လမ္းခုလတ္ မွာတြင္ အေငြ႔ပ်ံ၊ကြယ္ေပ်ာက္သြားတတ္ၾကစျမဲ။သူ႔မွာ မိဘမရွိပါ၊သူ႔မွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလဲ မရွိပါ။သူ႔မွာ အသုိင္းအ၀ုိင္း မရွိပါ။သူ႔မွာ အားကုိးတုိင္ပင္စရာ ၊ပုခံုးပါးမွီစရာ ခ်စ္သူမရွိပါ။

အမွန္တရားတခုကုိ လုိက္လံရွာေဖြရင္းကပဲ သူဟာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းမွန္းမသိေ၀းကြာခဲ့ ရသည္။

ေျပာရရင္ သူ႔စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြဆုိတာကလဲ ေျခေထာက္နဲ႔နင္းလုိက္၊လိႈင္းေတြတုိက္ခ်လုိ႔ ေပ်ာက္သြားလုိက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေျခရာေလးေတြလုိပါပဲ...။

++++++

အစစ္အမွန္တခုကုိ မရႏုိင္၊မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိရင္ ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲလုိစိတ္မ်ား သူ႔ဆီဘယ္တုန္းက ခုိေအာင္းေနခဲ့ပါလိမ့္။(အဲ့ဒီလုိစိတ္မ်ိဳးကုိ သူ သိပ္မုန္းပါသည္)။ သူ႔အေတြးသူ သေဘာက်စြာ ျပံဳးလုိက္မိရင္းက ေျခေထာက္ကုိ လာထိသည့္လိႈင္းျဖဴျဖဴေတြကုိ မုန္းတီးလုိစိတ္က ျဖစ္သြားရျပန္သည္။ျပီးေတာ့ ပင္လယ္စစ္စစ္ တခုကုိ ေတာင့္တစိတ္မ်ား..။...............။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုေနခါမွာေတာ့ အဲ့ဒီလိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြကုိပဲ မက္ေမာခံုမင္တတ္ဖုိ႔ သူအျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားေနမိပါေတာ့သည္။

+++++++

Thursday, April 15, 2010

၀ဋ္နာ၊ကံနာ

ဧပရယ္ကုိ ငါမသာယာႏုိင္ခဲ့တာ
ခုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္ၾကာ....

တေထာင့္ကုိးရာကုိးဆယ့္ငါး
အဆုိးဆံုးဧပရယ္
နာက်င္မႈကုိ စတင္စမ္းသပ္ျခင္း.....။

၀ဋ္နာကံနာ....
ျပီးေတာ့ မတ္တပ္နာ...

ဧပရယ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ငါနင္းေလွ်ာက္လာခဲ့
ဘယ္တဦးတေယာက္မွ
ငါ့ေႏြေလာက္ ပူမွာမဟုတ္ၾကဘူး
(လုိ႔)ေျပာရင္...
ပိေတာက္ေတြက ရီ(ရယ္)ေမာၾကဦးမယ္။

နာတယ္။
ခံစားမႈက နာတယ္။
ဦးေဏွာက္ကုိ တျဖည္းျဖည္းလိႈက္စား
အုိ...ဘ၀တဏွာ၊ဒုကၡသစၥာေတြ...
ကုန္ပဲမကုန္ႏုိင္ေသးဘူးလား
ငါ... နာ.... လြန္းလုိ႔ပါကြယ္...။

ငါ့ မတ္တပ္နာ
ျပီးေတာ့
ငါ့ ၀ဋ္နာ၊ကံနာ....။

Mirror

ကဗ်ာလုိ႔ နာမည္မတပ္ခ်င္ပါဘူး။ စိတ္ထဲရွိတာေတြ ခ်ေရးလုိက္တာပါ။

Wednesday, April 14, 2010

လြမ္းေအာင္ကူခၽြဲ

လြမ္းလုိ႔ဗ်ာ..။
ဆားခ်က္တယ္ပဲ ထားပါေတာ့။ေခါင္းစဥ္နဲနဲေျပာင္းလုိက္တယ္။အရင္က တင္ျပီးသားတခ်ိဳ႔လဲ ပါတယ္။

(ခ်စ္ေသာ ဧရာ၀တီ..)
အလြမ္း...ျပန္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စိတ္ကူး...အိမ္မက္ထဲမွာ အိမ္ျပန္ျဖစ္တယ္။


(ဧရာ၀တီ၏ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ )


(ပံုဂံ နားက ဧရာ၀တီ..)
ငါသည္ ဧရာ၀တီကုိ ဘယ္ေနကေနပဲ ျမင္ရ၊ျမင္ရ..ျမင္တုိင္းရင္ခုန္တတ္သူရယ္။ဓာတ္ပံုရုိက္တာကေတာ္ခ်က္။ ဧရာ၀တီကုိ တစ္ျခမ္းပဲပါတယ္။


(Bicycle)
နတ္ေမာက္မွာတုန္းက..သဲေခ်ာင္းထဲမွာဘယ္သူ႔ဘီးမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ညေနေစာင္းေလး၊အိမ္ကုိလြမ္းလြမ္းနဲ႔
ျမင္လုိက္တဲ့အခုိက္။


(အာနႏၵာဘုရားနား)
တကယ္တမ္းက ပံုအၾကီးရုိက္ထားတာ...မလုပ္တတ္လုပ္တတ္နဲ႔ ကလိရင္း၊ကလိရင္းက ေသးေသးေလးပဲ က်န္
ေတာ့တာ..။ဒါေလးပဲ တင္လုိက္တယ္..။


(လတ္ပြတၱာျမိဳ႕ေပၚက ဆုိကၠားဂိတ္..)
ဧရာ၀တီတုိင္းက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆုိကၠားပံုေတြ အတူတူပါပဲ..။ဒါမယ့္ ဟသၤာတက ဆုိကၠားေတြ က်ေတာ့ တစ္မူထူးတယ္။ဆုိက္ကားစီးေနရင္ ေဘးကၾကည့္ရတာ ခရီးသည္က မတ္တပ္ရပ္ ေနသလုိပဲ...။


(လယ္ေတာက အျပန္.......)
လယ္ေတာက အျပန္၊ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆုိလုိ႔... အယ္ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ..။ း)


(ရွက္ျပံဳး)
ေနာက္ကေန ေဟး..ျပန္ေတာ့မလုိလားလုိ႔လဲ ေအာ္လုိက္ေရာ...လွည့္ၾကည့္ျပီးရွက္ေနၾကတာ...။


(Wild & Free)

(ခ၀ါ)

(ေမာ္လျမိဳင္ေထာင္)
ေနာက္ဘက္က ျမင္ေနရတာ သံလြင္ျမစ္လား၊ဂ်ိဳင္း၊အတၳရံနဲ႔သံလြင္ဆံုတဲ့ ျမစ္ဆံုလား ေသခ်ာမကြဲျပားေတာ့ပါ။


(အစိမ္းေရာင္- "၀"ျပည္ဘက္က)
ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားေရာ၊ဦးေဏွာက္ေတြပါ ခမ္းေျခာက္ေတာ့ အစိမ္းအစုိေလးေတြပဲ ၾကည့္ခ်င္၊ျမင္ခ်င္ေနမိ။

အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္က လူကုိ လြမ္းေအာင္ကူခၽြဲၾကတယ္။ ဖဘမွာေရႊျပည္ေတာ္ၾကီးက ဓာတ္ပံု ေတြ တင္လုိက္ၾကတာ။အလြန္အကၽြံ..။

တင္းထားတဲ့စိတ္ကုိ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ဟုိးးးး အဆံုးထိ လြင့္ေမ်ာပါ... ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့..။


Sunday, April 11, 2010

က်ေနာ္တုိ႔မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္မ်ား

သူမေခါင္းေပၚက ေကာက္လိမ္ေနတဲ့ဆံပင္တခ်ိဳ႕ကုိ က်ေနာ့လက္နဲ႔ဆြဲႏႈတ္ေပးလုိက္သည္။ ဆတ္ခနဲ..ဆတ္ခနဲ။ မဆုိသေလာက္ နာသြားေတာ့ သူမကနဲနဲညည္းညဴသည္။

"နင့္ဆံပင္ေတြ မလွေတာ့ဘူးဟ "

က်ေနာ္အဲ့လုိေျပာတုိင္း သူက မခံခ်င္သလုိလုပ္ျပတတ္သည္။တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေျပာသလုိပဲသူ႔ဆံပင္ေတြ အရင္ေလာက္ မလွေတာ့ဘူးဆုိတာ သူကုိယ္တုိင္လဲသိပါသည္။ခုဆုိ ဆံပင္ၾကမ္းၾကမ္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာခဲ့ျပီ။ျပီးေတာ့ သူ႔ဆံပင္ေတြက မညီမညာ..။တုိတဲ့ေနရာကတုိျပီး ရွည္တဲ့ေနရာက ရွည္ေနေသးသည္။ အထပ္အထပ္ေတြျဖစ္ေနသည္။မလွေတာ့ဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲရွိသလုိ ေျပာခဲ့မိသည္။ေျပာျပီးတဲ့အခါက်မွ က်ေနာ္..ကုိယ့္အေတြးကုိယ္ သေဘာတက် ျပံဳးမိသည္။

+++++++++++++

က်ေနာ္ ရွက္လုိ႔ျပံဳးတာပါ။အရင္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ပဲ ဒီဆံပင္ေတြခ်စ္တတ္ခဲ့လုိက္တာ။ဆံပင္မွမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ပုိင္ဆုိင္မႈမွန္သမွ် က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ထပ္ဆင့္ေတြးၾကည့္မိျပန္ေတာ့ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့တာ အဲ့ဒိ ဆံပင္ေတြေၾကာင့္လဲ မဟုတ္သလုိ သူရဲ့ လွပတဲ့မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္လဲ မဟုတ္ပါဘူး။က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့တာ သူ႔ စိတ္ထားေလးတခုထဲ၊က်ေနာ္ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားခဲ့တာလဲ သူ႔စိတ္ထားေလး တခုထဲရယ္...။

++++++++++++++

သူ႔ဆံပင္ေတြကုိ မျပဳျပင္ဖုိ႔က်ေနာ္ တဖြဖြေျပာခဲ့သည္။က်ေနာ့္ခံယူခ်က္က "Simple is the Best" လုိ႔ သူ႔ကုိ ခဏခဏ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ "အခုအတုိင္းလွတယ္၊အရင္တုိင္းလွတယ္...ဆံပင္ေတြအတုိေတာ့ မညွပ္ပါနဲ႔" ေပါ့။ အဲ့ဒီသီခ်င္းကုိလဲ မၾကာခဏဆုိျပဖူးခဲ့သည္ထင္ပါသည္။

သူ႔ဆံပင္ေတြျပင္တဲ့ေန႔ကုိ က်ေနာ္အေသအခ်ာ မွတ္မိေနေသးသည္။သူနဲ႔က်ေနာ္ ဆံပင္ျပင္ဆုိင္တခုမွာ အတူတူ ေခါင္းသြားေလွ်ာ္ၾကသည္။ေခါင္းေလွ်ာ္အျပီး ဆံပင္ေျခာက္ေအာင္လုပ္ေနစဥ္မွာပဲ သူ႔ကုိလုပ္ေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔သူနဲ႔ ဘယ္လုိကဘယ္ပံု အေပးအယူတည့္သြားၾကသလဲမသိပါ။ ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္ဘက္ လွည့္ျပီး

"ဟဲ့ ငါျပင္လုိက္မယ္ေနာ္..မၾကိဳက္လဲ ခဏပဲေလ။ျပန္ျပင္လုိ႔ရတာပဲ " ဟု ဆုိသည္။

က်ေနာ္က သူေျပာတဲ့ ခဏပဲ၊ျပီးရင္ျပန္ေျပာင္း၊ျပန္ျပင္လုပ္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာေတြကုိ နားမလည္ပါဘူး။ခုျပင္ လုိက္တဲ့ ဆံပင္ဒီဇုိင္းကုိ မၾကိဳက္ရင္၊ဒါမွမဟုတ္ မလွရင္ ေနာက္တေခါက္ထပ္ျပင္လုိ႔ရႏုိင္ေသးတယ္လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္ တာထင္ပါရဲ့။

တကယ္တမ္းေတာ့ ခ်ဳပ္ျပီးေႏွာင္ျပီးမွ သူကခြင့္ေတာင္းသလုိ ေျပာလာတာပါ။လူေတြအမ်ားၾကီးေရွ႕ (သူေရာ၊က်ေနာ့ကုိေရာ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္လုပ္ေပးေနတဲ့ လူေတြ) မွာ က်ေနာ္ဘယ္လုိတားျမစ္ႏုိင္မွာလဲ။ က်ေနာ္နဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ေဆြးေႏြးဖူးတယ္။အဲ့ဒိ ဆံပင္ျပင္တဲ့ကိစၥကုိ။

ဆံပင္အတုိမညွပ္ရဘူး။ဆံပင္ရွည္နဲ႔မွ လွတယ္၊က်ေနာ့္ကုိခ်စ္ရင္ ဆံပင္အရွည္ထားေပးပါ စသျဖင့္ က်ေနာ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ခ်စ္တာနဲ႔ ဆံပင္အရွည္ထားတာ၊မထားတာနဲ႔ေတာ့လဲ တိတိပပ မသက္ဆုိင္လွဟု က်ေနာ္က ယံုၾကည္သည္။ သူ႔ေခါင္းက သူ႔ဆံပင္ကုိ သူၾကိဳက္သလုိထားခြင့္ရွိပါသည္။ သူေခါင္းေလွ်ာ္တုိင္း က်ေနာ္လဲ ၀ုိင္းမကူႏုိင္ပါ။သူ႔မွာဆံပင္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔၊ေခါင္းေလွ်ာ္ေနရရင္ သူ႔အတြက္ ကရိကထအလြန္ မ်ားႏုိင္ပါသည္။ အဲ့ဒါထက္ပုိတာကေတာ့ ယခု ပခံုးဆင္းေလးပဲရွိတဲ့ဆံပင္ကုိေတာင္ အျပင္တခါသြားခါနီးတုိင္း ျဖီးသင္လုိ႔ မျပီးႏုိင္တာ ဆံပင္အရွည္ဆုိ က်ေနာ္မေတြး၀ံ့ပါ။ေကာ္ဖီဆုိင္သြားၾကရင္း ငါခဏ toilet ၀င္ဦးမယ္ဆုိရင္ ယခုက ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ ဆံပင္အရွည္နဲ႔ဆုိ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာသြားႏုိင္သည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆံပင္အရွည္ ထားဖုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔ကုိက်ေနာ္မတုိက္တြန္းမိပါ။ဆံပင္ညွပ္ရင္လဲ မတားျမစ္ခဲ့ပါ။ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ ၾကိဳက္ သေလာက္တုိပါေစ..။

သုိ႔ေသာ္ ဆံပင္ေတြကုိေတာ့ မျပင္ေစခ်င္ပါ။ဆံပင္ေတြျပင္လုိက္ရင္ ပ်က္စီးသြားတတ္တာ က်ေနာ္ျမင္ဖူးသည္။ သူလဲ ျမင္ဖူးပါသည္။က်ေနာ္က ျပင္လုိက္ရင္ မလွေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ဘက္ကုိပဲ ေဇာင္းေပးျပီးေျပာတဲ့အတြက္ သူ႔ဘက္က ရပ္တန္႔သြားရသည္ခ်ည္းသာ။ခုေတာ့ သူ႔ဆံပင္ကုိင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက က်ေနာ့္ထက္ စကားအရာ ေအာင္ျမင္သြားပံုရပါသည္။ လွခ်င္လြန္းတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးလဲ အဆံုးမွာေတာ့ ဆံပင္ျပင္ ျဖစ္သြားသည္။

သူဆံပင္ျပီးခါစပံုကုိ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိျပခ်င္သည္။ ဆံပင္ေတြက သူ႔ေခါင္းမွာ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္နဲ႔ ကပ္ေနသည္။ ညွပ္လုိက္တာလဲမဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ ဆံပင္ေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္လုိ႔ေတာင္ ေတြးမိသည္။သူလဲ တညလံုး ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ အရင္ကလုိ "ငါလွလားဟင္" လုိ႔ မေမးပါ။ က်ေနာ္လဲ မ်က္ႏွာကုိ ျပံဳးျဖီးျဖီး ျဖစ္မသြားဖုိ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုးထိန္းထားခဲ့ရပါသည္။

သူ႔ဆံပင္ေတြျပင္အျပီး ေလးငါးလေလာက္အၾကာမွာ သူဆံပင္ေတြ ေကာက္ပစ္လုိက္ခ်င္ျပီ ဟု ေျပာလာျပန္ သည္။က်ေနာ္က
"ေျပာေတာ့ အေျဖာင့္ေလးနဲ႔ပဲ ေနခ်င္တာဆုိ။ ခု ဘယ္လုိျဖစ္ျပန္ျပီလဲ" ဆုိေတာ့

"အေျဖာင့္ေတြက ေျပကုန္ေတာ့ မလွေတာ့ဘူးေလ။မလွေတာ့မယ့္အတူတူ ေကာက္လုိက္တာက ပုိအဆင္ေျပ မလားလုိ႔" ဟုသူကတုိင္ပင္သလုိနဲ႔ ေျပာလာသည္။

တကယ္ေတာ့ သူကတုိင္ပင္ေနတာမဟုတ္ပါ။ အသိေပး ေနရံုသာ။က်ေနာ္တားျမစ္လဲ သူကျပင္မွာပါပဲ။ ဘာလုိ႔ဆုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနစဥ္ထဲက က်ေနာ္က ရိပ္မိေနခဲ့သည္။
"တုိနီထြန္းထြန္းက ေလးေသာင္းခြဲ၊မဥၹဴက သံုးေသာင္းပဲ ေျပာတယ္။ေအာ္ ေဆးကကြာေသး တာကုိး" စသျဖင့္.။ ေစ်းေတြအေၾကာင္း၊ဆံပင္ေကာက္သားရဲ့ ၾကာရွည္ခံမႈ အခ်ိန္ကာလ၊ အစံုပါပဲ။ သူ႔ဆံပင္ပံုစံေျပာင္းခ်င္ေနတယ္ ဆုိတာ သူ႔မ်က္လံုးမွာ က်ေနာ္ဖမ္းမိလုိက္သည္။က်ေနာ္မတားျမစ္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ့နားထဲမေတာ့ ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္ေရးတဲ့ " ေဟး ေကာက္လုိက္၊ေျဖာင့္လုိက္ ကုိယ့္ဆံပင္ေတြ ျပင္ဆင္လုိ႔လဲ ေမာျပီ..အဲ့ဒါ ဘယ္သူ႔ အတြက္လဲ" ဆုိတဲ့ တင္ဇာေမာ့္သီခ်င္းသံမ်ားျဖင့္သာ....။

အခ်ိန္ေတြေတာ့ ၾကာသြားခဲ့သည္။သူနဲ႔က်ေနာ္ ေန႔တုိင္းဆံုျဖစ္ၾက၊ေကာ္ဖီေတြကုိ ၀တၳဳေတြ၊ကဗ်ာေတြ၊ ဘေလာ့ ေတြနဲ႔ ေရာေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ကုိယ့္ဘ၀ကုိ မ်က္ေခ်မျပတ္ေစာင့္ၾကပ္ၾကရင္းက လက္မွာပတ္ထားတဲ့နာရီေလး ကုိေတာ့ ေမ့ေဖ်ာက္ဖုိ႔ၾကိဳးစားမိၾကသည္။

++++++++++++

သူ႔ဆံပင္ေတြမလွေတာ့ပါ။ၾကမ္းတဲ့ေနရာကၾကမ္းလုိ႔၊ မညီမညာေတြလဲျဖစ္လုိ႔။တခ်ိဳ႕အေကာက္ေတြက ေျပေလ်ာ့ျပီး ဆံပင္ေတြက အံုခဲျပီး ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနသည္။က်ေနာ္တခုေတာ့စဥ္းစားမိသည္။သူက တကယ္ပဲ မလွေတာ့တာလား။ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္အျမင္ေတြကပဲ ေျပာင္းလဲသြားသလား ဆုိတာကုိေပါ့..။

ဟုိတေလာက က်ေနာ့္ပါးျပင္ကုိ သူကပြတ္သပ္ရင္း

"နင္လဲ အုိျပီ ေနာ္.." တဲ့။

က်ေနာ္လဲ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကုိၾကည့္မိသည္။သူ႔မ်က္၀န္းေလးေတြလဲ အရင္လုိ မလင္းလက္ေတာ့။ သူ႔မ်က္ခံုးေလးေတြလဲ အရင္လုိ မစိမ္းေတာ့ဘူး။ျပီးေတာ့ သူ႔ပါးျပင္မွာလဲ အစက္အေပ်ာက္တခ်ိဳ႕.....။

++++++++++++

"နင္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္၊ေပတရာလမ္းေပၚေလွ်ာက္ျပီး ကဗ်ာကုိရြတ္ဖုိ႔ေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ.. ဟုတ္တယ္မလား၊ဟုတ္တယ္ေနာ္ " တဲ့။

အတိတ္ကုိ ျပန္မတူးဆြပါနဲ႔လုိ႔ က်ေနာ္လဲသူ႔ကုိ မတားျမစ္မိပါ..။

"နင္ကက်ေတာ့ေရာ..နင္လဲ ဆံပင္ျပင္ဖုိ႔ေလာက္၊မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ဖုိ႔ေလာက္၊ဆယ္ရီမွာ အႏွိပ္သြားခံဖုိ႔ေလာက္ ပဲ စိတ္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား " .....
က်ေနာ္ သူ႔ကုိအလုိက္သင့္ေလး...ျပန္ေျပာလုိက္ရင္းက သူ႔ရဲ့ပ်က္စီးေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကုိပဲ တယုတယပဲ နမ္းေမႊးလုိက္မိသည္။

စကားဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးလံုး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ျပံဳးလုိက္ၾကသည္။မရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့ၾက...။

++++++++++++++

Tuesday, April 06, 2010

ေန႔ခင္းေန႔လည္...


ေနေရာင္ေၾကာင့္ တိမ္ေတြသည္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္။ကုိယ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွန္းမသိ သတိရေနမိသည္။ဂဏန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကုိ တဆက္ထဲႏွိပ္လုိက္တယ္။ သုည ျပီးေတာ့ ႏွစ္၊ ျပီးေတာ့ တစ္...ျပီးေတာ့...ထပ္ႏွိပ္။ဟူး...ကုိယ့္ဖုန္းကဒ္ကတန္ဖုိး မရွိ ေတာ့ဘူးတဲ့။ အုိး ျဖစ္တတ္ပါ့ကြယ္။ ဒီလုိ သာယာတယ္။ ဒီလုိ တိမ္ေတြလွတယ္။ ကုိယ္ တေယာက္ေယာက္ကုိ လြမ္းေန မိတာကုိ တျခားတေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာျပ လုိက္ ခ်င္ေန တာကုိ..မရဘူးလား၊ မရဘူးလား။ ေနပါေစေပါ့။ မရလဲေနပါ့။ ခါတုိင္းလဲ ဒီလုိပဲ သာေတာင့္သာယာ ေနခဲ့ေသးတာ။ခုမွ ဘာေတြကုိအရူးထေနမိသလဲ...။ "ဒုိးလံုး...နင္ဟာကေလး တေယာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး... မဆုိးနဲ႔... "

တန္ဖုိးမရွိေတာ့တဲ့ဖုန္းထဲက အဲလက္စ္သီခ်င္းကုိ ဖြင့္ထား မိသည္။ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ ဒီသီခ်င္းပဲရွိသည္။ ၾကားေနမိတာက "အာကာသက က်ေနာ္နဲ႔ပင္လယ္ေအာက္က သူနဲ႔ ေလဟုန္ စီးျပီးေတြ႔မယ္ ဘာျဖစ္လဲ.....ဘာျဖစ္လဲ..ဘာျဖစ္လဲ.."
ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေလာကၾကီးက ေနတတ္ရင္ အားလံုးေက်နပ္စရာေတြခ်ည့္....။မဟုတ္ဘူးလား။ဟုတ္တယ္ မလား။ဟုတ္ပါတယ္။ဟုတ္တယ္လုိ႔ ထားလုိက္စမ္းပါ။

ေနာက္ထပ္..ေနာက္ထပ္..နားထဲကုိတုိး၀င္လာတဲ့ သီခ်င္းစာသားမ်ား.. "ဂဏန္းမ်ားပက္လက္သြားေနတယ္၊ ေတာင္ေတြေပၚမွာ ငါးၾကီးေတြ... ေတာင္ပံျဖန္႔လုိ႔ကူးေနဆဲ..... " အုိး ေလာကၾကီးက ကုိယ့္တေယာက္ထဲမွ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။သူတုိ႔..သူတုိ႔လဲ ျဖစ္ေနတာပဲ။အားလံုးက ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆုိင္ေတြ လြဲေခ်ာ္ေနၾကတာ။ အဲ့ဒါမွ ဘ၀ၾကီးကလဲ တန္ဖုိးတက္လာမွာ။

ဘ၀ၾကီးဆုိလုိ႔ မေန႔တုန္းက သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။ ခုေႏွာင္းပုိင္းေခတ္မွာ လူေတြက ဘ၀၊ဘ၀နဲ႔... ဘ၀နဲ႔ခ်ီျပီး စကားေတြကုိ ေျပာတတ္လာၾကတယ္တဲ့။ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူး။ခုေႏွာင္းပုိင္းမွ လူေတြကအဲ့လုိ ေျပာလာၾကတာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔က ေျပာလက္စ စကားကုိေျပာေနၾကတာပဲ။ငါတုိ႔က အဲ့ဒီလူေတြၾကားထဲ မသိသုိးသားနဲ႔ ေရာက္လာတာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ မေရာက္ခ်င္ပဲ ေရာက္ခဲ့ရတာပဲ။ ဘ၀ဆုိတဲ့ေက်ာင္းကုိ မတက္ခ်င္ပဲ တက္ေနၾကရတဲ့ သနားစရာ...ဦးေဏွာက္ရွိေသာသတၱ၀ါေလးေတြဟာ ငါတုိ႔ပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
" နင္သိေနဖုိ႔...ငါလုိအပ္တယ္..."

+++++

Monday, April 05, 2010

ေခါင္းကုိက္ျခင္း


တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္တုိ္င္တဲ့အထိ မေပ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ကုိက္ခဲေနတဲ့ က်ေနာ္႔ရဲ႕ဦးေခါင္းထဲက ဦးေဏွာက္ကုိ ဖာက္ထုတ္ျပီး တစ္ေနရာရာကုိသာ လႊင့္ပစ္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္အခန္းေလးက သိပ္ျပီး က်ဥ္းေမွာင္ေနလုိ႔မ်ားလား..။ အသက္၀၀ရွဴလုိက္ရရင္ နဲနဲမ်ားသက္သာေလမလား ဆုိတဲ႔ အေတြးနဲ႔ ေလသန္႔သန္႔ေလးရႏုိင္ဖို႔ အခန္းအျပင္ဘက္ကုိ က်ေနာ္ထြက္ရပ္မိတယ္..။

ေလထဲမွာ မုိးေငြ႕ပါတယ္..။ ျပင္းရွရွနဲ႔ အႏုဆံုး၊ အလတ္ဆံုးေလကုိ က်ေနာ္ရွဴရႈိက္ခြင့္ရလုိက္တယ္..။

က်ေနာ့္စိတ္ေတြ အလုိလုိၾကည္ႏူးလာတယ္။ ေခါင္းကုိက္တဲ့ေ၀ဒနာလဲ ခဏတာေတာ့ သက္သာသြားသလုိရွိတယ္။ခါင္းသိပ္မာလြန္းတဲ့ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေခါင္းကုိက္ေနပါေစ၊ က်ေနာ့္လုိ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အလုိလုိေခါင္းကုိက္ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ
ဘယ္တုန္းကမွ မေစာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူ႔အိတ္ထဲမွာ မပါမျဖစ္ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ အကုိက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး၊ ပါရာစီတေမာလ္ေတြကဒ္လုိက္၊ ကဒ္လုိက္ ရွိေနတတ္သည္။
"ေဟ့ေရာင္ .. မင္းအဲ့ဒါေတြသိပ္မသံုးနဲ႔ကြာ" လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာသင့္မွန္းသိေပမဲ့ က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဘာလုိ႔ဆုိ အဲ့ဒခါင္းကုိက္တဲ့ေ၀ဒနာကုိ က်ေနာ္ကုိယ္ခ်င္းစာလု႔ိျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ စိတ္ျမန္တဲ့ သူ႔အတြက္ အဲ့ဒီလုိနည္းလမ္းက အဆင္ေျပဆံုးျဖစ္သည္။ ဒီလုိႏွင့္ သူ အကုိက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေတြသံုးတုိင္း ဘယ္တုန္းက မတားျမစ္ခဲ့ဖူးပါ။ မဟုတ္ရင္ သူေခါင္းကုိက္လြန္းျပီး စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ကာ ၀့ပတ္ရမ္းတဲ့လူေတြထဲ ထိပ္ဆံုးကေန က်ေနာ္ ပါလာမွာကုိ သိေနလုိ႔ ျဖစ္သည္။

အစာအိမ္နာနဲ႔ အျမဲႏွစ္ပါးသြားေနရတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေခါင္းကုိက္ေ၀ဒနာ အလ်င္အျမန္ေပ်ာက္ကင္းမယ္႔ ေဆးေတြလဲ သူလုိ႔ တရပ္စပ္မီွ၀ဲဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခါင္းကုိက္တတ္ၾကမွန္းမသိပါ။ ခါင္းကုိက္ေရာဂါဟာ ကူးစက္ေရာဂါ မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲၾကားထဲမွာေတာ့ ကူးစက္ေရာဂါတစ္ခုလုိ တစ္စတစ္စနဲ႔ လူစံုတက္စံု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အဲ႔ဒီေခါင္းကုိက္ေ၀ဒနာကုိ စတင္သယ္ေဆာင္လာခဲ့သူမွာ က်ေနာ္ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္ေလာက္တုန္းက စတင္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေခါင္းကုိက္ေ၀ဒနာကုိ က်ေနာ္ ေယာင္လို႔ပင္ ျပန္ျပီးစဥ္းစားခ်င္ပါ။ ခုျပန္ေတြးရင္ ခုတဒိတ္ဒိတ္ ကုိက္လာသလို ခံစားရသည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္လဲဆုိတဲ့ ေရာဂါဇစ္ျမစ္ကုိ လုိက္ရွာရင္းက က်ေနာ္လဲ မ်က္မွန္ေလးတစ္လက္ အေဖာ္ရလာခဲ့သည္။ ပံုမွန္ၾကည့္ေနက်ျဖစ္တဲ့ အမဲေရာင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေနရာမွာ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ အစားထုိးလာတာ၊ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီအျဖဴေရာင္ေပၚမွာမွ အနီေရာင္နဲ႔မွင္နဲ႔  လူ႔ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြ၊ အရုိးေတြ၊ ကုိယ္တြင္း ကလီစာေတြကုိ ဆြဲျပတတ္တဲဆရာမေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ေခါင္းကုိက္တဲ့ေ၀ဒနာရခဲ့ရတာလုိ႔ ေျပာေတာ့ မင္းငရဲၾကီးမယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက
က်ေနာ့္ကုိ ၀ုိင္းလုိ႔ အျပစ္တင္ၾကသည္။

ခုေတာ့ သူတုိ႔လဲ က်ေနာ့္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ေလာက္ျပီဟု ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္ကေန စလုိက္တဲ့ အဲ့ဒခါင္းကုိက္ေ၀ဒနာမွာ ခုဆုိက်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာပါ ကူးစက္ခံေနရျပီျဖစ္သည္။

သူတုိ႔ဆီကုိ အဲ့ဒီေရာဂါေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကျဖင့္ ခါင္းကုိက္ျခင္းနဲ႔ ေနသားက်ေနခဲ့ျပီ။၀ဒနာက သက္သာလာတာမဟုတ္ပဲ ေ၀ဒနာကုိ ခံႏုိင္လာတာျဖစ္သည္။

အဂၤလန္နဲ႔စင္ကာပူကေန ဘြဲ႔လြန္ေတြယူျပီးျပန္လာတဲ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္သာဆံုးနဲ႔ လြယ္လင့္တကူအျဖစ္ဆံုး ဆးနည္းတစ္ခု က်ေနာ့္ကုိေျပာဖူးသည္။ မင္းေခါက္ကုိက္လာျပီ ဟ့ ဆုိတာနဲ႔ ေရေတြ တစ္ပုလင္းျပီးတစ္ပုလင္းသာသာက္ကြာ၊ ၿပီးရင္ သာက္သမွ် ျပန္သာထုတ္ပစ္လုိက္။ အဲ့လုိဆုိ မင္းသက္သာသြားလိမ့္မယ္ မုခ်တဲ့။ က်ေနာ္ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖူးပါသည္။ သူ႔နည္းက အတန္အသင့္ေတာ့ အဆင္ေျပသလုိရွိတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။

က်ေနာ့္မိခင္ကေတာ့ ၀မ္းတစ္လံုးေကာင္းလုိ႔ေခါင္းမခဲတဲ့။ " သားတုိ႔ေခတ္ပညာေတြ သင္တာလဲ သင္ေပါ့။ ေရွးအယူလဲ မပယ္င့္ဘူး။ ၀မ္းမွန္ေအာင္သာဂရုစုိက္ " လုိ႔ က်ေနာ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရတုိင္း ေျပာတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မသက္သာခဲ့ပါ။ က်ေနာ့္ မိခင္ကုိေတာ့ ေခါင္းကုိက္တာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲေရာဂါ မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္လုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ နဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ေျပာခဲ့သည္။

က်ေနာ့္ခ်စ္သူကေတာ႔ ေဆးလိပ္နဲ႔အရက္ကုိလွ်ာ့ေသာက္၊နာက္ျပီးညနက္နက္ထိ သိပ္မေနနဲ႔၊ ခါင္းကုိက္တာ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားလုိ႔ သတိေပးသည္။
ဟုိတေလာဆီက က်ေနာ့္အိမ္နားက ေစ်းေရွ႔မွာ မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႔သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သူက က်ေနာ့္လက္ကုိ အားရပါးရ ဆြဲကုိင္ႏႈတ္ဆက္သည္။ အလုိက္သင့္ ျပန္ျပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရင္းက သူ႔လက္ေတြ အလြန္ပူေနတာကုိ သတိထားမိလုိ႔ ေနထုိင္ေကာင္းရဲ့လားလုိ႔ က်ေနာ္ေမးၾကည့္သည္။ သူက သူ႔ဦးေဏွာက္ထဲမွာ အၾကိတ္ေတြ႕လုိ႔ ဓာတ္ကင္ကုထံုးနဲ႔ ကုေနေနရသည္ လုိ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ခါင္းနားပန္းၾကီးသြားမိတာကုိ  ၀န္ခံရပါမည္။

က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္မိပါသည္။ က်ေနာ္သိသေလာက္နဲ႔တင္ က်ေနာ္႔ေဘးမွာ ေခါင္းကုိက္ေနတဲ႔ လူငယ္ေတြ ( က်ေနာ္အပါအ၀င္ ) သံုးေယာက္ရွိသည္။ က်ေနာ့္လုိ လူငယ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ေခါင္းကုိက္ေနၾကသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေခါင္းကုိက္ေနၾကသလဲလို႔
က်ေနာ္ ေတာင္ေတာင္အီအီ  စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ဟုိအရင္ နဂုိေခတ္က လူငယ္ေတြေရာ က်ေနာ္တုိ႔ျဖတ္သန္းေနတဲ့ေခတ္က လူငယ္ေတြလုိပဲ ေခါင္းကုိက္ေ၀ဒနာခံစားၾကရတာပဲလား ... ေတြးလုိ႔ပင္ မဆံုးႏုိင္ပါ။

ေခါင္းတစ္လံုးဆုိတာ ေခါင္းကုိက္ေနရံုနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ဘာမွအနက္အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ ဒါဆုိ က်ေနာ့္ေခါင္း၊ ( သုိ႔မဟုတ္ဦးေဏွာက္အတူတူပါပဲေလ ) အဲ့ဒါဆုိ ဦးေဏွာက္ကလဲ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ဦးေဏွာက္ေပါ့။ ဒါဆုိ ... က်ေနာ္႔လိုဘဲ ေခါင္းကုိက္ေနတဲ့လူငယ္ေတြကေရာ။ က်ေနာ္ကလြဲျပီး တျခားလူေတြကုိ က်ေနာ္မည္သုိ႔မွ် ထင္ျမင္ခ်က္မေပးခ်င္ပါ။ ေပးဖုိ႔လဲ က်ေနာ္႔မွာခြန္အားမ႐ွိပါ။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္မနက္မုိးလင္းရင္ အဆင္ေျပေစဖုိ႔ အရင္းထိေရာက္ေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္တုိကို လက္ထဲကပစ္ထုတ္ျပီး၊ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ေသာက္လုိ႔၊ အခန္းထဲ ျပန္၀င္ျပီး က်ေနာ္အိပ္ရပါေတာ့မည္။  မဟုတ္ရင္ က်ေနာ့္ေခါင္းေတြ ကြဲထြက္မသြားႏုိင္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္အာမ မခံရဲပါ။ က်ေနာ့္ ေခါင္းေတြကြဲထြက္ မသြားခင္ ခုလုိ အရည္မရအဖတ္မရေတြစဥ္းစားေနမိတဲ့ က်ေနာ္ေခါင္းကုိ ေခါင္းအံုးပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေပၚတင္ျပီး အနားေပးလုိက္ပါဦးမည္.။

++++++++++

ဆားခ်က္တာပါ။ဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြ တိတ္တိတ္ေလးေနေပါ့ ေနာ္။ း)
စာေတြ၊ကဗ်ာေတြ ကုိယ့္ဆီစီးဆင္းလာမယ့္ေန႔ကုိ ကုိယ္တုိင္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာပါပဲ...။

photo ကုိ ဂူဂဲလ္က ရွာတာပါ။