Saturday, September 27, 2008

ပုသိမ္

ေရႊမုေ႒ာ
ရင္ျပင္ေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္ၾကာငါးခိုင္ပြင့္ခဲ့ျပီ။

င၀န္ျမစ္ဟာ ေကာက္ေကြ႕တယ္
ေကာက္တဲ့သူေတြ႕ရင္ေတာ့ေကြ႕သြားမွာေပါ့ေလ။

ျမိဳ႕လည္မွာ
ေရႊလက္ဘက္ရည္ဆုိင္
ကဗ်ာဆရာေတြ ေရႊတူးေဖာ္ေနၾကတယ္

အုိ
ကုိးဆူေက်ာင္းလမ္း
တစ္ခါက ပန္းပြင့္ေတြျပန္လည္ရွင္သန္ပါေတာ့။

လြမ္းတယ္
' ဂ်ီတီစီ ' ဆရာမ်ားအေဆာင္က
ညဂစ္တာသံ
ခံစားခ်က္ျပင္းျပင္းေတြ လြမ္းတယ္

လြမ္းတယ္
အပင္ႏွစ္ဆယ္ေက်းလက္ထိပ္က
ဆံပင္ညွပ္ထားတဲ့
ၾကက္ေမာက္ပန္းနီနီညိဳညိဳေတြ လြမ္းတယ္။

လြမ္းတယ္
ေျမာင္းျမ ပုသိမ္ခ်စ္သူအိမ္ဖြဲ႕ႏြဲ႕တဲ့
သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕
ရင္ခုန္သံဆိမ့္ဆိမ့္ေတြလြမ္းတယ္။

လြမ္းတယ္
ဦး ဘာမုန္႔ပါေသးလဲ တဲ့
အိ၊မြန္၊ပုိ၊ဆက္၊သက္၊ဇင္၊ခ်မ္း
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသမီးကေလးေတြ လြမ္းတယ္

အ၀ါ
အစိမ္း
အနီ
ထီးသံုးလက္ေဆာင္းထားတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏႈတ္ခြန္းဆက္သေနတဲ့
ဧရာ၀တီျမိဳ႕ၾကီးေရ....။

ေနပူပူ
မိုးေစြေစြ
ႏွင္းခါးခါး
ေနာက္တစ္ခါ အေရာက္လာရင္
ထီး ကုေဋ ကဋာျဖစ္ပါေစသတည္း။

ေမာင္သင္းပန္
သည္းထိတ္ရင္ဖုိ၊ေအာက္တုိဘာ၊2003

အရင္တုန္းကေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲေျပာရရင္ျဖင့္.....,
က်မ ကဗ်ာေတြတင္ပါတယ္..။ဒီလုိတင္ရာမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္

တစ္ခုထဲပဲရွိပါတယ္။အဲ့ဒါက က်မခံစားမိတဲ့ကဗ်ာေတြကုိ က်မရင္ထဲေလးနက္သလိုသူတကာေတြကုိလဲ
မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ဆႏၵတစ္ခုတည္းေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ကဗ်ာေတြဆုိေလးနက္ၾကတဲ့အေ၀းေရာက္အစ္ကုိ၊အစ္မ၊
သူငယ္ခ်င္းမ်ား လြယ္လင့္တကူခံစားႏုိင္ရန္အတြက္ရည္ရြယ္ပါတယ္..။

Wednesday, September 24, 2008

က်မရဲ႕ ပထမဆံုးမ်ား

က်မတစ္ခါမွ ဒီလုိစာမ်ိဳးမေရးဖူးပါ။
ခုေတာ့ခ်စ္လွစြာေသာအစ္ကုိၾကီးမ်ားျဖစ္တဲ့ကုိေအာင္သာငယ္နဲ႔ကုိေတာေက်ာင္းဆရာတုိ႔ကTagတဲ့အတြက္
ျပန္လည္ေျဖၾကားလုိက္ပါတယ္။မနည္းစဥ္းစားယူရပါတယ္။

ပထမဆံုးတက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္း
ဧရာ၀တီတုိင္းက က်မဇာတိရြာေလးမွာ၊
အုပ္စု ၃၊၄ ရြာအတြက္ အဲ့ဒီတစ္ေက်ာင္းပဲရွိပါတယ္။ဆရာကလဲ တစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။
သူတစ္ေယာက္ထဲက အတန္း ၅ တန္းကုိသင္ေပးခဲ့တာပါ။

ပထမဆံုးအတန္း
သူငယ္တန္ေလး။(မူၾကိဳမတက္ဖူးဘူး။ေက်ာင္းမွာက သူငယ္တန္းၾကီး၊သူငယ္တန္းေလးဆုိျပီးရွိတယ္၊
၃ ႏွစ္ထဲက အေမကေက်ာင္းပို႔တယ္၊မေကာင္းေက်ာင္းပို႔ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာေပါ့)

ပထမဆံုးေသာ သူငယ္ခ်င္း
အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကုိေျပာရမယ္ထင္တယ္။
(ခုေတာ့ သူအိမ္ေထာင္က်သြားပါျပီ။ ဟိ ၾကံေနခဲ့တာ.... မရလုိက္ဘူးျဖစ္သြားတယ္)

ပထမဆံုးရတဲ့ ေက်ာင္းသူငယ္ခ်င္း
ႏြယ္ေလးတဲ့..။သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ကရင္နဲ႔ ဗမာကျပားဆုိေတာ့ ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။၁၀ တန္းႏွစ္ထိ တတြဲတြဲရွိခဲ့တယ္။ခုေတာ့ သူစင္ကာပူေရာက္ေနျပီၾကားတယ္။

ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္
သိပ္ေတာ့မွတ္မိေတာ့၀ူးေနာ္၊ျပန္ေတြးလုိ႔ရသေလာက္ေတာ့ မဂၤလာေမာင္မယ္ အတြဲေတြဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္

ပထမဆံုး အလြတ္ရတဲ့ ေက်ာင္းစာ
က ၾကီး၊ခ ေခြး၊ ဂ ငယ္၊ ဃ ၾကီး၊ င

ပထမဆံုး အရိုက္ခံရျခင္း
၈ တန္းေရာက္ေတာ့မွ ရိုက္ခံထိတာ၊ဇယ္ခပ္လုိ႔တဲ့ ၊အမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းအားခ်ိန္ခပ္တာပါပဲ၊
ဒါေပမယ့္ ဆရာက ဘာလုိ႔လဲမသိဘူး ဇယ္ခပ္တဲ့လူေတြ အကုန္လံုးကုိ အတန္းေရွ႕မွာ တန္းစီျပီ
ေျခသလံုးကုိ ၾကိမ္နဲ႔ေဆာ္တာ (ခုျပန္ေတြးရင္ေတာင္ နာသလုိလုိပဲ)
အေမကေတာ့ တစ္ခါမွမရိုက္ခဲ့ဖူးဘူး။(အငယ္ဆံုးေလးမုိ႔တဲ့ :P )

ပထမဆံုး ရတဲ့ဆု
ေက်ာင္းမွာဆုိ၇တန္းႏွစ္၊ျမိဳ႕နယ္ေက်ာင္းေပါင္းစံုအမ်ိဳးသားေန႔စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲမွာပထမရလုိ႔နာရီေလးရတယ္။
အိမ္မွာေတာ့ အဲ့ႏွစ္မွာပဲ အတန္းတင္ပထမရလုိ႔ ကက္ဆက္တစ္လံုး၀ယ္ေပးတယ္။
(ဒါေပနဲ႔ ဖြင့္စရာအေခြမရွိလုိ႔ ေရဒီယိုသီခ်င္းေတြနဲ႔ပဲၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္)

ပထမဆံုး သြားဖူးတဲ့ခရီး
ပုသိမ္ကုိေလ၊က်မတုိ႔ျမိဳ႕ကဆုိ၂နာရီေလာက္ပဲကားစီးရတယ္၊
က်မေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းသြားျပတာ။

ပထမဆံုးစီးဖူးတဲ့ကား
အဲ့ဒီ ပုသိမ္ကုိသြားတဲ့ ဒုိင္နာကားၾကီးေပါ့။(အျမဲတမ္းက ႏြားလွည္းနဲ႔ စက္ဘီးပဲ စီးေနရတာဆုိေတာ့ တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတာ)

ပထမဆံုး ဆုိတဲ့သီခ်င္း
ႏွစ္ပုဒ္ရွိတယ္။အေမသင္ေပးတာဆြမ္းအုပ္နီနီအေမရြက္လုိ႔ နက္ျဖန္သဘက္ေက်ာင္းတက္မယ္၊ဆိုတာရယ္
၀ါဆုိ၀ါေခါင္ေရေတြၾကီးလုိ႔ သေျပသီးမွည့္ေကာက္စို႔ကြယ္...
ခရားဆူးျခံဳဟုိအထဲက ေမွ်ာ့နက္မဲၾကီးတြယ္လိမ့္မယ္ဆိုတာရယ္
(ဒါကုိပုိၾကိဳက္မိခဲ့တယ္ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့က်မတုိ႔ျမိဳ႕မွာက၀ါဆုိ၊၀ါေခါင္ဆုိရင္ အမွန္အကန္ေရၾကီးတာကုိး)

ပထမဆံုး ေရးတဲ့ကဗ်ာ
ရယ္ေတာ့ရယ္စရာၾကီး ဒါေပမယ့္ေျပာပါ့မယ္။

အေဖသို႔


အေဖရယ္
ဆုပ္ကုိင္လုိ႔မရတဲ့ သေဘာလား။

အေဖရယ္
မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္
အေဖက သမီးကုိ ကုန္းပုိးျပီး
မေလးကုိ ေအာ္ေခၚေနတယ္ေလ။

အေဖရယ္
လူေတြငုိၾကတယ္
သမီးကလဲ လုိက္ငိုတယ္
ဒါပဲမွတ္မိတယ္။

အေမကေျပာတယ္
အေဖက တိမ္ေတြထဲမွာရွိတယ္ဆုိ။

အေဖရယ္
ဆုပ္ကုိင္လို႔မရတဲ့သေဘာလား
သမီးအေဖကုိ ျမင္ေနေပမယ့္
အေဖကဘယ္မွာလဲ ။.......။

က်မ ၈ တန္းႏွစ္မွာေရးထားတဲ့ကဗ်ာပါ။ကဗ်ာရယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရမယ္မထင္ပါဘူး။
အဲ့ဒိတုန္းကတကယ္လဲက်မ အေဖ့ကုိတိမ္ေတြထဲမွာ လုိက္ရွာေနခဲ့မိတယ္။
အထူးသျဖင့္ အေမဆူတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။

ပထမဆံုးခ်စ္သူ
သူခုဘယ္ေရာက္ေနလဲ က်မမသိပါ။မေသေသးရင္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ။

ပထမဆံုး၀ယ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္
ငါးသိုင္းေခ်ာင္းမွာ၀ယ္တာ ဆရာေကာင္းသန္႔ရဲ႕ ၂၁ ရာစုအေတြးဆုိတဲ့စာအုပ္။ ၅၀၀ ပဲေပးရတယ္။

ပထမဆံုး၀ယ္တဲ့သီခ်င္းေခြ
ခင္ေမာင္တုိးရဲ႕ ပန္းခ်စ္သူ သီခ်င္းပါတဲ့အေခြနဲ႔ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ ျမင့္မုိရ္မို႔လား သီခ်င္းပါတဲ့အေခြေတြ
(ေခါင္းစဥ္ေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊အဲ့ဒိ သီခ်င္းေတြေတာ့ အလြတ္ရခဲ့တယ္)

ပထမဆံုးတကၠသုိလ္ေရာက္တဲ့ေန႔
ေသခ်ာေျပာျပပါ့မယ္။ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္ ဖာလူဒါေသာက္ဆုိသလုိမ်ိဳး။အဲ ဟုတ္ပါဘူး။
ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ေပါ့ေလ၊သံေသတၱာၾကီးတစ္လံုးနဲ႕ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ေပ့ါ၊
က်မအစ္ကုိငယ္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကုိလာခဲ့တာ။က်မတုိ႔ျမိဳ႕ကေန က်မတက္တဲ့ေက်ာင္းကုိတက္တဲ့သူဆုိလို႔
က်မတစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္။ဆုိေတာ့ က်မမွာ ေနစရာေရာ၊ေပါင္းသင္းစရာေရာသူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ
ရွာရတာေပါ့။ႏွစ္ေယာက္ရခဲ့တယ္။ႏွစ္ေယာက္လံုး ဟသၤာတ ျမိဳ႕ကပဲ။
သူတို႔နဲ႔ ၆ လေလာက္တူတူေနခဲ့တယ္။က်မတုိ႔ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ပံုကုိ ေနာက္ၾကံဳေတာ့ ပုိစ့္တစ္ခုတင္ပါဦးမယ္။

ပထမဆံုးရဖူးတဲ့လက္ေဆာင္
က်မသူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ပါ။
ေခ်ာင္းသာသြားကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔တူတူသြားျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့တာပါ။
က်မတတိယႏွစ္စာေမးပြဲေျဖျပီးခ်ိန္မွာသြားခဲ့ရတဲ့ခရီးေပါ့။
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကုိသူက အဲ့ဒီ Trip ေလးတစ္ခုစီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
တသက္လံုးသတိရေနမယ့္ လက္ေဆာင္ပါ။

ပထမဆံုးအလုပ္
က်မေက်ာင္းျပီးေတာ့မွ အလုပ္စလုပ္တာပါ။ ၁၉ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိျပီေပါ့။
Australian တစ္ေယာက္ပုိင္တဲ့ company မွာ။Receptionist ပါ။က်မကုိ daily wages worker အေနနဲ႔ပဲထားပါတယ္။
တစ္ေန႔ကုိ ၂၀၀၀ ရျပီးတစ္ပတ္တစ္ခါပုိက္ဆံထုတ္ရပါတယ္။စုထားခ်င္လုိ႔ မထုတ္ဘူးလုပ္လုိ႔မရဘူး။
ေနာက္ေတာ့ Assistant accountant ဆုိျပီးရာထူးတုိးေပးတယ္။
ေန႔စားခကုိေတာ့ တုိးမေပးခဲ့ပါဘူး။က်မအဲ့ဒိရံုးမွာ ၆လေက်ာ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကတူမေလးေဆးရံုတက္ရလုိ႔လည္လည္၀ယ္၀ယ္လဲကုိယ္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ဆုိျပီး အေမကထြက္ခုိင္းလို႔ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ တစ္ေယာက္ထဲခရီးသြားျခင္း
နတ္ေမာက္ကုိ၊အလုပ္ကိစၥနဲ႔၊ေျမြေပါတယ္ဆုိလုိ႔ေၾကာက္လုိက္တာေျပာမေနပါနဲ႔။

ပထမဆံုးေသာက္ဖူးတဲ့ေဆးလိပ္
မာဘုိလုိ မန္ေသာ္လုိက္ (အလုပ္က အစ္ကုိ၊အစ္မေတြနဲ႔ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲမွာေသာက္တာ....)

ပထမဆံုးေသာက္ဖူးတဲ့အရက္
(မိန္းကေလးေတြလဲ ေသာက္တယ္ေနာ္ မယံုမရွိနဲ႔)
ေခ်ာင္းသာမွာ၊တတိယႏွစ္တုန္းက စာေမးပြဲျပီးေတာ့သြားၾကရင္းေသာက္ျဖစ္တာ။မူးလုိက္တာမွ။ ေလကလဲတုိက္ကတုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ခ်ာခ်ာလည္ေနတာပဲသိတယ္။
က်မသူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာၾကတယ္က်မကအရမ္းရစ္တယ္တဲ့။
ဟုတ္မွာ........!!! ဒီအတုိင္းအေကာင္းဆုိေတာင္ စကားဒီေလာက္မ်ားတာကုိ။

ပထမဆံုး ဘေလာ့ပို႕စ္
လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ဆုိတဲ့ပုိစ့္

ပထမဆံုးခင္တဲ့ ဘေလာဂ့္မိတ္ေဆြ
ကုိျငိမ္းစု (ဒုတိယက ကုိေအာင္သာငယ္ေလ)

ပထမဆုံး ကုိယ္ရွာတဲ့ပုိက္ဆံကုိယ္သံုးျခင္း
အေမ့ကုိ 25000 ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။
အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းငမြဲႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္ဘက္ရည္လုိက္တုိက္တယ္။

ပထမဆံုး အၾကိမ္ ရန္ၿဖစ္ၿခင္း
ေက်ာင္းကားေပၚမွာျဖစ္တာပါ။ေယာက်္ားရွာေကာင္မေလးက က်မသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်မကုိလာရစ္လုိ႔။
ထမင္းခ်ိဳင့္(စတီးခ်ိဳင့္နဲ႔)ေဆာ္ထည့္လုိက္တယ္
စကားခ်ပ္။ ။ အဲ့ဒါငယ္ငယ္တုန္းကလုပ္ခဲ့တာပါ၊ခုေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွေမာ္ေတာင္မၾကည့္၀င့္ပါဘူး။

ပထမဆံုး အၾကိမ္စာေမးခံရျခင္း
ထုိင္ခံုေအာက္မွာ ဖိနပ္ကုိေမွာက္ျပီးနင္းထားတာေပါ့။အဲ့လုိမ်ိဳး တကၠသိုလ္တက္တဲ့ထိပဲလုပ္ခဲ့တာ။

ပထမဆံုးေဆးရံုတက္ရျခင္း
ပုသိမ္ေဆးရံုမွာ။နားခြဲရတာေလ။စေရာက္ေရာက္ျခင္းတုန္းက အေမနဲ႔က်မနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္။ေၾကာက္လုိက္တာလဲ အရမ္းပါပဲ။ႏွစ္ခါျပန္ျပီး ခြဲခဲ့ရတယ္။

ပထမဆံုးရင္ခုန္ဖူးျခင္း
က်မအလုပ္မွာ ရြာသူ၊ရြာသား 200ေက်ာ္ေလာက္ေရွ႕မွာ စကားေျပာရတုန္းက။
(ဒါကုိ အခုန္ဆံုးလုိ႔ထင္တာကုိး)

ပထမဆံုးတီးဖူးတဲ့ဂစ္တာ
က်မသူငယ္ခ်င္း၀ယ္ေပးတာ။အနီေရာင္ေလး။ဂစ္တာကမၻာက၀ယ္တာ။

၀ူးေမာလုိက္တာ။ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေရးေနလုိက္တာ။မ်ားေတာင္တြားပီလားမသိ။
ဖတ္ရင္းပ်င္းသြားတယ္ဆုိလဲေတာင္းပန္ပါတယ္အစ္ကုိ၊အစ္မတုိ႔ရယ္....
Tag တဲ့လူေတြကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ က်မလဲထပ္ျပီး tag လုိက္ပါတယ္
ခင္မင္ရပါေသာ ကုိျငိမ္းစု နဲ႔ သယ္ရင္းၾကီး ဘုိဘုိ

Tuesday, September 23, 2008

သူငယ္ခ်င္းအတြက္ သီခ်င္း

မင္းရဲ့အသံလမ္းထိပ္ဆိုင္က
ငွက္ေပ်ာခိုင္ေလာက္မခ်ိဳၿမိန္ပါ။
မင္းရဲ့အက်င့္ေနာက္ေဖးေပါက္က
ေခြးတသိုက္ေလာက္မျဖဴစင္ပါ၊
မင္းရဲ့အက်င့္စကား
ပူေႏြးေနတဲ့ဟင္းအိုးထဲက
ေၾကကြဲလြယ္တဲ့ၾကက္ဥျပဳတ္အလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ငါတို႕မတည့္
မတည့္လည္းအတူေန
ငါ့ရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။

ဂ်ဴစီ

က်မေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕လက္ရာပါ၊
ဒါကုိျပန္တင္ခ်င္လုိ႔ သူ႔ဆီကခြင့္ေတာင္းရင္း ငယ္ငယ္ကကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္လုိ႔
ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရဲ႕ warning ေပးခံရတာေလး ေျပးသတိရမိပါတယ္...။

စိမ္းလန္းစုိေျပ၊အင္းယားကန္ ႏွင့္ တိရိစၧာန္ရံုသို႔

ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္စေနေန႔က၊မနက္မုိးလင္းလင္းခ်င္း တူမေလးက အိပ္ယာလာႏႈိးပါတယ္။
သူကခုမွ ၃ ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးေပမယ့္ သိပ္ကုိတတ္သိနားလည္ေနပါျပီ။
ကၽြန္္မကုိ အိပ္ယာကူသိမ္းေပးရင္းက သူ႔ကုိ " စိမ္းလန္းစုိေျပ " လုိက္ပုိ႕ပါတဲ့၊လုိက္ပို႔ပါဆုိတာထက္
သူက "အန္တီ..စိမ္းလန္းစိုေျပသြားၾကမယ္ေလ" တဲ့။တုိင္ပင္တဲ့ေလသံနဲ႔ပါ။က်မလဲ ေအးပါ ေအးပါ ဟုတ္ျပီေပါ့။


စိမ္းလန္းစုိေျပဆုိတာကုိ အရင္မိတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္။(ေၾကာ္ျငာခေတာ့မရပါ)
အျပင္ေရာက္ျပီး ေ၀းေနၾကတဲ့သူေတြမ်ားလာဖတ္ခဲ့ရင္သိရေအာင္ေပါ့ေလ။
အင္းယားနားမွာရွိပါတယ္။ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ေပါ့။ေနရာေကာင္းကုိမွ ရထားတယ္ေခၚမယ္ေနာ္။
နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ပဲ သူတုိ႕ဆုိင္ပတ္၀န္းက်င္ နယ္နိမိတ္ကုိ အစိမ္းေရာင္မ်ိဳးစံုနဲ႔၊ အပင္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားပါတယ္။
ညဆုိျခံ၀ုိင္းကရွိသမွ်အပင္ေတြမွာ မီးေရာင္စံုနဲ႔။ထိန္လင္းေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ ခပ္မွိန္မွိန္နဲ႔ လွတယ္ေခၚရမယ္ေပါ့ေလ။
တစ္ခုရွိတာက အဲ့ဒိ artificial ေတြေၾကာင့္ သ႔ူနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ အင္ယားေရျပင္ရယ္၊ေနာက္ တုိက္တာအေဆာက္အအံုေတြနဲ႔
ကင္းကင္းရွင္းရွင္းျမင္ရမယ့္" ည "ရဲ႕အလွေတြရယ္ေတာ့ ဖံုးကြယ္သြားတာေပါ့ေလ။

ဆုိပါေတာ့ေလ..။ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်မနဲ႔၊သူနဲ႔၊ေနာက္က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ
" စိမ္းလန္းစုိေျပ " ကုိေရာက္ေနခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။
အထဲကုိ၀င္ဖုိ႔၀င္ေၾကးကတင္ ၂၀၀ ေပးရတယ္။အဲ့ဒီမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိကစားကြင္းရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ေမြးထဲက အိမ္ထဲမွာပဲတစ္ေယာက္ထဲေန၊တစ္ေယာက္ထဲပဲ ကစားလာခဲ့တဲ့က်မတူမက အဲ့ဒီအေပၚမွာ မကစားရဲဘူး။
သူ႔ကုိဘယ္လုိမွ အဲ့ဒီေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိကစားကြင္းေပၚကုိ တင္ေပးလုိ႔မရဘူး။တင္လုိက္တာနဲ႔ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ေအာ္ငိုပါေလေရာ။
စေနမုိ႔လားေတာ့မသိဘူး။လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္မွ် မ်ားေနတယ္။စိတ္ထဲေတြးမိေသးတယ္။ငါဒီေန႕လုိက္ပို႔မိတာေတာ္ေသးတယ္လုိ႔။
စေနေတာာင္ ဒီေလာက္ဆုိ တနဂၤေႏြဆုိ ပုိဆုိးေတာ့မေပါ့။

ဒါနဲ႔ပဲ စည္ကားလွတဲ့လူေတြကုိၾကည့္ျပီး က်မအေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕မိတာေပါ့ေလ။ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။
ဒီကလူေတြမွာေလ သြားစရာေထြေထြထူးထူးလဲမရွိေတာ့ မရွိမယ့္ရွိမယ့္ ဒီေနရာေလးပဲ စုျပံဳတုိးေနတာပါ။
အင္းယားကလဲ အရင္လုိသြားရလာရမေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။လတ္ဆတ္ႏူးညံ့တဲ့ေလ၊ေရျပင္ကုိျမင္လုိက္ရလုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ခံစားမႈ၊
ဒါေတြအစား ျဗဴးျဗဲနဲ႔ ေအာ္ဟစ္သီခ်င္းဆိုသံ၊ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ား၊ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ေျခလွမ္းမွားျပီး ဟပ္ထိုးလဲက်မတက္ျဖစ္တဲ့အထိ
စကားတုိ႔ႏွင့္ေႏွာက္ယွက္ျခင္း၊ဒါေတြေတာ့ ရသြားႏိုင္တယ္။

ဒီမွာၾကံဳလုိ႔ သတိရတာေလးက က်မတုိ႔ရဲ႕ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတာေတြ ေျပးသတိရမိတယ္။
ဆရာကခုဆုိ အသက္က 75 ႏွစ္ ေလာက္ရွိေတာ့မေပါ့။သူက စာသင္တုန္းအခိုက္ဆို လြမ္းလြမ္းနဲ႔ေနမွာေပါ့ေလ။
သူတုိ႔ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀ကုိ ျပန္ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
သူတုိ႔ ဘယ္လုိစာသင္ခဲ့ရပံု၊ဘယ္လုိၾကိဳးစားမွေအာင္ျမင္ပံု၊သူတို႔ေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကုိ ဘယ္လုိျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပံု၊
တစ္ပတ္တစ္ခါ သူ႔စာသင္ခ်ိန္တုိင္း မရိုးႏုိင္ေအာင္ၾကားရတတ္တဲ့ ဆရာ့ကုိယ္ေတြ႔ပံုျပင္ေတြပါ၊သူတုိ႔တုန္းကဆုိရင္
အင္းယားက သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြနဲ႔ အံု႔ဆုိင္းျပီးေနတာတဲ့။တကၠသိုလ္ကေန အင္းယားကုိသြားရတဲ့လမ္း၊အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚကလမ္းေတြဟာ
ကတၱရာလမ္းမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ရိုးရိုးေျမၾကီးလမ္းေလးေတြတဲ့။အင္းယားပတ္၀န္းက်င္က ေျမၾကီးကလဲေျမနီေတြတဲ့၊အပင္ေတြရယ္၊ေျမနီေတြရယ္
ဘယ္ေလာက္မ်ားအပ္စပ္ျပီးေနလိမ့္မလဲ၊သိပ္ကုိသိမ္ေမြ႕တဲ့ ပန္းခ်ီကားေပ့ါေလ။

က်မတုိ႔ေတြလဲ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကုိနားေထာင္ရသလုိမ်ိဳးနဲ႔ အထပ္ထပ္ေျပာလဲမရိုးႏုိင္တဲ့ ဆရာတုိ႔ေခတ္က အင္းယားကန္ရယ္၊တကၠသိုလ္ရယ္၊အဓိပတိလမ္းရယ္....နဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ေတြ႕ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆရာ့ကုိေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ခုက်မတုိ႔မွာ သြားစရာေနရာေတြ က်ဥ္းေျမာင္းလာခဲ့ျပီ။တစ္ေနရာရာသြားျပီး တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ပေဟ့ဆုိရင္ ထည့္ျပီးစဥ္းစားရမယ့္အခ်က္ေတြေပါမ်ားလြန္းလွပါတယ္ လုိ႔ေလ။

ကာရာအုိေကဆုိင္မွာဆုိလဲ ၀ုိင္၀ုိင္းရဲ႕ "ေျဖသိမ့္လုိက္" ကဖြင့္ေပးရဆံုးသီခ်င္းျဖစ္ေနတယ္။တုိ႔ေတြဒီလုိပဲ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆုိျပီး
ေပါက္ကြဲေနၾကရတာေပါ့။ခံစားခ်က္ေတြေဖၚျပေနၾကရတာေပ့ါကြယ္။

ဒီတစ္ပတ္က်ေတာ့ တိရိစၧာန္ရံုလုိက္ပို႔ေပးျဖစ္တယ္။

တိရစၧာန္ရံုဆုိတာကလဲ ကိုယ္ပါအဲ့ဒီအနံ႔ေတြကူးလာရတဲ့အထိ အနံ႔အသက္က ျပင္းထန္ေနေတာ့တာ။ေနာက္ဆံုးေတာ့ Relax လုပ္တယ္ဆုိတာဒါမ်ိဳးေနရာလားလုိ႔ေတာင္ ေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။လူေတြ ဒီေနရာေတြကုိသြားျပီးအပန္းေျဖ၊အနားယူေနၾကတာ။
ဒီမွာ အရြယ္စံု၊လူစံုဟာ စိတ္ညစ္၊စိတ္ဓာတ္က်ေနက်တာေတြကုိ ဒီလုိနည္းနဲ႔ပဲ ေျဖေဖ်ာက္ေနၾကတာေပါ့ေလ။

ရင္နာစရာေတြေတြ႕ရတယ္။လူေတြက ၀က္၀ံေပါက္စေလးကုိ ဖက္ဖက္ျပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ခံေနၾကတာ၊
၀က္၀ံေလးခမ်ာေတာ့ ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္ျဖစ္ေနျပီ၊သူလဲအိပ္ခ်င္ရွာမေပါ့၊သူ႕အေမၾကီးလဲ သူ႕လြမ္းေနေတာ့မေပါ့၊

ေဘးကသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေျပာေနတယ္။တိရိစၧာန္ေတြလဲ နာေနၾကတယ္တဲ့။နာေနတယ္ဆုိတာက
လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာလႈပ္ရွားမရ၊စားမရေတာ့ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ တသားထဲမက်၊လုိအင္ဆႏၵမျပည့္ေတာ့
မ်က္ႏွာငယ္ေနတာေပါ့ေလ။မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ အားအင္ယုတ္ေရာ့ေနၾကတဲ့ပံုမ်ား။
တိရစၧာန္ေတြက ဟန္မေဆာင္တတ္လုိ႔ပါ..။
လူေတြလဲ ဟန္မေဆာင္တတ္ၾကည့္ပါလား။သူတို႔နဲ႔ဘာမွထူးျပီးမကြာပါဘူး။

က်မတုိ႔ေတြလဲ ဟန္ေဆာင္မႈ၊ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်က္ႏွာေတြသာခြာပစ္ရၾကည့္ပါလား။
သူတုိ႔လုိပဲ နာေနၾကတာပါပဲ။

စိမ္းလန္းစုိေျပရယ္၊အင္ယားကန္ရယ္၊တိရစၧာန္ရံုရယ္၊ဒီေနရာေရာက္တုန္းေတြးမိတဲ့အေတြးေတြပါ။

ဆံုးရႈံးျခင္း

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဦးေႏွာက္ဆင္ျခင္မႈေတြနဲ႔ေ၀းရာ ခံစားမႈသက္သက္နဲ႔
စာေတြေရးခ်င္မိတယ္..။အခ်စ္အေၾကာင္း၊အလြမ္းအေၾကာင္း၊ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ဒဂၤေလးမ်ားအေၾကာင္း။
နာက်ည္းမႈေတြ၊ဆံုးရႈံးမႈေတြ၊ျပန္မရႏုိင္မႈေတြ ဒါေတြကုိပဲစဥ္းစားျပီး လံုးေထြးအေဖၚျပဳခဲ့တာ
သက္တမ္းရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုမကရွိေရာ့မယ္...။

က်မေတြးမိတယ္။

လူဆုိတာ တစ္ေယာက္ထဲအသက္မရွင္ႏုိ္င္ဘူးလားလုိ႔။ဒါဟာအမွန္တရားလုိ႔
တစ္သီးပုဂၢလ က်မလက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။
က်မတုိ႔ေတြ လူမႈပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနရ၊သြားရလာရတာေတြရွိတယ္။
ေရွာင္လႊဲလုိ႕မရတာေတြ အမ်ားအျပားရွိၾကတယ္။တည့္တည့္တုိးမွ အဆင္ေျပတာေတြ ရွိသလို
ေရွာင္သြားမွ သင့့္္ေတာ္တာေတြလဲ ရွိတယ္။ေရွာင္မသြားလုိ႔ တည့္တည့္တုိးရတာေတြလဲရွိသလုိ၊
မေရွာင္တတ္လုိ႔ တည့္တည့္တုိးတာမ်ိဳးလဲရွိတာေပါ့။တည့္တည့္တုိးတဲ့အခါ အခ်ီးမြမ္းခံရတာရွိသလုိ
အကဲ့ရဲ႕ခံရတာေတြလဲ ၾကံဳခဲ့ဖူးၾကမွာပါပဲေလ။ဒါကုိပဲ ေလာကဓံလုို႔သတ္မွတ္ရမလားလုိ႔ က်မစဥ္းစားမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ကုိယ္ပတ္သက္ခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆုိျပီး
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကေပးလာတဲ့ ေကာင္းက်ိဳး၊ဆုိးက်ိဳးမ်ားပါပဲ။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ လူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ဆံရတာေတြကုိ စိတ္ရႈတ္လာမိတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲေန တစ္စိတ္ထဲထားျပီး ေလာကမွာရွိတဲ့လူေတြကုိ ျပံဳးျပံဳးေလးလုပ္ျပီး
ၾကည့္ေနခ်င္ေသးေတာ့့တယ္။သြားခ်င္ရာကုိသြား၊ေနခ်င္ရာမွာေန၊အိပ္ခ်င္ရာအိပ္၊ဒါမ်ိဳးေနလုိက္ရင္
အကယ္လုိ႕က်မေဘးမွာရွိေနမယ့္သူေတြဟာ ခုရွိေနတဲ့အသုိင္းအ၀ုိင္းက လူေတြသာမဟုတ္ဘူးဆုိရင္..
က်မဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂရုစိုက္ေနစရာမလုိ။တသီးတသန္႔ ေအးေဆးသက္သာစြာ ႏွပ္ေနရံုပဲ..။
ဒါေပမယ့္ ဒီလုိေနလုိ႔မွ မရေသးတာ၊ဟုတ္တယ္မလား။
ခုေျပာေနတာေတြကလဲ က်မစိတ္ညစ္ညဴးတဲ့အခုိက္မို႔ ဒီစကားထြက္လာတာ။
ေနာက္မို႔ဆုိ သြားလုိ႔လာလုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ေပ်ာ္တုန္းရႊင္တုန္းေနမွာ။

က်မေရးခဲ့တဲ့ဒီစာကုိ မသိမ္းခင္မွာတစ္ခါျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္...။
စာေရးေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ က်မစိတ္ကုိလႊတ္ထားခဲ့တယ္။

က်မဘ၀ထဲက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ဆံုးရႈံုးသြားတယ္။

ဒီအတြက္ က်မမွာ ဘာမွေဖၚျပစရာခံစားခ်က္မရွိေတာ့ပါ။

က်မသူ႕ကုိဆံုးရံႈးခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ထဲကပဲ။
သူလဲ သည္သို႔ပဲ ထပ္တူရွိအံ့။သူလဲ က်မကုိဆံုးရံႈးသြားတယ္ထင္ပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ကဗ်ာ

စၾကာ၀ဠာထဲကိုလာ
အာကာသကိုစူးစမ္း
ပင္လယ္ကိုေထာက္လွမ္း
ကမာၻကိုျဖတ္သန္း
ပန္းအမ်ဳိးမ်ဳိး
သတၱ၀ါအမ်ဳိးမ်ဳိး
ရာသီဥတုအမ်ဳိးမ်ဳိး
ေရေျမေတာေတာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး
ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး
ေလာကဓံအမ်ဳိးမ်ဳိး
ငရဲအမ်ဳိးမ်ဳိး
အႏုပညာအမ်ဳိးမ်ဳိး
ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးတို႔ ေတြ႕ရွိျပီးပါျပီ။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးတစ္မ်ဳိးတည္း
မေတြ႕ခဲ့ရ
လူတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ကဗ်ာပါ။

သုခမိန္လႈိင္
ဇန္န၀ါရီ၊ ၀၆

အမွတ္ ၂၁၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၀၆
ရြက္ႏုေ၀မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္

အလြမ္းလြန္ရာသီ

ခံစားခ်က္ေတြ တင္းၾကမ္းျပည့္လွ်ံေနလည္း
ကဗ်ာေရးဖုိ႕ အလြမ္းမသင့္
ကဗ်ာဆုိတာ အလြမ္းရင့္မွ ရတတ္တာမ်ိဳး။ ။

ေကာင္းကင္ကုိၾကည့္ျပီး
ေျမၾကီးကုိခ်စ္တတ္သူေတြဟာ
ကမၻာဦး သူရဲေကာင္းေတြေပါ့့။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊တစ္ရံုးတစ္စည္းခံတြင္းျမိန္ဖုိ႕ဆုိတာ
ခံစားနာက်င္မႈေတြရွိဖုိ႕လုိတယ္။
အနက္ျဖန္ကိုေမွ်ာ္လင့္ထားရင္
အဲ့ဒီေမွ်ာ္လင့္ရာေတြ ကိုယ့္ဆီျပန္လာပါလိမ့္မယ္....။

ဆင္တစ္ဖက္၊ျမင္းတစ္ဖက္ျဖစ္ေနတဲ့
ေဟာဒီအမိုးအကာထဲ ခုိလႈံဖုိ႕ေ၀းလုိ႕
စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြေတာင္ ကစဥ့္ကလ်ားနဲ႕မို႕
ေမြးဖြားသန္႕စင္ထားတဲ့ အႏွစ္ေလးေတြျပန္႕က်ဲမသြားေအာင္
ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားရရဲ႕။ ။

လမ္းသင့္လုိ႕ ေျခဆန္႕မိလည္း
အလြမ္းမသင့္တဲ့ အရိပ္မွာ မခိုလႈံခ်င္
ေခါင္းခါးေျခလက္ မပ်က္ေသးသမွ်
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကုိ တန္ဖုိးထားခ်စ္ေနရဦးမယ္.
ျဖတ္သန္းမႈ ႏွစ္ကာလ၊ေလာကဓံဆူးတို႕ပြန္းရွ
ဘ၀တံခါးေသာ့ မပိတ္ေသးသေရြ႕
ကဗ်ာေန႕ ကဗ်ာည
ကဗ်ာေန ကဗ်ာလနဲ႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိေရႊခ်ထားဦးမယ္။ ။

မင္းထက္ခုိင္

ဒီကဗ်ာက ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းမွတဆင့္ကူးယူေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းဟာ အသြင္သစ္နဲ႕ ကုိယ္ပုိင္စတုိင္နဲ႔ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ေနတာျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ထဲမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေတြအကုန္လံုးကုိေလးနက္စြာပဲ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
ခုျပန္ျပီးက်မစာမ်က္ႏွာေပၚမွာတင္တယ္ဆုိတာကလဲ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့အစ္ကုိ၊အစ္မ ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားျပန္လည္ခံစားႏုိင္ရန္ မွ်ေ၀ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

မိန္းမဆုိတာ

တကယ္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိစာမ်ိဳးမွ မေရးဘဲ အိမ္ျပန္အိပ္ေနတာ အေကာင္းဆံုးစိတ္ကူးပါ
ဒါေပမယ့္ မျပန္ခင္ေလးမွာ connection လဲ မဆုိသေလာက္ေလးေကာင္းေနတုန္းမွာ
စိတ္ထဲေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေရးခဲ့ခ်င္ပါတယ္။စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔လဲ မကပ္ပဲျဖစ္ေနပါတယ္..ေျပာခ်င္တာက ဒီလုိပါ။

ဆရာမ ဂ်ဴး ေရးတဲ့၀တၳဳေတြကုိ က်မၾကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။
သူ႕ပရိတ္သတ္တုိင္းနဲ႕ ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။က်မေျပာၾကည့္ပါ့မယ္..။က်မေျပာတဲ့ေနရာမွာ
မွားတဲ့ အယူအဆေတြလဲ ပါႏိုင္ပါတယ္။မွားတယ္ဆုိရင္ေတာင္ စာတစ္ပုဒ္၊ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ
ေရးေနရင္းမွာသာစာေရးသူက ပုိင္ပါတယ္တဲ့...၀တၳဳအျဖစ္၊ကဗ်ာအျဖစ္ေရာက္သြားျပီဆုိရင္ ဒါကုိ စာဖတ္သူက ပုိင္ပါတယ္တဲ့။
(က်မဆုိလုိ္ရင္းမွာ ေကာ္ပီရိုက္လုိ႔ ေျပာတဲ့မူပုိင္ခြင့္ ဆုိတာနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပတ္သတ္ပါ)
စာဖတ္သူၾကိဳက္သလို အနက္ေကာက္ယူလုိ႕ရျခင္း၊ၾကိဳက္သလုိခံစားႏုိင္ျခင္း၊
ကုိယ့္ဘ၀ထဲ ထည့္ဆြဲယူေတြးႏုိင္ျခင္း ဒါေတြကုိ ဆိုလုိတယ္လုိ႕ က်မနားလည္ထားပါတယ္။

က်မ ဆရာမ ဂ်ဴးစာေတြကုိ ၾကိဳက္ပါတယ္၊အထူးသျဖင့္ ၀တၳဳရွည္ေတြကုိ ပုိေလးနက္လွပါတယ္။
သူသည္အရင္က စာေပနယ္ပယ္မွာ ေ၀ဖန္မႈမ်ိဳးစံုကို ခါးစည္းခံခဲ့ရပါတယ္။
ဘာေတြ ဘယ္လုိျဖစ္ခဲ့၊ျဖစ္ခဲ့ သူ႕စာေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ငယ္ခ်စ္ေတြပါပဲ။ဆက္လဲခ်စ္ေနဦးမွာပါပဲ။
ဂ်ဴးဟာ သူ႕ကုိ စာေပနယ္ပယ္က ဘာေတြ၀ုိင္းေ၀ဖန္လုိ႕ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ က်မမသိပါဘူး။လက္လွမ္းလဲ မမွီခဲ့ပါဘူး။ သူ႕ပထမဆံုးလက္ရာ"အမွတ္တရ" ဆုိရင္ စာအုပ္သက္တမ္းက က်မအသက္ေလာက္ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မသူဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ မသိခ်င္ပါ။က်မစာေတြ စဖတ္ဖုိ႔အားယူေနခ်ိန္မွာပဲသူ႔စာေတြ တလေဟာထြက္လာပါတယ္။
တုိက္တြန္းတဲ့သူေတြေၾကာင့္ေရာ၊ကုိယ္တုိင္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တာေရာ သူ႕စာေတြက က်မငယ္ခ်စ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

သူ႕ စာေတြကုိက်မၾကိဳက္တယ္၊ဘာေၾကာင့္ၾကိဳက္လဲဆုိတာကုိ က်မဥာဏ္မွီသေလာက္ခြဲျခားရမယ္ဆုိရင္

(၁)သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြသည္ နလပိန္းတံုးတစ္ေယာက္မွ မပါ ။ (ဘြဲ႕ေတြ ဒီဂရီေတြ လန္ျပန္ေနေအာင္တတ္တာကုိဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ပါ။)

(၂)အတတ္ပညာတစ္ခုခုကုိအရင္းခံျပီးေရးပါသည္။
(ဘာသာစကား၊ပန္း၊ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး၊က်န္းမာေရး၊ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာ..စသျဖင့္)

(၃)အဓိကက်မၾကိဳက္ရျခင္းအခ်က္မွာ မိန္းမဇာတ္ေကာင္ဦးစားေပး ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
(မိန္းမေတြကုိ ႏွိမ့္ခ်သလုိ စကားလံုးေတြသံုးသည္။သို႕ေသာ္ တစ္ဇာတ္လံုးအေနႏွင့္ေျပာရရင္ ဘယ္ေတာ့မွမိန္းမေတြ
အေရးပါအရာေရာက္မႈကုိ ေပ်ာက္မသြားပါ။)

သူ႕၀တၳဳေတြထဲကတစ္ခုမွာ သူေျပာထားသမွ်စကားလံုးေတြထဲမွာ က်မၾကိဳက္တဲ့၊သိပ္လဲမွန္ကန္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္
" မိန္းမဆုိတာ ႏွာေခါင္းမရွိရင္ ခ်ီးေတာင္စားမွာတဲ့" ဒါက ဆရာမေျပာတဲ့ မိန္းမဆုိတာပါ။
ေကၽြးတဲ့သူကေတာ့ ေယာက်္ားေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္တဲ့ တျခားသူေကၽြးတာမဟုတ္တန္ပါဘူး။က်မဒီလုိထင္တယ္။
ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ မ်က္ရည္ေတာင္ထြက္ရတဲ့အထိမွန္ပါတယ္။ဘာလို႕မ်ားလဲ..။

သိပ္ေလးနက္စရာေကာင္းတဲ့စာေၾကာင္းပါေလ။
စဥ္းစားစရာတစ္ခုက မိန္းမေတြဘာလုိ႕ဒီလုိလုပ္သလဲ ဆုိတာပါပဲ။
က်မလဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါပဲ။

ကဗ်ာဆရာသို႔

ေမွာ္၀င္အေတြးမ်ားေခၽြးသိပ္
လူေျခတိတ္တဲ့့ ဒီည
ေကာင္းကင္က...........
မ်က္စိတစ္မွိတ္စာအလင္းမွာ
တိမ္ေတြက တက္ျပီးကုတ္ဖဲ့ခ်င္စရာ။

အေတြးဆုိတာ ဒီလုိပဲေပၚတစ္ခါ ေပ်ာက္တစ္လွည့္လား
ဖမ္းဆုတ္မရတဲ့ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း သေဘာတရား
ကဗ်ာဆရာေရ..က်မကိုေတာ့
ကဗ်ာမေရးခုိင္းပါနဲ႕
ဒီလုိအေျခအေနမွာ ကဗ်ာမေရးပါရေစနဲ႔။
ခင္ဗ်ားရင္ေသြးေလးေတြကုိပဲ ေလးနက္ပါရေစေတာ့........။

ဘယ္သူပိုခ်မ္းသာလဲ

ဒါက ကုိယ္ေတြ႕ပါေလ။မယံုမရွိၾကပါနဲ။

က်မတုိ႕ လူေတြသည္ ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ေယဘုယ်က်က်ပဲ သတ္မွတ္မယ္ဆုိ ဘယ္လုိအခ်က္အလက္ေတြကုိထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကပါသလဲ။
ဒီေနရာမွာ ခ်မ္းသာျခင္းဆုိတာကုိ ျပန္လည္အနက္ဖြင့္ျပဖုိ႔လုိလာျပီလုိ႕ ထင္ပါတယ္။
ခ်မ္းသာျခင္းမွာမေၾကာင့္မၾက မေတာင့္မတေနထုိင္ရျခင္းကုိ ဆုိလိုသည္ဟုသာ က်မမွတ္ထင္ပါသည္။
ထပ္ျပီးေျပာရရင္ မေၾကာင့္မၾက၊မေတာင့္မတ ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္ပါေသးသည္။ဘ၀မွာ လုိခ်င္လွျပီဆုိေသာအရာတစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္းမဟုတ္ရင္ေတာင္တခ်ိန္ခ်ိန္မွာျဖင့္ရႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါကုိမေၾကာင့္မၾကဟု ေခၚႏုိင္မည္ဟု က်မထင္ပါသည္။

ဆုိပါေတာ့ေလ…ခ်မ္းသာျခင္းကုိ လုိခ်င္တာရႏုိင္သည္။ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာပိုင္ဆုိင္မႈ ျပည့္စံုၾကြယ္၀သည္။လုပ္တိုင္းျဖစ္သည္။
ေတြးတုိင္းေပါက္ေျမာက္သည္။စိတ္ကူးတုိင္းလက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚႏုိင္သည္။စသည္စသည္မ်ားကုိ ခ်မ္းသာျခင္း၏ ျပယုဒ္အျဖစ္ က်မတုိ႕မွတ္ယူမည္ဆုိလွ်င္ က်မယခုေျပာမယ့္ မိသားစုႏွစ္ခုတြင္
ပထမမိသားစုကုိ "ခ်မ္းသာေသာမိသားစု" သို႔မဟုတ္ "သူေဌးအိမ္" ဟု ေခၚဆုိႏုိင္မည္။

အေၾကာင္းမွာ ထုိအိမ္တြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ၂ ႏွစ္သားကေလးငယ္တစ္ဦးသာရွိသည္။
ပံုမွန္ မိရိုးဖလာလယ္ယာလုပ္ငန္းအျပင္ တျခားေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ်
သူတုိ႔လင္မယား မပါတာမရွိသေလာက္ဟုေျပာရမည္။ထုိလင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလြန္အလုပ္ၾကိဳးစားၾကသည္။
သူတို႕ ၾကိဳစားသမွ်သည္ သူတုိ႔သားေလးအတြက္ျဖစ္သည္ဟုလဲ အျမဲေျပာေလ့ရွိသည္။ၾကိဳးစားတုိင္းလဲ ေအာင္ျမင္သည္။
လုပ္ငန္းအသစ္တစ္ခုစေတာ့မည္ဆုိရင္ ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြးအၾကံေပးၾကမည့္ေဆြမ်ိဳးညာတိ တကယ္ေပါသည္။သူတုိ႔အိမ္တြင္ သာမာန္ေက်းရြာေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေလာကစည္းစိမ္ဟု လူအမ်ားသတ္မွတ္ၾကေသာ လွ်ပ္စစ္မီတာ၊မီးအားနည္းလွ်င္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္းႏွင့္ေနႏုိင္ေအာင္မီးအားျမွင့္စက္၊တီဗြီ၊ေရခဲေသတၱာ၊အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္၊တယ္လီဖုန္း၊
သြားေရးလာေရးအတြက္ဆုိ ေေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ ဒါေတြရွိသည္။

က်မတုိ႔ ဒုတိယမိသားစုကုိ ဆက္ၾကမည္။သူတုိ႔မွာ လင္မယားသံုးေယာက္ရွိသည္။
အေၾကာင္းမွာေယာက်္ားလုပ္သူသည္မိန္းမႏွစ္ေယာက္ယူထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ပထမမိန္းမႏွင့္သာ တစ္မိုးေအာက္မွာအတူေနသည္။ဒုတိယအမ်ိဳးသမီးကုိ က်မတုိ႔မသိေသာ
ဘယ္ေနရာမွန္းမသိသည့္ တစ္ေနရာတြင္ ထားထားသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုဒုတိယအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ရေသာ ကေလး ၂ ေယာက္ကုိက်ေတာ့ သူတုိ႔အိမ္တြင္ပဲအတူေနေစသည္။
ပထမ မိန္းမႏွင့္ရတာကတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ေပါင္း ၃ ေယာက္ကုိ ထုိေယာက်္ားက ဆုိက္ကားနင္းျပီး ရွာေဖြေကၽြးသည္။
မိန္းမ ဘာမွမလုပ္ရပါ။အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာရံုသာ။ကေလးေတြကလဲ ရွိတာႏွင့္စားတတ္သည္။
ငါးပိခ်က္ကေတာ့ သူရို႕ လက္ကတုံးတုိင္ပဲျဖစ္သည္။
ကေလးေတြ ဟင္းေခ်းမ်ားလုိ႔ငိုသံ ဘယ္တုန္းကမွမၾကားရစဖူးပါ။
သူတုိ႔အိမ္မွာသိမ္းထားစရာ ဘာပစၥည္းမွမရွိ။စုစုေပါင္း မိသားစုငါးေယာက္ကုိ ရွိလွမွအလြန္ဆံုး
အ၀တ္အထည္အစံု ၂၀ မေက်ာ္ႏုိင္ေပ။သူတုိ႕မွာ ခ်မ္းသာသမွ် ေယာက္်ားလုပ္သူရဲ႕ ဆုိက္ကားပဲ ျဖစ္သည္။
" ရွိပူရေသး ကုန္မွေအး " ဆုိတာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

ဒါေတြက က်မျမင္သမွ် ၄င္းမိသားစု ၂စုၾကားမွ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာကြဲျပားခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ဆက္ျပီး က်န္တာေတလးေတြကုိ ေျပာျပပါမည္။

ဆုိက္ကားသမားမိသားစုသည္ ညတုိင္းလုိလုိ လမ္းထိပ္ကဗြီဒီယုိရံုမွာ ဗြီဒီယိုကားေတြညတုိင္း မလြတ္တမ္းသြားၾကည့္ၾကသည္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ သူေဌးေယာက်္ားအလုပ္ကျပန္မလာေသးပါ။သူ႔မိန္းမ... အိမ္မွာထမင္းမစားႏုိင္ေသးပဲ စိတ္ပူကာလည္ပင္းရွည္ေနသည္။
သူတုိ႔အိမ္က ခပ္ျပားျပားတီဗြီၾကီးလဲ မဖြင့္တာၾကာလုိ႕ တစ္ခါတစ္ခါလိုင္းဖမ္းလုိ႔ပင္မရႏုိင္ေအာင္ရွိတတ္သည္။

ညည ဆုိက္ကားဆရာ လင္မယားမိသားစု အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွ သူတုိ႔ထမင္းစားရတဲ့နပ္ေတြရွိသည္။

ဆုိက္ကားဆရာ အိမ္မွာ ညေနပုိင္းဆုိ အေၾကြးေတာင္းသံတုိ႕ ဆူညံေနတတ္သည္။
သို႕ေသာ္ အိမ္သားေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကပါ။သူတုိ႕ ဗြီဒီယုိရံုေရာက္ေနၾကေလျပီ။

သူေဌးကေတာ္ေပါက္စ ညေနရိုးရီတြင္ အိမ္မကပ္ႏုိင္ပဲ ရြာရိုးကုိးေပါက္ ေၾကြးလုိက္ေတာင္းေနရသည္။

ဆုိက္ကားဆရာ မိန္းမသည္ သူေယာက်္ားကုိ ဒုတိယတစ္ေယာက္ႏွင့္ အူတုိရတာေမာလွျပီ။
သူေဌးကေတာ္လဲ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔ကုိဂရုမစုိက္ပဲ အလုပ္ခ်ည္းဖိလုပ္ေနသည့္အတြက္ စိတ္တုိရင္ေမာလွျပီ။

ဆုိက္ကားဆရာသည္ ညဘက္ကေလးေတြႏွင့္ ဆင္ၾကီး ဂဠံဳခ်ီေနျပီ။
သူေဌးေယာက်္ားသည္ ဆိုင္ကယ္တဖုန္းဖုန္းႏွင့္ ခုမွ ပြဲရံုကျပန္ေရာက္သည္။သူေရာက္ေတာ့ သူ႕သားေလး အိပ္ႏွင့္ျပီ။

မနက္ျဖန္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကထိန္ပြဲရွိသည္။
အုိးပစ္အိမ္ပစ္ျပီး အလွဴအတန္း၊မဂၤလာပြဲကုိ အစခ်ီကေန ပတ္စာခြာဖ်ာသိမ္း ဆုိက္ကားဆရာမိသားစုသြားေနသည္။
ထုိရက္မ်ိဳးတြင္ သူတုိ႔အိမ္လဲ မီးခုိးတိတ္။ကေလးေတြလဲ ေပ်ာ္ၾကသည္။သိပ္ေကာင္းေသာ ဟင္းေတြစားရသည္။

သူေဌးလင္မယား အလုပ္မအားလုိ႔ မ်က္ႏွာပ်က္ရသည့္ပြဲေပါင္း မနည္းေတာ့ျပီ။
ကေလးတို႔ ဘာသာဘာ၀ ခ်မ္းသာ၊ဆင္းရဲနားမလည္။သူမ်ားသြားရင္ သြားခ်င္ေသာ၊သူမ်ား၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ျပီး လမ္းထြက္ရင္
ထြက္ခ်င္ေသာသူတုိ႔သားေလးငိုရသည္။မိဘမ်ား စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ အရိုက္အေမာင္းပါခံရတတ္သည္။

ေနာက္ေန႕မုိးလင္းျပီ။
ဆိုက္ကားဆရာသည္ တစ္ပတ္မွတစ္ခါ ရထားအမွီကုန္မွာတတ္သည့္ အေဒၚၾကီးကုိလုိက္ပုိ႔ရသူျဖစ္သည္။မနက္ေစာ ဘာမွမယ္မယ္ရရလုပ္စရာမရွိတတ္ပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္သူ႕ကေလးေတြႏွင့္ ထမင္းၾကမ္းခဲ အိုးကင္းပူတုိက္ကုိ တူတူစားၾကသည္။

သူေဌးေယာက်္ားသည္ ပြဲရံုကုိ မတ္ပဲေတြအ၀င္ေရာက္မည္ျဖစ္လုိ႕ ေ၀လီေ၀လင္းကပင္ ဆုိင္ကယ္တဖုန္းဖုန္းႏွင့္ ထြက္သြားလုိက္ေလျပီ။

ဘယ္သူ႔ကုိ လူခ်မ္းသာဟု သတ္မွတ္ရပါမည္လဲ။ဘယ္သူ႕ကုိ လူဆင္းရဲဟုသတ္မွတ္ႏုိင္မလဲ။
ခ်မ္းသာျခင္းဆုိတာကုိ ဒီစာေရးျပီးခ်ိန္မွာ က်မဘယ္လုိမွ အနက္ မဖြင့္တတ္ေတာ့ပါ။က်မတစ္ဦးထဲအျမင္သည္ လူေတြသတ္မွတ္ထားသည့္
ခ်မ္းသာျခင္း ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ေတာ့ တူႏုိင္လိမ့္မည္ မထင္ေပ။

မယံုမရွိၾကပါႏွင့္။က်မမ်က္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ မိသားစုမ်ားကုိျပန္လည္သတိရျပီးေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

တနဂၤေႏြေန႔

ဘတ္စ္မွတ္တုိင္မွာ ဟာလာဟင္းလင္း
လမ္းေပၚမွာ ယာဥ္အသြားအလာရွင္းလုိ႕
ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ
ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ လြင့္ပ်ံဆဲ။

နာနတ္သီးတစ္စိတ္
စီးကရက္ တစ္လိပ္နဲ႕
အရိပ္ေကာင္းေကာင္းသစ္ပင္ေအာက္မွာ
ဘာေဇာမွ ကပ္ျငိမႈမရွိ
တစ္ေယာက္ထဲ ေအးခ်မ္းမႈအတိ။
ရက္သတၱပတ္မွာ
တစ္ရက္သာရတဲ့အခြင့္အေရး
ဘုရားသခင္ေပးသလား
ေက်းဇူးေတာ္ အနႏၱ
ဘ၀ရဲ႕ အေရးၾကီးတဲ့ေန႕ေတြထဲက
အေရးၾကီးဆံုးေန႕
ျပကၡဒိန္မွာ အနီေရာင္နဲ႕ ပံုႏွိပ္ထားတဲ့ေန႔…။

ၾကည္ေမာင္သန္း

ဒီကဗ်ာကုိ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

ခင္၀မ္းလမ္း

ၾကည့္လိုက္စမ္း
ခရမ္းႏုေရာင္အနမ္းသားမွာ
တစ္ျခမ္းလံုး
ေၾကြေနတာ
သီခ်င္းရြက္ေတြလား။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
လြမ္းေ၀ွ႔ေ၀ွ႔တယ္
စိတ္က
ေရြ႕တယ္ဆုိရံုကေလး
မ်က္ရည္သစ္ပင္။

ႏွင္းရယ္
ရင္ဘတ္ေအာက္က
ေငြၾကယ္
ဘယ္မွာ၀ွက္ထားခဲ့သလဲ
ပခုံးပါးမွီ
ဒီမွာ
တေယာက်ိဳးေလး တစ္လက္နဲ႕ပဲ
အိပ္မက္ဟာ
လမ္းျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ။

(ခင္၀မ္းကြယ္လြန္ျခင္း ၂ ႏွစ္ျပည္၊၃၊၀၂၊၂၀၀၂)
[ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၂]

ဆရာေအာင္ေ၀း၏ ခရမ္းႏုေရာင္ႏွင္း စာအုပ္မွ
ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

က်မခုိက္တဲ့စာမ်ား

လူသည္ မနက္ထက္ ညမွာ
ပညာပုိရွိရမည္။
မေန႕ကထက္ သည္ကေန႕
အသိဥာဏ္သာရမည္။
အသက္ၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ်
ဦးေႏွာက္အေလးခ်ိန္ ပုိစီးလာရမည္။
သည္အတြက္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
တစ္နည္းသာရွိသည္။
"စာဖတ္ပါ"၊ဒါပဲ။

ဆရာ ေဖျမင့္ (စာဖတ္သမား၏ မွတ္စုမ်ားစာအုပ္မွ)

သို႔...မေကာင္း

မေကာင္းေရ..
တြန္႕လိပ္တက္ေနတတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အက်ၤ ီဟာ ခုဆုိရင္ေရာဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲေနမလဲ..
ျပန္ျပီး စန္႕ေနမွာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေသးဘူး။

မေကာင္းေရ...
ခုေနခါဟာ ခင္ဗ်ားတို႕ဆီမွာ..ႏွမ္းေတြ က်ဲလုိ႕ျပီးခ်ိန္ေပါ့၊ခင္ဗ်ားနဲ႕ခင္ဗ်ားညီမ မဆိုးေရာ...
ခါတုိင္းႏွစ္ေတြလုိပဲ ထြန္တံုးကုိတဲ့ ေျခေတာ္တင္ေနရတုန္းပဲမႈတ္လား...

မေကာင္းေရ...
ထြန္ေနာက္လုိက္တယ္ဆုိတာ ေယာက္်ားေတြအလုပ္မဟုတ္လားလုိ႕၊အဲ့လုိေျပာတုိင္းထြန္တံုးကုိင္တာ တစ္ရြာလုံးမွာက်ဳပ္တုိ႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာေတာ့လုိ႕ခင္ဗ်ား ဂုဏ္ယူေနဦးမလား...

မေကာင္းေရ...
သိပ္ထူးျခားတဲ့ ဒီနာမည္ကုိ ခင္ဗ်ားအေဖမွည့္ခဲ့တာလုိ႕ ခင္ဗ်ားဂုဏ္ယူတတ္တာဟာ
ရိုးသားတဲ့ အညာသူမၾကီးလုိ႕ လွစ္ခနဲ၊လွစ္ခနဲ ေတြ႕ရတယ္..

မေကာင္းေရ..
ဖဲရိုက္တဲ့ေမာင္ေတြကုိ အိမ္မွာ ဆီဦးေထာပတ္အရံသင့္ ေကၽြးေမြးျပီး
ငရုတ္သီးဆားေထာင္းဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ အျမိန္ဆံုးဟင္းလ်ာတဲ့...ခင္ဗ်ားအဲ့လုိပဲ ေျပာေျပာေနတယ္

မေကာင္းေရ...
ျပန္ခါနီးလုိ႕ က်ဳပ္ကသံေယာဇဥ္ေတြကို တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖတ္ေနပါတယ္ဆုိကာမွဗ်ာ..
ဘာလုိ႕ ခင္ဗ်ားက မ်က္ရည္က်ရတာတုန္း...

မေကာင္းေရ..
ခင္ဗ်ားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးထာ၀ရမိသားစုအျဖည့္ခံ၊ထာ၀ရအရႈံးတရားကုိလက္ဆုပ္ကုိင္ျပီး
ဘ၀ကုိအႏုိင္ပုိင္းထားတဲ့သူက ဘာလုိ႕ မ်က္ရည္က်ရမွာတုန္း....

မေကာင္းေရ..
တစ္ခါတစ္ခါက် ခင္ဗ်ားက ရာဇ၀င္ေတြ ခ်ီတက္ေသးတာဗ်...ေနာ္...
မနက္ျဖန္ ရြာထိပ္က ဘုရားကုိလိုက္ပို႕မယ္ဆုိ ဒီညဟာ က်ဳပ္အတြက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရာဇ၀င္ေတြနဲ႕ အိပ္မက္မက္ရတဲ့ညပဲ...

မေကာင္းေရ..
ခင္ဗ်ားခ်ီတဲ့ ရာဇ၀င္ေတြကုိ က်ဳပ္ခုထိလဲ အိပ္မက္မက္ေနတုန္းပါပဲ...

မေကာင္းေရ...
မဟုတ္ရင္မခံတတ္ေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွခင္ဗ်ားဟာဘယ္လိုလူပါဆုိတာျပခြင့္မရခဲ့တာႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္လာခဲ့ျပီ॥ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဘ၀ကုိ ေက်နပ္ဆဲပဲ၊ဒါေၾကာင့္...
က်ဳပ္ေလ..ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ သိမ္ငယ္မိတဲ့အထိ...

မေကာင္းေရ...
ခင္ဗ်ားဘာသာခင္ဗ်ားခု ဘယ္လုိေနေန..က်ဳပ္ရွိခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ဳပ္ေရွ႕ဆုိ လက္ကေလး ေဆးေဆးျပတတ္တဲ့ခ်စ္စရာ အညာသူမၾကီး...

မေကာင္းေရ...
ဒီညေနဟာ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ နားရင္ရိုက္ခ်င္ေအာင္ျဖစ္ရတဲ႕ေန႕ေပါ့...
ေနာက္ကေန ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးကုိင္ျပီးေျပးလုိက္လာတဲ့ ခင္ဗ်ားကုိ က်ဳပ္ဘယ္လုိလုပ္ေမ့ရပါ့လဲ

မေကာင္းေရ...

မေကာင္းေရ...

မေကာင္းေရ....

ဒီအခ်ိန္ဆုိေျမသင္းနံ႕သည္ဆြတ္ပ်ံ႕လုိ႕ေနေတာ့မယ္...က်ဳပ္အျပန္လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ
ဆိတ္တစ္အုပ္နဲ႕ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ေမာင္းသြင္းသြားတဲ့မေကာင္းအေၾကာင္းကုိပဲ
ေတြးရင္းလာခဲ့တာ... ငါ့အျပန္လမ္းခရီးကလဲ ခုထိမဆံုးေသးဘူး။

ရြာတံခါးက ပ်က္က်ေနတဲ့ တုိင္တစ္တုိင္က ငါ့ကုိ သေရာ္ေနတာလား
ေဟ့ အဲ့လုိမ်ိဳးေတာ့ငါ့ကုိ မၾကည့္နဲ႔ကြ.. မခံႏုိင္ဘူး ငါကငါတတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေပးျပီးရင္
ဘာကိုမွ ဆက္မေတြးခ်င္ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ငါ့ကုိ အဲ့လုိမၾကည့္ေနနဲ႕...လံုး၀မၾကိဳက္ဘူး

အဲ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုပဲ မွာခဲ့ခ်င္တယ္ မင္းတို႕ရြာကုိ ငါျပန္လာခဲ့ပါဦးမယ္...

ျပန္ေခါက္ထားပါ...

ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြ ရွည္တုန္းက

ဒီတစ္ခါေတာ့ က်မၾကိဳက္တဲ့ စာေတြထဲက ခုေနခါနဲ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ ၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ဖတ္ျပီးလုိ႕ သေဘာက်တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကြန္မန္႕ေလးေပးခဲ့ပါဦးေနာ္။


( ၁ )
က်ေနာ္ဆံပင္ေတြရွည္တုန္းက၊...
က်ေနာ္ အရပ္မရွည္ပါ။က်ေနာ့္အကၤ် ီေကာ္လံကေတာ့ ရွည္ပါသည္။
က်ေနာ္ၾကိဳက္ေသာ ေကာင္မေလးကလည္း ရွည္ပါသည္။(သူမအရပ္အေမာင္းကုိမွီရန္ သို႔မဟုတ္ မီသည္ဟုအထင္ေရာက္ေစရန္ က်ေနာ္သည္ခြာေလးလက္မခန္႔ျမင့္ေသာ
ဟုိက္ဟီးရွဴးဖိနပ္ကုိ သူမႏွင့္ဆံုရန္ရွိတိုင္း ဂရုျပဳကာ စီးေလ့ရွိပါသည္။)
က်ေနာ့္ရည္းစားစာကလည္းရွည္ပါသည္။သို႔ေသာ္ က်ေနာ္၏ တစ္ဖက္သတ္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကေတာ့ မရွည္ပါ။ေကာင္မေလးသည္
သူမ၏ခ်စ္သူ(က်ေနာ့္ထက္ေရာ သူမထက္ပါ အရပ္ပိုရွည္ေသာငနဲ)ႏွင့္ လက္ဆက္သြားပါသည္။သူတုိ႕၏ အိမ္ေထာင္ေရးသက္ ရွည္မရွည္ က်ေနာ္မသိပါးက်ေနာ့္အလြမ္းေတြ ရွည္ေနခဲ့သည္မွာ
ေနာက္ထပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္က်ေနာ္ေတြ႕ဆံုခြင့္ရသည့္ အခ်ိန္ထိျဖစ္ေလသည္။


(၂ )
က်ေနာ္ဆံပင္ေတြရွည္တုန္းက၊....
က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြလဲ ရွည္ပါသည္။(လမ္းမ်ားျခင္းကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။သို႕ေသာ္ က်ေနာ့္အေဖကေတာ့ အလည္လြန္ေနလွ်င္ က်ေနာ္ကုိယ္တာထမင္း၊ဟင္းမ်ားကုိ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားသို႔
လႊင့္ပစ္လုိက္ပါသည္။သတ္မွတ္ခ်ိန္ထင္ ေနာက္က်ျပန္လာလွ်င္(သူ႕သတ္မွတ္ခ်ိန္မွာ ည ကုိုးနာရီျဖစ္ပါသည္။)တံခါး၀တြင္ ၾကိမ္လံုးႏွင့္ေစာင့္ၾကိဳေနတတ္သည္။သို႕မဟုတ္ တံခါးဖြင့္မေပးဘဲ ထားကာ
အိမ္အျပင္တြင္ အိပ္စက္ေစသည္။သူ႕အျပစ္ေပးမႈမ်ားမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ထူးျခားထိေရာက္မႈမရွိပါ။သူက က်ေနာ့္ဆံပင္ရွည္သည္ကုိၾကည့္မရ။အတန္းတစ္တန္းတြင္ ႏွစ္အရွည္ၾကီးေနတာကုိ မႏွစ္ျမိဳ႕။(ကုိးတန္းတြင္ ၅ ႏွစ္ႏွင့္ ဆယ္တန္းတြင္ ၅ ႏွစ္ေနထုိင္ခဲ့သည္။)
က်ေနာ့္ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္မ်ားမွာ ကဗ်ာအၾကမ္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ထူပိန္းေနသည္။က်ေနာ္ မိုးေရထဲတြင္ လမ္းအရွည္ၾကီးေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
ထုိလမ္းသည္ အေဖေလွ်ာက္ေစခ်င္ေသာ လမ္းမဟုတ္။သူႏွင့္က်ေနာ့္ ၾကားမွ အဆင္ေျပမႈမ်ားသည္ သူကြယ္လြန္သည့္ အခ်ိန္ထိ ရွည္လ်ားေနခဲ့သည္။

(၃)
က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြ ရွည္တုန္းက၊...
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ဆံပင္ရွည္ၾကသည္။
ဘီတဲလ္တို႕လည္းဆံပင္ရွည္ၾကသည္။ရိုလင္းစတုန္းတုိ႕လည္း ဆံပင္ရွည္ၾကသည္။ကမၻာေပၚရွိ လူငယ္မ်ားလည္းဆံပင္ရွည္ၾကသည္။
က်ေနာ္တို႕ (ဆံပင္ရွည္မ်ား) မိန္းမႏွင့္ ကေလးမ်ားက ေၾကာက္လန္႕ၾကျပီး ဆံပင္တုိေသာ ေယာက်္ားမ်ားက ရြ႕ံမုန္းခဲ့ၾကသည္။
လမ္းသရဲဟု အမည္တပ္ၾကသည္။က်ေနာ္တုိ႕သည္ စတီရီယိုဟုေခၚေသာ သီခ်င္းမ်ားကုိ ဆုိၾကသည္။လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။
အိမ္တြင္ မေပ်ာ္ပုိက္ၾက။ပုန္ကန္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ဘုရားမရွိခုိးသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ထူေထာင္သူမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀ယ္ရန္ အိပ္မက္မက္ခဲ့သည္။က်ေနာ္အသက္သည္ ၂၀ ေက်ာ္ျဖစ္သည္။တုိက္ပံု၀တ္သူမ်ားကုိ စစ္ေၾကျငာခဲ့သည္။

( ၄ )
က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြ ရွည္တုန္းက၊....
လေပၚကုိ လူတုိ႕ေျခခ်ခဲ့ၾကသည္။မာက္စ္၀ါဒသည္ မ်ိဳးဆက္သစ္တုိ႕ ဖက္ရွင္ျဖစ္ခဲ့သည္။လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၏တန္ဖုိးမွာ တစ္မက္ျဖစ္သည္။
အုိင္စတုိင္း၏ ရီလီတီးဗစ္တီ သီအုိရီကုိ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။(နားမလည္ပါ။) အင္းယားကန္ထဲတြင္ ေရကူးခဲ့ၾကသည္။
သမၼတကေနဒီ ေသနတ္ျဖင့္ အပစ္ခံရသည္။ကက္သရင္းဒညဳကုိ လက္ထက္ခ်င္ေနခဲ့သည္။က်ေနာ့္တြင္ တက္ထရြန္အက်ၤ ီႏွစ္ထည္ရွိေနခဲ့သည္။
က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္ အေရးပါေသာသူဟု ထင္ေနခဲ့သည္။ပန္းခ်ီကုိ ဆရာမရွိဘဲ ေရးေနခဲ့သည္။ေဟာလီး၀ုဒ္ကားမ်ားရံုတင္သည့္ ရုပ္ရွင္ရံုမ်ားတြင္
အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့သည္။ေဘာ္ဘီဖစ္ရွား၏ စစ္တုရင္အကြက္မ်ားကုိ ေလ့လာေနခဲ့သည္။ခ်ီေဂြဗားရား အတၳဳပတၱိကုိ ငါးခါျပန္ဖတ္ေနခဲ့သည္။

( ၅ )
က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြ ရွည္တုန္းက၊....
ဘရစ္တနီစပီယား ႏွင့္ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္တုိ႕ကုိ မေမြးေသးပါ။စၾက၀ဠာ ႏွင့္ အခ်ိန္၏ အစ(မဟာေပါက္ကြဲမႈ)ကုိရွာေဖြမေတြ႕ေသးပါ။ဘာလင္တံတုိင္းၾကီးကုိ
မျဖိဳဖ်က္ရေသးပါ။ရုပ္ျမင္သံၾကား မၾကည့္ဖူးေသးပါ။အုိဇုန္းလႊာလည္း မေပါက္ျပဲေသးပါ။မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရား ပ်ံလြန္ေတာ္မမူေသးပါ။
က်ေနာ္ စာၾကည့္မ်က္မွန္ အသံုးမျပဳေသးပါ။ သန္လ်င္ ႏွင့္ ရန္ကုန္ကုိ တံတားမထိုးရေသးပါ။
က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြရွည္တုန္းက၊.......
က်ေနာ္ ယခုလုိဆံပင္မတုိပါ။

သစၥာနီ

အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ့ေတး

ညဥ့္အိပ္ ညဥ့္ေနၾကယ္မ်ားကုိ ၾကည့္ေငးရင္း
တိုးတုိးညင္သာ ေရရြတ္ခဲ့
ေမေမ့ရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ေတြ
ပြန္းပဲ့ေနျပီေပါ့
ခရီးေတြ လြန္ေနေပမယ့္
စိတ္က
အိမ္အျပန္ေစာခဲ့ပါတယ္ ေမေမ။

အိမ္ေ၀းသူ

လြတ္ေနတဲ့အေတြးမ်ား

အဲ့ဒါကုိ လက္မလွမ္းေသးဘူး
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့
ျပဳတ္က်မွာကုိ ၾကိဳသိေနတယ္....

အဲ့ဒါကုိ စိတ္မကူးခ်င္ေသးဘူး
ဘာမွန္းမသိရေသးခင္မွာ
အေရာင္မွိန္သြားမွာမ်ိဳး လက္မခံရဲဘူးဆုိတာသိေနတယ္....

အဲ့ဒါကုိ အာရံုမခံတတ္ခ်င္ဘူး
ၾကိဳက္တတ္မွန္းသိမွ
ေစ်းၾကီးလာတတ္တာလဲ မေမ့ထားသင့္ဘူးဆုိတာသိေနတယ္....

အဲ့ဒါကုိ မေရးခ်င္ဘူး
ေရးျပီးရင္ ဆုတ္ျဖဲပစ္ရမယ့္
စကၠဴျဖစ္သြားမယ္ ဆုိတာသိေနတယ္....

မေျပာခ်င္ဘူး.......ဒီအေၾကာင္းေတြ

က်မက လွမ္းေျပာလိုက္တယ္..
"ေဟ့ ခဏ ေနဦးေလ "
သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္က ၾကားမၾကားေတာ့မသိဘူး
ေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံက နားထဲကုိကန္႕လန္႕၀င္လာပါတယ္

"ေၾသာ္ ခဏမဟုတ္ပါဘူးကြယ္ အၾကာၾကီးေစာင့္ဆုိလဲ ျဖစ္ပါတယ္"
ဒါက က်မ ၾကားလုိက္သမွ်သာ... ေနာက္ မၾကားတာေတြ ရွိေသးတယ္..
နားသိပ္မေကာင္းတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲေက်းဇူးတင္ရေတာ့မလိုပါပဲ...
ေျပာသြားတဲ့ လူငယ္ေတြကုိလွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္လုိက္ပါေသးတယ္...
ျမင္လုိက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံရခက္ခက္ျဖစ္သြားပါတယ္
က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကအျမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္...နဲနဲေတာ့ ရိုင္းပါတယ္...
အဲ့ဒါမ်ိဳးလူေတြကုိ ထားရမယ့္သေဘာထားပါ..
ဒါေပမယ့္ က်မေတြးတာက က်မတုိ႕ဆီမွာက အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြပဲ ပုိပုိမ်ားလာသလုိပါပဲ...
ေနရာ အကန္႕အသတ္မရွိ.. အခ်ိန္အကန္႕အသတ္မရွိ..
အသိုင္းအ၀ိုင္းအကန္႕အသတ္မရွိ ...ေစာ္ကားခ်င္တုိင္းေစာ္ကားေနၾကတာကို
မိန္းကေလးေတြ ခံေနၾကရတာ...
ေစာ္ကားမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ကာလံေဒသံ ေရြးျပီးမလုပ္သင့္ဘူးလားကြယ္.
ဆုိပါေတာ့ က်မက ည ၁၁ နာရီမွာ အျပင္ထြက္တယ္.. မလံု႕တလံု၀တ္ထားတယ္
အဲ့ဒါမ်ိဳးဆုိေတာင္ နည္းနည္းနား၀င္ခံသာဦးမယ္ေလ...
ဒါေတာင္ က်မကုိယ္တုိင္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ လူတန္းစားတစ္ရပ္ကုိ သတ္မွတ္လုိက္ရာ ေရာက္သြားျပီ...
(လူတုိင္းမွာ ကုိယ္စီကုိယ္စီ လြတ္လပ္စြာေနထိုင္ခြင့္ရွိသင့္တယ္ဆုိတာကုိ က်မ လက္ခံပါတယ္
ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေနထုိင္မႈကက်ေတာ့ သူတပါးရဲ႕ အရွက္သိကၡာကုိပါ ထိခုိက္လာျပီ မဟုတ္ဘူးလား)


ထားပါေတာ့ေလ အဲ့ဒါမ်ိဳးဆို ေျပာပါ.. စျပီးလမ္းထြက္တယ္ဆုိထဲက က်မရဲ႕ စိတ္ေရာကုိယ္ပါကုိ ျပင္ဆင္သြားမယ္..
ဒါေတြကို က်မ ခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္၊ၾကားႏုိင္စြမ္းရွိရမယ္.. ဟုတ္တယ္မလား
ခုဟာက ညေနပဲရွိေသးတယ္ ျပီးေတာ့ အင္မတန္မွ လူရႈပ္တဲ့ လမ္းမေပၚၾကီးမွာ...
က်မတုိ႕ မိန္းကေလးေတြမွာ ဘာမွျပန္လည္ေခ်ပခြင့္မရွိပါဘူး...
ေျပာခ်င္တဲ့သူကေတာ့ ေျပာခ်င္တာေျပာျပီးထြက္သြားႏွင့္ျပီ
အေျပာခံလုိက္ရတဲ့သူမွာသာ...စိတ္ထဲ က်လိက်လိျဖစ္က်န္ခဲ့တာ
အံမယ္ သူတုိ႕က ေျပာျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ အင္မတန္ရြံစရာေကာင္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ လည္ျပန္ငဲ့ၾကည့္ေသးတာရွင့္
ဘယ္ေလာက္မ်ားေအာက္တန္းက်တဲ့ အျပဳအမူမ်ားလဲကြယ္..ေတာ္ေတာ္လည္း ရြံစရာေကာင္းပါတယ္

က်မတစ္ဆက္တည္းေတြးျဖစ္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ က်မအေျပာခံရလုိ႕မွ မဟုတ္ပါဘူး
က်မလုိမ်ိဳး တေန႕တေန႕ မိန္းကေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား စိတ္တုိ ေဒါသထြက္ျဖစ္ေနရသလဲ
မခန္႔မွန္းႏုိင္ပါဘူး...အေတြးက ခ်ာလည္ရိဳက္ေနပါတယ္..
တခါတေလဆုိ ေျပာဆုိသြားတဲ့အထဲမွာကုိယ္လိုပဲ မိန္းကေလးေတြ ပါေနေသးတယ္
အလုိေလး ျမတ္စြာဘုရား..ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ မသိေတာ့ပါဘူး...
မိန္းကေလးေတြကလဲ " ဟဲ့ " လုိ႕ တစ္ခြန္းမေအာ္ပါဘူး
ဒါဆုိ သူတုိ႕အတြက္ေတာ့ ဒီလုိ ကိစၥဟာ သာမာန္အျဖစ္အပ်က္ပဲမ်ားလား

ခုေခတ္က ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကုိ မသိပါဘူး...အားလံုးက ရိုင္းလုိက္ဖုိ႕ကုိ ၀န္မေလးပါဘူး..
က်မ အယူအဆတစ္ခုရွိပါတယ္...ဘယ္သူေတြက ဘာေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနေန ကုိယ္က သူမ်ားဖန္တီးဖုိ႕ ရြံ႕ရုပ္မဟုတ္ပါဘူး
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ရမယ္..ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဖန္တီးမွာေပါ့ က်မဆုိလုိခ်င္တာက ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္ပိုင္ရမယ္..
အနဲဆံုးဘာမွ မပုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္က်င့္တရားကုိယ္ပုိင္ရမယ္
ခုေတာ့ သူတုိ႕မ်ားမွာေတာ့ ဖ်က္ခ်င္တုိင္းဖ်က္ဆီးတာကုိ အဖ်က္ဆီးခံေနၾကတယ္
လူေတြဟာ အစြန္အဖ်ားကုိအမိအရ ဖမ္းဆုပ္ပါတယ္ တကယ္ လက္လွမ္းမွီေအာင္ ေျပးလုိက္တတ္တယ္...
မမွီရင္ မွီတာေလး ေျပးဆြဲၾကတယ္ ဘာကိုမွ လက္လြတ္မခံပါ...
အ၀တ္အစား၊ဖက္ရွင္၊ဂီတ၊လူေနမႈပံုစံ၊စသျဖင့္ေပါ့ေလ
ရုပ္ပုိင္းဆိုင္ရာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာကုိမွ လက္လြတ္မခံပါဘူး..
ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေမ့ထားၾကတယ္ ေမ့ထားၾကတဲ့အရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ
က်မ ဥာဏ္မွီသေလာက္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခုက်မတုိ႕ ခံစားေနရတာေတြဟာ ေခတ္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြပါပဲ..
ေပးသေလာက္ကိုပဲ ယူတတ္ျပီး ေဖ်ာက္ထားတာကုိ မရွာေဖြခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕
ေစာ္ကားမႈ မွန္သမွ်ကုိ က်မတုိ႕ေတြ ခါးစည္းခံစားေန၇တာပါပဲ...ေတာ္ေတာ္ေလးရင္နာဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္...

ဒါေပမယ့္ က်မသိပါတယ္ ခုလဲ က်မစာေတြကုိလာဖတ္တဲ့သူေတြက က်မထက္အရာရာ ပုိျပီးျပည့္စံုၾကမွာပါ...က်မေျပာေနတာေတြကုိလဲ သိျပီးသားပဲျဖစ္မွာပါ
ဒါေပမယ့္ က်မဒီအေၾကာင္းကုိ အားလံုးျပန္လည္အမွတ္ရေအာင္ ေရးလုိက္ရပါတယ္..
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒါက က်မရဲ႕ မရင့္က်က္မႈေတြလုိ႕ပဲ သတ္မွတ္ရပါေတာ့မယ္...

စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔

က်မ ဘေလာဂ့္ေရးေနတဲ့အေၾကာင္းညတုန္းကစဥ္းစားမိတယ္.သို႔ေသာ္ သူတကာလုိေတာ့ ဖြင့္လ်က္သား ကုိယ္စာမ်က္ႏွာေလးေရွ႕၀ယ္ ထုိင္ျပီးစဥ္းစားေနရျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ရပါ..သတိထားမိတာ တစ္ခုက က်မစာေတြဟာ သေရာ္စာလဲ မဟုတ္ ...အေပ်ာ္ဖတ္လဲ မဟုတ္...ရသလဲ မဟုတ္..ပညာရပ္ဆုိင္ရာလဲ မဟုတ္... ဒါဆုိဘာမ်ားဟုတ္တာရွိေသးလဲ...

တကယ္ေတာ့ စာေပေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စာဖတ္ရုံသက္သက္က လြဲျပီး တျခားဘာမွ မသိ၊မတတ္ပါဘူး...

စာေပကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖုိ႔ဆုိတာ ပုိေ၀းေရာေပါ့.. သူမ်ားစာကုိ မဆုိထားႏွင့္။ ကုိယ့္စာကိုပဲ ဘာေတြေပါလိမ့္လုိ႔ ျပန္ေတြးရတဲ့ အေျခအေနဆုိေတာ့ ဒီစာေရးတဲ့သူရဲ႕ အဆင့္အတန္းကုိ ခန္႔မွန္းသိရွိႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္...

အရင္ဆံုးသေရာ္စာဆုိတာ ဘာေတြပါလိမ့္လုိ႔ေတြးမိတယ္..အေျဖကေတာ့ သိသလုိမသိသလုိပါပဲ

ေနာက္..အေပ်ာ္ဖတ္..ဒါလဲ ဘာေတြလဲဆုိတာ ေရးေရးေတာ့ ျမင္သလုိလုိပဲ..

ေနာက္ ရသ ..ဒါကေတာ့ ေ၀းေပ့ါ..ဘယ့္ႏွယ့္မွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး....

ေနာက္ဆံုး ပညာရပ္ဆုိင္ရာ..အထူးသျဖင့္ ခုလုပ္ေနတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ငါဘာမ်ားတတ္တာရွိလဲ လုိ႔စဥ္းစားမိတယ္...

ဘာမွ မသိပါဘူး သူမ်ားေပးတဲ့ တမ္းပလိတ္နဲ႔ သူမ်ားလင့္ခ္ေပးတဲ့သူေတြနဲ႔..ဘာမွ မတတ္....... :)

ဒါဆုိဘာေၾကာင့္မ်ား က်မစာေတြေရးေနတာလဲ..စာေတြလုိ႔ေတာင္ အမည္တပ္လုိ႔မရတန္ဘူးထင္ပါရဲ႕..

ဆရာမ ဂ်ဳးေရးတဲ့ "က်မ ဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ား" ဆုိတဲ့ စာအုပ္ရဲ႕ေနာက္က စာတစ္ပုိဒ္ကုိ ေျပးသတိရမိတယ္..

သူငယ္စဥ္က စာေရးဖုိ႔ စဥ္းစာတုိင္း ျဖစ္တတ္ေလ့ရွိတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကုိေျပာတာလုိ႔ ထင္မွတ္ရပါတယ္...ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး....အၾကမ္ဖ်င္းေျပာရရင္ ေရးရမွာ မ၀့ံတဲ့စိတ္..ဆရာ့ ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ စာေတြကုိ ဖတ္ျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိမ္ငယ္တဲ့စိတ္၊ ငါ့စာေတြက အဆင့္အတန္းမွမွီရဲ႕လား..စသည္ျဖင့္ေပါ့ ..ဒါက သူငယ္စဥ္အခါတုန္းကပါ..ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမဂ်ဳးက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Best Seller စာရင္း၀င္တစ္ေယာက္ပါ...ဒါကုိဘယ္သူမွ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး..


က်မလဲ ခုအဲ့လုိပါပဲ..ကုိယ္ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ၊ကုိယ့္ဖန္တီးခ်င္တာေလးေတြကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိ ေတြးမိတဲ့အတုိင္းေရးေနမိတာပါပဲ..

ဒါကုိမွ လာဖတ္တဲ့ သူေတြရွိတယ္ဆုိတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ကုိ.. ေက်နပ္ေနမိတာပါ(မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီး ေရာက္လာတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္..)

အဆံုးသတ္ပါေတာ့မယ္.. ေရးခ်င္ရာေလွ်ာက္ေရးေနတာလဲ ေတာ္ေတာ္ကုိရွည္လာခဲ့ျပီ..

ညတုန္းက မျမင္ရဘဲ စဥ္းစားတုန္းကလုိပဲ ခုမနက္ ေသခ်ာျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ က်မစာေတြဟာ "အေငါ့တူး" စာေတြပဲျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ပုိေသခ်ာသြားေတာ့တယ္... ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ နင့္ေနေအာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္.. ေခတ္သစ္စာေပတစ္ခုလုိ႔ပဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိ အမည္တပ္ျပီးေနလုိက္ပါေတာ့တယ္....

က်မစိတ္ေတြဟာ.. ခုခ်ိန္မွာ ေျပာခ်င္တာမေျပာရ..လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရ...ေနခ်င္သလုိမေနရ..သြားခ်င္သလုိ မသြားရ..

ဒီ အတၱစိတ္ေတြနဲ႔ ေလွာင္ပိတ္ျပီး..ဘယ္သူ႕ကို ေငါ့ေနမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး....

လမ္းေပၚမွာေလ

ေျမနီကုန္းကေန လွည္းတန္းကုိ အသြား...ျပည္လမ္းမေပၚမွာ.....
ေျမနီကုန္း ဒဂံုစင္တာေဘးကေန စျပီး လွည္းတန္းေရာက္တဲ့အထိပဲလုိ႔ဆိုရမယ္॥ကားက ဘီးတစ္လိမ့္ခ်င္းပဲ သြားေနရတယ္.....ကားေနာက္လုိက္နဲ႕ ကားဆရာ ရဲ႕ ဆဲသံ ေအာ္သံေတြၾကားမွာ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ဘာမွစိတ္ခံစားမႈ မရွိသလုိ...တနည္းေျပာရရင္ သည္းခံႏုိင္စြမ္းအားကုိ ပါရမီျဖည့္က်င့္ေနၾကပံုပါပဲ॥အဲ့ဒီထဲမွာ က်မလဲ ပါတယ္...

ေျမနီကုန္းကေန ဟံသာ၀တီ အ၀ိုင္းထိ ပိတ္လုိက္တဲ့ ပိတ္လုိက္တဲ့ကားေတြ...မနည္းမေနာပဲ
ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းမွာ "အ၀ိုင္းပတ္ယာဥ္ ဦးစားေပးပါ " ........ ဒီလုိမ်ိဳးေရးမထားေပမယ့္ ကားဆရာမ်ားခမ်ာ လွည္းတန္းဘက္က တက္လာတဲ့ ကားတန္းၾကီးကုိ စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ပဲ ေစာင့္ေနပါတယ္...အ၀ိုင္းပတ္ယာဥ္ကလဲ မ်ားပဲမ်ားလြန္းလွတယ္လုိ႔ က်မစိတ္ထဲ ေတြးေနမိပါတယ္....ဟိုဘက္ျခမ္းမွာေရာ ကားတန္းက ဘယ္ထိရွည္ေနမလဲ ေနာက္ျပီး အဲ့ဒီကားတန္းက လွည္းတန္းထိမ်ား ျပန္ေရာက္ေနျပီလား....
လွည္းတန္းမေရာက္ခင္ နာနတ္ေတာလမ္း မီးပိြဳင့္မွာပဲ ထပ္ပိတ္ဦးမလား.....
ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ေခၽြးသံရဲရဲ.....ေနာက္ျပီး ညီထြဋ္သီခ်င္းလုိ ရွင္သန္ရဲရဲ....

တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ကားတန္းက ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းနားထိ ကပ္လာျပီ...
"ေတာက္...ဘာလုိ႔ဒီေလာက္ပိတ္ေနရတာလဲ ကြာ "
ေရာ္.. ဒီလူနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါျပီ..ေရွ႕နားက ပညာေရးတကၠသိုလ္ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္း (TTC) ရွိတယ္ေလ
ဒါက က်မအေတြး...ကေလးေတြ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မုိ႔ထင္ပါရဲ႕..
ဒါေပမယ့္ စမ္းေခ်ာင္း (၂)နားမွာေတာ့ ပိတ္ဘူးဟ..ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး။


ခဏေနေတာ့မွ အားလားလား က်မထင္တာ ဘယ္ဟုတ္ရပါ့လဲ ......

တစ္ဘက္ျခမ္းကေန ကားမဲမဲ အတန္းလိုက္ၾကီး ျဖတ္သြားပါေရာလား.....................(ဘာေတြလဲေတာ့ မသိ)...


မိနစ္ ၃၀ေလာက္အခ်ိန္ကုန္ျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်မလဲ လွည္းတန္းကုိေရာက္ပါေတာ့တယ္...

၄၅ ကားေပၚကထုိင္ခံုေတြ

ဒီညေန ရန္ကုန္ညေနခင္းက အခါတုိင္းနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔ က်မစိတ္ထဲ ထင္ေနမိတယ္....ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ခါတုိင္းညေနေတြ ဘယ္လုိရွိမယ္ က်မ မေတြးခဲ့ မေလ့လာခဲ့ဘူးအိပ္ေနတာက မ်ားပါတယ္တကယ္ေျပာတာ မယံုမရွိနဲ႔အလုပ္မရွိ အကုိင္မရွိမနက္ပုိင္းေလး တက္စရာရွိတဲ့ က်ဳရွင္ေလးသြား၊ေန႔လည္အတန္းေတြကိုေတာ့ ပ်င္းတာနဲ႔ပဲ ဖ်က္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ... အင္တာနက္သံုး ...ျပီးေတာ့အိမ္ျပန္အိပ္...ေကာင္းလုိ္က္တဲ့တေန႔တာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကြယ္.......(မတူတာက အဲ့လုိ)
ဒီေန႔ေတာ့ျမိဳ႕ထဲကုိ အိမ္ကခုိင္းတဲ့ကိစၥတစ္ခုရွိလုိ႔ ျမိဳ႕ထဲကုိ ၄၅ ဘတ္စ္စီးျပီးသြားတယ္॥က်မက ၄၅လုိင္းကို သေဘာက်တယ္॥ေက်ာင္းတက္စဥ္အခါကလဲ တျခားလုိင္းေတြ မစီးဘူး...အထူးသျဖင့္ တကၠသုိလ္ေတြကုိသြားတဲ့ လုိင္းေတြဆုိပုိမစီးဘူး....

ဒီတစ္ခါလဲ ခါတုိင္းလိုပဲ ၄၅ကားေပၚကုိ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္တက္မိပါတယ္॥၄၅ ေကာက္ရိုးကား (ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း-ဆူးေလ)ေပၚေရာက္သြားေတာ့ ခံုလြတ္ေတြမွ အားၾကီးပဲ॥ဒါနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီး ထုိင္လုိက္တာေပါ့ ဘယ္ရမလဲ ဒါ မဟာအခြင့္အေရး॥ေနာက္ျပီး ရေတာင့္ ရခဲ...အဲ မထုိင္ခင္မွာေတာင္ ဒီက ေသခ်ာေရြးလုိက္ေသးတာ... ဘုန္းၾကီးခံုလား... အတက္အဆင္းနဲ႔ နီးရဲ႕လား ၊ နီးလြန္းျပန္လဲ မေကာင္းဘူးေလ ေတာ္ၾကာ အ၀င္တုိက္ အထြက္တုိက္က ျဖစ္ဦးမယ္॥အလယ္မက် တက်॥ထြက္ရလဲ လြယ္မယ့္ေနရာေလး ေရြးထုိင္ေပါ့...လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္မွာတင္ ကားက ေတာ္ေတာ္ၾကာပါတယ္...လူေတြကလဲ မီးပိြဳင့္ကေန တက္လာတာကိုပဲ ကားတစ္စီးလုံးရွိသမွ် ခံုေတြအကုန္လံုးျပည့္... မတ္တပ္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္...

ဒါေပမယ့္ ေျမနီကုန္းေရာက္ေတာ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္းသြားၾကတယ္........
အဲ့ဒီမွာက ဘာျဖစ္လဲဆုိေတာ့ ေျမနီကုန္းက ခုမွတ္တို္င္ေျပာင္းထားတယ္...
အရင္တုန္းက မီးပြိဳင့္ေက်ာ္မွ।ခုက်ေတာ့ မီးပိြဳင့္မေရာက္ခင္မွာ॥မွတ္တုိင္မဟုတ္ဘူးမွတ္လုိ႔ မဆင္းေသးတဲ့လူေတြမ်ားမွာလဲ ကားေနာက္လုိက္ကေအာ္တာကို ခံၾကရေသးတယ္...ဒီမွာက ဒီလုိပဲ ဘယ္ေန႔က ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားခဲ့လဲ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး॥
ဒါေပမယ့္ ...........................

မသိတာသည္... မသိတဲ့သူရဲ႕ အျပစ္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္....

လူေတြကဆင္းသြားၾကျပီ॥ထုိင္ခံုေတြလဲ လြတ္တန္သေလာက္လြတ္သြားျပီး ....အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာက်မေတြ႔ရတာကေတာ့....လူတစ္ေယာက္ .... အ၀တ္အစားက သပ္သပ္ရပ္ရပ္....အေပၚက စပို႔ရွပ္အျဖဴ।ေအာက္က စတုိင္ပန္ အမဲ နဲ႔ ॥ေတာ္ေတာ္ေလးသပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိတယ္ဆုိရမယ္।ထုိင္ခံုတစ္ခုကေန ထလာျပီး...(ဒါေပမယ့္) သူကပိုေကာင္းမယ့္ခံုကုိထပ္လုိက္ရွာေနတယ္....ဟုိေျပာင္း...ဒီေျပာင္း....
မွတ္တုိင္ကတက္လာတဲ့ လူေတြမွာေတာ့ ဘယ္ေနရာထုိင္လို႔ ထို္င္ရမယ္မွန္း မသိ...
သူရို႕ေတြကေရာ....သူတုိ႔ေနရာမရခင္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ေပါ့... ေနာက္တစ္မွတ္တုိင္ေလာက္ေနျပီးလုိ႔ သူတုိ႔ေနရာရသြားခဲ့ရင္ေရာ॥ဒီလုိပဲ....တစ္ခါ ကုိယ္ထုိင္ေနတဲ့ခံုကုိလဲ လက္မလႊတ္ရက္...ေနာက္ထပ္ေကာင္းမယ့္ ခံုကုိရွာ..... လုပ္ၾကဦးမယ္တူပါတယ္.....
တခ်ိဳ႕ဆုိရွိေသးတယ္ ကုိယ္ထုိင္ရံုတင္မကဘူး အတူပါလာတဲ့ အမ်ိဳးေတြကုိလဲ လွမ္းေခၚလုိက္ေသး.....

က်မေတြးမိတယ္ က်မကေရာ... ဒီလူနဲ႔တူတူပဲလား.... လူ႔စိတ္ဆုိတာကေရာ ဒီလုိပဲလား....
ရျပီးသားေနရာတစ္ခုကုိ မက္ေမာတြယ္တာရံုတင္မက .....ထပ္ထပ္ျပီးေတာ့
ျပင္ဆင္မြမ္းမံခ်င္တာေလာကဓမၼတာလား.....


သူ႔ေနရာလဲ ေပ်ာက္မွာစိုးတယ္.... သူမ်ားကုိလဲ သူေနရာေကာင္းမေပးခ်င္ဘူး...ထပ္ျပီးလဲ ရွာေနေသးတယ္......

စားသံုးသူမ်ား

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ခါးသက္ျပီး
အခ်စ္က ေမႊးအီခ်ိဳျမလုိ႔ေနတယ္။

ထံုထိုင္းမူးယစ္ျခင္းနဲ႔
အလြမ္းကုိ တစ္လႊာခ်င္း အေရာင္တင္ျဖစ္တယ္။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာစုိးလုိ႔
မစားဘဲ သိမ္းထားရတဲ့
ပန္းသီးေတြလဲ မ်ားလွပါျပီေကာ..........။

လက္ဘက္ရည္ဆုိင္

ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ကုိယ္တို႔ေတြ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစီး၀င္ခဲ့ၾကတယ္။
ကိုငွက္၊ကိုညီထြဋ္၊ကုိေလးျဖဴ၊ေနာက္ျပီး ကုိအငဲတုိ႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လုိက္ဆိုညည္းရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးခဲ့ၾကတယ္.

ကုိယ္ထင္ရာ ျမင္ရာေတြကုိ ၾကိဳက္တဲ့ရႈေထာင့္က ၾကိဳက္သလုိေဆြးေႏြး….
တေနကုန္ ထုိင္လုိ႔လဲ ေရေႏြးအုိးကုိ ေဆာင့္ခ်ေပးတာေလာက္က လြဲရင္ ကုိယ္တို႔အတြက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ
ဒုတိယအိမ္၊ဒုတိယ အေဆာင္…ခုခ်ိန္မွာေတာ့..ဒါေတြအားလုံးနီးပါးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ေတာ့မယ္..
လူငယ္ေတြကလဲ တေနကုန္မအားလပ္ႏုိင္တဲ့ သင္တန္းေပါင္းစံုနဲ႔ ၊သင္တန္းမရွိတဲ့ အခါက်ေတာ့လဲ..ဇိမ္ျငိမ့္ျငိမ့္ Air con ခန္းနဲ႔ ကေဖးဆုိင္ေတြမွာ၊internet cafe ေတြမွာ၊computer screen နဲ႕ဘဲ စကားေျပာၾကရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးၾက..........
ခုံပုပုေလးေတြမွာ ထိုင္ျပီး..သီခ်င္းသံတစ္ခုတည္းကုိပဲ အာရံုသြင္းျပီးနားေထာင္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ခုဘယ္မွာမွ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕

ေနာက္ထပ္တစ္မ်ိဳးကက်ေတာ့ သမုဒ္ဓရာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ေနကုန္ေနခမ္းအလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ…
သူတုိ႔အတြက္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္က ထမင္းတစ္နပ္စာေလာက္ တန္ေၾကးရွိတာကုိး…
အလုပ္၊အလုပ္ … အလုပ္ျပီးေတာ့ အလုပ္ … ဘာဆုိဘာမွ မသိလုိက္ၾကဘူး ေန႔ရက္ေတြကုန္ဆုံးေနၾကရတာ…

လက္ဘက္ရည္ဆိုတာကို ဘယ္သူက စတင္တီထြင္ခဲ့မွန္းမသိေပမယ့္ ဗမာျပည္ကိုေတာ့ တရုတ္ နဲ႔ ကုလားျပည္ကေနတဆင့္
လက္ဘက္ရည္ေသာက္သံုးျခင္း အေလ့အထေရာက္လာခဲ့တယ္လုိ႕ စာအုပ္ေတြမွာဖတ္ဖူးပါတယ္။
ဟိုးအရင္တုန္းက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထုိင္တာဆုိရင္မိန္းကေလးေတြအတြက္မသင့္ေတာ္ဘူးလုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
သက္မွတ္ခဲ့ၾကတာပါ..မိန္းကေလးေတြလည္း လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ဖုိ႔ မဆိုထားႏွင့္..ဆုိင္ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ေတာင္ မ၀ံ့ရဲခဲ့ၾကဘူး...

ဒါေပမယ့္....ကုိယ္တို႔ ကံေကာင္းတာက ကုိယ္တို႔ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီအယူအဆက တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳေနျပီ
ကုိယ္တို႔ေတြ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ရင္း ဘ၀အျမင္ေတြ ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္…ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္..
ေျခလွမ္းေတြ မွန္ခဲ့သလုိ မွားလည္းမွားခဲ့ၾကတယ္…
ကိုယ္တုိ႔ေခတ္မွာေတာ့ ဦးခ်စ္ဆုိင္ တုိ႕ ဘာတို႔မွာေတာ့ ထိုင္ဖုိ႔အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ဘူးေပါ့ေလ…
(ဒါကထားပါ ….ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေျပာင္းကုန္ပါ့မယ္..)

ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ လူငယ္ေတြလည္း သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး…အကုန္လုံးနီးပါးက ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ လြတ္လပ္ေသာ၊ၾကီးပြားတုိးတက္ေသာႏုိင္ငံေတြဆီ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ေရာက္ကုန္ၾကျပီ..ဗမာျပည္ကေတာ့ တုိးတက္လာပါတယ္..
ဂီတ၊အႏုပညာ၊၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ဓေလ့ထံုးတမ္း…စသျဖင့္ေပါ့ေလ..အစစအရာရာ ေျပာင္းလဲလုိ႔ ေနခဲ့ျပီ....

ဟိုးအရင္က အေလ့အထေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပ်ာက္ဆုံးကုန္ပါျပီ။လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြလည္း ေဖ်ာ္ေျဖေရးအသြင္ေဆာင္လာျပီ..။ တီဗြီနဲ႔၊ဒီဗြီဒီ နဲ႔ ….သူ႔ဘာသာသူေတာ့ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနတာပါပဲ။

တစ္ခုပဲရွိတယ္….

“ျမန္မာျပည္မွာ လူငယ္ေတြမရွိေတာ့ဘူး…ရွိတဲ့လူငယ္ေတြသည္လဲ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္….”



မွတ္ခ်က္။ ။ဒီစာကို က်မႏွင့္လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ အတူထိုင္ရင္း॥လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ကုိ အတူတူမွ်ေသာက္ရင္း..က်မေျပာသမွ်စကားေတြကို မညည္းမညူနားေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကုိ ရည္ညႊန္းပါသည္။

လူကြီးများနှင့် စကားစမြည်

သက်တမ်းရင့် နာမည်ကြီးဂျာနယ်တစ်စောင်ရဲ့ အကြီးအကဲ journalist တစ်ယောက်နဲ့ စကားတစ်ခါ ပြောဖူးပါတယ်။
ဘာလို့ သူ့ကိုအဲ့လို ညွှန်းရသလဲဆိုတော့ နာမည်ရေးရင် လွယ်လွယ်လေးနဲ့ရှင်းသွားနိုင်ပါတယ်၊ဒါပေမယ့် ကျမ မရေးချင်ပါဘူး။
ဆိုပါတော့.. ဗမာပြည်ရဲ့ အကျော်ကြားဆုံးနဲ့ အအောင်မြင်ဆုံး ဂျာနယ်က လူကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ကျမ စကားလက်ဆုံကျဖူးပါတယ်။
ပြောဖြစ်တာတွေကတော့ အများကြီးပါပဲ..ကိုယ့်ထက် ရင့်ကျက်တဲ့ လူတွေနဲ့ဆို စကားပြောရတာ သိပ်ကိုနှစ်ခြိုက်တတ်တဲ့ ကျမအတွက်တော့ မဟာအခွင့်အရေးတစ်ခုကို ရသလိုမျိုးကို ခံစားရပြီး ကျေလဲကျေနပ်မိပါတယ်..

အတွေ့အကြုံတွေ ပြည့်ဝနေတဲ့ လူကြီးဆိုပေမယ့် ကျမလို ငချွတ်တစ်ယောက်ကို (တချို့စကားတွေမှာ)အရေးတယူထားပြီး နားထောင်ပေးပါတယ်..နားလည်ပေးပုံလဲ ပေါ်ပါတယ်...ကျမဒီလိုပြောတာက အကြောင်းရှိပါတယ်..ဘာလို့ဆိုတော့ လူငယ်ဆိုတာ အနာဂတ်ကိုဖန်တီးတယ် ဆိုတဲ့ စကားအရ ဒီနေ့ ကျမတို့ဆီမှာ ဖြစ်နေတဲ့ မပြေလည်မှုတွေအားလုံးဟာ ကျမတို့ လူငယ်တွေ ညံ့ဖျင်းလို့ဆိုတဲ့ အယူအဆတွေဟာ တချို့ လူကြီးတွေမှာ ရှိနေတတ်ပါတယ်...ကျမတကယ်ကြုံဖူးပါတယ်
ကြုံရတိုင်းလဲ အောင့်သက်သက်နဲ့ပဲ ငြိမ်နေရတာပါပဲ..
(မနေလို့လဲ ကိုယ်က သူတို့လောက်မှ မသိ၊မတတ်၊နားမလည်သေးတာကိုး)ဟုတ်ဘူးလား...:)

ကျမတို့ စကားဝိုင်းဟာ ခေါင်းစဉ်အမျိုးမျိုးအောက်ကနေ ပြည့်သိပ်မွမ်းကျပ်လို့နေပါတော့တယ်...
သူတစ်လှည့်ကိုယ်တစ်လှည့်ပြောကြရင်းက ကျမအတွက်မှတ်သားစရာတွေက မနည်းမနောပါပဲ...
လူကြီးနဲ့ လူငယ်စကားပြောရင် ဒီလိုပဲဖြစ်တတ်လေ့ရှိသလားတော့ မသိပါဘူး..ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အဲ့ဒီလူက ချက်ချင်းဆိုသလို ကျမရည်ရွယ်ချက်တွေ၊ဖြစ်ချင်တာတွေကို ခန့်မှန်းသိရှိသွားတယ်လို့ ကျမတော့ထင်ပါတယ်
ဒါကလဲ သိပ်တော့မထူးဆန်းပါဘူး ..
စိတ်ထဲရှိသလို စကားကိုပြောတတ်တဲ့လူတစ်ယောက်ကို ခန့်မှန်းရတာ သိပ်ခဲယဉ်းတဲ့ အလုပ်လဲ မဟုတ်တန်ပါဘူးလေ...

လူကြီးတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခါစကားပြောပြီးတိုင်း ကျမမှာ တွေးစရာတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ရလာတတ်ပါတယ်..
ပြန်တွေးရင်း...သူ့ကိုကျေးဇူးတင်တာတွေလဲ ရှိသလို..တချို့ သဘောထဲ သိပ်မတွေ့တဲ့ အကြောင်းအရာတွေလဲ ပေါ်ပေါ်လာတတ်ပါတယ်..တစ်ခါတစ်လေဆို လူကြီးတွေနဲ့တွေ့ဆုံ စကားပြောပြီးရင် စိတ်ခံစားချက်တွေများလွန်းလို့ နောက်ထပ်တစ်ခါ ဘယ်တော့မှ စကားလက်ဆုံမကျမိအောင် နေမယ်..
ဆုံလဲ ဘာမှ မပြောမိအောင်နေမယ်..ဒီလိုတွေးထားပေမယ့် တကယ့်လက်တွေ့မှာတော့ ဖြစ်မလာသေးပါဘူး..နောက်ပြီး ဒါက မကောင်းတဲ့ အလုပ်မှလဲ မဟုတ်တာပဲလေ လို့...တွေးတွေးနေရပါတယ်...

ဒီစာကို ရေးနေရင်းလဲ တွေးမိပါတယ် ဘာမှ မဟုတ်တာကို ငါလျှောက်ရေးနေမိပြန်ပြီလို့..အတွေးတွေက မရှင်းလို့ ငါရေးတာတွေ မရှင်းမလင်းဖြစ်နေတာနေမှာလို့လဲ တွေးမိပါတယ်..

ကျမကို အဲ့ဒီ experienced journalist ကအဲ့ဒီနေ့တုန်းက ပြောတဲ့..ကျမလဲ စိတ်ထဲစွဲနေတဲ့ စကားတစ်ခွန်းက
"မင်း အတွေးရှင်းအောင်နေရမယ် မင်းအတွေးမရှင်းသရွေ့ မင်းရဲ့ အရေးတွေလဲ ရှင်းမှာ မဟုတ်ဘူး" တဲ့။

ကျမခုလေးတင်ပဲ တွေးမိပါတယ် ...တစ်ခါတစ်လေကျတော့ လူကြီးတွေရဲ့ မှတ်ချက်တွေဟာ သိပ်မှန်တတ်ပါလားလို့

ဒိ့အပြင် ကျမအတွက်ဆိုရင်တော့ မှတ်ချက်တွေဟာ အရိပ်တစ်ခုလို ကျမနောက်ကလိုက်နေတတ်တယ်...

အျပင္ဘက္သို႔ ခရီးတစ္ေခါက္

က်မ outside world ကိုပဲ အာရုံစုိက္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနပါလိမ့္...

က်မရဲ႕ ဆရာကေတာ့ ခဏခဏေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္..
computer screen နဲ႔ပဲ စကားေျပာမေနၾကပါနဲ႔တဲ့
အျပင္ေလာကမွာ ေသြးနဲ႔ကုိယ္ သားနဲ႔ကုိယ္ေတြ ရွိပါတယ္တဲ့..ဘာလုိ႔ သက္ရွိလူသားက သက္မဲ့ကုိ အေရးတယူလုပ္ေနၾကတယ္ဆုိတာ သူစဥ္းစားလုိ႔ကုိမရခ်င္ဘူး ေေတာ္ရုံပဲေကာင္းပါတယ္ တဲ့

က်မတတ္တဲ့ သင္တန္းမွာက လူငယ္ေတြလုိလုိခ်ည္းပါပဲ။ဲ 85 ရာခုိင္ႏႈန္းက အသက္ 20 ေအာက္ေတြ… ဆရာကေတာ့ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူေျပာတာပါ ...က်မကေတာ့ ကုိယ္လုိရာကုိယ္ဆြဲေတြးျပီး နားလည္လက္ခံခဲ့ပါတယ္..

က်မကုိယ္တုိင္လဲ က်မအခ်ိန္ေတြကုိ လက္ေတြ႕ဘ၀ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ကုန္ဆံုးေနခဲ့ပါတယ္ အလြယ္အသင့္ ရတဲ့ေနရာေတြမွာ ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္...ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ မယိုင္လဲေအာင္ ရပ္တည္ေနရခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘာေတြလုိအပ္ေနတယ္ဆုိတာကို အသိသာ ရွိျပီး အျမင္ရွိဖုိ႔ ခဏေမ့ထားရပါတယ္….

အားခ်ိန္ရွိတာနဲ႔ အင္တာနက္ဆုိင္ကုိ ေျပးေတာ့တာပါပဲ... အရင္တုန္းကေပ်ာ္စရာေနရာေတြက ခုေပ်ာ္စရာမဟုတ္ေတာ့တာလဲ ပါတာေပါ့… ဟုိဟုိဒီဒီလဲ မသြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းေျပာပါတယ္ နင္ေတာ့ ဘေလာဂ့္ကိုက္ေနျပီတဲ့။
ကိုက္ေနျပီဆုိတာက စြဲလန္းတာကိုေျပာတာပါ (မသိတဲ့လူေတြရွိမွာစုိးလုိ႔ပါ...စကားခ်ပ္)

အင္တာနက္ေရွ႕ပဲ ေရာက္ေနလုိ႔ စာဖတ္ခ်ိန္ကုိ ညၾကီးမင္းၾကီးမွအခ်ိန္ယူရပါတယ္ ...
စာကေတာ့ မဖတ္ပဲ မေနႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္မေန႔က က်မအရင္အလုပ္ကလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္
အစ္မေတြနဲ႕ျပန္ဆုံျဖစ္ပါတယ္..အဲ့ဒီေတာ့မွ “ေၾသာ္..ငါကေတာ္ေတာ္ပဲ လက္ေတြ႕ဘ၀နဲ႔
ကင္းကြာေနတာပါေရာလုိ႔ …အျပင္ေလာကကုိ ေရာက္ေနတာပါေရာလား” လုိ႔ေတြးမိပါတယ္ ...
အဲ့ဒီလုိဆုိေတာ့ online ေပၚကေဘာ္ဒါေတြက တစ္မ်ိဳးထင္ေနပါဦးမယ္ မဟုတ္ရပါဘူး..
လူစင္စစ္နဲ႔ စာလုံးေတြ ကြာျခားခ်က္ကို လူတုိင္းနားလည္ၾကမွာပါ.. မတတ္သာလုိ႔သာ
ဒီ computer ၾကီးနဲ႕ အဖက္လုပ္စကားေျပာေနၾကရတာပါ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ ဒါေပမယ့္တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဒါနဲ႔မွ အေဖာ္ျပဳခ်င္ၾကသူေတြလဲ ရွိေနမွာပါ
က်မ အသိုင္းအ၀ုိင္းမွာ မရွိတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ဒီလုိပါ မေန႔က သူတုိ႔ေတြနဲ႕ဆံုတယ္ ေျမာက္ဒဂံုက တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆးဆုိင္ေလးမွာပါ။
မွတ္တုိင္ကေန သူ႔ဆုိင္ကုိေရာက္ဖုိ႔ဆုိ ခဏပဲၾကာပါတယ္ ကားေပၚကဆင္းျပီး သူ႔ဆုိင္ကုိ အသြားမွာပဲ က်မအတြက္ စိတ္စေနာင့္စနင္းျဖစ္စရာ တစ္ခုၾကံဳပါတယ္
မွတ္တုိ္င္မွာ ရပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က က်မရဲ႕ ေဘာင္းဘီေဘးအိတ္ကုိ လက္လွမ္းႏႈိက္လုိက္ပါတယ္
ခါးပုိက္ႏႈိက္တာလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူးလုိ႔ ထင္မိပါတယ္ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ လူပံုစံက မ်က္လံုးေတြက နဲနဲထူးျခားေနပါတယ္.ရဲတင္းမႈေတြ မပါဘူး ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကို အထင္းသားျမင္ေနရတယ္ (က်မလူကဲခတ္ညံ့ခဲ့ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ)
အိတ္ထဲမွာ ဘာမွမပါဘူး i pod ရယ္ …ၾကိဳးေတြရယ္ပဲ ပါပါတယ္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာေတြထင္လုိ႔လဲ မသိပါဘူး… သူ႔ကုိ က်မခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နဲနဲေလး တြန္႔သြားျပီး တစ္ဖက္ကုိ လွည့္သြားပါတယ္ က်မသူ႕ကုိ ၾကည့္ျပီးေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္
အ၀တ္အစားကလည္း ဘာ၀တ္ထားလုိ႔ထားမွန္းေတာင္ ခန္႔မွန္းလုိ႔ မရပါဘူး ပိန္လုိက္တာမွလဲ လြန္ပါေရာ.. သူ႔ခမ်ာ သူ႔ဘာသာသူ ႏႈိက္လုိက္တုန္းက ႏႈိက္ျပီး.. ျပီးမွ ေၾကာက္ေနပံုပါပဲ ပထမေတာ့ က်မလဲ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔သြားပါတယ္
လန္႔ျပီးေတာ့လည္း ေအာ္လုိက္မိပါေသးတယ္ ျပီးမွ သူ႔ပံုပန္းကုိ ၾကည့္ျပီး အားနာမိတယ္…
သူဟာ တကယ္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ျဖစ္ေနဦးေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီလုိလုပ္တာ သူ႔အင္..သူ႔အားနဲ႔ လုပ္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ကုိေရာက္ေနျပီလုိ႔ က်မယံုၾကည္ပါတယ္။က်မ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္ …
ဒီေန႔ ဒီခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္ရွိမယ္. (ကေလးမရွိေသးဘူးလုိ႔ပဲ ေတြးၾကရေအာင္).. အိမ္ေထာင္ကလည္း ၀င္ေငြရွိေနခဲ့ရင္ေတာင္ သူ႔တစ္၀မ္းတစ္ခါး အတြက္မလံုေလာက္ပါဘူး ဒါေၾကာင့္ သူလုပ္တာကို မွန္တယ္မွားတယ္ မေ၀ဖန္ရဲေပမယ့္ သူလုပ္သင့္တယ္လုိ႔ က်မထင္ပါတယ္။
က်မတုိ႔ အတတ္ပညာနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္တဲ့သူေတြေတာင္ ေလာက္ငပါရဲ႕လား…
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေတာင္မင္းကုိ ေျမာက္မင္းမကယ္ႏုိင္ျဖစ္ေနၾကတာဆုိေတာ့….
(ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္း ဆုိသည္မွာ လူသာမာန္ကုိ ဆုိလုိပါသည္။)

က်မ သူ႔ကုိ စိတ္မဆုိးေတာ့ပါဘူး….ဆုိးခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး


အရင္အလုပ္မွာတုန္းက အညာရြာေတြကုိ ေထာက္ပံ့ေရးအတြက္ သြားရရင္ က်မနဲ႔ အတူတူခရီးသြားဖက္ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ကေျပာတာေလးျပန္သတိရမိပါတယ္
ရြာကလူေတြက အင္တာနက္ဆုိတာ အနက္ေရာင္လားလုိ႔ေမးလိမ့္မယ္..
ကြန္ျပဴတာကုိ ကြန္ပစ္တာလုိ႔ေျပာတတ္တယ္…
(ဒါကလည္း ညဘက္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ဗမာဗြီဒီယိုကားထဲက ၾကားခဲ့ရတာ…)
အမ္ပီသရီးဆုိတာ 3 ဂဏန္းနဲ႔ ပတ္သတ္တာလား….
ဒီဗြီဒီကုိ စီဒီစက္လုိ႔ပဲ ေခၚတတ္တယ္
အသံခ်ဲ႕စက္ဆို ဓာတ္စက္လုိ႔ တြင္တြင္ေျပာတယ္..
အညာသူ အညာသားရယ္မွ မဟုတ္ရပါ…ျမန္မာျပည္မွာ ရွိသမွ်လူေတြရဲ႕ ထက္၀က္ေလာက္က အတူတူပါပဲ.. ဒီေလာက္..ရိုးသားတဲ့ ျမန္မာေတြရယ္ပါ…
ဘယ္ (လူ) ကမွ အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္လူမသတ္တတ္ပါဘူး …

ေအာ္ကြယ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကေန ေ၀းကြာခဲ့ရတဲ့ တစ္ေန႔တာ ၾကံဳေတြ႕ရတာေလးေတြကုိ ထင္သလုိျပန္ေရးထားတာပါ။

သတိရခြင်းဆိုတာနဲ့အတူ ကတိက၀တ်ပြုခြင်း

သတိရခြင်းဆိုတာ
လွတ်လပ်တယ်၊
တိကျသေချာတယ်၊
သိုဝှက်ဟန်ဆောင်မှု ကင်းတယ်၊
ကျယ်ဝန်းတယ်၊ နက်ရှိုင်းတယ်၊
အနှောင့်အယှက် ကင်းတယ်၊
လုံခြုံတယ်၊
အချက်အလက် ပြည့်စုံတယ်၊
ဒါပေမယ့်....
အထီးကျန်ဆန်တယ်၊
၀မ်းနည်းစရာ ကောင်းတယ်၊
မရေရာတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ရှိတတ်တယ်၊

အဆိုးဆုံးကတော့၊......
တစ်ဖက်သတ်ဆန်တယ်၊၊


အယ်ဖြူ(၁၉၇၁-၂၀၀၄)

ဒီကဗျာက ကျမလျှောက်ကလိလို့ ပျက်စီးသွားတဲ့ အရင် ပို့စ်တွေထဲက တစ်ခုပါ။
ကျမ သူငယ်ချင်းက ပြောပါတယ်။ "ကိုယ်ပိုင်ဖန်တီးပါတဲ့၊ သူများဟာတွေဘဲ ကော်ပီလုပ်နေရင် နင့်ဆီကို ဘယ်သူမှလာလည်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးတဲ့
ရေးတတ်သလောက်ကိုပဲ ကိုယ်ပိုင်ရေးပါတဲ့ "
သူက ကျမစာရေးဖို့ကို အမြဲအားပေးတိုက်တွန်းတတ်တဲ့သူပါ။ကျမ ဘလော့ဂ်ကိုတော့ သူလာဖတ် မဖတ်တောင်မသေချာပါဘူး...
အဲ့လိုပြောတဲ့သူ့ကိုလဲ ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်.သူပြောမှဘဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်းအားပေးပြီး "ငါဟဲ့... ရေးတော့မယ်" ဆိုပြီး အားခဲထားပါတယ်ဆိုမှ ဒီရက်ပိုင်းထဲတော်တော်အလုပ်ရှုပ်နေရပါတယ်
ဘာရယ်လို့လဲ လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြစရာမရှိပါဘူး ရုံးအလုပ်လို မနက်သွား ညနေပြန်..ဒီလိုလဲ မဟုတ်ပြန်ပါဘူး
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လက်လှုပ်မှ ပါးစပ်လှုပ်ရမယ့် ခေတ်အခါပဲလေ ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဘဲ တရားချနေရပါတယ်
နောက်ပြီး ဗမာပြည်က အားလုံးသိတော်မူကြတဲ့ အတိုင်းပဲလေ
သူများတကာဆီမှာ တစ်နာရီနဲ့ ပြီးတတ်တဲ့အလုပ်ကို ဒီမှာက နှစ်နာရီလောက် အချိန်ယူရတတ်တယ်မှုတ်လား။။
နောက်တစ်ခုက ညဘက်ပဲ အားလပ်ချိန်ရှိတဲ့ ကျမအတွက် ညဘက်တွေမှာလဲ တော်တော်အဆင်မပြေပါဘူး
(အိမ်မှာ အင်တာနက်ချိတ်ဆက်ရလောက်အောင်လဲ မချမ်းသာတော့ အခက်သားလားကွယ် နော...)
အိမ်နဲ့ သိပ်နီးတဲ့ အင်တာနက်ဆိုင်ကိုပဲ ကျမအတွက် ည 9 နာရီဆိုရင် သွားရလာရ လုံခြုံမှုမရှိတော့ပါဘူး။
သိတယ်မှုတ်လား ဒီမှာက မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် "အခွင့်အရေး" ဆို ရင်နဲနဲကြီးကျယ်နေဦးမယ်
အရှက်တရားအတွက်တောင် ဘာမှလုံခြုံမှုမရှိပါဘူး(ကျမက သိပ်ကြောက်တတ်တာကြောင့်လဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်)
ဆိုလိုချင်တာက မအားတာရယ်.အားတော့လဲ အချိန်နဲ့နေရာ သဟဇာတ မဖြစ်တာရယ်..မဆိုသလောက်ကလေးပဲ နှေးတဲ့ အင်တာနင်ဆက်သွယ်ရေးရယ်.. ဒါတွေကြောင့် ကျမရဲ့ အင်မတန်မှ ကြီးမားလှတဲ့ မဟာအစီအစဉ်တစ်ခုကို ရက်အကန့်အသတ်မရှိ ရွေ့ဆိုင်းထားရတယ် လို့ ဆင်ခြေပေးချင်တာဖြစ်ပါတယ်
ဒါ့အပြင် ကိုအယ်ဖြူရဲ့ ကဗျာကိုလဲ ဗလာချည်းပဲ ဖြစ်နေတဲ့ ကျမ ဘလောဂ့်ကို မမြင်ရက်တာနဲ့ ပြန်လည်ကူးယူဖေါ်ပြမိတာဖြစ်ပါတယ်လို့..
အားလုံးကို အသိပေးအပ်ပါတယ်
အားလပ်တဲ့ အခါကျရင်တော့ ကျမကိုယ်ပိုင်ဖန်တီးမှုလေးတွေ လုပ်ဖို့ကြိုးစားပါ့မယ်