Tuesday, October 26, 2010

သူ႔မွာ အဲ့ဒီျမိဳ့ကေလး ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ထန္းလက္ကုလားထုိင္ေလးေပၚမွာ ေသခ်ာက်နစြာ၊ေျခေထာက္ကုိ ဟန္ပါပါခ်ိတ္ကာထုိင္ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လ ေလာက္ဆီက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ သူ ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။

+++++++

သူသည္ အရင္ကအိမ္ကုိ ခင္တြယ္တတ္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ အိမ္ကုိခင္တြယ္တတ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ဆုိတာထက္ သူေနထုိင္ရာ.. ဒီအခန္း က်ဥ္းက်ဥ္း၊ေမွာင္ေမွာင္ေလးကုိ သေဘာက်ေနမိျပီ ျဖစ္သည္။

အခန္းက ၁၀ ေပ ပတ္လည္ အက်ယ္အ၀န္းရွိသည္။ အခန္းနံရံမ်ားသည္ ထူထည္းလြန္းသည္။ အျပင္မွာ စစ္ျဖစ္ ေနရင္ေတာင္ အထဲကမၾကားႏုိင္ဘူးဟု သူညႊန္းခ်င္ပါသည္။ နံရံမ်ားထူထည္းေသာ္လည္ အခန္း၏ေဒါင့္မ်ားတြင္ အက္ကြဲေၾကာင္းမ်ားရွိပါသည္။တခါတရံ မနက္ခင္းမ်ားတြင္ အဲ့ဒီအက္ကြဲေၾကာင္းေတြထဲမွ ကင္းျမီးေကာက္ ျမီးေကာင္ေပါက္ၾကီးမ်ား ထြက္ခ်လာတတ္သည္။ထုိ႔အျပင္ အိမ္ေျမွာင္လည္း အလြန္ေပါမ်ားေသာ အခန္းျဖစ္ သည္။ ပင့္ကူ၊အိမ္ေျမွာင္၊ကင္းျမီးေကာက္၊တခါတရံ ေျမြေပါက္စေလးမ်ား ၀င္၀င္လာတတ္ေသးသည္။ သူတုိ႔လဲ အေမွာင္ကုိ ႏွစ္သက္ၾကပံု ရပါသည္။ သူသည္လဲ အလင္းကုိ လံုေလာက္စြာ မရႏုိင္ေသးသေရြ႕ ေမွာင္ေနရတာ ကုိသာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးခ်င္သူ ျဖစ္သည္။

ျမိဳ့ၾကီးျပၾကီးမွာတုန္းကလုိ တစ္ကမၻာလံုးနဲ႔ဆက္သြယ္ရန္ ကြန္ျပဴတာ၊အင္တာနက္ ဆက္သြယ္ေရး နဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီး.. စသည့္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနႏုိင္ပါသည္။ တစ္ကမၻာလံုးအေၾကာင္းကုိသိဖုိ႔ရာ.. တကယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အဲ့ဒါေတြ သိပ္မလုိအပ္လွပါ။ နယ္ရွင္နယ္ဓာတ္ခဲအၾကီး ၂ လံုးႏွင့္ အသံေအာင္ေသာ ေရဒီယုိ တစ္လံုးရွိပါက တစ္ကမၻာလံုးအေၾကာင္းသာမက ကုိယ့္ႏုိင္ငံအေၾကာင္းကုိ ကုိယ့္ဘာသာစကားႏွင့္ကုိယ္ ေသခ်ာ က်နစြာ နားေထာင္ႏုိင္ပါသည္။ ဓာတ္ခဲ ၂ လံုးကုိ ၁ လေလာက္ျဖင့္ သံုးစြဲႏုိင္ပါသည္။

ယခုထုိင္ေနတဲ့ ထန္းလက္ကုလားထုိင္ေလးကုိ ကန္ျပားရြာမွ ၀ယ္လာခဲ့သည္။ပူျပင္းေသာ အညာေႏြကုိ အံတုရန္ အလြန္အဆင္ေျပသည္။ခံုးခံုးခုခု ထန္းလက္ေလးေတြက တစ္ပတ္လံုးေညာင္းညာ ကုိက္ခဲမႈကုိ အသင့္အတင့္ ေျပေလ်ာ့ေစပါသည္။

လက္ထဲမွ စီးကရက္ကုိ အားပါးတရ ဖြာရႈိက္လုိက္မိပါသည္။ အနည္းငယ္ခါးသက္သက္ျဖစ္ ေနသည္။ သူေသာက္ ေနက် စီးကရက္အမ်ိဳးအစားနဲ႔ မတူပါ။ သူေသာက္ေနက်စီးကရက္မွာ အရင္ဆံုး ပူေသာအရသာကုိ ေပးပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေအးျမပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ခံတြင္းထဲမွာ ခ်ိဳခ်ိဳခါးခါးအရသာကုိ က်န္ခဲ့ေစပါသည္။ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ထုိစီးကရက္အမ်ိဳးအစား မရႏုိင္သည့္အတြက္ ယခုလုိ ဖင္စည္ခံအနီေရာင္ရွိေသာ စီးကရက္ႏွင့္သာ သူ႔ခ်ဥ္ျခင္း အား ေျပေပ်ာက္ေစရပါသည္။

စီးကရက္ေကာင္းေကာင္းမရွိေပမယ့္ လက္ဘက္ရည္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ရရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိျပီး သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းေစတာက ထုိလက္ဘက္ရည္ ေကာင္းေကာင္းရေသာ ဆုိင္မွာ သူေနထုိင္ရာအခန္း က်ဥ္းက်ဥ္း၊ ေမွာင္ေမွာင္ေလးရဲ့ အေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရွိသည္။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ နာမည္မွာ စတူဒီယုိေခတ္ဦး အဆုိေတာ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ နာမည္ျဖစ္သည္။ ဆုိင္ပုိင္ရွင္စံုတြဲမွာ သီခ်င္း၀ါသနာၾကီးသူခ်င္း သံေယာဇဥ္ၾကိဳး ျငိခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ တစ္မိသားစုလံုး ထုိစဥ္ကသူၾကိဳက္ခဲ့ဖူးေသာ ေဘာလံုးအသင္းကုိသာ ရူးသြပ္စြာ အားေပးၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဘာလံုးပြဲရွိေသာညမ်ားတြင္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ခံုမရ၊စားပြဲမရ ျဖစ္မွာ မပူပင္ရပါ။ အေရာင္တူသူခ်င္း ရန္မျဖစ္ဘဲ ေဖးမၾကင္နာမႈထားတတ္ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။

အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ထူးျခားေသာ အရူးသံုးေယာက္ရွိသည္။ "အရူးေတြဆုိတာ ဥာဏ္ရည္ျမင့္မား လုိ႔ အရူးျဖစ္တာ" လုိ႔ သူေျပာတဲ့အခါ သူ႔အလုပ္မွ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားေရာ သူ႔မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကပါ သူ႔ကုိရယ္ေမာတာ ခံရဖူးပါသည္။ အဲ့ဒီလူေတြကုိ ဆက္လက္ရွင္းမျပလုိေတာ့သည့္အတြက္ သူတုိ႔ကြယ္ရာမွာ သူတုိ႔ကုိ ရယ္ေမာခဲ့ပါသည္။

++++++

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔ဆီက.. အဲ့ဒီျမိဳ႕ကုိ သူေရာက္တာ ၂ ရက္ရွိျပီျဖစ္သည္။ ေနစရာေနရာရွာလုိ႔မရေသး။ စုိးရိမ္ ပူပန္မႈ အလ်င္းမွ်မရွိဘဲ ေနစရာရွာမရလ်င္ ရန္ကုန္ျပန္ရံုပဲ ဟုသူေတြးခဲ့ဖူးပါသည္။...။
ယခုေတာ့ သူ ေနစရာလဲရ၊ နားေထာင္စရာလဲရွိ၊စားစရာၾကြယ္၀သည့္အျပင္ သူႏွစ္သက္တဲ့ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ ေမွာင္ေမွာင္ေလးရွိသည့္ ဒီျမိဳ႕ေလးကုိ ခြဲခြာဖုိ႔အေရးက သူ႔ကုိ အေတြးမ်ားေစျပီ ျဖစ္သည္။


Monday, October 25, 2010

ေမြးေန႔ အေတြး

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ကရုိက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုထဲကလူက ကုိယ္မဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းတေယာက္ပါ။...။

ကုန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္လံုး အေရြ႕ေတြမ်ားတယ္။လူ၊ေနထုိင္ရွင္သန္ရာ၀န္းက်င္၊ႏွလံုးသားခံစားမႈ။ျပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိ လာတယ္။အေရာင္ပုိစံုလာတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ျပန္ၾကည့္ေနရသလုိ။

ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းက ရွည္လ်ားမေယာင္နဲ႔ တုိေတာင္းလြန္းလွတယ္။လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ ေတြ၊ ဘ၀ေနထုိင္မႈပံုစံ..စတာေတြ ကုိယ့္ဆႏၵရွိသေလာက္ မလုပ္ႏုိင္ေသး၊မေနႏုိင္ေသးဘူး။
အသက္ ၂၁ ကေန ၂၃ ႏွစ္အထိမွာ ကုသုိလ္လဲရ ၀မ္းလဲ၀ ...လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္း ကုိယ့္အတြက္သာ ရွာေဖြစုေဆာင္းေနခဲ့မိ။

တေန႔ထက္တေန႔ တုိးလုိ႔သာ လာတာေတြက အတၱမ်ား။
လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ အဆင္ေျပ၊ဆီေလ်ာ္ေအာင္ တည့္မတ္ေနထုိင္ရင္းက အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့၊ ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္တဲ့လူေတြ အေပၚမွာ.. မသိမသာ ဒါမွမဟုတ္လဲ သိသိသာသာ.. ဆုိး ဆုိးလာေနမိတယ္။ ဆုိးရြားစြာ ျပဳမူေနထုိင္ လာမိတယ္။ဒီအက်င့္က မေကာင္းဘူးဆုိတာ သိသိၾကီးနဲ႔ တည့္မတ္မရႏုိင္ေသးဘူး။

"မေအာင္ျမင္တဲ့ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ့မိသားစုပဲ...
မဝင္တဲ့ ဂိုးေတြကုိ...ငါသြင္းခဲ့တာ "
(စိုင္းဝင္းျမင့္)..
မိသားစုအေၾကာင္းေတြးရင္ ဒီကဗ်ာေလးပဲ ေျပးေျပးသတိရမိတယ္။...။
ကုိယ္က စေကးလ္ေကာင္းတဲ့ ေဘာလံုးသမားမျဖစ္ခဲ့တာလား၊ဒါမွမဟုတ္ စေကးလ္ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ့ သက္လံု မေကာင္းခဲ့တာလား။...။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဂုိးေတြ ၀င္ေအာင္မသြင္းႏုိင္ေသးဘူး။

"ေျပာင္းလဲျခင္းတရားကုိ စုိးရိမ္ေနသူေလး" လုိ႔ သီခ်င္းပဲ တုိးတုိးေလးညည္းမိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဒီေန႔မွာ ဒီေလာက္ေလးေတာ့ ေတြးႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ ေက်နပ္ရမလုိ..။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဖဘမွာေရာ ဘေလာ့မွာပါ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေပးသူမ်ားအားလံုးကုိ ေက်းဇူး။

Friday, October 22, 2010

သီတင္းကၽြတ္ညေလး တစ္ည

ေရာက္ေနတဲ့ အရပ္ေဒသမွာေတာ့ တျခားတေနရာဆီက မီးခုိးမႈိင္းလံုးေတြေၾကာင့္ ေနကုန္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ေနခဲ့ တာ ဒီေန႔နဲ႔ပါဆုိ သံုးရက္ရွိခဲ့ျပီ။မေန႔တုန္းက မုိးေတြတအားရြာေနခဲ့ျပီး ဒီေန႔ေတာ့ ေနအလင္းေရာင္ျမင္ရတယ္။

ေမြးရပ္ေျမဆီက မုန္တုိင္းသတင္းေတြဖတ္ရ၊ၾကားရတယ္။ စုိးရိမ္မိတယ္ဆုိတာထက္ မည္ေရြ႕မည္မွ် မစြမ္းသာ။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကုိ ေမြးရာပါယဥ္းပါးခဲ့သူေတြအတြက္ ကုိယ္ေတြလုိ ကမၻာ့ကြန္ယက္ေပၚတက္ျပီး ရွာေဖြဖတ္မွ သူတုိ႔သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ျပီး၊သုိ႔မဟုတ္ အိမ္ေရွ႕အုန္းပင္က ငွက္သုိက္ေလး ေတြ အေျခအေနၾကည့္ျပီး၊ဒါမွမဟုတ္လဲ မုိးဦးက်တုန္းထဲက သရက္ပင္က သရက္ပြင့္ေတြ၊သရက္ကင္းေတြ ဖူးငုံပြင့္တဲ့ အဆင့္ဆင့္ကုိ ၾကည့္ျပီး သူတုိ႔က သိႏွင့္ျပီးသားျဖစ္မွာပါ..။

ကုိယ္ကသာ ဒီကေန ေတြးပူေနတာ။ ေတြးပူေနျပီး တယ္လီဖုန္းေလးတခ်က္ေတာင္ ဆက္လားဆုိေတာ့လဲ မဆက္ျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႔သိျပီးသားမုိ႔ ထူးျပီး မေျပာေနခ်င္ေတာ့။ေနာက္ျပီးေတာ့ ဒီေန႔မွာမုိ႔ ပုိလုိ႔ပင္မဆက္ခ်င္ ျဖစ္ေနမိတာပါ။ ဒီေန႔မွာမုိ႔ သူတုိ႔ဆီမွာ မုိးမရြာဖုိ႔ဆုေတာင္းေပးေနမိပါတယ္။မုိးဖ်က္လုိ႔ သူတုိ႔ပြဲေတာ္ၾကီး မပ်က္စီးပါေစနဲ႔ လုိ႔.. ။

+++++++

ဒီအခ်ိန္ဆုိ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ၾကေလျပီေပါ့ေလ..။တအိမ္နဲ႔ တအိမ္...ေအာ္ဟစ္ေမးၾကလုိ႔...။
"နင္တုိ႔က ဘာမုန္႔လဲ.."
"ေအး ငါတုိ႔အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါး.."
"ဟုတ္တယ္။ မြေဌး တုိ႔အိမ္က သာကူ တဲ့..."
အဲ့လုိအသံေတြ ညံစီေနမွာေပါ့...။

"သူတုိ႔အိမ္က ဘယ္ႏွစ္မဲ ယူတာလဲ.."
"အုိးေအ... ဒီေလာက္ခ်မ္းသာျပီး ငါးမဲ ထဲယူရသလား..."... "ကုတ္ကုိ ကုတ္ကပ္တာေအ့..."

အသံမ်ား နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လုိ႔ေနတယ္..။ ဒါက အမ်ိဳးသမီးေတြဆီက အသံေပါ့။

အမ်ိဳးသားငယ္ေတြဆီက အသံမ်ားက်ေတာ့....

"ေအးသာေရ...ေအးသာေရ...ေကာက္ရုိးပံုေဟ့... " လုိ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္တဲ့သူက လုပ္..။
အဲ့ဒီသီခ်င္းကုိ ဟသၤာတထြန္းရင္ ဆုိထားတာ။ သီတင္းကၽြတ္ရင္ ကုိယ္တုိ႔ရြာမွာ ဖြင့္ေနက် သီခ်င္းေပါ့...။
"၀ါကၽြတ္ျပီ..ခ်စ္ရယ္ သက္ရယ္.. သီတင္းကၽြတ္ခဲ့ျပီကြယ္..သီတင္းကၽြတ္ခဲ့ျပီကြယ္...ေအာ္ အခ်စ္..."
"မီးပံုးေလးေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွာ ထြန္းၾကမယ္ကြယ္...ကုိယ့္ရဲ့အခ်စ္က ဆရာမရွိပါကြယ္..၀ါကၽြတ္ခ်စ္သူ တေယာက္ထဲ အခ်စ္ရယ္...ေမာင့္ငယ္ကၽြမ္း..ေဆြ..." စသျဖင့္... တီးတုိး ပုိးပန္း....။

"ေလေျပမလႈပ္ပါဘဲ ခန္းစီးေရႊ၀ါ သူလာလႈပ္ပါလုိ႔..မင္း ကၽြႏု္ပ္ကုိေလွာင္သလား အခ်စ္ရယ္...ငုတ္တုတ္မုိးလင္း လုိ႔..ေစာင့္ေနသူ..က်ဳပ္အား..ပ်က္ရယ္ျပဳသလား.." လုိ႔ စိမ္းကားေလသူ မမမ်ားကုိ..ေစာင္းလုိ႔ ခ်ိတ္လုိ႔...။

အုိး...ၾကည့္စမ္းပါဦး..။ဒီသီခ်င္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ္ခုထိမွတ္မိေနတုန္းပါလား..။ဟုတ္ပါရဲ့ေလ..။ကုိယ္ မွတ္မိေနခဲ့တာ သီခ်င္းေလးေတြခ်ည္းပဲမွ မဟုတ္တာ...။

+++++++

ကေလးေတြ...သူတုိ႔ေလးေတြ မပါရင္ ဒီသတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ၾကီးက ဘယ္လုိမွ မစည္ကား၊မသုိက္ျမိဳက္ ႏုိင္ပါဘူး။နိဗၺာန္ေစ်းပြဲေတာ္ကုိ အေသအခ်ာပါ၀င္ဆင္ႏႊဲမယ့္ ပရိတ္သတ္ေလးမ်ားေပါ့။

ေန႔လည္ေန႔ခင္းထဲက လူၾကီးေတြေျပာေန၊ဆုိေနၾကတဲ့ စကားေတြထဲကေန ဘယ္သူ႔အိမ္က ဘယ္မုန္႔ နဲ႔ နိဗၺာန္ေစ်းလွဴမယ္ ဆုိတာ ၾကိဳတင္သတင္းရျပီးသား။ ညေနေရာက္လုိ႔ မဲတုိးတဲ့အခါ အဲ့ဒီအိမ္ေတြရဲ့ မဲနာပါတ္ေတြ ရပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရတာ ဘုရားစာေတြလဲ အေရွ႕ေရာက္၊အေနာက္ေရာက္နဲ႔။

++++++

တခုေသာ သီတင္းကၽြတ္ရာသီ..။အဲ့သည္ေန႔တုန္းက တေန႔လံုးမုိးေတြသည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနခဲ့ျပီးမွ သူတုိ႔ေတြ မဲတုိးခါနီးမွ မုိးက စဲေပးထားသေယာင္..။
ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိျဖစ္မလာတတ္တာ ဘ၀ၾကီးတခုလံုးနဲ႔ခ်ီမွ မဟုတ္ပါဘူး။သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁၄ ရက္ ည၊ ေတာရြာေလးတရြာရဲ့ နိဗၺာန္ေစ်းပြဲမွာကုိ ရွိခဲ့ဖူးတတ္တာရယ္။

တေနလံုး အေမွ်ာ္ၾကီးေမွ်ာ္ခဲ့သမွ် ညေရာက္လုိ႔ မဲတုိးၾကတဲ့အခါ.. အသံခ်ဲ႕စက္သံ ဆူဆူညံညံၾကားမွာ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ကေလးေတြ၊ကေလးမက၊လူၾကီးမက်ေတြ... အစုလုိက္အျပံဳလုိက္၊ဆဲလုိ႔ဆုိလုိ႔၊ရန္ေတြျဖစ္လား ျဖစ္လုိ႔...။အပင္ပန္းခံျပီး ရလာေတာ့ မဲလိပ္ေလး ႏွစ္ခု။

၁ မုိင္ မရွိတရွိရွည္လ်ားတဲ့ ရြာေလးတေလွ်ာက္ ေတာင္ဘက္ေျပးလုိက္ ေျမာက္ဘက္ ေျပးလုိက္နဲ႔..။ေနာက္ဆံုး ရလာေတာ့ ထန္းလ်က္ယုိေလး ၂ ျပား...။အဲ့လုိေလးေတြလဲ ရွိတာေပါ့။ ညအေမွာင္ၾကီးစုိးလာတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အထိ အပင္ပန္းခံရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ တစ္မဲ ပဲရွာလုိ႔ရေသးတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေတြ၊ မုန္႔ဟင္းခါးအထုပ္ေတြ သယ္သြားတဲ့အခ်ိန္... သူက သူတုိ႔ထန္းလ်က္ယုိေလးေတြကုိ ေဘာင္းဘီသားေရၾကိဳးၾကားထဲ မသိမသာေလး လိပ္ထည့္လုိ႔...။ သီတင္းကၽြတ္ညရဲ့ လမင္းၾကီးကေတာ့ သူ႔ကုိ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔သာ ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့တာ။

အေမက ျပန္လာခဲ့ဖုိ႔ ေအာ္ေခၚေနျပီမုိ႔..လက္ထဲက လက္က်န္မဲလိပ္ေလးတခုကုိ ရွပ္အက်ၤီအိတ္ေလးထဲ ထုိးထည့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမဲလိပ္နာပါတ္ရွိတဲ့ အိမ္ကုိ ဒီညအျပီးရွာရမွာ။ရွာျပီး ဘာမုန္႔ရရ အရယူရမွာ။ မနက္ဖန္ဆုိ ဒီမဲလိပ္က ဘာမွသံုးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ဘယ္ေနရာမွာမွ မုန္႔နဲ႔လဲစားလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ စကၠဴရြက္ တစ္ရြက္ ျဖစ္သြားေတာ့မွာ။အေမ ကလဲ ခက္ပါ့...။

ေျခေထာက္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကၽြတ္ေတြကုိ ေျခေဆးရင္း ခြာခ်ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ေသြးစုပ္သြားခဲ့တဲ့ေနရာ ေတြက နာေနေပမယ့္ နာဖုိ႔ သတိမရ..ဘာကုိ ၀မ္းနည္းမွန္းမသိ။ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေတြ၊မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္ေတြ၊ သာကူထုပ္ေလးေတြ... အဲ့ဒါေတြမ်ား လုိခ်င္လုိ႔လား။ ဒီလုိလဲ မဟုတ္ဘူး။ကုိယ္တုိ႔အိမ္မွာက ႏွစ္တုိင္း မုန္႔ဟင္းခါး လုပ္တာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိပါဘူးကြယ္..။အုိး... ေၾကေၾကကြဲကြဲ ရွိလုိက္တာ။....။

++++++

"ဘုရားထဲ ဆီမီးသြားထြန္းၾကရေအာင္ သမီး " လုိ႔ အေမေခၚေတာ့...စိတ္က သိပ္မပါခ်င္..။
အေႏြးထည္ေလးတစ္ထည္ ေကာက္ယူလုိက္ျပီး အေမ့ေနာက္က လုိက္လာမိတယ္။ကုိယ့္လက္ကုိ ခပ္ေႏြးေႏြး အရာတခု လာထိတယ္။ ျပီးေတာ့ အိခနဲ...။ ရခုိင္မုန္႔တီ အထုပ္ေလးတစ္ထုပ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့... ခ်ာကနဲ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ သူ...။ ၾကည့္ဦး ...ဒီေလာက္ရႊံ႕ေတြဗြက္ေတြထဲမွာ ပုဆုိးေျခမူးထုိး နဲ႔....။

+++++++

အျပင္မွာ မုိးေတြသည္းလုိ႔ေနျပီ...။ နံေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ရွင္ျငိမ္ေနလုိ႔ မုိးရြာတာလုိ႔ ေျပာသည္။ ကုိယ္ သူ႔ကုိ ျပန္ျပီးျပံဳးျပလုိက္မိသလား...။ ကုိယ္ျပံဳးျပလုိက္တာ သူငယ္ခ်င္းမ ကုိမွဟုတ္ရဲ့လား...။

ျပံဳးမိေနတုန္းအခုိက္မွာ ကုိယ့္ႏွလံုးေသြးေတြ ေႏြးလာတယ္။အတိတ္တုိ႔က ကုိယ့္ကုိ ေျခာက္လွန္႔ဆဲ၊ႏွလံုးသား ထဲမွာ ေနရာယူလုိ႔ေကာင္းဆဲ...။ ဒီတေခါက္ျပန္ရင္ေတာ့ သူ႔သမီးေလးကုိ ေပြ႕ခ်ီနမ္းရႈံ႕ပစ္လုိက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားမိတယ္။

+++++++

Monday, October 04, 2010

အာသီသ

မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္
စုံးစံုးျမဳပ္ကဲ့...၊
ေန၀င္မီးျငိမ္း ဘ၀မ်ား။

ဆာေလာင္မႈေနာက္ လုိက္ရင္းက
ငတ္သည္ထက္ ငတ္လုိ႔လာ...
ေမတၱာမုိးေခါင္ေရရွားအရပ္
လက္တစ္ဖက္ ကမ္းေပးဖုိ႔ရာ
အရင္ဆံုး ႏွလံုးသားေလးကုိ ယပ္ခပ္ေပးၾကပါဦးစုိ႔ရဲ့..။

ေခါင္မုိးမလံုတဲ့ အိမ္အုိၾကီးရဲ့ အမုိးကေလးေအာက္
ဆူးျပိဳင္းျပိဳင္းထေနတဲ့ ထေနာင္းပင္အုိေလးရဲ့ အရိပ္ေလးေအာက္...
တစ္ေခါက္တစ္က်င္းေတာ့ နားခုိပါရေစ..ေမေမ...။....။

m!rror
4.10.2010