ဘာလဲ ဘယ္လဲဆုိတာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သံုးတာ သေဘာက်လုိ႔ သံုးလုိက္တာပါ။
တကယ္ေတာ့... ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိလဲ ဘေလာ့နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ဘယ္လုိ စခန္းသြားမလဲဆုိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေမးျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါထက္ ပုိေျပာရရင္ေတာ့ စာေရးျခင္းအမႈနဲ႔ပါ ပက္သက္ပါတယ္။
ဘေလာ့လုပ္တာကုိက စာေရးခ်င္လုိ႔ပါ။ ေရးခ်င္တာကုိ အတားအဆီးမရွိ ေရးခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ "ဘေလာ့ေရးတာလဲ ေရးေပါ့။ အဲ့ဒါတခုထဲပဲ ေခါင္းထဲ ထည့္မထားနဲ႔ဦး" ဆုိျပီး ဆရာလုပ္သလုိ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ ေျပာလာတဲ့ လူတေယာက္ကုိဆုိ ခုခ်ိန္ထိ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ပုိစ့္မတက္တာ ဒီေန႔ဆုိ တလတင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီ။ၾကားထဲမွာ အတုိအစေပါင္းမ်ားစြာ ေရးျဖစ္တယ္။ကံအေၾကာင္း မလွစြာနဲ႔ပဲ ေရးထားတဲ့ပုိစ့္ေတြကလဲ ပ်က္သြားပါတယ္။ ဘေလာ့ေရးတဲ့ ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာတယ္။ နင္ကလဲ ဒုိမိန္းၾကီးႏွေျမာစရာတဲ့။ ေနာက္ျပီး ဘေလာ့ေပၚမတင္လဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာ့ ေရးျဖစ္ ေအာင္ေရးပါတဲ့။ စာမေရးတာၾကာရင္ မေကာင္းဘူးတဲ့။
ဘယ္လုိေတြ မေကာင္းသလဲဆုိတာ သူမေျပာသြားခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့က်မသိျပီဆုိသလုိ ျဖစ္ေနပါျပီ။ အရင္တုန္းက ထင္ရာျမင္ရာမွန္သမွ်ကုိ စိတ္ရွိတုိင္း ေရးခဲ့တဲ့ (ဖတ္ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ဖတ္သူအပုိင္း :D...) သူက ခုလဲက်ေရာ...ငါဒီလုိေရးလုိက္လုိ႔ ဘယ္သူမ်ား ဘာေတြလာေျပာမလဲ၊ငါ့အယူအဆက အမွန္တရားနဲ႔မွ နီးစပ္မႈ ရွိပါရဲ႕လား... စတဲ့ အူတိအူေၾကာင္ အေတြးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ရစ္ပတ္ျပီး ရုန္းမရျဖစ္ေနျပီ။
စာမေရးျဖစ္၊ပုိစ့္မတင္ျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ က်မဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ documentations ကိစၥေတြအတြက္နဲ႔ အစုိးရရံုးေတြဆီ သြားရတယ္။ တခါတေလမ်ားဆုိ မရီခ်င္ပဲ ရီျပရလြန္းေတာ့ ပါးေတြေညာင္း၊ စိတ္ေတြလဲ ေညာင္းျဖစ္ရတယ္။ရန္ျဖစ္တာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ ရီခ်င္စရာ၊မခ်ိျပံဳး ျပံဳးခ်င္စရာေတြလဲ ခဏခဏပဲ ၾကံဳရတယ္။
ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အေျခအတင္စကားေျပာရတာပါ။ေျပာျဖစ္သမွ် စကားေတြထဲမွာ နားထဲက ခုထက္ထိ မထြက္ေသးတာ တခြန္းရွိေနတယ္။ "ညည္းအသက္ဘယ္ေလာက္လဲ၊အေတြ႔အၾကံဳ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ" ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမဟုတ္တဲ့ ႏွိမ့္ခ်တဲ့အသံုးနဲ႔ ေျပာတဲ့စကားပါ။ အေျပာခံရတုန္းကေတာ့ ေဒါသေတြ အတံုးလုိက္၊ အတစ္လုိက္ ထြက္ပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ့ ရီခ်င္ေနမိျပန္ေရာ။ က်မ ဘာမွျပန္မေျဖခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္ေက်နပ္ ေနမိျပန္တယ္။
မလုိအပ္ပဲ ေသြးရဲတဲ့လူေတြနဲ႔ စိတ္ခုရပါတယ္။စကားမ်ားျပီး ကားေမာင္းၾကမ္းတဲ့ တက္စီဆရာေတြနဲ႔ အဆင္ မေျပပါဘူး။မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကုိ စိတ္တုိင္းက် ၾကည္႔ျပီးမွ ကဲ့ရဲ႕တတ္တဲ့ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ကာလသားၾကီးမ်ားကုိ ဆြဲထုိးခ်င္ပါတယ္။ (ကရာေတးျဖစ္ျဖစ္၊သုိင္းျဖစ္ျဖစ္ သင္ဦးမွပါ :) ..)
ပုခံုးႏွစ္ဖက္ၾကား ေခါင္းေပါက္ၾကတဲ့့ လူလူခ်င္းအတူတူ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာက် ကုတ္ဖဲ့သတ္ျဖတ္၊ ဆဲဆုိၾကိမ္းေမာင္း၊ေစာ္ကားရုိင္းစုိင္းဖုိ႔ေတာင္ နဲနဲေလးမွ ၀န္မေလးေတာ့ေသာ၊ အင္မတန္သတၱိေကာင္းေသာ က်မေနထုိင္ရာပတ္၀န္းက်င္က အမ်ားစုေသာ လူေတြအတြက္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေရာ...က်မပါ အပါအ၀င္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ၂၀၁၀ က်ရင္ေတာ့ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါေသးတယ္။
ခုေတာ့ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာျပီီး (ပုိစ့္မတင္ႏုိင္တာကုိ အေၾကာင္းျပတာဆုိလဲ ဟုတ္ပါတယ္)... ႏွစ္သစ္ကုိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လုိက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ရပ္၀န္းမွ မိတ္ေဆြ၊ ညီကုိေမာင္ႏွမမ်ား ခ်မ္းေျမ့သာယာ ရွိၾကပါေစ...။
တကယ္ေတာ့... ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိလဲ ဘေလာ့နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ဘယ္လုိ စခန္းသြားမလဲဆုိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေမးျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါထက္ ပုိေျပာရရင္ေတာ့ စာေရးျခင္းအမႈနဲ႔ပါ ပက္သက္ပါတယ္။
ဘေလာ့လုပ္တာကုိက စာေရးခ်င္လုိ႔ပါ။ ေရးခ်င္တာကုိ အတားအဆီးမရွိ ေရးခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ "ဘေလာ့ေရးတာလဲ ေရးေပါ့။ အဲ့ဒါတခုထဲပဲ ေခါင္းထဲ ထည့္မထားနဲ႔ဦး" ဆုိျပီး ဆရာလုပ္သလုိ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ ေျပာလာတဲ့ လူတေယာက္ကုိဆုိ ခုခ်ိန္ထိ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ပုိစ့္မတက္တာ ဒီေန႔ဆုိ တလတင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီ။ၾကားထဲမွာ အတုိအစေပါင္းမ်ားစြာ ေရးျဖစ္တယ္။ကံအေၾကာင္း မလွစြာနဲ႔ပဲ ေရးထားတဲ့ပုိစ့္ေတြကလဲ ပ်က္သြားပါတယ္။ ဘေလာ့ေရးတဲ့ ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာတယ္။ နင္ကလဲ ဒုိမိန္းၾကီးႏွေျမာစရာတဲ့။ ေနာက္ျပီး ဘေလာ့ေပၚမတင္လဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာ့ ေရးျဖစ္ ေအာင္ေရးပါတဲ့။ စာမေရးတာၾကာရင္ မေကာင္းဘူးတဲ့။
ဘယ္လုိေတြ မေကာင္းသလဲဆုိတာ သူမေျပာသြားခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့က်မသိျပီဆုိသလုိ ျဖစ္ေနပါျပီ။ အရင္တုန္းက ထင္ရာျမင္ရာမွန္သမွ်ကုိ စိတ္ရွိတုိင္း ေရးခဲ့တဲ့ (ဖတ္ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ဖတ္သူအပုိင္း :D...) သူက ခုလဲက်ေရာ...ငါဒီလုိေရးလုိက္လုိ႔ ဘယ္သူမ်ား ဘာေတြလာေျပာမလဲ၊ငါ့အယူအဆက အမွန္တရားနဲ႔မွ နီးစပ္မႈ ရွိပါရဲ႕လား... စတဲ့ အူတိအူေၾကာင္ အေတြးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ရစ္ပတ္ျပီး ရုန္းမရျဖစ္ေနျပီ။
စာမေရးျဖစ္၊ပုိစ့္မတင္ျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ က်မဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ documentations ကိစၥေတြအတြက္နဲ႔ အစုိးရရံုးေတြဆီ သြားရတယ္။ တခါတေလမ်ားဆုိ မရီခ်င္ပဲ ရီျပရလြန္းေတာ့ ပါးေတြေညာင္း၊ စိတ္ေတြလဲ ေညာင္းျဖစ္ရတယ္။ရန္ျဖစ္တာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ ရီခ်င္စရာ၊မခ်ိျပံဳး ျပံဳးခ်င္စရာေတြလဲ ခဏခဏပဲ ၾကံဳရတယ္။
ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အေျခအတင္စကားေျပာရတာပါ။ေျပာျဖစ္သမွ် စကားေတြထဲမွာ နားထဲက ခုထက္ထိ မထြက္ေသးတာ တခြန္းရွိေနတယ္။ "ညည္းအသက္ဘယ္ေလာက္လဲ၊အေတြ႔အၾကံဳ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ" ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမဟုတ္တဲ့ ႏွိမ့္ခ်တဲ့အသံုးနဲ႔ ေျပာတဲ့စကားပါ။ အေျပာခံရတုန္းကေတာ့ ေဒါသေတြ အတံုးလုိက္၊ အတစ္လုိက္ ထြက္ပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ့ ရီခ်င္ေနမိျပန္ေရာ။ က်မ ဘာမွျပန္မေျဖခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္ေက်နပ္ ေနမိျပန္တယ္။
မလုိအပ္ပဲ ေသြးရဲတဲ့လူေတြနဲ႔ စိတ္ခုရပါတယ္။စကားမ်ားျပီး ကားေမာင္းၾကမ္းတဲ့ တက္စီဆရာေတြနဲ႔ အဆင္ မေျပပါဘူး။မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကုိ စိတ္တုိင္းက် ၾကည္႔ျပီးမွ ကဲ့ရဲ႕တတ္တဲ့ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ကာလသားၾကီးမ်ားကုိ ဆြဲထုိးခ်င္ပါတယ္။ (ကရာေတးျဖစ္ျဖစ္၊သုိင္းျဖစ္ျဖစ္ သင္ဦးမွပါ :) ..)
ပုခံုးႏွစ္ဖက္ၾကား ေခါင္းေပါက္ၾကတဲ့့ လူလူခ်င္းအတူတူ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာက် ကုတ္ဖဲ့သတ္ျဖတ္၊ ဆဲဆုိၾကိမ္းေမာင္း၊ေစာ္ကားရုိင္းစုိင္းဖုိ႔ေတာင္ နဲနဲေလးမွ ၀န္မေလးေတာ့ေသာ၊ အင္မတန္သတၱိေကာင္းေသာ က်မေနထုိင္ရာပတ္၀န္းက်င္က အမ်ားစုေသာ လူေတြအတြက္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေရာ...က်မပါ အပါအ၀င္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ၂၀၁၀ က်ရင္ေတာ့ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါေသးတယ္။
ခုေတာ့ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာျပီီး (ပုိစ့္မတင္ႏုိင္တာကုိ အေၾကာင္းျပတာဆုိလဲ ဟုတ္ပါတယ္)... ႏွစ္သစ္ကုိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လုိက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ရပ္၀န္းမွ မိတ္ေဆြ၊ ညီကုိေမာင္ႏွမမ်ား ခ်မ္းေျမ့သာယာ ရွိၾကပါေစ...။
