Wednesday, September 23, 2009

ဆုိေနမယ္ ခပ္တုိးတုိးေလးပဲ

ဒီေန႔ ငါေလ က်ဆံုးျခင္း၊ျပန္မဆံုႏုိင္တဲ့ခ်စ္ျခင္း ႏႈတ္ဆက္ျခင္းရဲ႕ သီခ်င္း ကုိခပ္တုိးတုိးေလး ညည္းခ်င္ရဲ႕ကြယ္။

+++++++++++++++++++++++++

နာနတ္ေတာ ဂံုးေက်ာ္ တံတားေလးအဆင္းမွာ အရင္တုန္းက သူတုိ႔က်က္စားခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ေလးတလံုး ရွိခဲ့ဖူးရဲ႕။ မုိင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း၊ ဘယ္လုိပင္ပန္းေနပါေစ။ ညေနေစာင္းျပီးဆုိရင္ အဲ့ဒိအိမ္ေလးကုိ ေရာက္သြားၾကစျမဲ။ မတီးတတ္၊ တီးတတ္န႔ဲ ဂစ္တာ တေဒါင္ေဒါင္လဲ ေခါက္ခဲ့ၾကေသးတာပဲ။
"အေမ့လက္ရာ" ငါးပိေထာင္းေလးနဲ႔ သံပုရာသီးေလး ညွစ္ျပီး "ညစာ" ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ လက္ထဲမွာ ေငြယားေလး ရႊင္တဲ့အခါဆုိရင္ေတာ့ လွည္းတန္းဘက္ သြားၾကတာေပါ့။ မက္စ္ဘာဂါကုိ အေကာင္းဆံုး စာရင္းသြင္းျပီး စားလဲစား၊ ဆုိလဲဆုိေပါ့ေလ။

"အျဖဴစင္ခဲ့ဆံုး၊ ေမတၱာတရားနဲ႔ ႏွလံုးသားႏုႏု အပ်ံသင္ခါစအရြယ္၊ပံုျပင္ေဟာင္းေလးတပုဒ္ ရင္မွာရွိခဲ့တယ္။ လြယ္အိတ္တလံုး ပုခံုးထက္မွာ အေပ်ာ္ဆံုး ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္... ငါတုိ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀" ေပါ့ေလ။

အခ်ိန္ကာလ အပုိင္းအျခားတခုမွာ လူတေယာက္ဟာ ပုတ္သင္ညိဳတေကာင္လုိပဲ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အေရခြံအသစ္နဲ႔။ ရုပ္ကုိက။

" အရင္ကလုိ တုိ႔ႏွလံုးသား ရင္ခုံသံၾကားဖုိ႔အားရဲ႕လား "
လုိ႔ ကုိယ့္ႏွလံုးသားကုိ ကုိယ္ျပန္ဆန္းစစ္မိ။
အမွား၊အမွန္ခြဲျခားဖုိ႔ခက္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ ကေမာက္ကမ ေခတ္ထဲမွာ အဆူခက္၊အနပ္ခက္နဲ႔ လူတေယာက္။ "အိပ္မက္ေတြ တခုၿပီးတခု လူကိုအေဝးကမွ်ားလို႔ရယ္ "ကြယ္။

ထီးေတြလဲျဖဴ ဖိနပ္ေတြလဲ ပါး။ "ရုပ္၀တၳဳတုိ႔ဆီ လုိက္ရင္းေျပးရင္း ဖိနပ္လဲပါးေတာ့မယ္.."

ေဟ့ ဒီမွာ.. မာနကေတာ့ တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ သူ႔မာနေတြကုိ သူအေရာင္တင္တယ္။သူ႔ဒဏ္ရာကုိ မကုစားပဲ နာက်င္မႈကုိ အရသာခံေနမိေသးတယ္။ " ပုိက္ဆံတျပားမွ မရွိလည္း သူက သိကၡာရွိခ်င္ေသးသတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအုိးေလးေပါ့.." အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအုိး ၊ျပီးေတာ့ သူရဲ႕ ဒုကၡအုိး။ သူမရွိရင္ မေနတတ္ဘူး။

ေတြေ၀ျခင္းေတြနဲ႔ လုံးေထြး သတ္ပုတ္ေနတဲ့သူ၊ ေသခ်ာေရရာမႈေတြကို မုန္းတတ္တဲ့ သူ၊ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ၾကီးျပီး အေမရဲ႕ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနရတဲ့သူ.......

"ေမေမ ေနေကာင္းလား ေမေမ"


" ဆင္လုိလုိ၊သမင္လုိလုိ လူေတြၾကားထဲ က်ားရဲျဖစ္မွ ရွင္ႏုိင္မယ္.."
က်ားရဲမျဖစ္ေသးရင္ေတာင္ သူဟာျဖဴစင္တဲ့ ယုန္သူငယ္ေလးတေကာင္ မဟုတ္ေတာ့တာ အေသအခ်ာ။

"တေယာက္ထဲ ခရီးဆက္လုိက္၊တေယာက္ထဲ အဆံုးထိ၊အားတင္းရင္ဆုိင္ေနလုိက္....."
တေယာက္ထဲ ဆက္ရမယ့္ခရီးေတြမွာ "ဘယ္ရင္ခြင္ဟာ အလံုျခံဳဆံုးလဲ၊ဘယ္ရင္ခြင္ကုိ ရည္ရြယ္ထား" လုိ႔ ေအာ္ဆုိပစ္လုိက္တယ္..။ ကဲ ..။


++++++++++++++++++++++++


ညေန ေစာင္းလာျပီ။ မၾကာခင္ အေမွာင္လာေတာ့မယ္။ အေမွာင္ဟာမလံုျခံဳဘူး။ ကုိယ့္လံုျခံဳမႈဟာ ကုိယ့္ထိန္းသိမ္းမႈ ျဖစ္တယ္။ သူအျပန္လမ္းက မႈိင္းျပျပ။



++++++++++++++++++++++++


ဆက္ဆုိဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခ်င္တဲ့သူေတြက

၁။ အန္ဒီ
၂။ ကုိဖုန္းျမင့္
၃။ အဆုိေတာ္ အကုိၾကီး ကုိေအာင္သာငယ္
၄။ ၾကားရခဲစြာ၊ျပီးေတာ့ စိန္ပန္းနဲ႔ ကံ့ေကာ္ေတြေ၀ေနတဲ့ မေက

ျဖစ္တယ္မလား။အားရင္ ေရးေပးၾကဗ်ာ။

မိညီမေလး တက္ဂ္တဲ့ ဆုိညဥ္းျဖစ္ေသာသီခ်င္းမ်ား ဆုိတဲ့ တက္ဂ္ပုိစ့္ျဖစ္ျပီး ေအာ္ပဲ ဆုိဆုိ၊ တုိးတုိးေလးပဲ ဆုိဆုိေပါ့။


Friday, September 18, 2009

လမ္းေပၚမွာေလ

ေရႊႏုိင္ငံက ကားၾကီး၊ကားငယ္ အသြယ္သြယ္တုိ႔ဟာ သိပ္ၾကမ္းသကုိး။
"ကၽြမ္းတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ၾကမ္းတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ရမ္းတာ "တဲ့။မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ စကားပါ။
သူက အဲ့လုိ ရမ္းတဲ့ ကားေတြေရာ၊ကားေပၚက လူေတြကုိပါ နဲနဲေလးေသာ္မွ ၾကည့္မရ။ အရင္ရံုးမွာတုန္းကဆုိရင္ ခပ္ရမ္းရမ္း ကားေမာင္းလုိ႔ဆိုျပီး ကားဆရာကုိ အသံကုန္တဲ့အထိ ေအာ္ဟစ္ပစ္တတ္ေသး၊ တကယ္ေတာ့ ဒီလူက လူေအး။

သူက အဲ့လုိဆုိေတာ့ သူနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ကုိယ္လဲ ထုိ႔အတူေပါ့။ အသြင္တူလုိ႔ပဲ ေပါင္းလုိ႔ သင္းလုိ႔ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား။

+++++++++++++++++++++

မနက္တုန္းဆီက လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ေနရင္း ဆုိင္ေရွ႕ဆီက ေအာ္က်ယ္၊ေအာ္က်ယ္ အဆဲအဆုိေတြ တေထြၾကီး ၾကားလုိက္ရတယ္။ သိပ္စပ္စုတာကုိး။ဘယ္ေနမလဲ။ ခါးေလးမတ္၊မ်က္မွန္ေလးပင့္ျပီး လွမ္းအကဲခတ္ တာေပါ့။

မုိးဖြဲဖြဲေအာက္မွာ ကားျဖဴေလးတစီး၊ ျပီးေတာ့ တလံုးျပီး၊တလံုးဆဲေနတဲ့ လမ္းမေပၚက ဦးေလးၾကီးရဲ႕ ငယ္သံ ငယ္ရင္းပါတဲ့အထိ ေဒါသသံေတြပါလား။

ျဖစ္ႏုိင္ေျခက ကားေပၚကဆရာက အညင္သာဆံုး စကားနဲ႔ဆုိရင္ေတာင္ "လမ္းကုိ ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္ေနတာလဲ"လုိ႔ အင္မတန္မွ နား၀င္ခက္တဲ့ ေအာက္ကလိအာ၊ အာကလိေအာက္အသံနဲ႔ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္ဆတ္ပံုရတဲ့ လမ္းေပၚက ဦးေလးကလဲ တခြန္းမက်န္ ျပန္ေျပာရင္းက ရန္ထျဖစ္ေနၾကတာ။ သူ႔ကားေနာက္မွာ ကားေတြ တသီတတန္း ပိတ္လုိ႔၊လူေတြလဲ ၀ုိင္းအံုၾကည့္လုိ႔၊ ကုိယ္လဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေနမိတာေပါ့။

ကားေပၚက ဆရာသမားက ဆင္းလာမလုိ႔ လုပ္ေသးတယ္။ ဒါမယ့္ သူ႔နယ္ေျမမဟုတ္လုိ႔ ထင္ရဲ႕။ အံုး..၀ုန္း ဆုိျပီး ကားတံခါးကုိ ေဆာင့္ပိတ္လုိ႔ ၀ူး ကနဲေမာင္းထြက္သြားေတာ့တယ္။

+++++++++++++++++++


ရန္ကုန္ျမိဳ႕က ေျခာက္လမ္းသြား၊ ေလးလမ္းသြား။ ႏွစ္လမ္းသြား အဆံုးစြန္စံုး လမ္းၾကား ေျမာင္ေျမာင္ေလးပင္ ျဖစ္ပါေစ... လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူမွာ အျမဲ အျပစ္ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္ေနတာလဲ။
"ေဟ့ မသာေပၚသြားခ်င္လုိ႔လား" " ဘယ္လုိလဲ ေယာက်္ား မယူခ်င္ေတာ့ဘူးလား" ဆုိတာထိ။
(ဒီေနရာမွာ ေယာက်္ားလုိ႔ပဲသံုးလုိက္ပါတယ္။တကယ္ သူတုိ႔ေျပာတာက ဒီထက္ဆုိးေသး)

နဲနဲေလးမွ မၾကား၀ံ့ မနာသာ။ ဘယ္လုိလဲ၊ဘာေၾကာင့္လဲ... ဒီေလာက္ေတာင္ ရုိင္းစုိင္းေနၾကတာ။ ကုိယ္လဲ ဒီႏုိင္ငံမွာေမြး၊ ဒီႏုိင္ငံမွာပဲၾကီးျပီး ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ေျမၾကီးအေပၚ ဆပ္စရာ ေက်းဇူးတရားေတြ တပံုတပင္နဲ႔ေပမယ့္ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းမုိ႔ အညွာအတာကင္းမဲ့စြာ သံုးသပ္ရရင္ ရုိင္းစုိင္းမႈနဲ႔ အေၾကာက္တရားသာ စုိးမုိးထားေတာ့တာ ပဲလား။ဒါေတြကုိ ဘယ္ႏွယ့္၊ဘယ္ပံုဆက္ျပီး စခန္းသြားၾကပါ့မလဲ..။

++++++++++++++++++


ျပီးခဲ့တဲ့တေခါက္ နယ္ျပန္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕အိမ္က ဆုိက္ကားဆရာအစ္ကုိက ကုိယ္ေတြအိမ္က ေထာ္လာဂ်ီကုိ အငွားနဲ႔ ေမာင္းေနတယ္။ သူ ေထာ္လာဂ်ီ ေမာင္းတတ္သြားျပီေပါ့။ သူနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေတာ့မွ "ငါလဲအရင္ ဆုိက္ကားနင္းတုန္းက စက္တပ္ယာဥ္ဆုိ သိပ္မ်က္မုန္းက်ိဳးတာ ညီမရာ၊ခုကုိယ္တုိင္ ဒီေထာ္လာဂ်ီေပၚ ေရာက္မွ လမ္းေပၚကေကာင္ေတြ မေထ့မဲ့ျမင္ လုပ္တာေတြကုိ ကုိယ္ကျပန္ျပီး ေဒါသထြက္ေနရျပန္ေရာ " တဲ့။

ကဲ..လမ္းေပၚက လူေတြကလဲ လမ္းေပၚကလူေတြပါပဲ။

ကားေပၚကလူေတြကလဲ လမ္းေပၚကလူေတြဆုိ အမ်ိဳးသားမ်ားဆုိရင္ အက္ပီတန္ေၾကျငာလုိ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား က်ေတာ့ ေဘဘီဘုိက္တာ ေၾကျငာသလုိမ်ိဳးေပါ့။ သူတုိ႔ရဲ႕ အရွိန္ေတြကုိျမင္တာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ျပီး အဲ့လုိပံုေလးေတြ ျဖစ္သြားတာကို အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ၾကတာကလား..။ အံမယ္ အဲ့ဒါမ်ိဳးေလးျမင္ရရင္ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေကာင္မေလးေတြ အဖြဲ႔လုိက္ၾကီးဆီက အံမယ္ေလးးးးးးးး လုိ႔ စီကနဲ ေအာ္တာမ်ိဳးဆုိ ပုိေတာင္ၾကိဳက္ေသး။ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔။ မနက္က ဦးေလးၾကီးကုိေျပာသလုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာၾကဘူး။

Thursday, September 17, 2009

တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီ

တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီ ဆုိေသာ္ျငား မႏွစ္က ဘယ္ႏွစ္ရက္ေန႔က စခဲ့တာပါလုိ႔ မေျပာႏုိင္ပါ။

တကယ္ေတာ့ သူမ်ားတကာေတြလုိ ဒီေန႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေန႔မွာ ဘေလာ့ တႏွစ္ျပည့္ပါျပီလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ။ ဒါမယ့္ ဘယ္ေန႔လဲဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မႏွစ္က ၾသဂုတ္လမွာ စတင္ျပီး ဘေလာ့ဂင္းခဲ့ေပမယ့္ အဲ့ဒီ ပထမသမီးေလးခမ်ာ စကား၀ွက္ေပ်ာက္ျပီး ခၽြတ္ေခ်ာ္ တိမ္းပါးသြားခဲ့သည္။ ခု ရွင္သန္ေနတဲ့ ဒီဘေလာ့က ဒုတိယသမီးျဖစ္သည္။ ဆုိေတာ့....... ဒုတိယဘေလာ့ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ဒီလ စက္တင္ဘာကုိပဲ ႏွစ္ပတ္လည္ သတ္မွတ္လုိက္သည္။

ဆက္လက္ ဘေလာ့ဂင္းေနဦးမည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ေရာ၊မိတ္ေဆြမ်ားကုိပါ ကတိက၀တ္ ျပဳလုိပါသည္။

Sunday, September 06, 2009

ပြဲ


လမ္းၾကားေလးတစ္ခုပါပဲ
...............။
အလင္းနဲ႔ အေမွာင္စီးခ်င္းသတ္ၾကတဲ့ေနရာ....
ညနဲ႔လ ဇြဲခတ္ၾကတဲ့ေနရာ...
မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္
မနက္ဖန္ေတြ ေလာင္းေၾကးထပ္တဲ့ေနရာ....။

Mirror
5.09.09

Tuesday, September 01, 2009

တမ္းတ



သက္ျပင္းမႈတ္သံတခ်က္တခ်
က္စီမွာ.....
ႏွာေခါင္း၀ဆီက ထြက္လာတဲ့ခပ္ေႏြးေႏြးအပူေငြ႕ေတြကုိ....
သစ္ရြက္စိမ္းေတြဆီက ဇိမ္းေရႊေရႊ(စိမ္းေရႊေရႊ)ရန႔႔႔ံကုိ
ႏွစ္ျခိဳက္ေနမိသလား...။
မေျပာတတ္ေတာ့ပါ
ဘာကုိမွလဲ ဆက္လက္ေျပာၾကားလုိစိတ္ စုိးစဥ္ေလမွ်မရွိေတာ့ပါ။

တိမ္ေတာက္တဲ့ ညေန၊
ေရတမာပင္ရိပ္သန္းတဲ့ ညေန၊
သံလြင္ျမစ္ေရစီးသံ သြဲ႔သြဲ႔ညင္သာတဲ့ ညေန..၊
သိပ္လွတဲ့ညေန၊
ေဟာ့ဒီ အထီးက်န္တဲ့ညေ
နမွာ......
ဟုိးဘက္သံလြင္ျမစ္ဆီ တစ္ရိပ္ရိပ္က်ဆင္းေနတာဟာ
ဆည္းဆာလား..
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လား...
က်ရံႈးမႈမွာ ငါရင္မခုန္ႏုိင္ဘူး ညေနေရ....
ငါ...မရယ္၊မျပံဳးျပႏုိင္တဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေတာ့ေလ...ကြယ္......။

ေလွ်ာခနဲ၊ေလွ်ာခနဲ နဲ႔
ေလွ်ာက်ေနတဲ့...
ဆည္းဆာေရ....
ဒီတစ္ညေတာ့မင္းလဲ တစ္ေထာက္နားလုိက္ဦး..
ငါလဲငါ့ႏွလံုးသားကုိ တစ္ညအနားေပးမယ္။

မႈတ္ထုတ္လိုိက္တဲ့ သက္ျပင္းထဲမွာ
အပူေငြ႔ေတြပါသြားပါေစ။
ဇိမ္းရႊင္ရႊင္ရနံ႔ေတြေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ပါဦး။
ငါ့အသက္ရွဴသံခပ္ျပင္းျပင္းမွာ.....၀င္ကယ္ထြက္ကယ္နဲ႔...
အဲ့ဒါ အပူေငြ႔ေတြမ်ား။

ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊
သူဘယ္ေရာက္သြားသလဲ.........
ခင္ဗ်ားတုိ႔သိထားရမွာက
ျပန္မရေတာ့တာဟာ
အတိတ္ဆိုတာကုိပါ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္မွာ ကုိအငဲေရးျပီး ၀ုိင္၀ုိင္းရဲ႕ ထာ၀ရ ေတးစီးရီးထဲမွ သီခ်င္းနာမည္ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ ယူသံုးထားပါတယ္။ တစံုတရာ ကန္႔ကြက္လာပါက ခ်က္ခ်င္းျဖဳတ္ေပးပါမည္။