~ သစၥာပန္း ~

ခမ်ား ..
ဘယ္လုိ ..
ခံစားမိသလဲ ... ။

ဒါဟာ .. စံပယ္မဟုတ္ဘူး
ဒါ .. သစၥာပန္း .. ။

သစၥာပန္းေတြေလ ..
ေသအံ့မူးမူးနဲ႔
တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုးလည္း ေမႊးလုိ႔ .. ။

ကုိယ္တုိင္ေရး ပံုတူ

ဒီရက္ေတြထဲ လက္ေရးနဲ႔ စာေရးရတာကုိ အေတာ္သေဘာက်ေနမိတယ္။
ဟုိတုိ႔တုိ႔ ဒီတုိ႔တုိ႔ေလးေတြမွန္သမွ် လက္ေရးနဲ႔ပဲ ေရးေနျဖစ္တယ္။ အခု ဒီကဗ်ာမပီ၊ စာမပီတဲ့ ပါဒေလး သံုးေလးခုကုိလဲ လက္ေရးနဲ႔ပဲ ခ်ေရးလုိက္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က အငဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔မ်ား တူေနမလား မသိပါဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ တျခားလဲ ဘာမွမခံစားႏုိင္၊ မစဥ္းစားႏုိင္သမုိ႔ .. ဒါေလးပဲ ေရြးလုိက္ပါတယ္။

 ရာသီက အရူးရင့္ေနေစသလုိ စိတ္ကလဲ ေရာဂါရင့္ေနတဲ့ ကာလ၊ သမယ ေပါ့။

ေရးျပီးလုိ႔ ဓာတ္ပံုလဲရုိက္ျပီးကာမွ ေနာက္ထပ္တစ္ေၾကာင္းေလာက္ ထပ္ထည့္လုိ႔ရေသးတာပဲ လုိ႔ ေတြးမိတယ္။
" ငါက အရည္မရ၊ အဖတ္မရ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနမိတဲ့ လူပါ " လုိ႔ေလ။


ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
MIRROR
( 13-04-2012 )

ေခါင္းစဥ္မသိတဲ့ ကဗ်ာ

ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ့ side bar ေတြမွာ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကုိ post လုပ္တဲ့ အေလ့အထတစ္ခုကုိ ဘယ္သူက စတင္ခဲ့သလဲ မသိေပမယ့္ က်မဘေလာ့ရဲ့ဆုိဒ္ဘားမွာ ကဗ်ာေလးေတြ တင္ေနခဲ့မိတာေတာ့ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ side bar က ကဗ်ာေတြရဲ့ အေျပာင္းအလဲဟာ ဘေလာ့ပုိင္ရွင္ရဲ့ " စိတ္အေရာင္ " အေျပာင္းအလဲပါပဲ။

က်မအဖုိ႔ေတာ့ ဆုိဒ္ဘားမွကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ က်မရဲ့ခံစားမႈကုိ ကုိယ္စားျပဳတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။

======

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးလခန္႔ကစျပီး ဘယ္ဆီကေန ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ က်မ ပုိင္ဆုိင္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲကစျပီး စာလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။ " စာ " ဆုိေပမယ့္ အရင္ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္ကလုိ မုိးလင္းအိပ္ယာႏုိးတာနဲ႔ အဆင့္သင့္ျပင္ထားတဲ့ မနက္စာကုိ စားျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဆြဲလုိ႔ တစ္ေန႔လံုးအိပ္ယာထဲေခြကာ စာဖတ္ေနႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ျပန္ျပီးဖန္တီးလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့တာမုိ႔ စိတ္ထဲ၀င္လာတဲ့စာမွန္သမွ် လုိက္ဖတ္မိပါတယ္။ ( အေၾကာင္းျပ ခ်က္က သိပ္ျပီး မခုိင္လံုလွဘူးေနာ္ )

အရင္တုန္းက ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတဲ့ ဘေလာ့ေတြဆီမွာပါ တစ္ပုဒ္ခ်င္းဆီ အျမစ္ကေန လွန္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔.... တခ်ိဳ႕ရက္သတၱပတ္ေတြမွာ က်မဟာ အဲ့ဒီဘေလာ့ေရးသူေတြရဲ့ စာေတြက လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္မႈကုိပါ ခံစားလာရတဲ့အထိပါပဲ။ တစ္ဘေလာ့ခ်င္းဖတ္ပါတယ္။ တစ္ခုျပီးမွေနာက္တစ္ခုကုိ ေျပာင္းျဖစ္တယ္ေပါ့။

အဲ့ဒီမွာ ဟုိး ေရွးေခတ္တုန္းက ဘေလာ့ေတြ အားေကာင္းေမာင္းသန္ရွိခဲ့ခ်ိန္တုန္းက ဘေလာ့ဂါေတြ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေရးခဲ့ၾက၊ အျပန္အလွန္ Comment ေတြေပးခဲ့ၾကတာေတြကုိ ျပန္ျမင္ရတာ တကယ္ကုိ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။ Click ကေလးတစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ မိမိကုိယ္မိမိ ကုိယ္စားျပဳေနရတဲ့ " မ်က္ႏွာစာအုပ္ ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ " ထဲမွာ က်မလဲ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာေနမိသူပါပဲ။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘေလာ့ယဥ္ေက်းမႈကုိေတာ့ တမ္းတျမတ္ႏုိးဆဲ...။

ျပန္ဖတ္တဲ့ဘေလာ့ေတြထဲမွာ က်မဘေလာ့လဲ ပါတာေပါ့။ ဘယ္ေနပါ့မလဲ ေနာ္။ း) အဲ့ဒီမွာ ကုိယ့္ရဲ့ အင္မတန္မွ ႏံုခ်ာလွတဲ့အေရးအသားေတြကုိ ရွက္ဖြယ္လိလိေတြ႕ရေတာ့တာ။ ေရးခဲ့စဥ္အခါတုန္းကေတာ့ တကယ့္ကုိပဲ ကို္ယ္ေရးတဲ့စာကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိမွ တင္ခဲ့တာပါ။ ဒီလုိဆုိရင္ျဖင့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကလဲ ခုေနခါမွာ ရွက္စရာေတြျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲ့လုိေတြးစရာရွိတယ္ေနာ္။ အဲ့လုိလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ း)
စကားေတြမ်ားေနမိျပန္ျပီ။ လုိရင္းကုိ ေရာက္ေအာင္သြားစရာရွိေသးတယ္။

ကုိယ္ေရးထားတဲ့စာေတြကုိ ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ ကုိယ့္မိတ္ေဆြဘေလာ့ဂါေတြ၊ ဘေလာ့လာဖတ္သူေတြရဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ Comment ေတြဟာ လက္လက္ထေအာင္ကုိ လွေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလုိ Comment ေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္။ က်မ ကံေကာင္းသားပဲ ေနာ္။

အဲ့ဒါေတြထဲကမွ ... ေရေတာင္မေနာက္ဘဲ ေျခရာေဖ်ာက္သြားတဲ့ အစ္ကုိေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ကြန္မန္႔ေလး တစ္ခုကုိ ျပန္မွ်ခ်င္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အေပၚဆံုးတစ္ပုိဒ္မွာ ေျပာခဲ့တာေလးကုိ ျပန္ဆက္စပ္လုိ႔ရပါျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တုန္းက က်မေရးခဲ့တဲ့ပုိစ့္တစ္ခုမွာ သူေရးသြားတဲ့ ကဗ်ာအသြားေလးနဲ႔ Comment ေလးေပါ့။ သူက ကြန္မန္႔ အျဖစ္ေပးခဲ့တာမုိ႔ ေခါင္းစဥ္လဲမသိပါဘူး။ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကုိ က်မဘေလာ့ရဲ့ Side bar မွာ ကာလအခုိက္အတန္႔တစ္ခုစာ တင္ထားပါဦးမယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာတင္ထားသမွ် ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မေၾကးမံုတစ္ေယာက္ အဲ့ဒီ ကဗ်ာဆန္ေနတယ္ လုိ႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။

" ေခါင္းစဥ္မသိပါ "





















ဟင့္အင္း
လွည့္ၾကည့္လို႕
ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ ဘ၀မွာ
ငါဟာေနသားက်ေနခဲ့ျပီ
သစ္ပင္အုိပီပီ
အခက္အပြင့္ေတြ
ထပ္ဆင့္မေ၀ႏုိင္ေတာ့
ငါ့သစ္ခက္ေတြ
တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း
က်ိဳးေက်ေနတာပဲ
ၾကာလွျပီေလ။

မွီခုိစရာအရိပ္ကို
ဒီလိုဘ၀မွာ
တမ္းတလို႕
အိပ္မက္ေနလို႕
ဘယ္လုိမွ
ျပန္မလွေတာ့ေနာက္
ငါဟာ
ေျခာက္ေသြ႕ေနဆဲေပါ့။

( ရြာသားေလး- ၀ုိင္တီယူ )

ကဗ်ာေရးသူ ( သုိ႔မဟုတ္ ) comment ေပးခဲ့သူ အစ္ကုိေတာ္အား စပါယ္ရွယ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာကေနပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေရြးခ်ယ္မႈျပႆနာ

( မ်က္မွန္အဘြားအုိေလး စာဖတ္ခဲ့စဥ္ )

ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့၃ႏွစ္ေက်ာ္ထဲက ရထားခဲ့တဲ့ဒီမ်က္မွန္ေလးက ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔က်န္းမာေရးက သိသိသာသာကုိ ခ်ဴခ်ာလာပါတယ္။ အရုိးအဆစ္ေတြက မသန္မာေတာ့ဘဲ လႈပ္လွီလႈပ္လွီနဲ႔ အဘြားအုိတစ္ေယာက္ လုိ ျဖစ္လာရွာတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္လာသလဲဆုိရင္ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ သူရဲ့မွန္ကေလး က ေဒါက္ကနဲ၊ ေဒါက္ကနဲနဲ႔ ေအာက္ကုိထုိးထုိးက်သြားတဲ့အထိ။ အဲ့သလုိေတြ သူ႔ရဲ့အုိမင္းရင့္ေရာ္မႈ လကၡဏာေတြျပလုိ႔သာ မေၾကးမံုလဲ မ်က္မွန္အဘြားအုိေလးကုိ သံုးႏွစ္ထဲနဲ႔ ပင္စင္ေပးဖုိ႔ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့တယ္။

=======

ေရာက္တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္ေပမယ့္ ဒီမွာေစ်းမ၀ယ္တတ္လွပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္မွန္ဆုိင္ မ်က္မွန္ဆုိင္ဆုိျပီး အင္တာနက္မွာ ဟုိဒီရွာၾကည့္ပါတယ္။ ဆုိင္ေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ တစ္သက္လံုးက ေစ်း၀ယ္ဖုိ႔၊ ေစ်းပတ္ဖုိ႔ဆုိ အင္မတန္စိတ္မရွည္တာမုိ႔ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ေစ်းနဲ႔ တစ္ေနရာထဲမွာ ပစၥည္းလဲအစံုအလင္ရွိႏုိင္မယ့္ေနရာက ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ ေရြးလုိက္ပါတယ္။ City Link ထဲကေန Suntec city ဘက္ကုိေလွ်ာက္ရင္ Marina Square ဘက္ကုိ ဖက္တက္တဲ့စက္ေလွခါးေတြရွိတဲ့အေပါက္နားက Optical 88 ဆုိတဲ့ဆုိင္မွာ လုိခ်င္တဲ့မ်က္မွန္ရခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲ့ဒီဆုိင္မတုိင္ခင္မွာ Raffles city ေအာက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဆုိင္မွာလဲ တစ္ေခါက္ၾကည့္လုိက္ပါေသးတယ္။ ခုေျပာတဲ့ဆုိင္က ဒုတိယေျမာက္ဆုိင္ေပါ့။ နာမည္က အတူတူပါပဲ။
Display ျပထားတဲ့ မ်က္မွန္ေလးေတြ အနည္းငယ္ကြာသြားတာပဲရွိပါတယ္။ ပထမဆုိင္မွာသေဘာက်တယ္ဆုိျပီး ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ၾကိတ္ျပီးမွတ္လာခဲ့တဲ့မ်က္မွန္ကုိပဲ ဒုတိယဆုိင္မွာလဲ ထပ္ျမင္ျပီး၊ ထပ္သေဘာက်တာနဲ႔ ဒါယူမယ္ဆုိျပီး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ ေစ်းပတ္တာကုိ စိတ္မရွည္တာရယ္၊ ကုိယ့္ဖုိ႔၀ယ္စရာရွိလုိ႔ပတ္ေနတာမ်ိဳးဆုိ ပုိျပီးစိတ္မရွည္တာ၊ ေဘးက အေဖာ္လုိက္ေပးရသူေတြကုိ အားနာမိတာေတြရယ္ ေပါင္းျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပစ္လုိက္တာပါ။ ဒါက အခုလုိ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့မွ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ဆြဲထုတ္စဥ္းစားေနမိတာပါ။ ၀ယ္ဖုိ႔စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ေနစဥ္အခ်ိန္မွာတုန္းကေတာ့ မေၾကးမံုဟာ အဲ့ဒီမ်က္မွန္မွ အဲ့ဒီမ်က္မွန္ပါ။ တျခားဘယ္မ်က္မွန္ကုိမွ မ်က္လံုးထဲကုိ ထပ္ျပီး၀င္မလာေတာ့ပါဘူး။

မ်က္ေစ့ကုိ ဒီဂရီျပန္စမ္းပါတယ္။ ထူးဆန္းတာက စလံုးကုိေရာက္ကတည္းက အားတဲ့အခ်ိန္တုိင္းနီးပါးမွာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔မ်က္ႏွာကပ္ေနခဲ့တဲ့ က်မမ်က္လံုးက အေ၀းမႈန္တဲ့ဒီဂရီေတြက်သြားသတဲ့။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ အစေခါင္ဆံုး စလံုးမွာပဲ မ်က္မွန္လုပ္လုိက္ပါမယ္ေလ လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ထဲက ဒီက စစ္ေဆးတာေတြကုိ မယံုဘူး၊ ငါ့ရန္ကုန္က ေမတၱာဦး၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ အေမရိကန္ဗြီးရွင္းကမွ မွန္တာပါ လုိ႔
ေလွနံဓားထစ္တြက္ထားခဲ့တဲ့ မေၾကးမံုဟာ " ကဲ.. မွားရင္လဲ မွားပါေစေတာ့.. ငါျမင္ေနရေသးရင္ ျပီးတာပဲ" လုိ႔ ေတြးျပီး ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ကုလားေလးကုိ အင္မတန္ရစ္တတ္တဲ့ ကုိယ့္ရုိးရာကုိေတာင္ဖ်က္ျပီး ခပ္ေအးေအးပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ေတြးမိပါေသးတယ္။ အေ၀းမႈန္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား မ်က္မွန္တပ္ခဲ့ရတဲ့လူေတြဟာ အသက္အရြယ္ရလာတာနဲ႔ ျဗဳန္းဆုိ အနီးမႈန္ျဖစ္သြားတတ္တယ္ ဆုိတာ စာေတြဘာေတြထဲလဲ ဖတ္ဖူးထားတာတစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ကာ တစ္ေခါင္းလံုးရဲ့ ၃ ပံု ၁ ပံုေလာက္ေတာင္ရွိမလား မသိေအာင္ ဇရာေတြျပကာ ျဖဴျပေနတဲ့ ဆံပင္ျဖဴေတြေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္းနဲ႔... " ငါ အေတာ္မ်ားအုိလာလုိ႔ အေ၀းမႈန္ ဒီဂရီေတြေလ်ာ့ျပီး အနီးမ်ားမႈန္ခ်င္သလား " ဆုိတဲ့ သံသယအေတြးပါ။ ကဲ..ထားပါဦးေတာ့ေလ။


ဒီလုိနဲ႔... သံုးရက္ၾကာျပီးတဲ့ေနာက္.. မ်က္မွန္အသစ္ေလးကုိ သြားေရြးပါတယ္။ သူမ်ားေတြလုပ္သလုိပါပဲ။ တပ္ၾကည့္တယ္။ အုိေက။ စုိးရိမ္မိခဲ့တာက ဒီဂရီအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ေခါင္းမ်ားမူးမလားလုိ႔။ တကယ္ျဖစ္လာတာက အဲ့ဒီက်န္းမာသန္စြမ္းလွတဲ့ မ်က္မွန္အသစ္ေလးက က်မမ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကပ္ေနျပီးဘယ္လုိမွကုိ အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။

အင္မတန္ေစ့စပ္တဲ့ မေၾကးမံုပါ။ ေရြးခဲ့စဥ္အခါတုန္းက မ်က္မွန္ရဲ့ မွန္ ၂ ခ်ပ္ + ႏွာေဒါက္ေနရာကုိ အရင္ မ်က္မွန္အဘြားအုိေလးနဲ႔ အတုိင္းအတာ အတူတူပဲရွိတဲ့ မ်က္မွန္ကုိပဲ တမင္ေရြး၀ယ္ခဲ့တာပါ။ စာလုိက္ဖတ္ေနတဲ့လူက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး...လုိတုိရွင္းေျပာဆုိရင္ေတာ့ တံဆိပ္ကလြဲျပီး အက်ယ္အ၀န္း နဲ႔ ဒီဇုိင္း စတာေတြ အားလံုးအတူတူပါပဲ။ " လည္လြန္းတဲ့ဘီး ခ်ီးသင့္တယ္ " လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမုိ႔ မညွာမတာေျပာရမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာေရြးကာမွ သက္ေတာင့္သက္သာတစ္စက္ေလးမွမရွိတဲ့ မ်က္မွန္တစ္လက္ လက္ထဲေရာက္လာရသလုိပါပဲ။

( က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ္လည္း နာက်င္မႈမ်ားစြာ သူေလေပးတယ္...)

နားရြက္ဆီမွာ သြားခ်ိတ္ရတဲ့ မ်က္မွန္ကုိင္းရဲ့ အဆံုးမွာ ဘုလံုးေလးေတြပါေနပါတယ္။ အဲ့ဒီဘုလံုးေလးက ဗယ္ဘက္နားအတြက္ အထိအခုိက္မရွိေပမယ့္ ခြဲစိတ္ထားတဲ့ အမာရြတ္ၾကီးရွိေနတဲ့ ညာဘက္နား အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိေနရဆုိးတဲ့ နာက်င္မႈကုိေပးပါတယ္။ ဟုိးး အရုိးအထဲကေနပါ လႈိက္ျပီးနာသလုိ နာတာပါ။ ရွိေစဦးေတာ့ေနာ္..။ ဒါတင္လားဆုိေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္မွန္အဘြားအုိေလးနဲ႔ အက်ယ္အ၀န္းအတူတူကုိ ေရြးခဲ့ရဲ့သားနဲ႔ ဘယ္လုိေၾကာင့္သာ မဆုိႏုိင္တယ္။ သူက နားထင္မွာၾကပ္ေနပါတယ္။ မ်က္ႏွာကိုဘာမွမလိမ္းလုိ႔မ်ား အသားေျခာက္တာနဲ႔ ပြတ္မိသလားဆုိျပီး Cream တစ္မ်ိဳးကုိ ၾကိဳးစားျပီး လိမ္းၾကည့္ပါတယ္။ Cream ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေခ်ာမြတ္သြားတဲ့အတြက္ အရင္ထက္စာရင္ နည္းနည္း သက္သာသလုိေတာ့ရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ..ညေနေစာင္းေလာက္ဆုိတာနဲ႔ စပ္ဖ်ဥ္းစပ္ဖ်ဥ္းနဲ႔ ျပန္ျဖစ္လာျပန္တာ။

ဆုိင္ကုိေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္သြားျပီး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးလုိ႔ရမလားဆုိေတာ့ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး နည္းနည္းပဲေခ်ာင္ေပးလုိ႔ရမယ္။ အမ်ားၾကီးေခ်ာင္သြားေအာင္လုပ္ရင္ မ်က္မွန္ပါေလွ်ာက်လာႏုိင္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။

=====

မေက်မနပ္နဲ႔ ပြစိပြစိေတြလုပ္ေနမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။ နားညည္းတယ္ အသစ္၀ယ္ႏုိင္ရင္ ထပ္၀ယ္လုိက္၊ မ၀ယ္ႏုိင္ေသးခင္မွာ ဟုိအေဟာင္းပဲ ျပန္တပ္ေနတဲ့။ အဲ့လုိက်ျပန္ေတာ့လဲ က်မက ေခါင္းမာခ်င္ျပန္တယ္။ အေဟာင္းအဆင္မေျပလြန္းလုိ႔ အသစ္တပ္ခ်င္လွခ်ည္ရဲ့ဆုိျပီး ၀ယ္ထားပါတယ္ ဆုိကာမွ အေဟာင္းျပန္တပ္ရမယ္ဆုိရင္ ဒီအသစ္ကုိ ဘယ္လုိလုပ္ပစ္ရပါ့ မလဲ။ ေရြးထားတဲ့မ်က္မွန္ဒီဇုိင္းကလဲ ပံုတံုးၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့ အလကားေပးရင္ေတာင္ လက္ခံခ်င္မယ့္သူ မျမင္မိဘူး။ ဒီလုိဆုိ အသံုးမတည့္ေတာ့တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုလုိေတာင္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား...။

ရုိးရုိးသားသားေျပာရရင္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေလးထဲကဖဲ့ျပီး ၀ယ္ထားတာမလုိ႔ ႏွေျမာေနမိပါတယ္။ ပစၥည္းေကာင္း မက္ေမာတတ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္လဲ ပုိလုိ႔ေတာင္ႏွေျမာေနမိျပန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ တအံု႔ေႏြးေႏြးနဲ႔ပါ။ ဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကုိပါ ရင္ဖြင့္ခ်င္မိတဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီစာကုိေရးျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကိစၥတစ္ခုခုဆုိရင္ မုိးတစ္ဆံုးေျမတစ္ဆံုးစဥ္းစားတတ္တဲ့ အက်င့္ၾကီးလဲရွိတာမုိ႔.... တန္ဖုိးဘာမွ မရွိလွတဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကုိေရြးခ်ယ္ခဲ့မႈအေပၚ မွားသလား၊ မွန္သလားေတြလဲ လုိက္ျပီးမစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလုိမွလဲ ေနသာမွာပါ။

========

အပြန်လမ်း

တိုက်ခတ်နေတဲ့လေတွေက

သိပ်ကြမ်းတာပဲ အချစ်ရယ်

ကိုယ် တကယ်အိမ်မပြန်ချင်သေးဘူး။

အဲ့ဒီ..လေနီကြမ်းတွေတိုက်တဲ့အရပ်မှာ

လေတွေတိုက်တဲ့ လူတွေရဲ့လက်ထဲ

ကိုယ်နဲ့မင်းရဲ့ အနာဂတ်ကို ထိုးထည့်လိုက်ဖို့သတ္တိ

ကိုယ့်မှာ အလျင်းမရှိလို့ပါကွယ်။

မကြေးမုံ

၂၅-၀၂-၂၀၁၂

သမီးပြောတဲ့ အမေ့အကြောင်း

တခါဖူးမျှ အမေ့အကြောင်းရယ်လို့ စာတစ်ပုဒ်ပီပီပြင်ပြင် မရေးဖူးပါဘူး။ တခြားသော ကျမရေးတဲ့စာတွေ ဆိုတာကလဲ စာဖွဲ့လောက်စရာမရှိတဲ့ မလောက်လေး၊ မလောက်စားတွေသာဖြစ်နေတာမို့ အမေ့အကြောင်း ရေးဖို့ဆို ဆိုပိုလို့တောင်မှ လက်မရဲခဲ့ပါဘူး။

ဒီနေ့ညတော့ စိတ်ကိုသာလွှတ်ပေးခဲ့ရင် သွက်သွက်ခါရူးနေတဲ့ အရူးတစ်ယောက်လို ဖြစ်သွားနိုင်တဲ့အထိ အမေ့ ကိုသတိရနေမိတယ်။ တဆက်ထဲမှာပဲ တွေးမိတာက အခုကျမအမေ့ကိုသတိရနေသလိုမျိုး အမေ ကျမကို သတိရတဲ့အခါတွေမှာ အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲထိုင်ပြီး အမေငိုနေလေမလား။ ကျမက မျက်ရည်ကျခိုင်တဲ့လူမို့ မျက်ရည်မကျတာပါ။ အမေ့လို အမေအိုတစ်ယောက်ကတော့ သူ့သမီးငယ်ကို သတိရတဲ့အခါ သူ့ရင်ထဲက သတိတရရှိမှုတွေကို ပြောပြစရာလူ ရှိခဲ့ရင်တောင် အဲ့ဒီလူကိုပြောပြရင်းမှာပဲ မျက်ရည်တွေကျချင် ကျနေမှာပေါ့။ အမေက အသက်ကြီးပြီကို။ နောက်ပြီး..သူမရဲ့မျှော်လင့်ချက်က သူ့မသမီးငယ် သူ့အနားပြန်လာရေးတစ်ခုထဲသာ။

ဟုတ်ပါရဲ့လေ.. ကျမတို့သားအမိကိုက အဖြစ်သည်းလွန်းတာရယ်။

== == == == ==

နေ့လည်တုန်းက အိမ်ကိုဖုန်းဆက်တဲ့အခါ တူမလေးက ဖုန်းလာဖြေတယ်။ တယ်လီဖုန်းက ကျမအမေရဲ့ အိမ်ရှေ့က အစ်ကိုငယ်ရဲ့အိမ်မှာပဲရှိတာ။ တူမလေးက အစ်ကိုငယ်တို့မိသားစု အိမ်မှာမရှိကြလို့ အိမ်စောင့်ပေးနေတုန်းအချိန် ဖုန်းဝင်သွားတော့ သူနဲ့ပဲစကားတွေေ ပြောဖြစ်ခဲ့တယ်။ " အမေ အိမ်မှာရှိနေတယ် လှမ်းခေါ်ပေးရမလား" ဆိုပေတဲ့.. မခေါ်ခိုင်းလိုက်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အဲ့လိုတွေက ကျမ အတွက်တော့ ဖြစ်နေကျ အဖြစ်အပျက်တွေပါပဲ။ အကြာကြီးနေမှ တခါဖုန်းဆက်တတ်တဲ့ ကျမအကျင့်ကြောင့် ပြောစရာစကားတွေလဲ ရှားပါးကုန်သလို၊ အင်မတန်စကားများတဲ့ကျမ.. မိသားစုနဲ့ စကားပြောဟေ့ ဆိုရင် ဘယ်နားက စပြောရမယ်မှန်း မသိတော့ပါဘူး။ တောင်တောင်အီအီတွေ ဖြစ်လို့သာနေတတ်ပါတယ်။ အမေကလဲ တယ်လီဖုန်းကနေတဆင့် စကားကိုဖွဲ့နွဲ့ကာမပြောတတ်လေတော့ အဲ့ဒီမှာပဲတယ်လီဖုန်းလိုင်းများမှတဆင့် မေတ္တာ ထုံကူးခြင်း ကိစ္စဟာ ရှားပါးလာပါတော့တယ်။

စကားကြုံတုန်း ကျမအမေ တယ်လီဖုန်းထဲမှာ သေချာစကားမပြောတတ်ဘူး ဆိုတာလေး ပြောပြချင်သေးတယ်။

ဟိုတလောက ညနေခင်းလေးရုံးအဆင်းမှာ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်တော့ အစ်ကို့အိမ်မှာရော၊ ကျမတို့အိမ်မှာရော ရှိရှိ သမျှ ကလေး၊လူကြီးအကုန် အပြင်သွားကြတာမို့ အမေရယ်၊ အကို့အိမ်မှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အဒေါ်ကြီး တစ်ယောက်ရယ်ကလွဲပြီး တခြားဘယ်သူမှ မရှိနေကြတဲ့အချိန်။ အဒေါ်ကြီးက အမေ့ကို "ကျမဖုန်းဆက်တယ်၊ လာနားထောင်ဦး " လို့ လှမ်းအော်ခေါ်တယ်။ ၂ မိနစ်လောက်စောင့်ပြီးတဲ့နောက် အမေရဲ့အသံ " ဟဲလို " ဆိုပြီးထူးသံကို ကြားရပါတယ်။ တခြား တူ၊တူမ ပုစုခရုတွေမရှိနေတုန်းမို့ သားအမိနှစ်ယောက် အေးအေးလူလူနဲ့ စကားတွေ တောင်စဉ်ရေမရ ပြောဖြစ်ကြတယ်။ Conversation တစ်ခုလုံးကို အဓိကဦးဆောင်သူက ကျမပေါ့။ အမေကတော့ နားထောင်ရုံသက်သက်ပါပဲ။ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီတစ်ခေါက်တုန်းကတော့ အမေက ပုံမှန် ထက်ပိုပြီး ငြိမ်နေကာ နားပဲထောင်နေပါတယ်။

" အင်း " " ဟင့်အင်း " ဆိုတဲ့ ဧည့်ထောက်လေးတောင် မခံတဲ့အခါ.. အမေ သမီးပြောတာကြားရဲ့လား လို့ မေးလိုက်တိုင်း " အေး အေး ကြားတယ်သမီး" လို့ အသံသဲ့သဲ့လေးနဲ့ ပြန်ဖြေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလဲ ဆက်ပြောတယ်။ တဖက်ကလဲ သိသိသာသာကို အသံတိတ်နေတာမို့ " အမေ.. တခုခုပြန်ပြောဦးလေ၊ ဘာလို့ငြိမ်နေတာလဲ " လို့ စိုးရိမ်ပူပန်ကြီးစွာ ကျမမေးမိတော့ (ကျမဟာ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်တိုင်း အမြဲတမ်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ ဖုန်းထဲက သူတို့ရဲ့အဖြေတွေမှာ အမေများ နေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့ သတင်းကြားရမလား၊ အမေများ ကျမအသံကြားပြီး ဟီးး ခနဲငိုချလိုက်မလား၊ ငိုချလိုက်ရင် ကျမဘယ်လို စကားလုံးတွေနဲ့ နှစ်သိမ့်ရပါ့မလဲ ... စသဖြင့် အဲ့လိုစိတ်တွေနဲ့မို့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ဆက်ဆက် ဆက်တဲ့အခါတိုင်း အဲ့သလိုမျိုး စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတာပါ ) ..

" အင်း အမေက သမီးပြောတာ နားထောင်နေတာ။ သမီးပြောချင်တာပြောလေ " တဲ့။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ စောစောက သူ့ကိုဖုန်းခေါ်ပေးတဲ့ အဒေါ်ကြီးက အ၀တ်လှန်းနေရာက အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာရင်း အမေဖုန်းပြောနေတဲ့ပုံစံကိုကြည့်လို့..

" ဟယ်.. မမရယ် ဖုန်းကိုဇောက်ထိုးကြီးပြောနေတာကိုး၊ ပြန်လှည့်လိုက် ပြန်လှည့်လိုက်၊ ဒါကြောင့်မို့ ဟိုဘက်က မေးနေတာ " လို့လဲ ပြောရော.. အမေရယ်လေ.. ရီလိုက်တာ၊ရီလိုက်တာမှ အသံတွေဘာတွေ ပျောက်သွားတဲ့အထိပါပဲ။ အမေ့ရီသံကြားတော့ကျမလဲ လိုက်ရီမိတာပေါ့။ ဒီဘက်မှာက လူသူရှင်းတဲ့ လမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်ထဲလျှောက်နေရတာဆိုပေမယ့် အမေ့ရယ်သံမှာ ကျမစိတ်တွေလဲ မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမတို့သားအမိနှစ်ယောက် အဲ့ဒီလို ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရီမောမိခင်လေးမှာတွင် ကျမက အမေ့ကို ညည်းညူနေပြနေမိသေးတာလေ။ ရယ်မောခြင်းကို ဘရိတ်အုပ်နိုင်ပြီးတဲ့အခါကျတော့ အမေက တစ်ခုပဲပြောပါတယ်။ " ဟင် ရီလိုက်ရတာဆိုတာ.. သမီးလဲ ရီလိုက်ရတယ်မလား

အေး.. နင်ညည်းတာတွေကို ငါလဲနားမလည်တော့ ဘာမှပြန်မပြောတတ်တာ။ ခု စိတ်ညစ်ပြေသွားပြီးမလား " တဲ့လေ။

== == == == ==

ဒီနေ့နေ့လည်တုန်းကတော့ တူမလေးကို အမေ ဘာလုပ်နေလဲ လို့မေးကြည့်တဲ့အခါ .. မန်ကျည်းသီး ထွတ်နေတယ်။ ငံပြာရည်လဲ ချနေတယ်တဲ့။ အမေ့ဘ၀ရယ်လေ.. အေးချမ်းလိုက်တာ။

ဆောင်းတွင်းဆိုတာနဲ့ အမေလုပ်လေ့ရှိတာတွေက ထင်းပုံဆောက်မယ်။ ခြံစည်းရိုးတစ်လျှောက်မှာ စိုက်ထားတဲ့အပင်တွေရဲ့ အကိုင်းတွေကို ခုတ်သင့်တန်တာတွေ ခုတ်မယ်။ လယ်ထဲမှာရှိတဲ့ အပင်တွေလဲ ခုတ်မယ်။ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်အကြောင်း၊ ကမ္ဘာကြီးပူနွေးလာတဲ့အကြောင်းတွေ အမေက နားမလည်ပေမယ့် အပင်ကို ဘယ်တုန်းကမှ ခုတ်လှဲမပစ်တတ်ဘူး။ အကိုင်းတွေကိုပဲ နှစ်စဉ်ခုတ်ပြီး ထင်းလုပ်ပါတယ်။ ပူပြင်းတဲ့နွေရာသီမှာဆို ထင်းအကြီးကြီးတွေကိုမသုံးပဲ သူ့မျက်လုံးထဲ မြင်မြင်သမျှအတိုအထွာတွေကိုသာ ထင်းမီးဆိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနည်းနဲ့ ထင်းစုမယ်။ အဲ့ဒီထင်းတွေကို တစ်ချောင်းချင်းစီသယ်ပြီး ထင်းပုံထဲမှာ စီစီရီရီထားမယ်။ တစ်မိုးတွင်းစာထက် ဘယ်တော့မှ မပိုစေရ၊ လိုလဲ မလိုစေရဘူး။

နောက်ပြီး မန်းကျည်သီးတွေဝယ်ပြီး မန်ကျည်းသီးအစေ့တွေထွတ်မယ်။ ငံပြာရည်ချတယ်ဆိုတာ ငံပြာရည်လုပ်တာပါ။ တမိုးတွင်းလုံး ရွာထဲမှလယ်သမားတွေ သူတို့လယ်တွေထဲမှာ မြှုံးတွေနဲ့ထောင်လို့ရခဲ့သမျှ ငါးသေးသေးကွေးကွေးလေးတွေကို အမေ့ဆီပဲ လာလာရောင်းကြတယ်။ အဲ့ဒါတွေကို အမေက ၀ယ်ပြီးဆားနဲ့နယ်ကာ စဥ့်အိုးတွေထဲထည့်သိပ်ထားပါတယ်။ မိုးကုန်ပြီးလို့ ဆောင်းတွင်းပီပီပြင်ပြင် ၀င်လာပြီဆိုတာနဲ့ အမေ့ရဲ့ Hand Made ငံပြာရည်လုပ်ငန်း စတင်တော့တာပါပဲ။ လေးတိုင်စင်လေးတစ်ခုကို ကျမ အစ်မငယ်ကို ဆောက်ခိုင်းမယ်။ ဆာလာအိပ်ခွံ ၂ ခုကို သန့်စင်နေအောင်လျှော်ပြီး တိုင်တွေမှာ လိုက်ချည်တဲ့အခါ ဇကာစစ်လိုမျိုးဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီကမှတဆင့် တစ်မိုးတွင်းလုံး ဆားသိပ်ထားခဲ့တဲ့ အရည်လယ်နေတဲ့ငါးတွေကို စစ်ချတာပဲ။ ခေါက်ကယ်ပြန်ကယ်စစ်၊ အကြိမ်ဖန်များစွာ နေပူလှန်းပြီးရင် ငံပြာရည်ဖြစ်ပါပြီ။ ဒီလုပ်ငန်းရဲ့ Process ကလဲ တစ်ဆောင်းတွင်းနီးပါး အချိန်ယူပါတယ်။ ကရိကထလဲ အင်မတန်များပါတယ်။ ဧရာဝတီတိုင်းမို့.. မိုးက ညို့ချင်တဲ့အချိန် ညို့ချင်သလိုညို့တိုင်း အဲ့ဒီငံပြာရည် ဖြစ်လုဖြစ်ခင်အရည်တွေကို သိမ်းဆည်းရတာလဲ အမေ့အလုပ်တစ်ခုပေ့ါ။

ငံပြာရည်ဖြစ်သွားတဲ့အခါ သူ့အဒေါ်တွေ ( ကျမအဘွားအေ ) ကို ၂ အိမ်စာ တစ်အိမ်ကို ၂ ပုံးကျစီ ပေးပြီးရင် လက်ကျန်ဟာ ကျမတို့မိသားစု တစ်မိုးတွင်းစာ ကွက်တိပါပဲ။ အပိုအလိုမရှိစေရပါဘူး။ မန်ကျည်သီးလဲ ဒီလိုပဲပေါ့။ ကျမဘာလို့ ဒီကိစ္စတွေကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေးရေးနေမိသလဲ။ ရေးနေရင်းနဲ့ အမေတစ်ယောက် တနေ့တနေ့ သူ့အချိန်တွေကို ဘယ်လိုကုန်ဆုံးစေသလဲဆိုတာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သတိတရရှိမိရင်း ရေးမိသွား တာပါ။

== == == == ==

ကျမကို အသေအချာမသိသူတွေရဲ့ အသေအချာသိသလိုဖန်တီး၊ ပြောဆိုနေကြတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကျမဘ၀လဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နောက်ကျိလာလိုက်တာ အောက်ခြေမှာ ဘာတွေရှိနေလဲ၊ ဘယ်လိုအနည်တွေ ထိုင်နေသလဲဆိုတာ ကျမကိုယ်တိုင်တောင် မနည်းကို ခြေကလေးလှုပ်လှုပ်ပြီး ငုံ့ကြည့်မှပြန်သိရမယ့် အခြေအနေဖြစ်နေပါပြီ။

အမေ့ဘ၀နဲ့ယှဉ်လိုက်တဲ့အခါ ကျမဘ၀ဟာ အလိုလိုသေးနုပ်သွားပါတယ်။ ကျမတို့မြို့သေးသေးလေးမှာ ကျမကို အရည်အချင်းရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်လိုမျိုး လူတွေကအပေါ်ယံသတ်မှတ်တဲ့အခါမျိုးမှာ ကျမ အင်မတန်ရှက်ပါတယ်။ သူတို့ကို ပြန်ပြီးတော့ ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြနိုင်ပြီး ဘာမှစကားမပြန်တတ်ပါဘူး။

ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်တစ်ကိုယ်စာလေးသာ ကြိတ်ပြီးတွေးနေမိတာက အမေဖြတ်သန်းလျှောက်လှမ်းခဲ့တဲ့ ခရီးကိုပြန်စဉ်းစားအောက်မေ့နေမိတာပါ။

အမေ့ဘ၀က ရှင်းလင်းအေးမြသလောက် ကျမဘ၀က ရှုပ်ထွေးပူလောင်လှပါတယ်။ ရေတံခွန်ကြီးအမေက ရိုးဖြောင့်သလောက် ချောင်းငယ်လေး ကျမရဲ့ဘ၀က ကွေ့ကောက်၊ နောက်ကျိလှပါတယ်။

ခွဲခွာခြင်း နှစ်ပတ်လည်

ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး စိတ်အစဉ်ထဲရောက်နေတဲ့ စကားစုတစ်ခုက " ခွဲခွာခြင်းကို တုပြိုင်ပြုံးစမ်းပါဦး "တဲ့။

တကယ်တော့ ဒီစာသားတွေက ကိုခင်ဝမ်းရဲ့ သီချင်းတစ်ပိုင်းတစ်စပါ။ ကိုခင်ဝမ်းသီချင်းတွေဟာ သီချင်းလိုခံစားလို့ ရရုံမျှမက ကဗျာတွေလိုလဲ လှနေတတ်တာ အားလုံးလဲ သိကြမှာပါပဲ။

ခွဲခွာခြင်းကို သို့မဟုတ် ခွဲခွာခြင်းနေ့ရက်များကို... သူပြုံးနိုင်ပါပြီလား။ ပြုံးနိုင်၊ပျော်နိုင်၊ မော်နိုင်ပါပြီလား...။

=======

နံရံမှာကပ်တွယ်နေတဲ့ တို့လို့တွဲလောင်းအ၀တ်အစားတွေဟာ ခွဲခွာခြင်းကို ပိုပြီးလေးနက်စေပါသလား။

မဆေးမကြောပဲ အပုံလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေဟာ ခွဲခွာခြင်းကို ပိုပြီးလေးနက်စေပါသလား။

ရေခဲသေတ္တာထဲက စပျစ်သီးစိမ်းစိမ်းတွေဟာ ခွဲခွာခြင်းကို ပိုပြီးလေးနက်စေပါသလား။

အေသင်ချိုဆွေရဲ့ " လာခြင်းကောင်းတဲ့ မင်းဘ၀ပျော်ပါစေ " သီချင်းဟာ ခွဲခွာခြင်းကို ပိုပြီး လေးနက်စေပါသလား။

( သို့မဟုတ်....)

အမေရိကန်ဆိနိတ်တာတွေ မြန်မာ့ဒီမိုကရေစီ ခေါင်းဆောင် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကိုသွားရောက်

တွေ့ဆုံရခြင်းကများ ခွဲခွာခြင်းကို ပိုမိုလေးနက်စေပါသလား။

လူဦးရေတစ်သန်းရဲ့ ခွဲခွာခြင်းခံစားမှုဟာ လူသန်းခြောက်ဆယ်ကျော်ရဲ့ နေ့စဉ် ရပ်တည်မှုနဲ့ ယှဉ်ထိုးစဉ်းစား ကြည့်တဲ့အခါ ကျောက်မြောင်းဘီယာဆိုင်တစ်ဆိုင်က စားပွဲထိုးလေးတစ်ဦးရဲ့ ညနေထမင်း တစ်နပ်စာ လောက်တောင် စိတ်ဝင်စားစရာ မကောင်းတော့ပါဘူး။ ဒီတော့ အဲ့ဒီ ခွဲခွာခြင်းအကြောင်းကို စာဖွဲ့ပြောနေတာထက်စာရင် တုပြိုင်ပြုံးဖို့ ကြိုးစားနေရတာမှ နည်းနည်းလေးပိုပြီး နေသာထိုင်သာ ရှိစေလေမလား...။

=======

ခွဲခွာခြင်းအကြောင်းကို ခုလိုနှစ်သစ်ကူးရာသီတိုင်း ခံစားမိတာပါပဲ။

အဲ့ဒီလို ခံစားတဲ့အခါတိုင်းမှာ..

မှန်တချပ်ပဲခြားထားတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေအကြောင်းပါမယ်။ ။

ချာချာလည်မူးအောင်စီးခဲ့ရတဲ့ လေယာဉ်ပျံကြီးအကြောင်းလဲ ပါတဲ့အခါပါမယ်။

ရပ်ကွက်လေးတစ်ခုဆီက ရွှေရောင်တပြောင်ပြောင်နဲ့ ဘုရားလေးတစ်ဆူအကြောင်းလဲပါမယ်။

စိမ်းမြမြကွင်းပြင်ကျယ်ကြီးနဲ့ ကန့်လန့်ဖြတ် မြစ်ချောင်းအင်းအိုင်တွေအကြောင်းလဲ ပါမယ်။

လွှတ်တော်ထဲက အမတ် ၄၈ နေရာအကြောင်းလဲပါမယ်။

======

ဒီနေ့ရက်တွေရဲ့ နာရီတွေဟာ မြန်မာအတာသင်္ကြန်ကို အမှတ်ရစရာ အချက်အလက်တွေပါပဲ။ ကဗျာဆရာကြည်မောင်သန်းရဲ့ ကဗျာထဲကလိုပြောရရင် ဒီရက်တွေဟာ ပြက္ခဒိန်မှာအနီရောင်နဲ့

ပုံနှိပ်ထားတဲ့နေ့တွေပေါ့..။ ဒါပေမယ့် သူ့ကဗျာထဲကလို တနင်္ဂနွေတစ်ရက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူးလေ။

ရောက်ရှိနေရာအရပ်ဒေသရဲ့ ပြက္ခဒိန်ထဲမှာတော့ ဒီကာလတွေထဲ အနီရောင်နဲ့ ပုံနှိပ်ထားတဲ့နေ့တွေ ခြေချင်းလိမ်နေတယ်။ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကတော့ သူရဲ့ညနေခင်းမှာ ပလက်ဖောင်းပေါ်ထိုင်ပြီး ဖြတ်သွားဖြတ်လာလူတွေရဲ့ မျက်နှာတစ်ခုချင်းစီပေါ်က

အပြုံးတစ်ခုချင်းစီကို လိုက်ပြီးခံစားနေမိသတဲ့။ သူ့အဖို့တော့ စာအုပ်စင်လေးနားရပ်ပြီး ကဗျာတစ်တို၊ စာတစ်တိုဖတ်ဖို့ စဉ်းစားကာ သူ့ညနေတွေကို အသက်သွင်းနေမိတော့တာပါပဲ။

Mirror

၂၃-၀၁-၂၀၁၂

=======

Related Posts :

လရောင်ဖျောက်သောလမ်း

ညနေအိပ်မက်

ကူးစမ်းကွဲ့ငါး

လိုက်ရင်းပြေးရင်း ရှူဖွာတိုပစ်

လွမ်းအောင်ကူချွဲ

ခေါ်သံများ

အရိပ်သွင်ထင်နေဆဲများ

၂၃ ရက်၊ ဇန်န၀ါရီလ အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ စာလေးတစ်တို၊နှစ်တို ချရေးမိတာပါ။ အမှတ်တရရေးတဲ့ ပိုစ့်က အပေါ်မှာ ပြီးသွားခဲ့ပေမယ့် တစ်လက်စတည်း ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ပိုစ့်တချိုကို လင့်ခ်တွေချိတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါတွေဟာ မကြေးမုံတစ်ယောက် သူ့အလွမ်းတွေကို စမ်းရေထဲမျှောခဲ့မိသမျှထဲက တချို့ဆိုပါတော့...း)

ခရမ်းရောင်ပန်းလေးတစ်ပွင့်ရဲ့ အက်ဆေးပုံပြင်

" မြတ်..ကျနော့်ကို မြတ်ရေးထားတဲ့အက်ဆေးတစ်ပုဒ် ဖတ်ပြပါ " လို့ ကျနော် မကြာခဏ တောင်းဆိုဖူးပါသည်။

ထိုအခါ သူမက

"အို အဲ့လိုကြီး ကိုယ်ရေးတဲ့စာ ကိုယ်ပြန်ဖတ်ရတာ မကြိုက်ပါဘူး" ဟု မပြုံးတပြုံးနဲ့ ပြန်ပြောပါသည်။ 

အဲ့လိုငြင်းနေသော်လည်း သူမစိတ်ထဲမှာ ကျနော့်ကို ဖတ်ပြချင်နေတယ်လို့ ကျနော်က ထင်ပါသည်။

ထို့ကြောင့် ကျနော်က ဆက်လက်တောင်းဆိုပါသည်။

-------

" မြတ်.. သိလား၊ မြတ်ရေးထားတဲ့ ပန်းပွင့်လေးအကြောင်းအက်ဆေးက ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ်နဲ့ တူတယ် မြတ်ရဲ့၊ ...

ကျနော်ငယ်ငယ် ကလေးဘ၀တုန်းက သူတကာကလေးတွေလို အိပ်ယာဝင်ပုံပြင်တွေနဲ့ ကြီးပြင်းခဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့် အိပ်ယာဝင်ချိန်တွေမှာ ကျနော့်မေမေက မအိပ်နိုင်သေးဘဲ အလုပ်တွေလုပ်နေရတုန်းမို့ ကျနော်တယောက်ထဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကြိုးစားအိပ်ပစ်လိုက်ရတဲ့ ညတွေချည်းပါပဲ "

" အခု အဲ့ဒီအက်ဆေးလေး ကျနော့်ကို မြတ် ဖတ်ပြနော်။ ကျနော် ပုံပြင်တပုဒ်လို နားထောင်ချင်လို့ပါ.." လို့

အကျိုးသင့်၊ အကြောင်းသင့်ပြောကာ ကျနော်ထပ်မံတောင်းဆိုမိပါသည်။

"မောင်ရဲ့.. ကိုယ့်အဲ့ဒီစာက အက်ဆေးလေ.. ပုံပြင်မှ မဟုတ်တာ.. "

"ဟုတ်တယ်။ ပုံပြင်မဟုတ်ဘူး၊ မြတ်ရေးထားတာ အက်ဆေးတစ်ပုဒ်ပဲ ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီအက်ဆေးကိုပဲ ကျနော့်ကို ပုံပြင်လို ဖတ်ပြပါ..။ "

" မောင်တစ်ယောက်နဲ့ကွာ.. ရုံးမှာ အလုပ်တွေများရတဲ့အထဲ၊ ဒီလိုဆိုလဲ ကိုယ့်ကို အချိန်နဲနဲပေးကွယ်၊ ခုလာမယ့်သောကြာညကျမှ Midnight ပွဲ သွားကြည့်ရင်း ပွဲချိန်မရောက်ခင် ဖတ်ပြမယ်လေ၊ ဟုတ်ပြီလား "

ကျနော် မြတ်ကို ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးပြလိုက်ပါသည်။

---------

"အင်း အဲ့ဒီတော့ မြတ်ရဲ့ ပန်းပွင့်လေးက ကောင်မလေးပေါ့။ အဲ့လိုလားဗျ "

" အို..မောင်ရယ် အဲ့လောက်တော့ မရစ်နဲ့ကွာ၊ မင်းဘာသာမင်း ခံစားပေါ့၊ အနုပညာဆိုတာ ကိုယ်ကြိုက်သလို အနက်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်နိုင်၊ ခံစားနားလည်ယူနိုင်တဲ့အရာလေ မောင်ရဲ့၊ မြတ်ရဲ့ နုလုံးသားနဲ့ ခံစားပြီး ရေးထားတာကို မောင်က မောင်ရဲ့နှလုံးသားနဲ့ပဲ ဘာသာပြန်လေ၊ မြတ်ကို လာပြီး ဘာသာပြန်ခိုင်းနေတာတော့ တဆိတ်.. ရှင်နည်းနည်းလွန်လာပြီ " ဟုဆိုပြီး မျက်စောင်းလေး တစ်ချက်ထိုးပါသည်။

" ကဲ ကဲ အဲ့လိုဆိုလဲ ဂြိုလ်သားလေးက ကောင်လေး ပေါ့၊ ဟုတ်စ "

" မောင်.... "

...........

ခပ်ငေါက်ငေါက်လေသံဖြင့် သူမအော်တဲ့အခါကျမှ ကျနော့်စကားတွေကို ရပ်သင့်ပြီးမှန်း နားလည်လိုက်ပါသည်။ 

အဲ့ဒီနောက် ကျနော့်ခါးပေါ်က ဂျာကင်ကိုချွတ်ပြီး သူမခေါင်းပေါ်မှာ ခေါင်းမြီးခြုံသလိုလုပ်ကာ သူမ အရပ်ပုပုလေးကို အပေါ်စီးကနေ ဖိထားလိုက်တော့ စောစောက သူမရဲ့ အက်ဆေးကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြည့်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ဆိုးခဲ့တာ သူမမဟုတ်တော့သလို တခစ်ခစ်နဲ့။

အဲ့ဒီရယ်သံလေးတွေကို ဘေးနားက ရေတမာပင်တန်းလေးလဲ ကျနော်နဲ့အတူ ကြားလိုက်မိမှာပါပဲ။

--------

ပန်းပင်ရယ်လို့ တပင်တလေတောင် မတွေ့ရဘဲ မြတ်ပင်စိမ်းစိမ်းတွေပဲရှိတဲ့ ပန်းခြံကျယ်ကျယ်တစ်ခု ကို ဖြတ်ပြီးသွားရတဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံကို အသွားလမ်းမှာတော့ ကျနော်က မြတ်ရဲ့လက်ကို တွဲဆုပ်ထားခဲ့ပါသည်။

"တကယ်တော့ ကျနော်က မြတ် ကို ခရမ်းရောင် ပန်းပွင့်လေးတစ်ပွင့်အကြောင်း ရေးစေချင်တာဗျ၊ မြတ်ရေးကြည့်ပါလား " ကျနော့်စကားကို သူမ ကြားဟန် မတူပါ..။ 

ခဏနေမှ သူမ နှုတ်ခမ်းလွှာပါးလျလျဆီက အသံတချို့ ထွက်ကျလာသည်။

" မြတ်က ပန်းပွင့်လေးဆို မောင်က ဂြိုလ်သားလေး ဖြစ်ချင်တာလား " ...

ကျနော့် နှုတ်တွေဆွံ့အ သွားရပါသည်။ 

မြတ်ကို ဖြေစရာအဖြေ ကျနော့်မှာ မရှိပါ။ ကျနော့်အကြောင်းကို မြတ်က အသိနိုင်ဆုံးမို့ ဖြေစရာမလိုဘူးဟု ကျနော့်ဘာသာယူဆလိုက်မိသည်။

-------

-------------

လေပြေမလှုပ်ပါဘဲနှင့် ရေတမာရွက်တို့ ကခုန်ကြသည်။

မြတ်ရေ... မြတ်အားတဲ့အခါ ရေတမာရွက်လေးတွေရဲ့ အသံလေးတွေကို ငြိမ်ပြီးနားထောင်ကြည့်ပါဦး..။

နောက်ပြီး ရှဲရှဲမြည်မျှ.... ရင်သို့အကျဝယ်...မြတ်ရဲ့ ရင်ခုန်သံကို ကျနော် ခံစား၊ ကြားနားပါရစေဦး။

-------

Mirror

13-01-12 (Friday)

ရေနွေးကြမ်းကြိုက်တဲ့ မြို့ကလေး

ဒီနေ့အဖို့ရာ ငါးအိုးမြောက်ရေနွေးကြမ်းအိုးထဲကို လက်ဘက်ခြောက်အချို့ခပ်ထည့်နေရင်းက " အို အိုး .. အကြမ်းအိုးသာပူဆင်းသွားတယ်၊ ဘယ်သူသောက်သွားတယ် မသိလိုက်ဘူး၊ အိုးများ ပေါက်နေသလား" လို့ ခပ်နောက်နောက် ပြောလေ့ရှိတဲ့ မမ ရဲ့ စကားသံတချို့ကို ကြားယောင်ရင်း တစ်ကိုယ်ထဲပြုံးမိပါတယ်။

++++++++++

ကျမရန်ကုန်မှာနေစဉ်ကတည်းက နယ်ပြန်တဲ့အခါတိုင်း မမအတွက် မပါမဖြစ်ပါသွားရတာက လက်ဘက်ခြောက်ပါ။ ရွှေပုဇွန်မှာ တွေ့ရလေ့ရှိတဲ့ ဗူးအပြာရောင်လေးနဲ့ "နှင်းဦး" လက်ဘက်ခြောက်ကို ကျမရဲ့ မမက သိပ်ကြိုက်ပါတယ်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနဲ့ သောက်ကြတာ၊ ဓာတ်ဗူးတွေ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးသာကုန်သွားတယ်၊ စကားတွေက ပြောလို့ မဆုံးခဲ့၊ မ၀ခဲ့ဘူး။ ဒီလောက်ညနက်တဲ့အထိ ဘာစကားတွေများ နင်တို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပြောကြသလဲလို့ အမေက မေးတဲ့အခါ ဘာစကားတွေတော့ဖြင့် ကျမတို့ပြောကြတယ်အမေရယ်လို့ ရေရေရာရာ ပြန်ပြောပြစရာ မရှိလှပါဘူး။ မမက သူ့ရဲ့ မောင်ငယ်တွေ တစ်ဖြစ်လဲ ကျမရဲ့ အစ်ကိုတွေနဲ့ ယောင်းမတွေအကြောင်း၊ အမေ့စိတ်အခြေအနေအကြောင်း.. အဲ့သလို အကြောင်းတွေကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းကြမလဲလို့ ရေနွေးသောက်ရင်း အဖြေရှာခဲ့ကြတယ်။

++++++++++

ကိုယ်တို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် (အကြီးဆုံး နဲ့အငယ်ဆုံး) ရေနွေးကြမ်း ကြိုက်တာကို ကိုယ်တို့အမေက မကြိုက်ဘူး။ ရေနွေးသောက်တာကို မကြိုက်ဘူးဆိုတာထက် ရေနွေးပူပူကို " ဟူး ဟူး " နဲ့ မှုတ်သောက်တာကို မကြိုက်တာပါ။

" ဟဲ့ ရေနွေးပူပူကို အဲ့သလို တဟူးဟူးနဲ့ မှုတ်သောက်နေ.. နင်တို့ ကင်ဆာရလိမ့်မယ်၊ အေး အေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှ မသနားရင်လဲ မပြောနေတော့ပါဘူး " လို့ အမြဲ မြည်တွန်တောက်တီးလေ့ရှိတဲ့ အမေပါ။

" ငတွတ်ရယ်လေ.. အဲ့လိုသောက်တာ .. ဟိုမှာ လည်ချောင်း ကင်ဆာဖြစ်တော့ မသေခင်ထဲက ငရဲရောက်သလို ဖြစ်ပါရောလား၊ " စသဖြင့် အမေက ပြောလို့မဆုံးတော့တာ။

ကျမတို့ရွာထဲက ဦးလေးငတွတ်ဆိုသူက လည်ချောင်းကင်ဆာရောဂါနဲ့ ဆုံးသွားတာပါ။ အဲ့ဒါကို အမေက သူ့ငယ်သူငယ်ချင်း ငတွတ်က ရေနွေးပူပူတွေကို နွေးတဲ့အထိ မစောင့်ဘဲ သောက်ပစ်လို့ အပူတွေများပြီး လည်ချေင်းကင်ဆာဖြစ်တာလို့ ယူဆထားပါတယ်။ သူ့အယူအဆဟာ မှန်လား၊ မှန်သလား ကျမ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာပြ မနေတော့ပါဘူး။ အမေ့အမျိုးသား၊ ကျမဖခင်လဲ ရေနွေးမသောက်ပေမယ့် လည်ချောင်း ကင်ဆာနဲ့ပဲ ဆုံးသွားတယ် ဆိုတာ အမေမသိတာလဲ မဟုတ်။ သို့ပေမယ့် အမေကလဲ ဟန့်တားမြဲ၊ ကျမတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကလဲ သောက်မြဲသောက်ဆဲပါပဲ။

++++++++

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ပြန်တုန်းကလဲ အမအတွက် လက်ဘက်ခြောက်တွေ တနင့်တပိုး ၀ယ်သွားပေးဖြစ်ပါတယ်။ တကယ်တမ်းက သူ့အတွက်တင်လားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမနေခဲ့တဲ့ရက်တွေအတွင်းမှာ ကျမပြန်သောက်ခဲ့တာနဲ့တင် မမမှာ အတော်လေး ရိက္ခာချို့တဲ့သွားရှာပါတယ်။ မမ ရေနွေးကြမ်း ကြိုက်ပုံက ကျမထက် ပိုပါတယ်။ မိုးတွင်းအခါမှာ မိုးရေကို တယုတယနဲ့ခံ၊ ပြီးရင် စဥ့်အိုးကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ ထည့်သိမ်းထား။ မိုးရေမရနိုင်တော့တဲ့ ဆောင်းအခါ၊ နွေအခါမှ အဲ့ဒီသိမ်းထားတဲ့ မိုးရေကို ပြန်ကြိုသောက်... စသည်ဖြင့် ရေနွေးကြမ်းတစ်ခွက်ရဖို့ကို အင်မတန်မှ အားထုတ်သူပါ။

ရေနွေးဆိုတာ စက်တွင်း (အ၀ီစိတွင်း) ရေကိုကျိုပါက လက်ဘက်ခြောက်ခပ်ပြီး အချိန်တိုအတွင်း မှာ ရေနွေးကြမ်းရဲ့အရောင်က ၀ါကျင်ကျင်နဲ့ ရှိမနေတော့ဘဲ အပြာရောင်ဖြစ်သွားလေ့ရှိပြီး သောက်လို့လဲ မကောင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ လက်ဘက်ခြောက်ရဲ့ အနံ့နဲ့အရသာ ရသင့်သလောက် မရဘူးလို့ ကျမတို့ အရပ်သူ၊ အရပ်သားတွေ ပြောလေ့ရှိကြပါတယ်။ ဒီပြဿနာကို ဖြေရှင်းဖို့ သူတို့မှာ နည်းလမ်းရှိပါတယ်။ အဲ့ဒါက မိုးရေကို ကျိုသောက်တာပါ။ " တံစက်မြိတ်က စီးကျတဲ့ရေကမှ ကြည်လင်နေပြီး လက်ဘက်ခြောက် ခပ်သောက်လို့ကောင်းတာ" လို့လဲ တဖွဖွပြောလေ့ရှိကြပါတယ်။ အဲ့ဒီအတွက် လက်ဘက်ရည်ကြမ်း စွဲမက်သူတိုင်း မိုးကုန်ခါနီးပြီးဆိုတာနဲ့ မိုးရေလှောင်ရတာဟာ အလုပ်တစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူတို့လှောင်ထားတဲ့ မိုးရေဟာ အလွန်ဆုံးလှောင်နိုင်မှ ရာဝင်အိုး ၂အိုးလောက်သာ ရှိတာ မို့ နောက်နှစ် မိုးပြန်မကျခင်ကုန်တာပါပဲ။ ကုန်သွားတဲ့အခါကျရင်တော့ ဒုံရင်းဒုံရင်းအတိုင်းပဲ စက်တွင်းရေကို ကျိုသောက်ရတာပါပဲ။ စက်တွင်းရေကိုကျိုပြီး လက်ဘက်ခြောက်ခပ်ထားတဲ့ ရေနွေးက ဒီနေ့ညနေလိုကျိုပြီး လက်ဘက်ခြောက်ခပ်ထားလျင် နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ ပြာနောက်နောက်အရောင် ဖြစ်နေပါပြီ။ ဒါကြောင့်မို့ စက်တွင်းရေကိုကြိုထားတဲ့ ရေနွေးကြမ်းကို သူတို့မကြိုက်ဘူးဆိုလဲ မကြိုက်စရာပါ။

++++++++

ကျမတို့မြို့မှာ မြို့လည်ခေါင် မီးသတ်တပ်ဖွဲ့ရုံး၊ ကြေးနန်းရုံးနဲ့ အခွန်ရုံးတွေနဲ့ ကပ်ရပ်မှာ ရေနွေးကြမ်းဆိုင် တစ်ဆိုင် ရှိပါတယ်။ ရေနွေးကြမ်း သီးသန့်ရောင်းတဲ့ဆိုင်ပါ။ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်ပြန်တော့ အမ အငယ်ကို " ရေနွေးသောက်ချင်တယ်၊ သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်" ဆိုတော့ အမငယ်က "နေနေ..ဒီအချိန် ရေနွေးဆိုင်မှာ လူတွေများတယ်၊ ငါသွားလိုက်မယ်" ဆိုရင်း သူ့ဆိုင်က ဓာတ်ဗူးလေးဆွဲလို့ ထွက်သွားပါတယ်။ ပြန်ရောက်လာတော့ ရှင်းပြနေသေးတယ်။ မနက်တိုင်း အဲ့ဒီဆိုင်က စားပွဲထိုးကလေးတွေ ရေနွေးကြမ်းယူဦးမလားဆိုပြီး လာမေးနေကျဖြစ်ကာ အမငယ်ကလဲ သူသောက်ချင်ရင် ၀ယ်သောက်နေကျပါတဲ့။ နေ့ခင်းဘက်ရောက်ရင်လဲ တစ်ကြိမ် ဈေးထဲတစ်ပတ်ပတ်ပြီး တစ်ခေါက်လိုက်မေးတတ်ပါသေးသတဲ့။ အဲ့ဒီနေ့ကတော့ သူတို့လိုက်မမေးခင် ကျမက ဈေးထဲကိုရောက်သွားတာဖြစ်ပါတယ်။

အဲ့ဒီ ရေနွေးကြမ်းဆိုင် ပိုင်ရှင်တွေက မိုးရေခံပြီး ရာဝင်အိုးပေါင်းများစွာထဲထည့်သိမ်းကာ သူတို့ဆိုင်ရဲ့ အနောက်ဘက်ခြံထဲမှာ သိပ်ထားကြတာပါ။ မိုးတွင်းဆိုရင်တော့ သိပ်ထားတဲ့ အိုးတွေထဲက သွားခပ်စရာမလိုဘူး။ ရွာနေတဲ့မိုးရေကို ခံပြီးကြိုလိုက်ရုံပါပဲ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာတော့ သူတို့ဆိုင်လဲ အရောင်းအားကျတာပေါ့။ ဘာလို့ဆို မြို့သူမြို့သားတွေဟာ ကိုယ့်အိမ်တံစက်မြိတ်ကကျတဲ့ရေကို ကိုယ့်အိမ်မှာ ကိုယ်ကြိုသောက် နေကြတဲ့ရာသီကိုး။ ဒါပေမယ့် ခုလိုဆောင်းရာသီနဲ့ နွေရာသီရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ သူတို့ဆိုင်လေးမှာ လူစည်ကားနေပါပြီ။

ကျမ အထက်တန်းကျောင်းသူဘ၀တုန်းက တစ်အိုးကို ပြားငါးဆယ်နဲ့ ၀ယ်သောက်ခဲ့ရတဲ့ ရေနွေးဓာတ်ဗူး တစ်ဗူးက အခုတော့ ငါးဆယ်ကျပ်ဖြစ်နေပါပြီ။ ကြည့်ရတာ မိုးရေတွေ ဈေးမြင့်လာလို့ ထင်ပါရဲ့နော်။ ဒီစာကိုရေးနေရင်းကပဲ "အရှေ့ဝိုင်းကို တစ်အိုးပို့ဟေ့" ဆိုတဲ့ အသံလေးတွေညံစီနေတဲ့ မြို့ကလေးကို ကျမ သတိရ လွမ်းဆွတ်နေမိပါတော့တယ်။