နာက်င္မႈ ဆုိတာကုိ လူေတြဘယ္လုိနားလည္ထားၾကပါသလဲ။
က်မအဖုိ႔ေတာ့ "အနာ"ကုိ "အနာ"၊တနည္းအားျဖင့္ "နာက်င္တယ္" လုိ႔ မခံစားမိတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာျမင့္ ခဲ့ျပီလဲ ။.....။နာက်င္မႈကုိ မနာတတ္ေတာ့ပါ။နာက်င္မႈကုိ မည္သုိ႔မွ် မခံစားရေတာ့တာပါ။ ကုိယ္ခႏၵာ အစိတ္အပုိင္းေတြရဲ့ နာက်င္မႈ၊ျပီးေတာ့ စိတ္၏ နာက်င္မႈ...။
ငယ္စဥ္အခါကတည္း သက္ေသာင့္သက္သာၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသူ မဟုတ္ေလေတာ့ ေတာ္ရံု အလုပ္ၾကမ္းေတြကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ႏုိင္ပါသည္။အလုပ္ၾကမ္းဆုိတာနဲ႔ ထိခုိက္နာက်င္မႈကေတာ့ ရွိတာပါပဲ။ အဲ့ဒိေတာ့ ေျခေတြ၊လက္ေတြမွာဆုိ ဒဏ္ရာေတြ၊အမာရြတ္ေတြ ပရပြ ...။နာရေကာင္းမွန္း အဲ့ဒီအခါတုန္းကေရာ.. က်မ သိခဲ့ပါရဲ့လား။ ...။
အၾကီးအက်ယ္ နာက်င္ဖူးတာ ၂ ၾကိမ္..။ခႏၵာကုိယ္အေပၚပုိင္း တခုလံုးေရေႏြးပူေတြ ေလာင္းခ်သလုိ ျဖစ္တုန္းက တခါ..။နားျပည္ယုိတဲ့ ေရာဂါကုိ မျဖစ္မေန ခြဲစိတ္ရတုန္းက တခါ..။
နားေရာဂါကုိ သံုးၾကိမ္တိတိ ခြဲစိတ္ခန္း၀င္ျပီး ခြဲရသည္။ အဲ့ဒိတုန္းကေေတာ့ "နာ" ခဲ့ဖူးသည္ဟု (ထင္ပါသည္)။ ေသြးေတြအမ်ားၾကီး ထြက္ေနခဲ့တာ မွတ္မိေနသည္။ နားရဲ့ ဟုိးအေခါင္းထဲကကုိ လႈိက္လႈိက္ျပီး နာေနတဲ့ အနာ။ ေသြးေတြက နားထဲက ထြက္လာတာလား၊နား ေနာက္က ျဖတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ အရုိး ကေနထြက္လာတာလား မသိေပမယ့္ ေခါင္းကုိပတ္ျပီး စီးထားတဲ့ ပတ္တီးျဖဴျဖဴေတြ အကုန္လံုးက အနီေရာင္ပတ္တီးအျဖစ္ တမဟုတ္ခ်င္း ေျပာင္းေျပာင္းသြားတာ ခပ္ေရးေရးမွတ္မိပါသည္။ထင္မိတာ အဲ့ဒီတစ္ခါ နာျပီးထဲက ေနာက္ထပ္ ေတာ္ရံုအနာဆုိ မျဖံဳေတာ့တာ မ်ားလား။
တကယ္ပါ။ခုေတာ္ရံု နာက်င္မႈကုိ သိပ္ကုိ မနာတတ္ေတာ့တာ။အဲ့ဒိနာေနတဲ့ ေနရာကုိ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီး နာသြားတဲ့အထိ္ ထိခုိက္ေတာ့မွ "ေအာ္ ဒီေနရာ နာေနပါလား"လုိ႔ သတိထားမိတဲ့အထိ.. အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့.. ။
အနာကုိ တခုခ်င္းခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမိသည္။ဒီနားေလးကေတာ့ နာေနျပီ၊ဟင့္အင္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ဘက္ကုိ ၁ စင္တီမီတာေလာက္ ေရြ႕ျပီး နာေနျပီ။အဲ့လုိမ်ိဳးနဲ႔ နာက်င္မႈကုိ လုိက္လံခံစား သာယာေနမိတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ။အနာကုိ အဲ့လုိခံစားရင္းက နာတဲ့ေ၀ဒနာေတြလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ရွသြားၾကသည္။
လက္နဲ႔ ထိေတြ႔ကုိင္တြယ္ၾကည့္လုိ႔မရတဲ့ အနာေတြလဲ က်မမွာရွိပါသည္။လြယ္လင့္တကူ ေျပာၾကစတမ္း ဆုိရင္ျဖင့္ "စိတ္၏အနာမ်ား" ေပါ့။
မိဘ၊ညီအကုိ ေမာင္ႏွမကလြဲရင္ က်န္တဲ့ က်မနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားအေပၚမွာ က်မ ခဏခဏ နာက်င္ဖူးပါသည္။နာက်င္မႈ ေ၀ဒနာေတြက ပံုစံအစံု၊အမ်ိဳးအစားအစံု.. အရြယ္အစား အစံုပါပဲ။
ခဏခဏ နာက်င္သလုိ ခဏခဏပဲ အဲ့ဒိေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ကင္းဖူးပါသည္။
က်မ တဦးတည္းစာဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ရဲ့အနာကုိ "နားလည္မႈ" အနာဂ်က္ဆစ္တမ်ိဳးထဲကသာ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုသေပးႏုိင္သည္။အနာက ရုိးရုိးထိခုိက္ပြန္းပဲ့အနာဆုိေပမယ့္ ဗုိင္းရပ္စ္ေတြပါ ၀င္ေနျပီး ေယာင္ယမ္းလုိ႔ ျပည္တည္နာ အျဖစ္ပါ ေရာက္ေနျပီဆုိရင္ျဖင့္ "တဖန္ျပန္လည္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္း"ဆုိတဲ့ အန္တီဘုိင္ေအာတစ္ ကုိပါ ထည့္သံုးဖုိ႔ လုိတဲ့အခါ ထည့္သံုးရတာေတြလည္း ရွိသည္။
က်မမွာ အခ်စ္ဆံုးေတြ သိပ္မမ်ားမ်ား မရွိပါ။လက္တဖက္ေတာင္မျပည့္။ထုိအခ်စ္ဆံုးေတြကုိပဲ ခဏခဏ နာက်င္ဖူးသည္။
ထိလြယ္၊ရွလြယ္၊က်ိဳးလြယ္၊ေၾကလြယ္...စိတ္နဲ႔မုိ႔ ခံစားမႈစံခ်ိန္ကလဲ သူတကာထက္ ပုိလြန္တာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ သိထားပါရဲ့..။
စိတ္ရဲ့ အနာကုိလဲ အရသာခံဖူးပါသည္။ ကဗ်ာဆရာတဦးက ေျပာဖူးသည္။ "က်ေနာ္ျဖင့္ စိတ္ထဲ နာက်င္ေတြေတြ မ်ားေလေလ.. ကဗ်ာေတြ ဆက္တုိက္ရေလပဲ "ဟု..။က်မအတြက္ေတာ့ စိတ္ထဲ မ်ားမ်ားနာေလ အဲ့ဒိအနာေတြကုိ ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႔၊လမ္းေၾကာင္းေတြ ေျပာင္းပစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနမိေတာ့တာပါပဲ။
အဲ့ဒါက ေကာင္းေသာ အေလ့အထ မဟုတ္တာေတာ့ က်မကုိယ္တုိင္ လက္ခံပါသည္။သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တားျမစ္ဖုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။အဲ့ဒီလုိ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ေန႔ရက္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းအျပီး ေနာက္ဆံုးသတိရမိလုိက္တဲ့အခုိက္မွာ.. အနာကုိအနာမွန္းမသိ၊နာရ ေကာင္းမွန္းမသိေအာင္ကုိ ထံုအသြားခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။
ဒီစာေရးေနရင္းက ငယ္ငယ္တုန္းက က်မတုိ႔ ျမိဳ႕က အရူးမၾကီးတေယာက္ သူ႔ ေျခေထာက္က အနာေတြကုိ
"ဟဲ့ ဒါဘာျဖစ္တာလဲ "ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူမရဲ့ေလသံကုိ ႏွိမ့္ခ်လုိက္ျပီး "ဘယ္သူ႔မွ သြားမေျပာနဲ႔ေနာ္.. အဲ့ဒါ "အနာ " "လုိ႔ ျပန္ေျပာတာေလး ေျပးသတိရမိသည္။ ခုလဲ... ဘယ္သူမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္.. အဲ့ဒါ အနာ.. ပါ ေပါ့။
ကုိယ္တုိင္ ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ တခုခုဆုိ ခပ္ျမန္ျမန္ခံစား၊ခပ္ျမန္ျမန္ ေၾကြပဲ့ျပီး၊ခပ္ျမန္ျမန္ ရုိးအီတတ္တဲ့ က်မရဲ့ အဇ်တၱ ေၾကာင့္မ်ားလား... ဟု သာ အေျဖရွာရသည္။
ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ "အနာ"ဆုိ နာတတ္ဖုိ႔သာ။က်မလုိ မနာတတ္ေအာင္ မေနၾကပါႏွင့္ လုိ႔သာ တုိက္တြန္းခ်င္မိသည္။
က်မအဖုိ႔ေတာ့ "အနာ"ကုိ "အနာ"၊တနည္းအားျဖင့္ "နာက်င္တယ္" လုိ႔ မခံစားမိတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာျမင့္ ခဲ့ျပီလဲ ။.....။နာက်င္မႈကုိ မနာတတ္ေတာ့ပါ။နာက်င္မႈကုိ မည္သုိ႔မွ် မခံစားရေတာ့တာပါ။ ကုိယ္ခႏၵာ အစိတ္အပုိင္းေတြရဲ့ နာက်င္မႈ၊ျပီးေတာ့ စိတ္၏ နာက်င္မႈ...။
ငယ္စဥ္အခါကတည္း သက္ေသာင့္သက္သာၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသူ မဟုတ္ေလေတာ့ ေတာ္ရံု အလုပ္ၾကမ္းေတြကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ႏုိင္ပါသည္။အလုပ္ၾကမ္းဆုိတာနဲ႔ ထိခုိက္နာက်င္မႈကေတာ့ ရွိတာပါပဲ။ အဲ့ဒိေတာ့ ေျခေတြ၊လက္ေတြမွာဆုိ ဒဏ္ရာေတြ၊အမာရြတ္ေတြ ပရပြ ...။နာရေကာင္းမွန္း အဲ့ဒီအခါတုန္းကေရာ.. က်မ သိခဲ့ပါရဲ့လား။ ...။
အၾကီးအက်ယ္ နာက်င္ဖူးတာ ၂ ၾကိမ္..။ခႏၵာကုိယ္အေပၚပုိင္း တခုလံုးေရေႏြးပူေတြ ေလာင္းခ်သလုိ ျဖစ္တုန္းက တခါ..။နားျပည္ယုိတဲ့ ေရာဂါကုိ မျဖစ္မေန ခြဲစိတ္ရတုန္းက တခါ..။
နားေရာဂါကုိ သံုးၾကိမ္တိတိ ခြဲစိတ္ခန္း၀င္ျပီး ခြဲရသည္။ အဲ့ဒိတုန္းကေေတာ့ "နာ" ခဲ့ဖူးသည္ဟု (ထင္ပါသည္)။ ေသြးေတြအမ်ားၾကီး ထြက္ေနခဲ့တာ မွတ္မိေနသည္။ နားရဲ့ ဟုိးအေခါင္းထဲကကုိ လႈိက္လႈိက္ျပီး နာေနတဲ့ အနာ။ ေသြးေတြက နားထဲက ထြက္လာတာလား၊နား ေနာက္က ျဖတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ အရုိး ကေနထြက္လာတာလား မသိေပမယ့္ ေခါင္းကုိပတ္ျပီး စီးထားတဲ့ ပတ္တီးျဖဴျဖဴေတြ အကုန္လံုးက အနီေရာင္ပတ္တီးအျဖစ္ တမဟုတ္ခ်င္း ေျပာင္းေျပာင္းသြားတာ ခပ္ေရးေရးမွတ္မိပါသည္။ထင္မိတာ အဲ့ဒီတစ္ခါ နာျပီးထဲက ေနာက္ထပ္ ေတာ္ရံုအနာဆုိ မျဖံဳေတာ့တာ မ်ားလား။
တကယ္ပါ။ခုေတာ္ရံု နာက်င္မႈကုိ သိပ္ကုိ မနာတတ္ေတာ့တာ။အဲ့ဒိနာေနတဲ့ ေနရာကုိ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီး နာသြားတဲ့အထိ္ ထိခုိက္ေတာ့မွ "ေအာ္ ဒီေနရာ နာေနပါလား"လုိ႔ သတိထားမိတဲ့အထိ.. အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့.. ။
အနာကုိ တခုခ်င္းခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမိသည္။ဒီနားေလးကေတာ့ နာေနျပီ၊ဟင့္အင္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ဘက္ကုိ ၁ စင္တီမီတာေလာက္ ေရြ႕ျပီး နာေနျပီ။အဲ့လုိမ်ိဳးနဲ႔ နာက်င္မႈကုိ လုိက္လံခံစား သာယာေနမိတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ။အနာကုိ အဲ့လုိခံစားရင္းက နာတဲ့ေ၀ဒနာေတြလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ရွသြားၾကသည္။
++++++++
လက္နဲ႔ ထိေတြ႔ကုိင္တြယ္ၾကည့္လုိ႔မရတဲ့ အနာေတြလဲ က်မမွာရွိပါသည္။လြယ္လင့္တကူ ေျပာၾကစတမ္း ဆုိရင္ျဖင့္ "စိတ္၏အနာမ်ား" ေပါ့။
မိဘ၊ညီအကုိ ေမာင္ႏွမကလြဲရင္ က်န္တဲ့ က်မနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားအေပၚမွာ က်မ ခဏခဏ နာက်င္ဖူးပါသည္။နာက်င္မႈ ေ၀ဒနာေတြက ပံုစံအစံု၊အမ်ိဳးအစားအစံု.. အရြယ္အစား အစံုပါပဲ။
ခဏခဏ နာက်င္သလုိ ခဏခဏပဲ အဲ့ဒိေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ကင္းဖူးပါသည္။
က်မ တဦးတည္းစာဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ရဲ့အနာကုိ "နားလည္မႈ" အနာဂ်က္ဆစ္တမ်ိဳးထဲကသာ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုသေပးႏုိင္သည္။အနာက ရုိးရုိးထိခုိက္ပြန္းပဲ့အနာဆုိေပမယ့္ ဗုိင္းရပ္စ္ေတြပါ ၀င္ေနျပီး ေယာင္ယမ္းလုိ႔ ျပည္တည္နာ အျဖစ္ပါ ေရာက္ေနျပီဆုိရင္ျဖင့္ "တဖန္ျပန္လည္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္း"ဆုိတဲ့ အန္တီဘုိင္ေအာတစ္ ကုိပါ ထည့္သံုးဖုိ႔ လုိတဲ့အခါ ထည့္သံုးရတာေတြလည္း ရွိသည္။
က်မမွာ အခ်စ္ဆံုးေတြ သိပ္မမ်ားမ်ား မရွိပါ။လက္တဖက္ေတာင္မျပည့္။ထုိအခ်စ္ဆံုးေတြကုိပဲ ခဏခဏ နာက်င္ဖူးသည္။
ထိလြယ္၊ရွလြယ္၊က်ိဳးလြယ္၊ေၾကလြယ္...စိတ္နဲ႔မုိ႔ ခံစားမႈစံခ်ိန္ကလဲ သူတကာထက္ ပုိလြန္တာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ သိထားပါရဲ့..။
စိတ္ရဲ့ အနာကုိလဲ အရသာခံဖူးပါသည္။ ကဗ်ာဆရာတဦးက ေျပာဖူးသည္။ "က်ေနာ္ျဖင့္ စိတ္ထဲ နာက်င္ေတြေတြ မ်ားေလေလ.. ကဗ်ာေတြ ဆက္တုိက္ရေလပဲ "ဟု..။က်မအတြက္ေတာ့ စိတ္ထဲ မ်ားမ်ားနာေလ အဲ့ဒိအနာေတြကုိ ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႔၊လမ္းေၾကာင္းေတြ ေျပာင္းပစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနမိေတာ့တာပါပဲ။
အဲ့ဒါက ေကာင္းေသာ အေလ့အထ မဟုတ္တာေတာ့ က်မကုိယ္တုိင္ လက္ခံပါသည္။သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တားျမစ္ဖုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။အဲ့ဒီလုိ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ေန႔ရက္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းအျပီး ေနာက္ဆံုးသတိရမိလုိက္တဲ့အခုိက္မွာ.. အနာကုိအနာမွန္းမသိ၊နာရ ေကာင္းမွန္းမသိေအာင္ကုိ ထံုအသြားခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။
ဒီစာေရးေနရင္းက ငယ္ငယ္တုန္းက က်မတုိ႔ ျမိဳ႕က အရူးမၾကီးတေယာက္ သူ႔ ေျခေထာက္က အနာေတြကုိ
"ဟဲ့ ဒါဘာျဖစ္တာလဲ "ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူမရဲ့ေလသံကုိ ႏွိမ့္ခ်လုိက္ျပီး "ဘယ္သူ႔မွ သြားမေျပာနဲ႔ေနာ္.. အဲ့ဒါ "အနာ " "လုိ႔ ျပန္ေျပာတာေလး ေျပးသတိရမိသည္။ ခုလဲ... ဘယ္သူမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္.. အဲ့ဒါ အနာ.. ပါ ေပါ့။
++++++
ကုိယ္တုိင္ ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ တခုခုဆုိ ခပ္ျမန္ျမန္ခံစား၊ခပ္ျမန္ျမန္ ေၾကြပဲ့ျပီး၊ခပ္ျမန္ျမန္ ရုိးအီတတ္တဲ့ က်မရဲ့ အဇ်တၱ ေၾကာင့္မ်ားလား... ဟု သာ အေျဖရွာရသည္။
ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ "အနာ"ဆုိ နာတတ္ဖုိ႔သာ။က်မလုိ မနာတတ္ေအာင္ မေနၾကပါႏွင့္ လုိ႔သာ တုိက္တြန္းခ်င္မိသည္။
++++++
