ယုဇနပလာဇာမွာေစ်း၀ယ္ျခင္း

ဒီေန႔ Pam Khang မွာအလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့အစ္မအတြက္ ဒီကေခၚတဲ့အလုပ္တစ္ခုကုိ
သူ႔ကို္ယ္စားသြားေလွ်ာက္ေပးရသည္။ေနရာက ကန္ေတာ္ၾကီးပဲေလ့စ္ဟုိတယ္မွာ။
သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူသြားၾကသည္။ အခ်ိန္ကခဏပဲၾကာတယ္။
အလုပ္ကိစၥျပီးသြားေတာ့ ျပန္မလုိ႔လုပ္ေနရင္းက ယုဇနပလာဇာသြားမယ္ဟု
သူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္။တကယ္ေတာ့ က်မစိတ္မပါပါ။ရန္ကုန္မွာေနလာတာ ၈ ႏွစ္ရွိခဲ့ျပီ။
အဲလုိလူေတြသိပ္ရႈပ္တဲ့ေနရာေတြ က်မသြားျဖစ္တာကုိလက္ခ်ိဳးေရထားလုိ႔ေတာင္ရသည္။

တခုတ္တရလဲ ဘယ္တုန္းကမွမသြားခဲ့ဖူးပါ။တခုတ္တရဆုိတာက
မနက္ျဖန္ငါတုိ႔ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ေနာ္။အဲ့ဒီကအျပန္က်ရင္ ပလာဇာ၀င္ပတ္ၾကတာေပါ့လို႔ ညဘက္ထဲကၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတာမ်ိဳးကုိဆုိလုိပါသည္။
ေနာက္ျပီးဒီေန႔အဖုိ႔တျခားေရြးခ်ယ္စရာရွိေနေသးရင္လဲ က်မသြားျဖစ္မယ္မဟုတ္ပါ။
ခုေတာ့ နီးလဲနီးသည္။ရာသီဥတုကလဲ သာယာေနတာနဲ႔လုိက္သြားျဖစ္သည္။
မွားေတာ့မမွား လုိက္သြားလုိက္တာကက်မအတြက္ေတြးစရာေတြတစ္ပံုၾကီးရလာခဲ့သည္။

အရင္စေတြ႕လုိက္ရတာက တက္စီသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ေနာက္ထပ္သူ႔လုိ႔ပဲ
ကားဆရာလားေတာ့မသိပါ လူတစ္ေယာက္ခြန္းၾကီးခြန္ငယ္ေအာ္ေနၾကတာျဖစ္သည္။
အဲ့ဒါကုိေတြေတာ့က်မတုိ႔ကားေပၚကေတာင္မဆင္းရေသးပါဘူး။
တဆက္တည္းလုိလုိပဲက်မတုိ႔စီးလာတဲ့ ကားဆရာထံမွဟန္းဖုန္းထျမည္သံၾကားရသည္။
ပလာဇာေရွ႕သည္အင္မတန္ကားရႈပ္သည္။
ကားဆရာဖုန္းထုတ္ျပီးစေျဖမလုိ႔လုပ္ေနထဲက က်မကဆင္းလုိက္ခ်င္ျပီ။
တစ္ခုခုျဖစ္မွာ က်မေၾကာက္တယ္ေလ။
ငါတုိ႔ဆင္းၾကမယ္လုိ႔ေျပာလုိက္ျပီး ကားဆရာကုိပုိက္ဆံလွမ္းေပး။ဆင္းမလုိ႔အလုပ္မွာပဲ ေဘးကေစာေစာကေျပာတဲ့လူေတြစကားမ်ားေနတာေတြေတာ့မဆင္းရဲျပန္။
သူတုိ႔ေဘးကေနကပ္ျပီးလမ္းေလွ်ာက္ရမယ့္အျဖစ္က ဘယ္လုိၾကီးမွန္းမသိပါ။
ေအာ္ၾကံဳမွၾကံဳတတ္ပေလတယ္ေနာ္။

ယုဇနပလာဇာကုိမေရာက္တာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီေနျပီဟုထင္ပါသည္။ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတာ့ေတြ႕ေနသားပဲ။
ရန္ကုန္စေရာက္ခါစကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဘာမွအေရးကိစၥမရွိလဲအားအားရွိ
ဒီပဲေရာက္ေနၾကတာေပါ့ေလ။အဲ့တုန္းက ဒဂံုစင္တာတုိ႔ဘာတုိ႔ဆုိတာမဖြင့္ေသးဘူး။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘာမွမ၀ယ္ပဲေလွ်ာက္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတာ။
သူမ်ားေတြကုိယ့္ကုိဘယ္လုိမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္လဲ အဲ့ဒါေတြလဲမသိေသးဘူး။
သူတုိ႔လဲၾကည့္ခ်င္သလုိၾကည့္ၾက။ကုိယ္လဲကုိယ္ၾကည့္ခ်င္တာေလွ်ာက္ၾကည့္ခဲ့တာပဲျဖစ္သည္။
ဆိုင္ခန္းသပ္သပ္နဲ႔မဟုတ္ပဲ လူသြားစၾကၤန္လမ္းေဘးမွာေရာင္းေနတဲ့ နာရီ၊ဖန္စီလက္ပတ္ၾကိဳးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊
ေနကာမ်က္မွန္၊ေရဒီယို၊ကက္ဆက္၊ဂဏန္းေပါင္းစက္ အဲ့ဒါေတြလုိက္ၾကည့္ေနခဲ့တာေပါ့။
ခုသြားရင္းေတာင္ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္။ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲလာသလဲေပါ့။
ပုိမ်ားလာတဲ့ပစၥည္းေတြက တရုတ္ျဖစ္သီခ်င္းနားေထာင္စက္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မိုဘိုင္းဖုန္းနဲ႔
ဟန္းဆက္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္သည္။တစ္ခုေသေသခ်ာခ်ာသတိထားမိတာကေနကာမ်က္မွန္ေတြအားလံုးက
အဂၤလန္စတား ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္နဲ႔ သူ႔မိန္းမဗစ္တိုးရီးယားတပ္ေနတဲ့ဒီဇုိင္းေတြျဖစ္သည္။
ေရဒီယိုေတြ ေစ်းအဆမတန္တက္ေနတာျဖစ္သည္။အေတာ္ေရာင္းအားေကာင္းပံုရပါသည္။
ဘယ္တံဆိပ္ေမးေမး 6000က်ပ္အထက္ေတြခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။သေဘာက်ဖုိ႔ေကာင္းပါသည္။

ပုိက္ဆံေလးနဲနဲပါလာတာနဲ႔ ဖိနပ္၀ယ္မယ္ဟုစိတ္ကူးသည္။ေယာက်္ား၀တ္၊မိန္းမ၀တ္တြဲေရာင္းတဲ့
ဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲေရာက္သြားသည္။အားပါးပါး ပူလိုက္တာမွလြန္ပါေရာလားကြယ္။
ဆုိင္ရဲ႕ ဗယ္ဘက္ေထာင့္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဟစ္ေဟာ့ပ္စတားေတြ၀တ္၀တ္ေနတဲ့
အေႏြးထည္လုိလုိ၊ဂ်ာကင္လုိလုိေတြကုိျမင္ေတာ့ ပုိအုိက္လာသည္။သူငယ္ခ်င္းလဲကေျပာသည္။
အဲ့ဒါေတြကုိျမင္ရတာပုိပူလာတယ္တဲ့။သူတုိ႔ကုိစိတ္ထဲက အားက်ရသည္။ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ဇြဲေကာင္းၾကပါသည္။ဒီေလာက္ပူတဲ့အခ်ိန္ ဒီလုိအ၀တ္ေတြကို
သူရို႕မုိ႔သည္းခဲျပီး၀တ္ႏိုင္တာျဖစ္သည္။ဖိနပ္တစ္ရံေတာ့၀ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ခုတစ္ေလာ ေတာ္ေတာမ်ားမ်ား"အီမို"လာၾကသည္။ၾကည့္လုိက္ရင္အားလံုးေစာင္းေနၾကသည္။
ဆံပင္စတုိင္ကုိေျပာတာပါ။ေကာင္မေလးေတြလဲေစာင္း၊ေကာင္ေလးေတြလဲေစာင္း၊
ၾကည့္မိတဲ့ကိုယ္ပါေစာင္းသြားခ်င္သည္။ေရွ႕ဆံပင္ရဲ႕သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ပမာဏကုိတဖက္ဖက္ကုိ
ေစာင္းျပီးခြဲထားသည္။ခြဲထားတဲ့ဆံပင္ေတြကပါးေပၚတစ္၀က္ေလာက္ထိေရာက္ေအာင္ရွည္ေနသည္။
အဲ့ဒိေရာက္ေနတဲ့ဆံပင္ကလဲ အေစာင္းပဲျဖစ္သည္။
ထိပ္တည့္တည့္ကေန ေနာက္ေစ့ဖက္ကုိလဲလွန္ျပီးခ်ထားသည္။
ဆံပင္ေတြအားလံုးကို ဂ်ဲလ္လား၊မုစ္လားေတာ့မသိအဲ့ဒါေတြနဲ႔ေတာင့္ေနေအာင္ေထာင္ထားသည္။
ျမိဳ႔ထဲကုိထြက္လုိက္ရင္ ရိန္းေတြခ်ည္းပဲဟုုက်ားေပါက္ကသီခ်င္းလုပ္ျပီးဆုိထားသည္။
ဒါကုိက်မက က်ားေပါက္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိေနာက္ေျပာင္ျပီးေျပာဖူးသည္။
ျမိဳ႕ထဲကုိထြက္ရင္ က်ားေပါက္ေတြခ်ည္းပဲဟုေျပာဖူးသည္။
အမွန္တကယ္လဲက်ားေပါက္ေတြမ်ားလွပါသည္။လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ
မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာဖတ္လုိက္ရတာကအဲ့ဒါ "အီမို"စတိုင္တဲ့။"ပန္႔ခ္"မဟုတ္ဘူးတဲ့။
က်မေတာ့ေနာက္က်က်န္ခဲ့ျပီ။
ခုယုဇနပလာဇာမွာလဲ အီမုိေတြအမ်ားၾကီးပဲေတြ႕ခဲ့ရသည္။ေအာလ္စတား၊ဗန္႔စ္ ေတြစီးၾကသည္။
ဆံပင္အီမို၊ေကာင္မေလးေတြက အတုိ။

က်မတုိ႔ေတြပင္ပန္းခဲ့ၾကသည္။
ေစ်း၀ယ္ေတာ့ေစ်းဆစ္ရမွာအားနာလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သားအ၀တ္လဲခန္းထဲမွာၾကိတ္ၾကိတ္နဲ႔
ဘယ္ေလာက္ထားခုိင္းရင္ေကာင္းမလဲဟုတုိင္ပင္ရသည္။
ျပီးေတာ့ မရဲတရဲေျပာၾကည့္သည္။ကုိယ္ေျပာတဲ့ေစ်းမရရင္လွည့္ျပန္မလုိလုပ္ရသည္။
အဲ့ဒါဆုိဘယ္ႏွစ္ထည္ေလာက္ယူမွာလဲဟုေမးသည္။
ကုိယ္က အာတစ္ထည္ပဲယူမွာေပါ့လုိ႔ အဲ့ခါက်ေတာ့မွအင္တင္တင္လုပ္ျပီးျပန္ေျပာရတာလဲရွိသည္။
က်မေစ်းမ၀ယ္တတ္ေသးပါ။
အစားအေသာက္ကလြဲျပီး က်န္တာတစ္ခါမွကုိယ္တုိင္ေစ်းမ၀ယ္ဖူးေသးပါ။
အ၀တ္အစား၀ယ္လဲ ေစ်းအရင္ေမးလုိက္၊ၾကည့္လုိက္သည္။
ကိုယ္လဲၾကိဳက္မယ္၊ေစ်းလဲကိုယ္တတ္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ ၀ယ္လုိက္သည္။
တစ္ခါမွဒီေလာက္ၾကိဳးစားအားထုတ္ရတာမရွိပါဘူး။
ခုေတာ့ 7000 ကုိ 3500 ေလာက္နဲ႔ရခ်င္ရတတ္သည္။
မ်က္ႏွာေတာ့အေတာ္ပူရပါသည္။ေခၽြးျပိဳက္ျပိဳက္က်တဲ့အထိလမ္းေလွ်ာက္ရသည္။
မရဘူး၊မရဘူး တြင္တြင္ျငင္းေနတဲ့သူေတြကလဲ ေနာက္ဆံုးလွည့္ျပန္မလုိလုပ္ေတာ့မွ
့ေပးလုိက္တာလဲရွိသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားမိသည္။
ငါရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ(၈)ႏွစ္ရွိေနခဲ့ျပီ။ဘာမွလဲမသိေသးပါလားဟု။
မ်က္စိေတြရႈပ္ျပီး စက္ေလွခါးမရွာတတ္လုိ႔ သူမ်ားေတြသြားေနတဲ့ေနာက္ကုိ
ေနာက္ေယာင္ခံျပီးလုိက္ခဲ့ရသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းပါသည္။