မနက္တုိင္းထြက္ရတဲ့ဇာတ္

မနက္တုိင္း သင္တန္းသြားရင္းၾကံဳရေလ့ရွိတဲ့ ျပႆနာပါ..။
ကားဆရာေတြရယ္..၊ပါကင္ေကာင္မေလးရယ္..။ဆိုကၠားဂိတ္ရယ္...။
ဘယ္ႏွယ့္အဟပ္အစပ္တည့္ေနမွန္းကုိမသိဘူး..။မနက္တုိင္းကုိ ထူးမျခားနားဇာတ္ထြက္ေနရတာ..။
မင္းသမီးက ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ..။

ၾကာေတာ့လည္း စိတ္ခ်ဳပ္လာျပီ..။ကိုယ္ကကားငွား..၊လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကလဲဟင္းနံ႔၊ထမင္းနံ႔ တေထာင္းေထာင္းထေနၾကျပီ။ဆုိကၠားဆရာေတြကလဲ ခပ္တည္တည္၊ခပ္မိန္႔မိန္႔နဲ႔။
သူရို႕ေရွ႕မွာကိုယ္ကရပ္ေနရတာ..ရပ္စရာေနရာမရွိဘူး..။တျခားေနရာသြားရပ္လုိ႔အဆင္မေျပလွဘူး..။
ဒီတစ္ေနရာပဲရွိတယ္၊ဆုိကၠားဂိတ္နဲ႔ကားမွတ္တုိင္ကကပ္ရပ္အေနအထားမွာရွိတယ္။
ဒီေနရာမွာမွ မရပ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္အနည္းဆံုးတစ္ဖာလံုေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာကုိသြားျပီးငွားရမယ္။

မ်က္လံုးထဲျမင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ကုိယ္ဘာသာကုိေတာင္သနားလာတယ္..။
အငွားကားတစ္စီးတားလုိက္..။ေစ်းမတည့္လုိက္..ကားကထြက္သြားလုိက္..။
မရဲတရဲနဲ႔ ေနာက္ဘက္က ဆိုကၠားဆရာတုိ႔ကုိလွည့္ၾကည့္လုိက္..။

ပါကင္ေကာင္မေလးကလဲ "အစ္မဟုိဘက္နဲနဲဖယ္လုိက္ပါဦး၊ဒီမွာကားထြက္ေနလုိ႔"ဆိုျပီး
"ဆုတ္..ဆုတ္..ဆုတ္.." ။
အာ..ကိုယ္ပါေရာေယာင္ျပီး ဆုတ္မိတဲ့အထိ..။ကားတစ္စီးကကိုယ္ကလက္တားလုိက္လုိ႔ထုိးရပ္လုိက္.
ေနာက္ဘက္ကကားတန္းဆီက တီဟီဟီဟီတီ...တီဆုိတဲ့သံရွည္ၾကီးကရထားဥၾသဆြဲသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။

"တစ္ေထာင္ပဲ၊ရပါတယ္အစ္ကုိရယ္၊က်မမနက္တိုင္းသြားေနက်ပါ၊ျပည္လမ္းမေပၚတင္ပဲ၊အထဲမ၀င္ရပါဘူး.."
ဘာဘူး..ညာဘူး...။
စားသံုးသူလုိအပ္ခ်က္ကေလွ်ာ့ခ်ရတာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔စားသံုးသူကဘာမွမလုိအပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊
ေရာင့္ရဲျခင္းမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနရတာ....။

"ေဟ့ ေနာက္ကားလဲၾကည့္ပါဦးဟ၊မင့္ပေထြးလမ္းမွတ္ေနလား.....ဘယ္လုိလုပ္ေနၾကတာလဲ....."

"တက္တက္ျမန္ျမန္တက္၊ဆစ္မေနေတာ့နဲ႔ 1000နဲ႔ပဲလုိက္ခဲ့ေတာ့၊ဓာတ္ဆီကားမုိ႔ညည္းကုိဒီေလာက္ေျပာေနတာပါကြာ"

"အာ..အစ္မ ဒီမွာကား၀င္မလုိ႔ဟာကုိ...ျမန္ျမန္လုပ္ပါ.."

တကယ္ေတာ့လမ္းမက ေပ100ေက်ာ္တယ္..၊ဒါေပမယ့္
ပါကင္ရယ္...၊ဆိုကၠားဂိတ္ရယ္..၊ကားမွတ္တုိင္ရယ္..။ပလက္ေဖာင္းမရွိတဲ့ဒီလမ္းမမွာ...။

လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိပဲေလွ်ာ့ခ်ရမွာလား..။ဒါမွမဟုတ္......တစ္ခုခုေတာ့ေလွ်ာ့ခ်မွျဖစ္ေတာ့မယ္..။

တစ္ေယာက္ထဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲကေနရတဲ့ဇာတ္ပါ..။