ဒုတိယအလုပ္

ဟုိတစ္ေလာက ပထမဆံုးအလုပ္ဆုိျပီး ပုိစ့္တစ္ခုတင္ထားခဲ့တယ္...။
အဲ့တုန္းက အစ္ကုိေအာင္သာငယ္နဲ႔ ေမာင္မ်ိဳးက လာျပီးေျမွာက္ပင့္ထားခဲ့ေလေတာ့
(ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္...။) ခုဒုတိယအလုပ္၊တတိယအလုပ္ဆုိျပီးဆက္ေရးပါဦးမယ္..။

ဒီၾကားရက္ထဲေတြမွာေတာ့ ေပၚပင္ေတြေလွ်ာက္လုိက္ေနမိတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ခုေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္ရင္း ဒီစာေတြကုိေရးေနမိပါေတာ့တယ္..။

အလုပ္ဆုိေတာ့ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတာ့ ႏုိင္သလုိရွိပါတယ္..။
ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ဆီမွာ ဘယ္သူကမွ ငါဘာကုိ၀ါသနာပါတယ္...၊ဘယ္အလုပ္နဲ႔ေတာ့ အသက္ေမြး၀မး္ေက်ာင္းျပဳမယ္
ဆုိျပီး ပံုေသကားခ်ပ္ထားထားလုိ႔မရတတ္ၾကပါဘူး။အမ်ားစုေသာ လူငယ္ေတြဟာ ဒီလုိပါပဲ။
လက္ရွိေခတ္ကာလ အေျခအေနမွာ ဘယ္အလုပ္၊ဘယ္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကို ကိုယ္၀ါသနာပါလဲ
ဆုိတာ မသိၾကပါဘူး။အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တာ၊ေနာက္ျပီး hit အျဖစ္ဆံုးဆုိတာေတြကုိသာ
အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီလုပ္ေနၾကတာကေတာ့ အားလံုးအသိပဲမႈတ္လားေလ..။

ဒီေတာ့ ပထမအလုပ္မွာ တယ္လီဖုန္းနစ္ လုိလုိ၊စာရင္းသမားလုိလုိက်မက
ခုဒုတိယအလုပ္လဲက်ေရာ...HIV/Aids လူနာေတြနဲ႔ စကားေျပာ၊ေဆြးေႏြးသူဘ၀ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္..။
တက္ေနတဲ့အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာ လာကပ္ထားတာေတြ႔လုိ႔ သြားေလွ်ာက္ရာက ဒီအလုပ္ကုိရခဲ့ပါတယ္။


အင္တာဗ်ဴးေျဖတာကေန စရမယ္ထင္တယ္...။
က်မအင္တာဗ်ဴးေျဖတဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီထုိးေတာ့မယ္..က်ေနေပါ့ေလ..။
လူေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ေစာင့္ေနရတာ မနက္ ၁၁ နာရီထဲက၊သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူးေနာ္...။
အင္တာဗ်ဴးတဲ့လူေတြက အစ္မၾကီးႏွစ္ေယာက္၊စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကုိျပန္အားေပးလုိက္ပါတယ္..။
တတ္သေလာက္သာေျဖ၊ဒီေလာက္လူမ်ားတာ short list ေတာင္ပါဖုိ႔လမ္းမျမင္၊
သူတုိ႔ေမးသြားတာေတြကုိ ခုေနျပန္ျပီးသံုးသပ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ HIV/Aids လူနာတစ္ေယာက္အေပၚမွာ
ထားရွိတဲ့စိတ္ေနစိတ္ထားကုိပဲ အဓိကစမ္းသပ္တဲ့ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊
သူတုိ႔စကားနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ Discrimination ေပါ့။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ Knowledge ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆန္းစစ္ျခင္းေပါ့။
ဒီေလာက္ပါပဲ။ေနာက္ေန႔အေၾကာင္းျပန္မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ျပန္ထြက္လာရတာေပါ့..။

ဒီလုိနဲ႔ က်မအလုပ္ရမယ့္ကံ ဖန္လာပါတယ္..။
အလုပ္ရမယ့္ကံပါ။အလုပ္ကေတာ့ မရေသးပါဘူး။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့က်မအပါအ၀င္ လူ 20 ေလာက္ကုိသူတုိ႔က Training ဆုိျပီး ၅ ရက္ေခၚပါတယ္..။
လႈိင္သာယာမွာ ကိုယ့္ထမင္းကုိယ္စားျပီးသြားတက္ရတာပါ၊
(ခုဒီမွာ ဒီလုိကိစၥေတြအရမ္းေပါပါတယ္...အလုပ္မရေတာင္ အဲ့ဒိကရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကုိလုိခ်င္တယ္လုိ႔
ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီးေတာ့ အဲ့လုိကိစၥေတြကုိ အားၾကိဳးမာန္တက္လုိက္လုပ္ေနတဲ့လူေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ပါပဲ)
Training ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔ကခ်ည္းသင္ေပးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး၊
small talk ေလးေတြ၊short presentation ေလးေတြလုပ္ရတယ္..။ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေပါ့..။
ကူးစက္ျခင္း၊ပ်ံ႕ႏွံ႕ျခင္း၊ကာကြယ္ျခင္း ဒါေတြထင္ပါတယ္..
အေၾကာင္းအရာေတြကုိေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
၅ ရက္ျပီးေတာ့လဲ ျပန္အေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္ေပါ့။20 ေလာက္ထဲကေန ၃ ေယာက္ေရြးပါတယ္..
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်မအဲ့ဒိအဖြဲ႕အစည္းမွာ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္..။
၃ လအစမ္းခန္႔အေနနဲ႔ အလုပ္စတင္ရပါေတာ့တယ္...။

ရာထူးကေတာ့ အဂၤလိပ္လုိဆုိရင္ Counsellor ၊ျမန္မာလုိျပန္ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိျပန္ရမလဲမသိဘူး၊
အဲ့ဒိကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကြဲျပားမႈေတြရွိေနေတာ့ က်မလုိငခၽြတ္က ဘယ္လုိဘာသာျပန္ရမလဲ မသိဘူး။
က်မနားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ေတာ့ ထုိင္စကားေျပာျခင္းပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုခုရွိေနတဲ့ စကား၀ုိင္းေပါ့။
အဲ့ဒိဦးတည္ခ်က္က ကုိယ့္အတြက္မဟုတ္ပဲ သူ႔အတြက္ဆုိတာကုိသိသိသာသာမဟုတ္တဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔
အဲ့ဒိလူသိလာေအာင္စကားေတြေျပာေနရျခင္းပါပဲ။

လူလူခ်င္းေတာ့အတူတူ၊ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကနားေထာင္ေပးတဲ့သူ၊သူကေျပာတဲ့သူ၊
ကိုယ္ကေျဖရွင္းေပးတဲ့သူ၊သူကျပႆနာနဲ႔လူ၊
သူကငိုတဲ့သူ၊ကုိယ္က ေျပရာေျပေၾကာင္းတတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေျပာရတဲ့သူ...။
ဒီလုိ၊ဒီလုိအေၾကာင္းအရာေတြေပါ့ေလ..။
တစ္ခါတစ္ခါ မိသားစုအေရး၊တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ေထာင္ေရး အခ်စ္ေရး၊တစ္ခါတစ္ခါက်န္းမာေရး၊
တစ္ခါတစ္ခါ ႏိုင္ငံေရး...။အဲ့ဒိအေၾကာင္းေတြကုိ က်မရဲ႕လူနာေတြနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။
ဒီအလုပ္ကုိ လူေတြဘယ္လုိသတ္မွတ္ၾကသလဲေတာ့မသိဘူး။သိပ္ကုိလဲေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရတဲ့အလုပ္ပါ..။

အဲ့ဒိမွာ အခက္အခဲေတြကလဲ ၾကံဳရတာပါပဲ။
အသိသာဆံုး အခက္အခဲကေတာ့ အသက္အရြယ္ပါပဲ။
က်မေစာေစာက ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ က်မထက္အသက္အရြယ္၊
အခက္အခဲ၊အေတြ႕အၾကံဳ၊ဘ၀ သင္ခန္းစာ တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔ လူ႔ဘ၀ကုိျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့
အစ္ကုိၾကီး၊အစ္မၾကီးအရြယ္ေတြ၊ဦးေလး၊ေဒၚေလးအရြယ္၊ဘၾကီး အရြယ္ေတြကုိ
က်မအေနနဲ႔ဘယ္လုိ အသံုးအႏႈန္း၊ဘယ္လုိမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ စကားေျပာရပါ့မလဲ။
က်မမွာ သူတုိ႔ထက္သိေနႏုိင္တာက က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ဗဟုသုတေလာက္ပဲရွိမယ္ေလ..။
တျခားအေၾကာင္းအရာေတြကုိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ေဆြးေႏြးဖုိ႔၊တစ္နည္းအားျဖင့္ စကားလုပ္ျပီးထုိင္ေျပာေနဖုိ႔ဆုိတာ
က်မအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
တကယ္လဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္...။
ကုိယ့္ထက္အေတြ႕အၾကံဳရင့္က်က္တဲ့ စီနီယာအစ္ကုိ၊အစ္မေတြ ဆီမွာပညာယူရပါတယ္..။

အဲ တစ္ခုခက္တာက ပညာယူတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကထုိင္ၾကည့္ေနလုိ႔ရတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘူး၊ဒီေတာ့ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္တုိ႔၊ညေနပုိင္း သူတုိ႔ဆီမွာလူနာပါးတဲ့အခ်ိန္တုိ႔မွာ
သူတုိ႔ဆီကေန အစ္ေအာက္ျပီး ေမးရျမန္းရပါတယ္...။
၃လ ၾကာေတာ့ က်မကုိအလုပ္ဆက္ခန္႔ဖုိ႔အတြက္ Evaluation လုိ႔နာမည္တပ္ထားျပီး
အၾကီးအကဲ ၄ေယာက္က က်မအလုပ္လုပ္တာကုိ ဆက္တုိက္စစ္ေဆးျပီးတဲ့အခါမွာ က်မကို သူတုိ႔ဆက္ျပီး
အလုပ္ခန္႔ခဲ့တယ္...။အဲ့ဒိမွာ က်မ ၁ ႏွစ္နီးပါးအလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္...။

လူမႈေရးကိစၥအခက္အခဲေတြကုိခ်ည္း ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့အလုပ္လုိ႔ယူဆပါတယ္..။
အေစာဆံုးရက္ေတြကဆုိရင္ ၾကံဳရသမွ် လူနာေတြရဲ႕ျပႆနာေတြကုိ ကုိယ့္ျပႆနာလုပ္ျပီး
အိမ္အထိသယ္လာ၊ညက် အိမ္မက္ထဲ ထည့္မက္၊သူတုိ႔ငိုသလုိ ကုိယ္ကပါလုိက္ငုိေပ့ါ။
စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲေတြျဖစ္ခဲ့ရတာ...။ဒါေပမယ့္ က်မကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အံ့ၾသတာတစ္ခုက
အျပင္မွာ၊တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ က်မဘယ္တုန္းကမွ လူနာေတြေရွ႕မွာ ၀မ္းသာ၊၀မ္းနည္းမျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ေတာ့အလုပ္ကုိလူကႏုိင္သြားတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့..။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။
အလုပ္တာ၀န္ေတြကလဲ သိသိသာသာမ်ားလာခဲ့တယ္..။က်မေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္..။ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရတယ္...။
ကိုယ့္စကားေတြေၾကာင့္ လူေတြစိတ္သက္သာရာရခဲ့တဲ့အခါ၊သူတုိ႔ခံစားမႈေတြ
ေလ်ာ့က်သြားတာကုိ ခံစားမိတဲ့အခါ ရလာတဲ့ခံစားမႈကုိ ေဖၚျပစရာစကားလံုးမရွိႏုိင္။

က်မအထင္ေျပာရရင္ က်မဒီအလုပ္ကရရွိလုိက္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြက ဟင္းေလးအုိးၾကီးတစ္ခုလုိပါပဲ။
အဲ့ဒိတုန္းက က်မအသက္က ၂၀၊က်မလုိက္မမွီႏုိင္တဲ့၊တစ္ခါမွလဲ မၾကံဳဖူး၊မၾကားဖူးတဲ့ လူမႈေရးျပႆနာေတြက
တစ္ပံုတစ္ပင္ရွိေနတယ္ဆုိတာကုိ သိလာခဲ့တယ္..။
ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္တဲ့၊ေငြနဲ႔ရွာ၀ယ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေပါင္းမ်ားစြာရရွိခဲ့ပါတယ္..။

သို႔ေသာ္ ေဘာလံုးသမားေတြ အသင္းေျပာင္းခ်င္တဲ့အခါ ေျပာေနက်စကားလုိေပ့ါ။
က်မလဲ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကုိတစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ခ်င္တဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒိအလုပ္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္အလုပ္သစ္တစ္ခုကုိရွာဖုိ႔
ဇာတ္လမ္းကုိစတင္ခဲ့ပါတယ္.........။