ဘယ္လုိေ၀ဒနာလဲ

အိမ္ျပန္တုန္းခံစားခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာအေၾကာင္းေလးေျပာခ်င္တာပါ။
က်မကုိကေလးကလား၊ကုလားကေလးလုပ္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊တကယ္
ျဖစ္တာကုိေတာ့ ေျပာပါရေစေလ...ေနာ..။

ဒီကေနျပန္ေတာ့ မနက္ကားနဲ႔။10 နာရီကားေပါ့။
ထုံးစံအတုိင္းေနာက္က်ပါတယ္။10 နာရီအတိဆုိမွကုိ အေ၀းေျပးကား၀င္းထဲကုိ
ေရာက္ပါတယ္။အငွားကားေပၚကဆင္းျပီးတာနဲ႔
ကားဂိတ္ကုိေျပးရတာ ဖေနာင့္နဲ႔တင္ပါးတစ္သားထဲက်သလားေတာင္ထင္ရတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ့ အမယ္မင္း ဆရာမရယ္ခင္ဗ်ားကုိေစာင့္ေနရတာဗ်..။ကားကထြက္လုိ႔ရေနျပီတဲ့
မရယ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ပဲ ခပ္ေသာေသာေလးရယ္ေပးလုိက္ျပီး..ေတာင္းပန္ပါတယ္အစ္ကုိရယ္
က်မကုိခုလုိေစာင့္ေပးေနတာကုိလဲေက်းဇူးတင္လွပါတယ္ေပါ့...။


တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မကုိေစာင့္ေနရတာပါဆုိတဲ့ကားက
က်မေရာက္ေပမယ့္မထြက္ပါဘူး...။10နာရီ 25 မိနစ္ေလာက္မွထြက္ပါတယ္။
အခါတုိင္းဆုိအိပ္ငုိက္ျပီးလိုက္ေနက် က်မက ခုေတာ့အလည္လုိက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ
မပ်င္းရေလေအာင္ စကားစျမည္းမ်ားနဲ႔တစ္လမ္းလံုးဧည့္ခံရတာေပါ့..။
ဒါေတာင္ ဘယ္ရမလဲ.မအူပင္မေရာက္ခင္ ဆားမေလာက္ဆုိတဲ့ရြာေလာက္ထဲက ဒီက
ငိုက္လုိက္တာ..။ဗုိလ္ျမတ္ထြန္းတံတားကုိေတာင္ဘယ္လုိေက်ာ္ခဲ့တယ္မသိဘူး..။
ပန္းတေနာ္ေရာက္ေတာ့မွ လန္႔လဲႏုိးေရာ...ေဘးကသယ္ရင္းကုိသြားသတိရတယ္..။
အားနာလုိက္တာ...ဒါနဲ႔ျပန္အိပ္ေပးလုိက္တယ္..။

က်မတုိ႔ေရာက္တဲ့ေန႔က က်မတုိ႔ရြာမွာ ျမတ္စြာဘုရားအပူေဇာ္ခံေဒသစာရီၾကြတဲ့ေန႔..။
ညဘက္မွ ျမိဳ႕ထဲဘက္ကုိလွည့္တာေပါ့...။ေတာဘုရားေလးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းပါတယ္။

က်မစိတ္ထဲက စာေၾကာင္းေလး ႏွစ္ေၾကာင္းသံုးေၾကာင္းကုိသြားသတိရမိပါတယ္။
" သီတင္းကၽြတ္ျပီ
မီးပံုပ်ံလႊတ္က်ရေအာင္
မီးစာကုိေရနံဆြတ္ထားပါ
မုိးလြတ္ပါမည္ေလာ..။" ဆုိလား၊ဘာလား။
မီးပံုးပ်ံေသးေသးေလးေတြ လႊတ္တင္က်၊တက္သြားရင္ ေဟးခနဲဆုိေအာ္ၾက၊
ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာေပါ့ေလ..။ဒါေပမယ့္
က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္.။ေရာက္သြားသြားခ်င္း ညလည္းျဖစ္ျပန္၊
ကုိယ္ရြာေပမင့္ အေနစိမ္းေနတာေၾကာင့္လဲပါမယ္ထင္ပါတယ္။
ေနမထိထုိင္မသာေပါ့..။အမည္ေဖာ္ရခက္တဲ့ေ၀ဒနာမ်ားနဲ႔ လံုးေထြးေနရပါေတာ့တယ္။

အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြ၊အထူးသျဖင့္
ဒီဘေလာဂ့္စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေ၀းရတဲ့ေ၀ဒနာလုိ႔ က်မေျပာရင္လြန္ရာမေရာက္ပါဘူး။
အဲ့ဒိေ၀ဒနာကုိ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္အျပင္းအထန္ခံရတာပါ..။ညဘက္လကသာ..၊လူကဟုိလြမ္း၊ဒီလြမ္း၊
လြမ္းတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒိဘေလာဂ့္ေတြလဲပါတယ္...ေလ။အမွန္ေတာ့က်မက ဘေလာဂ့္လည္ပီး
စာဖတ္ရတာကုိအင္မတန္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရတာပါ..။ႏွစ္လဲႏွစ္သက္ပါတယ္။
လွည့္ျပီးဖတ္ရင္းကမွလဲ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ေလးလုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာေလ...။
အထူးသျဖင့္ အစ္မ မK၊အစ္ကုိၾကီး ကုိေအာင္သာငယ္၊ကုိျငိမ္းစု၊ေမာင္မ်ိဳး၊ေတာေက်ာင္းဆရာ..၊
ကုိေအာင္ဆုိတဲ့ အစ္ကုိေတာ္ကေတာ့သူလဲမေရးဘဲရပ္ထားတာဆုိေတာ့နဲနဲေတာ္ေသးသေပါ့...။
လြတ္မယ့္စာေတြကုိေတြးျပီး ႏွေျမာေနမိတာေလ...။
2 ရက္၊3ရက္ေလာက္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မေနသားက်ခဲ့ပါတယ္။
သိပ္ကဲတဲ့ တူႏွစ္ေယာက္ရယ္..၊ဒီႏွစ္ 10တန္းေျဖမယ့္တူမေလးရယ္ သူတုိ႔တာ၀န္ေတြကုိ
တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလးခြဲေ၀ယူေပးေနတဲ့ေန႔ေတြမွာေတာ့ က်မစိတ္ေတြပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ရြာမွာ 8ရက္ၾကာခဲ့တယ္။
ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔မွာ အရင္ဆံုးဖတ္မိတဲ့ စာေတြက
ကုိေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႕ ဆရာ၀သုန္အေၾကာင္း၊ကုိေအာင္သာငယ္ရဲ႕
မိသားစုကန္ေတာ့ပြဲ၊ေမာင္မ်ိဳးရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ အဲ့ဒိပိုစ့္ေတြပါ...။
ရင္ထဲမွာ ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့လႈပ္ခတ္မႈေတြျဖစ္ေပၚလာတဲ့အထိျဖစ္ရပါတယ္။

က်မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အင္တာနက္သံုးၾကတဲ့အခ်ိန္ေတြ
တူၾကတယ္...။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လဲ ညႊန္းၾကတယ္..။
ဘယ္သူ႔ဆီက အသစ္ကေလး ေကာင္းတယ္၊သြားဖတ္ၾကည့္၊
ဘယ္သူ႕ဆီကေနေရာက္သြားတာ ဒီေန႔ဖတ္တဲ့စာေတြေကာင္းလုိက္တာ၊
တင္ျပပံုကဘယ္လုိ...က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက သိပ္အားကုိးရပါတယ္။
နင့္ဟာကေတာ့ ပ်င္းစရာၾကီးတဲ့..။အဲ့လုိပါဆုိ :( အားေပးတာေလ..။

သူကသူဖတ္ထားျပီးသားေလးေတြကုိ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဥ ထားတယ္..။
တစ္ရက္ထဲတူတူဖတ္တာမဟုတ္ေတာ့ မေျပာဘူး၊
က်မဘာသာဖတ္ပေစ့ေပါ့..။ေနာက္မွ
က်မက ဟယ္ကုိေအာင္သာငယ္ၾကီးရဲ႕ မိသားစုကန္ေတာ့ပြဲပဲ
ရွိေသးတယ္..။သူက ငါသိတယ္၊ငါသိတယ္ဆုိ လာေတာ့တာပဲ။။

အဲ့လုိပါ အားေပးရတဲ့အေၾကာင္းေလး..။
ခုလဲစာေၾကြးေတြက ဆပ္ပဲမကုန္ႏိုင္ေသးဘူး။
သူရို႕ေတြကလဲ ေရးပဲေရးႏုိင္လြန္းလွတယ္...။ :)))