အခ်စ္အေၾကာင္းစဥ္းစားျခင္း

ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး အခ်စ္အေၾကာင္းစဥ္းစားမိေနသည္။
အခ်စ္အေၾကာင္းဆုိေတာ့ အခ်စ္ဆုိတဲ့ေကာင္မေလး သုိ႔မဟုတ္ ေကာင္ေလးအေၾကာင္းလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါႏွင့္။
လူတုိ႔ အင္မတန္ေဖာေဖာသီသီအသံုးမ်ားသေလာက္၊လူတုိ႔ ေျပာခ်င္သလုိေျပာ၊သတ္မွတ္ခ်င္သလုိ သတ္မွတ္ခံေနရေသာစိတၱဇနာမ္ အခ်စ္အေၾကာင္းသာျဖစ္ပါသည္။

စဥ္းစားျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ က်မအသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းထဲကလုိ မွန္ေရွ႔ထုိင္ကာတခုိးခုိးတစ္ခစ္ခစ္ရယ္ျပီးေတာ့ စဥ္းစားေနတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ရပါ။

စဥ္းစားျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေလးေတြလဲရွိပါသည္။
ကုိေအာင္သာငယ္ၾကီးတဂ္တုန္းက အခ်စ္အေၾကာင္းကုိေသခ်ာ ေရးမေပးလုိက္ရ၊မေရးတတ္တာလဲ ပါပါသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ ကုိယ့္အခ်စ္ေၾကာင့္ သူတပါးကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ထိ လုိက္လံေႏွာက္ယွက္တတ္ေသာ ေယာက်္ား၊မိန္းမတုိ႔ကုိ နားမလည္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္လဲျဖစ္ပါသည္။

တကယ္စဥ္းစားေတာ့မွ ဒီကိစၥကအင္မတန္ေလးနက္ျပီး အလြန္တရာအေျဖရွာရခက္ပါသည္။
က်မသည္ သိပ္ခ်စ္တတ္ပါသည္။
တနည္းအားျဖင့္ ခ်စ္တတ္ေသာႏွလံုးသားအၾကီးၾကီးႏွင့္ အခ်စ္တုိ႔နဲ႔ျပည့္ေသာ ရင္ခြင္အက်ယ္ၾကီးကုိိ ပုိင္ဆုိင္ထားသူျဖစ္ပါသည္။ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာမွန္သမွ်ကုိ အကုန္ခ်စ္ပါသည္။

အခ်စ္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္းကပဲ သူနဲ႔နံရံပါးပါးေလးတစ္ခုသာျခားျပီး လံုး၀ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ
အမုန္းအေၾကာင္းထဲကုိပါ စိတ္ေရယာဥ္ကုိေမွ်ာေနမိခဲ့ပါသည္။ရိုးသားပြင့္လင္းစြာ ေျပာရရင္အမုန္းတရာဆုိတာကုိ လူေပၚလူညြန္႔ခူးစားတဲ့လူေတြေလာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့၊အျခားေသာ ဘယ္ေနရာ၊ဘယ္အသုိင္းအ၀ိုင္း၊ဘယ္လူတန္းစားေပၚတြင္မွ အမုန္းတရားဟူသည္ကုိ သိပ္ခ်စ္တတ္ေသာက်မ မထားတတ္ပါ။
ထားလဲမထားႏုိင္ပါ။တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အမုန္းတရားသည္ မုန္းရသူကုိပါ ပူေလာင္ေစသည္မဟုတ္လား။ဒီလိုဆုိေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေလးျပန္လွည့္မိသည္။


အခ်စ္ဆုိတာကေရာ ပကတိျငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ပါသလား။ကာလရွည္ၾကာစြာ ေပးႏုိင္လိမ့္မည္မထင္ပါ။အခ်ိန္အတုိင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ ေပးေကာင္းေပးႏုိင္ပါလိမ့္မည္။သုိ႔ေသာ္ အဲ့သည္အခ်ိန္အတုိင္းအတာဆုိတာကုိ ဒါက ျငိမ္းခ်မ္းမႈလုိ႔ နာမည္တပ္လုိ႔မရစေကာင္းပါ။သုိ႔ေသာ္ အခ်စ္ရွိေနတဲ့ဘ၀၊အခ်စ္ရွိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊အခ်စ္နဲ႔ျဖန္႔က်က္တဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ေနရတဲ့တတဂၤအခုိက္အတန္႔မွာေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းမႈဆုိတာကုိ အျပည့္အ၀မရခဲ့ရင္ေတာင္ အမုန္းတရားရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထက္ေတာ့ ေအးျမမွာ အမွန္ပါပဲေလ။

ဒါဆုိ အခ်စ္ေၾကာင့္ပူေလာင္ရတာေတြလဲ ထည့္စဥ္းစားဖုိ႔မလုိဘူးလား။သိပ္လုိတာေပါ့ေနာ္။

အဲ့ဒိ အခ်စ္ေၾကာင့္ပူေလာင္တယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရာ ဘယ္လုိအနက္ဖြင့္ဆုိခ်င္ပါသလဲ။

တကယ္ခ်စ္ရင္ ပူေလာင္ရပါသတဲ့လား။အခ်စ္ေၾကာင့္ပူေလာင္ျခင္း မဟုတ္တန္ဘူး။အဲ့ဒိပူေလာင္မႈသည္ အတၱ၏ အသီးအပြင့္ပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။အခ်စ္ေၾကာင့္ မပူေလာင္ပါ။အခ်စ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ႏူးညံ့မႈ၊ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးမႈ အဲ့သည္တစ္ခုခုကုိသာလ်င္ေပးႏုိင္စြမ္းေသာ စိတၱဇနာမ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

အခ်စ္ေၾကာင့္ပူေလာင္ရျပီဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္တုိင္နဲ႔ ကုိယ့္၀န္းက်င္ကုိ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ဖုိ႔ လုိလာျပီဟု ထင္သည္။အခ်စ္ေၾကာင့္ပူုေဆြးေသာက ေရာက္ရတာ၊အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္တာ၊အခ်စ္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိတုိက္စားခံတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ မူးတာ၊အခ်စ္ေၾကာင့္ ရူုးတာ၊အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘာကုိမွအမွားအမွန္မခြဲျခားႏုိင္ေတာ့တာ၊
စသျဖင့္......အခ်စ္ေၾကာင့္ေပါင္းမ်ားစြာ။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္က ဘယ္လုိပူေလာင္မႈမ်ိဳးကုိမွမလုပ္တတ္၊မဖန္တီးတတ္ပါ။ဖန္တီးသူသည္ ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ျဖစ္ပါသည္။
အကယ္လုိ႔မ်ား အဲ့ဒိအခ်စ္ဆုိတာက သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ေယာက္သာဆုိခဲ့ရင္ အခ်စ္ေၾကာင့္လုိ႔နာမည္တပ္ျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိဖ်က္ဆီးေနၾကသူေတြကုိ အျပစ္တင္ေနပါလိမ့္မည္။
(မွတ္ခ်က္...။အမိျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အဲ့လုိအျပစ္တင္ခံရသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနၾကလိမ့္မည္ဟု က်မရဲရဲၾကီးယံုၾကည္ပါသည္)

အခ်ဳပ္ဆုိရလ်င္ အခ်စ္ဆုိတာ ခ်စ္တတ္ဖုိ႔သာလုိပါသည္။