သူမေမြးေန႔

က်မနဲ႔ သူနဲ႔ သာမာန္ရုိးက်ဆန္စြာပဲ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သာမာန္ရုုိးက်လုိ႔ က်မေျပာရသည္မွာ သာမာန္လူေတြလုိပဲ သူလုိငါလုိ တကၠသုိလ္တက္၊တုိက္ခန္းငွားေန..၊အိမ္ကုိလြမ္း အဲ့လုိဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးပံုမွန္ေလးနဲ႔ က်မျဖတ္သန္းေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔သလုိပဲ သူနဲ႔က်မေတြ႔ခဲ့ၾကပါသည္။အဲ့ဒိအခ်ိန္သည္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကျဖစ္ပါသည္။သုိ႔ေသာ္ သူနဲ႔က်မသည္ ဘယ္အခ်ိန္မွာဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ေသခ်ာမသိေသးေပမယ့္ တျခားေသာ သာမာန္ရုိးက်သူငယ္ခ်င္းေတြထက္စာရင္ေတာ့ ခုထိအတူတူရွိေနတာကုိကပဲ က်မကံေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ က်မယံုပါသည္။

က်မတုိ႔သည္ သူမ်ားသူငယ္ခ်င္းေတြလုိ အ၀တ္ဆင္တူ၀တ္၊ဖိနပ္ဆင္တူစီး၊ဆြဲျခင္းေတာင္ဆင္တူကုိင္ျပီး ကုိယ္ေတြရဲ့ခင္မင္မႈကုိ ျပသခဲ့ၾကသူမ်ားလဲမဟုတ္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ က်မတုိ႔တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္အျပည့္နဲ႔ သိပ္ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကပါသည္။

သူေရာ က်မေရာ ေမြးခ်င္းငါးေယာက္ထဲမွာမွ အငယ္ဆံုးေတြျဖစ္ၾကသည္။သူေရာ၊က်မေရာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္ဖုိ႔ ဆႏၵျပင္းျပခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။


ကုန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္္တုန္းထဲက က်မတုိ႔မွာ တူညီေသာခံစားခ်က္မ်ားရွိခဲ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။က်မတုိ႔ရဲ့ တူညီေသာခံစားခ်က္ဆုိသည္မွာ လူေတြထင္ထားၾကသလုိ အငယ္ဆံုးဆုိတုိင္း အလုိလုိက္၊အၾကိဳက္ေဆာင္ေနခဲ့ရသည္မွာ ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမမွန္ပါဘူးဆုိတဲ့ ကေလးအေတြးေလးတစ္ခုမွ်သာျဖစ္သည္။

ေနာက္ထပ္က်မတုိ႔ကုိ ႏွလံုးေသြးခ်င္းနီးေစေသာ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။အဲ့ဒိအမ်ားၾကီးထဲမွာ ၄ ႏွစ္တက္ရမယ့္ေက်ာင္းကုိ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာထဲက စိတ္၀င္စားမႈေလ်ာ့နည္းလာတာ၊
ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီးအတြက္ ေက်ာင္းမျပီးခင္ သံုးႏွစ္ေလာက္လုိကထဲက ေတြးမိပီးရင္ေမာလာတာ၊အဲ့ဒိအခ်က္ေတြက က်မတုိ႔အတြက္ နီးစပ္မႈေတြပုိျပီး အားေကာင္းေစခဲ့သည္ဟုထင္ပါသည္။

သူသည္ ေတာကတက္လာတဲ့မအူမလည္က်မကုိ လူေလာကၾကီးႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။အထူးသျဖင့္ ျမိဳ့ျပလုိ႔ဆုိေသာ္ျငား အင္မတန္မွ သားရဲတိရိ စၱာန္ေတြေပါလွစြာေသာ ေဟာဒီရန္ကုန္ျမိဳ့ၾကီးမွာ ေနတတ္ထုိင္တတ္ရွိလာေအာင္၊လူေတာတုိးပီး သြားရဲလာရဲရွိလာေအာင္ ေရွ႕ကေနမားမားမတ္မတ္ရပ္ျပီး ဦးေဆာင္ေပး၊လမ္းျပေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။
လူေတြက နင္ထင္သေလာက္ မရုိးသားဘူးဟုလဲ ခုခ်ိန္ထိေျပာေနဆဲျဖစ္သည္။

သူႏွင့္က်မသည္ အသက္ 17 ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကထဲက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တာကုိ မက္ေမာတြယ္တာခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္...။လမ္းတကာလွည့္ျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ့မွာ ရွိသမွ်လက္ဘက္ရည္ဆုိင္အားလံုးနီးပါးကုိ ထုိင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ဘယ္သူေတြဘယ္လုိေမးေငါ့ပါေစ ေနခ်င္သလုိေနခဲ့ၾကသူမ်ားလဲျဖစ္သည္။ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာကုိ ကုိယ္ရဲရဲရင့္ရင့္ လုပ္တတ္ေအာင္ သူကက်မကုိေျမွာက္ပင့္ေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။က်မကလဲ အျပန္အလွန္ေျမွာက္ပင့္ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ခုထိလဲ ေျမွာက္ပင့္ေပးေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ ကုိယ္တာ၀န္ယူရဲတဲ့သတၱိေတြကုိ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အျပန္အလွန္ေမြးျမဴေပးခဲ့ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဒါတင္မကေသးပါ။သူသည္ က်မကုိ စာေပအမ်ိဳးအစားအစံုႏွင့္ကဗ်ာေတြကုိပါ ဖတ္တတ္လာေအာင္၊အဲ့ဒီစာဖတ္တတ္၊စာခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးေသြးေတြနဲ႔ ေႏြးေနေအာင္..တနည္းေျပာရရင္ က်မတစ္ဘ၀လံုးစာ စာေပကရလာတဲ့ အားအင္ေတြ၊သတၱိေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးေနေအာင္ စတင္မီးပ်ိဳးေပးခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူနဲ႔က်မသည္ ဂ်ဴး၀တၳဳေတြကုိဖတ္ျပီးတုိင္း ဖတ္ဖတ္ေမာသည္အထိ ျငင္းရခုန္ရတာလဲ ခုခ်ိန္ထိလြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ကအတုိင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

သူသည္ က်မႏွလံုးသားကုိ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာေအာင္ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သူလည္း ျဖစ္ျပန္ပါသည္။မွတ္မွတ္ရရ က်မမွာရွိသမွ် အေခြေတြအားလံုးလုိလုိသည္ သူ႔လက္ေဆာင္ေတြခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလတုန္းက ၀ုိင္၀ုိင္းရဲ့ အခ်စ္ငွက္သီခ်င္းေခြထြက္ပါသည္။ႏုိ၀င္ဘာ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ က်မအိမ္မွာ အဲ့ဒိအေခြနဲ႔အတူ ခရီးသြားငါးေယာက္ရဲ့ဒုတိယေခြေရာက္ေနခဲ့သည္။
သူလာေပးသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
" 4D ေရ နင္နယ္ျပန္တုန္း ပ်င္းရင္နားေထာင္ဖုိ႔ အေခြေတြလာေပးထားလုိက္တယ္၊ေက်းဇူးေနာ္ :) " ဆုိျပီးေရးထားတဲ့စာရြက္ေလးတစ္ရြက္လဲ ပါပါေသးသည္။
အဲ့ဒိတုန္းက ခံစားရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး က်မႏွစ္ခါျပန္ခံစားႏိုင္ခြင့္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ သူနဲ႔က်မသည္ သီ္ခ်င္း၊အဆုိေတာ္ၾကိဳက္ရာမွာလဲ ဘယ္ေသာအခါမွ် အၾကိဳက္ခ်င္းမတူညီၾကျပန္ပါ။
ကုိတုိးၾကီးကုိ သူကမၾကိဳက္၊ထူးအိမ္သင္ကုိ တစ္ေခြလံုးအစအဆံုးနားေထာင္လုိ႔မရဘူးဟု သူကခဏခဏေျပာတတ္သလုိ က်မကအေသြးအသားထဲကႏွစ္သက္သူျဖစ္ပါသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစနဲ႔ အဲလက္စ္ကုိ သူကခေရဇီျဖစ္သေလာက္ က်မကေတာ့ေပါ့လွ်ပ္သည္ဟုဆုိကာ လက္မခံတတ္သူျဖစ္သည္။ခုေခတ္ထြက္ေနတဲ့ ဟစ္ေဟာ့(ပ္)တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သူကလက္ခံျပီး က်မကေတာ့ ၾကားရရံုႏွင့္ကုိ ေအာ္ဂလီဆန္လာတတ္သူျဖစ္သည္။

စည္းကမ္းတက်ေနခ်င္တဲ့ က်မနဲ႔ ျဖစ္သလုိေနတတ္ေသာသူ ေန႔တုိင္းနီးပါးလဲ ရန္ျဖစ္ၾကပါသည္။က်မက စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္လြယ္သေလာက္ သူကေတာ့ အင္မတန္မွ ေအးေဆးတည္ျငိမ္လြန္းသူျဖစ္သည္။

သူသည္ က်မကုိ ယခုဒီစာေရးေနေသာ ဘေလာဂ့္ဆုိတာၾကီးနဲ႔လဲ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။သုိ႔ေသာ္ သူသည္စာဖတ္သူသက္သက္မွ်သာျဖစ္ပါသည္။
ကုိလူသစ္ဘေလာဂ့္က စာမ်ားအားလံုးကုိတစ္လံုးမက်န္ အရည္ၾကိဳေသာက္ထားသူလဲျဖစ္ပါသည္။ကုိေအာင္သာငယ့္ ကဗ်ာေတြကုိ ရူးသြပ္ျပီး ကုိေကာင္းကင္ကုိ ကဗ်ာေတြကုိ ခြင့္ျပဴခ်က္နဲ႔ စုထားခ်င္သည္ဟုလဲ ခဏခဏေျပာပါသည္။က်မဘေလာဂ့္ကုိေတာ့ တစ္ပတ္ေနလုိ႔မွ တစ္ခါေတာင္လာလည္တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ေနာက္ပီး က်မေရးထားခဲ့သမွ် စာေတြထဲမွာ ေတာင္ၾကီးသြားတဲ့ဓာတ္ပံုေတြပါတဲ့ပုိစ့္က လြဲရင္ဘာကုိမွ အားမရဘူးလုိ႔လဲ အားေပးတတ္ပါသည္ :(

သူသည္ က်မကုိစာေရးဖုိ႔ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ထဲကအတုိင္းခုလဲ အားေပးေနဆဲပါပဲ။သူရဲ့ အေထာက္အပံ့ေသာ္မွ မရရွိခဲ့ပါလွ်င္ က်မရဲ့ ယခုလုိဘေလာဂ့္ေပၚမွာ စာေရးျခင္းဆုိတဲ့ကိစၥတစ္ခုလဲျဖစ္လာခဲ့မွာ မဟုတ္လုိ႔ က်မရဲရဲၾကီးယံုပါသည္။

ဧရာ၀တီတုိင္းမွာေနျပီး ဇာတိျမိဳ႕နဲ႔ ပုသိမ္ကလြဲလုိ႔ တျခားဘယ္မွမေရာက္ဖူးေသာ က်မကုိ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေခ်ာင္းသာခရီးကုိ က်မဘ၀မွာပထမဆံုးခရီးအျဖစ္ သူမကစီစဥ္ေပးခဲ့ပါသည္။
(အဲ့ဒိတုန္းက က်မအသက္ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္လက္ေဆာင္ျဖစ္ပါသည္။)
ခု သူ႔ ၂၄ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွာ က်မက ဒီစာကုိေရးပီး အလြမ္းေျဖေနမိပါသည္။သူ႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဟု က်မဘာသာက်မယူဆပါသည္။