ဇာတိေျမမွ လူႏွစ္ေယာက္

ဘေလာဂ့္ကုိ ကုိယ္ျပင္ခ်င္တာေတြ စိတ္ထင္တုိင္းေလွ်ာက္ျပင္ျပီးေတာ့ စိတ္တုိင္းလဲသိပ္မက်တာနဲ႔ ပုိစ့္တစ္ခုေလာက္ေတာ့ တင္ဦးမယ္လုိ႔စိတ္ကူးရပါတယ္။
ေကာ္နက္ရွင္ကလဲ မဆုိသေလာက္ေလးေကာင္းေနတာဆုိေတာ့ စိတ္ကေလးလဲ ၾကည္ေနတာနဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္တင္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးရတယ္..။

ဒါေပမယ့္ အေႏွာက္အယွက္က ၀င္တာပါတယ္။ျပႆနာဆုိတာ ေတာင္ၾကီးသြားတုန္းက ကားေပၚမွာၾကည့္ခဲ့တဲ့ ဗြီဒီယုိကားထဲမွာ ရန္ေအာင္ေျပာသလုိျဖစ္ေနလားမသိပါဘူး၊ျပႆနာဆုိတာ မီးပြိဳင့္ကလႊတ္တဲ့ကားလုိပဲ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ခုထဲမလာဘူး၊အျပံဳလုိက္လာတယ္တဲ့။ခုလဲျပႆနာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ အဲ့လုိမ်ိဳးျဖစ္တယ္ထင္ပါ့။က်မက ပုိစ့္တင္းဆုိတာကုိ ကလစ္ရံုပဲရွိေသးတယ္။က်မေဘးနားကြန္ျပဴတာကုိသံုးေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားသံကနားမခံသာေလာက္ေအာင္ထိကုိ ဆူညံျပီးေတာ့ကုိ ၀င္လာေတာ့တာပါ။

အသံက်ယ္တာကုိေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။က်မကုိယ္တုိင္ နားေလးျပီး စကားကုိဆုိ အာက်ယ္ အာက်ယ္နဲ႔စကားေျပာတတ္လုိ႔လား မသိဘူး။အသံက်ယ္တာကုိဘယ္တုန္းကမွ နားမညည္းခဲ့ပါဘူး။ဒါေပသိ သူ႔အသံကေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာပါ။

အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ရည္းစားေကာင္ေလးနဲ႔ ခ်စ္သူတုိ႔ဘာသာဘာ၀ ခ်စ္တင္းေႏွာတဲံ့ စကားေျပာေနၾကတာထင္ပါတယ္။အဲ့ဒိေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ရင္ခုန္ျပီးေျပာရမယ့္စကားကုိ မယ္မင္းၾကီးမကေတာ့ ေပ 60၊ေပ 100ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းလံုးရွိသမွ်လူေတြအကုန္လံုးၾကားတဲ့အထိကုိ ေအာ္ေျပာေနေတာ့တာ။

သူရွက္မရွက္ေတာ့ မသိပါဘူး၊ေဘးနားက က်မကမ်က္ႏွာေတြပူလာလုိက္တာ။ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ၊ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ ခဏထားလုိက္ပါဦး၊ကုိယ့္ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ကုိယ့္ပါးစပ္ကေန အရသာရွိရွိနဲ႔ ျပန္ေျပာေနတာကုိ က်မပါးစပ္ေဟာင္းသားနဲ႔အမွတ္တမဲ့ ေငးၾကည့္မိတဲ့အထိေတာင္ျဖစ္ရပါတယ္။
ထူးဆန္းရံုတင္မဟုတ္ပါဘူး။ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြရဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရာခုိင္ႏႈန္းဟာ အင္တာနက္ကုိ ဘယ္လုိသေဘာထားေနလဲ ဆုိတာေတြအထိပါေတြးမိျပီးေတာ္ေတာ္ေလးလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

ခါတုိင္းလဲ ခုလုိပဲ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြမွာ ကုိယ့္ေဘးနားကလူေတြစကားေျပာေနၾကတာေတြ က်မၾကံဳဖူးပါတယ္။ေန႔တုိင္းနီးပါး ၾကံဳေနရတာဆုိေတာ့လဲ ဒါကုိအဆန္းလုပ္မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ေနတတ္ေအာင္သာ ေနရေတာ့တာပါပဲ။
ဒီေခတ္ဒီအခါၾကီးက ဒီလုိေတြျဖစ္လာေနမွေတာ့ ကုိယ္ကလုိက္ပီးမစီးေမ်ာႏုိင္ရင္ ကုိယ္ကေဘးေရာက္တတ္သလုိျဖစ္ေနတယ္ေလ။

ဒိထက္ပုိျပီး စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတာတစ္ခုက ၊စိတ္ဆင္းရဲစရာဆုိတာထက္ ဒီခံစားမႈအျပီးမွာေတာ့ က်မအာရံုထဲ၀င္လာတဲ့ အေတြးတစ္စပါေလ။ဘာလဲဆုိေတာ့ ငါဟာင့ါျမိဳ့ကုိ ေလးနက္စြာ သံေယာဇဥ္ၾကီးေနမိပါလားဆုိတဲ့အေတြးပါ။

သံေယာဇဥ္ေတြမထားခ်င္လြန္းလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး၊တစ္ျခမ္းထဲပဲေနခ်င္တယ္လုိ႔အထိေၾကြးေၾကာ္ထားခဲ့ဖူးတာလဲ က်မပါပဲ။ရန္ကုန္မွာပဲ ဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္ညစ္ေပကပ္သပ္ေနတတ္ျပီး အိမ္ကဖုန္းဆက္ျပီး ေခၚလြန္းမကေခၚမွ တစ္ေခါက္ကုိေတာင္အႏုိင္ႏုိင္ျပန္တတ္တဲ့ က်မစိတ္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ထဲကအဲ့ဒိသံေယာဇဥ္ၾကီး ေရာက္ေနခဲ့သလဲ က်မမခန္႔မွန္းတတ္ပါဘူး။ဒီခံစားမႈကိုအရင္တစ္ခါတုန္းကလဲ ခံစာဖူးျပီးပါျပီ။

အဲ့ဒိတုန္းက ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ နာမည္ၾကီး Company တစ္ခုရဲ့ ပုိင္ရွင္တစ္ဦးက လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတာေတြ၊ေနာက္ျပီးသူ႔ဇာတိက ဘယ္က၊ဘယ္လုိ...စတာေတြၾကားရေတာ့အံမယ္ေလးေလးေလး ရင္နာလုိ႔မဆံုးပါဘူး။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိဘယ္လုိေျဖရမယ္မွန္းလဲမသိပါဘူး။ငါ့ျမိဳ႕ကလူကေလ.....ဒီလုိၾကီးပါလား ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔တင္ တစ္ေယာက္ထဲ ၾကိတ္ရွက္ေနရခဲ့ဖူးေသးတယ္။

ခုဒုတိယတစ္ခါဆုိေတာ့ ပုိေသခ်ာသြားပါတယ္။အဲ့ဒိမိန္းကေလးကလဲ က်မဇာတိျမိဳ့ကပါ။သူ႔ကုိလွည့္မၾကည့္ပဲေနရင္းက သူ႔ေရွ႕ကမွန္ထဲမွာ(က်မကုိလဲသူအဲ့လုိျမင္ႏုိင္တယ္)က်မသူ႔ကုိေတြ႕လုိက္ရတယ္။ဘုရား၊ဘုရား.က်မေလေစာေစာကျဖစ္ေနတဲ့
အရွက္ထက္ပုိခံစားရပါတယ္။ကုိယ္ကလဲ တမ္းပလိတ္ကုိကလိခ်င္တုိင္း ကလိထားတာဆုိေတာ့ လတ္စကလဲသတ္မရေသးေတာ့ သူ႔အသံကုိေတာ္ေတာ္ေလးသည္းခံျပီးေတာ့ကုိ နားဒုကၡကုိခံစားလုိက္ရပါတယ္။ဒါနဲ႕ အဲ့ဒိေကာင္မေလးျပီးခါနီးေတာ့ က်မၾကိတ္ျပီးဆုေတာင္ေနမိေသးတယ္။ဘုရားသိၾကားမလုိ႔ ငါ့ လာႏႈတ္မဆက္ပါေစနဲ႔လုိ႔ေလ။

သူတကာေတြလုိ ငါတုိ႔ျမိဳ႔က ဘယ္သူက၊ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံု ေျပာစရာလူရယ္လုိ႔ က်မတုိ႔ျမိဳ႕မွာ မရွိပါဘူး။

ႏိႈင္းယွဥ္စရာမဟုတ္ေသာ္ျငား..........
နတ္ေမာက္မွာအလုပ္သြားလုပ္တုန္းကဆုိ အဲ့ဒိကသူငယ္ခ်င္းေတြက သူတုိ႔ကုိသူတုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမိဳ႕ က၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမိဳ႕ ကနဲ႕ သိပ္ျပီးဂုဏ္ယူျပီးေျပာၾကတာေတြ၊ေနာက္ျပီး ျပည္က အစ္ကုိေတာ္မ်ားရဲ႕ ခင္၀မ္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ယံုၾကည္ၾကည္ႏူးရဲရင့္မႈေတြ...
ဆရာၾကီး ဘုိကေလးဦးတင့္ေအာင္၊ဆရာ ဒဂံုတာရာ၊ေဒါက္တာသန္းထြန္း စသျဖင့္ဂုဏ္ယူရတဲ့ ဧရာ၀တီတုိင္းကဆရာၾကီးေတြ....။
က်မလဲ အဲ့လုိေလးေတြ ခံစားခ်င္လုိက္တာ.............။