"အခုေတာ့ဟာသ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒုကၡ "

ညတုန္းကေပါ့...။ရာသီဥတုက ပူကပူနဲ႔..။အဲ့ဒိ ပူတဲ့အေၾကာင္းပဲ ပုိစ့္တစ္ပုဒ္ေရးျပီး အိမ္ျပန္ေတာ့ ညီညီ တက္(ဂ္)ထားတဲ့အေၾကာင္းေလးေရးေပးရဦးမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲထည့္ျပီး အိမ္ကုိျပန္ခဲ့တယ္..။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ျမိဳ႕နယ္လွ်ပ္စစ္ရံုးကုိ တာ၀န္နဲ႔၀တၱရားအရ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လုိက္တယ္...။
မီးဘယ္ေတာ့လာမလဲေပါ့...။(မီးဆုိတာ မီးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး)သူတုိ႔ကလဲ ထံုးစံအတုိင္း ျပန္ေျဖရွာပါတယ္...သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူးေပါ့။ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး။အဲ့သလုိေျဖရခက္
ေစတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေမးဖူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္........:)

၂ ေပေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းထြန္းျပီးေတာ့ မိသားစုတစ္စုလံုး အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္စုထုိင္ေနၾကတယ္...။
ညကနက္လာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အင္အားက ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာတယ္...။ေနာက္ဆံုး က်မနဲ႔ အစ္ကုိတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

လြင္မုိးနဲ႔ မခုိင္ကားငွားလာတဲ့ အဲ့ဒိအစ္ကုိကလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ႏုိင္ဘူး...။သူနဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၾကရင္းက.....ေၾသာ္ ငါတုိ႔လဲ...မသိရင္ ရြာေလးတစ္ရြာေရာက္ေနရသလုိပဲေနာ္...အျပင္ဘက္မွာ
လမုိက္ညလရဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္...။ေလ နုေအးေလးက တျဖဴးျဖဴးတုိက္လုိ႔....။

အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ တစ္ေယာက္ထဲေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ ညတစ္ညအေၾကာင္း
သူ႔ကုိျပန္ေျပာျပျဖစ္တယ္..။ဒီအေၾကာင္းကုိပဲ ညီညီတက္(ဂ္)တဲ့ "အခုေတာ့ဟာသ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒုကၡ "လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္..။


အဲ့ဒိရြာကေလးကုိ က်မေရာက္သြားေတာ့...ညေနေစာင္းေနျပီ..။ဒါဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ရြာတစ္ရြာကုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ ေရာက္ဖူးျခင္းပါ။ရံုးကားနဲ႔..ေပါ့.။
ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိခ်ျပီး..ကားဆရာျပန္သြားေတာ့ က်မတစ္ေယာက္ထဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္က်န္ေနခဲ့တယ္။
က်မကုိ ခရီးဦးၾကိဳျပဳမယ့္သူ မရွိဘူး။ဘယ္သူလဲ..ဘယ္ကလဲ ေမးမယ့္သူမရွိ၊ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တာလဲ...လုိ႔လဲ
စပ္စုမယ့္သူမရွိ................။အနဲဆံုးေတာ့ အဲ့လုိေလးေမးသင့္တာပဲေလ....။ခုေတာ့ က်မဘာသာက်မ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရြာဥကၠဌအိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေရေႏြးၾကမ္းေအးစက္စက္ေတြကုိ တစ္ခြက္ျပီး တစ္ခြက္ေသာက္ေနရတယ္..။

တျခားရြာေတြဆုိ အဲ့လုိျဖစ္ေလ့ မရွိဘူး။က်မတုိ႔ရံုးကားက ရြာထဲကုိ၀င္လာျပီျမင္တာနဲ႔ က်မနဲ႔အတူတူ
အလုပ္တြဲလုပ္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ေစတနာ့၀န္ထမ္းလူငယ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာျပီး အလုပ္စလုပ္ၾကဖုိ႔
ေျပာၾက၊ဆုိၾက။ေနာက္ျပီး သူတုိ႔နဲ႔အတူ ရြာရုိးေလွ်ာက္ျပီးအိမ္သာစစ္၊ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာ စသျဖင့္ေပါ့...။

ခုေတာ့ ရြာဥကၠဌလဲ မရွိဘူး။သူဘယ္ေရာက္လဲဆုိတာလဲ သူ႔အေမကမသိဘူး၊ျပီးေတာ့ အဲ့ဒိရြာကို က်မပထမဆံုးေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္လုိ႔ ဘယ္သူေတြက ကုိယ္နဲ႔အတူတူအလုပ္တြဲလုပ္မွာလဲဆုိတာလဲ က်မ မသိဘူး။
ေမးစရာ ဘယ္သူ႔ေမးရမွန္းလဲ မသိဘူး။တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွန္းမသိပဲ ေဒါသေတြအတစ္လုိက္၊
အခဲလုိက္ထြက္ေနရံုမွတစ္ပါး ဘာမွမတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ.........။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသက္ၾကီးၾကီး ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္.။ခေလးမ လူၾကီးေတာ့မရွိဘူး..
ဒီည ဒီမွာ အိပ္မွာမလား...ဒါဆုိလဲ ေရေလးမုိးေလးခ်ိဳး၊ျပီးမွ က်ဳပ္ျပန္လာခဲ့မယ္..ဆုိျပီး ျပန္ထြက္သြားေရာ..။
ေနာက္ေတာ့မွသိရတာက အဲ့ဒိသူတုိ႔အေခၚ လူၾကီးဆုိတဲ့ ဥကၠဌငယ္ငယ္ေလးက အရက္သြားေသာက္ေနတာပါ။
ေနာက္ေတာ့သူလဲ ျပဳတ္သြားပါတယ္။

ဆရာသမားက ျပန္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအရွိန္ေကာင္းေနျပီ။က်မကုိလဲ ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကမွန္းလဲ သူမသိပါဘူး။ဒါနဲ႔ ေျခမခုိင္ေအာင္ မူးေန၊လွ်ာေတြအာေတြလိပ္ေနတဲ့ အဲ့ဒိလူကုိ က်မကုိယ္က်မ မိတ္ဆက္
ရပါတယ္။အလုပ္ရဲ့ သေဘာသဘာ၀ကကုိက အဲ့ဒိလုိမ်ိဳးပါ။မဟုတ္ရင္ က်မက သူ႔ရြာသြားျပီး က်မဘယ္သူပါ ဆုိတာ မေျပာမဆုိေနလုိ႔ ဖမ္းခံထိသြားႏုိင္တယ္ေလ...။အင္း...အင္းသာ သူကလုိက္ေျပာေနရွာတယ္..
က်မသိတယ္..ဒီလူ က်မစကားေတြကုိေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားခ်င္မွ ၾကားမွာ...။

ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔အိမ္မွာ က်မကုိညစာေကၽြးပါတယ္..။အဲ့ဒိ ညစာစားေနတုန္းမွာပဲ က်မနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
သူတုိ႔၀ုိင္းျဖစ္ေနၾကတယ္...။စကားေတာ့ အက်ယ္ၾကီးမေျပာၾကဘူး။ၾကာလာေတာ့ က်မက အားနာလာတယ္။
ငါရွိလုိ႔မ်ား သူတုိ႔စကားက်ယ္က်ယ္မေျပာၾကတာလားေပါ့ ဆုိျပီးေတာ့ေလ။သူ႔အေမက က်မကုိဧည့္ခံတယ္..။

ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ။က်မဘယ္မွာ အိပ္ရမယ္ဆုိတာ မသိေသးပါဘူး။ဥကၠဌရဲ့ အိမ္က အေသးေလးရယ္....။
သူ႔မယ္ သူ႔အေမရွိတယ္။ညီမ ၂ ေယာက္ရွိတယ္။ေနာက္ျပီး သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကေလး ၂ေယာက္လဲရွိေသးတယ္..။
ေစာင္၊ျခင္ေထာင္ အလံုအေလာက္ရွိဖုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္၀့ံပါဘူး။ေက်ာခ်စရာရရင္ပဲ အဆင္ေျပျပီလုိ႔ ဆုေတာင္း
ေနမိတယ္။

အဲ့ဒိမွာ ကုသုိလ္ကံက ျပန္ေကာင္းခ်င္တာထင္ပါရဲ့...။သူတုိ႔ရြာရဲ့ အေတာ္ေလးေျပလည္ပံုလဲရျပီး၊ရြာအေပၚမွာလဲ ၾသဇာေညာင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္က ေရာက္လာတယ္။
"ခေလးမ စားျပီးရင္က်ဳပ္အိမ္မယ္ လုိက္အိပ္။အိမ္မွာ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ အတူတူအိပ္ေပါ့။ဟုတ္လား"
လုိ႔ေျပာေတာ့ က်မ ၀မ္းသာလုိက္တာ။သူ႔အိမ္က ဘယ္လုိအေျခအေန
ရွိမလဲ က်မမသိေပမယ့္ အနဲဆံုးေတာ့ ဒီအရက္၀ုိင္းနားမွာ ထမင္းစားေနရတ့ဲ ဒုကၡကေန လြတ္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့
အေတြးနဲ႔တင္ ေနသာထုိင္သာ ရွိလာခဲ့တယ္။ဒါနဲ႔ ထမင္းကုိကသုတ္ကရုတ္စားျပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ထလုိက္ခဲ့တယ္..။

အဲ့လုိပါပဲ..ကံဆုိးမသြားရာ..မုိးလုိက္လုိ႔ရြာဆုိတာ...။ကံမေကာင္းျခင္းဆုိတာကလဲ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔မွ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးလာတတ္ေလ့ရွိတာမလား....။က်မ အထင္နဲ႔အျမင္ပါစင္ေအာင္ လြဲပါေတာ့တယ္..။

ျခံအ၀ုိင္းထဲကုိ စ၀င္လုိက္ထဲက အိမ္ေရွ႕မွာ မီးကေလးမွိတ္တုတ္၊မွိတ္တုတ္ေတာ့ေတြ႕သားပဲ။ဘာလဲလုိ႔ က်မမသိဘူး။အိမ္ကေတာ့ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ရွိတယ္။ေျမစုိက္ ေျခတံရွည္အိမ္ပါ။ေအာက္ထပ္က အကာအရံမရွိဘူး။၂ ေယာက္အိပ္ကုတင္တစ္လံုးခ်ထားတယ္..။အိပ္ယာေတြလဲ ေတြ႕တယ္..။က်မထင္တာက
ေၾသာ္..ဒါအဲ့ဒိလူရဲ့ သားေလးေတြအိပ္ယာလုိ႔ ထင္တာေပါ့။ဘာလုိ႔ဆုိေလဟာျပင္ထဲမွာလဲ ျဖစ္တယ္..။ေနာက္ျပီး
အကာအရံလဲမရွိဆုိေတာ့ မိန္းကေလးကုိေတာ့ ဒီေနရာမွ မအိပ္ခုိင္းေလာက္ဘူးလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တာေပါ့...။
ဒါမယ့္ ေနာက္ဆီကေန "ကဲခေလးမ အဲ့မယ္လွဲခ်င္လွဲလုိ႔ " ေျပာေတာ့မွပဲ ..........နားေတြပါးေတြ ပူထူသြားရတဲ့အထိက်မေၾကာက္ရြံ႕ေတာ့တာ.......။

က်မတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ရြာ၊ရံုးက အေဖၚရယ္လုိ႔လဲ မရွိဘူး။က်မနဲ႔အတူအိပ္မယ္ဆုိတဲ့ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကလဲ ဘယ္ဆီေနမွန္း၊ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းက်မ မသိပါဘူး။စုိးရိမ္တာေပါ့...။စိတ္ထဲမွာ..အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ ေနာက္က်ိလုိ႔ ေနတယ္။ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ပဲ ခ်ည္လြယ္အိ္တ္ေလးထဲက ဓားတုိတုိေလးကုိ ထုတ္ျပီး ဓာတ္မီးရယ္၊
အဲ့ဒိဓားေလးရယ္...ေခါင္းအံုးေအာက္ထားျပီးလွဲေနလုိက္တယ္....။ဘယ္လုိမွလဲ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ပါဘူး။
အေတြးေတြက ေယာက္ယပ္ခပ္လုိ႔ေနတယ္။

အေမသာျမင္ရင္ေတာ့ ငါ့ကုိဘယ္လုိေျပာလိမ့္မလဲ...........။ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ထုရုိက္ပစ္လုိက္ေလမလား။
ထုခ်င္လဲ ထု၊ရုိက္ခ်င္လဲ ရုိက္ပါအေမရယ္............။မတန္မရာစိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြနဲ႔ အေမ့နားကေန ထြက္ေျပးေနတဲ့ က်မကုိရုိက္သာရုိက္လုိက္ပါေတာ့ အေမရယ္...............လုိ႔သာ တမ္းတေနမိတယ္..။

ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ စိတ္ေတြကုိ အဆံုးစြန္ထိျဖစ္ေစတာကေတာ့ အိမ္ေရွ႕က မီးမွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ေလးဆီက တေအ့ေအ့န႔ဲ အသံေတြၾကားရေတာ့ပါ.......။အဲ့ဒါ အရက္ဆုိင္ၾကီးပဲ။ေစာေစာက ငါေတြ႕ခဲ့တဲ့မီးတုိင္ေလးေတြက
အရက္၀ုိင္းေတြဆီကေပါ့...။သြားျပီ။သြားျပီ..ငါ့ဘ၀ေတာ့သြားျပီ..ငါဘာလုပ္မလဲ..။တကယ္လုိ႔ အရက္မူးသမားတစ္ေယာက္ေယာက္က ငါ့ဆီေရာက္လာခဲ့ရင္ ငါဘာလုပ္ရမလဲ....။အဲ့ဒိ မူးျပီးေရာက္လာမယ့္
လူကုိ ငါဘာလုပ္ရမလဲ...။ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာပါေစနဲ႔လုိ႔ပဲ....ဆုေတာင္းေနရတယ္။

အရက္ဆုိင္နဲ႔ က်မလွဲေနတဲ့ကုတင္က ၆ ေတာင္ေလာက္ပဲေ၀းတယ္.။ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းေလာက္ဆုိေရာက္ျပီ
ရြတ္လုိက္ရတဲ့ ဘုရားစာေတြလဲေခါက္ကယ္ျပန္ကယ္နဲ႔...အမွားမွားအယြင္းယြင္းနဲ႔....။
ဘာေတြရြတ္ေနမိခဲ့သလဲဆုိတာေတာင္က်မဘာသာက်မမသိေတာ့ပါဘူး.......။အဲ့ဒိေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ိဳးတစ္ခါမွ
မခံစားဖူးသလုိ ဒီလုိဒုကၡမ်ိဳးလဲ ဘယ္ေတာ့မွမခံစားပါရေစနဲ႔လုိ႔ပဲ ထပ္ခါထပ္ခါဆုေတြေေတာင္းရံုပဲ က်မတတ္ႏိုင္
တယ္...။

ညအိပ္ေတာ့လဲ ကုိက္လုိက္တဲ့ ၾကမ္းပုိးေတြ၊ခုငါ့ကုိကုိက္ေနတာ...ၾကမ္းပုိးမွ ဟုတ္ရဲ့လား....ဟုိး အိမ္ေထာင့္က တခၽြတ္ခၽြတ္လုပ္ေနတဲ့ ၾကက္အုပ္ရဲ့ ၾကက္သန္းေတြမ်ားလား....။တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒိအိပ္ျခင္းဒုကၡေလာက္က မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။တျခားမွာလဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ၾကံဳရ၊ခံစားရတာပါပဲ...။
ဒါေပမယ့္ ဒီညကေတာ့ေၾကာက္လန္႔ျပီး အိပ္မရေတာ့ ၾကမ္းပုိးကပဲ ပုိကုိက္သလုိ၊ၾကက္သန္းေတြကပဲ
ပုိျပီးရြစိ၊ရြစိျဖစ္ေနသလုိ.....................။

အဲဒိတုန္းက က်မဘာလုိ႔အရမ္းေၾကာက္ခဲ့သလဲ ....ခုျပန္မေတြးတတ္ပါ..။ဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ့
အေၾကာင္းရင္းကုိရွာဖုိ႔လဲ ခက္ပါတယ္။

ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတာကေတာ့ အခါတုိင္းအေဖၚအေပါင္းနဲ႔သြားရေလ့ရွိတဲ့ခရီးမ်ိဳးကုိခုတစ္ေယာက္ထဲ သြားရလုိ႔
ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။အားငယ္ျခင္းရဲ့ အေျဖပါ..။အဲ့ဒါပါပဲ..။အင္မတန္လဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ....။

ညတုန္းကပဲ အစ္ကုိလုပ္သူကုိျပန္ေျပာျပရင္း ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ တစ္ေယာက္ထဲတစ္ဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေနျဖစ္ေသးတယ္။ေၾကာက္လုိက္တာမွ ေျခမကုိင္မိ၊လက္မကုိင္မိ ျဖစ္ရတဲ့အထိ။
ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလားကြယ္..........။ခုေနမ်ား ဒါမ်ိဳးေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ေလာက္ျပန္ၾကံဳခ်င္ပါေသးရဲ့......။


ညီေရ့....အဆင္ေျပမေျပေတာ့မသိဘူး...ေက်နပ္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္..။

မွတ္ခ်က္။ ဥကၠဌဆုိတဲ့ စာလံုးေပါင္းမွားေနပါသည္။ဘယ္ကီးေတြရုိက္ရမွန္းမသိလုိ႔ပါ..သိရင္ေျပာခဲ့ၾကပါဦး