ေအးလြန္းတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းတစ္ခုရဲ့ ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ....ႏွင္းက်သံတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ထဲမွာက်မကုိ
ခ်စ္တယ္လုိ႔ သူေျပာခဲ့ပါသည္။က်မက ခပ္ဟဟျပံဳးေတာ့"ဘာလုိ႔ ျပံဳးတာလဲ။မယံုဘူးမုိ႔လား က်ေနာ္သိတယ္။
ခင္ဗ်ားက တစ္ခုခုကုိ အလြယ္တကူနဲ႔ မယံုတတ္၊လက္မခံတတ္ဘူး ဆုိတာကုိ "တဲ့။
"မယံုလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ဒီစကားကုိ ကုိရဲ ဒီလုိေျပာလာမယ္ဆုိတာၾကိဳတင္သိျပီးသားျဖစ္ေနလုိ႔ေလ။ေနာက္ျပီး ကုိယ္က ကုိရဲ မေျပာေလာက္ဘူးလုိ႔လဲ ယံုၾကည္ေနမိခဲ့ျပန္ေရာေလ..." ဆုိေတာ့
"ခင္ဗ်ား အဲ့ဒိေလာက္ မပြင့္လင္းပါနဲ႔ဗ်ာ..." ဆုိျပီး သူ႔ဆံပင္ခပ္တုိတုိေလးကုိ ထုိးကုတ္ေနလုိက္ေသးတယ္။
သူ႔ကုိ "ကုိရဲ"လုိ႔က်မက တမင္ေလးစားသလုိေခၚရင္ သူမၾကိဳက္ပါဘူး။ "ခင္ဗ်ားကလဲရြယ္တူေတြပဲ၊ဘာလုိ႔
ကုိတပ္တပ္ျပီးေခၚတာလဲ "တဲ့။
"ဒါဆုိ ကုိရဲကေရာဘာလုိ႔ကိုယ့္ကုိ ခင္ဗ်ားလုိ႔ ေခၚတာလဲ "ဆုိေတာ့
"ဟ ဒါက အညာကလူေတြအကုန္လံုး ဒီလုိပဲေျပာၾကတာပဲဟာ.." တဲ့။
"'ဒါေပမယ့္ကုိယ္ကအညာသူမဟုတ္ဘူးေလ.." ဆုိေတာ့
"စကားကုိ ကပ္မေျပာနဲ႔ဗ်ာ၊က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားလုိ စကားမတတ္ဘူး"တဲ့....။
"ကဲ ကဲ ဒါဆုိလဲ ကုိယ္က ငရဲလုိ႔ ေခၚမယ္ေလ" လုိ႔ဆုိေတာ့ သူျပံဳးလုိက္တယ္။
"ဘာလုိ႔ေခၚတာလဲ ေျပာရဦးမလား" ဆုိေတာ့
" မေျပာနဲ႔ရတယ္ " တဲ့...။
"ဒါမယ့္ ငရဲဆုိေတာ့ ပူျပင္းမလား မသိဘူးေနာ္.."တဲ့၊
" အဲ့ဒါေတာ့ ကုိယ္လဲ မသိဘူးေလကြာ....၊ကုိယ့္စိတ္ခံစားမႈ မပါပဲ ဘာတစ္ခုကုိမွ မလုပ္ဖူးဘူး"
ဆုိေတာ့.. " အုိေကေလ" တဲ့။
အဲ့ဒိေန႔တုန္းက က်မသူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကေန သူနဲ႔မထိမိေအာင္ ခပ္ခြာခြာေလးထုိင္ျပီးလုိက္ခဲ့တယ္....။
အဲ့ဒိေန႔မနက္က ႏွင္းက်သံတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ၾကားမွာ က်မတုိ႔စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္ဆြံ႔အခဲ့တယ္။
သူလဲ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့သလုိ က်မလဲ ဘာစကားမွ ျပန္မစျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ................။
*****************************
"ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္ ဆုိကြာ" ဆုိေတာ့ "ဟာ ေတာထဲသြားတဲ့သီခ်င္းေတြ မဆုိခ်င္ဘူးတဲ့..........."...
"အုိး ရြာသြားတဲ့ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ဆုိတုိင္း ဒါကုိမဆုိင္ႏုိင္တာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး "ဆုိေတာ့
"တျခားတစ္ပုဒ္ေျပာ "...တဲ့။ကုိအငဲရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္ကုိ က်မ ဘယ္တုန္းကမွ ဆုိခုိင္းလုိ႔ မရသလုိ၊
က်မဆုိမယ္ တီးေပး လုိ႔လဲ ေျပာလုိ႔မရခဲ့ဖူးပါ............။
သူက ခုထြက္ေနတဲ့ LMN ထဲက လမ္း သီခ်င္းဆုိျပမယ္ဆုိေတာ့ "ဟင့္အင္း အဲ့သီခ်င္းက ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္တဲ့ သီခ်င္း"လုိ႔ က်မကေျပာေတာ့ "ဘယ္သူေျပာလဲတဲ့......."၊
" ပိတ္ဆုိ႔ျခင္းခံ တုိ႔အခ်စ္မ်ား ဘယ္လမ္းကဆက္သြယ္မလဲ "ေလ...။
"အဲ့ေနရာေလ...အဲ့ေနရာက ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ" ဆုိေတာ့
"ခင္ဗ်ားကလဲ မဆီမဆုိင္ေတြ ေတြးေနျပန္ျပီ"လုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ေခ်ပတတ္ပါတယ္။
"ငရဲလဲ စကားေတြအရမ္းတတ္လာျပီေနာ္ "ဆုိေတာ့
"အဲ့ဒါ ခင္ဗ်ားပဲ သင္ေပးတာေလ "တဲ့..............။က်မ သူ႔ကုိႏွစ္လုိစြာျပံဳးျပလုိက္မိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဆုိခ်င္တာဆုိျပီး၊က်မေတာင္းဆုိတဲ့ သီခ်င္း သံုးေလးပုဒ္ရယ္၊က်မရူးသြပ္တဲ့ ဒုိးလံုးသီခ်င္း
သံုးေလးပုဒ္ရယ္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလံုးပြဲသြားၾကည့္ၾကမယ္ေလဆုိျပီး သူနဲ႔က်မရဲ့ ဂစ္တာ၀ုိင္းေလးကုိ
အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကတယ္။
******************************
အေၾကျမိဳ႕ေလးကေန အျပီးအပုိင္ခြဲရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ေနစဥ္အခါက ဒုကၡေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း က်မတစ္ေယာက္ထဲ ျပံဳးေနမိပါတယ္။ခုေတာ့လဲ ဒါေတြက ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ပါလားကြယ္.ဒါေပမယ့္ က်မခံစားခ်က္တစ္ခုကုိ ရင္ထဲထည့္သယ္သြားခ်င္ပါသည္။က်မေနရပ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အထိ အဲ့ဒိခံစားခ်က္ကုိ
သယ္သြားျပီး တသသနဲ႔ ခံစားေနႏုိင္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ က်မရဲ့ ပူျပင္းတဲ့မီးေတာက္ေလးက က်မကုိ ဘာခံစားခ်က္မွ သယ္မသြားနဲ႔လုိ႔ ေျပာထားခဲ့ဖူးပါသည္။
က်ေနာ္လဲ ဘာခံစားခ်က္မွ ယူမထားခဲ့ဘူးတဲ့။ခင္ဗ်ားလဲ ယူမသြားပါနဲ႔တဲ့။က်မ သူ႔စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ဘာခံစားခ်က္မွ မသယ္ပဲျပန္ခဲ့ခ်င္ပါသည္။ဒါေပမယ့္အဲ့ဒိစိတ္ကူးက အရာရာကုိမျဖစ္ႏုိင္တာ မရွိေစရလုိ႔
ေၾကြးေၾကာ္ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့မသိစိတ္မွာ ဘယ္လုိမွအေကာင္အထည္ေဖာ္မရတဲ့စိတၱဇနာမ္တစ္ခုပါ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ အမ်ိဳးအမည္တပ္မရတဲ့ အဲ့ဒီခံစားခ်က္ေလးတစ္ခုကုိ က်မသယ္လာခဲ့မိတယ္.............။
*******************************************
ေအးလြန္းတဲ့ အညာေဆာင္းဟာ မေကြးျမိဳ႕မွာေတာ့ ေနရာတကာထက္ပုိလြန္းသလားလုိ႔ က်မထင္ပါသည္။
ညေနေလးနာရီဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ မေကြးျမိဳ႕သည္ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနျပီ။
ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ လမ္းမေဘးမွာ က်မတစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။
ဘယ္ကုိသြားေနမိသလဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိ မသိပါ။လမ္းေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုေထာင့္မွန္က်ျပီးရွိေနသည္။
ျမိဳ႕ဖြဲ႔စည္းပံုလွပသလုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လဲ ရွိပါသည္။
ေနလံုးက ဧရာ၀တီထဲ ၀င္ေတာ့မည္။က်မလဲ ေနမင္းၾကီးနဲ႔အတူ ဧရာ၀တီဆီေလွ်ာက္လုိက္သြားေနမိပါသည္။
ေနမကြယ္ခင္ က်မ ဧရာ၀တီဆီေရာက္မွာေပါ့။ေနလဲ ဧရာ၀တီဆီ အေရာက္၊က်မလဲ ဧရာ၀တီဆီအေရာက္..
က်မတုိ႔အတူတူသြားေနၾကသည္။
ဒီျမိဳ႕က က်မျမိဳ႕မဟုတ္ပါ။ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီးရင္ ေနာက္ထပ္က်မျမိဳ႕
မဟုတ္တဲ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိက်မခရီးဆက္ရဦးမယ္........။
ရင္ထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိပါ။လုိက္ပုိ႔ႏႈတ္ဆက္မယ့္သူ မရွိသလုိ၊ဆီးၾကိဳေပြ႕ဖက္မယ့္သူလဲ မရွိတဲ့ ဒီလုိခရီးမ်ိဳး
ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ ခရီးဆန္႔ျပီးခဲ့ျပီလဲ...။မေတြးတတ္ေတာ့တာကုိ ဘယ္သူကမွလဲ နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္။
က်မေခါင္းထဲမွာ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ တစ္ပတ္တိတိ တက္ရမယ့္သင္တန္းအေၾကာင္း၊ေနာက္ျပီး
လက္စမသတ္ႏုိင္ပဲထားခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ့ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊က်မရဲ့ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးအေမေတြ၊
သူနာျပဳဆရာမေလးေတြ၊သားဖြားဆရာမေလးေတြ။ျပဳစုရမယ့္ စာရင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ရံုးျပန္ေရာက္တာနဲ႔
ျပန္ရွင္းေပးရမယ့္ ခရီးစရိတ္ေတြ၊reportေတြ၊အဲ့ဒါေတြနဲ႔ အံုခဲလုိ႔ေနရင္းက ဧရာ၀တီဆီေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။
က်မ ဧရာ၀တီဆီေရာက္ပါျပီ။ဧရာ၀တီက ပကတိရိုးစင္းလုိက္တာ။မင္းဘူးဘက္ကမ္းကေနျဖတ္လာတဲ့
ေလႏုႏုက မင္းဘူးရနံ႔၊စကၠိန္းတဲရန႔ံ....၊ေရနံအနံ႔ေတြကသယ္လာျပီး က်မဆီလာထိခတ္တယ္။က်မရင္ေတြ
သိပ္ကုိလႈပ္ခတ္လာတယ္။ေဟာဟုိမွာျမင္ေနရတာက ကဗ်ာဆရာေတြ ကၽြန္းမၾကီးကဗ်ာရြတ္ပြဲလုပ္ေလ့ရွိတဲ့
ကၽြန္းမ်ားလား။ေရစပ္ကေန ျမစ္ကမ္းနဖူးထိ ထြန္းေနတဲ့ေသာင္ေတြေပၚမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ေရခ်ိဳး လုပ္ေနတဲ့ မိသားစုေတြ။ေနာက္ျပီးေတာ့ၾကက္သြန္ခင္း စိမ္းစိမ္းမ်ား၊အေနာက္ဘက္ကမ္းက မိႈင္းျပျပေတာင္တန္း။
ဧရာ၀တီ၊အဲ့ဒိ ဧရာ၀တီရဲ့ အဆံုးမွာ က်မေနျပီး ဧရာ၀တီရဲ့အစကုိေတာ့ ခုထိ မေတြ႕ထိ၊မခံစားဖူးေသးဘူး၊
ခုက်မေရာက္ေနတာက ဧရာ၀တီရဲ့အလယ္၊ဧရာ၀တီနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကုိ နင္းျပီး က်မရပ္ေနမိတယ္။
ဧရာ၀တီရဲ့ေဘးမွာရပ္ျပီး အဆံုးအစမဲ့စြာ က်မေငးေနမိတယ္။
***************************
ရပ္ေနတဲ့သူရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိႏုိင္မလဲ....ေတြးၾကည့္မိမလား၊တစ္ေယာက္ေယာက္အလာကုိ ေမွ်ာ္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ ထြက္သြားတာကုိ ရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
***********************
ခ်စ္တယ္လုိ႔ သူေျပာခဲ့ပါသည္။က်မက ခပ္ဟဟျပံဳးေတာ့"ဘာလုိ႔ ျပံဳးတာလဲ။မယံုဘူးမုိ႔လား က်ေနာ္သိတယ္။
ခင္ဗ်ားက တစ္ခုခုကုိ အလြယ္တကူနဲ႔ မယံုတတ္၊လက္မခံတတ္ဘူး ဆုိတာကုိ "တဲ့။
"မယံုလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ဒီစကားကုိ ကုိရဲ ဒီလုိေျပာလာမယ္ဆုိတာၾကိဳတင္သိျပီးသားျဖစ္ေနလုိ႔ေလ။ေနာက္ျပီး ကုိယ္က ကုိရဲ မေျပာေလာက္ဘူးလုိ႔လဲ ယံုၾကည္ေနမိခဲ့ျပန္ေရာေလ..." ဆုိေတာ့
"ခင္ဗ်ား အဲ့ဒိေလာက္ မပြင့္လင္းပါနဲ႔ဗ်ာ..." ဆုိျပီး သူ႔ဆံပင္ခပ္တုိတုိေလးကုိ ထုိးကုတ္ေနလုိက္ေသးတယ္။
သူ႔ကုိ "ကုိရဲ"လုိ႔က်မက တမင္ေလးစားသလုိေခၚရင္ သူမၾကိဳက္ပါဘူး။ "ခင္ဗ်ားကလဲရြယ္တူေတြပဲ၊ဘာလုိ႔
ကုိတပ္တပ္ျပီးေခၚတာလဲ "တဲ့။
"ဒါဆုိ ကုိရဲကေရာဘာလုိ႔ကိုယ့္ကုိ ခင္ဗ်ားလုိ႔ ေခၚတာလဲ "ဆုိေတာ့
"ဟ ဒါက အညာကလူေတြအကုန္လံုး ဒီလုိပဲေျပာၾကတာပဲဟာ.." တဲ့။
"'ဒါေပမယ့္ကုိယ္ကအညာသူမဟုတ္ဘူးေလ.." ဆုိေတာ့
"စကားကုိ ကပ္မေျပာနဲ႔ဗ်ာ၊က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားလုိ စကားမတတ္ဘူး"တဲ့....။
"ကဲ ကဲ ဒါဆုိလဲ ကုိယ္က ငရဲလုိ႔ ေခၚမယ္ေလ" လုိ႔ဆုိေတာ့ သူျပံဳးလုိက္တယ္။
"ဘာလုိ႔ေခၚတာလဲ ေျပာရဦးမလား" ဆုိေတာ့
" မေျပာနဲ႔ရတယ္ " တဲ့...။
"ဒါမယ့္ ငရဲဆုိေတာ့ ပူျပင္းမလား မသိဘူးေနာ္.."တဲ့၊
" အဲ့ဒါေတာ့ ကုိယ္လဲ မသိဘူးေလကြာ....၊ကုိယ့္စိတ္ခံစားမႈ မပါပဲ ဘာတစ္ခုကုိမွ မလုပ္ဖူးဘူး"
ဆုိေတာ့.. " အုိေကေလ" တဲ့။
အဲ့ဒိေန႔တုန္းက က်မသူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကေန သူနဲ႔မထိမိေအာင္ ခပ္ခြာခြာေလးထုိင္ျပီးလုိက္ခဲ့တယ္....။
အဲ့ဒိေန႔မနက္က ႏွင္းက်သံတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ၾကားမွာ က်မတုိ႔စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္ဆြံ႔အခဲ့တယ္။
သူလဲ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့သလုိ က်မလဲ ဘာစကားမွ ျပန္မစျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ................။
*****************************
"ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္ ဆုိကြာ" ဆုိေတာ့ "ဟာ ေတာထဲသြားတဲ့သီခ်င္းေတြ မဆုိခ်င္ဘူးတဲ့..........."...
"အုိး ရြာသြားတဲ့ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ဆုိတုိင္း ဒါကုိမဆုိင္ႏုိင္တာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး "ဆုိေတာ့
"တျခားတစ္ပုဒ္ေျပာ "...တဲ့။ကုိအငဲရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္ကုိ က်မ ဘယ္တုန္းကမွ ဆုိခုိင္းလုိ႔ မရသလုိ၊
က်မဆုိမယ္ တီးေပး လုိ႔လဲ ေျပာလုိ႔မရခဲ့ဖူးပါ............။
သူက ခုထြက္ေနတဲ့ LMN ထဲက လမ္း သီခ်င္းဆုိျပမယ္ဆုိေတာ့ "ဟင့္အင္း အဲ့သီခ်င္းက ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္တဲ့ သီခ်င္း"လုိ႔ က်မကေျပာေတာ့ "ဘယ္သူေျပာလဲတဲ့......."၊
" ပိတ္ဆုိ႔ျခင္းခံ တုိ႔အခ်စ္မ်ား ဘယ္လမ္းကဆက္သြယ္မလဲ "ေလ...။
"အဲ့ေနရာေလ...အဲ့ေနရာက ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ" ဆုိေတာ့
"ခင္ဗ်ားကလဲ မဆီမဆုိင္ေတြ ေတြးေနျပန္ျပီ"လုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ေခ်ပတတ္ပါတယ္။
"ငရဲလဲ စကားေတြအရမ္းတတ္လာျပီေနာ္ "ဆုိေတာ့
"အဲ့ဒါ ခင္ဗ်ားပဲ သင္ေပးတာေလ "တဲ့..............။က်မ သူ႔ကုိႏွစ္လုိစြာျပံဳးျပလုိက္မိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဆုိခ်င္တာဆုိျပီး၊က်မေတာင္းဆုိတဲ့ သီခ်င္း သံုးေလးပုဒ္ရယ္၊က်မရူးသြပ္တဲ့ ဒုိးလံုးသီခ်င္း
သံုးေလးပုဒ္ရယ္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလံုးပြဲသြားၾကည့္ၾကမယ္ေလဆုိျပီး သူနဲ႔က်မရဲ့ ဂစ္တာ၀ုိင္းေလးကုိ
အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကတယ္။
******************************
အေၾကျမိဳ႕ေလးကေန အျပီးအပုိင္ခြဲရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ေနစဥ္အခါက ဒုကၡေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း က်မတစ္ေယာက္ထဲ ျပံဳးေနမိပါတယ္။ခုေတာ့လဲ ဒါေတြက ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ပါလားကြယ္.ဒါေပမယ့္ က်မခံစားခ်က္တစ္ခုကုိ ရင္ထဲထည့္သယ္သြားခ်င္ပါသည္။က်မေနရပ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အထိ အဲ့ဒိခံစားခ်က္ကုိ
သယ္သြားျပီး တသသနဲ႔ ခံစားေနႏုိင္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ က်မရဲ့ ပူျပင္းတဲ့မီးေတာက္ေလးက က်မကုိ ဘာခံစားခ်က္မွ သယ္မသြားနဲ႔လုိ႔ ေျပာထားခဲ့ဖူးပါသည္။
က်ေနာ္လဲ ဘာခံစားခ်က္မွ ယူမထားခဲ့ဘူးတဲ့။ခင္ဗ်ားလဲ ယူမသြားပါနဲ႔တဲ့။က်မ သူ႔စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ဘာခံစားခ်က္မွ မသယ္ပဲျပန္ခဲ့ခ်င္ပါသည္။ဒါေပမယ့္အဲ့ဒိစိတ္ကူးက အရာရာကုိမျဖစ္ႏုိင္တာ မရွိေစရလုိ႔
ေၾကြးေၾကာ္ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့မသိစိတ္မွာ ဘယ္လုိမွအေကာင္အထည္ေဖာ္မရတဲ့စိတၱဇနာမ္တစ္ခုပါ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ အမ်ိဳးအမည္တပ္မရတဲ့ အဲ့ဒီခံစားခ်က္ေလးတစ္ခုကုိ က်မသယ္လာခဲ့မိတယ္.............။
*******************************************
ေအးလြန္းတဲ့ အညာေဆာင္းဟာ မေကြးျမိဳ႕မွာေတာ့ ေနရာတကာထက္ပုိလြန္းသလားလုိ႔ က်မထင္ပါသည္။
ညေနေလးနာရီဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ မေကြးျမိဳ႕သည္ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနျပီ။
ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ လမ္းမေဘးမွာ က်မတစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။
ဘယ္ကုိသြားေနမိသလဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိ မသိပါ။လမ္းေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုေထာင့္မွန္က်ျပီးရွိေနသည္။
ျမိဳ႕ဖြဲ႔စည္းပံုလွပသလုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လဲ ရွိပါသည္။
ေနလံုးက ဧရာ၀တီထဲ ၀င္ေတာ့မည္။က်မလဲ ေနမင္းၾကီးနဲ႔အတူ ဧရာ၀တီဆီေလွ်ာက္လုိက္သြားေနမိပါသည္။
ေနမကြယ္ခင္ က်မ ဧရာ၀တီဆီေရာက္မွာေပါ့။ေနလဲ ဧရာ၀တီဆီ အေရာက္၊က်မလဲ ဧရာ၀တီဆီအေရာက္..
က်မတုိ႔အတူတူသြားေနၾကသည္။
ဒီျမိဳ႕က က်မျမိဳ႕မဟုတ္ပါ။ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီးရင္ ေနာက္ထပ္က်မျမိဳ႕
မဟုတ္တဲ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိက်မခရီးဆက္ရဦးမယ္........။
ရင္ထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိပါ။လုိက္ပုိ႔ႏႈတ္ဆက္မယ့္သူ မရွိသလုိ၊ဆီးၾကိဳေပြ႕ဖက္မယ့္သူလဲ မရွိတဲ့ ဒီလုိခရီးမ်ိဳး
ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ ခရီးဆန္႔ျပီးခဲ့ျပီလဲ...။မေတြးတတ္ေတာ့တာကုိ ဘယ္သူကမွလဲ နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္။
က်မေခါင္းထဲမွာ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ တစ္ပတ္တိတိ တက္ရမယ့္သင္တန္းအေၾကာင္း၊ေနာက္ျပီး
လက္စမသတ္ႏုိင္ပဲထားခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ့ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊က်မရဲ့ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးအေမေတြ၊
သူနာျပဳဆရာမေလးေတြ၊သားဖြားဆရာမေလးေတြ။ျပဳစုရမယ့္ စာရင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ရံုးျပန္ေရာက္တာနဲ႔
ျပန္ရွင္းေပးရမယ့္ ခရီးစရိတ္ေတြ၊reportေတြ၊အဲ့ဒါေတြနဲ႔ အံုခဲလုိ႔ေနရင္းက ဧရာ၀တီဆီေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။
က်မ ဧရာ၀တီဆီေရာက္ပါျပီ။ဧရာ၀တီက ပကတိရိုးစင္းလုိက္တာ။မင္းဘူးဘက္ကမ္းကေနျဖတ္လာတဲ့
ေလႏုႏုက မင္းဘူးရနံ႔၊စကၠိန္းတဲရန႔ံ....၊ေရနံအနံ႔ေတြကသယ္လာျပီး က်မဆီလာထိခတ္တယ္။က်မရင္ေတြ
သိပ္ကုိလႈပ္ခတ္လာတယ္။ေဟာဟုိမွာျမင္ေနရတာက ကဗ်ာဆရာေတြ ကၽြန္းမၾကီးကဗ်ာရြတ္ပြဲလုပ္ေလ့ရွိတဲ့
ကၽြန္းမ်ားလား။ေရစပ္ကေန ျမစ္ကမ္းနဖူးထိ ထြန္းေနတဲ့ေသာင္ေတြေပၚမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ေရခ်ိဳး လုပ္ေနတဲ့ မိသားစုေတြ။ေနာက္ျပီးေတာ့ၾကက္သြန္ခင္း စိမ္းစိမ္းမ်ား၊အေနာက္ဘက္ကမ္းက မိႈင္းျပျပေတာင္တန္း။
ဧရာ၀တီ၊အဲ့ဒိ ဧရာ၀တီရဲ့ အဆံုးမွာ က်မေနျပီး ဧရာ၀တီရဲ့အစကုိေတာ့ ခုထိ မေတြ႕ထိ၊မခံစားဖူးေသးဘူး၊
ခုက်မေရာက္ေနတာက ဧရာ၀တီရဲ့အလယ္၊ဧရာ၀တီနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကုိ နင္းျပီး က်မရပ္ေနမိတယ္။
ဧရာ၀တီရဲ့ေဘးမွာရပ္ျပီး အဆံုးအစမဲ့စြာ က်မေငးေနမိတယ္။
***************************
ရပ္ေနတဲ့သူရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိႏုိင္မလဲ....ေတြးၾကည့္မိမလား၊တစ္ေယာက္ေယာက္အလာကုိ ေမွ်ာ္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ ထြက္သြားတာကုိ ရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
***********************
16 Responses to “ရပ္ေနသူ႔ ရင္ထဲမယ္...........”
ငါ့ညီမၾကီးလည္း
ရင္ဘတ္ထဲမွာ ပန္းေတြ ပြင့္တတ္ေနျပီထင္ပါ့... း)
ရပ္ၾကည့္ေနသူကို
ဧရာ၀တီကေတာ့ ရပ္မၾကည့္သြားဘူး မဟုတ္လား...
စာေကာင္းေလးပါ...
စမ္းေခ်ာင္းတခု စီးဆင္းသြားသလိုမ်ိဳး...
ေကာင္းတယ္..
အခ်စ္ဝတၱဳေလးေတြကို အဲသလိုေလး
အျဖတ္အေတာက္ေလးေတြနဲ႕ ခ်ထားခဲ့တာ ၾကိဳက္တယ္..
လူဘဝက တစ္ပိုင္းစီ တစ္ပိုင္းစီ ဆက္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းရွည္ၾကီးပါဗ်ာ..
ေဆာင္းပါးေလး လာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
သိပ္လွတဲ့ ဧရာ၀တီကုိ ျမင္ခ်င္ပါရဲ႕။
သယ္ခ်င္း
ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ ၀တၳဳတုိေလး လာအားေပး ပါတယ္။ သယ္ခ်င္းက ျမစ္ညာမွာေနတယ္။ ခု ျမစ္လယ္ကုိ ေရာက္ေနတယ္။ ျမစ္ထိပ္မွာေတာ့ အမႊာ ညီအစ္မရွိေနတယ္လို႔ပဲ သိထားလုိက္ပါ။
ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္။
ရပ္ေနတဲ့သူရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိႏုိင္မလဲ....ေတြးၾကည့္မိမလား....၊တစ္ေယာက္ေယာက္အလာကုိ ေမွ်ာ္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ ထြက္သြားတာကုိ ရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
အဲဒါေလးတအားႀကိဳက္တယ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္ နႈတ္ဆက္တာလိုမ်ိဳးေပါ႔ ဆံုေတြ႔လို႔နႈတ္ဆက္သလား ခြဲခြာဖို႔နႈတ္ဆက္သလား အားေပးေနတယ္ေၾကးမံု
ဧရာ၀တီ...၊အဲ့ဒိ ဧရာ၀တီရဲ့ အဆံုးမွာ က်မေနျပီး ဧရာ၀တီရဲ့အစကုိေတာ့ ခုထိ မေတြ႕ထိ၊မခံစားဘူးေသးဘူး၊
ညီမၾကီးေရ- အဲဒီ အဖြဲ႕ေလးကို သေဘာက်မိပါရဲ႕။
ဒါေတြဟာ.. အခ်ိန္နဲ႕အရြယ္အရ.. အလိုလို ပြင့္လာတဲ့ ပန္းေလးေတြ ေ၀ေနတဲ့ စာေလးေတြပါ။
အယ္...နင္လည္း ဒါမ်ိဳး ဇတ္လမ္းေတြရွိတယ္ ၀ိုး မိုက္တယ္ေ၀့ ရင္တြင္းညွစ္ေတြ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ အစကေတာ့ ၾကည္နူစရာနဲ႔ အဆံုးက်ေတာ့ ေၾကကြဲမႈေတြ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ေနာ္ ဒါ ငါတို႔အတြက္ အခ်စ္က ဒဏ္မ်ား ခတ္တာလားလို႔ း)
တကယ္႔ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ မmirror
ေမ႔ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ႔ မေကြးျမိဳ႕ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘး
လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔တာေတြကို သတိရသြားပါတယ္.. တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ.. ခံစားခ်က္ေတြတူလိုက္တာ
ဧရာ၀တီ...၊အဲ့ဒိ ဧရာ၀တီရဲ့ အဆံုးမွာ က်မေနျပီး ဧရာ၀တီရဲ့အစကုိေတာ့ ခုထိ မေတြ႕ထိ၊မခံစားဘူးေသးဘူး၊ ခုက်မေရာက္ေနတာက ဧရာ၀တီရဲ့အလယ္၊ဧရာ၀တီနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကုိ နင္းျပီး က်မရပ္ေနမိတယ္............။
ညီမေလးေရ ေကာင္းလိုက္တဲ့အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေလးပါလား..
ရပ္ေနသူ႔ရင္ထဲကို ေငးၾကည့္ခဲ့တယ္။
ေမွ်ာ္ေနတာလည္းမဟုတ္ ထြက္သြားတာၾကည့္တာလဲ မဟုတ္.. ရပ္ခ်င္လို႔ကို ရပ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္ေလ..
ရပ္ေနတဲ့သူရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိႏုိင္မလဲ....ေတြးၾကည့္မိမလား....၊တစ္ေယာက္ေယာက္အလာကုိ ေမွ်ာ္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ ထြက္သြားတာကုိ ရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ တဲ့ အဲ့စာေၾကာင္းေလး အရမ္းသေဘာက်သြားတယ္
မေမရာေရ
အင္း သစ္ပင္ေတြရဲ႔ အရိပ္အရပ္ဘယ္ေလာက္ရွည္မွ
နင္ျပန္လာမလဲ ဆိုၿပီးေစာင့္ခဲ့ဖူးတယ္
ေကာင္းတယ္ညီမေလးေရ ...တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ
တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္စံုတစ္ရာကို ေစာင့္ေနခဲ့ဖူးမွာပါ တခါတခါ လာမွာကိုမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ
ေစာင့္ဆိုင္းေနမိတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးလည္း ရွိတယ္ဟ
အစ္ကုိေအာင္သာငယ္..ဒီလုိပါပဲတစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ဘီလူး မ်က္ရည္က်ျပၾကည့္တာပါ။အားေပးတာ ေက်းဇူး။
ကဗ်ာဆရာၾကီး ကုိလင္းဒီပေရ...၊အားေပးတာလဲ ေက်းဇူး။
မန္႔တာကုိပဲ ကဗ်ာဆန္ဆန္မန္႔သြားလုိ႔လဲ ေက်းဇူးဗ် ေနာ္။
ေအာင္ေျမေရ..၊သြားၾကမလား း)
ကုိ၀င္းေဇာ္..၊လမ္းညႊန္တာ ေက်းဇူးပါ၊
မြန္ေရ့ အားေပးေနတယ္ဆုိလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ေလ..။
အစ္မ ေက..၊ဒီမွာ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။အစ္မက သေဘာက်မိပါရဲ့ဆုိလုိ႔..။
သယ္ရင္းမ်ိဳးၾကီးေရ့..ဘယ္သူေျပာလဲ ရင္တြင္းညွစ္လုိ႔..။ဟီး...။
ဒါ ငါတို႔အတြက္ အခ်စ္က ဒဏ္မ်ား ခတ္တာလားလို႔ း) တဲ့လား။အဲ့ဒါေတာ့ ငါလဲ မသိဘူးေလ..။
ေမာင္ေလး craton ကေရာ ေရာက္ဖူးတာလား၊အင္းေပ့ါ တူေနမွာေပါ့ ဒီအခ်ိန္က အဲ့ေဒသေတြကုိ လြမ္းခ်င့္စရာ အခ်ိန္ေလ။လာေလ..စုလြမ္းၾကာတာေပါ့။
အစ္ကုိၾကီး ေဆာင္းယြန္း...ေက်းဇူးပါ။
ကဗ်ာဆရာၾကီးကုိေတာ့ မမွီေသးဘူးထင္တယ္။
အစ္မ မေနာ္..ေက်းဇူးပါရွင္။
ညီမေလး ညီညီ..အစ္မေတြေ၀တာကုိ သိလုိ႔ အဲ့လုိမန္႔ခဲ့တာလား..ဟင္..။
ကုိဂ်ဲေရ..ေက်းဇူးဗ်.ေနာ္..။
ကုိစုိင္း....ေရွ႕ဆံုးက အင္း.....ဆုိတာကုိေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးမိရဲ့..။
က်မဒီလုိ စာေတြေရးတာကုိ လာဖတ္ေပးတဲ့သူေတြအားလံုးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ႏွင္းေတြ၊ ဧရာဝတီေတြ ကို ညီမေလး ပံုရိပ္လိုပဲ ဒူကဘာႀကီးလဲ ရပ္ေနသူ႔ ရင္ထဲကို ေငးၾကည့္ခဲ့တယ္။
ခြဲခြာသြားသူနဲ႔ က်န္ရစ္သူ ဘယ္သူပိုနာက်င္လဲ ဆို အေျဖက
ကြၽန္ေတာ္ပါတဲ့ ..
ဖတ္ဖူးျပီး အလြတ္ရေနတဲ့ စာေၾကာင္းေလးပါ။
Post a Comment