သြားႏွင့္ဦးေတာ့ ဆရာေရ...

နားေထြးသြားလားဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ ဆရာ့ဆီမွ စတင္ၾကားဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြမ္းေလးတျမံဳ႕ျမံဳ႕၀ါးရင္း စာရွင္းျပလုိက္၊ သူ႔ကုိယ္သူ မႏုိင့္တႏုိင္နဲ႔ မတ္တပ္ေလးရပ္ျပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ စာေရးလုိက္ လုပ္ေနရင္း ေက်ာင္းသား အေယာက္(၂၀)ေက်ာ္ထဲမွာ ဘယ္တစ္ေယာက္က စိတ္မ၀င္စားဘူး ျဖစ္ေနလဲဆုိတာ သူျမင္တတ္သည္။ စိတ္မ၀င္စားတာလား၊ နားမလည္တာလားဆုိတာလဲ သူ ခြဲျခားတတ္သည္။

ဆရာက စာသင္ အလြန္ေကာင္းသည္။ သူ႔သင္ၾကားမႈပံုစံကုိ က်မတုိ႔ေတြ မမွီမကမ္းနဲ႔ လုိက္သင္ရတဲ့အခါ မ်က္လံုးမ်ား ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ နားအူနားလည္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပံုရသည္။ အဲ့လုိျဖစ္ၾကတဲ့အခါတုိင္း နားေထြးသြားလားလုိ႔ ေမးတတ္းစျမဲ။ စၾကားခါစတုန္းက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်မတုိ႔ ျပံဳးမိတတ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာေတြလဲ တျဖီးျဖီး ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ က်မတုိ႔အဲ့ဒိ နားေထြးသားလားဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ဆရာနဲ႔ကုိ အတြဲတုိက္ တြဲျပီးေတာ့ပါ မွတ္မိေနေတာ့သည္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတြလဲ နားေထြးသြားလားလုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္မိၾကသည္။ အဲ့လုိအခါတုိင္းလဲ ဆရာ့ကုိ ေျပးေျပးလႊားလြား သတိရျဖစ္သည္။

ဆရာက သိပ္ကုိေတာ္တဲ့ဆရာ၊ ျပီးေတာ့ သိပ္ကုိ တန္ဖုိးၾကီးတဲ့ဆရာ။ အတတ္ပညာရွင္တေယာက္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကုိလဲ သိပ္တန္ဖုိးထားတတ္တဲ့ ဆရာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မလုိ႔လဲ ဆရာကျမန္မာျပည္မွာ မေအာင္ျမင္ရွာဘူး။ ေနႏုိင္စားႏုိင္ရံုသာ..။

က်မတုိ႔ တတိယႏွစ္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔တုိင္း ဆရာ့ဆီမွ စာသင္ခြင့္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက ဆရာက ပင္စင္စားျဖစ္ေနျပီ။ အဲ့ဒိအခ်ိန္ထဲက ဆရာ့အသက္က ၇၀ နီးပါး။ ပင္စင္ မယူခင္ထိ ေက်ာင္းမွာပဲ စာသင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ ပင္စင္ယူျပီး ခဏနားသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်မတုိ႔ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္မဟာက အင္မတန္ အေထာက္အပံ့ေတြ အားေကာင္းလြန္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ Medical Imaging ဆုိတဲ့ ဘာသာရပ္ကုိ သင္ႏုိင္မယ့္ ဆရာရယ္လုိ႔မရွိတာနဲ႔ ဆရာ့ကုိပဲ ျပန္ေခၚရသည္ ဆုိၾကသည္။

က်မသိသေလာက္ ေက်ာင္းက ဆရာ့ကုိ လခ မေပးၾကပါ။ ဆရာေနတဲ့ သန္လ်င္ကေန ျမိဳ႕ထဲ စုိက္ပ်ိဳးေရးလိပ္ခံုးအထိ ေသာၾကာေန႔လာတုိင္း ကားငွားလာတဲ့ ကုန္က်စရိတ္၊ ဆရာ့အတြက္ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ေကာ္ဖီ၊အေအး စတဲ့ကုန္က်စရိတ္ေတြ အားလံုး၊ ျပီးေတာ့ အသက္ၾကီးလွျပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာ့အတြက္ ဗာဟီရကိစၥမွန္သမွ် ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြကပဲ က်ခံရသည္။ ေျပာရရင္ အျပင္က်ဴရွင္ယူသလုိမ်ိဳးနဲ႔ ဘာမွမထူးျခားလွ။ အဲ့ဒီလုိအေျခအေနမွာ ဆရာက တပည့္ေတြကုိ အားနာသည္။ တပည့္ေတြက ဆရာ့ကုိ တျပန္အားနာသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာနဲ႔ၾကားမွာ နားလည္မႈေတြ အမ်ားအျပားတည္ေဆာက္ျပီး စာသင္ၾကရသည္။ စာသင္ႏွစ္ျပီးရင္ ေက်ာင္းသားေတြက အထုိက္အေလ်ာက္ကန္ေတာ့တာမ်ိဳးေတာ့ ရွိသည္။ ဒါလဲ တစ္လနဲ႔တစ္လ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာင္ အလ်င္မွီေအာင္ သံုးေနၾကရတဲ့ နယ္ကလာျပီး ေက်ာင္းတတ္တဲ့လူေတြမ်ားတဲ့အတြက္ ဘာမွေတာ့ ေျပာပေလာက္စရာမရွိပါ။

ဆရာ့ေစတနာက ခန္႔မွန္းၾကည့္လုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ကုိ ထက္သန္သည္။ စိတ္ဓာတ္လဲ ျပင္းထန္လြန္းသည္။ ဆရာျပန္ေျပာျပတဲ့ သူ႔ငယ္ဘ၀ေတြဆီက က်မ သင္ယူရရွိလုိက္တာေတြက တန္ဖုိးၾကီးမားလွပါသည္။ ကံ့ေကာ္ေတာ၊ အင္းလ်ားနဲ႔ သထံု၊ ပင္းယနဲ႔ မႏၱေလးေဆာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာဆုိ ဆရာ့မ်က္ႏွာမွ အျပံဳးတုိ႔က အင္မတန္ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘံုေဘမွာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ သြားလုပ္ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ အိႏၵယလူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ဆရာေျပာျပလုိ႔ အနည္းအက်ဥ္း တီးမိေခါက္မိရွိခဲ့သည္။ သူ ဘံုေဘမွာ အၾကာၾကီးေနျပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္လာတဲ့အခါ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေလယာဥ္မယ္ေလးကုိ စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းျဖစ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈေလးကအစ တပည့္ေတြစိတ္၀င္စားလာေအာင္ ေျပာတတ္သည္။

ဆရာက လူေကာင္ေလးက ေသးေသးေလး ေပမယ့္ ပုဆံုးနဲ႔တုိက္ပံုကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တတ္သည္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။ ျပီးေတာ့ ႏူးည့ံညင္သာသည္။ သူစိတ္ထြက္လာျပီဆုိလွ်င္လည္း က်မတုိ႔တစ္ေတြ ေနစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရသည္။

စာကုိ အေသခ်ာသင္ျပီး အေသအခ်ာ စစ္သည္။ တကၠသုိလ္တက္ခဲ့သည့္ေလးႏွစ္မွာ ဆရာစစ္မွပဲ Unseen Question ဆုိတာျမင္ဖူး၊ ၾကံဳဖူး၊ ေျဖဖူးခဲ့သည္။ တစ္ပုဒ္ကုိ တစ္မွတ္ပဲေပးျပီး တစ္ခန္းေလာက္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူးေလဆုိျပီး လႊတ္လုိက္တာနဲ႔ စာေမးပြဲက်ျပီဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ စာေမြးပြဲေတြကုိ ဆရာက စစ္တတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသင္ထားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြက ဘယ္ဟာကုိ က်က္လုိ႔က်က္ရမယ္မွန္း မသိ။ ဘယ္ဟာက က်က္စရာ၊ဘယ္ဟာက ဖတ္စရာလုိ႔လဲ မရွိ။ သင္ခ်င္သလုိေတြသင္ျပီး ေမးခ်င္သလုိေတြေမးသည္။ ကုိယ္ေတြလဲ ေျဖခ်င္သလုိေျဖခဲ့ပံုရသည္။ အေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

မင္းတုိ႔ Instant ရဲ့ အနက္အဓိပါယ္ကုိ သိၾကားလားကြ။ အင္ ဒါေလးမ်ားသိတာေပါ့လုိ႔ ေတြးလုိက္မိသည္။ ေျပာလက္စ စကားကုိ ခဏရပ္ထားျပီး အာရံုစူးစုိက္မႈကုိ ယူသည္။ တပည့္ေတြ စိတ္၀င္စားေနျပီဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိမွ ႏွပ္ထားတဲ့ေကာ္ဖီၾကမ္းတခြက္ရဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးရင္းရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏုိ႔ဆီေလးထည့္ရတယ္ကြာ။ ႏုိ႔ဆီထည့္မယ္ဆုိေတာ့ အဲ့ဒိႏို႔ဆီဗူးထဲ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္လုိ႔ ေရခြက္နဲ႔ ခံျပီးထည့္ထားရမယ္ကြာ။ ေရခြက္ထဲမွာ ႏုိ႔ဆီဗူး သံေခ်းမတက္ဖုိ႔လဲ မင္းတုိ႔ သတိထား ရဦးမယ္ကြာ။ ကဲ ႏွပ္ထားတဲ့ေကာ္ဖီလဲရျပီ။ ႏုိ႔ဆီ၊သၾကားလဲ ရျပီ၊ အုိေက ေကာင္းျပီ၊ေဖ်ာ္ေတာ့မယ္။ မင္းတုိ႔ဘာသာမင္းတုိ႔ ေဖ်ာ္တာထက္ တကယ္ေဖ်ာ္တတ္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳရ ၀ါရင့္သဘာရင့္ အေဖ်ာ္ဆရာက မင္းတုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ေဖ်ာ္ေပးတာဆုိ ပုိမေကာင္းဘူးလားကြာ။ ကဲ မင္းတုိ႔ အဲ့ဒီ ကရိကထ ေတြမခံခ်င္ရင္ေတာ့ စူပါေလးတစ္ထုတ္သာ ေျပး၀ယ္ျပီး ေကာ္ဖီခြက္ထဲ ေဖာက္ထည့္လုိက္ၾကကြာ။ ေျပာလက္စစကားကုိ ခဏေလးရပ္ျပီးေတာ့မွ မင္းတုိ႔သင္ေနရတဲ့ပညာေရးကလဲ ေျပာရရင္ Instant ပညာေရးပါကြာ။ စူပါေကာ္ဖီမစ္လုိပဲဲ အင္းစတန္႔ပညာေရးေပါ့ကြာနဲ႔ ကြမ္းေလးျမံဳ႕ျပီး ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက တသက္လံုးစာ အမွတ္ရစရာမ်ား ျဖစ္သည္။

ဆရာ့ေျခေထာက္ေလးတဘက္က မသိမသာနိမ့္ေနသည္။ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ့ မရအရ ႀကိဳးစားျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့မယ့္လူပါ။ အသက္ၾကီးလာလုိ႔  ကုိယ့္အရုိးကုိယ္မႏုိင္ေတာ့ နိမ့္နင္း၊ နိမ့္နင္းျဖစ္ေနတာေလးက အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက အားမေလွ်ာ့ပါ။ သံုးထပ္ေျမာက္ သုိ႔မဟုတ္ ေလးထပ္မွာရွိတဲ့ က်မတုိ႔ရဲ့ စာသင္ခန္းဆီေရာက္ဖုိ႔ သူ႔ဘာသာသူ ေလွကားလက္ရမ္းေလးကုိ အားျပဳျပီး ဆြဲတက္သည္။ ေဘးက တပည့္ ေတြက တြဲကူရင္လဲ ကူတယ္ဆုိရံုေလးပဲ လက္ခံသည္။ တြဲကူတာကုိခ်ည္းပဲ မွီျပီး မလုိက္ဖူးပါ။

ခုေတာ့ ဆရာက သူ႔ကုိ ဘယ္သူမွ တြဲကူလုိ႔မရတဲ့လမ္းကေလးတခုကုိ သူ႔ဘာသာသူ ေလွ်ာက္လုိ႔ သြားႏွင့္ျပီ။ ခံစားခဲ့ရတဲ့ေရာဂါေ၀ဒနာက ၾကီးမားေပမယ့္ ဆရာ့အေနနဲ႔ ေအးေဆးသက္သာစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ႏုိင္လိမ့္မယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ေနသည္။

ရန္ကုန္မွာရွိေနတုန္းက ဆရာေဆးရံုတက္ေနတယ္လုိ႔ သတင္းရသည္။ မသြားျဖစ္။ အဲ့သည္ရက္ေတြမွာပဲ ဦး၀ိစာရလမ္းေပၚရွိ တပ္မေတာ္ေဆးရံုေရွ႕က အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မ၀င္ျဖစ္။ တခါတခါ ကုိယ့္ျမစ္မ်ားက သူမ်ားတကာေတြထက္  ေကာက္ေကြ႔လြန္းသည္။ ေျခလွမ္းေတြက မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သတိရျခင္းစိတ္မ်ားေတာ့ ျဖစ္မိပါသည္။

အခုလဲ ခ်စ္ခင္ရပါေသာဆရာေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစဟု သာမန္ရုိးက် ဆုေတာင္းေပးမိသည္။ သြားႏွင့္ဦးေတာ့ ဆရာေရ...ဟုသာ တိတ္တိတ္ေလး အထပ္ထပ္ေျပာေနမိသည္။

(၁၇.၄.၂၀၁၀ ေန႔တြင္ Brain Tumor ျဖင့္ဆံုးပါးသြားေသာ ဆရာၾကီးသုိ႔....)

ဒီစာေလးေရးထားတာ "ဆရာဆံုးျပီ " ဆုိတဲ့သတင္းၾကားတဲ့ေန႔တုန္းထဲက။ အဲ့ဒိေန႔က စိတ္ခံစားမႈေတြေပါင္းဆံု ျပီး လတ္စမသတ္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ခုမွတင္ျဖစ္ေတာ့သည္။