ဘ၀ဆုိတဲ့ ေျမြေကာင္ဆုိးကမွ
ငုိေအာင္စ ေနရင္
ငုိတတ္ေအာင္ ငုိဖုိ႔ပဲ ...။
လက္သည္းထိပ္ကုိ နာနာကုိက္
တအိအိနဲ႔ ငုိခ်လုိက္စမ္း...။
ခက္ေနတာက..
ငါ့မ်က္ရည္ျမစ္ေၾကာတေလွ်ာက္
ေခ်ာ္ရည္ပူေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေနတာ..။
ငါ...
ဒီေန႔ည ေပ်ာ္ရႊင္တယ္
ငါ..
မနက္ဖန္မနက္ မုိးမလင္းခင္မွာ... ငိုေၾကြးမယ္
ငါ့ကုိ ..
လာမတားနဲ႔ ....။
ရုိးသားမႈကုိ ရြက္ကုန္လႊင့္ျပီး...
ငါ ဘာကုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူူးဆုိတာ
ငါ့ကုိယ္ငါ ရင္းလုိ႔....
ငါ ယံုၾကည္၏။
ငါ့ကဗ်ာေတြထဲမလဲ
ငါ့ရွိရွိသမွ်
ငါ့ပုိင္ဆုိင္သမွ်...
ငါ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အကုန္မပါႏုိင္ခဲ့...
အဲ့ဒီလုိနဲ႔..
လူေတြၾကား ျဖတ္ေလွ်ာက္ဖြင့္မေပးဘဲ
၀ွက္ထားမိတဲ့
ငါ့မ်က္ရည္အန္ဖတ္ေတြ...။....။
Mirror
Sunday, May 02, 2010
« Newer Post
Older Post »
13 Responses to “မ်က္ရည္အန္ဖတ္”
ဘယ္ေလာက္ထိ မိုင္ကုန္ေအာင္ ငိုႏိုင္မလဲ...။
ငိုသံေတြတလွည့္ ရယ္သံေတြတလွည့္...။
ဘဝဟာ
ငိုလိုက္ ေမာလိုက္ ခဏနားလိုက္
ရယ္လိုက္ ေမာလိုက္ ခဏနားလိုက္
လည္ေနတဲ့ သံသရာ ဘီးလံုးၾကီးထဲ ။
မ်က္ရည္ အန္ဖတ္ေတြ ျပီးတဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ ေတာ့ ေရခဲျမစ္ေပၚေလာင္းေလွေလွာ္ ျပီး ရိုးသားစြာအသက္ရွဴ ရသလိုပါပဲ။
အားလုံးတန္ဖိုးရွိတယ္ မေၾကးမုံေရ... မ်က္ရည္အန္ဖတ္ေတြကို အန္ထုတ္ျပီးတိုင္း ေလာင္းေလွေရာက္လာတယ္ေနာ္....
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကိုယ္ေသာက္ရင္း
မနက္ဖန္ေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ပါေစ
ေရစီးတခါေရသာတလွည့္ေပါ့
ဘ၀ဆုိတဲ့ ေျမြေကာင္ဆုိးကမွ
ငုိေအာင္စ ေနရင္
ငုိတတ္ေအာင္ ငုိဖုိ႔ပဲ ...။
ငိုသံေတြအဆံုးမွာ တခုခုေတာ႔ ရိွမွာပါ ...
အမယ္မင္းရယ္မွ ေျပာရေတာ့မယ္ (ဟို မင္းသမီးၾကီးေတြ ငိုကာနီးက် ဆုိသလို ငိုခ်င္းနဲ႔ ဖတ္ေနာ္ း) ) ။
ငိုသာငို မတားနဲ႔ တားတဲ့သူ ျပိတၱာေပါ့ မ်က္ရည္ဆိုတာ ခံစားခ်က္ေတြကို လႊတ္ေပးတဲ့ ထြက္ေပါက္ေပးတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ ငါလည္းတစ္ခါခါ ငိုတယ္ ေပ်ာ့တယ္လို႔မေျပာနဲ႔ အဲ့တာ ေလာကၾကီးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနတယ္လို႔ ေခၚတယ္ ။
သယ္ရင္း အဲ့ရိုးသားမႈ ဆိုတာၾကီးကို ကိုယ္ကလြဲျပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ လိုက္ရွင္းျပမေနနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္မွ ျဖဴေနရင္ျပီးတာပဲ က်ေနာ္ကတကယ္ရိုးတာပါဗ်ာလို႔ သြားေျပာၾကည့္ ( ေသာက္၇ူး ) လို႔ေျပာခံရမွာ က်ိန္းေသ ။
ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ဘေလာ့က ကိုယ့္ရဲ့ထြက္ေပါက္ဆိုေပမယ့္လည္း ေဖၚသင့္တာေဖၚ ဖုန္းသင့္တာဖုန္းေပါ့ေနာ့္ အကုန္လွစ္ျပလိုက္မွျဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးေတာ့နည္းရၾကီရဲ့ ဆိုသလိုျဖစ္ေနအံူးမယ္ ။
ၾကာပါတယ္ကြာ လူေတြၾကားထဲ ၀ွက္ထားတဲ့ မ်က္ရည္အန္ဖတ္ေတြ သၾကၤန္ေရလိုပက္ထည့္လိုက္ ရဲဖမ္းေတာ့လည္း လိုက္သြားေပါ့ကြ ဘာျဖစ္တာမွတ္လို႔ ဟဲဟဲ
သယ္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ခ်ီးယား အီးယား :P
ေအာ္ထုတ္လိုက္တာ အၾကီးၾကီးပါလား
ပဲ့တင္အထပ္မခံနဲ႔ .. တစ္ရွဴးေတာ့မပါလာဘူး
ေရာ့ ကဗ်ာနဲ႔ သုတ္လိုက္
ေနသာဖို႔ကအေရးၾကီးတယ္
ငုိခ်င္ရင္ ငိုခ်လိုက္ပါအမေရ။ ငိုေၾကြးတာဟာ အရံႈးေပးတာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ညီမေတာ့ ယံုတယ္။ တခါငိုၿပီးသြားရင္ ခံစားရတာေတြကိုအန္ထုတ္ၿပီးၿပီမို႕ အားသစ္ေတြျပန္ရလာတတ္တယ္။
ဖိနပ္ေတြခြ်တ္ ...
လက္နွစ္ဖက္ကို ဆန္ ့တန္းျပီး
ဟိုး ... အေရွ ့ဆီကို ေလွ်ာက္
မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္တဲ့အထိ
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ မေၾကးမံု
ေလးစားအားေပးလ်က္။
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္-ေန ့သစ္
၀ွက္မထားပါနဲ့ ညီမေလးရယ္ ...ငိုခ်င္ရင္ငိုသာခ်လိုက္ပါ ။ ေပ်ာ္စရာရွိေတာ့လည္း ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့ ။ ဘ၀က တိုတိုေလးရယ္ပါ ။
ကဗ်ာကို ကဗ်ာနဲ႔ပဲ မန္႔ခဲ့မယ္ေနာ္။
"ေလာကဓံထက္ပိုျပီး ခက္တေရာ္တဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအို
လႈိင္းေဘာင္ဘင္ အထပ္ထပ္ေပၚ
အသက္အသစ္ေမြးဖြားမႈနဲ႔
ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကြ႔ေကာက္ခဲ့ရသူရဲ႔
တရံေရာမ်ား
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလိုခ်င္ရင္
ဒုကၡနဲ႔ေတြ႔လိုက္
အဲဒီ .. မရိုးတဲ့ေတးနဲ႔
တသြင္သြင္
ေဇာအဟန္ပံုၾကမ္းမ်ား
ျမစ္ကိုေငးၾကည့္ရင္း
ျမစ္ျဖစ္ခဲ့သူ။"
ေမာင္ေဆးရိုး ၏ ျမစ္ ကဗ်ာမွ -
ငို . . . . ဆင့္ကာပူမွာ ဆင့္ကာ ပူေနပီလား ???
ရိုးသားမႈဆိုတာ တခါတေလေတာ့လည္း ရြက္ကေလးခ်ၿပီး ေမွ်ာေနသင့္တဲ့အခါ ရွိတယ္ထင္တယ္ အမရဲ႕..
ရြက္ကုန္လႊင့္ေပမယ့္ ေလက ေကာင္းေကာင္းမတုိက္တဲ့အခါ ျပႆနာေလ..
ေအာ္ ေလွသမားမဟုတ္လို႔ မသိတာ အၿပစ္မဆိုေတာ့ဘူး
ေလမလာဘဲ ရြက္တိုက္တဲ့ ဘယ္ေလွသမားမွ မရွိဘူး
:P
Post a Comment