အသိမဲ့

ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ကူးက ဘယ္အခ်ိန္ကျဖစ္ေပၚခဲ့သလဲဆုိတာ သူ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ခုေတာ့ ၾကည့္ေန လက္စရုပ္ရွင္ကုိ ပိတ္လုိက္ျပီးသားျဖစ္သြားျပီ။ဟင့္အင္း..ပိတ္လုိက္တာမဟုတ္ဘူး။ ခဏေလးရပ္ထားတာ။ ျပန္ၾကည့္ခ်င္ရင္ၾကည့္မယ္။မၾကည့္ခ်င္ရင္လဲ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။စိတ္အေျပာင္းအလဲျမန္လုိက္တာလုိ႔ ေျပာခ်င္ ရင္လဲ ေျပာေပါ့။ခု သီခ်င္းနားေထာင္ေတာ့မလား လုိ႔...။

ကဗ်ာဆရာတေယာက္ ပုိ႔ေပးထားတဲ့ ခင္၀မ္းသီခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား သူ႔မွာရွိသည္။ကဗ်ာဆရာ ဆုိလုိ႔။ အဲ့ဒီ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ဆံုျပီး ေလဖုတ္ဖုိ႔ခ်ိန္းထားတာ သြားသတိရသည္။ဖုန္းနာပါတ္ေျပာင္းထားတာ သူမသိေသးဘူး။ ေျပာဖုိ႔လုိလား။အင္း လုိတာေပါ့။သူ႔ကုိ တခ်က္လွမ္းျပီး သတင္းေပးလုိက္သည္။ေနာက္ေတာ့ ဂဏန္း (၈) နဲ႔ စေသာ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားအေၾကာင္း သတိရသည္။

သီခ်င္းနားေထာင္မလုိ႔ သီခ်င္းရွာေနတာကုိ ျပန္သတိရသည္။ျမင္ျမင္ရာ ခင္၀မ္းသီခ်င္းတပုဒ္ဖြင့္လုိက္သည္။ ခဲြခြာျခင္းကုိႏွစ္သိမ့္ တဲ့။အခ်စ္ေရ...မင္း မ်က္ရည္မ၀ဲပါနဲ႔ မၾကာခင္ျပန္ဆံုရမယ္.. ျပံဳးႏုိင္တုန္းမွာ အခ်စ္ေရ ျပံဳးထားပါဦး... ခြဲျခားျခင္းကုိ တုျပိဳင္..ျပံဳးစမ္းပါဦး....။

သီခ်င္းမဆံုးေသးခင္မွာပဲ သူ ျပံဳးလုိက္မိသည္။

ရုပ္ရွင္ေတြ..ယုတၱိမရွိလုိက္ပံုမ်ား။ေခတ္အခါနဲ႔ ေလ်ာ္ညီမႈကုိမရွိဘူး။ရပ္ထားရာကေန ျပန္ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ အျပီးအပုိင္ ပိတ္ပစ္လုိက္ရသည္။အဲ့လုိ ရုိက္ခ်င္ရာရုိက္ျပေနတတ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြထက္စာရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္စရာ၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈမ်ားနဲ႔ ေခတၱကင္းေ၀းစရာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဇာတ္လမ္းေလးေတြသာ ၾကည့္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အခုေတာ့ ဘာမွမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ေလ ၀၀ရွဴလုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာသည္။

အျပင္ဘက္ကုိ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ခြင့္၊ၾကည့္ခြင့္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမည္။ၾသကာသေလာကၾကီး တစ္ခုလံုး ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲေနသလဲ ဆုိတာ သူစိတ္၀င္စားသည္။ဘယ္သူတဦးတေယာက္ကမွ မဖိတ္ေခၚ ေပမယ့္ သူ႔စိတ္က အတိတ္ဆီသုိ႔ ေျခဦးလွည့္သြားသည္။

အထပ္ျမင့္တုိက္တခုေပၚကေန လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ၾတိဂံပံုစံ ေျမနီကြက္လပ္ေလးမွာ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေလးရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးတခု ဟုိဟုိဒီဒီ၊ဘယ္ဆီကေနမွန္းမသိ ေပၚလာသည္။အဲ့ဒီဆုိင္ေလးမွာ သူတုိ႔ေတြ ေရေႏြးၾကမ္းအုိးေပါင္းမ်ားစြာ အတူတူေသာက္ၾကသည္။ ေပၚဦးသက္ရဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ လက္ဘက္ရည္ထဲႏွစ္ေသာက္ျပီး မင္းခ်မ္းမြန္ရဲ့ ကဗ်ာကုိ ရြတ္ၾကသည္။ ပဲျပဳတ္နံျပား စားခဲ့သည္။.............။

လြမ္းရျပန္သည္။တစ္ခါ။

ထံုထိုင္းမူးယစ္ျခင္းနဲ႔ ကုိယ့္အလြမ္းကုိ တစ္လႊာခ်င္းစီ အေရာင္တင္ျဖစ္သည္။သတိတရရွိျခင္းမွာ ဒဏ္ရာေတြ မပါဖုိ႔ သူၾကိဳးစားရေတာ့မည္။မျဖစ္မေန..။ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ ပူေလာင္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ရင္ေငြ႕ျခံဳလုံပါေပ့ ျဖစ္ေစဖုိ႔။ရရွိခဲ့ဖူးတာေတြကုိ ျပန္ျပီးဆာေလာင္ေနရတာ... အနာေဖးအထပ္ထပ္ အနာကုိ ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီးဆြ ေနရသလုိ။

မျမင္ရေသာ၊မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကေနျပီး စိတ္ကူးနဲ႔လဲ ပံုေဖာ္လုိ႔ ရသားပဲ။သူ႔ကုိအုပ္မုိးထားေသာ၊သူခ်စ္ေသာသူေတြကုိ အုပ္မုိးထားေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးက ညေနတုန္းကလုိ ညစ္ပုတ္ပုတ္ျဖစ္ေနတုန္းပဲလား။ဒါမွမဟုတ္ ဟုိေန႔ညေတြတုန္းကလုိ တိမ္မွ်င္မွ်င္ေတြကမ်ားက သူ႔အလင္း သူမေဆာင္ႏုိင္ရွာတဲ့ လမင္းၾကီးရဲ့ အေပၚကေန ျဖတ္ျဖတ္ျပီး ေျပးေနၾကမလား။

သူ႔ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆုိတာ ဒီညအဖုိ႔ သူ မသိရေသးပါ...။ဘယ္အခ်ိန္က်ရင္ျဖင့္ ေသခ်ာသိခြင့္ရမလဲဆုိတာလဲ မေသခ်ာပါ။

အသိမဲ့စြာ ခဏေလး ေျပးထြက္သြားရာကေန လက္ရွိပစၥကၡဆီသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာရျပန္သည္။ဒါမွ သူ႔ဘ၀ အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္။