အေမ့ထမင္း၀ုိင္းေလး

တေန႔က သူငယ္ခ်င္းအိမ္က မိသားစုပံုေလးတပံုေရာက္လာေတာ့ ၂ ေယာက္သားၾကည့္ရင္းက ဘာလုိအပ္ေန မွန္း မသိ။ဓာတ္ပံုက မျပည့္မစံုျဖစ္ေနသလုိ ခံစားမိၾကသည္။ျပီးေတာ့ ဓာတ္ပံုထဲက သူ႔တူမေလးနဲ႔ တူေလး၊ကေလး ၂ ေယာက္ကုိ ဟာသလုပ္ျပီး ရယ္ေမာျဖစ္ၾကသည္။ကေလးေတြက အခ်ိန္ အနည္းငယ္အတြင္း မွာ အမ်ားၾကီးေျပာင္းလဲလာသည္။ကုိယ္ေတြ ရင္ခြင္ပုိက္တဲ့ကေလးက မတ္တပ္ရပ္ျပီး စတုိင္ျပည့္နဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ခံ ေနတာျမင္ေတာ့ အသက္ရွဴေတာင္မွားေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္ရသည္။

ေနာက္တရက္၊မေန႔တုန္းက တေခါက္ထပ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ဘာလုိသလဲ ဆုိတာ ရွာေတြ႔မိသြားသည္။အဓိက Subject ေတြ..၊လူေတြ လုိေန တာပါ။မိသားစု အင္အားေတာင့္တင္းတဲ့သူတုိ႔မိသားစုဆုိတာက ဓာတ္ပံုရုိက္ရင္ အထဲနဲနဲတုိးဦး၊အထဲနဲနဲတုိးဦးနဲ႔ လူအားလံုးပါေအာင္ တြန္းတြန္းထုိးထုိး၊ၾကပ္ၾကပ္သိပ္သိပ္နဲ႔ရုိက္ခဲ့ၾကတဲ့ မိသားစု က ခုေတာ့ကေမ်ာက္ ကေခ်ာက္ ျဖစ္ေနသည္။အေ၀းေရာက္ေနသူေတြ ေနရာမွာ အနီးရိွတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အစားထုိး ပါ၀င္လာသည္။ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊သိပ္ေတာ့ မစုိျပည္..။ မျပည့္စံု...။

ဓာတ္ပံုၾကည့္ရင္းကေန ထမင္းစား၀ုိင္းေတြအေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ဟုိးး ခပ္ေ၀းေ၀းက ထမင္း၀ုိင္းေလး....။

က်မအသက္ ၁၆ ႏွစ္ထိေနထုိင္ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ အေမအိမ္က ထမင္းစားပြဲက အလွဴမဂၤလာ၊ပြဲေနပြဲထုိင္ဆုိရင္ အငွားလုိက္ရေလ့ရွိသည္။အေဖက တုိ႔မိသားစု ၇ ေယာက္စာ ဆုိျပီး ထမင္းစားပြဲကုိ အၾကီးၾကီးလုပ္ထားခဲ့သည္။ ၇ ေယာက္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ စားလုိ႔ရသည္။ဧည့္သည္၀င္ခ်င္ရင္ေတာင္ ၀င္လုိ႔ရသည္။ ကေလးငယ္ငယ္ေတြ၊ ပုစုခရုနဲ႔ဆုိေတာ့ အေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းမွလဲ အဆင္ေျပသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိထမင္းစား၀ုိင္းေလးမွာ အေဖက ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မ်ား သူ႔မိန္းမ၊သူ႔သားသမီးေတြနဲ႔ ထမင္းလက္စံု စားခြင့္ ရခဲ့ပါသလဲ။တခါတေလက် အေဖ လုပ္သူကုိ က်မ ကရုဏာသက္မိသည္။သူ လူျဖစ္လာသည္။အသက္ ၂၀ မွာ အိမ္ေထာင္တည္ေထာင္သည္။ အလုပ္လုပ္သည္။သားေကၽြးမႈ၊မယားေကၽြးမႈ။ေၾကြးသစ္ေတြ တပင္တပန္း ခ်သည္။ အသက္ ၃၈ မွာ ေရာဂါဆုိး တခု စတင္ခံစားရျပီး အသက္ ၄၀ မွာ သူ႔ဘ၀က အဆံုးသတ္သြားသည္။သူ႔ကုိ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္တာကုိ သူခံစားခြင့္မရရွိခဲ့ပါ။သူေမြးထားခဲ့တဲ့ သားေတြသမီးေတြရဲ့ ေကာင္းသည္၊ဆုိးသည္ကုိ သူမျမင္ႏုိင္ခဲ့။သူ႔ဘ၀က ျဖစ္သင့္သည္ထက္ အနည္းငယ္ တုိေတာင္းလြန္းလွသည္ဟု တခါတခါ ေတြးမိသည္။

က်မငယ္ငယ္က မိသားစုထမင္းစားေတာ့မည္ဆုိတာနဲ႔ အငယ္ဆံုးဆုိေတာ့ ဗာဟီရ၊ေတာက္တုိမယ္ရ ၀င္လုပ္ရ သည္။အိမ္မွာက ထမင္းကုိ သူတခါ၊ငါတခါ ကုိယ္ဆာတဲ့အခ်ိန္ကုိယ္ထစား။အဲ့လုိ စားလုိ႔မရ၊အေမ မၾကာခဏ ေျပာဖူးတဲ့စကားက "ငါးပိရည္နဲ႔ပဲ စားဦး၊လက္ဆံုစားေတာ့ ပုိ၀င္တယ္" တဲ့။အမ လုပ္သူက ထမင္းခူးေနရင္ က်မက အဲ့ဒိအေဖ့လက္ရာ ထမင္းစားပဲြအၾကီးၾကီးကုိ မႏုိင္မနင္း မ ရသည္။ေနာက္ေဖး မီးဖုိေခ်ာင္ရဲ့ ေဒါင့္တေနရာရာမွာ ေထာင္ထားတဲ့ အဲ့ဒိ ထမင္းစားပြဲၾကီးကုိ လွိမ့္ရင္းက ကုိယ့္ေျခမေပၚ စားပြဲနဲ႔ဖိသြားလုိ႔ ေသြးေခ်ဥသည္အထိ ျဖစ္ရသည္။ၾကမ္းျပင္မွာ ဖင္ခ်ထုိင္ျပီး ထုိင္စားရတဲ့စားပြဲဆုိေတာ့ တခါတေလမွာ ဟင္းေတြ၊ထမင္းေတြ အုိးထဲျပန္မထည့္ခ်င္လုိ႔ ထမင္းစားပြဲကုိ ျပန္မေထာင္ေတာ့ပဲ ဒီအတုိင္း ထားရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြဆုိရင္ေတာ့ ရွပ္ျပာရွပ္ျပာႏုိင္လွတဲ့ က်မညိႈ႕သက်ည္းရုိးေတြ အညိဳအမဲစြဲသည္အထိ ခလုတ္တုိက္မိတာမ်ိဳးေတြလဲ ရွိသည္။

တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒိထမင္းစားပြဲက မိသားစု ၇ ေယာက္ဆန္႔ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ အေဖဆံုးျပီး ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ အမတေယာက္၊အကုိ တေယာက္က ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္အိမ္ေထာင္ျပဳသြား ၾကတာဆုိေတာ့ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ သားသမီးသံုးေယာက္နဲ႔ အေမနဲ႔ ေလးေယာက္နဲ႔ စုိေျပခဲ့တဲ့ ထမင္း၀ုိင္းေလးျဖစ္သည္။ ၇ ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ေလးေယာက္ဆုိတာလဲ အင္အားေတာ့ နည္းလွတာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။

မုိးေတြသိပ္သည္းတဲ့ တခ်ိဳ႕ညေနခင္းေတြမွာ အဲ့ဒိထမင္း၀ုိင္းေလးကုိ က်မလြမ္းဆြတ္မိပါသည္။ငါးသလဲထုိး ေသးေသးမွ်င္မွ်င္ေလးေတြကုိ သရက္သီးပါးပါးေလးေတြနဲ႔ ေရာခ်က္တဲ့ အေမ့ငါးဟင္းေလး၊ေနာက္ေဖး ကမ္းနား ေခ်ာင္းစပ္မွာစုိက္ထားတဲ့ ဘူးပင္ေတြဆီက ခူးထားတဲ့ ဘူးညြန္႔ျပဳတ္၊ျငဳပ္သီးစိမ္း မီးဖုတ္ေထာင္း ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ကြင္းေခ်ာင္းရြာထြက္ ငါးပိရည္၊ျပီးေတာ့ တစိမ့္စိမ့္ရြာေနတဲ့မုိးေအးေအးမွာ ထမင္းပူပူေလးနဲ႔။မိသားစုေလး ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေလြးၾကတဲ့ ညေနခင္းထမင္း၀ုိင္းေလးကုိ က်မသတိတရ ရွိမိသည္။

အငယ္ဆံုးက ေနာက္ကားေက်ာ္တက္ျပီး အရင္ဆံုး အေမ့အိမ္ကုိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တနင့္ တပုိးထည့္လြယ္ထားတဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္တလံုး၊ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ တအုပ္နဲ႔ ရင္ခုန္သံခပ္ျပင္းျပင္းတခ်က္ကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး အေမ့အိမ္က ထမင္း၀ုိင္းေလးကုိ စြန္႔ခြာခဲ့သည္။ ႏွစ္ကာလေတြအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေမ့အိမ္က ထမင္း၀ုိင္းေလးကုိ လြမ္းရေကာင္းမွန္ မသိတတ္ခဲ့ပါ။အေမ့အိမ္က ထမင္း၀ုိင္းေလးဆီက ၾကည္ႏူးမႈေတြက "ဧရာ၀တီတုိင္းမွ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါ၏ "ဆုိတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ ေနာက္မွာ တေရးေရးေပ်ာက္က်န္ခဲ့ဖူးသည္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္တုန္းကေတာ့ အေမက ထမင္း၀ုိင္းကုိ အေျပာင္းအလဲလုပ္ထားသည္။ထမင္းစားပြဲနဲ႔ ကုလားထုိင္နဲ႔။ သုိ႔ေသာ္ ကုလားထုိင္က ၂ လံုးတည္း။ အဲ့ဒါကုိျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲမယ္ တခုခုကုိ မနာလုိစိတ္ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါ "အေမကလဲ ဘာလုိ႔ ထုိင္ခံု က ႏွစ္ခံုထဲျဖစ္ေနရတာလဲ "လုိ႔ေျပာခဲ့မိသည္။ "နင့္အကုိအိမ္က လက္သမားေတြလုပ္ေပးတဲ့အတုိင္းပါပဲကြယ္။ ထုိင္ ထုိင္ အေမ မထုိင္ဘူး "တဲ့။ေနာက္တစ္လေလာက္ အၾကာ၊ေနာက္ထပ္တေခါက္ အေမ့အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကုလားထုိင္ေလးလံုး ျဖစ္ေနသည္။ က်မဖုိ႔ တလံုး၊ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ သားနဲ႔ဇနီးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔သားငယ္အတြက္ တလံုးျဖစ္ဟန္တူပါသည္။တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒိ ထမင္းစားပြဲမွာက သိပ္ျပီးစားျဖစ္ၾကတယ္လဲ မရွိပါ။ၾကမ္းျပင္မွာ ပိပိျပားျပား ထုိင္ခ်ျပီးစားရတဲ့ အေဖလုပ္ေပး ခဲ့တဲ့ ထမင္းစားပြဲမွာပဲ သြား၀ုိင္းျဖစ္ၾကတာခ်ည္း။တူေတြ၊တူမေတြက က်မအိမ္ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္ဆုိရင္ ႏွင္ခ်လုိ႔ ေတာင္ မျပန္ၾက။သူတုိ႔ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ စားပြဲ၊ကုလားထုိင္ ေလးလံုးနဲ႔လဲ အဆင္မေျပ။

က်မမရွိတဲ့ ခုလိုအခ်ိန္ေတြမွာ အေမက ဘယ္ထမင္းစားပြဲမွာ စားေနမွာလဲ။သူ႔သမီးၾကီးက ေအးတိေအးစက္။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး၊သဲသဲကဲကဲ မေနတတ္။သူဗုိက္ဆာရင္ ၀မ္းခ်င္းဆံုတာ မဟုတ္ဘူးဆုိျပီး သူ႔ဘာသာသူ စားႏွင့္ ေနတတ္တဲ့သူ။အဲ့ဒီလုိ ညေနခင္းေတြတုိင္း အေမဘယ္သူနဲ႔ ထမင္းလက္ဆံုစားေနမွာပါလိမ့္။ သူ႔ေယာက်္ား လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ထမင္းစားပြဲ၀ုိင္းၾကီးက မီးဖုိေခ်ာင္ရဲ့ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ေထာင္လ်က္သားျဖစ္ေနျပီး သူတဦးထဲ စားပြဲနဲ႔ ကုလားထုိင္ေပၚထုိင္လုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္း တခြက္နဲ႔ပဲ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေလမလား။ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ ေလးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ထမင္း၀ုိင္းေလးက ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနပါေစလုိ႔သာ က်မဆႏၵျပဳေနမိပါသည္။