ေရာဂါႏွင့္ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း

က်မ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ တတိယႏွစ္ေရာက္လုိ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ့ေတာ္ၾကီးမွာရွိတဲ့ ေဆးရံုေတြမွာ လက္ေတြ႔ဆင္းဖုိ႔ သြားရေနရျပီ ဆုိတာသိသိခ်င္းမွာပဲ က်မအစ္ကုိက စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္...။

" ညီမ ..နင့္ကုိေဆးကုတုန္းက တုိ႔ေမာင္ႏွမ၊သားအမိေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်က္ႏွာငယ္ေအာက္က်ိဳ႕ခဲ့ရလဲ နင္ မွတ္မိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ခုနင္ဆက္ဆံရတဲ့လူေတြဟာ မမာလုိ႔သာ ေဆးရံုဆုိတဲ့ ေနရာမ်ိဳးကုိ ေရာက္လာတယ္ဆုိတာ ကုိဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မထားနဲ႔ "တဲ့....။

က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းဆုိေတာ့၂ ႏွစ္လံုးလံုး ေဆးရံုေပါင္းမ်ားစြာမွာလူနာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့ ရတယ္။

ျပည္သူ႔ေဆးရံု အမည္ခံထားတဲ့ေနရာေတြဆုိေတာ့လဲ မ်က္ႏွာမြဲေပ့ဆုိတဲ႔ ျပည္သူေတြနဲ႔ပဲ ၾကံဳရတာေပါ့။

မေၾကးမံု ဘယ္ေလာက္ထိ ကုိယ္ခ်င္းစာခဲ့သလဲဆုိရင္ အဲ့ဒိအလုပ္ကုိ တစ္သက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မစားေတာ႔့ဘူးလုိ႔ လက္ေတြ႕ဆင္းဆင္းခ်င္းႏွစ္မွာပဲ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့အထိ။

+++++++++++++++++++++++++++

ဒါေပမယ့္ ဘ၀ေပးကုသုိလ္က အဲ့ဒိက်န္းမာေရးအသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ မလြတ္ကင္းရဘူး။ ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အလုပ္၀င္ေတာ့ ေနထုိင္မေကာင္းတဲ့လူနာေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတဲ့အလုပ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။

HIV ပုိးကူးစက္ခံထားရတဲ့ လူေတြနဲ႔ စကားထုိင္ေျပာရတဲ့အလုပ္ေပါ့။ ရာထူးနာမည္ကေတာ့ အနက္ကုိ အက်ယ္ဖြင့္ရင္ ဖြင့္သေလာက္ က်ယ္ျပန္႔တယ္ဆုိရမယ္။ ဒါမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္မုိ႔ မညွာမတာ ေျပာရရင္ေတာ့ " အာ" ေပါ့ေလ။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ပါးစပ္ေပါက္ေလးတစ္ခုထဲ အားနဲ႔ အာပဲေနရတာ..။ ပါးစပ္လႈပ္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ပါးစပ္လႈပ္မွ ရတဲ့ အလုပ္ေပါ့။

အဲ့ဒိမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္အတြင္း ေလ့လာမိသေလာက္ကေတာ့ သူတုိ႔ေတြက တျခားေရာဂါသည္ေတြနဲ႔ ဘာမွထူးျပီး ကြဲျပားျခားနား မေနပါဘူး။ ႏွလံုးေရာဂါ၊ေသြးတုိးေရာဂါဆုိတာမ်ိဳးကမွ ဘုံးကနဲ ခ်က္ခ်င္းလဲက် ေသဆံုး သြားႏိုင္ေသးတယ္။ HIV ေရာဂါသည္ေတြမွာ အဲ့လုိနည္းနဲ႔ ေသဆံုးတာမေတြ႔ဖူးသေလာက္ပါပဲ။

သူတုိ႔ဟာ သာမာန္က်န္းမာတဲ့ လူေတြနဲ႔ ဘာမွမကြာျခားပါဘူး။ တန္းတူ ေနႏုိင္၊သြားႏုိင္၊စားႏုိင္ ေနႏုိင္ၾကပါတယ္။

ဒါမယ့္ သူတုိ႔မွာ အင္မတန္မွၾကီးမားတဲ့ ျပသနာတစ္ခုက အားလံုးသိျပီးတဲ့အတုိင္းပဲ ကုိယ့္ေရာဂါကုိ လူသိမခံ၀ံ့တာပါ။

လူေကာင္းတစ္ေယာက္လုိပဲ သန္ျမန္ေနေသးတဲ့လူတစ္ေယာက္မွာလဲ အိပ္ယာထဲဘုန္းဘုန္းသားလဲေနတဲ့ လူနဲ႔မကြဲျပား၊တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္။ အမွန္ေတာ့ကုိယ္ကလူေကာင္းပဲ၊ကုိယ္ကမွထုတ္ေဖာ္ မေျပာရင္ ဘယ္သူကမွ ကုိယ့္မွာ HIV ပုိးရွိတယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ႔မွာ အဲ့ဒိလုိေက်ာမလံုတဲ့ စိတ္ရဲ႕ ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ပဲေနၾကရတယ္…။ အဲ့ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ..။ လူသားတစ္ဦးကုိ အရာရာမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနေအာင္ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား ဖန္တီးလုိ႔ေနပါသလဲ။ ေသခ်ာနဖူးေပၚ လက္တင္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္ခ်င္စရာပါ။

က်မရလုိက္တဲ့အေျဖက ရုိးရုိးေလးပါပဲ။သူကုိယ္တုိင္နဲ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ပါ။

သူကုိယ္တုိင္ကုိအဲ့လုိအားငယ္တဲ့စိတ္၊သိမ္ငယ္တဲ့စိတ္ကုိျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးေပးတာကသူ႔ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္တယ္။

သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ သူ႔အေပၚ အဲ့လုိျမင္လာေအာင္၊ခြဲျခား ဆက္ဆံလာေအာင္၊သူ႔ကုိ လူထူးလူဆန္း လုိ၊မေကာင္းဆုိးရြားလုိ၊အက်င့္ပ်က္၊အက်င့္ယုတ္လုိ၊ လူတန္းစားတရပ္အေနနဲ႔ ခြဲျခားသတ္မွတ္ျပီး မ်က္လံုး အေရာင္ေတြ ေျပာင္းၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးတာက က်မတုိ႔ျမန္မာျပည္က လႈိင္လႈိင္ၾကီးေ၀ငွေနတဲ့ တလြဲ ဆံပင္ေကာင္း ပညာေပး၊ အသိေပးမႈ ပံုစံေတြေၾကာင့္ပါပဲ...။

++++++++++++++++++++++++

လမ္းဆံုလမ္းခြတုိင္းမွာ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါကုရာနတၳိေဆးမရွိပါ။ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကုိ လုိက္နာပါ။ မိမိအိမ္ေထာင္ဘက္ကုိ သစၥာရွိပါ။ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ပါစတဲ့ စာေတြနဲ႔အတူ အရုိးေခါင္းပံုေတြ၊ အရုိးေပၚအေရတင္ လူနာပံုေတြ၊ မီးခုိးတစ္လူလူထြက္ေနတဲ့ အရုိးပံုေတြ၊ေဆးလိပ္ခဲေနတဲ့ လူပံုေတြနဲ႔ အထင္းသား၊ အလင္းသား သတင္းေပးမွ်ေ၀ထားတဲ့ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ စိတ္ခံစားမႈျဖစ္ေစတဲ့ ပညာေပး လံႈ႕ေဆာ္မႈပံုစံေတြကုိ အားလံုးျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ (မွတ္ခ်က္ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြ မေတြ႔ ရေတာ့ပါဘူး။သုိ႔ေသာ္ အင္းစိန္တုိ႔၊ လိႈင္သာယာတုိ႔ ဘက္ေတြမွာေတာင္ တစ္ခုတစ္ေလ က်န္ေနတုန္း၊ ေတြ႔ေနရတုန္းပါပဲ )

+++++++++++++++++++++++++++

ဦးတည္ခ်က္ ၁၂ ရပ္ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ အစအဆံုးမၾကည့္ပဲ ေက်ာ္ပစ္တတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာေတြကုိ အဲ့ဒိထဲက တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ကုိ အစျပဳျပီး ဆုိခုိင္းၾကည့္ပါ။ သူတုိ႔ အဆံုးထိ ဆုိျပႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အဆံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အဲ့ဒါေတြက ဘာကုိေျပာခ်င္တာလဲဆုိတဲ့ အခ်က္ေလာက္ေတာ့ သူတုိ႔ခန္႔မွန္း တတ္ၾကမွာပဲ။ အဲ့ဒါဟာ အျမဲတမ္းထိေတြ႔မႈရဲ့ ရလဒ္ေပါ့။ေက်ာ္ေတာ့ ေက်ာ္တာပဲ၊ဒါေပသည့္ ရီမုတ္ကြန္ထရုိး ဘယ္နား ခ်ထားမိမွန္း မသိလုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ အသံကုိအရင္တုိးေနလုိ႔ စသျဖင့္ေပါ့။

တစ္ေခါက္တစ္မ်ိဳးမရုိးႏုိင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ပဲ အဲ့ဒါၾကီးကုိမၾကားခ်င္လဲၾကားေနရတတ္တာပဲ။

ၾကားပါမ်ားတဲ့အခါမွာနားယဥ္လာတယ္၊မ်က္စိယဥ္လာတယ္၊ေနာက္ဆံုးစိတ္ႏွလံုးသားမွာပါယဥ္ပါးလာတာပဲ။

++++++++++++++++++++++++

အခုလုိမ်ိဳး လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ေပၚေပါက္ေနခဲ့တာေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာလြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ကမွ ေရာက္ရွိေၾကာင္း အတည္ျပဳေၾကျငာခဲ့တဲ့ လူထုနဲ႔အင္မတန္မွ နားစိမ္းေနတဲ့ အဲ့ဒိ HIV ေရာဂါပုိးကုိ အထက္က ေျပာသလုိမ်ိဳးေတြနဲ႔ အသိေပး၊ ပညာေပးေလေတာ့…….ရလာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျပသနာေတြကုိေတာ့ ဘယ္ေဒတာ၊ဘယ္စစ္တမ္းမွာမွ ေဖာ္ျပထားတာ မေတြ႔ရ ေသး ပါဘူး။

အဲ့သလုိ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရလုိ႔ ညိႈးငယ္သိမ္ငယ္ရတဲ့ အျဖစ္ကုိလူဆင္းရဲမ်က္ႏွာမြဲေတြမွာ အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ ခံရတာပါ။ လူကဆင္းရဲသလုိ စိတ္အဆာကုိ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖည့္ဆည္းႏုိင္ခဲ့တဲ႔ မ်က္ႏွာမြဲေတြမွာ သာ မဆန္႔မျပဲ ခါးစည္း ခံရတာပဲ။

++++++++++++++++++++++++++++++

မႏွစ္တုန္းက နယ္ျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕ကုိ ေရာက္ေနခ်ိန္၊ အဲ့ဒိမွာ အသုဘဟစ္သံၾကားေတာ့ ကိုယ္စားေနတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ကေန ၾကားရတဲ့သတင္းက ေသဆံုးတာ တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။ ၂ ေယာက္နဲ႔တစ္ဗုိက္တဲ့။ အေမနဲ႔ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္၊ျပီးေတာ့ဗုိက္ထဲက တစ္ေယာက္၊အေမလုပ္သူက အၾကီးကေလးကုိ သူကိုယ္တုိင္ေရႏွစ္သတ္တယ္၊ျပီးေတာ့ သူ႔ဗုိက္ေရာသူပါ ေရႏွစ္ျပီး ေသပစ္လုိက္တယ္။ကုိယ့္ရင္ေသြးႏွစ္ ေယာက္လံုးကုိေရာ၊ကုိယ္တုိင္ပါ အဆံုးစီရင္ပစ္ေလာက္တဲ့အထိ ဘယ္လုိ အေၾကာက္တရား၊ အရွက္တရားေတြ ကမ်ား သူ႔ကုိတြန္းအားေပးလုိက္ပါသလဲ…။က်မျဖင့္ေတြးလုိ႔ေတာင္ မရပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ အရွက္တရား အ႐ွိန္ျမင္႔ ႀကီးထြားလာေအာင္ အဓိကပံုေဖာ္ေပးတာက အသိပညာမရွိမႈလုိ႔ က်မ ယူဆပါတယ္။ ေရာဂါပုိးကုိ သယ္ေဆာင္လာသူ အမ်ိဳးသားက မိန္းမကုိ အသိေပး၊ မိန္းမက ရွက္၊ေၾကာက္၊အားငယ္၊ ရင္ေသြးေတြအတြက္ စုိးရိမ္ပူပန္၊ေယာက်္ားလုပ္သူက တံုဏိဘာေ၀၊ဒီလုိနဲ႔ မိန္းမက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေရာ၊ရင္ေသြးေတြပါ အဆံုးလုပ္ပစ္လုိက္၊ေယာက်္ားက ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိလာတဲ့ ခုခ်ိန္ထိ ေနေကာင္းက်န္းမာတုန္း၊ အေျခအေနဟန္ရင္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုထပ္မျပဳဘူးလုိ႔ ဘယ္သူ အာမခံႏုိင္မလဲ။ ရင္ေသြးႏွစ္ေယာက္ရတဲ့အျဖစ္ထိ နီးစပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေပမယ့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာကုိပဲ အသိဥာဏ္ ကြာျခားမႈေတြရွိေနတုန္းပါလားလုိ႔ အသိတရားသစ္ တစ္ခု ထပ္မွတ္လုိက္ ရေလမလား။

ျမန္မာျပည္မွာ အေျခခံ ျပည္သူလူထုကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာၾကည့္မိတယ္။ အေျခခံ ျပည္သူလူထုဆုိရာမွာ ဆင္းရဲသား လူထုကုိ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။အဲ့ဒိမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြထက္ အမ်ိဳးသားေတြက အသိဥာဏ္ပုိၾကတယ္။ ဟင္းရြက္စိမ္းေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ဆုိက္ကားနင္းတဲ့အမ်ိဳးသား ဘယ္သူက ဂ်ာနယ္၊မဂၢဇင္း၊စာတုိေပစနဲ႔႔ ပုိနီးစပ္လိမ့္မလဲ..။လယ္ထဲ၊ယာထဲကုိအလုပ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အိမ္မွာ ကေလးေတြနဲ႔က်န္ေနခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီး ဘယ္သူကအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ေတြးဖုိ႔၊စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ပုိထြက္လာေလမလဲ…။ ပုဆုိးခ်က္ေလွ်ာစီး၊ခံုဖိနပ္တဂြပ္ဂြပ္နဲ႔လမ္းသလားႏုိင္တဲ့ လူပ်ိဳေပါက္နဲ႔ အိမ္မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ပါးနီျခယ္ေနတဲ့ အပ်ိဳေပါက္..ဘယ္သူက ဗဟုသုတပုိၾကြယ္ႏုိင္မလဲ….။ ဒါဟာ ေယဘုယ်ဆန္တဲ့ ႏိႈင္းယွဥ္မႈတစ္ခုပါ။

အဲ့လုိမတူညီတဲ့ အေျခအေနေတြကပဲဘ၀ေတြကုိဖန္တီးေပးလုိက္ၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ အမ်ားဆံုးမွာ အမ်ိဳးသားက စတင္သယ္ေဆာင္လာသူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေရာဂါေၾကာင့္ က်ျပီေဟ့ဆုိရင္အမ်ိဳးသမီးကသာ အရင္ဆံုးက်တာျဖစ္တယ္။

တစ္ခုထဲ ေကာက္ခ်က္ဆြဲမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈဒဏ္ကုိ အင္မတန္အရွက္အေၾကာက္ၾကီးတဲ့ ျမန္မာမေတြ မခံႏုိင္ၾကဘူး။ ဒီေရာဂါသည္ ရွက္စရာ၊ေၾကာက္စရာေရာဂါမဟုတ္ဘူး။ကုသလုိ႔ရတယ္စသျဖင့္ မသိၾကဘူး။ သူတုိ႔ဆီသယ္လာတဲ့ ခင္ပြန္းေတြရဲ့သိကၡာတရားအတြက္ပါ ပူပန္လုိက္ၾက ေသးတယ္။

+++++++++++++++++++++

အခုလဲ အားလံုးသိၾကျပီးတဲ့အတုိင္းပဲ ျမန္မာျပည္ကုိ တစ္ကမၻာလံုးထက္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်ျပီးမွ ၀က္တုပ္ေကြးဆုိတဲ့ေရာဂါ ေရာက္လာတယ္။ ေကာက္ရုိးမီးလုိပဲ ဟုန္းခနဲနဲ႔ ေနရာတကာမွာ ႏွာေခါင္းစည္းေတြ ေခတ္ထ လာျပန္ေရာ၊ႏွာေခါင္းစည္းေတြလဲ ျပတ္လပ္၊ ေဆးခန္းေတြက ဖ်ားတဲ့လူတုိင္းကုိ လက္မခံ၊ ျပည္တြင္း သတင္းမီဒီယာမ်ိဳးစံုက အမ်ိဳးစံုေတြတင္ျပၾက၊အခ်င္းခ်င္းလဲခတ္မိၾက၊သတင္းရဲ႕ အရင္းမွန္က လမ္းခုလတ္မွာ ေပ်ာက္ဆံုး။ က်မတုိ႔က ဘယ္ဟာကုိယံုရမယ္မွန္း မသိ၊အမိမဲ့သား ေရနဲငါး ျဖစ္ျမဲသာျဖစ္။ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့၊ ခံစားေနရတဲ့သူက ဘယ္မွာလဲ၊ဘာေတြလုပ္ေပးျပီးျပီလဲ ဆုိတာလဲ မသိရ။

ျဖစ္တယ္လုိ႔သံသယရွိတဲ့သူကုိ ေ၀ဘာဂီတန္းပုိ႔ေၾကာင္း၊ေရာဂါပုိးရွိတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ျခင္းခံရတဲ့လူ နာမည္ၾကီးဖုိ႔သာ ျပင္ေတာ့၊ သတင္းဓာတ္ပံုယူတဲ့လူ နာမည္ၾကီးဖုိ႔သာျပင္ေတာ့။ ထည့္ျပၾကလိ့မ္မယ္ လိႈင္လိႈင္ၾကီး၊ ထည့္တာကိစၥမဟုတ္၊မွန္လား မမွန္လားမေသခ်ာ၊ အဲ့ဒီေရာဂါပုိးကူးစက္ခံရသူကုိ ပံုမွန္မ်က္လံုးနဲ႔ ဲ႔ၾကည့္တတ္ေအာင္ တပါထဲမေျပာတာ ကိစၥ။

ကုိယ္ေတာင္မွ ၀မ္းေလွ်ာရင္းဖ်ားတာကုိ ငါ့မ်ားတုပ္ေကြးကူးျပီးလားလုိ႔ စုိးရိမ္စိတ္ ၀င္မိတဲ့အထိ။

ေရးမိတာေတြမ်ားသြားျပီ။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ draft အေနနဲ႔သိမ္းထားတာ တုပ္ေကြး ျမန္မာျပည္ ေရာက္စထဲက၊ ခုမွျပန္တင္ျဖစ္ေတာ့တယ္..။ သည္းခံျပီးဖတ္ေပးတာ အားလံုးကုိေက်းဇူး။