ျဖစ္သလုိ
ျပီးဆံုးသြားတဲ့အတိတ္မွာ
ကုိယ့္စိတ္ေတြ မျဖဴစင္ခဲ့ဘူး..။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္
စိတ္ရွိလက္ရွိ ဆြတ္ခူးစားသံုးခဲ့တဲ့
အရည္ရႊမ္း သစ္သီးတစ္လံုးအတြက္
ဆံုးရႈံးမႈေတြ ေနာင္တမရ
တသသစြဲမက္ ဆဲ......
အမွားတစ္ခုအေပၚ
အမွားတစ္ခုက အရိပ္ထုိးက်ျပန္ေတာ့
ကုိယ့္ရာဇ၀င္ဟာ
ေမွာင္သထက္ေမွာင္က်
တရားရစရာမျမင္
ရွင္လ်က္နဲ႔ အဓိပ္ပါယ္ကင္း
တြင္းတူး ျမွဳပ္ပစ္ရေတာ့မယ္.....
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ
ရေတာင့္ရခဲ ဘ၀တစ္ခုအတြက္
အမည္းစက္ေတြကင္းစင္ဖုိ႔
ေရွ႕ဆက္စီးဆင္းရမယ့္ျမစ္မွာ
ညစ္ပတ္တဲ့စိတ္ကုိေရခ်ိဳး
မုိးမခ်ဳပ္ခင္ အိမ္ျပန္မွျဖစ္မယ္.........။
ေမာင္ႏွင္းပန္(ေရနံေခ်ာင္း)
ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ၊၂၀၀၇ မွျပန္လည္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
Thursday, October 30, 2008
Wednesday, October 29, 2008
ေဆးလိပ္နဲ႔လူမ်ား
မေန႔တုန္းက အလံုက Parisian မွာေကာ္ဖီသြားေသာက္ၾကတယ္..။
အစ္မနဲ႔ သူကေလးႏွစ္ေယာက္လဲပါတယ္..။
အၾကီးမက ၃ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္..။
အငယ္ေလးက ခုမွ ၃ လသားပဲရွိေသးတယ္..။
အျပန္ကားငွားၾကေတာ့ ထုိးရပ္လာတဲ့ကားေပၚကကားဆရာက လက္ထဲမွာစီးကရက္နဲ႔..။
ဒီေနရာမွာက်ေတာ့ က်မအားမနာတတ္ေတာ့ပါဘူး..။
က်မမ်က္စိက ခ်က္ခ်င္းအဲ့ဒိေဆးလိပ္ဆီကုိေရာက္သြားတယ္..။
ကားဆရာကလဲသိပါတယ္..။
ခ်က္ခ်င္းလက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုိေတာက္ထုပ္ပစ္လုိက္တယ္..။
က်မၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ကမီးညွိကာစပဲရွိေသးတယ္..။အဲ့ခါက်ေတာ့မွ အားနာမိေတာ့တယ္..။
တကယ္ဆုိ မီးေလးျငိမ္းပီး ထားလုိက္ေရာေပ့ါ..။
ထားပါေတာ့ေလ..၊ကားဆရာကုိ က်မစိတ္ထဲကၾကိတ္ျပီးေလးစားဂုဏ္ယူမိတယ္..။
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ေတာင္ ခါတုိင္းေျပာေနက်လုိ ေက်းဇူးအစ္ကုိလုိ႔မေျပာမိပဲ
ေဆာရီးေနာ္အစ္ကုိ ဆုိျပီးေယာင္မွားေျပာမိခဲ့ေသးတယ္..။
လူတုိင္းမွာ ကုိယ့္အခြင့္အေရးနဲ႔ကိုယ္ရွိၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ကိုယ့္ရယူထားတဲ့အခြင့္အေရးေၾကာင့္
သူမ်ားမွာ ထိခုိက္ေစတာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့..။ေနာက္ျပီး အငွားကားဆုိတာက
က်မတုိ႔စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္ မဟုတ္ဘူးလား..။ဒါဆို က်မတုိ႔စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္မရွိတဲ့
ဘ၀ေတြမွာက်ေတာ့ေရာ...ဘယ္လုိေတြၾကံဳရတတ္သလဲ........။
ဒီေန႔..။
က်မတုိ႔ Favourite Place စိမ္းလန္းစိုေျပကုိသြားၾကတယ္..။
အၾကီးမ တူမေလးပဲပါတယ္..။သူကဟုိဟုိဒီေလွ်ာက္ကစားတယ္..။
က်မတုိ႔က ကိုယ့္စားပြဲမွာပဲထုိင္ေနရင္းက သူ႕ကုိလုိက္ၾကည့္ေနရံုသာ..။
စားလုိ႔ေသာက္လုိ႔ျပီးခါနီးေတာ့ ေဘးစားပြဲကုိလူသံုးေယာက္၀င္လာတယ္..။
သူတုိ႔ပံုစံေတြကုိ က်မေျပာျပခ်င္တယ္..။ပံုစံေတြလုိ႔ေျပာတာက သံုးေယာက္လံုးကပံုတူေတြမုိ႔လုိ႔ပါ..။
ဘယ္လုိပံုစံေတြျဖစ္မလဲ..။သိပ္ခ်စ္လုိ႔ ပံုစံတူေတြျဖစ္ေနတာေတာ့မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။
ဆံပင္ကလဲ ပံုစံတူ၊တုိန႔ံနံ႔ေတြ၊ေနာက္ျပီး စတုိင္ပင္ေတြကုိပဲ၀တ္ထားတယ္..။
အေပၚက Sport Shirt လုိ႔ေခၚရမယ့္ ရွပ္လက္တုိေတြနဲ႔..။အေရာင္သာကြဲခ်င္ကြဲမယ္..။
အဆင္ဒီဇုိင္းကေတာ့ အတူတူေတြပဲ..။ပတ္လည္စင္း ရွပ္ေတြ၊
လမ္းေလွ်ာက္ပံု ကက်ေတာ့ေရာ..တစ္ပံုစံတည္း။ဘယ္ညာ၊ဘယ္ညာေအာ္ျပီးေလွ်ာက္ေနသလုိပဲ ..။
ညီလုိ႔ ညာလုိ႔ ။ကဲ ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲ..။စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့..။ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲဆုိတာ..။
အရိပ္ အေရာင္၊အနံ႕၊အေငြ႔အသက္ရရံုနဲ႔ ရင္ထဲကပ်ိဳ႕အန္ခ်င္လာတယ္..။
တကယ္..။က်မတူမေလးရပ္ေနတဲ့စားပြဲဆီကုိသူတုိ႔ဦးတည္သြားေနတယ္..။
ကေလးဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ တူမေလးကုိ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေခၚလုိက္တယ္..။
စိတ္ထဲမွာလဲ ဘာလုိ႔သူတုိ႔က လူၾကားသူၾကားထဲထိေရာက္လာတာလဲလုိ႔ေတြးျပီး ေဒါသထြက္ေနမိတယ္..။
ခုလက္ရွိအေျခအေနမွာ သူတုိ႔ေတြကုိေနရာတကာမွာေတြ႕ေနရတယ္..။ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္..။
ကင္းလိပ္ေခ်ာလုိ ေပ်ာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔..။
သူတုိ႔သံုးေယာက္လံုးလက္ထဲမွာလဲ ေဆးလိပ္ကိုယ္စီနဲ႔..။
Thanks for No Smoking ဆုိတဲ့စကားကုိပဲ နားမလည္တာလား။
ဒါမွမဟုတ္ လူ႕စည္းကမ္းဆုိတာကုိနားမလည္တာလား။
ဒါမွမဟုတ္ မရတဲ့လူ႔အခြင့္အေရးကို လူၾကားသူၾကားထဲမွာမွ တရား၀င္လာျပီး အသံုးခ်ျပတာလား..။
သူတုိ႔အနားမွာ 3 ႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရွိေနတယ္..။
ဘုမသိ၊ဘမသိနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္..။
သူတုိ႔မသိဘူးလား။ကိုယ့္အျပဳအမူက တျခားတစ္ေယာက္ကုိ၊အထူးသျဖင့္
ဘာမွမသိနားမလည္တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ထိခုိက္ေနတယ္ဆုိတာ..။
လူသာမာန္ဆုိရင္ေတာင္ က်မဒီေလာက္ထိ ေဒါသျဖစ္လိမ့္မယ္မထင္ပါ..။
ေဆးလိပ္ေသာက္တာ အျပစ္လုိ႔ က်မ လံုး၀မယူဆပါ..။
လူတုိင္းမွာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာကိုယ္လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္..။
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိေက်နပ္ေနၾကရင္ျပီးပါတယ္..ဘယ္သူမွ ဘာမွလုိက္ျပီးခံစားေနစရာလဲ
မလုိအပ္ပါဘူး..။ဒါေပမယ့္ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ကေလးရွိဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့..။
မဟုတ္ဘူးလား..။
က်မေျပးသြားျပီး တူမေလးကုိေျပးသြားျပီး ေခၚလုိက္တယ္..။
သူ႔ကုိ ေဆးလိပ္အန႔ံအသက္ေတြနဲ႔ေ၀းရာ..၊ညစ္ညမ္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေ၀းရာ က်မေခၚသြားမိပါေတာ့တယ္..။
က်မသူ႔ကုိ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ မၾကီးပ်င္းေစခ်င္ဘူး..။
ဒီမွာရွိေနတဲ့ ကေလးတုိင္းကုိေရာ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ၊ဒီေခတ္ပ်က္ထဲမွာ မၾကီးပ်င္းေစခ်င္ဘူး။
အစ္မနဲ႔ သူကေလးႏွစ္ေယာက္လဲပါတယ္..။
အၾကီးမက ၃ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္..။
အငယ္ေလးက ခုမွ ၃ လသားပဲရွိေသးတယ္..။
အျပန္ကားငွားၾကေတာ့ ထုိးရပ္လာတဲ့ကားေပၚကကားဆရာက လက္ထဲမွာစီးကရက္နဲ႔..။
ဒီေနရာမွာက်ေတာ့ က်မအားမနာတတ္ေတာ့ပါဘူး..။
က်မမ်က္စိက ခ်က္ခ်င္းအဲ့ဒိေဆးလိပ္ဆီကုိေရာက္သြားတယ္..။
ကားဆရာကလဲသိပါတယ္..။
ခ်က္ခ်င္းလက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုိေတာက္ထုပ္ပစ္လုိက္တယ္..။
က်မၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ကမီးညွိကာစပဲရွိေသးတယ္..။အဲ့ခါက်ေတာ့မွ အားနာမိေတာ့တယ္..။
တကယ္ဆုိ မီးေလးျငိမ္းပီး ထားလုိက္ေရာေပ့ါ..။
ထားပါေတာ့ေလ..၊ကားဆရာကုိ က်မစိတ္ထဲကၾကိတ္ျပီးေလးစားဂုဏ္ယူမိတယ္..။
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ေတာင္ ခါတုိင္းေျပာေနက်လုိ ေက်းဇူးအစ္ကုိလုိ႔မေျပာမိပဲ
ေဆာရီးေနာ္အစ္ကုိ ဆုိျပီးေယာင္မွားေျပာမိခဲ့ေသးတယ္..။
လူတုိင္းမွာ ကုိယ့္အခြင့္အေရးနဲ႔ကိုယ္ရွိၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ကိုယ့္ရယူထားတဲ့အခြင့္အေရးေၾကာင့္
သူမ်ားမွာ ထိခုိက္ေစတာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့..။ေနာက္ျပီး အငွားကားဆုိတာက
က်မတုိ႔စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္ မဟုတ္ဘူးလား..။ဒါဆို က်မတုိ႔စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္မရွိတဲ့
ဘ၀ေတြမွာက်ေတာ့ေရာ...ဘယ္လုိေတြၾကံဳရတတ္သလဲ........။
ဒီေန႔..။
က်မတုိ႔ Favourite Place စိမ္းလန္းစိုေျပကုိသြားၾကတယ္..။
အၾကီးမ တူမေလးပဲပါတယ္..။သူကဟုိဟုိဒီေလွ်ာက္ကစားတယ္..။
က်မတုိ႔က ကိုယ့္စားပြဲမွာပဲထုိင္ေနရင္းက သူ႕ကုိလုိက္ၾကည့္ေနရံုသာ..။
စားလုိ႔ေသာက္လုိ႔ျပီးခါနီးေတာ့ ေဘးစားပြဲကုိလူသံုးေယာက္၀င္လာတယ္..။
သူတုိ႔ပံုစံေတြကုိ က်မေျပာျပခ်င္တယ္..။ပံုစံေတြလုိ႔ေျပာတာက သံုးေယာက္လံုးကပံုတူေတြမုိ႔လုိ႔ပါ..။
ဘယ္လုိပံုစံေတြျဖစ္မလဲ..။သိပ္ခ်စ္လုိ႔ ပံုစံတူေတြျဖစ္ေနတာေတာ့မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။
ဆံပင္ကလဲ ပံုစံတူ၊တုိန႔ံနံ႔ေတြ၊ေနာက္ျပီး စတုိင္ပင္ေတြကုိပဲ၀တ္ထားတယ္..။
အေပၚက Sport Shirt လုိ႔ေခၚရမယ့္ ရွပ္လက္တုိေတြနဲ႔..။အေရာင္သာကြဲခ်င္ကြဲမယ္..။
အဆင္ဒီဇုိင္းကေတာ့ အတူတူေတြပဲ..။ပတ္လည္စင္း ရွပ္ေတြ၊
လမ္းေလွ်ာက္ပံု ကက်ေတာ့ေရာ..တစ္ပံုစံတည္း။ဘယ္ညာ၊ဘယ္ညာေအာ္ျပီးေလွ်ာက္ေနသလုိပဲ ..။
ညီလုိ႔ ညာလုိ႔ ။ကဲ ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲ..။စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့..။ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲဆုိတာ..။
အရိပ္ အေရာင္၊အနံ႕၊အေငြ႔အသက္ရရံုနဲ႔ ရင္ထဲကပ်ိဳ႕အန္ခ်င္လာတယ္..။
တကယ္..။က်မတူမေလးရပ္ေနတဲ့စားပြဲဆီကုိသူတုိ႔ဦးတည္သြားေနတယ္..။
ကေလးဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ တူမေလးကုိ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေခၚလုိက္တယ္..။
စိတ္ထဲမွာလဲ ဘာလုိ႔သူတုိ႔က လူၾကားသူၾကားထဲထိေရာက္လာတာလဲလုိ႔ေတြးျပီး ေဒါသထြက္ေနမိတယ္..။
ခုလက္ရွိအေျခအေနမွာ သူတုိ႔ေတြကုိေနရာတကာမွာေတြ႕ေနရတယ္..။ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္..။
ကင္းလိပ္ေခ်ာလုိ ေပ်ာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔..။
သူတုိ႔သံုးေယာက္လံုးလက္ထဲမွာလဲ ေဆးလိပ္ကိုယ္စီနဲ႔..။
Thanks for No Smoking ဆုိတဲ့စကားကုိပဲ နားမလည္တာလား။
ဒါမွမဟုတ္ လူ႕စည္းကမ္းဆုိတာကုိနားမလည္တာလား။
ဒါမွမဟုတ္ မရတဲ့လူ႔အခြင့္အေရးကို လူၾကားသူၾကားထဲမွာမွ တရား၀င္လာျပီး အသံုးခ်ျပတာလား..။
သူတုိ႔အနားမွာ 3 ႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရွိေနတယ္..။
ဘုမသိ၊ဘမသိနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္..။
သူတုိ႔မသိဘူးလား။ကိုယ့္အျပဳအမူက တျခားတစ္ေယာက္ကုိ၊အထူးသျဖင့္
ဘာမွမသိနားမလည္တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ထိခုိက္ေနတယ္ဆုိတာ..။
လူသာမာန္ဆုိရင္ေတာင္ က်မဒီေလာက္ထိ ေဒါသျဖစ္လိမ့္မယ္မထင္ပါ..။
ေဆးလိပ္ေသာက္တာ အျပစ္လုိ႔ က်မ လံုး၀မယူဆပါ..။
လူတုိင္းမွာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာကိုယ္လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္..။
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိေက်နပ္ေနၾကရင္ျပီးပါတယ္..ဘယ္သူမွ ဘာမွလုိက္ျပီးခံစားေနစရာလဲ
မလုိအပ္ပါဘူး..။ဒါေပမယ့္ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ကေလးရွိဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့..။
မဟုတ္ဘူးလား..။
က်မေျပးသြားျပီး တူမေလးကုိေျပးသြားျပီး ေခၚလုိက္တယ္..။
သူ႔ကုိ ေဆးလိပ္အန႔ံအသက္ေတြနဲ႔ေ၀းရာ..၊ညစ္ညမ္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေ၀းရာ က်မေခၚသြားမိပါေတာ့တယ္..။
က်မသူ႔ကုိ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ မၾကီးပ်င္းေစခ်င္ဘူး..။
ဒီမွာရွိေနတဲ့ ကေလးတုိင္းကုိေရာ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ၊ဒီေခတ္ပ်က္ထဲမွာ မၾကီးပ်င္းေစခ်င္ဘူး။
လြမ္းဆြတ္
အိပ္မက္ေတြ
လာရာလမ္းအတုိင္း လွည့္ျပန္ၾက
ညေရ လြမ္းဆြတ္...။
ပန္းေတြ
အပြင့္အတုိင္း ေၾကြေၾကြက်
ေႏြရာသီေရ လြမ္းဆြတ္...။
ဒုိင္ယာရီေတြ
မ်က္ရည္အတုိင္းစီးက်
အနမ္းေရ လြမ္းဆြတ္...။
ေဌးၾကည္(စလင္း)
ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာ
အတြဲ ၁ ၊အမွတ္ ၁၅၆
လာရာလမ္းအတုိင္း လွည့္ျပန္ၾက
ညေရ လြမ္းဆြတ္...။
ပန္းေတြ
အပြင့္အတုိင္း ေၾကြေၾကြက်
ေႏြရာသီေရ လြမ္းဆြတ္...။
ဒုိင္ယာရီေတြ
မ်က္ရည္အတုိင္းစီးက်
အနမ္းေရ လြမ္းဆြတ္...။
ေဌးၾကည္(စလင္း)
ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာ
အတြဲ ၁ ၊အမွတ္ ၁၅၆
Tuesday, October 28, 2008
ကထိန္အၾကိဳ...သုိ႔မဟုတ္ ကထိန္အလြမ္း
ဒီေန႔ သီတင္းကၽြတ္လကြယ္ေန႔။
လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အာရံုေတြသည္လည္း သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ကေန
တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္၊ကထိန္ပြဲေတာ္ေတြဆီဘက္ ဦးတည္ေနၾကျပီ။
ဒါေတာင္ ရန္ကုန္မွာမုိ႔။နယ္မွာဆုိ သီတင္းကၽြတ္ျပီးထဲက အလွဴခံေတြက အျပိဳင္အဆုိင္၊
လမ္းမေတြမွာဆုိ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြရယ္၊အဲ့ဒိက သီခ်င္းသံေတြရယ္က ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးစရာ..။
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ကေန တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔အထိ
တစ္လတိတိက်င္းပရတဲ့ ကထိန္ပြဲ..။
တစ္ေက်ာင္းမွာ တစ္ၾကိမ္၊ေနာက္ျပီး တစ္ႏွစ္မွာတစ္လ၊တစ္လမွာမွ တစ္ရက္ထဲ က်င္းပရတဲ့ "ကထိန ဘံုကထိန္.."
တျခားအရပ္ေဒသေတြမွာေတာ့ ကထိန္ပြဲေတာ္ကုိ ဘယ္လုိေတြဆင္ႏြဲၾကသလဲမသိပါ။
က်မတုိ႔ေဒသက အေၾကာင္းေလးေတြျပန္လည္ေတြးမိျပီး သတိရတာေလးေတြကုိ
ျပန္ေရးလုိက္ပါတယ္..။အပ်င္းေျပဖတ္ၾကည့္ပါဦး...:)
က်မတုိ႔ဆီမွာေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက ကထိန္႔ဒါယိကာ၊ကထိန္႔ဒါယိကာမဆုိျပီး
ကိုယ္ကုိးကြယ္တဲ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရားမွာ တစ္ဦးထဲတာ၀န္ယူျပီးခင္းေပးတဲ့ကထိန္၊
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက တာ၀န္ယူျပီးခင္းက်င္းမယ့္သူ မရွိတဲ့အခါမ်ိဳး၊
မရွိတဲ့ေက်ာင္းမ်ိဳးမွာဆုိရင္ စုေပါင္းဘံုကထိန္ ရယ္ဆုိျပီးလုပ္ၾကတယ္...။
အဲ့ဒိလုိ ဘံုကထိန္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ လူအမ်ားပါ၀င္လုိ႔ရေအာင္
ရပ္ထဲရြာထဲက ဥပႆကာေမာင္မယ္ေတြ တစ္ပတ္၊ႏွစ္ပတ္ေလာက္မနားမေနအလုပ္လုပ္ၾကရတယ္..။
ကုိယ့္ေက်ာင္း ကိုယ့္ဘုန္းၾကီးအတြက္ အရပ္တကာလွည့္ပီး အလွဴခံၾကတယ္၊
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ မတည္ျပီးခင္းတဲ့ ကထိန္မွာလဲ အမ်ားအင္အားကေတာ့လုိတာပါပဲ။
ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ရွိသမွ်ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ရြာေတြက အိမ္တုိင္း၊အိမ္တုိင္းက မိသားစု၀င္ေတြအကုန္လံုး
မီးခုိးတိတ္လာစားမယ့္ အလွဴပြဲကုိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲအားနဲ႔မရႏုိင္ဘူး။
ဒီအတြက္ႏွစ္တုိင္း၊ကထိန္ပြဲက်င္းပခါနီးတုိင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေဂါပကအဖြဲ႕၀င္ေတြ၊ဥပႆကာလူငယ္ေတြက
အစည္းအေ၀းေလးေတြလုပ္ၾကတယ္...အစီအစဥ္ေတြဆြဲရတယ္...။အမ်ားစုေပါင္းပါ၀င္မွ
စည္ကားတဲ့ ကထိန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္...။ဒီလုိနဲ႔ပဲ သီတင္းကၽြတ္၊တန္ေဆာင္မုန္း ႏွစ္လလံုးဟာ
ေပ်ာ္ပြဲ၊ရႊင္ပြဲေတြနဲ႔ ဆက္ေနတာ..။
ေနာက္ထပ္ ကထိန္တစ္မ်ိဳးက ေက်ာင္းကထိန္ပါ..။
က်မတုိ႔ငယ္ငယ္ သူငယ္တန္းကေန 10 တန္းထိႏွစ္တုိင္းမွာ ေက်ာင္းကထိန္ဆုိျပီး က်င္းပခဲ့တာ။
က်မတုိ႔ျမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရယ္၊အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရယ္ပဲရွိတယ္..။
ႏွစ္ေက်ာင္းလံုးက အျပိဳင္အဆုိင္၊ကထိန္ခင္းဆုိေတာ့လဲ အျပိဳင္ေပါ့။
၀ါတြင္းတစ္တြင္းလံုးမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္မုန္႔ဖုိးပုိက္ဆံေလးေတြကုိ
အသင္းေခါင္းေဆာင္၊အတန္းေခါင္ေဆာင္ေတြဆီမွာ စုထားၾကတယ္..။
သီတင္းကၽြတ္ျပီးလုိ႔ ကထိန္ခင္းေတာ့မယ္ဆုိမွ အတန္းလုိက္ ပေဒသာပင္ေလးေတြလုပ္ၾက၊အတီးအမႈတ္ေတြ၊အကေတြတုိက္ၾကေပ့ါ။
သိပ္ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။အဲ့ဒိေခတ္တုန္းကေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္း ဖ်တ္ေကာ့လတ္ေကာ့ေကာင္ေလးေတြက
ဦးေရႊရုိး၊ေဒၚမုိးေတြ ကၾက..၊ေနာက္ ကၽႊဲကလဲ ကၾကတယ္..။ကၽႊဲကကေတာ့မယ္ဆုိ ပြဲေတြဘာေတြလဲ
ပင့္ရေျမွာက္ရတာေတြရွိေသးတယ္..။နတ္မ၀င္ေအာင္၊နတ္မကစားေအာင္ဆုိလားပဲ..။
ေကာင္မေေလးေတြက ပေဒသာပင္သီးၾကတယ္...။လွတဲ့ေကာင္မေလးေတြက ကထိန္လွည့္ရာမွာ
ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ပန္းေတာင္ကုိင္လုပ္ၾကတယ္..။က်မကေတာ့ သံခ်ပ္စပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္..။
သတိရသေလာကဆုိရင္...........,
" ျမိဳ႕မေက်ာင္းရဲ႕ ဂုဏ္သေရ
ျမိဳ႕မေက်ာင္းဟာ စံျပပါပဲ...(ျမိဳ႕မေက်ာင္းဟာ စံျပပါပဲ)
ျမိဳ႕မေက်ာင္းရဲ႕ ဘံုကထိန္
လူတကာရွိန္တာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ...(လူတကာရွိန္တာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ...)"
အျပိဳင္အဆုိင္စိတ္ကေလးကလဲ အဲ့ဒိထဲက စိတ္ထဲမွာကိန္းေအာင္းေနခဲ့တာထင္ပါရဲ႕..။
က်မတက္တဲ့ေက်ာင္းက အမ်ိဳးသားေက်ာင္း၊(ျမိဳ႕မေက်ာင္းလုိ႔ လူသိမ်ားတယ္...)ဆုိေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္၊
မာန္တက္ေနတာေပါ့..။လြမ္းမိပါတယ္..ေလ..။
ခုျပန္ေတြရင္ ခု ရင္ေတြခုန္ရပါတယ္...
စိတ္ထဲမလဲ သီခ်င္းေလးေတြ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္..။အစံုပါပဲ..။
ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ပဲ အေျခအျမစ္မရွိေရးခ်င္တာေရးထားတာေတြကုိ အဆံုးသတ္လုိက္ပါတယ္..
" ဘံုကထိန္၊ဘံုကထိန္..ဘံုကထိန္လွည့္လုိ႔လာ ရပ္ကြက္ထဲကၾကည့္သူေတြ
ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလုိ႔ တအားစည္..။ရပ္ကြက္ထဲက ၾကည့္သူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလုိ႔ တအားစည္.."
လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အာရံုေတြသည္လည္း သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ကေန
တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္၊ကထိန္ပြဲေတာ္ေတြဆီဘက္ ဦးတည္ေနၾကျပီ။
ဒါေတာင္ ရန္ကုန္မွာမုိ႔။နယ္မွာဆုိ သီတင္းကၽြတ္ျပီးထဲက အလွဴခံေတြက အျပိဳင္အဆုိင္၊
လမ္းမေတြမွာဆုိ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြရယ္၊အဲ့ဒိက သီခ်င္းသံေတြရယ္က ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးစရာ..။
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ကေန တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔အထိ
တစ္လတိတိက်င္းပရတဲ့ ကထိန္ပြဲ..။
တစ္ေက်ာင္းမွာ တစ္ၾကိမ္၊ေနာက္ျပီး တစ္ႏွစ္မွာတစ္လ၊တစ္လမွာမွ တစ္ရက္ထဲ က်င္းပရတဲ့ "ကထိန ဘံုကထိန္.."
တျခားအရပ္ေဒသေတြမွာေတာ့ ကထိန္ပြဲေတာ္ကုိ ဘယ္လုိေတြဆင္ႏြဲၾကသလဲမသိပါ။
က်မတုိ႔ေဒသက အေၾကာင္းေလးေတြျပန္လည္ေတြးမိျပီး သတိရတာေလးေတြကုိ
ျပန္ေရးလုိက္ပါတယ္..။အပ်င္းေျပဖတ္ၾကည့္ပါဦး...:)
က်မတုိ႔ဆီမွာေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက ကထိန္႔ဒါယိကာ၊ကထိန္႔ဒါယိကာမဆုိျပီး
ကိုယ္ကုိးကြယ္တဲ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရားမွာ တစ္ဦးထဲတာ၀န္ယူျပီးခင္းေပးတဲ့ကထိန္၊
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက တာ၀န္ယူျပီးခင္းက်င္းမယ့္သူ မရွိတဲ့အခါမ်ိဳး၊
မရွိတဲ့ေက်ာင္းမ်ိဳးမွာဆုိရင္ စုေပါင္းဘံုကထိန္ ရယ္ဆုိျပီးလုပ္ၾကတယ္...။
အဲ့ဒိလုိ ဘံုကထိန္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ လူအမ်ားပါ၀င္လုိ႔ရေအာင္
ရပ္ထဲရြာထဲက ဥပႆကာေမာင္မယ္ေတြ တစ္ပတ္၊ႏွစ္ပတ္ေလာက္မနားမေနအလုပ္လုပ္ၾကရတယ္..။
ကုိယ့္ေက်ာင္း ကိုယ့္ဘုန္းၾကီးအတြက္ အရပ္တကာလွည့္ပီး အလွဴခံၾကတယ္၊
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ မတည္ျပီးခင္းတဲ့ ကထိန္မွာလဲ အမ်ားအင္အားကေတာ့လုိတာပါပဲ။
ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ရွိသမွ်ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ရြာေတြက အိမ္တုိင္း၊အိမ္တုိင္းက မိသားစု၀င္ေတြအကုန္လံုး
မီးခုိးတိတ္လာစားမယ့္ အလွဴပြဲကုိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲအားနဲ႔မရႏုိင္ဘူး။
ဒီအတြက္ႏွစ္တုိင္း၊ကထိန္ပြဲက်င္းပခါနီးတုိင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေဂါပကအဖြဲ႕၀င္ေတြ၊ဥပႆကာလူငယ္ေတြက
အစည္းအေ၀းေလးေတြလုပ္ၾကတယ္...အစီအစဥ္ေတြဆြဲရတယ္...။အမ်ားစုေပါင္းပါ၀င္မွ
စည္ကားတဲ့ ကထိန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္...။ဒီလုိနဲ႔ပဲ သီတင္းကၽြတ္၊တန္ေဆာင္မုန္း ႏွစ္လလံုးဟာ
ေပ်ာ္ပြဲ၊ရႊင္ပြဲေတြနဲ႔ ဆက္ေနတာ..။
ေနာက္ထပ္ ကထိန္တစ္မ်ိဳးက ေက်ာင္းကထိန္ပါ..။
က်မတုိ႔ငယ္ငယ္ သူငယ္တန္းကေန 10 တန္းထိႏွစ္တုိင္းမွာ ေက်ာင္းကထိန္ဆုိျပီး က်င္းပခဲ့တာ။
က်မတုိ႔ျမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရယ္၊အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရယ္ပဲရွိတယ္..။
ႏွစ္ေက်ာင္းလံုးက အျပိဳင္အဆုိင္၊ကထိန္ခင္းဆုိေတာ့လဲ အျပိဳင္ေပါ့။
၀ါတြင္းတစ္တြင္းလံုးမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္မုန္႔ဖုိးပုိက္ဆံေလးေတြကုိ
အသင္းေခါင္းေဆာင္၊အတန္းေခါင္ေဆာင္ေတြဆီမွာ စုထားၾကတယ္..။
သီတင္းကၽြတ္ျပီးလုိ႔ ကထိန္ခင္းေတာ့မယ္ဆုိမွ အတန္းလုိက္ ပေဒသာပင္ေလးေတြလုပ္ၾက၊အတီးအမႈတ္ေတြ၊အကေတြတုိက္ၾကေပ့ါ။
သိပ္ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။အဲ့ဒိေခတ္တုန္းကေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္း ဖ်တ္ေကာ့လတ္ေကာ့ေကာင္ေလးေတြက
ဦးေရႊရုိး၊ေဒၚမုိးေတြ ကၾက..၊ေနာက္ ကၽႊဲကလဲ ကၾကတယ္..။ကၽႊဲကကေတာ့မယ္ဆုိ ပြဲေတြဘာေတြလဲ
ပင့္ရေျမွာက္ရတာေတြရွိေသးတယ္..။နတ္မ၀င္ေအာင္၊နတ္မကစားေအာင္ဆုိလားပဲ..။
ေကာင္မေေလးေတြက ပေဒသာပင္သီးၾကတယ္...။လွတဲ့ေကာင္မေလးေတြက ကထိန္လွည့္ရာမွာ
ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ပန္းေတာင္ကုိင္လုပ္ၾကတယ္..။က်မကေတာ့ သံခ်ပ္စပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္..။
သတိရသေလာကဆုိရင္...........,
" ျမိဳ႕မေက်ာင္းရဲ႕ ဂုဏ္သေရ
ျမိဳ႕မေက်ာင္းဟာ စံျပပါပဲ...(ျမိဳ႕မေက်ာင္းဟာ စံျပပါပဲ)
ျမိဳ႕မေက်ာင္းရဲ႕ ဘံုကထိန္
လူတကာရွိန္တာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ...(လူတကာရွိန္တာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ...)"
အျပိဳင္အဆုိင္စိတ္ကေလးကလဲ အဲ့ဒိထဲက စိတ္ထဲမွာကိန္းေအာင္းေနခဲ့တာထင္ပါရဲ႕..။
က်မတက္တဲ့ေက်ာင္းက အမ်ိဳးသားေက်ာင္း၊(ျမိဳ႕မေက်ာင္းလုိ႔ လူသိမ်ားတယ္...)ဆုိေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္၊
မာန္တက္ေနတာေပါ့..။လြမ္းမိပါတယ္..ေလ..။
ခုျပန္ေတြရင္ ခု ရင္ေတြခုန္ရပါတယ္...
စိတ္ထဲမလဲ သီခ်င္းေလးေတြ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္..။အစံုပါပဲ..။
ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ပဲ အေျခအျမစ္မရွိေရးခ်င္တာေရးထားတာေတြကုိ အဆံုးသတ္လုိက္ပါတယ္..
" ဘံုကထိန္၊ဘံုကထိန္..ဘံုကထိန္လွည့္လုိ႔လာ ရပ္ကြက္ထဲကၾကည့္သူေတြ
ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလုိ႔ တအားစည္..။ရပ္ကြက္ထဲက ၾကည့္သူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလုိ႔ တအားစည္.."
Monday, October 27, 2008
ဒုတိယအလုပ္
ဟုိတစ္ေလာက ပထမဆံုးအလုပ္ဆုိျပီး ပုိစ့္တစ္ခုတင္ထားခဲ့တယ္...။
အဲ့တုန္းက အစ္ကုိေအာင္သာငယ္နဲ႔ ေမာင္မ်ိဳးက လာျပီးေျမွာက္ပင့္ထားခဲ့ေလေတာ့
(ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္...။) ခုဒုတိယအလုပ္၊တတိယအလုပ္ဆုိျပီးဆက္ေရးပါဦးမယ္..။
ဒီၾကားရက္ထဲေတြမွာေတာ့ ေပၚပင္ေတြေလွ်ာက္လုိက္ေနမိတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ခုေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္ရင္း ဒီစာေတြကုိေရးေနမိပါေတာ့တယ္..။
အလုပ္ဆုိေတာ့ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတာ့ ႏုိင္သလုိရွိပါတယ္..။
ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ဆီမွာ ဘယ္သူကမွ ငါဘာကုိ၀ါသနာပါတယ္...၊ဘယ္အလုပ္နဲ႔ေတာ့ အသက္ေမြး၀မး္ေက်ာင္းျပဳမယ္
ဆုိျပီး ပံုေသကားခ်ပ္ထားထားလုိ႔မရတတ္ၾကပါဘူး။အမ်ားစုေသာ လူငယ္ေတြဟာ ဒီလုိပါပဲ။
လက္ရွိေခတ္ကာလ အေျခအေနမွာ ဘယ္အလုပ္၊ဘယ္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကို ကိုယ္၀ါသနာပါလဲ
ဆုိတာ မသိၾကပါဘူး။အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တာ၊ေနာက္ျပီး hit အျဖစ္ဆံုးဆုိတာေတြကုိသာ
အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီလုပ္ေနၾကတာကေတာ့ အားလံုးအသိပဲမႈတ္လားေလ..။
ဒီေတာ့ ပထမအလုပ္မွာ တယ္လီဖုန္းနစ္ လုိလုိ၊စာရင္းသမားလုိလုိက်မက
ခုဒုတိယအလုပ္လဲက်ေရာ...HIV/Aids လူနာေတြနဲ႔ စကားေျပာ၊ေဆြးေႏြးသူဘ၀ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္..။
တက္ေနတဲ့အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာ လာကပ္ထားတာေတြ႔လုိ႔ သြားေလွ်ာက္ရာက ဒီအလုပ္ကုိရခဲ့ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးေျဖတာကေန စရမယ္ထင္တယ္...။
က်မအင္တာဗ်ဴးေျဖတဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီထုိးေတာ့မယ္..က်ေနေပါ့ေလ..။
လူေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ေစာင့္ေနရတာ မနက္ ၁၁ နာရီထဲက၊သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူးေနာ္...။
အင္တာဗ်ဴးတဲ့လူေတြက အစ္မၾကီးႏွစ္ေယာက္၊စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကုိျပန္အားေပးလုိက္ပါတယ္..။
တတ္သေလာက္သာေျဖ၊ဒီေလာက္လူမ်ားတာ short list ေတာင္ပါဖုိ႔လမ္းမျမင္၊
သူတုိ႔ေမးသြားတာေတြကုိ ခုေနျပန္ျပီးသံုးသပ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ HIV/Aids လူနာတစ္ေယာက္အေပၚမွာ
ထားရွိတဲ့စိတ္ေနစိတ္ထားကုိပဲ အဓိကစမ္းသပ္တဲ့ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊
သူတုိ႔စကားနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ Discrimination ေပါ့။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ Knowledge ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆန္းစစ္ျခင္းေပါ့။
ဒီေလာက္ပါပဲ။ေနာက္ေန႔အေၾကာင္းျပန္မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ျပန္ထြက္လာရတာေပါ့..။
ဒီလုိနဲ႔ က်မအလုပ္ရမယ့္ကံ ဖန္လာပါတယ္..။
အလုပ္ရမယ့္ကံပါ။အလုပ္ကေတာ့ မရေသးပါဘူး။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့က်မအပါအ၀င္ လူ 20 ေလာက္ကုိသူတုိ႔က Training ဆုိျပီး ၅ ရက္ေခၚပါတယ္..။
လႈိင္သာယာမွာ ကိုယ့္ထမင္းကုိယ္စားျပီးသြားတက္ရတာပါ၊
(ခုဒီမွာ ဒီလုိကိစၥေတြအရမ္းေပါပါတယ္...အလုပ္မရေတာင္ အဲ့ဒိကရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကုိလုိခ်င္တယ္လုိ႔
ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီးေတာ့ အဲ့လုိကိစၥေတြကုိ အားၾကိဳးမာန္တက္လုိက္လုပ္ေနတဲ့လူေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ပါပဲ)
Training ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔ကခ်ည္းသင္ေပးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး၊
small talk ေလးေတြ၊short presentation ေလးေတြလုပ္ရတယ္..။ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေပါ့..။
ကူးစက္ျခင္း၊ပ်ံ႕ႏွံ႕ျခင္း၊ကာကြယ္ျခင္း ဒါေတြထင္ပါတယ္..
အေၾကာင္းအရာေတြကုိေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
၅ ရက္ျပီးေတာ့လဲ ျပန္အေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္ေပါ့။20 ေလာက္ထဲကေန ၃ ေယာက္ေရြးပါတယ္..
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်မအဲ့ဒိအဖြဲ႕အစည္းမွာ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္..။
၃ လအစမ္းခန္႔အေနနဲ႔ အလုပ္စတင္ရပါေတာ့တယ္...။
ရာထူးကေတာ့ အဂၤလိပ္လုိဆုိရင္ Counsellor ၊ျမန္မာလုိျပန္ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိျပန္ရမလဲမသိဘူး၊
အဲ့ဒိကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကြဲျပားမႈေတြရွိေနေတာ့ က်မလုိငခၽြတ္က ဘယ္လုိဘာသာျပန္ရမလဲ မသိဘူး။
က်မနားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ေတာ့ ထုိင္စကားေျပာျခင္းပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုခုရွိေနတဲ့ စကား၀ုိင္းေပါ့။
အဲ့ဒိဦးတည္ခ်က္က ကုိယ့္အတြက္မဟုတ္ပဲ သူ႔အတြက္ဆုိတာကုိသိသိသာသာမဟုတ္တဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔
အဲ့ဒိလူသိလာေအာင္စကားေတြေျပာေနရျခင္းပါပဲ။
လူလူခ်င္းေတာ့အတူတူ၊ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကနားေထာင္ေပးတဲ့သူ၊သူကေျပာတဲ့သူ၊
ကိုယ္ကေျဖရွင္းေပးတဲ့သူ၊သူကျပႆနာနဲ႔လူ၊
သူကငိုတဲ့သူ၊ကုိယ္က ေျပရာေျပေၾကာင္းတတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေျပာရတဲ့သူ...။
ဒီလုိ၊ဒီလုိအေၾကာင္းအရာေတြေပါ့ေလ..။
တစ္ခါတစ္ခါ မိသားစုအေရး၊တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ေထာင္ေရး အခ်စ္ေရး၊တစ္ခါတစ္ခါက်န္းမာေရး၊
တစ္ခါတစ္ခါ ႏိုင္ငံေရး...။အဲ့ဒိအေၾကာင္းေတြကုိ က်မရဲ႕လူနာေတြနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။
ဒီအလုပ္ကုိ လူေတြဘယ္လုိသတ္မွတ္ၾကသလဲေတာ့မသိဘူး။သိပ္ကုိလဲေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရတဲ့အလုပ္ပါ..။
အဲ့ဒိမွာ အခက္အခဲေတြကလဲ ၾကံဳရတာပါပဲ။
အသိသာဆံုး အခက္အခဲကေတာ့ အသက္အရြယ္ပါပဲ။
က်မေစာေစာက ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ က်မထက္အသက္အရြယ္၊
အခက္အခဲ၊အေတြ႕အၾကံဳ၊ဘ၀ သင္ခန္းစာ တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔ လူ႔ဘ၀ကုိျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့
အစ္ကုိၾကီး၊အစ္မၾကီးအရြယ္ေတြ၊ဦးေလး၊ေဒၚေလးအရြယ္၊ဘၾကီး အရြယ္ေတြကုိ
က်မအေနနဲ႔ဘယ္လုိ အသံုးအႏႈန္း၊ဘယ္လုိမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ စကားေျပာရပါ့မလဲ။
က်မမွာ သူတုိ႔ထက္သိေနႏုိင္တာက က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ဗဟုသုတေလာက္ပဲရွိမယ္ေလ..။
တျခားအေၾကာင္းအရာေတြကုိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ေဆြးေႏြးဖုိ႔၊တစ္နည္းအားျဖင့္ စကားလုပ္ျပီးထုိင္ေျပာေနဖုိ႔ဆုိတာ
က်မအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
တကယ္လဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္...။
ကုိယ့္ထက္အေတြ႕အၾကံဳရင့္က်က္တဲ့ စီနီယာအစ္ကုိ၊အစ္မေတြ ဆီမွာပညာယူရပါတယ္..။
အဲ တစ္ခုခက္တာက ပညာယူတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကထုိင္ၾကည့္ေနလုိ႔ရတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘူး၊ဒီေတာ့ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္တုိ႔၊ညေနပုိင္း သူတုိ႔ဆီမွာလူနာပါးတဲ့အခ်ိန္တုိ႔မွာ
သူတုိ႔ဆီကေန အစ္ေအာက္ျပီး ေမးရျမန္းရပါတယ္...။
၃လ ၾကာေတာ့ က်မကုိအလုပ္ဆက္ခန္႔ဖုိ႔အတြက္ Evaluation လုိ႔နာမည္တပ္ထားျပီး
အၾကီးအကဲ ၄ေယာက္က က်မအလုပ္လုပ္တာကုိ ဆက္တုိက္စစ္ေဆးျပီးတဲ့အခါမွာ က်မကို သူတုိ႔ဆက္ျပီး
အလုပ္ခန္႔ခဲ့တယ္...။အဲ့ဒိမွာ က်မ ၁ ႏွစ္နီးပါးအလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္...။
လူမႈေရးကိစၥအခက္အခဲေတြကုိခ်ည္း ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့အလုပ္လုိ႔ယူဆပါတယ္..။
အေစာဆံုးရက္ေတြကဆုိရင္ ၾကံဳရသမွ် လူနာေတြရဲ႕ျပႆနာေတြကုိ ကုိယ့္ျပႆနာလုပ္ျပီး
အိမ္အထိသယ္လာ၊ညက် အိမ္မက္ထဲ ထည့္မက္၊သူတုိ႔ငိုသလုိ ကုိယ္ကပါလုိက္ငုိေပ့ါ။
စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲေတြျဖစ္ခဲ့ရတာ...။ဒါေပမယ့္ က်မကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အံ့ၾသတာတစ္ခုက
အျပင္မွာ၊တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ က်မဘယ္တုန္းကမွ လူနာေတြေရွ႕မွာ ၀မ္းသာ၊၀မ္းနည္းမျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ေတာ့အလုပ္ကုိလူကႏုိင္သြားတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့..။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။
အလုပ္တာ၀န္ေတြကလဲ သိသိသာသာမ်ားလာခဲ့တယ္..။က်မေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္..။ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရတယ္...။
ကိုယ့္စကားေတြေၾကာင့္ လူေတြစိတ္သက္သာရာရခဲ့တဲ့အခါ၊သူတုိ႔ခံစားမႈေတြ
ေလ်ာ့က်သြားတာကုိ ခံစားမိတဲ့အခါ ရလာတဲ့ခံစားမႈကုိ ေဖၚျပစရာစကားလံုးမရွိႏုိင္။
က်မအထင္ေျပာရရင္ က်မဒီအလုပ္ကရရွိလုိက္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြက ဟင္းေလးအုိးၾကီးတစ္ခုလုိပါပဲ။
အဲ့ဒိတုန္းက က်မအသက္က ၂၀၊က်မလုိက္မမွီႏုိင္တဲ့၊တစ္ခါမွလဲ မၾကံဳဖူး၊မၾကားဖူးတဲ့ လူမႈေရးျပႆနာေတြက
တစ္ပံုတစ္ပင္ရွိေနတယ္ဆုိတာကုိ သိလာခဲ့တယ္..။
ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္တဲ့၊ေငြနဲ႔ရွာ၀ယ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေပါင္းမ်ားစြာရရွိခဲ့ပါတယ္..။
သို႔ေသာ္ ေဘာလံုးသမားေတြ အသင္းေျပာင္းခ်င္တဲ့အခါ ေျပာေနက်စကားလုိေပ့ါ။
က်မလဲ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကုိတစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ခ်င္တဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒိအလုပ္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္အလုပ္သစ္တစ္ခုကုိရွာဖုိ႔
ဇာတ္လမ္းကုိစတင္ခဲ့ပါတယ္.........။
အဲ့တုန္းက အစ္ကုိေအာင္သာငယ္နဲ႔ ေမာင္မ်ိဳးက လာျပီးေျမွာက္ပင့္ထားခဲ့ေလေတာ့
(ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္...။) ခုဒုတိယအလုပ္၊တတိယအလုပ္ဆုိျပီးဆက္ေရးပါဦးမယ္..။
ဒီၾကားရက္ထဲေတြမွာေတာ့ ေပၚပင္ေတြေလွ်ာက္လုိက္ေနမိတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ခုေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္ရင္း ဒီစာေတြကုိေရးေနမိပါေတာ့တယ္..။
အလုပ္ဆုိေတာ့ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတာ့ ႏုိင္သလုိရွိပါတယ္..။
ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ဆီမွာ ဘယ္သူကမွ ငါဘာကုိ၀ါသနာပါတယ္...၊ဘယ္အလုပ္နဲ႔ေတာ့ အသက္ေမြး၀မး္ေက်ာင္းျပဳမယ္
ဆုိျပီး ပံုေသကားခ်ပ္ထားထားလုိ႔မရတတ္ၾကပါဘူး။အမ်ားစုေသာ လူငယ္ေတြဟာ ဒီလုိပါပဲ။
လက္ရွိေခတ္ကာလ အေျခအေနမွာ ဘယ္အလုပ္၊ဘယ္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကို ကိုယ္၀ါသနာပါလဲ
ဆုိတာ မသိၾကပါဘူး။အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တာ၊ေနာက္ျပီး hit အျဖစ္ဆံုးဆုိတာေတြကုိသာ
အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီလုပ္ေနၾကတာကေတာ့ အားလံုးအသိပဲမႈတ္လားေလ..။
ဒီေတာ့ ပထမအလုပ္မွာ တယ္လီဖုန္းနစ္ လုိလုိ၊စာရင္းသမားလုိလုိက်မက
ခုဒုတိယအလုပ္လဲက်ေရာ...HIV/Aids လူနာေတြနဲ႔ စကားေျပာ၊ေဆြးေႏြးသူဘ၀ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္..။
တက္ေနတဲ့အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာ လာကပ္ထားတာေတြ႔လုိ႔ သြားေလွ်ာက္ရာက ဒီအလုပ္ကုိရခဲ့ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးေျဖတာကေန စရမယ္ထင္တယ္...။
က်မအင္တာဗ်ဴးေျဖတဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီထုိးေတာ့မယ္..က်ေနေပါ့ေလ..။
လူေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ေစာင့္ေနရတာ မနက္ ၁၁ နာရီထဲက၊သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူးေနာ္...။
အင္တာဗ်ဴးတဲ့လူေတြက အစ္မၾကီးႏွစ္ေယာက္၊စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကုိျပန္အားေပးလုိက္ပါတယ္..။
တတ္သေလာက္သာေျဖ၊ဒီေလာက္လူမ်ားတာ short list ေတာင္ပါဖုိ႔လမ္းမျမင္၊
သူတုိ႔ေမးသြားတာေတြကုိ ခုေနျပန္ျပီးသံုးသပ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ HIV/Aids လူနာတစ္ေယာက္အေပၚမွာ
ထားရွိတဲ့စိတ္ေနစိတ္ထားကုိပဲ အဓိကစမ္းသပ္တဲ့ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊
သူတုိ႔စကားနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ Discrimination ေပါ့။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ Knowledge ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆန္းစစ္ျခင္းေပါ့။
ဒီေလာက္ပါပဲ။ေနာက္ေန႔အေၾကာင္းျပန္မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ျပန္ထြက္လာရတာေပါ့..။
ဒီလုိနဲ႔ က်မအလုပ္ရမယ့္ကံ ဖန္လာပါတယ္..။
အလုပ္ရမယ့္ကံပါ။အလုပ္ကေတာ့ မရေသးပါဘူး။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့က်မအပါအ၀င္ လူ 20 ေလာက္ကုိသူတုိ႔က Training ဆုိျပီး ၅ ရက္ေခၚပါတယ္..။
လႈိင္သာယာမွာ ကိုယ့္ထမင္းကုိယ္စားျပီးသြားတက္ရတာပါ၊
(ခုဒီမွာ ဒီလုိကိစၥေတြအရမ္းေပါပါတယ္...အလုပ္မရေတာင္ အဲ့ဒိကရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကုိလုိခ်င္တယ္လုိ႔
ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီးေတာ့ အဲ့လုိကိစၥေတြကုိ အားၾကိဳးမာန္တက္လုိက္လုပ္ေနတဲ့လူေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ပါပဲ)
Training ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔ကခ်ည္းသင္ေပးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး၊
small talk ေလးေတြ၊short presentation ေလးေတြလုပ္ရတယ္..။ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေပါ့..။
ကူးစက္ျခင္း၊ပ်ံ႕ႏွံ႕ျခင္း၊ကာကြယ္ျခင္း ဒါေတြထင္ပါတယ္..
အေၾကာင္းအရာေတြကုိေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
၅ ရက္ျပီးေတာ့လဲ ျပန္အေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္ေပါ့။20 ေလာက္ထဲကေန ၃ ေယာက္ေရြးပါတယ္..
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်မအဲ့ဒိအဖြဲ႕အစည္းမွာ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္..။
၃ လအစမ္းခန္႔အေနနဲ႔ အလုပ္စတင္ရပါေတာ့တယ္...။
ရာထူးကေတာ့ အဂၤလိပ္လုိဆုိရင္ Counsellor ၊ျမန္မာလုိျပန္ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိျပန္ရမလဲမသိဘူး၊
အဲ့ဒိကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကြဲျပားမႈေတြရွိေနေတာ့ က်မလုိငခၽြတ္က ဘယ္လုိဘာသာျပန္ရမလဲ မသိဘူး။
က်မနားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ေတာ့ ထုိင္စကားေျပာျခင္းပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုခုရွိေနတဲ့ စကား၀ုိင္းေပါ့။
အဲ့ဒိဦးတည္ခ်က္က ကုိယ့္အတြက္မဟုတ္ပဲ သူ႔အတြက္ဆုိတာကုိသိသိသာသာမဟုတ္တဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔
အဲ့ဒိလူသိလာေအာင္စကားေတြေျပာေနရျခင္းပါပဲ။
လူလူခ်င္းေတာ့အတူတူ၊ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကနားေထာင္ေပးတဲ့သူ၊သူကေျပာတဲ့သူ၊
ကိုယ္ကေျဖရွင္းေပးတဲ့သူ၊သူကျပႆနာနဲ႔လူ၊
သူကငိုတဲ့သူ၊ကုိယ္က ေျပရာေျပေၾကာင္းတတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေျပာရတဲ့သူ...။
ဒီလုိ၊ဒီလုိအေၾကာင္းအရာေတြေပါ့ေလ..။
တစ္ခါတစ္ခါ မိသားစုအေရး၊တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ေထာင္ေရး အခ်စ္ေရး၊တစ္ခါတစ္ခါက်န္းမာေရး၊
တစ္ခါတစ္ခါ ႏိုင္ငံေရး...။အဲ့ဒိအေၾကာင္းေတြကုိ က်မရဲ႕လူနာေတြနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။
ဒီအလုပ္ကုိ လူေတြဘယ္လုိသတ္မွတ္ၾကသလဲေတာ့မသိဘူး။သိပ္ကုိလဲေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရတဲ့အလုပ္ပါ..။
အဲ့ဒိမွာ အခက္အခဲေတြကလဲ ၾကံဳရတာပါပဲ။
အသိသာဆံုး အခက္အခဲကေတာ့ အသက္အရြယ္ပါပဲ။
က်မေစာေစာက ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ က်မထက္အသက္အရြယ္၊
အခက္အခဲ၊အေတြ႕အၾကံဳ၊ဘ၀ သင္ခန္းစာ တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔ လူ႔ဘ၀ကုိျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့
အစ္ကုိၾကီး၊အစ္မၾကီးအရြယ္ေတြ၊ဦးေလး၊ေဒၚေလးအရြယ္၊ဘၾကီး အရြယ္ေတြကုိ
က်မအေနနဲ႔ဘယ္လုိ အသံုးအႏႈန္း၊ဘယ္လုိမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ စကားေျပာရပါ့မလဲ။
က်မမွာ သူတုိ႔ထက္သိေနႏုိင္တာက က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ဗဟုသုတေလာက္ပဲရွိမယ္ေလ..။
တျခားအေၾကာင္းအရာေတြကုိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ေဆြးေႏြးဖုိ႔၊တစ္နည္းအားျဖင့္ စကားလုပ္ျပီးထုိင္ေျပာေနဖုိ႔ဆုိတာ
က်မအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
တကယ္လဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္...။
ကုိယ့္ထက္အေတြ႕အၾကံဳရင့္က်က္တဲ့ စီနီယာအစ္ကုိ၊အစ္မေတြ ဆီမွာပညာယူရပါတယ္..။
အဲ တစ္ခုခက္တာက ပညာယူတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကထုိင္ၾကည့္ေနလုိ႔ရတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘူး၊ဒီေတာ့ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္တုိ႔၊ညေနပုိင္း သူတုိ႔ဆီမွာလူနာပါးတဲ့အခ်ိန္တုိ႔မွာ
သူတုိ႔ဆီကေန အစ္ေအာက္ျပီး ေမးရျမန္းရပါတယ္...။
၃လ ၾကာေတာ့ က်မကုိအလုပ္ဆက္ခန္႔ဖုိ႔အတြက္ Evaluation လုိ႔နာမည္တပ္ထားျပီး
အၾကီးအကဲ ၄ေယာက္က က်မအလုပ္လုပ္တာကုိ ဆက္တုိက္စစ္ေဆးျပီးတဲ့အခါမွာ က်မကို သူတုိ႔ဆက္ျပီး
အလုပ္ခန္႔ခဲ့တယ္...။အဲ့ဒိမွာ က်မ ၁ ႏွစ္နီးပါးအလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္...။
လူမႈေရးကိစၥအခက္အခဲေတြကုိခ်ည္း ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့အလုပ္လုိ႔ယူဆပါတယ္..။
အေစာဆံုးရက္ေတြကဆုိရင္ ၾကံဳရသမွ် လူနာေတြရဲ႕ျပႆနာေတြကုိ ကုိယ့္ျပႆနာလုပ္ျပီး
အိမ္အထိသယ္လာ၊ညက် အိမ္မက္ထဲ ထည့္မက္၊သူတုိ႔ငိုသလုိ ကုိယ္ကပါလုိက္ငုိေပ့ါ။
စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲေတြျဖစ္ခဲ့ရတာ...။ဒါေပမယ့္ က်မကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အံ့ၾသတာတစ္ခုက
အျပင္မွာ၊တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ က်မဘယ္တုန္းကမွ လူနာေတြေရွ႕မွာ ၀မ္းသာ၊၀မ္းနည္းမျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ေတာ့အလုပ္ကုိလူကႏုိင္သြားတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့..။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။
အလုပ္တာ၀န္ေတြကလဲ သိသိသာသာမ်ားလာခဲ့တယ္..။က်မေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္..။ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရတယ္...။
ကိုယ့္စကားေတြေၾကာင့္ လူေတြစိတ္သက္သာရာရခဲ့တဲ့အခါ၊သူတုိ႔ခံစားမႈေတြ
ေလ်ာ့က်သြားတာကုိ ခံစားမိတဲ့အခါ ရလာတဲ့ခံစားမႈကုိ ေဖၚျပစရာစကားလံုးမရွိႏုိင္။
က်မအထင္ေျပာရရင္ က်မဒီအလုပ္ကရရွိလုိက္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြက ဟင္းေလးအုိးၾကီးတစ္ခုလုိပါပဲ။
အဲ့ဒိတုန္းက က်မအသက္က ၂၀၊က်မလုိက္မမွီႏုိင္တဲ့၊တစ္ခါမွလဲ မၾကံဳဖူး၊မၾကားဖူးတဲ့ လူမႈေရးျပႆနာေတြက
တစ္ပံုတစ္ပင္ရွိေနတယ္ဆုိတာကုိ သိလာခဲ့တယ္..။
ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္တဲ့၊ေငြနဲ႔ရွာ၀ယ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေပါင္းမ်ားစြာရရွိခဲ့ပါတယ္..။
သို႔ေသာ္ ေဘာလံုးသမားေတြ အသင္းေျပာင္းခ်င္တဲ့အခါ ေျပာေနက်စကားလုိေပ့ါ။
က်မလဲ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကုိတစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ခ်င္တဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒိအလုပ္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္အလုပ္သစ္တစ္ခုကုိရွာဖုိ႔
ဇာတ္လမ္းကုိစတင္ခဲ့ပါတယ္.........။
