ေမွာင္လြန္းတဲ့ည

အခန္းတံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ ေအာက္သုိးသုိး အနံ႔က လႈိက္ခနဲ...။ ေနာက္တေခါက္ လာရင္ေတာ့ အေမႊးခဲေတြ၊ အေမႊးထုပ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့ရမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးရင္းက ေမွာင္မဲေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ က်င့္သားရေနတဲ့ မ်က္လံုးက ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ကားမီးေလးကုိ ရွာေတြ႔လုိက္သည္။ ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္ေတာ့ ဖ်တ္ခနဲလင္းလာတဲ့ အလင္းေရာင္ကုိ က်မ မႏွစ္သက္လွပါ။ အလင္းေရာင္ကုိ အျပည့္အ၀ မရႏုိင္ရင္ေတာ့ ေမွာင္ေနတာကုိပဲ က်မသေဘာက်ပါသည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ကအထိ ဒီအခန္းထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ေနခဲ့ၾကသည္။ မီးမလာတဲ့ ညေတြမွာ ပူေလာင္ အုိက္စပ္လွတဲ့ တုိက္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းမီးေတြက ဘုရားပြဲေစ်းတန္းလုိ....။
အဲ့ဒိတုန္းက ရာသီဥတုက ပူတာ။ ေအာက္ဆံုးထပ္ အင္တာနက္ဆုိင္က တထိန္းထိန္းနဲ႔ ေမာင္းထားတဲ့ မီးစက္က အေငြ႔ေတြက ပူတာ...။ခုက်ေတာ့ ရင္ထဲက လိႈက္ဆူေနေသာ အပူျဖစ္သည္။

က်မ သူ႔ကုိဘာေၾကာင့္ သတိရေနတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ လြမ္းေနတာလား။အလြမ္းဆုိတာခုလုိ စိတ္ခံစားမႈလား။ က်မကုိယ္တုိင္ ေသခ်ာအတိအက် မသိတာ ခက္သည္။ ျပီးေတာ့ ဒီညကလဲ ေမွာင္လြန္းလွသည္။

အေမ့ဆီမွာ ေရာက္ေနတုန္းကေတာ့ မည္သူတဦး တေယာက္ကုိမွ က်မ သတိတရ မရွိလွပါ။ အလြမ္းဆုိတာ ပ်င္းရိျခင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး ကုစားတဲ့ ေဆးနည္းတမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ က်မသည္ ပ်င္းရိျခင္းေ၀ဒနာကုိ ခံစားေနရတာသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ကားမီးေလးက တျဖည္းျဖည္း မွိန္လာသည္။ အေဖၚမရွိတဲ့ တုိက္ခန္းေလးတခုထဲမွာ မိန္းကေလးတေယာက္ထဲ အၾကာၾကီးထုိင္ေနဖုိ႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလလုိ႔ ေယဘုယ်ဆန္လွတဲ့ အေတြးတခုေၾကာင့္ အခန္းတံခါးေတြ ေသခ်ာစစ္ျပီး ျပန္လာခဲ့သည္။

ေနာက္တေခါက္သြားရင္ေတာ့ အေမႊးခဲေလးေတြ ၀ယ္သြားဦးမွျဖစ္မည္။