ျပတင္းေပါက္ကေလးတစ္ခုဆီက

ထုိျပတင္းေပါက္ရဲ့ အက်ယ္က ၂ ေပေလာက္ပဲရွိျပီး၊အနံက ၂ ေပခြဲေလာက္ပဲရွိျပီး က်မအိပ္ယာေပၚကေန
ရန္ကုန္ျမိဳ႕့ရဲသံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ကုိ အဲ့ဒိအေပါက္ေသးေသးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကေန လွမ္းျမင္ရသည္။အဲ့ဒိအခုိက္ အတန္႔ေလးကုိ က်မႏွစ္သက္ပါသည္...။

ထပ္ခုိးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲကေန ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုးကုိေမာ့ၾကည့္ျပီး ကုိယ့္စိတ္ကူးေတြအေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ေနာက္ေဖးျပတင္းေပါက္နားေလးမွာ မတ္တပ္ရပ္ျပီး တသြင္သြင္စီး ေနတဲ့ေခ်ာင္းေလးကုိေငးလုိ႔ ငါၾကီးလာရင္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတြကုိိ ျပန္လည္အမွတ္ရေစပါသည္။

အဲ့ဒီျပတင္းေပါက္ကေလးဆီကေန....က်မအေမ့အိမ္ကုိျပန္တဲ့ လမ္းကုိမွန္းဆၾကည့္လုိ႔ရႏုိင္ပါသည္..။
ေဟာဟုိဘက္မွာ တံတားတစ္ခုရွိတယ္။အဲ့ဒိတံတားေပၚကေနျဖတ္ျပီးခဏေနရင္ က်မမိခင္ရွိတဲ့ေနရာကုိ သံုးေလးနာရီအတြင္း အေရာက္သြားႏုိင္တယ္..။သုိ႔ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈေတြကသာ တည္ျမဲ
ေနရျခင္းအေၾကာင္းရင္းလဲ..။

က်မဟာ ျပတင္းေပါက္ရဲ့သံတုိင္ေတြကုိ လက္နဲ႔က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္းက စိတ္ရဲ့လြတ္လပ္မႈကုိ
အငမ္းမရ လုိက္လံရွာေဖြမိတယ္..။

ေျပာရရင္ျဖင့္ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုဟာ က်ဥ္းပိတ္တဲ့အေမွာင္နဲ႔ က်ယ္၀န္းတဲ့အလင္းရဲ့ ျခားခံတစ္ခုသာျဖစ္တယ္။