၀ါသနာ ပဲဆုိပါေတာ့.....

ရာသီဥတုက ပူျပင္းလြန္းတယ္။ မေျဖခ်င္႔ ေျဖခ်င္နဲ႔ ကေလးလုပ္ၿပီး ေျဖေနရတဲ႔ စာေမးပြဲေတြကလဲ မ်ားလြန္းလွတယ္။

သၾကၤန္မတုိင္ခင္ အေမ႔ဆီ တစ္ခ်က္ျပန္လစ္ခ်င္ ေသးတယ္..။ လုပ္ခ်င္တဲ႔ ဆႏၵေတြ၊ လုပ္ရမဲ႔ တာဝန္ေတြၾကားမွာ က်မ စာမေရးျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆုိတာ မမွတ္မိေတာ႔။ ျပန္လည္မေတြးခ်င္ေတာ႔။

မေန႔တုန္းက စမ္းေခ်ာင္းဘက္က နက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ သုံးေနရင္းက အမ္ပီတီက မေျပာမဆို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲလဲ ဘယ္လိုမွ ခံစားမေနေတာ႔ဘူး။ အျပင္ဘက္ကို ငဲ႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္း… အဲ႔ဒီေက်ာင္းေ႐ွ႕မွာ ကေလးေလးေတြ ကစားေနၾကတယ္။ ဆိုကၠားဂိတ္က ဆိုကၠားေတြကို ပတ္ေျပးၿပီး ကစားေနၾကတာ ဘာကစားနည္းလဲေတာ႔ မသိဘူး၊ သူတို႔ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ အပူအပင္ ကင္းမဲ႔တယ္။

ငါ႔လို လိုခ်င္တက္မက္မႈ႔ေတြ မမ်ားဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ငါ႔လို စိတ္တိုလြယ္၊ ေဒါသထြက္လြယ္လဲ ျဖစ္မေနေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္..။ အဲ႔ဒီ အေတြးကေနပဲ ဘာမဆိုင္၊ ညာမဆိုင္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္မ်ဳိးနဲ႔ ညီမေလး နန္းညီ ေရးခိုင္းထားတဲ႔ ဝါသနာအေၾကာင္းေလးကို ဘာေတြေရးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ က်မဘာေတြ ဝါသနာပါခဲ႔သလဲ.. ခုေရာ ဘာေတြကို ဝါသနာပါေနတုန္းပါလဲ…။

စဥ္းစားၾကည္႔မိေတာ႔ ဝါသနာက မ်ားလြန္းပါတယ္…။

ငယ္စဥ္အခါက ~~

ငယ္စဥ္အခါတုန္းကလို႔ ခြဲတမ္းတမ္းခ်လိုက္ေတာ႔… က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ဝါသနာက အလြန္အမင္း ကစားျခင္းပါပဲ…။ တစ္ေနကုန္ မိုးလင္းလင္းခ်င္းကစျပီး မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္တဲ့အထိ က်မ ကစားပါတယ္။ အငယ္ဆုံးဆိုတဲ႔အတိုင္း အိမ္ရဲ႕ ဘယ္အခန္းက႑မွာမွ ကိုယ္ကမပါရေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ကစားခြင္႔ ရပါတယ္။ ခုလို ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဟာ က်မတို႔လို ေတာကေလးေတြအတြက္ေတာ႔ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ အားလပ္ရက္ပါ။ ၿမိဳ႕ျပကေလးေတြနဲ႔ နဲနဲမွ မတူပါဘူး။ ေရကူးသင္တန္းဆိုတာ က်မတို႔အတြက္ အိမ္ေနာက္ေဖးက ေခ်ာင္းထဲမွာ။ ငုတ္ခ်ည္ ေဖာ္ခ်ည္ လုပ္လြန္းလို႔.. အသက္လဲ ၁၀ ႏွစ္မွာ နားတစ္ဖက္လုံး ပိုးဝင္၊ ေရာဂါရျပီး ေရာဂါကုယူရတဲ႔ အထိ ေရကူးခဲ႔တာ။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနကမ္း… က်မဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ အိမ္မွာေနတဲ႔ အေမက မသိပါဘူး။ ညေနေစာင္းလို႔ … “ မိ…ေရ …” လို႔ တစ္႐ြာလုံးၾကားေအာင္ ေအာ္ေခၚမွ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာတတ္တယ္…။

ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားနည္းမ်ဳိးစုံထဲမွာ စစ္တိုက္တမ္းနဲ႔ နတ္က တမ္း ကစားတာကို အႀကိဳက္ဆံုးပါ..။ ေကာက္႐ိုးပုံႀကီးေတြေပၚမွာ ပုန္းၿပီး စစ္တိုက္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မ႐ွိေတာ႔ဘူး…။ နတ္က တမ္း ကစားတာကို က်မ ဘာေၾကာင္႔ ဝါသနာထုံခဲ႔လဲ… ခုျပန္စဥ္းစားလို႔ကို မရေတာ႔ပါ …။ အစ္ကို႔ ပုဆိုးေတြကို ခါးမွာ ေတာင္႐ွည္လို ပတ္ဝတ္ၿပီး ေခါင္းမွာ အေမ႔ သဘက္စကို တလူလူလြင္႔ေအာင္ေပါင္းၿပီး “ကိုႀကီးေက်ာ္” လို ကရတာ… ကုကၠိဳလ္ပင္စည္ အျပတ္ေတြကို နတ္ဆိုင္းဝိုင္းလိုလုပ္ၿပီး တီးေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔… ဟန္ကို က်ေနတာပဲ…။ ျပန္ေတြးမိေတာ႔ ႐ွက္ၿပဳံးေတာင္ ၿပံဳးမိပါေသးတယ္…။ က်မစိတ္ထင္မမွားဘူးဆိုရင္ ဗမာတျပည္လုံးမွာ နတ္ပြဲကို ကိုယ္႔အိမ္ ကိုယ္႔ယာမွာ ၿခိမ္႔ၿခိမ္႔သဲ က်င္းပေလ႔႐ွိတာ က်မတို႔ေအာက္ဘက္ ဧရာဝတီတိုင္းမွာဘဲ ႐ွိမယ္ ထင္ပါတယ္…။ (ဒါက စကားခ်ပ္ပါ…)

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔… အေမ႔ရဲ႕ … သမီးလူႀကီးျဖစ္ၿပီ … ေက်ာင္းစာကို ဂ႐ုစိုက္ရမယ္…။ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနရေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ …တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ ႐ွစ္တန္းႏွစ္ေႏြက စၿပီး အဲ႔ဒီ ဝါသနာေတြ အကုန္းလုံးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ႔ရတယ္…။

အဲ႔ဒီ ဝါသနာေတြကို စြန္႔လႊတ္ရလို႔ က်မ ဝမ္းမနည္းခဲ႔ဘူး…။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်မ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဝတၳဳေတြကို ေက်ာင္းစာအုပ္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ၿပီး ခိုးဖတ္တတ္ေနၿပီ…။ ေရအိမ္ဝင္ရင္းနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ညဘက္တစ္ေယာက္ထဲ ဓါတ္မီးထိုးၿပီးေတာ႔ျဖစ္ျဖစ္ က်မ စာခိုးဖတ္ေနၿပီ…။

စာကို တကယ္ကို ခိုးဖတ္ခဲ႔ရပါတယ္…။ က်မ တကၠသိုလ္ စတက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ လတစ္လရဲ႕ အစတိုင္းမွာ တစ္လစာ အသုံးစရိတ္ေရာက္လာတိုင္း ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ဝယ္ပစ္ေနမွန္း သိေပမယ္႔ မတားခဲ႔တဲ႔ အစ္ကိုက က်မ အဲ႔ဒီ အ႐ြယ္တုန္းက စာဖတ္တာကို အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ႔ဖူးတယ္…။ ေတြ႕တာနဲ႔ေကာက္လႊတ္ပစ္တတ္တယ္…။ ဒါေပမဲ႔ … က်မ ကလဲ…မရ… အရ ခိုးဖတ္တာပါပဲ…။

အဲ႔ဒီ စပ္ကူးမတ္ကူးအ႐ြယ္ ေနာက္ထပ္ ဝါသနာတစ္ခုက သီခ်င္းနားေထာင္တာပါ…။ က်မ ၇ တန္းႏွစ္မွာထဲက အစ္ကို လုပ္သူက ကက္ဆက္တစ္လုံး ဝယ္ေပးထားပါတယ္…။ ကက္ဆက္ေခြ ကေတာ႔မ႐ွိခဲ႔ပါဘူး…။ ကက္ဆက္ဝယ္တုန္းက အစ္ကို ဝယ္လာတဲ႔ ခင္ေမာင္တိုး ရယ္၊ စိုင္းထီးဆိုင္ရယ္ တြဲဆိုထားတဲ႔ ျမျမင္႔မိုရ္္မို႔လား နဲ႔ ပန္းခ်စ္သူ သီခ်င္းပါတဲ႔ အေခြ တစ္ေခြထဲ ႐ွိတယ္…။ ဆိုေတာ႔ … ျမန္မာ႔ အသံပဲ အားေပးရတာေပါ႔ေလ…။ အဲ႔ဒီ အခ်ိန္တုန္း က်မ႐ူးသြပ္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္း သုံးပုဒ္႐ွိပါတယ္…။

ခိုင္ထူးရဲ႕ ခတၱာ၊ တူးတူးရဲ႕ ေကသရီ နဲ႔ စိုင္းဆိုင္ေမာဝ္ ရဲ႕ ေတာင္ျပာတန္းက သိတယ္… အဲ႔ဒီ သီခ်င္းေတြကို ႐ုးသြပ္ခုံမင္စြာ … နားေထာင္ခဲ႔တဲ႔ ကာလေတြေပါ႔…။

အသက္ေလး နဲနဲႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ဝါသနာေတြ ႐ွားပါးလာၿပီး… ကိုယ္ဝါသနာပါတိုင္းလည္း မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ မ်ားလာမွန္း ရိပ္စားမိလာတဲ႔အခါ၊ ေနာက္ေတာ႔ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ေနရဖို႔ ၊ သြားလာရဖို႔ ယားယံလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ က်မ ဝါသနာေတြကလဲ ေျပာင္းလဲ လာခဲ႔တယ္…။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ တည္ေဆာက္ဖန္တီးလို႔ ရတဲ႔ အေျခအေနမ်ဳိးေလးေတြကပဲ က်မဝါသနာေတြ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္…။

စာေရးျခင္းဝါသနာ…

တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာပဲ…ဝါသနာတူေလးေတြ စုၿပီး ကဗ်ာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ထုတ္ျဖစ္ တယ္…။ အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ႏုႏု႐ြ႐ြကဗ်ာေလးေတြ က်မ ေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္… ဒုတိယႏွစ္မွာလဲ တက္ထုတ္တယ္…။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ႔ဒီတုန္းက ျပႆနာႀကဳံရပါတယ္…။ အေၾကာင္းက စပ္ေဆာ႔ၿပီး တျခားတကၠသိုလ္ေတြ အထိ ကဗ်ာစာအုပ္ လိုက္ေရာင္းမိလို႔ပါ…။ ေက်ာင္းထဲမွာတင္ တြန္းထိုးေရာင္းရတာ အားမရေသးေတာ႔ ရန္ကုန္က ေက်ုာင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို ေရာက္ျဖစ္ၾကတယ္…။

အီကို၊ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္ေတြ အထိ ေျခဆန္႔ခဲ႔ၾကတာ၊ တစ္အုပ္ကို ၂၀၀ နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လိုက္ေရာင္းၾကတာ …။ ေရာင္းတုန္းက ဇန္နဝါရီလ ၊ ေဖေဖၚဝါရီလ လဲေရာက္ေရာ ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္တဲ႔လူေတြ ပါေမာကၡ႐ုံးခန္းထဲ ေရာက္ၾကပါေလေရာ…။ အားလုံး မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပါ…။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ရတဲ႔ေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ပါ…။ ေၾကာက္ရမွန္း မသိဘူး… တခြီခြီနဲ႔ဟာ…။

ေမာ္ကြန္းထိန္း အမ်ဳိးသမီးကေတာ႔ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲနဲ႔ေပါ႔…။ သူနဲ႔ကတည္႔တာ တစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ… တစ္ေယာက္ထဲေသာ က်မတို႔အခန္းထဲက ေယာက္်ားေလးနဲ႔ပဲ…အဆင္ ေျပေျပ စကားေျပာလို႔ရပါတယ္…။ က်န္တဲ႔ မိန္းကေလးေတြ အားလုံးနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ မွ သူနဲ႔အဆင္ မေျပဘူး…။ အဲဒီေန႔တုန္းကလဲ ခြီခြီလုပ္ေန၊ သူကလဲ မ်က္ေစာင္းေတြ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ …။ ပါခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ႔ သူလဲပါတာေပါ႔…။ ပါခ်ဳပ္က တစ္ခြန္းထဲေျပာပါတယ္…။ “ ခုေတာ႔ ရပ္လိုက္ၾကေတာ႔…၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလဲ ဆက္မေရာင္းနဲ႔ေတာ႔…၊ ေနာင္ႏွစ္ခါက် ရင္ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းထုတ္ေတာ႔မွ တစ္တပ္တအား ဝင္ပါၾကတဲ႔ …”

ျပန္လဲထြက္လာေတာ႔ ပိုၿပီး ခြီၾကျပန္ေရာ …:)

တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္…။ ဘဝအပူအပင္ အေမာေတြလဲ မ႐ွိဘူးေပါ႔ …။

ခုေလာေလာဆယ္မွာ .....

က်မ ဝါသနာက ဘာလဲဆိုတာ က်မေသခ်ာ ေတြးလို႔ မရေတာ႔ပါဘူး …။ ဒါက အမွန္တရားပါ..။ တခါတေလမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြထက္ ျဖစ္သင္႔တာေတြပဲ လုပ္ရတတ္တာ ေတြ ႐ွိတတ္ပါတယ္…။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြနဲ႔ လုပ္ေနရတာေတြနဲ႔ တစ္ထပ္ထဲ က်ေနတဲ႔ သူတခ်ဳိ႕ကိုလဲ ျမင္ေန၊ ေတြ႔ေနရတယ္…၊ ဒါေပမဲ႔ ဒါဟာ က်မ အတြက္ေတာ႔ မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ လုပ္ခ်င္တဲ႔ ဝါသနာေတြကို ခဏ ေနာက္ပို႔ထားၿပီး… လုပ္သင္႔တာေတြကို ခုေလာေလာဆယ္ လုပ္ေနရပါေသးတယ္…။ အဲ႔ဒီထဲမွာမွ ခုေလာေလာဆယ္လုပ္ေနတဲ႔ ဝါသနာ တစ္ခုကေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ဆိုတဲ႔ အလကားပဲ တင္ရတဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ က်မ စာေရးေနပါတယ္…။

ဒီဝါသနာေလးေတာ႔ ဆက္လက္႐ွင္သန္ၿပီး… တည္တံ႔လိမ္႔လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔မိပါတယ္…။ ဘာအေႏွာက္အယွက္မွ… ဝင္မလာခဲ႔ရင္ေတာ႔ …ဒီဝါသနာေလး ဆက္႐ွိေနၿပီး… အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြကို ေရးခ်င္ရာေရးေနမိတဲ႔ စာေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေနမိ ဦးမယ္လို႔ …….:))