ကျမဆန္ဒများ

လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေတဲ့ လမ်းဆုံလမ်းခွမီးပွိုင့်နားက အုတ်ခုံပုလေးတွေပေါ်မှာ ကျမသွားထိုင်ကြည့်ချင်တယ်။ပြီးတော့ဘေးနားကမြက်ပင်ငုတ်စိလေးတွေကို တို့ထိကြည့်ချင်တယ်။

မာကျူရီမီးလုံးတွေနဲ့ လင်းနေတဲ့ ဂုံးတံတားကြီးပေါ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ အေးအေးလူလူလမ်းလျှောက်ကြည့်ချင်တယ်။

ကျမထက် သုံးလေးငါးဆမြင့်တဲ့ Billboard ကြီးတွေရဲ့ အောက်မှာမတ်တပ်ရပ်ပြီး တမေ့တမော့ငေးကြည့်ချင်တယ်။

ညဘက်၊လသာသာနဲ့ ကတ္တရာလမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ အတွေးတွေကို တစ်စချင်းသီပစ်လိုက်ချင်တယ်။

သီချင်းတအေးအေးနဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်နဲ့ တစ်ယောက်ထဲထိုင်ပြီး လမ်းမပေါ်ကအမောတွေ၊အပျော်တွေ၊အဇျတ္တတွေကို ငေးကြည့်နေချင်တယ်။ပြီးတော့ အဲ့ဒါတွေကိုကျမစာရေးကြည့်ချင်တယ်။

ကျမ အရက်ဆိုင်ထဲမှာ အရက်သောက်ရင်း စကားတွေဖောင်ဖောင်၊ဖောင်ဖောင်နဲ့ ပြောကြည့်ဖူးချင်တယ်။နောက်ပြီးတော့ မခိုင်တခိုင်၊ယိုင်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ရပ်ကွက်ထဲကို ပြန်လာကြည့်ချင်တယ်။

ကျမ ဝေးလံခေါင်ဖျားတဲ့ အရပ်ဒေသတွေကို တစ်ယောက်ထဲသွားကြည့်ချင်တယ်။စိတ်အေးလက်အေး ဓာတ်ပုံတွေတစ်လှေကြီးရိုက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။

ကျမ မရေရာတဲ့ခြေလှမ်းတွေကို တွန့်ခေါက်သိမ်းလိုက်ပြီး အမေနဲ့အတူပြန်နေချင်တယ်။အမေချက်ကျွေးတဲ့ ငါးဟင်းမျိုးစုံကို စားပစ်လိုက်ချင်တယ်။ည ည အမေ့ဘုရားရှိခိုးသံနဲ့အတူ အိပ်ယာဝင်ချင်တယ်။

ဒီလုိေတြးမိတယ္.....

ဒီရက္ထဲ ဘာစာမွမေရးျဖစ္ပါ။စိတ္ပါ၀င္စားမႈလဲ အားမေကာင္းသလုိ၊တျခားေသာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနကလဲ အဆင္မေျပလွပါ။ဒီၾကားထဲ တစ္ခ်က္၊တစ္ခ်က္ၾကားရတဲ့ ပဋိပကၡေလးေတြကလဲ စိတ္ထဲမယ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည္။စင္ေပၚကလူေတြကေတာ့ ဘယ္သုိ႔ခံစားေလမယ္မသိ၊သုိ႔ေသာ္ ခုမွ ဒီပတ္၀န္းက်င္သုိ႔ေရာက္တာ လသားအရြယ္ပဲရွိေသးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ဒါကထိတ္လန္႔စရာတစ္ခုပဲ။တစ္ေယာက္ထဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေတြး၊ထင္၊ေကာက္ခ်က္ဆြဲပီး ဒီသံသရာထဲ၀ဲေနမိတယ္ဆုိပါေတာ့ေလ။

ေနာက္ထပ္တစ္ခုရွိပါေသးသည္။ဒါကေတာ့ က်မရဲ့ေရွ႕ဆက္မယ့္ လမ္းကုိစဥ္းစားေနျခင္းပါပဲ။
ကုိငွက္ရဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လုိသာပ။၀ါသနာထက္ ကုိယ္(အုိ)၀မ္းေရးခက္ပီ၊ဒီသီခ်င္းဟာ ငါ့ရဲ့ေနာက္ဆံုး သီခ်င္းျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္...။
ဆုိသလုိေပါ့။က်မလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ အထုပ္ေလးေတြထုပ္ေခ်မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ေတြးမိပါသည္။ဒါေၾကာင့္ အထုပ္ကေလးေတြထုပ္ေနတုန္းမွာ က်မရဲ့ ေရးခ်င္သလုိေရးထားေသာ စာမ်ားလဲက်ဲေနပါမယ္။အစ္ကုိ၊အစ္မ၊ေမာင္ႏွမမ်ားဆီလဲ အလည္ေရာက္ဖုိ႔ ေႏွးေနပါဦးမယ္...။ဒါေပမယ့္ အားလံုးကုိ အားမနာတမ္းဆုိးရ၊ေျပာရရင္ျဖင့္ က်မဆီကုိေတာ့ မၾကာမၾကာလာလည္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္းပါ။

သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္...။

6 နာရီလာ၊၆ နာရီျပတ္ဆုိတာက ဒီဇင္ဘာ ၆ ကေန၊လကုန္ထိပဲ ဆုိပဲ။ဂ်ာနယ္တစ္ခုထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတာေလ၊
ဒါဆုိ ဒီဇင္ဘာ ေနာက္ပုိင္းကေတာ့ ဘယ္လုိေတြဆက္ျဖစ္မယ္မသိ....:P
ေလတယ္ကြယ္...။မီးမလာ...မီးမလာ...မီးမလာ...မီးမလာ....မီးမလာာာာာာာာာာာာာာာ.....။
ေျပာင္းျပန္ျပန္ဆုိၾကည့္မိသြားဦးမယ္ေနာ..ေတာ္ၾကာ အဘတုိ႔ကုိဆဲသလုိျဖစ္သြားရင္..မေကာင္းဘူးမႈတ္လား။။။။။


အားလံုးကုိခင္မင္လ်က္
မွန္

သူမေမြးေန႔

က်မနဲ႔ သူနဲ႔ သာမာန္ရုိးက်ဆန္စြာပဲ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သာမာန္ရုုိးက်လုိ႔ က်မေျပာရသည္မွာ သာမာန္လူေတြလုိပဲ သူလုိငါလုိ တကၠသုိလ္တက္၊တုိက္ခန္းငွားေန..၊အိမ္ကုိလြမ္း အဲ့လုိဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးပံုမွန္ေလးနဲ႔ က်မျဖတ္သန္းေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔သလုိပဲ သူနဲ႔က်မေတြ႔ခဲ့ၾကပါသည္။အဲ့ဒိအခ်ိန္သည္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကျဖစ္ပါသည္။သုိ႔ေသာ္ သူနဲ႔က်မသည္ ဘယ္အခ်ိန္မွာဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ေသခ်ာမသိေသးေပမယ့္ တျခားေသာ သာမာန္ရုိးက်သူငယ္ခ်င္းေတြထက္စာရင္ေတာ့ ခုထိအတူတူရွိေနတာကုိကပဲ က်မကံေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ က်မယံုပါသည္။

က်မတုိ႔သည္ သူမ်ားသူငယ္ခ်င္းေတြလုိ အ၀တ္ဆင္တူ၀တ္၊ဖိနပ္ဆင္တူစီး၊ဆြဲျခင္းေတာင္ဆင္တူကုိင္ျပီး ကုိယ္ေတြရဲ့ခင္မင္မႈကုိ ျပသခဲ့ၾကသူမ်ားလဲမဟုတ္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ က်မတုိ႔တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္အျပည့္နဲ႔ သိပ္ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကပါသည္။

သူေရာ က်မေရာ ေမြးခ်င္းငါးေယာက္ထဲမွာမွ အငယ္ဆံုးေတြျဖစ္ၾကသည္။သူေရာ၊က်မေရာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္ဖုိ႔ ဆႏၵျပင္းျပခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။


ကုန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္္တုန္းထဲက က်မတုိ႔မွာ တူညီေသာခံစားခ်က္မ်ားရွိခဲ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။က်မတုိ႔ရဲ့ တူညီေသာခံစားခ်က္ဆုိသည္မွာ လူေတြထင္ထားၾကသလုိ အငယ္ဆံုးဆုိတုိင္း အလုိလုိက္၊အၾကိဳက္ေဆာင္ေနခဲ့ရသည္မွာ ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမမွန္ပါဘူးဆုိတဲ့ ကေလးအေတြးေလးတစ္ခုမွ်သာျဖစ္သည္။

ေနာက္ထပ္က်မတုိ႔ကုိ ႏွလံုးေသြးခ်င္းနီးေစေသာ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။အဲ့ဒိအမ်ားၾကီးထဲမွာ ၄ ႏွစ္တက္ရမယ့္ေက်ာင္းကုိ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာထဲက စိတ္၀င္စားမႈေလ်ာ့နည္းလာတာ၊
ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီးအတြက္ ေက်ာင္းမျပီးခင္ သံုးႏွစ္ေလာက္လုိကထဲက ေတြးမိပီးရင္ေမာလာတာ၊အဲ့ဒိအခ်က္ေတြက က်မတုိ႔အတြက္ နီးစပ္မႈေတြပုိျပီး အားေကာင္းေစခဲ့သည္ဟုထင္ပါသည္။

သူသည္ ေတာကတက္လာတဲ့မအူမလည္က်မကုိ လူေလာကၾကီးႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။အထူးသျဖင့္ ျမိဳ့ျပလုိ႔ဆုိေသာ္ျငား အင္မတန္မွ သားရဲတိရိ စၱာန္ေတြေပါလွစြာေသာ ေဟာဒီရန္ကုန္ျမိဳ့ၾကီးမွာ ေနတတ္ထုိင္တတ္ရွိလာေအာင္၊လူေတာတုိးပီး သြားရဲလာရဲရွိလာေအာင္ ေရွ႕ကေနမားမားမတ္မတ္ရပ္ျပီး ဦးေဆာင္ေပး၊လမ္းျပေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။
လူေတြက နင္ထင္သေလာက္ မရုိးသားဘူးဟုလဲ ခုခ်ိန္ထိေျပာေနဆဲျဖစ္သည္။

သူႏွင့္က်မသည္ အသက္ 17 ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကထဲက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တာကုိ မက္ေမာတြယ္တာခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္...။လမ္းတကာလွည့္ျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ့မွာ ရွိသမွ်လက္ဘက္ရည္ဆုိင္အားလံုးနီးပါးကုိ ထုိင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ဘယ္သူေတြဘယ္လုိေမးေငါ့ပါေစ ေနခ်င္သလုိေနခဲ့ၾကသူမ်ားလဲျဖစ္သည္။ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာကုိ ကုိယ္ရဲရဲရင့္ရင့္ လုပ္တတ္ေအာင္ သူကက်မကုိေျမွာက္ပင့္ေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။က်မကလဲ အျပန္အလွန္ေျမွာက္ပင့္ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ခုထိလဲ ေျမွာက္ပင့္ေပးေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ ကုိယ္တာ၀န္ယူရဲတဲ့သတၱိေတြကုိ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အျပန္အလွန္ေမြးျမဴေပးခဲ့ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဒါတင္မကေသးပါ။သူသည္ က်မကုိ စာေပအမ်ိဳးအစားအစံုႏွင့္ကဗ်ာေတြကုိပါ ဖတ္တတ္လာေအာင္၊အဲ့ဒီစာဖတ္တတ္၊စာခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးေသြးေတြနဲ႔ ေႏြးေနေအာင္..တနည္းေျပာရရင္ က်မတစ္ဘ၀လံုးစာ စာေပကရလာတဲ့ အားအင္ေတြ၊သတၱိေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးေနေအာင္ စတင္မီးပ်ိဳးေပးခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူနဲ႔က်မသည္ ဂ်ဴး၀တၳဳေတြကုိဖတ္ျပီးတုိင္း ဖတ္ဖတ္ေမာသည္အထိ ျငင္းရခုန္ရတာလဲ ခုခ်ိန္ထိလြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ကအတုိင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

သူသည္ က်မႏွလံုးသားကုိ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာေအာင္ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သူလည္း ျဖစ္ျပန္ပါသည္။မွတ္မွတ္ရရ က်မမွာရွိသမွ် အေခြေတြအားလံုးလုိလုိသည္ သူ႔လက္ေဆာင္ေတြခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလတုန္းက ၀ုိင္၀ုိင္းရဲ့ အခ်စ္ငွက္သီခ်င္းေခြထြက္ပါသည္။ႏုိ၀င္ဘာ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ က်မအိမ္မွာ အဲ့ဒိအေခြနဲ႔အတူ ခရီးသြားငါးေယာက္ရဲ့ဒုတိယေခြေရာက္ေနခဲ့သည္။
သူလာေပးသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
" 4D ေရ နင္နယ္ျပန္တုန္း ပ်င္းရင္နားေထာင္ဖုိ႔ အေခြေတြလာေပးထားလုိက္တယ္၊ေက်းဇူးေနာ္ :) " ဆုိျပီးေရးထားတဲ့စာရြက္ေလးတစ္ရြက္လဲ ပါပါေသးသည္။
အဲ့ဒိတုန္းက ခံစားရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး က်မႏွစ္ခါျပန္ခံစားႏိုင္ခြင့္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ သူနဲ႔က်မသည္ သီ္ခ်င္း၊အဆုိေတာ္ၾကိဳက္ရာမွာလဲ ဘယ္ေသာအခါမွ် အၾကိဳက္ခ်င္းမတူညီၾကျပန္ပါ။
ကုိတုိးၾကီးကုိ သူကမၾကိဳက္၊ထူးအိမ္သင္ကုိ တစ္ေခြလံုးအစအဆံုးနားေထာင္လုိ႔မရဘူးဟု သူကခဏခဏေျပာတတ္သလုိ က်မကအေသြးအသားထဲကႏွစ္သက္သူျဖစ္ပါသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစနဲ႔ အဲလက္စ္ကုိ သူကခေရဇီျဖစ္သေလာက္ က်မကေတာ့ေပါ့လွ်ပ္သည္ဟုဆုိကာ လက္မခံတတ္သူျဖစ္သည္။ခုေခတ္ထြက္ေနတဲ့ ဟစ္ေဟာ့(ပ္)တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သူကလက္ခံျပီး က်မကေတာ့ ၾကားရရံုႏွင့္ကုိ ေအာ္ဂလီဆန္လာတတ္သူျဖစ္သည္။

စည္းကမ္းတက်ေနခ်င္တဲ့ က်မနဲ႔ ျဖစ္သလုိေနတတ္ေသာသူ ေန႔တုိင္းနီးပါးလဲ ရန္ျဖစ္ၾကပါသည္။က်မက စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္လြယ္သေလာက္ သူကေတာ့ အင္မတန္မွ ေအးေဆးတည္ျငိမ္လြန္းသူျဖစ္သည္။

သူသည္ က်မကုိ ယခုဒီစာေရးေနေသာ ဘေလာဂ့္ဆုိတာၾကီးနဲ႔လဲ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။သုိ႔ေသာ္ သူသည္စာဖတ္သူသက္သက္မွ်သာျဖစ္ပါသည္။
ကုိလူသစ္ဘေလာဂ့္က စာမ်ားအားလံုးကုိတစ္လံုးမက်န္ အရည္ၾကိဳေသာက္ထားသူလဲျဖစ္ပါသည္။ကုိေအာင္သာငယ့္ ကဗ်ာေတြကုိ ရူးသြပ္ျပီး ကုိေကာင္းကင္ကုိ ကဗ်ာေတြကုိ ခြင့္ျပဴခ်က္နဲ႔ စုထားခ်င္သည္ဟုလဲ ခဏခဏေျပာပါသည္။က်မဘေလာဂ့္ကုိေတာ့ တစ္ပတ္ေနလုိ႔မွ တစ္ခါေတာင္လာလည္တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ေနာက္ပီး က်မေရးထားခဲ့သမွ် စာေတြထဲမွာ ေတာင္ၾကီးသြားတဲ့ဓာတ္ပံုေတြပါတဲ့ပုိစ့္က လြဲရင္ဘာကုိမွ အားမရဘူးလုိ႔လဲ အားေပးတတ္ပါသည္ :(

သူသည္ က်မကုိစာေရးဖုိ႔ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ထဲကအတုိင္းခုလဲ အားေပးေနဆဲပါပဲ။သူရဲ့ အေထာက္အပံ့ေသာ္မွ မရရွိခဲ့ပါလွ်င္ က်မရဲ့ ယခုလုိဘေလာဂ့္ေပၚမွာ စာေရးျခင္းဆုိတဲ့ကိစၥတစ္ခုလဲျဖစ္လာခဲ့မွာ မဟုတ္လုိ႔ က်မရဲရဲၾကီးယံုပါသည္။

ဧရာ၀တီတုိင္းမွာေနျပီး ဇာတိျမိဳ႕နဲ႔ ပုသိမ္ကလြဲလုိ႔ တျခားဘယ္မွမေရာက္ဖူးေသာ က်မကုိ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေခ်ာင္းသာခရီးကုိ က်မဘ၀မွာပထမဆံုးခရီးအျဖစ္ သူမကစီစဥ္ေပးခဲ့ပါသည္။
(အဲ့ဒိတုန္းက က်မအသက္ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္လက္ေဆာင္ျဖစ္ပါသည္။)
ခု သူ႔ ၂၄ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွာ က်မက ဒီစာကုိေရးပီး အလြမ္းေျဖေနမိပါသည္။သူ႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဟု က်မဘာသာက်မယူဆပါသည္။

နတ္ေမာက္ျမိဳ့က သူငယ္ခ်င္းအိမ္

နတ္ေမာက္မွာတုန္းကရံုးကသူငယ္ခ်င္းကသူ႔အိမ္ကုိအလည္လုိ္က္ဖုိ႔ေခၚတာအေခါက္ေခါက္အခါခါ၊
လုိက္ခ်င္စိတ္လဲမရွိဘူး၊လုိက္သြားျပီးေတာ့မွလူေတြရဲ့အေပၚယံအျပံဳးေတြကုိလဲျပန္ျပံဳးျပခ်င္စိတ္မရွိဘူး
ဆုိပီးတစ္ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့တာမွာတစ္ေခါက္ပဲေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္...။

ဒါလဲက်မရန္ကုန္ကုိ ျပန္ခါနီးျဖစ္ေနေတာ့ မေကာင္းတတ္ပါဘူးေလဆုိပီးလုိက္သြားခဲ့တာပါ...။
သူတုိ႔အိမ္ေလးက နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ရဲ႕ေအာက္ခ်ိဳင္းလုိ႔သူတုိ႔အေခၚ ခပ္နိမ့္နိမ့္အပုိင္းမွာရွိပါတယ္။
ျမိဳ႕ရဲ႕အစြန္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရတယ္...။လမ္းမတန္းနဲ႔မနီးဘူး၊ေတာ္ေတာ္ေလးအထဲကုိ ၀င္ရတယ္..။
သူတုိ႔အိမ္ေလးကုိလုိက္သြားေနရင္းကမွ က်မဟာ တန္ဖုိးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ အုိင္ေပါ့ဒ္တစ္လံုးနဲ႔၊ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္နဲ႔၊အလုပ္ရဲ့ မရုိးႏုိင္ေသာအရႈပ္ထုပ္ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ၾကားမွာ
ကုန္ဆံုးျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့မိတာပါလားလုိ႔ ေနာင္တအေတြးေတြ၀င္မိတယ္...။ေရာက္ခဲ့တဲ့ တစ္ေခါက္ကလဲ က်မနတ္ေမာက္ျမိဳ့ကုိဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခံစားမႈေတြ တစ္ေထြးၾကီးပုိက္ျပီး
ျပန္လာခဲ့ရတဲ့တစ္ေခါက္ပါ..။

သာယာလုိက္တာ....သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေရာ...သူတုိ႔အိမ္ေလးကေရာ...(ၾကားျဖတ္ျပီး တစ္ခုငုိျပခ်င္ပါေသးတယ္..။အဲ့ဒိအိမ္ကုိ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေတြ႔ရျမင္ရသမွ်ရုိက္ခဲ့တဲ့
ဓာတ္ပံုေတြကုိ က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ့ကြန္ျပဴတာမွာသိမ္းထားရင္းက အဲ့ကြန္ျပဴတာက၀င္းဒုိးက်တယ္ထင္ပါ့..
ဘာမွရွာမရေတာ့ပါဘူး....သိပ္ကုိႏွေျမာစရာေကာင္းပါတယ္...ေကာင္းေသာ္ရွိ၊မေကာင္းေသာ္ရွိ
ကုိယ္ရုိက္ထားတဲ့ပံုေလးေတြဆိုေတာ့လဲ ခင္တြယ္တာေပါ့ေလ...။ျပန္ၾကိဳးစားၾကည့္လုိ႔ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ အဲ့ဒိဓာတ္ပံုေတြတင္ပါဦးမယ္....။)

ထားပါေတာ့ေလ...။လုိရင္းကမေရာက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္...။
သိပ္ကုိေအးခ်မ္းတဲ့အိမ္ေလးကုိ က်မေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္...။အိမ္တစ္ခုလံုးကုိ သစ္နဲ႔၀ါးနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေဆာက္ထားပါတယ္..။တုိင္ေတြကသစ္နဲ႔..အကာမွန္သမွ် ၀ါးထရံေတြနဲ႔ ကာရံထားတယ္...။
အိမ္ရဲ့အနံ႔ကလဲ ၀ါးနံ႔နဲ႔ ျခံထဲက ေျမသင္းနံ႔ေလးေတြက ေရာျပီး သင္းေနတာပဲ။
အေဆာင္အေယာင္ရယ္လုိ႔ ဘာမွမရွိ၊စီးပြားေရးလုပ္ငန္းက ပန္းစုိက္ပ်ိဳးေရး၊အဓိကထားစုိက္တာက စံပယ္ပန္း....။စံပယ္ေတြကုိ ညေနေစာင္းေလာက္ကထဲက ခူးျပီးသီရတယ္။ညေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေတြကုိ လုိက္ပုိ႔၊ဆုိင္ေတြကုိ လုိက္ပို႔နဲ႔ သူတုိ႔အလုပ္ကလဲ သိပ္ျပီး အားလွတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။တစ္ေန႔ကုိ စံပယ္ပန္းေရာင္းရေငြက ၄၀၀၀ က်ပ္အနည္းဆံုးရတယ္လုိ႔ ေျပာျပတယ္..။
ဆုိေတာ့ ေတြးၾကည့္ေပါ့..။တစ္ကံုးကုိမွ ၂၀ ပဲရတဲ့စံပယ္ကုိ ၄၀၀၀ ဖုိးေလာက္ရတဲ့အထိဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား စံပယ္ေတြနဲ႔ သင္းထံုေနလိမ့္မလဲ...။အဲ့ဒိ စံပယ္ေတြေ၀ေနတဲ့ ျခံထဲမွာ က်မ သံုးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့တယ္..။ေဆာင္းေအးေအးမွာ ဓာတ္ပံုေတြလဲ တစ္၀ၾကီး ရိုက္ျဖစ္တယ္..။အဲ့ဒိထဲကမွ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့တဲ့ပံုတစ္ပံုကို ျပန္တင္လုိက္ပါတယ္...။




သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္ကုိအၾကီး၊ဂီတာတီးအရမ္းကၽြမ္းတဲ့အစ္ကုိၾကီးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီပါ။ဒီပံုမ်ိဳးဓာတ္ပံုေတြလဲ ေတြ႔ဖူးပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ပဲထင္ပါတယ္...။
က်မစိတ္အာရံုမွာဒီပန္းခ်ီရယ္၊ဒီအိမ္ေလးရယ္..၊သူတုိ႔ျမိဳ႔ေလးရယ္ကုိ ခြဲမရပဲ တြဲျပီးပဲ ျမင္ေနမိပါတယ္...။ဒီပန္းခ်ီက သူတုိ႔အိမ္ရဲ႕ အိမ္ဦးခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားပါ...။
ဓာတ္ပံုဆုိေတာ့ မူရင္းပန္းခ်ီေလာက္ေတာ့အသက္မ၀င္ဘူးထင္ပါတယ္...။

ေရးေနရင္းက က်မလြမ္းေနမိတယ္...အဲ့ဒိျမိဳ႕ေလးကုိ...သူတုိ႔ျမိဳ့ရဲ႕ ျပယုဒ္ေလးေတြကုိလဲ ျပန္သတိရေနမိတယ္..။

ေရဒီယုိကုိ မီဒီယာတစ္ခုလုိသေဘာပုိက္ တန္ဖုိးထားျပီး ဖြင့္တဲ့ျမိဳ့၊ေရဒီယုိကုိ အိမ္တုိင္းလုိုလိုဖြင့္တဲ့ျမိဳ့၊ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကုိဆုိ မနားတမ္းေျပာျပခ်င္တဲ့သူေတြရွိတဲ့ျမိဳ့၊ရုိးသားမႈေတြ အစင္းသားေတြ႔ႏုိင္တဲ့ျမဳိ့...........။
က်မအဲ့ဒိျမိဳ့ေလးကုိ၊အဲ့ဒိျမိဳ့မွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ေဆာင္းကုိ သိပ္သတိရေနမိတယ္..။