January 19, 2009 12:22 PM
ေႏြလိွုင္ႆုန္း said...
ေဩာ္ ခက္ပါေရာ ညီမရယ္ ။စာေတြ ကဗ်ာေတြ ဂ်ာနယ္ မွာ ေဖာ္ၿပခံခ်င္ရင္ အေကာင္းဆံုးလို႕ယူဆထားတာ
ေလးေတြေတာ႕ စုထားေပါ႕ ။ညီမရဲ႕ အၿမင္ကို လက္ခံပါတယ္ ။အကို႕စာမ်က္နွာေရာက္ၿပီး လန္႕မသြားပါနဲ႕ဦး ။အၿမင္မတူ ရန္သူဆိုတဲ႕အထဲမွာ မပါရိုးအမွန္ပါ ။
လူသူေလးပါး သိပ္မသိလုိက္ပဲ က်မဆီေရာက္လာတဲ့ ကြန္မန္႔တစ္ခုပါ။ပုိစ့္က ဒီမွာပါ။အေဟာင္းဆုိေတာ့
ဘယ္သူမွသတိထားမိလုိက္မယ္မထင္လုိ႔ ျပန္တင္ေပးလုိက္တာ။ေနာက္ျပီး က်မနားမလည္လုိ႔။ရွင္းျပၾကပါဦး။
ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္...ဦးေႏွာက္ေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူးလုိ႔...မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ေအာက္ကစာကေတာ့က်မ
ကျပန္မန္႔ထားတာပါ။
January 28, 2009 5:33 AM
mirror said...
အႏုပညာဟာေခတ္ရဲ့အေျခအေနကုိျပပါတယ္။ခုကိစၥကလဲေခတ္ရဲ့ျပရုပ္တစ္ခုပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ေႏြလိွုင္ႆုန္းရဲ့ အျမင္နဲ႔ တင္ျပထားတာေတြကုိ ညီမလက္ခံပါတယ္။
ဒါေပမယ့္မ်က္ႏွာမြဲ၊မ်က္ႏွာၾကီးေတာ့ကြဲသြားေသးတာကခၽြင္းခ်က္တစ္ခုေပါ့ေလ။
အစ္ကုိ႔စာမ်က္ႏွာကုိျမင္ရံုနဲ႔လဲ လန္႔လဲ မလန္႔ပါဘူး။အျမင္မတူလုိ႔လဲ ရန္သူလုိ႔မသတ္မွတ္ပါဘူး။
မိတ္ေဆြျဖစ္လုိ႔လဲ ၇ပါတယ္။
စကားမစပ္၊ခုမွ ထူးထူးျခားျခားေရာက္လာျပီး မန္႔သြားတာကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္းပါ။
January 31, 2009 5:53 PM
mirror said...
ေလးစားခင္မင္လ်က္
ညီမ
mirror
က်မခ်စ္ေသာ အစ္ကုိ၊အစ္မ၊ေမာင္ေလး၊ညီမေလးမ်ားကုိ စိတ္အေႏွာက္အယွက္တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ေစခဲ့ေသာ္
ဒီဘေလာဂ့္ကေနပဲ ေတာင္းပန္ပါ၏။
Saturday, January 31, 2009
Friday, January 30, 2009
မေၾကးမံုတုိ႔ စာသင္ေနပါသည္
က်မသူငယ္ခ်င္း ဘုိဘုိက ဒီေန႔မွာ ပုိစ့္အသစ္ျပန္တင္ပါတယ္။သူတင္တဲ့ ပုိစ့္က ဘယ္လိုႀကိဳးစားေနတာလဲ တဲ့...။
သူဆုိလုိခ်င္တာကုိေဘာ္ဒါခ်င္းမုိ႔ သိေပမယ့္ တျခားသူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့နဲနဲစဥ္းစားရပါမယ္.။ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ပုိက္ဆံအလံုးလုိက္၊အရင္းလုိက္ေပးျပီး သင္ေနရတဲ့သင္တန္းေတြရဲ့ အေျခအေနကုိေတာ့ ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။က်မလုိရာဆြဲေတြးတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။သြားဖတ္လုိ႔လဲ ရေၾကာင္းပါ။
သူ႔ပုိစ့္ကုိ ဖတ္ျပီးေတာ့ က်မဒီပုိစ့္ကုိေရးဖုိ႔စိတ္ကူးထားတာကုိခ်က္ခ်င္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မအေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး။
က်မဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ေဆးတကၠသုိလ္အမွတ္ကုိ ကပ္ျပီးျပဳတ္ပါတယ္။အဲ့ဒိမွာ ၀မ္းအနည္းဆံုး
လူကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း က်မအေမပါ။အဲ့ဒိအခ်ိန္တုန္းက အိမ္ရဲ့စီးပြားေရးက သိပ္အဆင္မေျပလွေပမယ့္
အေမက က်မသာ ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ္ဆုိ မျဖစ္၊ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ထားမယ့္သူ.......။က်မကေတာ့ ၾကိတ္ျပီး၀မ္းသာေန ခဲ့တယ္။အေၾကာင္းက အဲ့ဒိအခ်ိန္2002 ခုႏွစ္မွာ မေကြးေဆးတကၠသုိလ္ဆုိတာ ေပၚေနခဲ့ျပီ။က်မ၀င္ခြင့္ရခဲ့ရင္လဲ မေကြးကုိသြားရမယ္၊အဲ့ေလာက္ ေ၀းလံတဲ့ေနရာကုိ က်မမသြားခ်င္ပါဘူး။
ဆရာ၀န္မျဖစ္ရင္ အင္ဂ်င္နီယာေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အေမ့ဆႏၵကုိလဲက်မမလုိက္ေလ်ာခ်င္ခဲ့ဘူး။
အခ်ိန္က ၀ုိင္အုိင္တီမဟုတ္ပဲ ဂ်ီတီစီေတြေခတ္ကုိေရာက္ေနျပီ။က်မတက္မယ္ဆုိရင္ ဟသၤာတမွာ တက္ရမယ္၊
က်မဇာတိနဲ႔ေတာ့ နီးတာေပါ့။ဒါေပမယ့္က်မအတြက္အစစအရာရာ အလွမ္းေ၀းေနျပီး က်မဇာတိနဲ႔
ဘာမွထူးထူးျခားျခားကြာျခားမႈမရွိတဲ့ ပုသိမ္၊ဟသၤာတ စတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာလဲ က်မမေနခ်င္ဘူး။
က်မရဲ့ ဂ်ီေဟာသူအိပ္မက္၊မာလာေဆာင္ အိပ္မက္ေတြကုိအေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္တာခ်င္းအတူတူေတာ့ က်မရဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ အကုန္မခံခ်င္ဘူး။ဒီေတာ့ ရန္ကုန္မွာတက္ရမယ့္ေက်ာင္းကုိ က်မဥာဏ္မွီသေလာက္၊
လက္လမ္းမွီသေလာက္ ၾကိဳးစားစံုစမ္းရပါတယ္။က်မကုိ ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးမယ့္သူ မရွိခဲ့ဘူး။
က်မစိတ္ကူးနဲ႔ တည့္ရာ၊ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။အရုိးသားဆံုး၀န္ခံရရင္ မာန္လဲတက္ေနတုန္း
အခ်ိန္ေပါ့။ရန္ကုန္မွာေနခ်င္တယ္။ကုိယ့္ဘ၀တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ျမိဳ႕ျပရဲ့ ဘယ္လုိအေျခအေနေတြက
ဖန္တီးေပးႏုိင္မလဲ....ကုိယ့္အနာဂတ္ကုိ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ပံုေဖာ္ခ်င္တယ္။ေဖာ္လဲ ေဖာ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္ခါေရးခဲ့ဖူးသလုိ ျခံသံုးျခံဆုိတဲ့ ေဆးဘက္ပညာသည္တကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္
ဆုိပါေတာ့..................။အဲ့ဒိမွာလဲ က်မလုိဘ၀တူေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ.......။တခ်ိဳ႕ေဆးေက်ာင္းမမွီလုိ႔ ၀မ္းနည္း
ပက္လက္၊တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းစတက္ျပီး လလည္ေလာက္ေရာက္ခါမွ သြားေဆးတကၠသုိလ္ေျပာင္းသြား။တခ်ိဳ႕ကလဲ
စလံုးကုိ ပုိလီတက္ဖုိ႔ သြား.......။ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူ ၆၀ ပဲက်န္ခဲ့တဲ့အထိ၊အဲ့ဒိ ၆၀ ထဲကမွအထူးျပဳေမဂ်ာ
သံုးခုထပ္ခြဲေတာ့ တစ္ခုကုိ အေယာက္ ၂၀ ရယ္။အေယာက္ ၂၀ ကုိ ျခံတစ္ျခံႏႈံးနဲ႔...............
အခ်ိန္ဟာ ၄ ႏွစ္ကုန္ခဲ့တယ္...တစ္ႏွစ္ကုိ ၁၁ လတိတိေက်ာင္းတက္ရတယ္။
က်မရဲ့ ရန္ကုန္အိပ္မက္ေတြလဲ ခမ္းေျခာက္စျပဳလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမဂ်ာသံုးခုမွာ အမွတ္အနိမ့္ဆံုးနဲ႔ပံုရိပ္ေဖာ္
နည္းပညာလုိ႔နာမည္ေျပာင္းေခၚထားတဲ့ ဓာတ္မွန္အထူးျပဳနဲ႔ အသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။စိတ္၀င္စားမႈေတြဟာ ေက်ာင္းတက္လုိ႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ သိသိသာသာေသြဖယ္လာခဲ့တယ္။ေက်ာင္းသူဘ၀ သံုးႏွစ္ေလာက္မွာထဲက က်မအနာဂတ္အတြက္က်မစုိးရိမ္စျပဳလာခဲ့တယ္။က်မရဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လုိ႔ လူသိမ်ားတဲ့ အလုပ္ၾကီးနဲ႔ က်မ
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမျပဳခ်င္ေတာ့ဘူး။ေဆးရံုဆင္းေနရတဲ့ ရက္ေတြကက်မအတြက္စိတ္ညစ္စရာအခ်ိန္ေတြ
ေတြျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာ၀န္မ်က္ႏွာကုိသာ ၾကည့္ေနရျပီး လူနာမ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ႏုိင္တဲ့အသက္
ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္လုိ႔ က်မဘာသာတစ္သီးပုဂၢလခံယူထားတဲ့ အဲ့ဒိအလုပ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ
ထမင္းရွာမစားဘူးလုိ႔လဲဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္...။ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရတာက ေက်းလက္ဆန္တဲ့ မိခင္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔...။စာၾကမ္းပုိးလုပ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔........။ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ သက္ေသျပဖုိ႔၊
က်မအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳဖုိ႔ တစ္ခုခုကုိစတင္ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္..............။အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ တတ္ႏုိင္တာက ဘာသာစကားေလ့လာမႈပဲ ရွိပါတယ္။ဒီေတာ့ ဘာသာစကားဘက္ပဲ စလုိက္ခဲ့တယ္။
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလးႏွစ္တာကုိ ႏွေျမာပါတယ္။ထုိ႔ထက္ပုိလုိ႔ ႏွေျမာတာကေတာ့ ထက္ျမတ္စူးရွေနတဲ့
ဦးေႏွာက္ကုိပါ။ျပီးခဲ့တာေတြကုိ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ကုန္လြန္ခဲ့ျပီ။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ေငြ၊ေငြ...ေငြ...ဆုိျပီး ေငြေနာက္တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ျပီး က်မအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေက်ာတစ္ေနရာခ်ဖုိ႔၊ထမင္းစားဖုိ႔၊သီခ်င္းနားေထာင္ဖုိ႔၊စာအုပ္၀ယ္ဖုိ႔၊ေနာက္ေတာ့ စာေရးဖုိ႔..........
အဲ့ဒိ က်မအိပ္မက္ေတြကုိ စိတ္ရွိသေလာက္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ က်မအလုပ္လုပ္ျပီး ေငြရွာခဲ့တယ္။ေငြေနာက္လုိက္ရင္း က်မအခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့...။အသက္က 23 ျဖစ္လာျပီ။တတ္ထားတဲ့ ပညာကုိလဲ အသံုးမခ်ခ်င္၊အပုိပညာလဲ ဘာမွမတတ္....။
ဒီေတာ့ က်မအလုပ္ရပ္၊ပညာဘက္ ျပန္ဦးလွည့္ရျပီ..တစ္ခုခုေတာ့ သင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေတြးပါတယ္..။ဒီေတာ့ က်မ ဘာကုိ၀ါသနာပါလဲ............။စဥ္းစားလုိ႔မရ........။မရဆုိတာထက္...စဥ္းစားလုိ႔ရလာတဲ့ အရာတစ္ခုက ထပ္မွားသြားမွာ စုိးရိမ္တယ္......။အမွားဆုိတာကုိ အလူးအလဲခံခဲ့ရျပီးပါျပီ...........။
ဒီမွာ ေရးရင္းက ျပန္သတိရမိတာ....လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ေလာက္က စလံုးကုိ ေက်ာင္းသြားတတ္မယ့္ သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္ကလာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ (သူလဲ ေက်ာင္းကပါပဲ)သူ႔မ်က္ႏွာေလးက မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔.......။
ေက်ာင္းသြားတတ္တာဆုိေပမယ့္ သူတစ္ကာေတြလုိလဲ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြလုိ႔ မေန။ငါဒီတစ္ခါေတာမမွားေလာက္
ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့ေနာ္...တဲ့။ကုိယ္ေရြးတဲ့ေက်ာင္းကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္မွားမွာ သိပ္ကုိစုိးရိပ္ပံု
က်ပါတယ္.........။ေအး အဆင္ေျပပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္လုိ႔...ပဲ..ဒါဟာ ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲပါ..။
ကုိယ္မွားမွာထက္ သူမွားသြားမွာကုိ ပုိစိုးရိမ္မိပါတယ္...။ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့သူက ပုိက္ဆံသိန္းဆယ္နဲ႔ ခ်ီျပီး သင္မွရမယ့္ပညာျဖစ္လုိ႔ေနတယ္..။သူထပ္မမွားပါဘူး။ထပ္ျပီး အမွားတစ္ခုနဲ႔ ထပ္မၾကံဳပါဘူး လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ျပန္ျပီး ဆင္ျခင္ယူေနရတယ္........။
ဆုိေတာ့ က်မ မေၾကးမံုေခၚ...မဖုိးဒီတစ္ေယာက္ စာသင္ေနသည္ေပါ့...ကုိယ့္ကုိယ္မုိ႔လုိ ခပ္ရုိင္းရုိင္းစကားပံုနဲ႔ ႏႈိင္းရရင္ ေခြးၾကီးၾကီးမွ လက္ေပးသင္ဆုိသလုိျဖစ္ေနေတာ့စာနဲ႔အစပ္အဟပ္တည့္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္
အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ဒီၾကားထဲ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္၊ဘေလာဂ့္လည္ခ်င္တဲ့စိတ္...ေတြကုိလဲ ခ်ိဳးရ၊ႏွိမ္ရေသးတယ္..။
သူရုိ႕ေတြကလဲ တင္ႏုိင္လုိက္ၾကတာလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။ေဟာတစ္ပုဒ္၊ေဟာတစ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ဟာ....။
လုိက္ဖတ္ရတာအေမာ...။
စာသင္ရတာက ကံစမ္းမဲ ႏႈိက္သလုိပါပဲ..။နာမည္ၾကီးလုိက္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊နာမည္ၾကီးလုိက္တဲ့ ဆရာေတြ..။
ဒါမဲ့ ကုိယ့္လိုအပ္ခ်က္က သူတုိ႔ေပးႏုိင္တာနဲ႔ မညီမွ်......................။ကုိယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သူတုိ႔၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ အသားမက်...။ကုိယ္က ေတာင္းဆုိခ်င္သူ...။ကုိယ္ကကုိယ္ေပးရသေလာက္ ကုိယ္ျပန္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္သူ.....။
ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ ကုိယ္ျပန္မရတဲ့ အခါ..........ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ဘယ္သူ႕ကုိလက္ျငိွဳးထုိးရ
မလဲ..........ဘယ္သူ႔ကုိ လက္ျငိွဳးထုိးခြင့္ရွိမလဲ...။
တခ်ိဳ႕ ခင္းထားျပီးသား လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။တခ်ိဳ႕ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ထြင္ၾကသည္။တခ်ိဳ႕ ထြင္ေနရင္းက ဆူးထုိးတတ္သည္။တခ်ိဳ႕ ဆူးထုိးလုိ႔ လဲက်ရင္း အဆိပ္တတ္လုိ႔ ေသဆံုးရတတ္သည္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မေၾကးမံုတုိ႔ ပညာသင္ေနပါသည္...............။
သူဆုိလုိခ်င္တာကုိေဘာ္ဒါခ်င္းမုိ႔ သိေပမယ့္ တျခားသူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့နဲနဲစဥ္းစားရပါမယ္.။ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ပုိက္ဆံအလံုးလုိက္၊အရင္းလုိက္ေပးျပီး သင္ေနရတဲ့သင္တန္းေတြရဲ့ အေျခအေနကုိေတာ့ ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။က်မလုိရာဆြဲေတြးတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။သြားဖတ္လုိ႔လဲ ရေၾကာင္းပါ။
သူ႔ပုိစ့္ကုိ ဖတ္ျပီးေတာ့ က်မဒီပုိစ့္ကုိေရးဖုိ႔စိတ္ကူးထားတာကုိခ်က္ခ်င္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မအေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး။
က်မဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ေဆးတကၠသုိလ္အမွတ္ကုိ ကပ္ျပီးျပဳတ္ပါတယ္။အဲ့ဒိမွာ ၀မ္းအနည္းဆံုး
လူကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း က်မအေမပါ။အဲ့ဒိအခ်ိန္တုန္းက အိမ္ရဲ့စီးပြားေရးက သိပ္အဆင္မေျပလွေပမယ့္
အေမက က်မသာ ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ္ဆုိ မျဖစ္၊ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ထားမယ့္သူ.......။က်မကေတာ့ ၾကိတ္ျပီး၀မ္းသာေန ခဲ့တယ္။အေၾကာင္းက အဲ့ဒိအခ်ိန္2002 ခုႏွစ္မွာ မေကြးေဆးတကၠသုိလ္ဆုိတာ ေပၚေနခဲ့ျပီ။က်မ၀င္ခြင့္ရခဲ့ရင္လဲ မေကြးကုိသြားရမယ္၊အဲ့ေလာက္ ေ၀းလံတဲ့ေနရာကုိ က်မမသြားခ်င္ပါဘူး။
ဆရာ၀န္မျဖစ္ရင္ အင္ဂ်င္နီယာေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အေမ့ဆႏၵကုိလဲက်မမလုိက္ေလ်ာခ်င္ခဲ့ဘူး။
အခ်ိန္က ၀ုိင္အုိင္တီမဟုတ္ပဲ ဂ်ီတီစီေတြေခတ္ကုိေရာက္ေနျပီ။က်မတက္မယ္ဆုိရင္ ဟသၤာတမွာ တက္ရမယ္၊
က်မဇာတိနဲ႔ေတာ့ နီးတာေပါ့။ဒါေပမယ့္က်မအတြက္အစစအရာရာ အလွမ္းေ၀းေနျပီး က်မဇာတိနဲ႔
ဘာမွထူးထူးျခားျခားကြာျခားမႈမရွိတဲ့ ပုသိမ္၊ဟသၤာတ စတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာလဲ က်မမေနခ်င္ဘူး။
က်မရဲ့ ဂ်ီေဟာသူအိပ္မက္၊မာလာေဆာင္ အိပ္မက္ေတြကုိအေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္တာခ်င္းအတူတူေတာ့ က်မရဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ အကုန္မခံခ်င္ဘူး။ဒီေတာ့ ရန္ကုန္မွာတက္ရမယ့္ေက်ာင္းကုိ က်မဥာဏ္မွီသေလာက္၊
လက္လမ္းမွီသေလာက္ ၾကိဳးစားစံုစမ္းရပါတယ္။က်မကုိ ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးမယ့္သူ မရွိခဲ့ဘူး။
က်မစိတ္ကူးနဲ႔ တည့္ရာ၊ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။အရုိးသားဆံုး၀န္ခံရရင္ မာန္လဲတက္ေနတုန္း
အခ်ိန္ေပါ့။ရန္ကုန္မွာေနခ်င္တယ္။ကုိယ့္ဘ၀တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ျမိဳ႕ျပရဲ့ ဘယ္လုိအေျခအေနေတြက
ဖန္တီးေပးႏုိင္မလဲ....ကုိယ့္အနာဂတ္ကုိ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ပံုေဖာ္ခ်င္တယ္။ေဖာ္လဲ ေဖာ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္ခါေရးခဲ့ဖူးသလုိ ျခံသံုးျခံဆုိတဲ့ ေဆးဘက္ပညာသည္တကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္
ဆုိပါေတာ့..................။အဲ့ဒိမွာလဲ က်မလုိဘ၀တူေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ.......။တခ်ိဳ႕ေဆးေက်ာင္းမမွီလုိ႔ ၀မ္းနည္း
ပက္လက္၊တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းစတက္ျပီး လလည္ေလာက္ေရာက္ခါမွ သြားေဆးတကၠသုိလ္ေျပာင္းသြား။တခ်ိဳ႕ကလဲ
စလံုးကုိ ပုိလီတက္ဖုိ႔ သြား.......။ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူ ၆၀ ပဲက်န္ခဲ့တဲ့အထိ၊အဲ့ဒိ ၆၀ ထဲကမွအထူးျပဳေမဂ်ာ
သံုးခုထပ္ခြဲေတာ့ တစ္ခုကုိ အေယာက္ ၂၀ ရယ္။အေယာက္ ၂၀ ကုိ ျခံတစ္ျခံႏႈံးနဲ႔...............
အခ်ိန္ဟာ ၄ ႏွစ္ကုန္ခဲ့တယ္...တစ္ႏွစ္ကုိ ၁၁ လတိတိေက်ာင္းတက္ရတယ္။
က်မရဲ့ ရန္ကုန္အိပ္မက္ေတြလဲ ခမ္းေျခာက္စျပဳလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမဂ်ာသံုးခုမွာ အမွတ္အနိမ့္ဆံုးနဲ႔ပံုရိပ္ေဖာ္
နည္းပညာလုိ႔နာမည္ေျပာင္းေခၚထားတဲ့ ဓာတ္မွန္အထူးျပဳနဲ႔ အသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။စိတ္၀င္စားမႈေတြဟာ ေက်ာင္းတက္လုိ႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ သိသိသာသာေသြဖယ္လာခဲ့တယ္။ေက်ာင္းသူဘ၀ သံုးႏွစ္ေလာက္မွာထဲက က်မအနာဂတ္အတြက္က်မစုိးရိမ္စျပဳလာခဲ့တယ္။က်မရဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လုိ႔ လူသိမ်ားတဲ့ အလုပ္ၾကီးနဲ႔ က်မ
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမျပဳခ်င္ေတာ့ဘူး။ေဆးရံုဆင္းေနရတဲ့ ရက္ေတြကက်မအတြက္စိတ္ညစ္စရာအခ်ိန္ေတြ
ေတြျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာ၀န္မ်က္ႏွာကုိသာ ၾကည့္ေနရျပီး လူနာမ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ႏုိင္တဲ့အသက္
ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္လုိ႔ က်မဘာသာတစ္သီးပုဂၢလခံယူထားတဲ့ အဲ့ဒိအလုပ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ
ထမင္းရွာမစားဘူးလုိ႔လဲဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္...။ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရတာက ေက်းလက္ဆန္တဲ့ မိခင္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔...။စာၾကမ္းပုိးလုပ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔........။ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ သက္ေသျပဖုိ႔၊
က်မအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳဖုိ႔ တစ္ခုခုကုိစတင္ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္..............။အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ တတ္ႏုိင္တာက ဘာသာစကားေလ့လာမႈပဲ ရွိပါတယ္။ဒီေတာ့ ဘာသာစကားဘက္ပဲ စလုိက္ခဲ့တယ္။
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလးႏွစ္တာကုိ ႏွေျမာပါတယ္။ထုိ႔ထက္ပုိလုိ႔ ႏွေျမာတာကေတာ့ ထက္ျမတ္စူးရွေနတဲ့
ဦးေႏွာက္ကုိပါ။ျပီးခဲ့တာေတြကုိ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ကုန္လြန္ခဲ့ျပီ။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ေငြ၊ေငြ...ေငြ...ဆုိျပီး ေငြေနာက္တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ျပီး က်မအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေက်ာတစ္ေနရာခ်ဖုိ႔၊ထမင္းစားဖုိ႔၊သီခ်င္းနားေထာင္ဖုိ႔၊စာအုပ္၀ယ္ဖုိ႔၊ေနာက္ေတာ့ စာေရးဖုိ႔..........
အဲ့ဒိ က်မအိပ္မက္ေတြကုိ စိတ္ရွိသေလာက္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ က်မအလုပ္လုပ္ျပီး ေငြရွာခဲ့တယ္။ေငြေနာက္လုိက္ရင္း က်မအခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့...။အသက္က 23 ျဖစ္လာျပီ။တတ္ထားတဲ့ ပညာကုိလဲ အသံုးမခ်ခ်င္၊အပုိပညာလဲ ဘာမွမတတ္....။
ဒီေတာ့ က်မအလုပ္ရပ္၊ပညာဘက္ ျပန္ဦးလွည့္ရျပီ..တစ္ခုခုေတာ့ သင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေတြးပါတယ္..။ဒီေတာ့ က်မ ဘာကုိ၀ါသနာပါလဲ............။စဥ္းစားလုိ႔မရ........။မရဆုိတာထက္...စဥ္းစားလုိ႔ရလာတဲ့ အရာတစ္ခုက ထပ္မွားသြားမွာ စုိးရိမ္တယ္......။အမွားဆုိတာကုိ အလူးအလဲခံခဲ့ရျပီးပါျပီ...........။
ဒီမွာ ေရးရင္းက ျပန္သတိရမိတာ....လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ေလာက္က စလံုးကုိ ေက်ာင္းသြားတတ္မယ့္ သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္ကလာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ (သူလဲ ေက်ာင္းကပါပဲ)သူ႔မ်က္ႏွာေလးက မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔.......။
ေက်ာင္းသြားတတ္တာဆုိေပမယ့္ သူတစ္ကာေတြလုိလဲ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြလုိ႔ မေန။ငါဒီတစ္ခါေတာမမွားေလာက္
ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့ေနာ္...တဲ့။ကုိယ္ေရြးတဲ့ေက်ာင္းကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္မွားမွာ သိပ္ကုိစုိးရိပ္ပံု
က်ပါတယ္.........။ေအး အဆင္ေျပပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္လုိ႔...ပဲ..ဒါဟာ ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲပါ..။
ကုိယ္မွားမွာထက္ သူမွားသြားမွာကုိ ပုိစိုးရိမ္မိပါတယ္...။ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့သူက ပုိက္ဆံသိန္းဆယ္နဲ႔ ခ်ီျပီး သင္မွရမယ့္ပညာျဖစ္လုိ႔ေနတယ္..။သူထပ္မမွားပါဘူး။ထပ္ျပီး အမွားတစ္ခုနဲ႔ ထပ္မၾကံဳပါဘူး လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ျပန္ျပီး ဆင္ျခင္ယူေနရတယ္........။
ဆုိေတာ့ က်မ မေၾကးမံုေခၚ...မဖုိးဒီတစ္ေယာက္ စာသင္ေနသည္ေပါ့...ကုိယ့္ကုိယ္မုိ႔လုိ ခပ္ရုိင္းရုိင္းစကားပံုနဲ႔ ႏႈိင္းရရင္ ေခြးၾကီးၾကီးမွ လက္ေပးသင္ဆုိသလုိျဖစ္ေနေတာ့စာနဲ႔အစပ္အဟပ္တည့္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္
အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ဒီၾကားထဲ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္၊ဘေလာဂ့္လည္ခ်င္တဲ့စိတ္...ေတြကုိလဲ ခ်ိဳးရ၊ႏွိမ္ရေသးတယ္..။
သူရုိ႕ေတြကလဲ တင္ႏုိင္လုိက္ၾကတာလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။ေဟာတစ္ပုဒ္၊ေဟာတစ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ဟာ....။
လုိက္ဖတ္ရတာအေမာ...။
စာသင္ရတာက ကံစမ္းမဲ ႏႈိက္သလုိပါပဲ..။နာမည္ၾကီးလုိက္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊နာမည္ၾကီးလုိက္တဲ့ ဆရာေတြ..။
ဒါမဲ့ ကုိယ့္လိုအပ္ခ်က္က သူတုိ႔ေပးႏုိင္တာနဲ႔ မညီမွ်......................။ကုိယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သူတုိ႔၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ အသားမက်...။ကုိယ္က ေတာင္းဆုိခ်င္သူ...။ကုိယ္ကကုိယ္ေပးရသေလာက္ ကုိယ္ျပန္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္သူ.....။
ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ ကုိယ္ျပန္မရတဲ့ အခါ..........ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ဘယ္သူ႕ကုိလက္ျငိွဳးထုိးရ
မလဲ..........ဘယ္သူ႔ကုိ လက္ျငိွဳးထုိးခြင့္ရွိမလဲ...။
တခ်ိဳ႕ ခင္းထားျပီးသား လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။တခ်ိဳ႕ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ထြင္ၾကသည္။တခ်ိဳ႕ ထြင္ေနရင္းက ဆူးထုိးတတ္သည္။တခ်ိဳ႕ ဆူးထုိးလုိ႔ လဲက်ရင္း အဆိပ္တတ္လုိ႔ ေသဆံုးရတတ္သည္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မေၾကးမံုတုိ႔ ပညာသင္ေနပါသည္...............။
Thursday, January 29, 2009
၂၉.၀၁.၂၀၀၉
အမ်ားၾကီးမဟုတ္၊နဲေတာ့လဲ မနဲပါ။ဒီေလာက္ေလးကုိပဲ ႏွင္းရယ္လုိ႔ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ျမင္ရဖုိ႔ မေသခ်ာ။ဒါေၾကာင့္ မနက္တုန္းက ညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မုန္႔သြားစားၾကဖုိ႔ိ႔ အိပ္ယာကေစာေစာထျဖစ္တာနဲ႔ရုိက္ထားျဖစ္တြကုိ
တင္ရင္း ဆားခ်က္လိုက္ပါတယ္။ေသခ်ာၾကည့္မွျမင္ရမယ္ထင္တယ္။က်မေတာ့ ၾကည့္ရင္းက မ်က္လံုးေတြ ၀ါးလာတယ္။
အရင္က အိမ္ေပၚကေန ဂ်က္ဆင္ကုိလွမ္းျမင္ရတယ္၊ဒီေန႔မနက္မျမင္ရဘူး။
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ စိန္ရတုခန္းမ၊
အမဲ
အျဖဴ
တင္ရင္း ဆားခ်က္လိုက္ပါတယ္။ေသခ်ာၾကည့္မွျမင္ရမယ္ထင္တယ္။က်မေတာ့ ၾကည့္ရင္းက မ်က္လံုးေတြ ၀ါးလာတယ္။
အရင္က အိမ္ေပၚကေန ဂ်က္ဆင္ကုိလွမ္းျမင္ရတယ္၊ဒီေန႔မနက္မျမင္ရဘူး။
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ စိန္ရတုခန္းမ၊မဆီမဆုိင္...ကန္ေတာ္ၾကီးထဲသြားျဖစ္လုိ႔ ရုိက္ထားတာေလးေတြပါ တင္လုိက္မယ္။
အမဲ
အျဖဴ
(ေရႊ)
သည္းခံျပီးၾကည့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သည္းခံျပီးၾကည့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Wednesday, January 28, 2009
အျပန္
၀တၱဳတစ္အုပ္၊မဂၢဇင္း တစ္အုပ္၊ဂ်ာနယ္ ၂ေစာင္၊ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္စ္တစ္အုပ္ကုိ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲပစ္ထည့္ျပီး က်မရဲ့ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔ဖြယ္ခရီးကုိစတင္လုိက္ပါတယ္။အေမ့ကုိ က်မခဏခဏေျပာဖူးတယ္၊အေမ့အိမ္ကုိခဏခဏ
ျပန္လာခ်င္တယ္၊ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းခရီးၾကီးကုိ ကားမစီးခ်င္ဘူးလုိ႔....။
ခုလဲ ခါတုိင္း ၃ နာရီခရီးကုိ ခု ၄နာရီခြဲေလာက္ေမာင္းမွေရာက္တယ္။လူလဲ ေမ်ာက္လုိလုိ၊၀က္၀ံလုိလုိကုိ ျဖစ္လုိ႔၊
ဖံုေတြက အလံုး၊အရင္းနဲ႔ ၀င္လာတယ္။ကတၱရာေျငွာ္နံ႔ကလဲ ေခါင္းေတြတစ္ဆစ္ဆစ္ကုိက္လာတဲ့အထိ၊....။
ေအးရွားေ၀ါဒ္ရဲ့ လမ္းျပဳျပင္ေရးကလဲ မုိးပဲ ျပန္က်ေတာ့မယ္...။ခုထိ ေက်ာက္ၾကီးခင္းတုန္းပဲ ေတြ႕ရတယ္။
ကားက လူကုိကေလးပုခက္ထဲထည့္သိပ္သလုိပဲ။ေျဖးေျဖးေလးနဲ႔ ညိမ့္ညိမ့္ေလးကုိျဖစ္လုိ႔....။ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ရန္ကုန္ကအထြက္မွာ ခဏေလးၾကည့္ျပီးေတာ့ အိပ္လုိက္သြားလုိက္တယ္။
၉၃ မုိင္ခရီးကုိ ညေနသံုးနာရီကစထြက္တာည ၇ နာရီခြဲေတာ့ ေရာက္ပါတယ္။လာၾကိဳမယ့္သူရယ္လုိ႔ မရွိပါ။
ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲေရာက္သြားေလသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ဆုိကၠားတစ္စီးလွမ္းေခၚ
ျပီးတက္လုိက္တယ္။အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့....ေမာျပီ.....အေမရယ္..။
ဧရာ၀တီရဲ့ေဆာင္းက ထင္ထားတာထက္ပုိေအးလြန္းပါတယ္။အေပၚထပ္အပါးေလးတစ္ထည္ပဲ ယူသြားတဲ့က်မ ဟုိေရာက္ေတာ့မွ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေတြ႕ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္ဟာ က်မအတြက္ ဘာလုိအပ္ခ်က္မွ
မရွိေအာင္ကုိျပည့္စံုပါတယ္။အေမ့အိမ္က ေရေတြဟာ...တကယ္ကုိၾကည္ေနပါတယ္........။
အေမ့ရင္ေငြ႕ဟာ တကယ္ေႏြးပါတယ္။(ဒါေပမယ့္ က်မဘယ္တုန္းကမွ အေမနဲ႔ပြတ္သီးပြတ္သတ္ မေနဖူးဘူး)
အေမ့အရိပ္ဟာ အေမာေတြကုိ ေျပေစပါတယ္။ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ အားေတြကုိရေစပါတယ္။မီးမလာလုိ႔ အားပ်က္ေနတဲ့ အင္ဗာတာေလးကုိ အားသြားျပန္ျဖည့္ျပီး က်မျပန္ေရာက္လာပါျပီ။
ခု...က်မအေမ့ကိုလြမ္းေနတယ္..။ျပန္လာစညေနတုိင္းျဖစ္ေနက် ဆုိေပမယ့္ အဲ့ဒိခံစားခ်က္ကုိ ပံုမွန္အတုိင္း
ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ဖုိ႔ က်မဘယ္တုန္းကမွ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ငုိခ်င္ရဲ့လက္တုိ႔ျဖစ္ေနတာကုိ လာေနာက္တဲ့
သူေတြကလဲ ရွိေသးတယ္...........။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပရင္ စာေတြဆက္ေရးပါဦးမယ္...........။
ျပန္လာခ်င္တယ္၊ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းခရီးၾကီးကုိ ကားမစီးခ်င္ဘူးလုိ႔....။
ခုလဲ ခါတုိင္း ၃ နာရီခရီးကုိ ခု ၄နာရီခြဲေလာက္ေမာင္းမွေရာက္တယ္။လူလဲ ေမ်ာက္လုိလုိ၊၀က္၀ံလုိလုိကုိ ျဖစ္လုိ႔၊
ဖံုေတြက အလံုး၊အရင္းနဲ႔ ၀င္လာတယ္။ကတၱရာေျငွာ္နံ႔ကလဲ ေခါင္းေတြတစ္ဆစ္ဆစ္ကုိက္လာတဲ့အထိ၊....။
ေအးရွားေ၀ါဒ္ရဲ့ လမ္းျပဳျပင္ေရးကလဲ မုိးပဲ ျပန္က်ေတာ့မယ္...။ခုထိ ေက်ာက္ၾကီးခင္းတုန္းပဲ ေတြ႕ရတယ္။
ကားက လူကုိကေလးပုခက္ထဲထည့္သိပ္သလုိပဲ။ေျဖးေျဖးေလးနဲ႔ ညိမ့္ညိမ့္ေလးကုိျဖစ္လုိ႔....။ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ရန္ကုန္ကအထြက္မွာ ခဏေလးၾကည့္ျပီးေတာ့ အိပ္လုိက္သြားလုိက္တယ္။
၉၃ မုိင္ခရီးကုိ ညေနသံုးနာရီကစထြက္တာည ၇ နာရီခြဲေတာ့ ေရာက္ပါတယ္။လာၾကိဳမယ့္သူရယ္လုိ႔ မရွိပါ။
ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲေရာက္သြားေလသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ဆုိကၠားတစ္စီးလွမ္းေခၚ
ျပီးတက္လုိက္တယ္။အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့....ေမာျပီ.....အေမရယ္..။
ဧရာ၀တီရဲ့ေဆာင္းက ထင္ထားတာထက္ပုိေအးလြန္းပါတယ္။အေပၚထပ္အပါးေလးတစ္ထည္ပဲ ယူသြားတဲ့က်မ ဟုိေရာက္ေတာ့မွ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေတြ႕ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္ဟာ က်မအတြက္ ဘာလုိအပ္ခ်က္မွ
မရွိေအာင္ကုိျပည့္စံုပါတယ္။အေမ့အိမ္က ေရေတြဟာ...တကယ္ကုိၾကည္ေနပါတယ္........။
အေမ့ရင္ေငြ႕ဟာ တကယ္ေႏြးပါတယ္။(ဒါေပမယ့္ က်မဘယ္တုန္းကမွ အေမနဲ႔ပြတ္သီးပြတ္သတ္ မေနဖူးဘူး)
အေမ့အရိပ္ဟာ အေမာေတြကုိ ေျပေစပါတယ္။ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ အားေတြကုိရေစပါတယ္။မီးမလာလုိ႔ အားပ်က္ေနတဲ့ အင္ဗာတာေလးကုိ အားသြားျပန္ျဖည့္ျပီး က်မျပန္ေရာက္လာပါျပီ။
ခု...က်မအေမ့ကိုလြမ္းေနတယ္..။ျပန္လာစညေနတုိင္းျဖစ္ေနက် ဆုိေပမယ့္ အဲ့ဒိခံစားခ်က္ကုိ ပံုမွန္အတုိင္း
ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ဖုိ႔ က်မဘယ္တုန္းကမွ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ငုိခ်င္ရဲ့လက္တုိ႔ျဖစ္ေနတာကုိ လာေနာက္တဲ့
သူေတြကလဲ ရွိေသးတယ္...........။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပရင္ စာေတြဆက္ေရးပါဦးမယ္...........။
Sunday, January 25, 2009
၁၁.......နဲ႔..........၅........
ဘာလဲ ၁၁၊ဘာလဲ ၅
၁၁ ဆုိျပီး ၁၂ျဖစ္လုိျဖစ္လုိက္၊
၁ျဖစ္လုိျဖစ္လုိက္နဲ႔.....၊
၅ဆုိျပီးလဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္။
ငါးတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္
သစၥာမရွိတဲ့...အဲ့ဒိ ၅ ေတြ.......။
ေျပာခ်င္ရာေျပာျပီး
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေနတာကို
အစင္းသားခံေနရတာက
ေဟာဒီက မ်က္ႏွာမြဲရယ္ပါ......။
လာတယ္။
ေပ်ာက္တယ္....။
ပ်က္တယ္...။
ဖ်က္တယ္...။
မုန္းတယ္...
အဲ့ဒိ ၁၁၊၅...........။
မၾကားခ်င္ဘူး
အဲ့ဒိ ဆယ့္တစ္၊ငါး
မသိသူေက်ာ္သြား။
သိသူ ခံစား.............................။
************************
၁၁ ဆုိျပီး ၁၂ျဖစ္လုိျဖစ္လုိက္၊
၁ျဖစ္လုိျဖစ္လုိက္နဲ႔.....၊
၅ဆုိျပီးလဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္။
ငါးတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္
သစၥာမရွိတဲ့...အဲ့ဒိ ၅ ေတြ.......။
ေျပာခ်င္ရာေျပာျပီး
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေနတာကို
အစင္းသားခံေနရတာက
ေဟာဒီက မ်က္ႏွာမြဲရယ္ပါ......။
လာတယ္။
ေပ်ာက္တယ္....။
ပ်က္တယ္...။
ဖ်က္တယ္...။
မုန္းတယ္...
အဲ့ဒိ ၁၁၊၅...........။
မၾကားခ်င္ဘူး
အဲ့ဒိ ဆယ့္တစ္၊ငါး
မသိသူေက်ာ္သြား။
သိသူ ခံစား.............................။
************************
Saturday, January 24, 2009
အရူးသံုးေယာက္ရွိေလသည္
နတ္ေမာက္မွာ ၇ လေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့စဥ္...က်မအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳအထူးအဆန္းမ်ားစြာ ရခဲ့ပါတယ္။အေမနဲ႔ အေ၀းမွာပထမဆံုးခြဲေနဖူးတာလဲျဖစ္တယ္။ရန္ကုန္မွာတုန္းကလဲ အေ၀းမွာဆုိေပမယ့္အခ်ိန္မေရြးထျပန္လုိ႔ရ
တယ္။အေမကလဲ သတိရရင္ လုိက္လာလုိ႔လြယ္တယ္။နတ္ေမာက္မွာေတာ့ အဲ့သလုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကုိေရာက္တာကစစ္ထြက္ေမာင္ထက္ဆုိးပါတယ္။လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊တယ္လီဖုန္း
ဆက္သြယ္ေရးစသျဖင့္ အစစအရာရာေခါင္းပါးလြန္းပါတယ္။တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ အမ်ားျပည္သူသံုးတယ္လီဖုန္းရယ္လုိ႔
တစ္လံုးပဲရွိပါတယ္။အဲ့ဒိ တစ္လံုးကလဲ ၾကံ့ခုိင္ေရးရံုးမွာပဲ ရွိပါတယ္။တစ္ေယာက္စကားေျပာေနရင္ ေဘးကေန
၅ေယာက္၊၆ ေယာက္ေလာက္က ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။အေမက စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာေနတဲ့ အခါ
ဒါမွမဟုတ္ သူက သတိရေၾကာင္းလြမ္းေၾကာင္းေတြ ေျပာေနရင္ က်မကလဲ သတိေတြရျပီး ဆုိ႔လုိ႔နင့္လုိ႔
ျဖစ္ေနရင္လဲ....ၾကိတ္မွိတ္ျမိဳသိပ္ရံုမွ တပါးဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။
ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူတို႔ဆီမွာလဲ ဒီဂ်စ္တယ္ဖုန္းလုိင္းေတြ ခ်ေပးတယ္လုိ႔ၾကားရတယ္။ထားပါေတာ့ေလ...။
လိုရင္းက ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ေနရာသစ္၊အစာသစ္၊ေရအသစ္၊ေျမအသစ္နဲ႔ အေၾကျမိဳ႕ေလးမွာ ေနခဲ့ရစဥ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ...........။ကင္းေတြ၊ေျမြေတြေပါတာ.....၊အညာေဆာင္းက လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး
ေအးလြန္းတာ၊ေန႔လည္ေနက ေက်ာကြဲေလာက္ေအာင္ပူတာ၊ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းေပၚက သဲကပူတာ၊
ေနာက္ အရက္ေသာက္တဲ့သူေတြေပါတာ....နဲ႔ အရူးေတြ........အစံုပါပဲ...။အဲ့ဒိထဲကမွ အရူးသံုးေယာက္
အေၾကာင္းေလးကုိ ပုိသတိရေနမိတယ္။သတိရသေလာက္ေလး ျပန္ေရးထားတာပါ။ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
တစ္ေယာက္က က်မေနတဲ့အိမ္ရဲ့ ေခါင္းရင္းကပ္ရပ္ျခံမွာ ေနတယ္။အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ၊ဘီကြမ္းနဲ႔ MSc ျပီးျပီးသား ပညာတတ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိကဘယ္လုိျဖစ္ျပီး ရူးတဲ့အျဖစ္ေရာက္သလဲေတာ့
က်မ မသိပါဘူး။အဲ့ဒိ အမ်ိဳးသမီးမွာ မိတူးဆုိတဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူမက မုိးေလးနဲနဲခ်ဳပ္လာျပီဆုိတာနဲ႔ မိတူး၊မိတူးဆုိျပီး၀မ္းေခါင္းျခစ္ျပီးေတာ့ကုိ ေအာ္ေတာ့တာ။
က်မနားထဲမွာက မီးထြန္း၊မီးထြန္းပဲ ၾကားေနေတာ့...။ေအာ္...သူ႔ကုိအေမွာင္ထဲထားလုိ႔မ်ား မီးထြန္းခုိင္းေနသလားဆုိျပီးေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးမိေသးတယ္...။ေနာက္ေတာ့မွ မီးလာလဲ မီးထြန္း၊
မီးမလာလဲ မီးထြန္းျဖစ္ေနေတာ့ က်မရဲ့အိမ္ရွင္ေတြကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔ညီမကုိ ေအာ္ေခၚေနတာ ျဖစ္ေနတယ္။
ေအာ္ရံုတင္မဟုတ္ဘူး၊တစ္ခါတစ္ေလ ဘာေတြကုိ ေဒါေတြခီးသလဲမသိ၊အဆဲေပါင္းကုိ နားမခံသာေအာင္ ဆဲေတာ့တာ။သူ႔ညီမ မိတူးလဲ ပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ ရဲစခန္းက စခန္းမႈးေတြလဲပါတယ္။က်မအတြက္ေတာ့
သူဆဲသမွ် ထူးဆန္းေနေတာ့တာပါပဲ။
ညဘက္ သူဆဲသမွ် မၾကားခ်င္လဲ ၾကား၊ၾကားခ်င္လဲၾကားဆုိေတာ့ မနက္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔ျမိဳ႕လူေတြကုိ အဲ့ဒါ
ဘာလုိ႔ဆဲတာလဲလုိ႔ဆုိျပီး စပ္စုရတယ္။သူ႔ကုိ တုိက္ထဲထည့္ျပီးပိတ္ထားလုိ႔ ဆဲတာတဲ့ေလ။
သူအျပင္ထြက္ခ်င္တယ္တဲ့။သူအေမွာင္ထဲမွာခ်ည္းပဲ ေနရတာမြမ္းၾကပ္လွျပီထင္ပါရဲ့....။ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိအဲ့ဒိ မီးခံတုိက္လုိ႔ေခၚတဲ့ သစ္သားလံုး၀မပါတဲ့ သံနဲ႔ အုတ္ခ်ည္းသက္သက္ေဆာက္ထားတဲ့ တုိက္ပုပုေလးထဲကုိ ထည့္ထားခဲ့တာ၂ ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ သူတစ္ခါမွ အျပင္မထြက္ရေသးပါဘူးတဲ့...........။
တစ္ညသားမွာေတာ့ ရယ္လဲရယ္ရ၊ေၾကာက္လဲေၾကာက္ရ၊သနားလဲ သနားရတဲ့ အသံတခ်ိဳ႕ က်မၾကားခဲ့ရတယ္။
အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။ထံုးစံအတုိင္း သူမ ဆဲသံနဲ႔အတူ က်မလန္႔ႏုိးခဲ့တယ္။
စိတ္လဲတုိ၊ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ေပါ့။ညက နက္နက္မွာ သူ႔အသံကလဲ အာေခါင္ျခစ္ျပီး အသံနက္နက္ၾကီး
ေအာ္ေနေတာ့တာေလ...။ဆဲတာလဲ စံုလုိ႔ပါပဲ...။တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အဆဲေတြပါ..ၾကားရတယ္။သူဆဲလြန္းေတာ့ မမိတူးလဲ မေနသာေတာ့ဘူးထင္ရဲ့။"ဟဲ့ဘာလဲ ဘာလုပ္မလုိ႔ ဒီေလာက္ေအာ္ေနတာလဲ" ဆုိေတာ့
ငါေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေသာက္ခ်င္လုိ႔တဲ့.............။ဒါမဲ့ သူမေသာက္ရပါဘူး။ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့ညၾကီးမွာ ဘယ္သူက သူ႔ကုိ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တုိက္ေလမလဲ ကြယ္၊မမိတူးရဲ့ မလုပ္ေပးႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အသံလဲၾကားေရာ..........
သူ႔အသံေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။အဲ့ဒိေတာ့မွ က်မလဲ သက္ျပင္းခ်ျပီးျပန္အိပ္ရတယ္။
ေနာက္ညေတြက်ေတာ့လဲ ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ...ဆဲျမဲပဲ။ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတာင္းသံေတာ့ မၾကားရေတာ့ဘူး။ဒါေပမဲ့
က်မျပန္လာတဲ့ အထိဆဲေနတုန္းပါပဲ။
ေနာက္ထပ္အရူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဖုိးၾကီးပါ။သူကက်ေတာ့ယဥ္ယဥ္ေလးရယ္.....။မိဘေဆြမ်ိဳးမရွိဘူးတဲ့။
တစ္ေယာက္ထဲရယ္။လမ္းေပၚမွာပဲေန၊လမ္းေပၚမွာပဲ အိပ္ေပါ့။
သူ႔မွာ သိပ္အားက်စရာေကာင္းတာတစ္ခုက နတ္ေမာက္တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ သူ႔ကုိဘယ္သူကမွ ႏုိင္ေအာင္ ခ်က္စ္မကစားႏုိင္ၾကဘူးတဲ့ေလ.....။ဘယ္ေလာက္ ထူးဆန္းလဲ..။ပံုကခပ္ေအးေအးရယ္။ဘယ္သူေမးေမး
သူက သင္မျပဘူးတဲ့။ဆုိက္ကားဂိတ္၊ျမင္းလွည္းဂိတ္၊ကားဂိတ္ေတြမွာ သူအျမဲရွိတယ္။ၾကံဳရာလူနဲ႔ ခ်က္စ္ကစားတယ္။မုိးလင္းတာနဲ႔ ပုိက္ဆံတစ္ရာရေအာင္ ေတြ႕ရာလူဆီကေန ေတာင္းတယ္။
ေတာင္းတာေတာင္ သူကရမယ့္လူဆီကမွ ေတာင္းတာ။
တစ္ရာ ရတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ဒုိးေရာ။လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က်ေတာ့လဲ အေဖ်ာ္ဆရာေဖ်ာ္ေပးတဲ့ လက္ဘက္ရည္ကုိ မေသာက္ဘူး။ဆုိင္ရွင္ရဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ခ်စ္စရာ အညာသူျဖဴျဖဴေလးတစ္ေယာက္
ရွိတယ္။သူေဖ်ာ္ေပးမွ။သူ႔ရဲ့ ဖုိက္ဘာခြက္ အစိမ္းေလးကုိကုိင္ျပီး အေဖ်ာ္ခန္းေဘးမွာ ကပ္ရပ္ေနေတာ့တာ။
ေကာင္မေလး ထြက္လာျပီး ေဖ်ာ္မေပးမခ်င္း ေစာင့္ေတာ့တာပဲ...။ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာ ဘယ္သူ႔ကမွ မသိၾကဘူး။လက္ဘက္ရည္ရတာနဲ႔ လမ္းေဘးတစ္ေနရာက မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေလးတစ္ပင္ေအာက္
သြားျပီ ထုိင္ေသာက္ေနေရာ............။ေန႔လည္တစ္ခါ၊ညေနေစာင္းတစ္ခါ...ဒီလုိပဲ သူ႔ဆာေလာင္မႈက...။
အဲ့ဒိ အဘုိးအုိရဲ့ ခါးမွာ ပုဆိုးတစ္ထည္ကုိ သိုင္းျပီးခ်ည္ထားတယ္။အထဲမွာ သူ႔ပစၥည္းေတြပါတယ္။ေျမြေရခြံ
အိတ္ခြံေတြလဲ ေတြ႕တယ္။အေရာင္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့အညာေစာင္အရိအရြဲေလး
တစ္ပုိင္းလဲ ပါတယ္။ေနာက္ သူလက္ဘက္ရည္ထည့္ေသာက္ေနက် မတ္ခြက္အစိမ္းေလးရယ္...။ဒါပဲ ပါတယ္။ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ရဲ့။
က်မေလ...တခါတခါ သူ႔ဘ၀ကုိ အားက်မိတယ္။သူ႔ဘ၀ ဘယ္ေလာက္ရုိးစင္းလုိက္သလဲ၊ဂုဏ္မရွိ၊ပကာသနမရွိ၊
တစ္ခုခု ဆာလာရင္ ပုိက္ဆံလုိက္ေတာင္းလုိက္ရံုပဲ...။သူ႔မွာ အစားအစာဆာေလာင္မႈကလြဲရင္ တျခားဘာမွ
မရွိေလာက္ဘူးလုိ႔ က်မယံုတယ္။
ေနာက္ဆံုး အရူးတစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး။သူကေတာ့ က်မတစ္ေယာက္ထဲတင္မဟုတ္၊က်မတုိ႔ တစ္ရံုးလံုးကုိပါ ရယ္အားထက္ ငိုအားသန္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဆီေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒိေန႔က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေနတဲ့ အထဲမွာ ေယာက်္ား၊မိန္းမ လူစံုတက္စံုလဲရွိတယ္။ကုိမ်ိဳး၀င္းဆုိတဲ့ အစ္ကုိေတာ္တစ္ေယာက္လဲ ပါတယ္။အဲ့ဒိဆရာသမားက ညေနေလးေစာင္းရံုပဲရွိေသးတယ္၊
ရစ္က ေရႊရည္ျဖစ္ေနျပီ။
တစ္ညေန က်မတုိ႔ေတြ ထုိင္ေနက် လက္ဘက္ရည္ဆုိင္တစ္ခုမွ ထုိင္ေနၾကတယ္။လမ္းဆံုဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေအာ္ကာ၊ဟစ္ကာနဲ႔ အေျပးတစ္ပုိင္းနဲ႔က်မတုိ႔ဘက္ဆီေလွ်ာက္လာတယ္။
သူက ဟဲ့ မ်ိဳး၀င္း...ေသနာေကာင္၊နင္ျပန္လာခဲ့ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္...ကေလက၀ ျမာေပြတဲ့အေကာင္....စသျဖင့္ ဘာျဖစ္တယ္။ညာျဖစ္တယ္စံုပလုံကုိ ေစ့ေနေအာင္ ကေလာ္ဆဲျပီးလာတာ။
အဲ့ဒိအခ်ိန္ က်မတုိ႔၀ုိင္းက ကုိမ်ိဳး၀င္းၾကီးတစ္ေယာက္က ဟင္၊ဟန္ဘယ္သူလဲသူကနဲ႔ဲ႔..မ်က္ႏွာကရဲတြတ္ေနျပီ။
အဲ့ဒိ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ေနာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။သူ ဘယ္မ်ိဳး၀င္းကုိဆဲေနတာလဲ ဆုိတာလဲမသိရ၊တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္ေတြအနားကုိေရာက္လာျပီ။လန္႔လဲ လန္႔ေနၾကျပီ။အဲ့ဒိမွာ အျဖစ္က
အျမင့္ဆံုးဒီဂရီကုိေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။
ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကန္ေတာ့ပါရဲ့ သူ႔လံုခ်ည္ကုိ စင္စင္ပါေအာင္ လွန္ပစ္လုိက္ပါေလေရာ....။
ကုိမ်ိဳး၀င္းတြင္ မဟုတ္၊က်န္တဲ့သူေတြပါ....ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္းမသိေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေလေရာ...............။
တစ္ခါ၊ႏွစ္ခါ မကကုိ စိတ္ရွိတုိင္းလုပ္ေနေတာ့တာ..............။ေနာက္ေတာ့မွ စပ္စုၾကည့္ၾကေတာ့
သူ႔ေယာက်္ားနာမည္ကလဲ မ်ိဳး၀င္းပဲတဲ့......။
ဒါေၾကာင့္ စိတ္နာနာနဲ႔ စြတ္တင္ေနတာလား အစ္မၾကီးရယ္....ေပါ့...။အဲ့လုိ.............။
အညာေဆာင္းက လူေကာင္းေတာင္ ရူးခ်င္ခ်င့္ရယ္။နဂုိအခံရွိျပီးသား လူေတြအတြက္ေတာ့ သြက္သြက္ကုိ
ခါေတာ့တာပါပဲ......................။အထူးသျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ေပါ့။နတ္ေတာ္၊ျပာသုိ၊တပုိ႔တြဲ.....လေတြဟာ အေအးဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္သလုိ၊ေလရူးလဲတကယ္ေပြတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ...။
ဒီစာကုိေရးရင္းကပဲ ေတြးမိတယ္။မနက္လင္းတုိင္း မ်က္ႏွာကုိ လာလာထိခတ္တတ္တဲ့ မထီတရီေဆာင္းေလကုိ တယုတယလုပ္ခ်င္တဲ့၊အတိတ္ကုိျပန္ျပန္ဆြျပီး လြမ္းေနတတ္တဲ့က်မကုိလဲ ဒီစာရင္းထဲထည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ဒီပုိစ့္ေခါင္းစဥ္ကုိ အရူးေလးေယာက္ရွိေလသည္ လုိ႔ နာမည္ေျပာင္းရေကာင္းမလားပဲ..........။
သည္းခံျပီး ဖတ္ေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ..........။
အညာေျမကုိ လြမ္းရင္းဒီစာကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္။တုိက္ဆုိင္မႈမ်ားရွိက က်မရဲ့ မွားယြင္းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။
တယ္။အေမကလဲ သတိရရင္ လုိက္လာလုိ႔လြယ္တယ္။နတ္ေမာက္မွာေတာ့ အဲ့သလုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကုိေရာက္တာကစစ္ထြက္ေမာင္ထက္ဆုိးပါတယ္။လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊တယ္လီဖုန္း
ဆက္သြယ္ေရးစသျဖင့္ အစစအရာရာေခါင္းပါးလြန္းပါတယ္။တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ အမ်ားျပည္သူသံုးတယ္လီဖုန္းရယ္လုိ႔
တစ္လံုးပဲရွိပါတယ္။အဲ့ဒိ တစ္လံုးကလဲ ၾကံ့ခုိင္ေရးရံုးမွာပဲ ရွိပါတယ္။တစ္ေယာက္စကားေျပာေနရင္ ေဘးကေန
၅ေယာက္၊၆ ေယာက္ေလာက္က ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။အေမက စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာေနတဲ့ အခါ
ဒါမွမဟုတ္ သူက သတိရေၾကာင္းလြမ္းေၾကာင္းေတြ ေျပာေနရင္ က်မကလဲ သတိေတြရျပီး ဆုိ႔လုိ႔နင့္လုိ႔
ျဖစ္ေနရင္လဲ....ၾကိတ္မွိတ္ျမိဳသိပ္ရံုမွ တပါးဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။
ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူတို႔ဆီမွာလဲ ဒီဂ်စ္တယ္ဖုန္းလုိင္းေတြ ခ်ေပးတယ္လုိ႔ၾကားရတယ္။ထားပါေတာ့ေလ...။
လိုရင္းက ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ေနရာသစ္၊အစာသစ္၊ေရအသစ္၊ေျမအသစ္နဲ႔ အေၾကျမိဳ႕ေလးမွာ ေနခဲ့ရစဥ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ...........။ကင္းေတြ၊ေျမြေတြေပါတာ.....၊အညာေဆာင္းက လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး
ေအးလြန္းတာ၊ေန႔လည္ေနက ေက်ာကြဲေလာက္ေအာင္ပူတာ၊ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းေပၚက သဲကပူတာ၊
ေနာက္ အရက္ေသာက္တဲ့သူေတြေပါတာ....နဲ႔ အရူးေတြ........အစံုပါပဲ...။အဲ့ဒိထဲကမွ အရူးသံုးေယာက္
အေၾကာင္းေလးကုိ ပုိသတိရေနမိတယ္။သတိရသေလာက္ေလး ျပန္ေရးထားတာပါ။ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
တစ္ေယာက္က က်မေနတဲ့အိမ္ရဲ့ ေခါင္းရင္းကပ္ရပ္ျခံမွာ ေနတယ္။အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ၊ဘီကြမ္းနဲ႔ MSc ျပီးျပီးသား ပညာတတ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိကဘယ္လုိျဖစ္ျပီး ရူးတဲ့အျဖစ္ေရာက္သလဲေတာ့
က်မ မသိပါဘူး။အဲ့ဒိ အမ်ိဳးသမီးမွာ မိတူးဆုိတဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူမက မုိးေလးနဲနဲခ်ဳပ္လာျပီဆုိတာနဲ႔ မိတူး၊မိတူးဆုိျပီး၀မ္းေခါင္းျခစ္ျပီးေတာ့ကုိ ေအာ္ေတာ့တာ။
က်မနားထဲမွာက မီးထြန္း၊မီးထြန္းပဲ ၾကားေနေတာ့...။ေအာ္...သူ႔ကုိအေမွာင္ထဲထားလုိ႔မ်ား မီးထြန္းခုိင္းေနသလားဆုိျပီးေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးမိေသးတယ္...။ေနာက္ေတာ့မွ မီးလာလဲ မီးထြန္း၊
မီးမလာလဲ မီးထြန္းျဖစ္ေနေတာ့ က်မရဲ့အိမ္ရွင္ေတြကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔ညီမကုိ ေအာ္ေခၚေနတာ ျဖစ္ေနတယ္။
ေအာ္ရံုတင္မဟုတ္ဘူး၊တစ္ခါတစ္ေလ ဘာေတြကုိ ေဒါေတြခီးသလဲမသိ၊အဆဲေပါင္းကုိ နားမခံသာေအာင္ ဆဲေတာ့တာ။သူ႔ညီမ မိတူးလဲ ပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ ရဲစခန္းက စခန္းမႈးေတြလဲပါတယ္။က်မအတြက္ေတာ့
သူဆဲသမွ် ထူးဆန္းေနေတာ့တာပါပဲ။
ညဘက္ သူဆဲသမွ် မၾကားခ်င္လဲ ၾကား၊ၾကားခ်င္လဲၾကားဆုိေတာ့ မနက္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔ျမိဳ႕လူေတြကုိ အဲ့ဒါ
ဘာလုိ႔ဆဲတာလဲလုိ႔ဆုိျပီး စပ္စုရတယ္။သူ႔ကုိ တုိက္ထဲထည့္ျပီးပိတ္ထားလုိ႔ ဆဲတာတဲ့ေလ။
သူအျပင္ထြက္ခ်င္တယ္တဲ့။သူအေမွာင္ထဲမွာခ်ည္းပဲ ေနရတာမြမ္းၾကပ္လွျပီထင္ပါရဲ့....။ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိအဲ့ဒိ မီးခံတုိက္လုိ႔ေခၚတဲ့ သစ္သားလံုး၀မပါတဲ့ သံနဲ႔ အုတ္ခ်ည္းသက္သက္ေဆာက္ထားတဲ့ တုိက္ပုပုေလးထဲကုိ ထည့္ထားခဲ့တာ၂ ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ သူတစ္ခါမွ အျပင္မထြက္ရေသးပါဘူးတဲ့...........။
တစ္ညသားမွာေတာ့ ရယ္လဲရယ္ရ၊ေၾကာက္လဲေၾကာက္ရ၊သနားလဲ သနားရတဲ့ အသံတခ်ိဳ႕ က်မၾကားခဲ့ရတယ္။
အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။ထံုးစံအတုိင္း သူမ ဆဲသံနဲ႔အတူ က်မလန္႔ႏုိးခဲ့တယ္။
စိတ္လဲတုိ၊ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ေပါ့။ညက နက္နက္မွာ သူ႔အသံကလဲ အာေခါင္ျခစ္ျပီး အသံနက္နက္ၾကီး
ေအာ္ေနေတာ့တာေလ...။ဆဲတာလဲ စံုလုိ႔ပါပဲ...။တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အဆဲေတြပါ..ၾကားရတယ္။သူဆဲလြန္းေတာ့ မမိတူးလဲ မေနသာေတာ့ဘူးထင္ရဲ့။"ဟဲ့ဘာလဲ ဘာလုပ္မလုိ႔ ဒီေလာက္ေအာ္ေနတာလဲ" ဆုိေတာ့
ငါေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေသာက္ခ်င္လုိ႔တဲ့.............။ဒါမဲ့ သူမေသာက္ရပါဘူး။ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့ညၾကီးမွာ ဘယ္သူက သူ႔ကုိ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တုိက္ေလမလဲ ကြယ္၊မမိတူးရဲ့ မလုပ္ေပးႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အသံလဲၾကားေရာ..........
သူ႔အသံေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။အဲ့ဒိေတာ့မွ က်မလဲ သက္ျပင္းခ်ျပီးျပန္အိပ္ရတယ္။
ေနာက္ညေတြက်ေတာ့လဲ ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ...ဆဲျမဲပဲ။ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတာင္းသံေတာ့ မၾကားရေတာ့ဘူး။ဒါေပမဲ့
က်မျပန္လာတဲ့ အထိဆဲေနတုန္းပါပဲ။
ေနာက္ထပ္အရူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဖုိးၾကီးပါ။သူကက်ေတာ့ယဥ္ယဥ္ေလးရယ္.....။မိဘေဆြမ်ိဳးမရွိဘူးတဲ့။
တစ္ေယာက္ထဲရယ္။လမ္းေပၚမွာပဲေန၊လမ္းေပၚမွာပဲ အိပ္ေပါ့။
သူ႔မွာ သိပ္အားက်စရာေကာင္းတာတစ္ခုက နတ္ေမာက္တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ သူ႔ကုိဘယ္သူကမွ ႏုိင္ေအာင္ ခ်က္စ္မကစားႏုိင္ၾကဘူးတဲ့ေလ.....။ဘယ္ေလာက္ ထူးဆန္းလဲ..။ပံုကခပ္ေအးေအးရယ္။ဘယ္သူေမးေမး
သူက သင္မျပဘူးတဲ့။ဆုိက္ကားဂိတ္၊ျမင္းလွည္းဂိတ္၊ကားဂိတ္ေတြမွာ သူအျမဲရွိတယ္။ၾကံဳရာလူနဲ႔ ခ်က္စ္ကစားတယ္။မုိးလင္းတာနဲ႔ ပုိက္ဆံတစ္ရာရေအာင္ ေတြ႕ရာလူဆီကေန ေတာင္းတယ္။
ေတာင္းတာေတာင္ သူကရမယ့္လူဆီကမွ ေတာင္းတာ။
တစ္ရာ ရတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ဒုိးေရာ။လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က်ေတာ့လဲ အေဖ်ာ္ဆရာေဖ်ာ္ေပးတဲ့ လက္ဘက္ရည္ကုိ မေသာက္ဘူး။ဆုိင္ရွင္ရဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ခ်စ္စရာ အညာသူျဖဴျဖဴေလးတစ္ေယာက္
ရွိတယ္။သူေဖ်ာ္ေပးမွ။သူ႔ရဲ့ ဖုိက္ဘာခြက္ အစိမ္းေလးကုိကုိင္ျပီး အေဖ်ာ္ခန္းေဘးမွာ ကပ္ရပ္ေနေတာ့တာ။
ေကာင္မေလး ထြက္လာျပီး ေဖ်ာ္မေပးမခ်င္း ေစာင့္ေတာ့တာပဲ...။ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာ ဘယ္သူ႔ကမွ မသိၾကဘူး။လက္ဘက္ရည္ရတာနဲ႔ လမ္းေဘးတစ္ေနရာက မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေလးတစ္ပင္ေအာက္
သြားျပီ ထုိင္ေသာက္ေနေရာ............။ေန႔လည္တစ္ခါ၊ညေနေစာင္းတစ္ခါ...ဒီလုိပဲ သူ႔ဆာေလာင္မႈက...။
အဲ့ဒိ အဘုိးအုိရဲ့ ခါးမွာ ပုဆိုးတစ္ထည္ကုိ သိုင္းျပီးခ်ည္ထားတယ္။အထဲမွာ သူ႔ပစၥည္းေတြပါတယ္။ေျမြေရခြံ
အိတ္ခြံေတြလဲ ေတြ႕တယ္။အေရာင္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့အညာေစာင္အရိအရြဲေလး
တစ္ပုိင္းလဲ ပါတယ္။ေနာက္ သူလက္ဘက္ရည္ထည့္ေသာက္ေနက် မတ္ခြက္အစိမ္းေလးရယ္...။ဒါပဲ ပါတယ္။ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ရဲ့။
က်မေလ...တခါတခါ သူ႔ဘ၀ကုိ အားက်မိတယ္။သူ႔ဘ၀ ဘယ္ေလာက္ရုိးစင္းလုိက္သလဲ၊ဂုဏ္မရွိ၊ပကာသနမရွိ၊
တစ္ခုခု ဆာလာရင္ ပုိက္ဆံလုိက္ေတာင္းလုိက္ရံုပဲ...။သူ႔မွာ အစားအစာဆာေလာင္မႈကလြဲရင္ တျခားဘာမွ
မရွိေလာက္ဘူးလုိ႔ က်မယံုတယ္။
ေနာက္ဆံုး အရူးတစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး။သူကေတာ့ က်မတစ္ေယာက္ထဲတင္မဟုတ္၊က်မတုိ႔ တစ္ရံုးလံုးကုိပါ ရယ္အားထက္ ငိုအားသန္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဆီေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒိေန႔က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေနတဲ့ အထဲမွာ ေယာက်္ား၊မိန္းမ လူစံုတက္စံုလဲရွိတယ္။ကုိမ်ိဳး၀င္းဆုိတဲ့ အစ္ကုိေတာ္တစ္ေယာက္လဲ ပါတယ္။အဲ့ဒိဆရာသမားက ညေနေလးေစာင္းရံုပဲရွိေသးတယ္၊
ရစ္က ေရႊရည္ျဖစ္ေနျပီ။
တစ္ညေန က်မတုိ႔ေတြ ထုိင္ေနက် လက္ဘက္ရည္ဆုိင္တစ္ခုမွ ထုိင္ေနၾကတယ္။လမ္းဆံုဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေအာ္ကာ၊ဟစ္ကာနဲ႔ အေျပးတစ္ပုိင္းနဲ႔က်မတုိ႔ဘက္ဆီေလွ်ာက္လာတယ္။
သူက ဟဲ့ မ်ိဳး၀င္း...ေသနာေကာင္၊နင္ျပန္လာခဲ့ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္...ကေလက၀ ျမာေပြတဲ့အေကာင္....စသျဖင့္ ဘာျဖစ္တယ္။ညာျဖစ္တယ္စံုပလုံကုိ ေစ့ေနေအာင္ ကေလာ္ဆဲျပီးလာတာ။
အဲ့ဒိအခ်ိန္ က်မတုိ႔၀ုိင္းက ကုိမ်ိဳး၀င္းၾကီးတစ္ေယာက္က ဟင္၊ဟန္ဘယ္သူလဲသူကနဲ႔ဲ႔..မ်က္ႏွာကရဲတြတ္ေနျပီ။
အဲ့ဒိ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ေနာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။သူ ဘယ္မ်ိဳး၀င္းကုိဆဲေနတာလဲ ဆုိတာလဲမသိရ၊တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္ေတြအနားကုိေရာက္လာျပီ။လန္႔လဲ လန္႔ေနၾကျပီ။အဲ့ဒိမွာ အျဖစ္က
အျမင့္ဆံုးဒီဂရီကုိေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။
ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကန္ေတာ့ပါရဲ့ သူ႔လံုခ်ည္ကုိ စင္စင္ပါေအာင္ လွန္ပစ္လုိက္ပါေလေရာ....။
ကုိမ်ိဳး၀င္းတြင္ မဟုတ္၊က်န္တဲ့သူေတြပါ....ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္းမသိေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေလေရာ...............။
တစ္ခါ၊ႏွစ္ခါ မကကုိ စိတ္ရွိတုိင္းလုပ္ေနေတာ့တာ..............။ေနာက္ေတာ့မွ စပ္စုၾကည့္ၾကေတာ့
သူ႔ေယာက်္ားနာမည္ကလဲ မ်ိဳး၀င္းပဲတဲ့......။
ဒါေၾကာင့္ စိတ္နာနာနဲ႔ စြတ္တင္ေနတာလား အစ္မၾကီးရယ္....ေပါ့...။အဲ့လုိ.............။
အညာေဆာင္းက လူေကာင္းေတာင္ ရူးခ်င္ခ်င့္ရယ္။နဂုိအခံရွိျပီးသား လူေတြအတြက္ေတာ့ သြက္သြက္ကုိ
ခါေတာ့တာပါပဲ......................။အထူးသျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ေပါ့။နတ္ေတာ္၊ျပာသုိ၊တပုိ႔တြဲ.....လေတြဟာ အေအးဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္သလုိ၊ေလရူးလဲတကယ္ေပြတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ...။
ဒီစာကုိေရးရင္းကပဲ ေတြးမိတယ္။မနက္လင္းတုိင္း မ်က္ႏွာကုိ လာလာထိခတ္တတ္တဲ့ မထီတရီေဆာင္းေလကုိ တယုတယလုပ္ခ်င္တဲ့၊အတိတ္ကုိျပန္ျပန္ဆြျပီး လြမ္းေနတတ္တဲ့က်မကုိလဲ ဒီစာရင္းထဲထည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ဒီပုိစ့္ေခါင္းစဥ္ကုိ အရူးေလးေယာက္ရွိေလသည္ လုိ႔ နာမည္ေျပာင္းရေကာင္းမလားပဲ..........။
သည္းခံျပီး ဖတ္ေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ..........။
အညာေျမကုိ လြမ္းရင္းဒီစာကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္။တုိက္ဆုိင္မႈမ်ားရွိက က်မရဲ့ မွားယြင္းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။
Thursday, January 22, 2009
ဗလာလူ
ကဲ...အသစ္တဲ့ဗ်ာ...ဘာေရးရမလဲ..။
ေရးစရာ.........................၊
အေၾကာင္းအရာလဲ မရွိ၊
ခံစားခ်က္လဲမရွိ၊အေတြ႕အၾကံဳလဲ မရွိ......။
၀မ္းနည္းမႈလဲမရွိ၊၀မ္းသာမႈလဲမရွိ...။
ေၾကကြဲတာလဲ မရွိ၊ပီတိလဲ မရွိ..........။
နာက်ည္းခ်က္လဲမရွိ၊ေဒါသလဲမရွိ၊
ဥေပကၡာလဲမရွိ၊မုဒိတာလဲ မရွိ၊
.....
.....
*******
မရွိ၊
မရွိ.....
ဘာဆုိဘာမွ မရွိ...။
စိတ္မွာ ဗလာ....။
ႏွလံုးသားမွာ ဗလာ..။
ဦးေႏွာက္မွာဗလာ..........။
တစ္ေလာကလံုးမွာ ဗလာ....။
တစ္ဘ၀လံုးမွာ....ဗလာ....။
**************
ေရးစရာ.........................၊
အေၾကာင္းအရာလဲ မရွိ၊
ခံစားခ်က္လဲမရွိ၊အေတြ႕အၾကံဳလဲ မရွိ......။
၀မ္းနည္းမႈလဲမရွိ၊၀မ္းသာမႈလဲမရွိ...။
ေၾကကြဲတာလဲ မရွိ၊ပီတိလဲ မရွိ..........။
နာက်ည္းခ်က္လဲမရွိ၊ေဒါသလဲမရွိ၊
ဥေပကၡာလဲမရွိ၊မုဒိတာလဲ မရွိ၊
.....
.....
*******
မရွိ၊
မရွိ.....
ဘာဆုိဘာမွ မရွိ...။
စိတ္မွာ ဗလာ....။
ႏွလံုးသားမွာ ဗလာ..။
ဦးေႏွာက္မွာဗလာ..........။
တစ္ေလာကလံုးမွာ ဗလာ....။
တစ္ဘ၀လံုးမွာ....ဗလာ....။
**************
Monday, January 19, 2009
ၾကံဳရ ဆံုရ..........
ဒီပုိစ့္ကုိ ဖတ္ျပီးေျပာစရာရွိလာခဲ့ရင္ နာနာသာေျပာခဲ့၊ဆုိခဲ့ၾကပါ..။ဒီလူ စိတ္မထားတတ္ေသးဘူး။
က်မနဲ႔ ေမာင္ရွင္းသန္႔ နဲ႔ လက္ဘက္ရည္အတူတူေသာက္မယ္ဆုိျပီး ခ်ိန္းလုိက္ၾကတယ္။သူလာရမယ့္ ေနရာက နဲနဲေ၀းတယ္ဆုိေတာ့ "ကဲ နင္အရင္ အြန္လို္င္းကထြက္လုိက္၊ငါ အဲ့ဒိဆုိင္ကုိ ဆယ္ငါးမိနစ္အတြင္းေရာက္မယ္"လုိ႔ အတိအက်ၾကီးေျပာခဲ့မိတယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီပါ။
က်မက စိတ္ျမန္တယ္။စိတ္လဲ ပူတတ္တယ္။ေျပာထားရင္ ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ၊ကုိယ္လဲ အဲ့ဒိအခ်ိန္
ေရာက္ေအာင္ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ၾကိဳးစားျပီး သြားေလ့ရွိတယ္။ခ်ိန္းထားတဲ့သူက ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္မွာ မေရာက္လာရင္ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ စိတ္တုိတယ္။ေနာက္ေတာ့ စိတ္ပူတယ္။ကုိယ့္အသက္ေတာင္ကုိယ္မပုိင္ပဲ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနရတာမွန္း ဘ၀တူေတြခ်င္းမုိ႔သိတယ္။ေနာက္ျပီး ကုိယ့္ဘက္က နဲနဲေလးေနာက္က်သြားရင္
လဲ ငါ့ပဲ မေစာင့္ႏုိင္လုိ႔ျပန္သြားတာလားလုိ႔ စိတ္ပူအားနာတယ္။ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အျမဲတမ္းလုိလုိ ကုိယ့္ဘက္ကေန
အလုိမရွိေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ခုလဲ က်မသြားရမယ့္အခ်ိန္ကုိ က်မဘာသာတြက္ျပီး ထြက္သြားလုိက္ပါတယ္။
လမ္းမွာ အပိတ္အဆို႔ခံရပါတယ္။ဒီလုိၾကံဳခဲ့ရတယ္။
ခ်ိန္းထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ရွိတဲ့လမ္းမန႔ဲ အနီးဆံုးလမ္းေပၚကုိေရာက္ဖုိ႔ ၾကားျဖတ္လမ္းေလးကေန က်မသြားတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲ့ဒိျဖတ္လမ္းရဲ့ ဟုိဘက္က တစ္ဖက္ပိတ္လမ္းတစ္ခုမွာ တရားပြဲတစ္ခုက်င္းပေန
တယ္။ဘုန္းၾကီးတရားမေဟာေသးပါဘူး။တရားပြဲအတြက္ ညေနေစာင္းထဲက ျပင္ဆင္ေနၾက ပံုက်ပါတယ္။ ၾကားျဖတ္လမ္းေလးကုိ ၀ါးလံုး ၂လံုးဆက္ျပီး ပိတ္ထားပါတယ္။ထံုးစံအတုိင္း ပြဲလမ္းသဘင္တုိင္း ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိတယ္ေပါ့။က်မေရွ႕က အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူတုိ႔အေျခအတင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
အစ္မၾကီးက ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒိတရားပြဲကုိသြားမလုိ႔ပဲ ဆုိျပီးခပ္တည္တည္နဲ႔ပဲ ျဖတ္သြားတယ္။
ကဲ လာပါျပီ က်မအလွည့္...။"သြားလုိ႔မရဘူး" တဲ့ တစ္ခြန္းထဲပဲေျပာပါတယ္။ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ မုိ႔လုိ႔သိပ္လဲ
အဖက္မလုပ္ခ်င္ဘူး ထင္ပါတယ္။က်မကလဲလြယ္လြယ္နဲ႔ တစ္ခုခုကိုလက္မခံတတ္ေတာ့အခက္သားလားေနာ္။
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ" လုိ႔ ခပ္ေထ့ေထ့ပဲေမးလုိက္တယ္။"တရားပြဲရွိတယ္"တဲ့။"တရားပြဲက မစရေသးဘူးမဟုတ္လား။
မေန႔ကလဲ က်မသြားျပီးျပီ "လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။အဲ့ဒိေန႔တုန္းက က်မဖိနပ္ကုိခၽြတ္ျပီး ကုိင္ျပီးမွ သြားတာပါ။
"မရဘူးဗ်ာ...။ခင္ဗ်ားလဲ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲဗ်ာ..ဒီေလာက္နားေ၀းမယ္ မထင္ပါဘူး" ေဟာကြယ္...။
မရင့္ဘူးလား။"အုိေက အုိေက ျဖစ္တယ္ ျဖစ္တယ္..ဒါမဲ့ မင္းအဲ့ဒိေလာက္ထိေတာ့ စကားလံုးအၾကီးၾကီးေတြ
သံုးဖုိ႔မလုိဘူးထင္တယ္ " လုိ႔ က်မျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။(က်မ အဲ့လုိေျပာလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းက အျဖဴ၀တ္ ဆရာသမားမ်ားက လူငယ္မုိ႔လုိ႔ေျပာေနတာေဟ့...လုိ႔ မၾကားတၾကားေျပာတယ္)အဲ့ဒိစကားက ပုိရင့္သီးလွတယ္လုိ႔ က်မထင္တယ္။က်မကုိ ေျပာတဲ့ သူလဲ လူငယ္ပါပဲ...။က်မထက္ ငယ္လွနဲနဲေပါ့..။ခုေခတ္မွာ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္ေပါေလွာေနတာေတြ႕ရပါတယ္။
လူငယ္ေတြဟာ သူတုိ႔ေကာင္းမယ္ထင္တာ၊အသစ္ျဖစ္မယ္ထင္တာေတြကုိတစုူးတစုိက္လုပ္ၾကပါတယ္။ေျပာခ်င္
တာကုိေျပာခ်င္သလုိေျပာရဲတဲ့သတၱိလဲရွိၾကပါတယ္။ဒါမဲ့လူငယ္အခ်င္းခ်င္းရုိင္းပင္းကူညီမႈ၊နားလည္ေပးမႈ၊
လူငယ္အခြင့္အေရးအေပၚ တန္ဖုိးထားမႈ၊ေတာင္းဆုိတတ္မႈ၊ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိ
တန္ဖုိးထားမႈအေပၚမွာေတာ့ လုိအပ္ေနတုန္းပဲလုိ႔ က်မထင္တယ္။လူအခ်င္းခ်င္း ရုိင္းပင္းကူညီတဲ့စိတ္မွ မရွိပဲနဲ႔ အကၤ် ီျဖဴေလးတကားကားနဲ႔လုပ္ေနလဲ .............။
ကဲ မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ...ေျပာေန ရွည္တယ္။ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေလး ဆက္ခ်င္ေသးတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ သံုးရက္တုန္းက က်မေျမာက္ဥကၠလာဘက္ေရာက္တယ္။မယ္လမု ဘုရားပြဲၾကီးက စည္လုိက္တာ။
၂ ေစ်းနားက စလုိ႔ မယ္လမုဘုရားနားထိ ပြဲေစ်းတန္းၾကီးမွ ဟီးေလးဟုိေလးကုိထလုိ႔ပဲ....။ ေပ်ာ္စရာေကာင္း မယ့္ပံုပါ။ပြဲေစ်းသည္ေတြ၊ဆုိင္ခန္းေတြ ေခ်ာက္ကပ္ေနတာကလြဲရင္ေပ့ါ။
ဘုရားပြဲလွည့္တာလဲၾကည့္ခဲ့ရေသးတယ္။ ေထာ္လာဂ်ီကုိ ေနာက္ဖက္က ကုိယ္ထည္ျဖဳတ္ထားတဲ့
ယာဥ္ေရွ႕မွာ ျမတ္စြာဘုရားပန္းခ်ီကားနဲ႔....။အေပၚမွာ ဘယ္ညာ Sound Box ဆယ့္ႏွစ္လံုးစီနဲ႔။သားစုိးရဲ့ အေရာနဲ႔...။မ်က္ေထာက္နီ၊ေရစုိတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔...။အဲ့ဒါ တျခားမဟုတ္။
ဘုရားလွည့္လည္ အပူေဇာ္ခံတာ...........။
ႏွစ္က်ိတ္ရွစ္ဆူ ဘုရားပြဲတစ္ပြဲ စမ္းေခ်ာင္းဗဟုိလမ္းမ နားမွာ လုပ္ေနတယ္။ကုိယ့္လမ္းကုိ ကုိယ္စားျပဳ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြနဲ႔.။ေန႔လည္ဘက္တုန္းကေတာ့ သိပ္ကုိေအာင္ျမင္ေနတဲ့ က်မေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဟစ္ေဟာ့ပ္ပါရဲ့ သီခ်င္းသံကုိ ၾကားရတယ္။ညဘက္က်ဴရွင္ျပန္ေတာ့ ကားအမုိးဖြင့္ေပၚမွာ လႈပ္ခတ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္။ေအာက္က ၾကည့္ရႈသူက ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးစည္ကားသည္နဲ႔.............။
ဆုိေတာ့ မေန႔ညကပဲ က်မအရစ္ခံခဲ့ရတာေလးေျပးသတိရမိျပီး ဒီပုိစ့္ေလးကုိ ေရးျဖစ္တယ္.......။
ေျပာစရာရွိေျပာခဲ့ၾကႏုိင္ပါသည္။
က်မနဲ႔ ေမာင္ရွင္းသန္႔ နဲ႔ လက္ဘက္ရည္အတူတူေသာက္မယ္ဆုိျပီး ခ်ိန္းလုိက္ၾကတယ္။သူလာရမယ့္ ေနရာက နဲနဲေ၀းတယ္ဆုိေတာ့ "ကဲ နင္အရင္ အြန္လို္င္းကထြက္လုိက္၊ငါ အဲ့ဒိဆုိင္ကုိ ဆယ္ငါးမိနစ္အတြင္းေရာက္မယ္"လုိ႔ အတိအက်ၾကီးေျပာခဲ့မိတယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီပါ။
က်မက စိတ္ျမန္တယ္။စိတ္လဲ ပူတတ္တယ္။ေျပာထားရင္ ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ၊ကုိယ္လဲ အဲ့ဒိအခ်ိန္
ေရာက္ေအာင္ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ၾကိဳးစားျပီး သြားေလ့ရွိတယ္။ခ်ိန္းထားတဲ့သူက ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္မွာ မေရာက္လာရင္ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ စိတ္တုိတယ္။ေနာက္ေတာ့ စိတ္ပူတယ္။ကုိယ့္အသက္ေတာင္ကုိယ္မပုိင္ပဲ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနရတာမွန္း ဘ၀တူေတြခ်င္းမုိ႔သိတယ္။ေနာက္ျပီး ကုိယ့္ဘက္က နဲနဲေလးေနာက္က်သြားရင္
လဲ ငါ့ပဲ မေစာင့္ႏုိင္လုိ႔ျပန္သြားတာလားလုိ႔ စိတ္ပူအားနာတယ္။ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အျမဲတမ္းလုိလုိ ကုိယ့္ဘက္ကေန
အလုိမရွိေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ခုလဲ က်မသြားရမယ့္အခ်ိန္ကုိ က်မဘာသာတြက္ျပီး ထြက္သြားလုိက္ပါတယ္။
လမ္းမွာ အပိတ္အဆို႔ခံရပါတယ္။ဒီလုိၾကံဳခဲ့ရတယ္။
ခ်ိန္းထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ရွိတဲ့လမ္းမန႔ဲ အနီးဆံုးလမ္းေပၚကုိေရာက္ဖုိ႔ ၾကားျဖတ္လမ္းေလးကေန က်မသြားတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲ့ဒိျဖတ္လမ္းရဲ့ ဟုိဘက္က တစ္ဖက္ပိတ္လမ္းတစ္ခုမွာ တရားပြဲတစ္ခုက်င္းပေန
တယ္။ဘုန္းၾကီးတရားမေဟာေသးပါဘူး။တရားပြဲအတြက္ ညေနေစာင္းထဲက ျပင္ဆင္ေနၾက ပံုက်ပါတယ္။ ၾကားျဖတ္လမ္းေလးကုိ ၀ါးလံုး ၂လံုးဆက္ျပီး ပိတ္ထားပါတယ္။ထံုးစံအတုိင္း ပြဲလမ္းသဘင္တုိင္း ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိတယ္ေပါ့။က်မေရွ႕က အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူတုိ႔အေျခအတင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
အစ္မၾကီးက ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒိတရားပြဲကုိသြားမလုိ႔ပဲ ဆုိျပီးခပ္တည္တည္နဲ႔ပဲ ျဖတ္သြားတယ္။
ကဲ လာပါျပီ က်မအလွည့္...။"သြားလုိ႔မရဘူး" တဲ့ တစ္ခြန္းထဲပဲေျပာပါတယ္။ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ မုိ႔လုိ႔သိပ္လဲ
အဖက္မလုပ္ခ်င္ဘူး ထင္ပါတယ္။က်မကလဲလြယ္လြယ္နဲ႔ တစ္ခုခုကိုလက္မခံတတ္ေတာ့အခက္သားလားေနာ္။
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ" လုိ႔ ခပ္ေထ့ေထ့ပဲေမးလုိက္တယ္။"တရားပြဲရွိတယ္"တဲ့။"တရားပြဲက မစရေသးဘူးမဟုတ္လား။
မေန႔ကလဲ က်မသြားျပီးျပီ "လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။အဲ့ဒိေန႔တုန္းက က်မဖိနပ္ကုိခၽြတ္ျပီး ကုိင္ျပီးမွ သြားတာပါ။
"မရဘူးဗ်ာ...။ခင္ဗ်ားလဲ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲဗ်ာ..ဒီေလာက္နားေ၀းမယ္ မထင္ပါဘူး" ေဟာကြယ္...။
မရင့္ဘူးလား။"အုိေက အုိေက ျဖစ္တယ္ ျဖစ္တယ္..ဒါမဲ့ မင္းအဲ့ဒိေလာက္ထိေတာ့ စကားလံုးအၾကီးၾကီးေတြ
သံုးဖုိ႔မလုိဘူးထင္တယ္ " လုိ႔ က်မျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။(က်မ အဲ့လုိေျပာလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းက အျဖဴ၀တ္ ဆရာသမားမ်ားက လူငယ္မုိ႔လုိ႔ေျပာေနတာေဟ့...လုိ႔ မၾကားတၾကားေျပာတယ္)အဲ့ဒိစကားက ပုိရင့္သီးလွတယ္လုိ႔ က်မထင္တယ္။က်မကုိ ေျပာတဲ့ သူလဲ လူငယ္ပါပဲ...။က်မထက္ ငယ္လွနဲနဲေပါ့..။ခုေခတ္မွာ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္ေပါေလွာေနတာေတြ႕ရပါတယ္။
လူငယ္ေတြဟာ သူတုိ႔ေကာင္းမယ္ထင္တာ၊အသစ္ျဖစ္မယ္ထင္တာေတြကုိတစုူးတစုိက္လုပ္ၾကပါတယ္။ေျပာခ်င္
တာကုိေျပာခ်င္သလုိေျပာရဲတဲ့သတၱိလဲရွိၾကပါတယ္။ဒါမဲ့လူငယ္အခ်င္းခ်င္းရုိင္းပင္းကူညီမႈ၊နားလည္ေပးမႈ၊
လူငယ္အခြင့္အေရးအေပၚ တန္ဖုိးထားမႈ၊ေတာင္းဆုိတတ္မႈ၊ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိ
တန္ဖုိးထားမႈအေပၚမွာေတာ့ လုိအပ္ေနတုန္းပဲလုိ႔ က်မထင္တယ္။လူအခ်င္းခ်င္း ရုိင္းပင္းကူညီတဲ့စိတ္မွ မရွိပဲနဲ႔ အကၤ် ီျဖဴေလးတကားကားနဲ႔လုပ္ေနလဲ .............။
ကဲ မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ...ေျပာေန ရွည္တယ္။ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေလး ဆက္ခ်င္ေသးတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ သံုးရက္တုန္းက က်မေျမာက္ဥကၠလာဘက္ေရာက္တယ္။မယ္လမု ဘုရားပြဲၾကီးက စည္လုိက္တာ။
၂ ေစ်းနားက စလုိ႔ မယ္လမုဘုရားနားထိ ပြဲေစ်းတန္းၾကီးမွ ဟီးေလးဟုိေလးကုိထလုိ႔ပဲ....။ ေပ်ာ္စရာေကာင္း မယ့္ပံုပါ။ပြဲေစ်းသည္ေတြ၊ဆုိင္ခန္းေတြ ေခ်ာက္ကပ္ေနတာကလြဲရင္ေပ့ါ။
ဘုရားပြဲလွည့္တာလဲၾကည့္ခဲ့ရေသးတယ္။ ေထာ္လာဂ်ီကုိ ေနာက္ဖက္က ကုိယ္ထည္ျဖဳတ္ထားတဲ့
ယာဥ္ေရွ႕မွာ ျမတ္စြာဘုရားပန္းခ်ီကားနဲ႔....။အေပၚမွာ ဘယ္ညာ Sound Box ဆယ့္ႏွစ္လံုးစီနဲ႔။သားစုိးရဲ့ အေရာနဲ႔...။မ်က္ေထာက္နီ၊ေရစုိတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔...။အဲ့ဒါ တျခားမဟုတ္။
ဘုရားလွည့္လည္ အပူေဇာ္ခံတာ...........။
ႏွစ္က်ိတ္ရွစ္ဆူ ဘုရားပြဲတစ္ပြဲ စမ္းေခ်ာင္းဗဟုိလမ္းမ နားမွာ လုပ္ေနတယ္။ကုိယ့္လမ္းကုိ ကုိယ္စားျပဳ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြနဲ႔.။ေန႔လည္ဘက္တုန္းကေတာ့ သိပ္ကုိေအာင္ျမင္ေနတဲ့ က်မေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဟစ္ေဟာ့ပ္ပါရဲ့ သီခ်င္းသံကုိ ၾကားရတယ္။ညဘက္က်ဴရွင္ျပန္ေတာ့ ကားအမုိးဖြင့္ေပၚမွာ လႈပ္ခတ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္။ေအာက္က ၾကည့္ရႈသူက ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးစည္ကားသည္နဲ႔.............။
ဆုိေတာ့ မေန႔ညကပဲ က်မအရစ္ခံခဲ့ရတာေလးေျပးသတိရမိျပီး ဒီပုိစ့္ေလးကုိ ေရးျဖစ္တယ္.......။
ေျပာစရာရွိေျပာခဲ့ၾကႏုိင္ပါသည္။
ေျမြအေရခြံတပ္ ဦးေခါင္း
လက္ရွိစိတ္ခံစားမႈအေျခအေနနဲ႔ အဆင္ေျပဆံုး၊အထိဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ..။ကဗ်ာလဲမတင္ျဖစ္၊မမွ်ျဖစ္တာ
ၾကာျပီနဲ႔မုိ႔...ဒီလထုတ္ခ်ယ္ရီမွာ ပါတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ တင္ျဖစ္ပါတယ္။အားလံုးနားလည္လက္ခံေပးၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေျမြအေရခြံတပ္ ဦးေခါင္း
ဒီေန႔
ေပ်ာ္ရႊင္မႈထိပ္ဆံုးစာရင္းမွာ
ကုိယ့္နာမည္ပါသလား။
တစ္ခုျပီးတစ္ခု မျပည့္ႏုိင္တဲ့ ကမၻၾကီးထဲ
ခပ္ထည့္မိတာနည္းနည္း
ခပ္ေသာက္မိတာမ်ားမ်ား
ခပ္မိတာခ်င္း ခတ္ခဲ့မိေတာ့
အခက္သား။
အသက္မပါတဲ့ ဖဲအပြင့္ကုိဆက္ဆြဲ
ေရႊကုိေရႊနဲ႔
ေငြကုိေငြနဲ႔
ငါးစာတပ္ျပီး မွ်ားေနရတဲ့ ျမစ္ျပင္ထဲမွာ
အာဟာရနဲ႔ ေထာက္ကူေပးထားရတဲ့ အေရျပား
နက္တယ္။
ေက်ာနံပါတ္ ၁၀၉၊၁၁၀
ေျပာင္းေရႊ႕ေၾကးလုိသေလာက္ရတဲ့သူပဲ
ကုိယ္တုိင္ေျခေထာက္နဲ႔ ကစားရတာထက္
အေပ်ာ္အခေလးေၾကးတင္လုိက္
အဲသလိုကစားနည္းၾကိဳက္သူေဘးမွာ
အိမ္မက္ေတြ တြန္႔ေၾကေနရတာနဲ႔
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ေတာ့ဘူးနဲ႔
ဟုတ္လား ဆြီတီ။
ဆုိကတည္းက
ငါဟာ ငတံုးငအတစ္ေကာင္ဆုိတာ
၀န္ခံပါတယ္။
အေမ့အိမ္မွာ
ျပန္မေျပာနားမေထာင္ ေျခလက္သုတ္သင္
ေက်ာလ်ားရွည္ၾကီးနဲ႔
ငါေတာ့ခက္တယ္တဲ့။
အေမမၾကာခဏ
ေအာ္ဟစ္ဆူခဲ့ရတဲ့ငါဟာ
အေမရွိရင္ ထမင္းရွိတယ္။
အေမရွိရင္ ေငြရွိတယ္။
အဆင္မေျပဘူးလား။
ဆုိမွေတာ့
ခုလုိ အဆင္မေျပခ်င္ရင္
ေရေသာက္တာလည္း သြားၾကားညွပ္တာပဲ။
မုိးထဲေရထဲ ဖိနပ္ျပတ္တယ္။
အခ်စ္မၾကိဳက္တဲ့ဆံပင္ ရွည္ရွည္လာတယ္။
မီးစာလည္းကုန္ျပီ
ေရကလည္း ခန္းျပီ။
ေငြသံေၾကးသံတစ္ခၽြင္ခၽြင္ဂီတနဲ႔
မကခုန္ႏုိင္တဲံ ဒီေန႔
ေဘာက္ဆူးမရေတာ့တဲ့ စားပြဲထုိးေလးကအစ
ေရခဲေသတၱာထဲက တစ္ေရးႏုိးလာတဲ့ အသားတစ္စ
မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳး
" ေဟ့လူၾကီး ခင္ဗ်ားဘာေသာက္မွာလဲ"
ေက်းဇူးျပဳျပီး
လူ႕ေပၚေၾကာ့တစ္ေယာက္မွာလည္း
ျပဳျပင္မႈယႏၱရား မထားရဘူးလား။
ငါေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္နာမည္မေျပာင္းလုိက္နဲ႔ ေကသီ
ငါေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာနံပါတ္ ၂၃ အကၤ် ီျပန္မေပးခဲ့ပါနဲ႔ ေဂ်ာ္နီ
ငါေျဖာင့္ေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဆံပင္ ျပန္မေကာက္လုိက္ပါနဲ႔ ဟန္နီ။
ပ်ံက် ညေနခင္းေလးမွာ
ေ၀့၀ဲတိမ္းေရွာင္သြားၾကေသာ
လူမႈဘာသာေဗဒအခင္းအက်င္းမ်ား
၀မ္းနည္းလက္စလမ္းေပၚ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈထမင္းဟင္းေလးမ်ားေတြ႔ဖုိ႔ရာ
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ပါမယ္
ေမေမ။ ။
ေစာနဒီ(ျမစ္ၾကီးနား)
ၾကာျပီနဲ႔မုိ႔...ဒီလထုတ္ခ်ယ္ရီမွာ ပါတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ တင္ျဖစ္ပါတယ္။အားလံုးနားလည္လက္ခံေပးၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေျမြအေရခြံတပ္ ဦးေခါင္း
ဒီေန႔
ေပ်ာ္ရႊင္မႈထိပ္ဆံုးစာရင္းမွာ
ကုိယ့္နာမည္ပါသလား။
တစ္ခုျပီးတစ္ခု မျပည့္ႏုိင္တဲ့ ကမၻၾကီးထဲ
ခပ္ထည့္မိတာနည္းနည္း
ခပ္ေသာက္မိတာမ်ားမ်ား
ခပ္မိတာခ်င္း ခတ္ခဲ့မိေတာ့
အခက္သား။
အသက္မပါတဲ့ ဖဲအပြင့္ကုိဆက္ဆြဲ
ေရႊကုိေရႊနဲ႔
ေငြကုိေငြနဲ႔
ငါးစာတပ္ျပီး မွ်ားေနရတဲ့ ျမစ္ျပင္ထဲမွာ
အာဟာရနဲ႔ ေထာက္ကူေပးထားရတဲ့ အေရျပား
နက္တယ္။
ေက်ာနံပါတ္ ၁၀၉၊၁၁၀
ေျပာင္းေရႊ႕ေၾကးလုိသေလာက္ရတဲ့သူပဲ
ကုိယ္တုိင္ေျခေထာက္နဲ႔ ကစားရတာထက္
အေပ်ာ္အခေလးေၾကးတင္လုိက္
အဲသလိုကစားနည္းၾကိဳက္သူေဘးမွာ
အိမ္မက္ေတြ တြန္႔ေၾကေနရတာနဲ႔
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ေတာ့ဘူးနဲ႔
ဟုတ္လား ဆြီတီ။
ဆုိကတည္းက
ငါဟာ ငတံုးငအတစ္ေကာင္ဆုိတာ
၀န္ခံပါတယ္။
အေမ့အိမ္မွာ
ျပန္မေျပာနားမေထာင္ ေျခလက္သုတ္သင္
ေက်ာလ်ားရွည္ၾကီးနဲ႔
ငါေတာ့ခက္တယ္တဲ့။
အေမမၾကာခဏ
ေအာ္ဟစ္ဆူခဲ့ရတဲ့ငါဟာ
အေမရွိရင္ ထမင္းရွိတယ္။
အေမရွိရင္ ေငြရွိတယ္။
အဆင္မေျပဘူးလား။
ဆုိမွေတာ့
ခုလုိ အဆင္မေျပခ်င္ရင္
ေရေသာက္တာလည္း သြားၾကားညွပ္တာပဲ။
မုိးထဲေရထဲ ဖိနပ္ျပတ္တယ္။
အခ်စ္မၾကိဳက္တဲ့ဆံပင္ ရွည္ရွည္လာတယ္။
မီးစာလည္းကုန္ျပီ
ေရကလည္း ခန္းျပီ။
ေငြသံေၾကးသံတစ္ခၽြင္ခၽြင္ဂီတနဲ႔
မကခုန္ႏုိင္တဲံ ဒီေန႔
ေဘာက္ဆူးမရေတာ့တဲ့ စားပြဲထုိးေလးကအစ
ေရခဲေသတၱာထဲက တစ္ေရးႏုိးလာတဲ့ အသားတစ္စ
မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳး
" ေဟ့လူၾကီး ခင္ဗ်ားဘာေသာက္မွာလဲ"
ေက်းဇူးျပဳျပီး
လူ႕ေပၚေၾကာ့တစ္ေယာက္မွာလည္း
ျပဳျပင္မႈယႏၱရား မထားရဘူးလား။
ငါေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္နာမည္မေျပာင္းလုိက္နဲ႔ ေကသီ
ငါေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာနံပါတ္ ၂၃ အကၤ် ီျပန္မေပးခဲ့ပါနဲ႔ ေဂ်ာ္နီ
ငါေျဖာင့္ေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဆံပင္ ျပန္မေကာက္လုိက္ပါနဲ႔ ဟန္နီ။
ပ်ံက် ညေနခင္းေလးမွာ
ေ၀့၀ဲတိမ္းေရွာင္သြားၾကေသာ
လူမႈဘာသာေဗဒအခင္းအက်င္းမ်ား
၀မ္းနည္းလက္စလမ္းေပၚ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈထမင္းဟင္းေလးမ်ားေတြ႔ဖုိ႔ရာ
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ပါမယ္
ေမေမ။ ။
ေစာနဒီ(ျမစ္ၾကီးနား)
Thursday, January 15, 2009
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကြားျခင္း
ၾကြားတယ္လုိ႔ပဲ သတ္မွတ္ၾကပါ။က်မလတ္တေလာ ေရးခဲ့တဲ့ပုိစ့္တစ္ခု၊စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ ကုိယ္နဲ႔စိတ္နဲ႔ေမာ...ဒယ္..
ဆုိတဲ့ပုိစ့္ထဲက တခ်ိဳ႕စာသားေတြကုိ ျပည္တြင္းအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္က ေတာင္းယူျပီး သူတုိ႔ဂ်ာနယ္မွာ
ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တာပါ။ဒီေန႔မနက္ထြက္ပါတယ္။၅၀၀ ေပးျပီး၀ယ္လုိက္ပါတယ္။အေခါက္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ
က်မျပန္ျပန္ဖတ္ေနမိတယ္။က်မရဲ့ပုိစ့္က စာပုိဒ္ 2 ပုိဒ္ေလာက္ပဲယူသံုးထားတာပါ။ျမန္မာမုိန္းကေလးတစ္ဦးရဲ့ အျမင္ဆုိျပီး သူသံုးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
၀မ္းသာလုိ႔မဆံုးပါဘူး။ဒါေတာင္ ဂ်ာနယ္မွာပါတာမုိ႔ပါ။တကယ္လုိ႔ မဂၢဇင္းေတြဘာေတြမွာသာပါလာရင္ က်မအေငြ႔႔မ်ားပ်ံသြားမလား....:)
၀မ္းသာရတဲ့အေၾကာင္းေတြက တကူးတကန္႔၀ယ္နားေထာင္တာမဟုတ္ဘဲ ဒီအသံေတြၾကားရရံုန႔ဲ ဒီလုိ
စိတ္ခံစားမႈေတြျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ က်မတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႔ ဒီလုိမ်ိဳး၀ုိင္း၀န္းျပီး
စည္းလံုးၾကမယ္ဆုိရင္ မေကာင္းမႈေတြ ပါးရွားသြားေလာက္တယ္လုိ႔ေတြးမိလုိ႔ပါ..။
လူငယ္တေယာက္က လူငယ္ထုရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ျပန္လည္ေ၀ဖန္ထားတာပါ..။
ဆုိတဲ့ပုိစ့္ထဲက တခ်ိဳ႕စာသားေတြကုိ ျပည္တြင္းအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္က ေတာင္းယူျပီး သူတုိ႔ဂ်ာနယ္မွာ
ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တာပါ။ဒီေန႔မနက္ထြက္ပါတယ္။၅၀၀ ေပးျပီး၀ယ္လုိက္ပါတယ္။အေခါက္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ
က်မျပန္ျပန္ဖတ္ေနမိတယ္။က်မရဲ့ပုိစ့္က စာပုိဒ္ 2 ပုိဒ္ေလာက္ပဲယူသံုးထားတာပါ။ျမန္မာမုိန္းကေလးတစ္ဦးရဲ့ အျမင္ဆုိျပီး သူသံုးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
၀မ္းသာလုိ႔မဆံုးပါဘူး။ဒါေတာင္ ဂ်ာနယ္မွာပါတာမုိ႔ပါ။တကယ္လုိ႔ မဂၢဇင္းေတြဘာေတြမွာသာပါလာရင္ က်မအေငြ႔႔မ်ားပ်ံသြားမလား....:)
၀မ္းသာရတဲ့အေၾကာင္းေတြက တကူးတကန္႔၀ယ္နားေထာင္တာမဟုတ္ဘဲ ဒီအသံေတြၾကားရရံုန႔ဲ ဒီလုိ
စိတ္ခံစားမႈေတြျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ က်မတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႔ ဒီလုိမ်ိဳး၀ုိင္း၀န္းျပီး
စည္းလံုးၾကမယ္ဆုိရင္ မေကာင္းမႈေတြ ပါးရွားသြားေလာက္တယ္လုိ႔ေတြးမိလုိ႔ပါ..။
လူငယ္တေယာက္က လူငယ္ထုရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ျပန္လည္ေ၀ဖန္ထားတာပါ..။
Monday, January 12, 2009
ကွမ်းနုက ၀ါဝါ
ညတုန်းက ဘောလုံးပွဲတစ်ညလုံးကြည့်မယ်ဆိုပြီး အစ်ကိုလုပ်သူကို ညီမဖို့ကွမ်းယာအဆိမ့် 200ဖိုးဝယ်လာပေး
ခဲ့ဆိုပြီး မှာခဲ့လိုက်တယ်။တကယ်တမ်းတော့ ဘာဘောလုံးပွဲမှလဲ မကြည့်နိုင်တော့ပါဘူး၊မနေ့က တစ်နေ့လုံး မနက် ၇ ကနေတက်ရတဲ့ သင်တန်းဟာ ည ၈ နာရီမှပြီးတယ်။အင်တာနက်လေးခဏလာသုံးပြီးပြန်၊ကွမ်းလေး နှစ်ယာလောက်လဲ ၀ါးပြီးရော၊လူက ကျိုးသွားပြီ။မရတော့၊သွားတိုက်ပြီး အိပ်လိုက်ရတယ်။ကိုယ်လဲ ကွမ်းမစားတာကြာပြီးကာမှ ပြန်စားဖြစ်တော့ အရင်တုန်းက ဆေးလိပ်နဲ့လူများဆိုတဲ့ ပိုစ့်တစ်ပုဒ်ရေးဖူးတုန်းက သူငယ်ချင်းက "လုပ်ပါဦးကွမ်းအကြောင်းလေးလဲ နဲနဲပါးပါး.." လို့ပြောဖူးထားခဲ့တာ သတိရမိတယ်...။နဲနဲပါးပါးပဲ ရေးမယ်နော်..။အများကြီးဖတ်နေရရင် ပျင်းနေမှာ မြင်ယောင်ပြီး အားနာလို့..။
ကွမ်းစားတဲ့ မိသားစုကကြီးလာခဲ့တာ....
အမေက အဖေဆုံးပြီးနောက်ပိုင်း အသက် ၄၀ အရွယ်ထဲက ဆေးလိပ်ကိုစွဲစွဲမြဲမြဲသောက်ခဲ့တာ။နင့်အဖေက ပြောဖူးတယ်။ငါ့ကိုသာပြတ်မယ်။ဆေးလိပ်ကိုတော့ မပြတ်နိုင်ဘူးတဲ့။ဒါပေမယ့်လဲ သေမယ့်ရောဂါရလာတော့
ဆေးလိပ်လဲပြတ်ခဲ့ရတာပါပဲ...ခုတော့ သူပြတ်တဲ့ဆေးလိပ်ကို ငါကဖြတ်မရတော့ဘူးလို့ ပြောတတ်တယ်..။
လွမ်းနေလို့များ ပြောတာလားလို့ကျမခုမှစဉ်းစားမိတယ်..။
နောက်တော့ ကျမအသက် 11 နှစ်မှာ ပုသိမ်ဆေးရုံမှာ ၂ လလောက်ဆေးရုံတက်ရတယ်။အဲ့တော့မှ အမေလဲ ဆေးလိပ်ပြတ်သွားတော့တယ်။ဆရာဝန်တွေဆဲမှာကိုသူကြောက်ပုံရတယ်။ဆေးရုံစတက်ခါစရက်တွေတုန်း
ကတော့ သူအပြင်ကိုထွက်ထွက်ပြီးခိုးခိုးသောက်ရှာတယ်။နောက်တော့ ကျမရောဂါကသည်းလာတော့ သူလဲ
ဆေးလိပ်သောက်ဖို့တောင် သတိမရတော့ဘူးထင်ပါ့ရဲ့..။အဲ့ဒိတုန်းကများဘယ်လောက်ထိဝမ်းနည်းဖို့
ကောင်းနေလိုက်မလဲ။အဖေ့တုန်းကလဲ ပုသိမ်ဆေးရုံရဲ့ နား၊နှာခေါင်း၊လည်ချောင်း ၀ါဒ့်မှာပဲတက်ခဲ့ရတာ။
ကျမကျတော့လဲ အဲ့ဒိဝါ့ဒ်မှာပဲ။တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က ၇ နှစ်လောက်ပဲခြားတယ်..။အမေဟာ
ဘယ်လောက်ခြောက်ခြားနေလိုက်မလဲ။ဒီစာရေးနေရင်းက စဉ်းစားမိတယ်။
အဲ့ဒိသောကတွေကြောင့်ပဲထင်ရဲ့၊အမေလဲဆေးလိပ်လုံးလုံးပြတ်သွားတော့တာပဲ။ဒါပေမယ့်ကျမလဲဆေးရုံဆင်း
ပြီးရောဆေးလိပ်အစားထိုးပစ္စည်းကရောက်လာတော့တာပါပဲ..။.........ကွမ်း............။
ပုသိမ်ကအပြန်၊လွန်ခဲ့တဲ့ 13 နှစ်လောက်ထဲက ပုသိမ်ရွှေမုဠောဘုရားမှာဝယ်ခဲ့တဲ့ ကွမ်းအစ်ကြီးကခုချိန်ထိ
အိမ်မှာခန့်လို့၊ထည်လို့...။ထုံးတွေကလဲ အထစ်လိုက်၊အရစ်လိုက်နဲ့....။အမေ့သား၊ကျမအစ်ကိုလတ်ကလဲ
အင်မတန်ကွမ်းစားပါတယ်။သားအမိနှစ်ယောက် သိပ်လဲလိုက်ဖက်ညီတယ်။အမေလုပ်ပါဦး..တစ်ယာလောက်ဆို
လက်ထဲရောက်ပြီးသား။နောက်တော့ သူ့သားကမိန်းမလဲပိုးရော(လွန်ခဲ့တဲ့ ၃နှစ်လောက်က)သူပိုးတဲ့မိန်းကလေး
(ခုသူ့မိန်းမဖြစ်နေပါပြီ)ကကွမ်းမစားရဘူး၊ဘာဘူး၊ညာဘူးတွေလုပ်တယ်ထင်ပါ့။သူ့သားက ကွမ်းအစ်ကို
လှည့်မကြည့်တော့လို့ဆိုပြီး ကျမအမေမှာ ၀မ်းနည်းလိုက်ရတာ။
ကျမက အမေရယ်အမေ့သားအဲ့ကောင်မလေးကိုရကြည့်..ပြန်စားမှာ စိတ်မပူနဲ့လို့ကို ဖျောင်းဖျရတယ်။သူ့သားက မိန်းမစကားနားထောင်တာနဲ့ တစ်သက်လုံးစားလာတဲ့ကွမ်းကိုတောင်ဖြတ်ပြီလို့ ထင်ပြီးအမေက၀မ်းနည်းတာ။
ခုတော့လဲဒုံရင်းကဒုံရင်းပါပဲ..။ကလေးတစ်ယောက်လဲရပြီ။သူ့သားလေးကိုကွမ်းရွှက်ယူခိုင်း၊ကွမ်းသီးယူခိုင်းတဲ့
ဲ့အထိက ပြန်စားနေပီ။ခုတော့လဲ သားအမိနှစ်ယောက်ပြန်အဆင်ပြေနေကြပုံပဲ..။
ကျမက အမေရယ်..အသက်လဲကြီးပြီ..ကွမ်းစားတာလေးလျှော့ပါဦးဆို..အိုညည်းအေ..ကွမ်းစာတာက ဘာဥပါဒ်မှ
မဖြစ်ပါဘူး။အလွန်အကျွံမှမဟုတ်တာ..။ရုပ်လဲမဆိုးဘူး၊ဆေးလိပ်လို အနံ့လဲမထွက်ဘူး။ကြိုက်တတ်ရင် ကွမ်းနံ့က
မွှေးတောင်မွှေးသေးတယ်..ဆိုပဲ။တကယ်လဲ အမေကကွမ်းကို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်စားတာပါ..။
ကျမတစ်ခေါက်တစ်ကျင်းပြန်လို့ စားချင်တယ်ဆိုလဲ ဈေးသွားတာနဲ့ စမုံစပါးတွေ၊ဖာလာတွေ၊လေးညှင်းတွေ ၀ယ်ချလာပြီး ကျွေးတော့တာ...။ကျမစိတ်ထင် အမေယာကျွေးတဲ့ကွမ်းက တခြားကွမ်းတွေထက် ပိုဆိမ့်တယ်
လို့ထင်တယ်..။
ဧရာဝတီသူနဲ့ ကွမ်းယာဆိုတာခွဲမရတတ်ပါဘူးနော်....။
ကွမ်းစားတဲ့သူငယ်ချင်းတွေ....
ကျမသူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ ကွမ်းစားတတ်တဲ့သူ မရှိသလောက်ပါပဲ။ဟိုတစ်လောက စင်ကာပူကပြန်လာတဲ့
ကောင်ကဟာဖိုးဒီနင်ဟာလေ..မရှက်ဘူးလား..ပါးစပ်ကလဲ အရဲလိုက်နဲ့တဲ့ ဆိုပြီးကဲ့ရဲ့တာတောင်ခံရသေးတယ်။သူကတော့ ဘုရားစူးယောက်ျားလေးပါ..။နောက်ထပ်ကွမ်းစားတဲ့သူ ဘယ်သူတွေရှိမလဲ။
နယ်က ဘော်ဒါတွေအကုန်လုံးကတော့ စားကြတယ်။ဘလောဂ့်ဂါတွေထဲမှာဆို တောကျောင်းဆရာလဲစားတယ်၊
မောင်မျိုးလဲ စားတယ်(ထင်တယ်)ကိုငြိမ်းစုကြီးလဲ စားတယ်..။ကွမ်းလေးမြုံ့ရင်းမှ စာရေးရတာ ပိုအဆင်ပြေတယ်
ထင်ပါ့...။အိုင်ဒီယာကောင်းတွေထွက်တယ်ထင်ပါ့။
ကားဆရာတွေအတွက်တော့ ကွမ်းဝါးတာက အသက်စောင့်ဆေးတစ်ခုပဲ၊သူတို့က ကွမ်းလေးဝါးနေမှမငိုက်တာဆိုပဲ..။ကွမ်းလေးကြိတ်ကြိတ်ဝါးရင်းကပဲ မိုင်ပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်ခရီးဆန့်ကြတာ...။
သားရေးသမီးရေးရှာရ၊ဖွေရတာ။....။
ကျမအစ်ကို ၀မ်းကွဲတစ်ယောက်က ကျမတို့မြို့မှာ ကွမ်း၊ကွမ်းသီး၊ဆေး၊၄င်းနှင့်အထွေထွေဆိုပြီး ဆိုင်တစ်ဆိုင်
ဖွင့်ထားတယ်..။သူဆီရောက်လဲ ကျမက ကောက်ဝါးလိုက်တာပဲ။သူတော်တော်ပြေလည်နေတာတွေ့တော့
ဟာငါ့အစ်ကိုဘာတွေများဒီလောက်အဆင်ပြေနေလဲဗျ"ဆိုတော့"အင်..နင်ကလဲ..ခုခေတ်မှာကွမ်းမစားရင်
ခေတ်မမှီတော့ဘူးလေ."တဲ့..အင်းဒါလဲဟုတ်တာပဲ..။ကျမတစ်ခါတစ်လေစားလို့ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး...ကဲ ခေတ်မှီရအောင် ခုပဲ ကောက်ဝါးလိုက်ကြပါစို့လား..........:)
Sunday, January 11, 2009
ခြံသုံးခြံကို လွမ်းမိတယ်
ဒီနေ့ညနေ၊(အမှန်တော့ညနေမဟုတ်တော့ပါ..ညဖြစ်နေပါပြီ)ကျူရှင်ကပြန်လာတော့ လပြည့်ကျော်တစ်ရက်ည
ရဲ့လကို ကျမတစ်ဝကြီးခံစားလိုက်ရတယ်...။ဒီအတွက် ကျေးဇူးတင်ရမှာက ကျမငှားလာတဲ့ကားဆရာပါ။
ွကျွန်းတောလမ်းတစ်လျောက်မောင်းလာပြီး ကားပွဲစားတန်းကိုဖြတ်လဲ ကျမနေရာရောက်တာကို ဆရာသမားက ဟံသာဝတီအ၀ိုင်းထိပတ်တော့ ကျမစိတ်ထဲ"အော်..ကြာလိုက်တာ.ဒီလူ့နှယ်." ပေါ့..။နောက်တော့မှ ကျေးဇူးပါ..ဦးလေးကြီးရယ်..ပေါ့။သူအဲ့လိုမောင်းခဲ့လို့ကျမအတွက်တွေးစရာနဲ့လွမ်းစရာအကြောင်းလေးတွေ
ဖြစ်ခဲ့ရတယ်...။
လရောင်ကို ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးဖြစ်စေတဲ့ မြို့ပြညတွေထဲကျမဖြတ်သန်းခဲ့ရတာ ကြာလှပြီ...။လရောင်ဆိုတာ ဘာလဲမသိတော့တာ အတော်ကြာခဲ့ပြီ၊တောင်ကြီးသွားတုန်းက တောင်ကြို၊တောင်ကြားက ထွက်ထွက်ချလာတဲ့
လကိုကြည့်ခဲ့ရတာ နောက်ဆုံးပဲ။ဒီနောက်တော့ ကိုယ်လဲသူ့ မေ့နေခဲ့။သူလဲ ကိုယ့်ကိုမျက်နှာမပြနိုင်ခဲ့ပါ...။
ခုတော့....လရောင်က ....လိပ်ခုံး၊ပညာရေးတက္ကသိုလ်နဲ့ ဆေးတက္ကသိုလ်(၁)ဟောင်းတို့အနီးတစ်ဝိုက်မှာ ထိကပါး၊ရိကပါးနဲ့..။ပညာရေးတက္ကသိုလ်ကြီးကလဲ ထီးထီးမားမား၊ရေတမာတွေဝန်းလို့၊ရံလို့....။
ပြည်၊ပုဂံ၊တကောင်းဆောင်တွေရယ်...။လွမ်းမိတယ်..အဆောင်သူလေးရယ်..။
သူ့နောက်ဘက်မှာ ဘာတွေရှိနေမလဲ...။ပညာရေးတက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတွေရဲ့ တခြားကျန်နေသေးတဲ့ အဆောင်တွေ..။ပြောရရင် ပညာရေးတက္ကသိုလ်တစ်ခုပဲ ကျောင်းသူ၊ကျောင်းသားဘ၀အရသာ အပြည့်အ၀ပေးနိုင်သေးတဲ့ကျောင်းပဲ။(မြို့ထဲမှာလဲရှိနေတဲ့ကျောင်း)စိတ်ထဲမှာတေးမှတ်ထားလိုက်တယ်..။
ဒီနှစ် ဆယ်တန်းဖြေမယ့်တူမလေးကို ဒီကျောင်းတက်ခိုင်းမယ်လို့...။
ခုချိန်ဆို အဆောင်ပေါ်ကကျောင်းသူတွေ စုဖွဲ့ပြီး နေကြာစေ့ တစ်ဖောက်ဖောက်နဲ့ လရောင်ကို အပူအပင်မဲ့..........။
လှလိုက်တာ...လိုက်လိုက်တာ..ရေတမာရယ်..၊လိုက်လိုက်တာ သထုံလမ်းရယ်...။
သူတို့ကြားထဲမှာ လနဲ့ညရဲ့ အလှကို ပျက်လောက်တဲ့စေတဲ့ ပုံဆိုးဆိုးနဲ့ ကျောင်းတစ်ကျောင်းလဲရှိနေဦးမယ်..
သူလဲလရောင်အောက်မှ စိုးထိတ်ကြောက်ရွံ့စွာ ရှိနေမလား။အဲ့ဒိကျောင်းလေးကိုလဲ ကျမလွမ်းမိပါတယ်..။
ကျမတက်ခဲ့ရတဲ့ကျောင်းပေါ့..။
ကျမရဲ့တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘ၀ တစ်ဝက်လုံးကို အဲ့ဒိကျောင်းဆောင်ခပ်စုတ်စုတ်လေးထဲမှာ ကုန်ဆုံးခဲ့ရတာ...။
ကြက်ခြံ၊ဘဲခြံ၊၀က်ခြံတဲ့....။ဘယ်သူပေးသွားခဲ့တဲ့နာမည်တွေလဲ။အမှန်ဆို စပယ်၊ခရေ နဲ့စန္ဒကူး..
အဲ့လိုမျိုးလေးတွေမဖြစ်သင့်ဘူးလား...။ဒါပေမယ့်ကျမစိတ်ကူးထဲက နာမည်တွေနဲ့ မအပ်စပ်တဲ့အင်္ဂါရပ်တွေနဲ့
ဆိုတော့လဲသူတို့ပေးတဲ့ ကြက်ခြံ၊ဘဲခြံ၊၀က်ခြံပဲ..ပြည့်စုံလုံလောက်ပါပြီ..။
မေဂျာသုံးခု၊ခြံသုံးခြံ နဲ့ ခပ်စုတ်စုတ်ခုံလေးတွေနဲ့ တက်ခဲ့ရတဲ့ကျောင်း...၊ကျောင်းလို့ခေါ်သော်ရ၏ ဆိုတဲ့ကျောင်းမှာ ၄ နှစ်လောက်အချိန်ဖြုန်းခဲ့ရတဲ့ ၊အဲ့ဒိအချိန်တွေကို သိပ်နာကျင်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကျောင်းသူလေး
တစ်ယောက်ကတော့ အဲ့ခြံလေးတွေနားကို တစ်ခေါက်လောက်တော့ ရောက်ချင်သေးတယ်..။
တစ်နေ့တော့ ရောက်မှာပေါ့လို့လဲ အားတင်းမိတယ်..။
Saturday, January 10, 2009
ေကာ္နက္ရွင္ အႏုပညာ
က်မကုိ ေကာ္နက္ရွင္အႏုပညာလုိ႔ေခါင္းစဥ္တပ္ခြင့္ေပးပါ..။အႏုပညာလုိ႔ေပးရတာ ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ။ဘာလုိ႔လဲ
ဆုိေတာ့ လူေတြက ေကာ္နက္ရွင္လုိ႔ၾကားလုိက္တာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိသတ္ရမွန္းမသိ၊ထ ထသတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္တတ္ၾကလုိ႔ပါ။
ေန႔တုိင္းနီးပါးဒီကိစၥၥပဲၾကံဳရတာမ်ားလာေတာ့ က်မအေနန႔ဲဒါကုိထူးျပီးေတာ့လဲ စိတ္တုိမေနေတာ့ပါဘူး။ေအာ္ ငါတုိ႔ဘ၀ေပးကံေပါ့လုိ႔ပဲ ေပယ်ာလကန္သေဘာထားတတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတတ္သြားပါျပီ။ေပယ်ာလကန္တင္
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ဒါကုိ အႏုပညာတစ္ခုလုိ က်မျမင္ၾကည့္ေနတယ္။ဟုတ္တယ္...။က်မတုိ႔ေတြက သူ႔ကုိႏုႏုေလး၊
ရြရြေလးသေဘာထားရတာ။ခံစားရတာ။ေဒါသထြက္ရတာ၊ေမာရတာ၊ညည္းညဴရတာ..။
ဒီေလာက္ခံစားမႈစံုတာကုိမွ အႏုပညာမေျမာက္ရင္ ဘာရွိဦးမလဲကြယ္..။မႈတ္ဘူးလား..ေနာ။
ဖရီးဒမ္းဆုိတာေလးကုိ စဖြင့္လုိက္တယ္...။ဖြင့္ေနတုန္းမွာ ေမာ္ဇီလာကုိဖြင့္ထားတယ္..။ဖရီးဒမ္းကုိလွန္း
ၾကည့္တယ္။ပြင့္ေနျပီလား၊ေအာ္ မပြင့္ေသးဘူးလား၊မပြင့္ေသးဘူး...ေအးေလ ဒါဆုိလဲဂ်ီေမးလ္ေလးပဲ ဖြင့္လုိက္
ေတာ့မယ္။ဂ်ီေမးလ္ဖြင့္တယ္။ကုိယ့္ဘေလာဂ့္လိပ္စာေလးလဲ ရုိက္ထားတယ္။ဂ်ီေမးလ္ပြင့္သြားတယ္...။
ဘေလာဂ့္ေပ့ခ်္ကုိျပန္ၾကည့္တယ္။အက္ဆက္ဟက္ဆ္ဘင္းဒီႏုိင္း ပဲရွိေသးတယ္..အုိေက...ဖရီးဒမ္းအျပင္ အာထရာဆာ့(ဖ္)ပါဖြင့္လုိက္တယ္။ညီညီတုိ႔၊ေက်ာင္းဆရာတုိ႔၊ဂ်ဲဂ်ယ္တုိ႔ ရဲ့ မေက်ာ္ရတဲ့လိပ္စာေတြကုိဖြင့္လုိက္တယ္...။သူတုိ႔ဆီက အသစ္ေတြကုိဖတ္တယ္။ကုိယ္ထင္ရာကုိယ္ေရးမလုိ႔ မန္႔မလုိ႔၊ႏႈတ္ဆက္မလုိ႔ လုပ္တယ္..။မရဘူး၊ေအးေရာ..။သူမ်ားဆီကုိယ္လည္တယ္။ကုိယ့္ဆီဘယ္သူလာလဲ ကုိယ္မသိ၊မမုိက္ဘူးလားဗ်ာ..။ဟင္..။
စိတ္ကေလးေလွ်ာ့လုိက္တယ္..။ေဟာ တံခါးေပါက္ေလးပြင့္လာျပီ။ တူးလ္စ္ကုိသြားတယ္...။ေအာ့ပ္ရွင္းမွာ ပေရာက္ဇီနဲ႔ေပါ့ဒ္ေျပာင္းတယ္..။ကုိယ့္ဘေလာဂ့္ကုိ ရီဖရက္ရွ္ျပန္လုပ္တယ္...။ ၂ခါ၊၃ ခါ၊ေလးခါ၊ငါးခါ...ေဟာ ေျခာက္ခါေျမာက္မွာ စေပၚလာတယ္။သြားစရာ ကုိစီစီေတြလဲကုန္ျပီ။ဂ်ီေမးလ္ေလးျပန္စစ္တယ္။ကုိယ့္ဆီမွာ မန္႔ခဲ့ၾကတာေလးေတြကုိ ကိုယ့္စာနဲ႔တြဲမၾကည့္ရေသးေပမယ့္ ေမးလ္ထဲကေနဖတ္လုိက္ရျပီ။ပုိၾကည့္ခ်င္
လာျပီ။မရ။
ေဟာ ပြင့္သြားျပီ...။ဒါေပမယ့္ သံုးရက္သား ဘန္နာေလးကုိ မျမင္ရ...။စိတ္တုိတုိနဲ႔ တျခား
သြားလည္တယ္..။ကဲ..ဘာျဖစ္လဲ။
တခ်ိဳ႕က တင္တယ္...ကုိယ့္ဂ်ီေတာ့ခ္ရဲ့ မက္စိမွာ...ေကာ္နက္ရွင္..မင္းမုိက္ရင္ အျပင္ထြက္ခဲ့တဲ့....။တခ်ိဳ႕က
ဆဲတယ္..ေဂါ့ဒ္ဒမ္း(န္)ေကာ္နက္ရွင္တဲ့...။က်မကေတာ့ မဆဲပါဘူး။အႏုပညာလုိပဲ ခံစားတယ္..။
ဒီလုိၾကံဳရတဲ့သူေတြကုိလဲ ဒီလုိပဲ မွတ္ယူပါလုိ႔ အၾကံျပဳခ်င္တယ္...။
ဟဲဟဲ ...စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေပါထားတာ...။စိတ္ညစ္သြားရင္ခြင့္လႊတ္ၾကပါ..။
ဆုိေတာ့ လူေတြက ေကာ္နက္ရွင္လုိ႔ၾကားလုိက္တာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိသတ္ရမွန္းမသိ၊ထ ထသတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္တတ္ၾကလုိ႔ပါ။
ေန႔တုိင္းနီးပါးဒီကိစၥၥပဲၾကံဳရတာမ်ားလာေတာ့ က်မအေနန႔ဲဒါကုိထူးျပီးေတာ့လဲ စိတ္တုိမေနေတာ့ပါဘူး။ေအာ္ ငါတုိ႔ဘ၀ေပးကံေပါ့လုိ႔ပဲ ေပယ်ာလကန္သေဘာထားတတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတတ္သြားပါျပီ။ေပယ်ာလကန္တင္
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ဒါကုိ အႏုပညာတစ္ခုလုိ က်မျမင္ၾကည့္ေနတယ္။ဟုတ္တယ္...။က်မတုိ႔ေတြက သူ႔ကုိႏုႏုေလး၊
ရြရြေလးသေဘာထားရတာ။ခံစားရတာ။ေဒါသထြက္ရတာ၊ေမာရတာ၊ညည္းညဴရတာ..။
ဒီေလာက္ခံစားမႈစံုတာကုိမွ အႏုပညာမေျမာက္ရင္ ဘာရွိဦးမလဲကြယ္..။မႈတ္ဘူးလား..ေနာ။
ဖရီးဒမ္းဆုိတာေလးကုိ စဖြင့္လုိက္တယ္...။ဖြင့္ေနတုန္းမွာ ေမာ္ဇီလာကုိဖြင့္ထားတယ္..။ဖရီးဒမ္းကုိလွန္း
ၾကည့္တယ္။ပြင့္ေနျပီလား၊ေအာ္ မပြင့္ေသးဘူးလား၊မပြင့္ေသးဘူး...ေအးေလ ဒါဆုိလဲဂ်ီေမးလ္ေလးပဲ ဖြင့္လုိက္
ေတာ့မယ္။ဂ်ီေမးလ္ဖြင့္တယ္။ကုိယ့္ဘေလာဂ့္လိပ္စာေလးလဲ ရုိက္ထားတယ္။ဂ်ီေမးလ္ပြင့္သြားတယ္...။
ဘေလာဂ့္ေပ့ခ်္ကုိျပန္ၾကည့္တယ္။အက္ဆက္ဟက္ဆ္ဘင္းဒီႏုိင္း ပဲရွိေသးတယ္..အုိေက...ဖရီးဒမ္းအျပင္ အာထရာဆာ့(ဖ္)ပါဖြင့္လုိက္တယ္။ညီညီတုိ႔၊ေက်ာင္းဆရာတုိ႔၊ဂ်ဲဂ်ယ္တုိ႔ ရဲ့ မေက်ာ္ရတဲ့လိပ္စာေတြကုိဖြင့္လုိက္တယ္...။သူတုိ႔ဆီက အသစ္ေတြကုိဖတ္တယ္။ကုိယ္ထင္ရာကုိယ္ေရးမလုိ႔ မန္႔မလုိ႔၊ႏႈတ္ဆက္မလုိ႔ လုပ္တယ္..။မရဘူး၊ေအးေရာ..။သူမ်ားဆီကုိယ္လည္တယ္။ကုိယ့္ဆီဘယ္သူလာလဲ ကုိယ္မသိ၊မမုိက္ဘူးလားဗ်ာ..။ဟင္..။
စိတ္ကေလးေလွ်ာ့လုိက္တယ္..။ေဟာ တံခါးေပါက္ေလးပြင့္လာျပီ။ တူးလ္စ္ကုိသြားတယ္...။ေအာ့ပ္ရွင္းမွာ ပေရာက္ဇီနဲ႔ေပါ့ဒ္ေျပာင္းတယ္..။ကုိယ့္ဘေလာဂ့္ကုိ ရီဖရက္ရွ္ျပန္လုပ္တယ္...။ ၂ခါ၊၃ ခါ၊ေလးခါ၊ငါးခါ...ေဟာ ေျခာက္ခါေျမာက္မွာ စေပၚလာတယ္။သြားစရာ ကုိစီစီေတြလဲကုန္ျပီ။ဂ်ီေမးလ္ေလးျပန္စစ္တယ္။ကုိယ့္ဆီမွာ မန္႔ခဲ့ၾကတာေလးေတြကုိ ကိုယ့္စာနဲ႔တြဲမၾကည့္ရေသးေပမယ့္ ေမးလ္ထဲကေနဖတ္လုိက္ရျပီ။ပုိၾကည့္ခ်င္
လာျပီ။မရ။
ေဟာ ပြင့္သြားျပီ...။ဒါေပမယ့္ သံုးရက္သား ဘန္နာေလးကုိ မျမင္ရ...။စိတ္တုိတုိနဲ႔ တျခား
သြားလည္တယ္..။ကဲ..ဘာျဖစ္လဲ။
တခ်ိဳ႕က တင္တယ္...ကုိယ့္ဂ်ီေတာ့ခ္ရဲ့ မက္စိမွာ...ေကာ္နက္ရွင္..မင္းမုိက္ရင္ အျပင္ထြက္ခဲ့တဲ့....။တခ်ိဳ႕က
ဆဲတယ္..ေဂါ့ဒ္ဒမ္း(န္)ေကာ္နက္ရွင္တဲ့...။က်မကေတာ့ မဆဲပါဘူး။အႏုပညာလုိပဲ ခံစားတယ္..။
ဒီလုိၾကံဳရတဲ့သူေတြကုိလဲ ဒီလုိပဲ မွတ္ယူပါလုိ႔ အၾကံျပဳခ်င္တယ္...။
ဟဲဟဲ ...စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေပါထားတာ...။စိတ္ညစ္သြားရင္ခြင့္လႊတ္ၾကပါ..။
Friday, January 09, 2009
ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားအေၾကာင္း
ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ့ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာက်မဘယ္ႏွစ္ေခါက္စက္ဘီးစီးခဲ့ျပီးျပီလဲ။ခုတခါဟာဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္စီးျခင္းလဲ။
က်မ မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့၊ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။က်မရဲ့ လက္စြဲေတာ္
Hokaido စက္ဘီးေလးကေတာ့သူ႔သခင္ျပန္လာတာျမင္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတယ္လုိ႔ က်မထင္တယ္…။
အဲ့ဒိစက္ဘီးေလးကုိ ေကာက္နင္းျပီး က်မထြက္လာခဲ့တာ။ေနာက္ျပီး က်မေမာင့္ကုိဒီနားလမ္းမေလးေဘးမွာ
ထုိင္ျပီးေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ။ဒီလမ္းေလးရဲ့ေဘးကအျပိဳင္ရထားလမ္းတစ္ခုရွိတယ္။က်မထုိင္ေနစဥ္အတြင္းေတာ့
ဘယ္ရထားမွသြားတာမေတြ႕ေသးဘူး၊ဘယ္ကားမွလဲ သြားတာမေတြ႕ေသးဘူး။အဲ့ဒိေလာက္ထိတိတ္ဆိတ္ျငိမ္
သက္တဲ့လမ္းကေလး။
ဒီလမ္းေလးကုိပဲ ကားေတြက ျဖတ္သန္းသြားလာၾကတယ္။ျမိဳ႕ေလးကုိေတာ့ ေကြ႕ေရွာင္သြားတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲဒီျမိဳ႕ေလးဟာအရာရာမွာေနာက္က်ေနတတ္တာလားရယ္လုိ႔ က်မေတြးမိေသးတယ္…။
ဘာပဲေျပာေျပာ ခုက်မအဲ့ဒိလမ္းေလးေပၚမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ျပီ။အဲ့ဒိလမ္းေလးဟာ ဒီျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕လံုးရဲ့ အေခ်ာမြတ္ဆံုးလမ္းအပုိင္းလုိ႔ေျပာရင္လဲရတယ္။လမ္းေဘးမွာ စီစီရီရီေပါက္ေနတာက ကုကၠိဳလ္ပင္ေတြ….။
ကုကၠိဳလ္ပင္ေတြရဲ့သက္တမ္းကရာေက်ာ္ေနျပီ။တခ်ိဳ႕အပင္ေတြကေညာင္ပင္ေတြျမိဳတာခံေနရရွာတဲ့အပင္ေတြေပါ့။
ဒါလဲသိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ။အသက္ရာေက်ာ္ျပီးေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္လက္ႏွစ္ဘက္ဖက္စာေလာက္ရွိတဲ့
ဒီအပင္ၾကီးေတြကုိဘာမွမဟုတ္တဲ့အေစ့ေလးတစ္ေစ့ကေန ၀ါးျမိဳပစ္လုိက္တာ….။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုကၠိဳလ္ရြက္ေတြနဲနဲလာျပီး၊ေညာင္ရြက္ေတြက အစားထုိးေနရာယူလာတာ….။
ေနာက္ဆံုးပင္စည္ေတြေရာ…အရြက္ေတြေရာ..အားလံုးဘာမွမက်န္ေအာင္ ကုကၠိဳလ္ပင္္ဘ၀ကေန
ေညာင္ပင္ဘ၀ေရာက္သြားရတာေလ…။
ကုကၠိဳလ္ပင္တန္းေတြရဲ့ခပ္လွန္းလွန္းမွာေတာ့ ၀ါတစ္ကြက္၊စိမ္းတစ္ကြက္၊ျပာတစ္ကြက္နဲ႔ စပါးခင္းေတြ...
တခ်ိဳ႕ေကာက္လိႈင္းသိမ္းေနတဲ့လယ္သူမေတြရဲ့စကားသံေတြကလဲ က်မဆီကုိခပ္သဲ့သဲ့ပဲလာရိုက္ခတ္တယ္…။
ေလတင္ေလေအာက္မုိ႔ ထင္ရဲ့။သူတုိ႔စကားသံေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ပီပီသသၾကားေနရတယ္။
ဟဲ့ အဲ့ဒါေဒၚအ၀ွာရဲ့သမီးေလဟယ္..။ဟုိမုဆိုးမေလဟယ္။အယ္..နင္ကလဲ သူ႔အစ္ကုိက ဟုိသူေဌးသမီးနဲ႔ ယူလုိက္တာေလဟယ္၊ဘာၾကာေသးလုိ႔လဲ။အံမယ္ေလး အပုိင္ေနာ္၊အပုိင္၊မပုိင္ရင္ျခင္ေတာင္
ရိုက္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး ေအးေလ အဲ့ဒါသူ႔ညီမေလ၊အငယ္ဆံုး၊အငယ္ဆံုး၊
ေအးသူ႔ညီမက်ေတာ့ ဥထားတာေလ…။
ရန္ကုန္မွာေနတယ္။ဒါခုခဏျပန္လာတာေနမွာ။မသိဘူး၊ဘာေတြလုပ္ေနလဲေတာ့ ငါလဲမသိဘူး။
သူ႔မေအၾကီးကလဲ ေမးရင္ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိျဖစ္ေနတတ္တာေလ။ခဏ၊ခဏေမးေတာ့လဲမၾကိဳက္ဘူးေတာ္ေရ့ သိလား။
အုိ ေတာ္ပါေတာ့။ေမးခ်င္ရင္က်မလာေမးပါေတာ့လား။က်မဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ဘာေတြရည္ရြယ္ထားလဲဆုိတာ
က်မရွင္တုိ႔ေကာင္းေကာင္းသိေအာင္၊နားလည္သြားေအာင္ေျဖရွင္းေပးႏုိင္တာေပါ့။ရွင္တုိ႔ကဘာလုိ႔က်မအေမ
ကုိမွ သြားေမးရတာလဲ။က်မအေမကုိ အဲ့ဒိနည္းနဲ႔ေတာ့ မႏွိပ္စက္ၾကပါနဲ႔။က်မအေမက ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ
မေကာင္းၾကံစည္မႈမရွိခဲ့ဘူး။က်မအေမက တကယ့္အရုိးခံနဲ႔ ေတာသူၾကီးပါ။ရွင္တုိ႔လုိပဲလယ္ထဲမွာေန၊
လယ္ထဲမွာပဲၾကီးျပင္းလာခဲ့တာ။ဒါေပမယ့္ က်မအေမကရွင္တုိ႔လုိ သူမ်ားအေၾကာင္းကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး
မေျပာပါဘူး။သူကုိယ္တုိင္လဲ မေျပာဘူး၊သူမ်ားလာေျပာရင္လဲ အားမနာတမ္းေအာ္လႊတ္တတ္တာ။
ကြမ္းေလးတျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔ က်မအေမကုိ ဒီအတုိင္းေလးပဲ က်မကေအးေအးေဆးေဆးေနေစ့ခ်င္တာပါ။ရွင္တုိ႔ရဲ့ အဲ့ဒိလုိ အရည္မရ၊အဖတ္မရစကားေတြနဲ႔ေတာ့ က်မအေမကုိစိတ္ဆင္းရဲမခံႏိုင္ဘူးေနာ္။ဒါေပမယ့္ ဒီစကားေတြက
က်မစိတ္ထဲက ေျပာေနမိတာေတြပါ။တကယ့္အျပင္မွာေတာ့ က်မဘာမွမေျပာႏုိင္ဘူး။
က်မေမွ်ာ္ေနတယ္။သူ႔ကုိ၊သူခုထိေပၚမလားေသးဘူး၊ခဏေနရင္ အေနာက္ရုိးမဆီကုိေန၀င္ျပီး အေမွာင္
ေရာက္လာေတာ့မယ္။ေမာင္ေရ..ငါအဲ့ေလာက္ေမွာင္တဲ့အထိေတာ့ နင့္ကုိေစာင့္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။
နင္ခုလာမွ ငါတုိ႔ေတြ႕ရမယ္။နင္ခုလာမွငါတုိ႔ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ စက္ဘီးတူတူစီးရမွာ၊နင္လာေတာ့ လာမွာပါေနာ္။
ငါနင့္ကုိဆက္ေမွ်ာ္ခ်င္ေနေသးတယ္ေမာင္။
ဒါေပမယ့္ ငါေတြးပူေနမိေသးတယ္။
နင္ေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ေနာက္ျပီး နင္နဲ႔ငါ စက္ဘီးကုိယ္စီနဲ႔ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန
္စီးေနၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ေမွာင္ရီျပိဳးျပၾကေတာ့မွ ငါတုိ႔လမ္းခြဲသြားတဲ့အေၾကာင္း၊သူတုိ႔ေတြ တစ္ျမိဳ႕လံုးတစ္ရြာလံုး
အႏွံ႔ လုိက္ေျပာၾကလိမ့္ဦးမယ္။ငါ့အေမဆီကုိေတာ့အဲ့ဒိစကားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ျပီးမွေရာက္သြား
လိမ့္မယ္။ေမာင္…ငါနင့္ကုိခုခ်ိန္မွာ တကယ္ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္ဟာ။ငါ့မွာ နင့္ကိုေျပာစရာစကားေတြနဲ႔ ရင္တစ္ခုလံုးလဲပြက္ပြက္ညံေနျပီေမာင္ရဲ့။ငါနင့္ကုိေျပာျပခ်င္တယ္။ငါ့အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း၊ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
အေၾကာင္း၊ငါဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းေတြအေၾကာင္းေလ.........။ဒါေပမယ့္ ....................။ငါ့အနာဂတ္ကုိ
ငါမပုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊အရင္တုန္းကငါလွမ္းသမွ်ေျခလွမ္းေတြကုိ ခရီးေရာက္ကုိေရာက္ရမယ္လုိ႔ငါရူးသြပ္ခဲ့တာ
ေတြကတကယ္တမ္းက်ေတာ့ျဖစ္မလာႏုိင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း…..ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊အဲ့ဒိအေၾကာင္းေတြ ငါေျပာျပ
ခ်င္တယ္။အဲ့ဒိအခါက်ရင္ ငါအျမဲဆရာလုပ္တာခံရေနက် နင္က ငါ့ညာဘက္နားရြက္ကုိခပ္နာနာေလးျဖစ္သြား
ေအာင္ဆြဲလုိက္ျပီးမွနင္က သိပ္ေလာဘၾကီးျပီး သိပ္ေလာတာကုိးလုိ႔ ေျပာဦးမယ္ေနာ္။
ေျပာေနက်အဲ့ဒိႏွစ္သိမ့္စကားကုိပဲ နင္ကထပ္ခါတလဲလဲေျပာလြန္းရင္လဲ ငါကမၾကိဳက္ျပန္ဘူး၊ငါကတစ္ခါ
ျပန္လာတုိင္းတစ္ခါ အသစ္အသစ္ေသာမေက်နပ္မႈ၊ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြနဲ႔ တုန္ရီေနသေလာက္ နင္ကေတာ့
တခါလာလဲဒီစကား၊တခါလာလဲ ဒီစကားပဲ နဲ႔ႏွစ္သိမ့္လြန္းေတာ့ငါစိတ္တုိတာေပါ့ေမာင္ရယ္။ငါအျပစ္တင္ရင္
ေတာ့ ငါကနင့္လုိမွစကားမတတ္တာ ငယ္ရယ္လုိ႔..နင္ခပ္ေလးေလးညည္းညဴဦးမယ္........။ဒါေပမယ့္
ငါကအဲ့ဒိမရိုးႏုိင္တဲ့စကားေလးကုိပဲ နားေထာင္ခ်င္လုိ႔ နင့္ကုိေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့ေမာင္။
နင္ျမန္ျမန္လာပါေတာ့ေနာ္။ငါ ဒီမိန္းမၾကီးေတြရဲ့ စကားသံကုိလဲ ထပ္ျပီးမၾကားႏုိင္ေတာ့ဘူးေမာင္။
စိတ္ညစ္လာျပီ။သူတုိ႔ကေတာ့သူတုိ႔ေျပာတာေတြငါမၾကားေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ ေျပာၾကတာေနမွာ။ငါကသူတုိ႔ေလ
ေအာက္ကဆုိေတာ့ ငါအကုန္ၾကားေနရတယ္ေလေမာင္…။ေၾသာ္ေနာက္ျပီးေတာ့ ေမာင္ေရ..ငါနင့္ကိုေမးဦးမယ္။
ငါ့အေမကုိ ငါဘယ္လုိစကားလံုးေတြနဲ႔ ငါ့အေျခအေနကုိနားလည္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိတာနင့္စိတ္ကူး
အၾကံဥာဏ္ေလးတစ္ခုေလာက္ငါသိခ်င္တယ္ေမာင္။
ေဟာ ေတြးရင္းကပဲ ေမာင္လာေနျပီ။အင္း..ခုမွ ေမာၾကီးပန္းၾကီးနဲ႔…စက္ဘီးကုိနင္းခ်လာလုိက္တာ၊
ငါ့အနားေရာက္လာေတာ့မွ
"ေဟ့ ငါေနာက္က်ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဘာလုိ႔အေစာၾကီးလာေစာင့္ေနရတာလဲ..၊
တစ္ေယာက္ထဲရယ္..ေစာေစာလာမယ္ဆုိလဲအိမ္ကုိ၀င္ေခၚလုိက္တာမဟုတ္ဘူး"တဲ့၊
" ေအာ္ေမာင္ရယ္ နင္က နင့္စီးပြားေရးနဲ႔ေလ။ငါလာေခၚလုိက္လုိ႔မွ နင့္ေဖာက္သည္ေတြလြတ္ကုန္ရင္ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ"ဆုိေတာ့ "အံမယ္ ..မယ္မင္းၾကီးမ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရန္ကုန္က ေလသံေတြ ရန္ကုန္မွာပဲ
ထားခဲ့ပါဗ်ာ၊က်ဳပ္တုိ႔ဆီေတာ့ သယ္မလာပါန႔ဲ" တဲ့။"က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ အခ်ိန္ကေဖာေဖာသီသီပါပဲ" တဲ့။
အဲ့ဒိေမာင္ကေလ..က်မကုိခနဲ႔ဖုိ႔ စကားကုိဆုိ သိပ္ျပီးနားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျပာတတ္ေတာ့တာ။
အေျပာခံရေပမယ့္ နားခံသာေအာင္လဲ သူပဲေျပာတတ္ပ့ါကြယ္။" ေအးပါ ေမာင္ရယ္…ငါတစ္ေယာက္ထဲ
ထုိင္ေနခ်င္တာေၾကာင့္လဲပါပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ငါ၀င္မေခၚခဲ့ေတာ့တာ " ဆုိေတာ့မွ သူျပံဳးလာတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ စက္ဘီးေပၚကခုမွဆင္းဖုိ႔သတိရသလုိနဲ႔ ျပာျပာသလဲဆင္းပီး စက္ဘီးကုိဒီအတုိင္း
ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးေဘးမွာ မွီရပ္ထားလုိက္တယ္။"ေမာင္" ….က်မတခ်က္ေခၚလုိက္တယ္။
"ေျပာ…ဘာေတြျဖစ္လာခဲ့ျပန္ျပီလဲ " တဲ့…။"ငယ့္မ်က္လံုးေတြက ပုိျပီးေၾကာင္စီစီျဖစ္လာတယ္ေနာ္..တဲ့။
ဘာလဲ ညတုန္းကျပန္လာခါနီးကုိ အေတြးနယ္ခ်ဲဲ႕ျပီးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ခဲ့ရဘူးလားတဲ့။ေျပာေတာ့ ေမာင္ရယ္၊
နင္က ငါ့အေၾကာင္းအကုန္သိျပီးသားပဲ။နင္ေျပာျပီးရင္ေတာ့ ငါေျပာခ်င္တာေလးေတြေျပာပါရေစေနာ္။
ျငိမ္သက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာျပီးေတာ့ က်မစိတ္ကူးထားတဲ့၊က်မရဲ့အေမာေတြကုိဖြင့္ခ်လုိက္ျပီးျပီ။က်မမွာ ေျပာစရာစကားေတြကုန္သြားခဲ့ျပီ။ေမာင္က သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခုကုိ က်မမသိေအာင္တုိးတုိးေလး
မႈတ္ထုတ္လုိက္တာကုိ က်မၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလုိက္မိတယ္။
နင္အဲ့လုိသက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်လုိက္တာရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြရွိေနမလဲ။ေတာ္ျပီ ငါဆက္မစဥ္းစား
ခ်င္ေတာ့ဘူး။ခြင့္လႊတ္ပါ...ေမာင္..။ငါကနင့္အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားေပးႏုိင္ခဲ့ေသးဘူးေနာ္။
အဲ့ဒါကုိနားလည္ေပးတဲ့အတြက္လဲငါေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္၊နင္ကေလ ဘယ္တုန္းကမွ နင့္အတြက္ဆုိတာမ်ိဳး
ငါ့ဆီမွာမေတာင္းဆုိခဲ့ဘူးေနာ္။နင္က နင့္ဘ၀နဲ႔နင္ အဆင္ေျပေအာင္ေနတယ္တယ္။နင္လုပ္ႏိုင္သေလာက္
္လုပ္တယ္။နင္ငါ့ကုိ ခဏခဏေျပာသလုိပဲ၊ငါ့လုိမ်ိဳးလဲနင္ကေလာဘမၾကီးဘူး၊အိပ္မက္အၾကီးၾကီးေတြလဲ
မမက္ဘူး။ဒီျမိဳ႕ေလးမွာနင္ေနခဲ့တယ္။နင္က ဘယ္ရာဇ၀င္မွာမွ၀င္မပါခ်င္ဘူး။
နင္က ငါ့ကုိေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ငါက နင့္ဆီျပန္လာမယ္ေျပာျပီး နင့္နဲ႔ေ၀းရာကုိ သြားမွန္းမသိ၊သြားမွန္းမသိသြားေနခဲ့မိတယ္...။ဒါေပမယ့္နင္ကေတာ့ငါ့ကုိ ခုခ်ိန္ထိေဖးမတုန္း၊ခုခ်ိန္ထိ
အၾကံေကာင္းေတြေပးတုန္း...။ခုခ်ိန္ထိနင့္ရင္ခြင္က ငါ့ကုိေႏြးေထြးေစတုန္းပဲ....။
နင့္ကုိေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာဖုိ႔ ငါ့ပါးစပ္ေတြက ေစးကပ္ေနၾကတယ္။နင္ကလဲၾကိဳက္မွာ
မဟုတ္ဘူးေလ။ေသခ်ာတဲ့စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ငါနင့္ကုိေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။အဲ့ဒါက ငါနင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ
ခြဲမသြားဘူးဆုိတာပဲ။ခုခြဲေနရတာကလဲ အခိုက္အတန္႔ေလးပဲလုိ႔ ငါေျပာခ်င္ေသးတယ္။ဒါေပမယ့္
အဲ့ဒိအခုိက္အတန္႔ေလးေတြက ဘယ္ေလာက္ထိၾကာသြားမလဲဆုိတာေတာ့ ငါလဲမသိေသးဘူး။သိလဲမသိခ်င္ဘူး
ေမာင္ရယ္။နင္လဲ မသိခ်င္ပါနဲ႔….။
**********************************
ကဲေမာင္ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္…မုိးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္၊အေမစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ ဆုိေတာ့ နင္ကခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးျပံဳးတယ္။
နင့္အျပံဳးကုိ ငါမုိ႔လုိ႔ ဖမ္းမိလုိက္တာ၊တျခားသူတစ္ေယာက္ဆုိသိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ဟင့္အင္းနင္အဲ့လုိမျပံဳးပါနဲ႔
ေမာင္ရယ္..ေနာ္..။ငါေတာင္းပန္တယ္ေလေနာ္..လုိ႔က်မစိတ္ထဲကေျပာလုိက္မိတယ္။ေမာင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ
စက္ဘီးနားကုိသြားရပ္လုိက္ျပီး " ျပန္မယ္ေလ..လာ ငါလုိက္ပို႔မယ္ "တဲ့…။
"ေမာင္..တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္ေတာ့ ခုနင္လုိက္ပုိ႔မယ္အိမ္ကုိ နင့္ကုိအပါ ငါေခၚသြားမယ္သိလား၊အဲ့အခါက်မွ နင္ရွက္မေနရဘူးေနာ္…."လုိ႔က်မစိတ္ထဲကပဲေျပာလုိက္မိတယ္။
*******************************
သူက က်မနဖူးျပင္ကုိ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလးထိကပ္လုိက္တယ္..။ေနာက္ျပီးေတာ့မွ ေလသံသဲ့သဲ့နဲ႔...........
စိတ္ခ်ပါငယ္…ငါ...အဲ့ဒိရက္ကုိ ေစာင့္ေနခဲ့တာ..၇ႏွစ္ေက်ာ္သြားခဲ့ျပီေလ…ဘာလုိ႔ဆက္မေစာင့္ႏိုင္ရမွာလဲတဲ့…။
*****************************
ဆံုးခမ္းတုိင္ေအာင္ ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။က်မေမွ်ာ္ေနတာက ေ၀ဖန္အၾကံေပးတဲ့စကားသံမ်ားပါ။
အားမနာ၊ပါးမနာေ၀ဖန္ခဲ့ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။
က်မ မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့၊ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။က်မရဲ့ လက္စြဲေတာ္
Hokaido စက္ဘီးေလးကေတာ့သူ႔သခင္ျပန္လာတာျမင္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတယ္လုိ႔ က်မထင္တယ္…။
အဲ့ဒိစက္ဘီးေလးကုိ ေကာက္နင္းျပီး က်မထြက္လာခဲ့တာ။ေနာက္ျပီး က်မေမာင့္ကုိဒီနားလမ္းမေလးေဘးမွာ
ထုိင္ျပီးေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ။ဒီလမ္းေလးရဲ့ေဘးကအျပိဳင္ရထားလမ္းတစ္ခုရွိတယ္။က်မထုိင္ေနစဥ္အတြင္းေတာ့
ဘယ္ရထားမွသြားတာမေတြ႕ေသးဘူး၊ဘယ္ကားမွလဲ သြားတာမေတြ႕ေသးဘူး။အဲ့ဒိေလာက္ထိတိတ္ဆိတ္ျငိမ္
သက္တဲ့လမ္းကေလး။
ဒီလမ္းေလးကုိပဲ ကားေတြက ျဖတ္သန္းသြားလာၾကတယ္။ျမိဳ႕ေလးကုိေတာ့ ေကြ႕ေရွာင္သြားတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲဒီျမိဳ႕ေလးဟာအရာရာမွာေနာက္က်ေနတတ္တာလားရယ္လုိ႔ က်မေတြးမိေသးတယ္…။
ဘာပဲေျပာေျပာ ခုက်မအဲ့ဒိလမ္းေလးေပၚမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ျပီ။အဲ့ဒိလမ္းေလးဟာ ဒီျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕လံုးရဲ့ အေခ်ာမြတ္ဆံုးလမ္းအပုိင္းလုိ႔ေျပာရင္လဲရတယ္။လမ္းေဘးမွာ စီစီရီရီေပါက္ေနတာက ကုကၠိဳလ္ပင္ေတြ….။
ကုကၠိဳလ္ပင္ေတြရဲ့သက္တမ္းကရာေက်ာ္ေနျပီ။တခ်ိဳ႕အပင္ေတြကေညာင္ပင္ေတြျမိဳတာခံေနရရွာတဲ့အပင္ေတြေပါ့။
ဒါလဲသိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ။အသက္ရာေက်ာ္ျပီးေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္လက္ႏွစ္ဘက္ဖက္စာေလာက္ရွိတဲ့
ဒီအပင္ၾကီးေတြကုိဘာမွမဟုတ္တဲ့အေစ့ေလးတစ္ေစ့ကေန ၀ါးျမိဳပစ္လုိက္တာ….။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုကၠိဳလ္ရြက္ေတြနဲနဲလာျပီး၊ေညာင္ရြက္ေတြက အစားထုိးေနရာယူလာတာ….။
ေနာက္ဆံုးပင္စည္ေတြေရာ…အရြက္ေတြေရာ..အားလံုးဘာမွမက်န္ေအာင္ ကုကၠိဳလ္ပင္္ဘ၀ကေန
ေညာင္ပင္ဘ၀ေရာက္သြားရတာေလ…။
ကုကၠိဳလ္ပင္တန္းေတြရဲ့ခပ္လွန္းလွန္းမွာေတာ့ ၀ါတစ္ကြက္၊စိမ္းတစ္ကြက္၊ျပာတစ္ကြက္နဲ႔ စပါးခင္းေတြ...
တခ်ိဳ႕ေကာက္လိႈင္းသိမ္းေနတဲ့လယ္သူမေတြရဲ့စကားသံေတြကလဲ က်မဆီကုိခပ္သဲ့သဲ့ပဲလာရိုက္ခတ္တယ္…။
ေလတင္ေလေအာက္မုိ႔ ထင္ရဲ့။သူတုိ႔စကားသံေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ပီပီသသၾကားေနရတယ္။
ဟဲ့ အဲ့ဒါေဒၚအ၀ွာရဲ့သမီးေလဟယ္..။ဟုိမုဆိုးမေလဟယ္။အယ္..နင္ကလဲ သူ႔အစ္ကုိက ဟုိသူေဌးသမီးနဲ႔ ယူလုိက္တာေလဟယ္၊ဘာၾကာေသးလုိ႔လဲ။အံမယ္ေလး အပုိင္ေနာ္၊အပုိင္၊မပုိင္ရင္ျခင္ေတာင္
ရိုက္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး ေအးေလ အဲ့ဒါသူ႔ညီမေလ၊အငယ္ဆံုး၊အငယ္ဆံုး၊
ေအးသူ႔ညီမက်ေတာ့ ဥထားတာေလ…။
ရန္ကုန္မွာေနတယ္။ဒါခုခဏျပန္လာတာေနမွာ။မသိဘူး၊ဘာေတြလုပ္ေနလဲေတာ့ ငါလဲမသိဘူး။
သူ႔မေအၾကီးကလဲ ေမးရင္ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိျဖစ္ေနတတ္တာေလ။ခဏ၊ခဏေမးေတာ့လဲမၾကိဳက္ဘူးေတာ္ေရ့ သိလား။
အုိ ေတာ္ပါေတာ့။ေမးခ်င္ရင္က်မလာေမးပါေတာ့လား။က်မဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ဘာေတြရည္ရြယ္ထားလဲဆုိတာ
က်မရွင္တုိ႔ေကာင္းေကာင္းသိေအာင္၊နားလည္သြားေအာင္ေျဖရွင္းေပးႏုိင္တာေပါ့။ရွင္တုိ႔ကဘာလုိ႔က်မအေမ
ကုိမွ သြားေမးရတာလဲ။က်မအေမကုိ အဲ့ဒိနည္းနဲ႔ေတာ့ မႏွိပ္စက္ၾကပါနဲ႔။က်မအေမက ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ
မေကာင္းၾကံစည္မႈမရွိခဲ့ဘူး။က်မအေမက တကယ့္အရုိးခံနဲ႔ ေတာသူၾကီးပါ။ရွင္တုိ႔လုိပဲလယ္ထဲမွာေန၊
လယ္ထဲမွာပဲၾကီးျပင္းလာခဲ့တာ။ဒါေပမယ့္ က်မအေမကရွင္တုိ႔လုိ သူမ်ားအေၾကာင္းကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး
မေျပာပါဘူး။သူကုိယ္တုိင္လဲ မေျပာဘူး၊သူမ်ားလာေျပာရင္လဲ အားမနာတမ္းေအာ္လႊတ္တတ္တာ။
ကြမ္းေလးတျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔ က်မအေမကုိ ဒီအတုိင္းေလးပဲ က်မကေအးေအးေဆးေဆးေနေစ့ခ်င္တာပါ။ရွင္တုိ႔ရဲ့ အဲ့ဒိလုိ အရည္မရ၊အဖတ္မရစကားေတြနဲ႔ေတာ့ က်မအေမကုိစိတ္ဆင္းရဲမခံႏိုင္ဘူးေနာ္။ဒါေပမယ့္ ဒီစကားေတြက
က်မစိတ္ထဲက ေျပာေနမိတာေတြပါ။တကယ့္အျပင္မွာေတာ့ က်မဘာမွမေျပာႏုိင္ဘူး။
က်မေမွ်ာ္ေနတယ္။သူ႔ကုိ၊သူခုထိေပၚမလားေသးဘူး၊ခဏေနရင္ အေနာက္ရုိးမဆီကုိေန၀င္ျပီး အေမွာင္
ေရာက္လာေတာ့မယ္။ေမာင္ေရ..ငါအဲ့ေလာက္ေမွာင္တဲ့အထိေတာ့ နင့္ကုိေစာင့္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။
နင္ခုလာမွ ငါတုိ႔ေတြ႕ရမယ္။နင္ခုလာမွငါတုိ႔ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ စက္ဘီးတူတူစီးရမွာ၊နင္လာေတာ့ လာမွာပါေနာ္။
ငါနင့္ကုိဆက္ေမွ်ာ္ခ်င္ေနေသးတယ္ေမာင္။
ဒါေပမယ့္ ငါေတြးပူေနမိေသးတယ္။
နင္ေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ေနာက္ျပီး နင္နဲ႔ငါ စက္ဘီးကုိယ္စီနဲ႔ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန
္စီးေနၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ေမွာင္ရီျပိဳးျပၾကေတာ့မွ ငါတုိ႔လမ္းခြဲသြားတဲ့အေၾကာင္း၊သူတုိ႔ေတြ တစ္ျမိဳ႕လံုးတစ္ရြာလံုး
အႏွံ႔ လုိက္ေျပာၾကလိမ့္ဦးမယ္။ငါ့အေမဆီကုိေတာ့အဲ့ဒိစကားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ျပီးမွေရာက္သြား
လိမ့္မယ္။ေမာင္…ငါနင့္ကုိခုခ်ိန္မွာ တကယ္ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္ဟာ။ငါ့မွာ နင့္ကိုေျပာစရာစကားေတြနဲ႔ ရင္တစ္ခုလံုးလဲပြက္ပြက္ညံေနျပီေမာင္ရဲ့။ငါနင့္ကုိေျပာျပခ်င္တယ္။ငါ့အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း၊ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
အေၾကာင္း၊ငါဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းေတြအေၾကာင္းေလ.........။ဒါေပမယ့္ ....................။ငါ့အနာဂတ္ကုိ
ငါမပုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊အရင္တုန္းကငါလွမ္းသမွ်ေျခလွမ္းေတြကုိ ခရီးေရာက္ကုိေရာက္ရမယ္လုိ႔ငါရူးသြပ္ခဲ့တာ
ေတြကတကယ္တမ္းက်ေတာ့ျဖစ္မလာႏုိင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း…..ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊အဲ့ဒိအေၾကာင္းေတြ ငါေျပာျပ
ခ်င္တယ္။အဲ့ဒိအခါက်ရင္ ငါအျမဲဆရာလုပ္တာခံရေနက် နင္က ငါ့ညာဘက္နားရြက္ကုိခပ္နာနာေလးျဖစ္သြား
ေအာင္ဆြဲလုိက္ျပီးမွနင္က သိပ္ေလာဘၾကီးျပီး သိပ္ေလာတာကုိးလုိ႔ ေျပာဦးမယ္ေနာ္။
ေျပာေနက်အဲ့ဒိႏွစ္သိမ့္စကားကုိပဲ နင္ကထပ္ခါတလဲလဲေျပာလြန္းရင္လဲ ငါကမၾကိဳက္ျပန္ဘူး၊ငါကတစ္ခါ
ျပန္လာတုိင္းတစ္ခါ အသစ္အသစ္ေသာမေက်နပ္မႈ၊ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြနဲ႔ တုန္ရီေနသေလာက္ နင္ကေတာ့
တခါလာလဲဒီစကား၊တခါလာလဲ ဒီစကားပဲ နဲ႔ႏွစ္သိမ့္လြန္းေတာ့ငါစိတ္တုိတာေပါ့ေမာင္ရယ္။ငါအျပစ္တင္ရင္
ေတာ့ ငါကနင့္လုိမွစကားမတတ္တာ ငယ္ရယ္လုိ႔..နင္ခပ္ေလးေလးညည္းညဴဦးမယ္........။ဒါေပမယ့္
ငါကအဲ့ဒိမရိုးႏုိင္တဲ့စကားေလးကုိပဲ နားေထာင္ခ်င္လုိ႔ နင့္ကုိေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့ေမာင္။
နင္ျမန္ျမန္လာပါေတာ့ေနာ္။ငါ ဒီမိန္းမၾကီးေတြရဲ့ စကားသံကုိလဲ ထပ္ျပီးမၾကားႏုိင္ေတာ့ဘူးေမာင္။
စိတ္ညစ္လာျပီ။သူတုိ႔ကေတာ့သူတုိ႔ေျပာတာေတြငါမၾကားေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ ေျပာၾကတာေနမွာ။ငါကသူတုိ႔ေလ
ေအာက္ကဆုိေတာ့ ငါအကုန္ၾကားေနရတယ္ေလေမာင္…။ေၾသာ္ေနာက္ျပီးေတာ့ ေမာင္ေရ..ငါနင့္ကိုေမးဦးမယ္။
ငါ့အေမကုိ ငါဘယ္လုိစကားလံုးေတြနဲ႔ ငါ့အေျခအေနကုိနားလည္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိတာနင့္စိတ္ကူး
အၾကံဥာဏ္ေလးတစ္ခုေလာက္ငါသိခ်င္တယ္ေမာင္။
ေဟာ ေတြးရင္းကပဲ ေမာင္လာေနျပီ။အင္း..ခုမွ ေမာၾကီးပန္းၾကီးနဲ႔…စက္ဘီးကုိနင္းခ်လာလုိက္တာ၊
ငါ့အနားေရာက္လာေတာ့မွ
"ေဟ့ ငါေနာက္က်ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဘာလုိ႔အေစာၾကီးလာေစာင့္ေနရတာလဲ..၊
တစ္ေယာက္ထဲရယ္..ေစာေစာလာမယ္ဆုိလဲအိမ္ကုိ၀င္ေခၚလုိက္တာမဟုတ္ဘူး"တဲ့၊
" ေအာ္ေမာင္ရယ္ နင္က နင့္စီးပြားေရးနဲ႔ေလ။ငါလာေခၚလုိက္လုိ႔မွ နင့္ေဖာက္သည္ေတြလြတ္ကုန္ရင္ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ"ဆုိေတာ့ "အံမယ္ ..မယ္မင္းၾကီးမ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရန္ကုန္က ေလသံေတြ ရန္ကုန္မွာပဲ
ထားခဲ့ပါဗ်ာ၊က်ဳပ္တုိ႔ဆီေတာ့ သယ္မလာပါန႔ဲ" တဲ့။"က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ အခ်ိန္ကေဖာေဖာသီသီပါပဲ" တဲ့။
အဲ့ဒိေမာင္ကေလ..က်မကုိခနဲ႔ဖုိ႔ စကားကုိဆုိ သိပ္ျပီးနားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျပာတတ္ေတာ့တာ။
အေျပာခံရေပမယ့္ နားခံသာေအာင္လဲ သူပဲေျပာတတ္ပ့ါကြယ္။" ေအးပါ ေမာင္ရယ္…ငါတစ္ေယာက္ထဲ
ထုိင္ေနခ်င္တာေၾကာင့္လဲပါပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ငါ၀င္မေခၚခဲ့ေတာ့တာ " ဆုိေတာ့မွ သူျပံဳးလာတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ စက္ဘီးေပၚကခုမွဆင္းဖုိ႔သတိရသလုိနဲ႔ ျပာျပာသလဲဆင္းပီး စက္ဘီးကုိဒီအတုိင္း
ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးေဘးမွာ မွီရပ္ထားလုိက္တယ္။"ေမာင္" ….က်မတခ်က္ေခၚလုိက္တယ္။
"ေျပာ…ဘာေတြျဖစ္လာခဲ့ျပန္ျပီလဲ " တဲ့…။"ငယ့္မ်က္လံုးေတြက ပုိျပီးေၾကာင္စီစီျဖစ္လာတယ္ေနာ္..တဲ့။
ဘာလဲ ညတုန္းကျပန္လာခါနီးကုိ အေတြးနယ္ခ်ဲဲ႕ျပီးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ခဲ့ရဘူးလားတဲ့။ေျပာေတာ့ ေမာင္ရယ္၊
နင္က ငါ့အေၾကာင္းအကုန္သိျပီးသားပဲ။နင္ေျပာျပီးရင္ေတာ့ ငါေျပာခ်င္တာေလးေတြေျပာပါရေစေနာ္။
ျငိမ္သက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာျပီးေတာ့ က်မစိတ္ကူးထားတဲ့၊က်မရဲ့အေမာေတြကုိဖြင့္ခ်လုိက္ျပီးျပီ။က်မမွာ ေျပာစရာစကားေတြကုန္သြားခဲ့ျပီ။ေမာင္က သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခုကုိ က်မမသိေအာင္တုိးတုိးေလး
မႈတ္ထုတ္လုိက္တာကုိ က်မၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလုိက္မိတယ္။
နင္အဲ့လုိသက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်လုိက္တာရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြရွိေနမလဲ။ေတာ္ျပီ ငါဆက္မစဥ္းစား
ခ်င္ေတာ့ဘူး။ခြင့္လႊတ္ပါ...ေမာင္..။ငါကနင့္အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားေပးႏုိင္ခဲ့ေသးဘူးေနာ္။
အဲ့ဒါကုိနားလည္ေပးတဲ့အတြက္လဲငါေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္၊နင္ကေလ ဘယ္တုန္းကမွ နင့္အတြက္ဆုိတာမ်ိဳး
ငါ့ဆီမွာမေတာင္းဆုိခဲ့ဘူးေနာ္။နင္က နင့္ဘ၀နဲ႔နင္ အဆင္ေျပေအာင္ေနတယ္တယ္။နင္လုပ္ႏိုင္သေလာက္
္လုပ္တယ္။နင္ငါ့ကုိ ခဏခဏေျပာသလုိပဲ၊ငါ့လုိမ်ိဳးလဲနင္ကေလာဘမၾကီးဘူး၊အိပ္မက္အၾကီးၾကီးေတြလဲ
မမက္ဘူး။ဒီျမိဳ႕ေလးမွာနင္ေနခဲ့တယ္။နင္က ဘယ္ရာဇ၀င္မွာမွ၀င္မပါခ်င္ဘူး။
နင္က ငါ့ကုိေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ငါက နင့္ဆီျပန္လာမယ္ေျပာျပီး နင့္နဲ႔ေ၀းရာကုိ သြားမွန္းမသိ၊သြားမွန္းမသိသြားေနခဲ့မိတယ္...။ဒါေပမယ့္နင္ကေတာ့ငါ့ကုိ ခုခ်ိန္ထိေဖးမတုန္း၊ခုခ်ိန္ထိ
အၾကံေကာင္းေတြေပးတုန္း...။ခုခ်ိန္ထိနင့္ရင္ခြင္က ငါ့ကုိေႏြးေထြးေစတုန္းပဲ....။
နင့္ကုိေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာဖုိ႔ ငါ့ပါးစပ္ေတြက ေစးကပ္ေနၾကတယ္။နင္ကလဲၾကိဳက္မွာ
မဟုတ္ဘူးေလ။ေသခ်ာတဲ့စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ငါနင့္ကုိေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။အဲ့ဒါက ငါနင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ
ခြဲမသြားဘူးဆုိတာပဲ။ခုခြဲေနရတာကလဲ အခိုက္အတန္႔ေလးပဲလုိ႔ ငါေျပာခ်င္ေသးတယ္။ဒါေပမယ့္
အဲ့ဒိအခုိက္အတန္႔ေလးေတြက ဘယ္ေလာက္ထိၾကာသြားမလဲဆုိတာေတာ့ ငါလဲမသိေသးဘူး။သိလဲမသိခ်င္ဘူး
ေမာင္ရယ္။နင္လဲ မသိခ်င္ပါနဲ႔….။
**********************************
ကဲေမာင္ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္…မုိးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္၊အေမစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ ဆုိေတာ့ နင္ကခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးျပံဳးတယ္။
နင့္အျပံဳးကုိ ငါမုိ႔လုိ႔ ဖမ္းမိလုိက္တာ၊တျခားသူတစ္ေယာက္ဆုိသိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ဟင့္အင္းနင္အဲ့လုိမျပံဳးပါနဲ႔
ေမာင္ရယ္..ေနာ္..။ငါေတာင္းပန္တယ္ေလေနာ္..လုိ႔က်မစိတ္ထဲကေျပာလုိက္မိတယ္။ေမာင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ
စက္ဘီးနားကုိသြားရပ္လုိက္ျပီး " ျပန္မယ္ေလ..လာ ငါလုိက္ပို႔မယ္ "တဲ့…။
"ေမာင္..တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္ေတာ့ ခုနင္လုိက္ပုိ႔မယ္အိမ္ကုိ နင့္ကုိအပါ ငါေခၚသြားမယ္သိလား၊အဲ့အခါက်မွ နင္ရွက္မေနရဘူးေနာ္…."လုိ႔က်မစိတ္ထဲကပဲေျပာလုိက္မိတယ္။
*******************************
သူက က်မနဖူးျပင္ကုိ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလးထိကပ္လုိက္တယ္..။ေနာက္ျပီးေတာ့မွ ေလသံသဲ့သဲ့နဲ႔...........
စိတ္ခ်ပါငယ္…ငါ...အဲ့ဒိရက္ကုိ ေစာင့္ေနခဲ့တာ..၇ႏွစ္ေက်ာ္သြားခဲ့ျပီေလ…ဘာလုိ႔ဆက္မေစာင့္ႏိုင္ရမွာလဲတဲ့…။
*****************************
ဆံုးခမ္းတုိင္ေအာင္ ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။က်မေမွ်ာ္ေနတာက ေ၀ဖန္အၾကံေပးတဲ့စကားသံမ်ားပါ။
အားမနာ၊ပါးမနာေ၀ဖန္ခဲ့ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။
Monday, January 05, 2009
စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ကုိယ္နဲ႔စိတ္နဲ႔....ေမာ....ဒယ္....
စိတ္ကူးစီစဥ္ထားတာက ေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္တင္မလုိ႔။ဒါမဲ့ေမ့တတ္တဲ့ဒီအက်င့္က ျခစ္ထားတဲ့စာရြက္ေလးကုိမွေမ့ျဖစ္ေအာင္ ေမ့ရေသးတယ္။
ဒီေတာ့ အတင္းဆုိလဲဟုတ္၊အဖ်င္းဆုိလဲဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးတစ္ခုပဲေျပာခဲ့ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္.။။(ၾကားျဖတ္ေပါ့..ညေနမွတခါအားရင္ ရင္ဖ်က္ျပီး ေရးထားတဲ့ကဗ်ာတင္ေတာ့မယ္..ကုိင္း)
ဒီလုိပါ..။ျမန္မာျပည္က လူငယ္အမ်ိဳးသား(တခ်ိဳ႔)ေတြက (တခ်ိဳ႕ ဆုိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားေသာအေရအတြက္ျဖစ္ပါသည္။)
အမ်ိဳးသမီးထုတစ္ခုလံုးကုိ ကေလာ္ဆဲခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတာ ၾကာၾကာခဲ့ျပီထင္ပါ့။
ဘာေၾကာင့္ဆုိ ဟုိတစ္ေလာက ကေလးကစားစရာအရုပ္နာမည္နဲ႔ HiP H0P သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ Black ေခၚမလား သီခ်င္း ၃၊၄ ပုဒ္ထြက္လာပါတယ္။အားေပးလုိက္ၾကတာ...ေသာက္ေသာက္ကုိလဲပဲ..။အားရစရာၾကီးေပါ့။ဒါမဲ့ က်မၾကားရတဲ့ တစ္တြန္းတစ္စကတင္ကုိပဲ နားေတြ၊ပါးေတြပူထူသြားေအာင္ျဖစ္ရတဲ့အထိ ရွက္စရာအင္မတန္ေကာင္းတဲ့ စကားလံုးမ်ားနဲ႔ စီထားတဲ့ Hip Hop သီခ်င္းပါ။(ဟစ္ေဟာ့ပ္တဲ့၊သူတုိ႔က အဲ့လုိေျပာေတာ့လဲ ကုိယ္လဲအဲ့လုိပဲ ေျပာရတာေပါ့ :P )
သူက ကုိယ္ပုိင္ Single ေခြတစ္ေခြမွ မထြက္ရေသးဘူးလုိ႔လဲ သတင္းၾကားပါတယ္။ဒါမဲ့ သူငယ္က ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ (ေပါက္)ႏွင့္ေနပါျပီ။
ထြက္လာတဲ့သီခ်င္းေတြက အေမနဲ႔သား၊ေမာင္နဲ႔ ႏွမ၊အေဖနဲ႔ သမီး တူတူနားေထာင္ဖုိ႔အသာထား၊ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ၾကားလုိ႔မွ မသင့္ေတာ္တဲ့၊ခ်က္ခ်င္းထြက္ေ၀းရာကုိ ထြက္ေျပးရေလာက္တဲ့ထိ ညစ္ညမ္းေသာ၊ေသးသိမ္ေသာ စကားလုံးမ်ား၊အသံုးအႏႈန္းမ်ားနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ထြက္လာတာပါ။ညစ္ပတ္တဲ့ သူ႔စကားလုံးေတြကုိေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ညႊန္းဖုိ႔ က်မမွာစကားလုံးမရွိပါ။
သုိ႔ေသာ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မိန္းကေလးထုကုိ ဆဲထားတာနဲ႔ ဘာမွမထူးပါဘူး။သူတုိ႔အရပ္နဲ႔ သူတုိ႔ဇတ္နဲ႔ဆုိေပမင့္ နားေထာင္သူေတြသည္ ျပည္သူလုထုပါ။လူ႔အလႊာေပါင္းစံုကပါ။သုိ႔ကလုိ လူအလႊာေပါင္းစံုက လူေတြလုိက္ဆုိေတာ့ ဘာျဖစ္လာသလဲ။လူ႔အလႊာေပါင္းစံုရဲ့ပါးစပ္ထဲ အဲ့သီခ်င္းေတြ၊အဲ့ဒိစကားလံုးေတြေရာက္လာပါတယ္။အဆုိးဆံုးကေတာ့ အမွား၊အမွန္ ေသခ်ာမဆန္းစစ္ႏုိင္ေသးတဲ့ အသက္4ႏွစ္၊5 ႏွစ္အရြယ္ စကားေျပာတတ္စကေလးအရြယ္ထိ အဲ့စကားလံုးေတြေရာက္ကုန္ပါတယ္။ယုိသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ပါ။ၾကားရတဲ့ သူက ဟဲ့နင့္ပါးစပ္ခုပိတ္လုိက္စမ္း၊ေနာက္တစ္ခါနင္အဲ့ဒါမ်ိဳး ဆုိရဲဆုိၾကည့္ ငါနဲ႔ေတြ႕မယ္ လုိ႔အထိ တားဆီးပိတ္ပင္မိတယ္၊(တားျမစ္ပိတ္ပင္ဆုိတာကုိ ေလသံေလးေတာင္ က်မမၾကားခ်င္ေပမယ့္)
ဒါေပမယ့္ က်မအိမ္ေကာင္ေလးက ေနာက္ထပ္ထပ္ဆုိပါတယ္။သူလဲ ရြတ္စရွိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းရပ္မရဘူးထင္ရဲ့။ဒီတစ္ခါေတာ့ မနာနာေအာင္ အရင့္သီးဆံုးစကားလံုးေရြးျပီး ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ဟဲ့ နင့္မလဲ အစ္မေတြ၊ႏွမေတြရွိတယ္မလား၊ဘာလုိ႔ အဲ့ဒါၾကီးကုိနင္ရြတ္ေနတာလဲ။နင္မရွက္တတ္ဘူးလား...ဟင္..ဆုိေတာ့၊အာာာာာာာာ..မၾကီးဖုိးဒီကလဲ မရြတ္ေတာ့ဘူးဆုိျပီး ေအာင့္သက္သက္မ်က္နွာနဲ႔...။
တကယ္ကုိပဲ စကားေျပာတတ္စအရြယ္၊သီခ်င္းေတြကုိလုိက္ရြတ္တတ္တဲ့အရြယ္ကေလးေတြကစျပီး အသက္ 15 ႏွစ္ေလာက္၊သုိ႔မဟုတ္ အခ်ိဳ႕ေသာအသက္ ၁၈ႏွစ္ေအာက္လူငယ္ေတြကသူတုိ႔ေတြရဲ့ပရိတ္သတ္ေတြပါ။ေရေရလည္လည္အားေပးတာပါ။
က်မတုိ႔ သီခ်င္းကုိရူးသြပ္ခံုမင္တာထက္ အမ်ားၾကီးရင့္တဲ့ ရူးသြပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ သူတုိ႔က Hip Hop ကုိရင္ခုန္ၾကတဲ့လူငယ္ေတြပါ။
အဲ့ဒိ ပရိတ္သတ္ထုေရွ႔မွာ Represent လုပ္ျပီးရပ္ေနတဲ့ အႏုပညာရွင္နာမည္ခံထားသူတစ္ေယာက္ဟာ ဖရုႆ၀ါစာကုိ ပါးစပ္ကတရပ္စပ္ထြက္လာတာဟာ က်မအတြက္မယံုၾကည္ႏုိင္ေသာ အမွန္တရားေတြပါပဲ။ဒိထက္ပုိမွန္ျပီး ပုိေၾကာက္စရာေကာင္းတာက လူငယ္ထုတစ္ရပ္လံုးက သူ႔သီခ်င္းေတြကုိအားရပါးရ လုိက္ဆုိ၊လုိက္ရြတ္ေနၾကတာပါပဲ။ေရွ႕ကေခါင္းေဆာင္ျပီး ဆဲမယ့္သူ၊မရွိေသးေတာ့ ဆဲမယ့္သူလဲ ထြက္လာေရာ အားကုိးတၾကီးနဲ႔ ဦးညႊတ္ျပီး လုိက္ဆဲၾကေတာ့ပါပဲ။
သူကေတာ့ သီခ်င္းလုပ္ဆုိတာပါ။လူထုၾကားထဲေရာက္လာေတာ့ ဒါဟာ ဆဲဆုိေနတာနဲ႔ တူတူပါပဲ။
ဆရာသုေမာင္ေရးတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဆရာ့အေမ အေမညိဳက သူ႔သားကုိ ေ_ာက္ေျပာလုိ႔ ဟဲ့ သားရယ္နင့္မလဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ပစၥည္းကုိမ်ား ကုိယ့္ပါးစပ္ထဲထည့္ေျပာရတယ္လုိ႔ဟယ္....တဲ့။အဲ့ဒိကထဲက က်ေနာ္လဲေျပာခါနီးတုိင္းတစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနေတာ့တာပဲတဲ့...။(ဖတ္ဖူးတာပါ။စာလံုးက် မွားေကာင္းမွားႏုိင္ေပမယ့္ သေဘာတရားကေတာ့ မလြဲေလာက္ဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။)
ဆုိေတာ့ ဒီသီခ်င္းသာအေမညိဳရွိေသးလုိ႔ ၾကားခဲ့ရင္ ဘာေလာက္ေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲလိမ့္မလဲမသိပါ။အေမညိဳမွ မဟုတ္ပါ။အေမတုိင္း ၾကားလုိက္ရရင္ ၾကက္သီးတျဖန္ျဖန္းထေလာက္တဲ့အထိ စကားလံုးေတြပါ။
ကုိယ့္ဖန္တီးမႈသည္ အဆိပ္ျဖစ္ေနတာလား၊အားျဖစ္ေစတာလား ဆုိတာေလာက္ေတာ့ သတိခ်ပ္သင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(မွတ္ခ်က္၊ေ၀ဖန္ေရးသည္ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ၊မၾကိဳက္တာကုိေျပာျခင္းမဟုတ္လုိ႔ ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ဒီစာသည္ က်မၾကိဳက္ျခင္း၊မၾကိဳက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ မပတ္သက္၊မႏွီးႏႊယ္ပါ။ရင္ေမာ၊ရင္နာလြန္းသျဖင့္ ရင္ဖြင့္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ေနာက္ျပီးသည္းခံဖတ္ေပးၾကတဲ့ ဘေလာဂ့္ရပ္မွ အစ္ကုိ၊အစ္မေမာင္ႏွမမ်ားကုိ ေက်းဇူးလဲတင္ေတာင္းလဲပန္ပါသည္။ဘာေၾကာင့္ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းေျပးတဲ့သူေတြကုိဆူေနတဲ့ ဆရာရဲ့စကားသံကုိ ေက်ာင္းလဲတက္ရဲ့နဲ႔ ၾကိတ္မွိတ္သည္းခံျပီးနားေထာင္ေနရသလုိ ျဖစ္ေနျပီလုိ႔ ေရးျပီးမွေတြးမိလုိ႔ပါ)
ဒီေတာ့ အတင္းဆုိလဲဟုတ္၊အဖ်င္းဆုိလဲဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးတစ္ခုပဲေျပာခဲ့ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္.။။(ၾကားျဖတ္ေပါ့..ညေနမွတခါအားရင္ ရင္ဖ်က္ျပီး ေရးထားတဲ့ကဗ်ာတင္ေတာ့မယ္..ကုိင္း)
ဒီလုိပါ..။ျမန္မာျပည္က လူငယ္အမ်ိဳးသား(တခ်ိဳ႔)ေတြက (တခ်ိဳ႕ ဆုိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားေသာအေရအတြက္ျဖစ္ပါသည္။)
အမ်ိဳးသမီးထုတစ္ခုလံုးကုိ ကေလာ္ဆဲခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတာ ၾကာၾကာခဲ့ျပီထင္ပါ့။
ဘာေၾကာင့္ဆုိ ဟုိတစ္ေလာက ကေလးကစားစရာအရုပ္နာမည္နဲ႔ HiP H0P သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ Black ေခၚမလား သီခ်င္း ၃၊၄ ပုဒ္ထြက္လာပါတယ္။အားေပးလုိက္ၾကတာ...ေသာက္ေသာက္ကုိလဲပဲ..။အားရစရာၾကီးေပါ့။ဒါမဲ့ က်မၾကားရတဲ့ တစ္တြန္းတစ္စကတင္ကုိပဲ နားေတြ၊ပါးေတြပူထူသြားေအာင္ျဖစ္ရတဲ့အထိ ရွက္စရာအင္မတန္ေကာင္းတဲ့ စကားလံုးမ်ားနဲ႔ စီထားတဲ့ Hip Hop သီခ်င္းပါ။(ဟစ္ေဟာ့ပ္တဲ့၊သူတုိ႔က အဲ့လုိေျပာေတာ့လဲ ကုိယ္လဲအဲ့လုိပဲ ေျပာရတာေပါ့ :P )
သူက ကုိယ္ပုိင္ Single ေခြတစ္ေခြမွ မထြက္ရေသးဘူးလုိ႔လဲ သတင္းၾကားပါတယ္။ဒါမဲ့ သူငယ္က ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ (ေပါက္)ႏွင့္ေနပါျပီ။
ထြက္လာတဲ့သီခ်င္းေတြက အေမနဲ႔သား၊ေမာင္နဲ႔ ႏွမ၊အေဖနဲ႔ သမီး တူတူနားေထာင္ဖုိ႔အသာထား၊ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ၾကားလုိ႔မွ မသင့္ေတာ္တဲ့၊ခ်က္ခ်င္းထြက္ေ၀းရာကုိ ထြက္ေျပးရေလာက္တဲ့ထိ ညစ္ညမ္းေသာ၊ေသးသိမ္ေသာ စကားလုံးမ်ား၊အသံုးအႏႈန္းမ်ားနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ထြက္လာတာပါ။ညစ္ပတ္တဲ့ သူ႔စကားလုံးေတြကုိေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ညႊန္းဖုိ႔ က်မမွာစကားလုံးမရွိပါ။
သုိ႔ေသာ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မိန္းကေလးထုကုိ ဆဲထားတာနဲ႔ ဘာမွမထူးပါဘူး။သူတုိ႔အရပ္နဲ႔ သူတုိ႔ဇတ္နဲ႔ဆုိေပမင့္ နားေထာင္သူေတြသည္ ျပည္သူလုထုပါ။လူ႔အလႊာေပါင္းစံုကပါ။သုိ႔ကလုိ လူအလႊာေပါင္းစံုက လူေတြလုိက္ဆုိေတာ့ ဘာျဖစ္လာသလဲ။လူ႔အလႊာေပါင္းစံုရဲ့ပါးစပ္ထဲ အဲ့သီခ်င္းေတြ၊အဲ့ဒိစကားလံုးေတြေရာက္လာပါတယ္။အဆုိးဆံုးကေတာ့ အမွား၊အမွန္ ေသခ်ာမဆန္းစစ္ႏုိင္ေသးတဲ့ အသက္4ႏွစ္၊5 ႏွစ္အရြယ္ စကားေျပာတတ္စကေလးအရြယ္ထိ အဲ့စကားလံုးေတြေရာက္ကုန္ပါတယ္။ယုိသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ပါ။ၾကားရတဲ့ သူက ဟဲ့နင့္ပါးစပ္ခုပိတ္လုိက္စမ္း၊ေနာက္တစ္ခါနင္အဲ့ဒါမ်ိဳး ဆုိရဲဆုိၾကည့္ ငါနဲ႔ေတြ႕မယ္ လုိ႔အထိ တားဆီးပိတ္ပင္မိတယ္၊(တားျမစ္ပိတ္ပင္ဆုိတာကုိ ေလသံေလးေတာင္ က်မမၾကားခ်င္ေပမယ့္)
ဒါေပမယ့္ က်မအိမ္ေကာင္ေလးက ေနာက္ထပ္ထပ္ဆုိပါတယ္။သူလဲ ရြတ္စရွိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းရပ္မရဘူးထင္ရဲ့။ဒီတစ္ခါေတာ့ မနာနာေအာင္ အရင့္သီးဆံုးစကားလံုးေရြးျပီး ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ဟဲ့ နင့္မလဲ အစ္မေတြ၊ႏွမေတြရွိတယ္မလား၊ဘာလုိ႔ အဲ့ဒါၾကီးကုိနင္ရြတ္ေနတာလဲ။နင္မရွက္တတ္ဘူးလား...ဟင္..ဆုိေတာ့၊အာာာာာာာာ..မၾကီးဖုိးဒီကလဲ မရြတ္ေတာ့ဘူးဆုိျပီး ေအာင့္သက္သက္မ်က္နွာနဲ႔...။
တကယ္ကုိပဲ စကားေျပာတတ္စအရြယ္၊သီခ်င္းေတြကုိလုိက္ရြတ္တတ္တဲ့အရြယ္ကေလးေတြကစျပီး အသက္ 15 ႏွစ္ေလာက္၊သုိ႔မဟုတ္ အခ်ိဳ႕ေသာအသက္ ၁၈ႏွစ္ေအာက္လူငယ္ေတြကသူတုိ႔ေတြရဲ့ပရိတ္သတ္ေတြပါ။ေရေရလည္လည္အားေပးတာပါ။
က်မတုိ႔ သီခ်င္းကုိရူးသြပ္ခံုမင္တာထက္ အမ်ားၾကီးရင့္တဲ့ ရူးသြပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ သူတုိ႔က Hip Hop ကုိရင္ခုန္ၾကတဲ့လူငယ္ေတြပါ။
အဲ့ဒိ ပရိတ္သတ္ထုေရွ႔မွာ Represent လုပ္ျပီးရပ္ေနတဲ့ အႏုပညာရွင္နာမည္ခံထားသူတစ္ေယာက္ဟာ ဖရုႆ၀ါစာကုိ ပါးစပ္ကတရပ္စပ္ထြက္လာတာဟာ က်မအတြက္မယံုၾကည္ႏုိင္ေသာ အမွန္တရားေတြပါပဲ။ဒိထက္ပုိမွန္ျပီး ပုိေၾကာက္စရာေကာင္းတာက လူငယ္ထုတစ္ရပ္လံုးက သူ႔သီခ်င္းေတြကုိအားရပါးရ လုိက္ဆုိ၊လုိက္ရြတ္ေနၾကတာပါပဲ။ေရွ႕ကေခါင္းေဆာင္ျပီး ဆဲမယ့္သူ၊မရွိေသးေတာ့ ဆဲမယ့္သူလဲ ထြက္လာေရာ အားကုိးတၾကီးနဲ႔ ဦးညႊတ္ျပီး လုိက္ဆဲၾကေတာ့ပါပဲ။
သူကေတာ့ သီခ်င္းလုပ္ဆုိတာပါ။လူထုၾကားထဲေရာက္လာေတာ့ ဒါဟာ ဆဲဆုိေနတာနဲ႔ တူတူပါပဲ။
ဆရာသုေမာင္ေရးတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဆရာ့အေမ အေမညိဳက သူ႔သားကုိ ေ_ာက္ေျပာလုိ႔ ဟဲ့ သားရယ္နင့္မလဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ပစၥည္းကုိမ်ား ကုိယ့္ပါးစပ္ထဲထည့္ေျပာရတယ္လုိ႔ဟယ္....တဲ့။အဲ့ဒိကထဲက က်ေနာ္လဲေျပာခါနီးတုိင္းတစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနေတာ့တာပဲတဲ့...။(ဖတ္ဖူးတာပါ။စာလံုးက် မွားေကာင္းမွားႏုိင္ေပမယ့္ သေဘာတရားကေတာ့ မလြဲေလာက္ဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။)
ဆုိေတာ့ ဒီသီခ်င္းသာအေမညိဳရွိေသးလုိ႔ ၾကားခဲ့ရင္ ဘာေလာက္ေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲလိမ့္မလဲမသိပါ။အေမညိဳမွ မဟုတ္ပါ။အေမတုိင္း ၾကားလုိက္ရရင္ ၾကက္သီးတျဖန္ျဖန္းထေလာက္တဲ့အထိ စကားလံုးေတြပါ။
ကုိယ့္ဖန္တီးမႈသည္ အဆိပ္ျဖစ္ေနတာလား၊အားျဖစ္ေစတာလား ဆုိတာေလာက္ေတာ့ သတိခ်ပ္သင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(မွတ္ခ်က္၊ေ၀ဖန္ေရးသည္ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ၊မၾကိဳက္တာကုိေျပာျခင္းမဟုတ္လုိ႔ ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ဒီစာသည္ က်မၾကိဳက္ျခင္း၊မၾကိဳက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ မပတ္သက္၊မႏွီးႏႊယ္ပါ။ရင္ေမာ၊ရင္နာလြန္းသျဖင့္ ရင္ဖြင့္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ေနာက္ျပီးသည္းခံဖတ္ေပးၾကတဲ့ ဘေလာဂ့္ရပ္မွ အစ္ကုိ၊အစ္မေမာင္ႏွမမ်ားကုိ ေက်းဇူးလဲတင္ေတာင္းလဲပန္ပါသည္။ဘာေၾကာင့္ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းေျပးတဲ့သူေတြကုိဆူေနတဲ့ ဆရာရဲ့စကားသံကုိ ေက်ာင္းလဲတက္ရဲ့နဲ႔ ၾကိတ္မွိတ္သည္းခံျပီးနားေထာင္ေနရသလုိ ျဖစ္ေနျပီလုိ႔ ေရးျပီးမွေတြးမိလုိ႔ပါ)
Saturday, January 03, 2009
2008 ရဲ့ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔ေတြတုန္းက...
ည 8 နာရီေလာက္ထိ ထံုးစံအတုိင္း အင္တာနက္ကေဖးမွာထုိင္ျပီး ဘေလာဂ့္ေတြကုိ ဒေရာေသာပါးလုိက္လည္ရပါတယ္။အခ်ိဳ႔ပုိစ့္ေတြကိုအိမ္က်မွျပန္ဖတ္ဖုိ႔ ေကာ္ပီကူးတန္တာ ကူးရပါတယ္.။
ရာသီဥတုက ပူပါတယ္..။ဒါေၾကာင့္အေအးတစ္ခြက္ေသာက္ျပီး အေဒၚဆုိင္မွာ ၀ုိင္းကူထုိင္ရတာက ည 11 နာရီခြဲေလာက္ထိပါ..။
အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ 12 နာရီထုိးဖုိ႔က မိနစ္ 20 ေလာက္ပဲလုိပါေတာ့တယ္...။အေအးတစ္ခြက္ထပ္ေသာက္ပါတယ္..။
အမွန္ေတာ့ အခါးရည္တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ျပီး သူမ်ားတစ္ကာေတြကုိ ေလာကၾကီးကုိေခတၱၱခဏ ေမ့ထားခ်င္တာေပါ့..။မေက်နပ္တဲ့လူတစ္ခ်ိဳ့ကုိ ေအာ္အက္ျပီး ဆဲပစ္လုိက္ခ်င္တာေပါ့။
(ဒါမဲ့ ေမာင္မ်ိဳးျပန္လာေတာ့မွပဲ တစ္ခြက္တစ္ဖလား သြားေမာ့ေတာ့မယ္ေလ...ေမာင္ေလးရွင္းသန္႔လဲ လုိက္ခ်င္ရင္ခုထဲက ဆက္သြယ္ထားေပါ့..)ဟဲဟဲ အလကားေနာက္တာပါ..။
ဆုိင္ကေန အိမ္ကုိအျပန္ တစ္လမ္းလံုးလဲ မူးျပီးေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လူေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္လမ္းကုိ မနည္းေရွာင္ျပီးေလွ်ာက္ေနရပါတယ္..။စိတ္ထဲေတြးမိေသးတယ္..။အိမ္ေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ "ႏွစ္သစ္ကုိအရက္ေသာက္ျပီးၾကိဳဆုိၾကျခင္း၊"သုိ႔မဟုတ္ "အရက္ေသာက္မိန္႔ရေသာည" ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပုိစ့္တစ္ခုတင္ဦးမယ္လုိ႔ ေတြးထားလုိက္တယ္..။ဒါမဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ..။
ဟုတ္ပါ့..က်မတုိ႔ အမိဗမာျပည္မလဲ သၾကၤန္ရယ္၊အဂၤလိပ္ႏွစ္ကူးရယ္ဆုိ အရက္ေသာက္ခြင့္ပါမစ္ရတဲ့ ရက္ေတြပါ..။
ေသာက္ခ်င္တုိင္းေသာက္ခြင့္ရွိတယ္ထင္ပါ့။ေသာက္ခ်င္းတုိင္းေသာက္၊ေအာ္ခ်င္တုိင္းေအာ္.....။ဆဲခ်င္တုိင္းဆဲ။ျဖစ္တယ္..။
နည္းနည္းၾကမ္းလာရင္ေတာ့ လည္ကုတ္ေလးရဖုိ႔သာျပင္ေပါ့..။ဒါပဲ။ဒါပဲ။
ကဲထားပါေတာ့...။လုိရင္းက မေရာက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္..။
အိမ္ေပၚေရာက္ျပီး ခဏေနေတာ့ က်မတူမ သံုးႏွစ္သမီးအလည္မေလးက "အန္တီဖုိးဒီေရ..မီးတုိ႔ ဟက္ပီးနယူးယား လုပ္မယ္" ေလလုိ႔ညွိတယ္..။သူက အဂၤလိပ္လုိကုိ သိပ္ပီေအာင္ေျပာခ်င္တာ..။Pressure ကုိ ပ်က္ရွာတဲ့။သိပ္ပီလြန္းခ်င္ျပီးေတာ့ လွ်ာကအမွန္မရေသးဘူးျဖစ္ေနတာထင္ပါ့။ခုလဲ Year ကုိ ရီးယား လုိ႔မထြက္ခ်င္ဘူး။ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႔ ယား လုိ႔ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ေနာက္ျပီး ဒီကေလးက ညဆုိ 12 နာရီ၊တစ္ခ်က္ထုိးလဲ ဘယ္ေတာ့မွအိပ္တာမဟုတ္။မနက္က်မွသာ ေက်ာင္းပုိ႔ဖုိ ႏိႈးမရတတ္တာ..။က်မလဲ ေအးပါ သမီးရယ္..။လုပ္ၾကတာေပါ့။သူေျပာလုိက္ေတာ့လဲ ေသခ်ာေလး လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ဒါနဲ႔ မီးရွဴးေလးေဖါက္ျပမယ္ဆုိျပီး သီတင္းကၽႊတ္တုန္းက မေဖာက္ျဖစ္ပဲက်န္ေနတဲ့ မီးရွဴး 2ေခ်ာင္းကုိ ၾကိဳးစားပီးမီညွိတယ္။အေရးထဲ ၾကာေနျပီမုိ႔မီးရွဴးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မီးမေပါက္၊လႈပ္လႈပ္ေပးေနရေသးတယ္....။
သူမ်ားေတြက Count Down လုပ္ေနျပီ။ဒီကမီးရွဴးကမထြက္ေသးဘူးေလ..။ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ်ားေတြက 6,5 ေရာက္ေနကာမွ သမီးေအာ္၊ေအာ္ဆုိျပီး 4,3,2 Happy New Year ရွဴးရွဴးဒုိင္း...ေဖါင္း...ဆုိျပီးကိစၥျပီးလုိက္ေၾကာင္းပါပဲ..။
ေမာင္ေလးရွင္းသန္႔ေရ..အစ္မရဲ့ 2008 ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔ေတြကေတာ့ ေရးခဲ့သလုိပဲ ကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္..။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆုိတာလဲ သိပ္ျပီးထူးျခားလွတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုေတာ့မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။အဲ့ဒိညတုန္းက ေပ်ာ္ေနတဲ့သူေတြကုိေတာ့ အားက်တယ္...။ငါ့ေမာင္လုိပဲ 2008 ကိုျပန္လည္သံုးသပ္ျပီး 2009 ကုိရင္ဆုိင္ဖုိ႔အသင့္ျပင္တဲ့အေၾကာင္းေတာ့ အလ်င္းသင့္ရင္ေရးပါဦးမယ္..။
အားလံုးခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
ရာသီဥတုက ပူပါတယ္..။ဒါေၾကာင့္အေအးတစ္ခြက္ေသာက္ျပီး အေဒၚဆုိင္မွာ ၀ုိင္းကူထုိင္ရတာက ည 11 နာရီခြဲေလာက္ထိပါ..။
အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ 12 နာရီထုိးဖုိ႔က မိနစ္ 20 ေလာက္ပဲလုိပါေတာ့တယ္...။အေအးတစ္ခြက္ထပ္ေသာက္ပါတယ္..။
အမွန္ေတာ့ အခါးရည္တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ျပီး သူမ်ားတစ္ကာေတြကုိ ေလာကၾကီးကုိေခတၱၱခဏ ေမ့ထားခ်င္တာေပါ့..။မေက်နပ္တဲ့လူတစ္ခ်ိဳ့ကုိ ေအာ္အက္ျပီး ဆဲပစ္လုိက္ခ်င္တာေပါ့။
(ဒါမဲ့ ေမာင္မ်ိဳးျပန္လာေတာ့မွပဲ တစ္ခြက္တစ္ဖလား သြားေမာ့ေတာ့မယ္ေလ...ေမာင္ေလးရွင္းသန္႔လဲ လုိက္ခ်င္ရင္ခုထဲက ဆက္သြယ္ထားေပါ့..)ဟဲဟဲ အလကားေနာက္တာပါ..။
ဆုိင္ကေန အိမ္ကုိအျပန္ တစ္လမ္းလံုးလဲ မူးျပီးေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လူေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္လမ္းကုိ မနည္းေရွာင္ျပီးေလွ်ာက္ေနရပါတယ္..။စိတ္ထဲေတြးမိေသးတယ္..။အိမ္ေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ "ႏွစ္သစ္ကုိအရက္ေသာက္ျပီးၾကိဳဆုိၾကျခင္း၊"သုိ႔မဟုတ္ "အရက္ေသာက္မိန္႔ရေသာည" ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပုိစ့္တစ္ခုတင္ဦးမယ္လုိ႔ ေတြးထားလုိက္တယ္..။ဒါမဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ..။
ဟုတ္ပါ့..က်မတုိ႔ အမိဗမာျပည္မလဲ သၾကၤန္ရယ္၊အဂၤလိပ္ႏွစ္ကူးရယ္ဆုိ အရက္ေသာက္ခြင့္ပါမစ္ရတဲ့ ရက္ေတြပါ..။
ေသာက္ခ်င္တုိင္းေသာက္ခြင့္ရွိတယ္ထင္ပါ့။ေသာက္ခ်င္းတုိင္းေသာက္၊ေအာ္ခ်င္တုိင္းေအာ္.....။ဆဲခ်င္တုိင္းဆဲ။ျဖစ္တယ္..။
နည္းနည္းၾကမ္းလာရင္ေတာ့ လည္ကုတ္ေလးရဖုိ႔သာျပင္ေပါ့..။ဒါပဲ။ဒါပဲ။
ကဲထားပါေတာ့...။လုိရင္းက မေရာက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္..။
အိမ္ေပၚေရာက္ျပီး ခဏေနေတာ့ က်မတူမ သံုးႏွစ္သမီးအလည္မေလးက "အန္တီဖုိးဒီေရ..မီးတုိ႔ ဟက္ပီးနယူးယား လုပ္မယ္" ေလလုိ႔ညွိတယ္..။သူက အဂၤလိပ္လုိကုိ သိပ္ပီေအာင္ေျပာခ်င္တာ..။Pressure ကုိ ပ်က္ရွာတဲ့။သိပ္ပီလြန္းခ်င္ျပီးေတာ့ လွ်ာကအမွန္မရေသးဘူးျဖစ္ေနတာထင္ပါ့။ခုလဲ Year ကုိ ရီးယား လုိ႔မထြက္ခ်င္ဘူး။ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႔ ယား လုိ႔ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ေနာက္ျပီး ဒီကေလးက ညဆုိ 12 နာရီ၊တစ္ခ်က္ထုိးလဲ ဘယ္ေတာ့မွအိပ္တာမဟုတ္။မနက္က်မွသာ ေက်ာင္းပုိ႔ဖုိ ႏိႈးမရတတ္တာ..။က်မလဲ ေအးပါ သမီးရယ္..။လုပ္ၾကတာေပါ့။သူေျပာလုိက္ေတာ့လဲ ေသခ်ာေလး လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ဒါနဲ႔ မီးရွဴးေလးေဖါက္ျပမယ္ဆုိျပီး သီတင္းကၽႊတ္တုန္းက မေဖာက္ျဖစ္ပဲက်န္ေနတဲ့ မီးရွဴး 2ေခ်ာင္းကုိ ၾကိဳးစားပီးမီညွိတယ္။အေရးထဲ ၾကာေနျပီမုိ႔မီးရွဴးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မီးမေပါက္၊လႈပ္လႈပ္ေပးေနရေသးတယ္....။
သူမ်ားေတြက Count Down လုပ္ေနျပီ။ဒီကမီးရွဴးကမထြက္ေသးဘူးေလ..။ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ်ားေတြက 6,5 ေရာက္ေနကာမွ သမီးေအာ္၊ေအာ္ဆုိျပီး 4,3,2 Happy New Year ရွဴးရွဴးဒုိင္း...ေဖါင္း...ဆုိျပီးကိစၥျပီးလုိက္ေၾကာင္းပါပဲ..။
ေမာင္ေလးရွင္းသန္႔ေရ..အစ္မရဲ့ 2008 ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔ေတြကေတာ့ ေရးခဲ့သလုိပဲ ကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္..။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆုိတာလဲ သိပ္ျပီးထူးျခားလွတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုေတာ့မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။အဲ့ဒိညတုန္းက ေပ်ာ္ေနတဲ့သူေတြကုိေတာ့ အားက်တယ္...။ငါ့ေမာင္လုိပဲ 2008 ကိုျပန္လည္သံုးသပ္ျပီး 2009 ကုိရင္ဆုိင္ဖုိ႔အသင့္ျပင္တဲ့အေၾကာင္းေတာ့ အလ်င္းသင့္ရင္ေရးပါဦးမယ္..။
အားလံုးခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
Thursday, January 01, 2009
ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္း
၂၀၀၉ ခုႏွစ္သည္ ဘေလာဂ့္ရပ္၀န္းတြင္သာမက ျမန္မာျပည္သူ၊ျပည္သားအားလံုးရဲ့ တူညီေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ျပည့္၀ေစေသာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းအပ္ပါသည္။
