ျမိဳ႕လယ္လမ္း

တစ္ေႏြပူဆဲ
လူထူထပ္ေသာ၊ကြန္ကရစ္ေတာဟု
ေစးေခ်ာျမဳိ႕လမ္း၊သစ္ရိပ္ႏြမ္းလ်
စီတန္းရုပ္ရွင္၊ဆူညံယာဥ္ေျပး
ဆင္၀င္ေရွ႕ေပါက္၊တြန္႔ေကာက္ေျမြပတ္
လက္မွတ္တုိးေရာင္း၊ေပါင္မုန္႔ေတာင္းၾက
ေသာင္းေျပာင္းရုတ္ရုတ္၊စိတ္ရႈပ္ေဒါသ
ထုိးၾက ၾကိတ္ၾက၊ရဲသားေစာင့္ရသည္။

တရုန္းရုန္းပင္
ပခံုးထမ္းဟန္၊လက္တြန္းလွည္းတုိ႔
မုန္႔ပဲသေရစာ၊ေခၚေအာ္ဆူပူ
စားပါ ၀ယ္ပါ၊သည္ကုိလာေနာ္
လက္မွာလင္ပန္း၊အကၤ ီ်ႏြမ္းႏွင့္
မရမ္းခ်ဥ္စပ္၊ဆီးထုပ္ထပ္၍
ကြန္းရွပ္ငါးမုန္႔၊ခ်ိဳျမံဳ႕သၾကား
ဆားပဲေလွာ္ရြ၊လစကၠဴၾကည္
ေဖ်ာ္ရည္သီးခ်ဥ္၊ခြက္ခ်င္ေရာင္းဆဲ
မြန္းလြဲထိန္ညီး၊ေခၽြးဒီးဒီးယုိ
မီးလုိ၀မ္းစာ၊ေအးခ်င္ရွာၾက။

ဘတ္စ္မွတ္တုိင္၌
ေညာင္းထုိင္ခဲ့ျပီ၊လူစည္ကားလွ
ကားတစ္ျခမ္းေစာင္း
တြဲေလာင္းစီးလာ၊ငါးေသတၱာသုိ႔
လူတစ္ရာမက၊မတ္တပ္ထလုိက္
ကတ္ေၾကးကုိက္ႏွင့္၊ခါးပုိက္ႏႈိက္မွ
ခုန္ခ်လွမ္းတက္၊လုယက္အားခဲ
သြားျမဲခရီး၊ေန႔တုိင္းစီးလည္း
မညည္းညဴသာ။


သူေတာင္းစားမူ
ငါးျပားဆယ္ျပား၊ေပးပါလားရွင္
သနားကယ္ပါ၊စြန္႔ၾကဲမွာလား
ဆာေလာင္ထမင္း၊ေမွ်ာ္ေငးရင္းက
ရိုးၾကြင္းဟင္းက်န္၊ေတာင္းျမည္ၾကံစည္
ေတးသီဆုိျပန္၊ႏူ၀ဲျပစား
ဘုိးဘြားခါးက်ိဳး၊ဆုိးမ်က္ကန္းရြဲ႕
လက္တန္းရြတ္သူ၊ဆုေပးသူတုိ႔
ေပးလွဴမေလာက္၊ေရာက္လာၾကျမဲ။

တုိက္နံေဘး၌
အုတ္ေဆြးေရစိမ့္၊ေျမအက္နိမ့္ေစာင္း
ေရပုပ္ေျမာင္းေဟာင္း
ယင္တေလာင္းေလာင္း
လဲေလ်ာင္းမိန္းေမာ၊ေသငယ္ေျမာသူ
ေရာဂါကပ္ေျမွး၊ေဆးႏွင့္ေ၀းစြ
လမ္းေဘးမွာေပ်ာက္၊အေလာင္းေကာက္မွ
ေရာက္ခဲ့ေဆးရံု၊ရင္ခြဲရံုသို႔
စုန္ဆန္တြင္းျပင္၊ေၾကာေသးမွ်င္တုိ႔
ေန႔စဥ္ခြဲစိတ္၊ေဆးေက်ာင္းသိပၸံ
အဖုိးတန္ခဲ့။

ထုိခဏ၌
လွပဖိတ္လက္၊မွနျပိဳးျပက္ႏွင့္
ကားထက္ေျပး၀င္၊စက္ေအးခ်င္ထင့္
ေပါင္ပင္ခ်ံဳၾကား၊နတ္မယ္ဖြားသုိ႔
ေသြးသားေရာင္းသူ၊ျပံဳးညိွဳ႕ျမဴႏွင့္
လူစံုသည့္ဘား၊စပ်စ္ခါးကၽြန္းမွ
ပန္ႏုႏႈတ္လႊာ၊မ်က္ရစ္ျပာႏွင့္
က်ျဖာျမိတ္ထံုး၊ျမညိဳကံုးႏွင့္
သလံုးျဖဴႏု၊ထဘီတုိႏွင့္
ကုိယ္ဟန္ေၾကာ့ရႊင္၊ရင္ခ်ီခ်ီႏွင့္
ပစ္မွီထုိင္ခံု၊အိည့ံတုန္မွ
သက္လံုးႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ေမာေျပခဲ့ဟန္
ေခတ္ရဲ႕ပန္းခ်ီေရးခဲ့သည္။

ၾကည္ေအး
ရႈမ၀မဂၢဇင္း၊ဇြန္၊1972 ၊စာ-23

မီးစက္ကေလး

က်ေနာ္ ဒီဆုိင္ကုိေရာက္တာ 1 ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။

က်ေနာ္ဆုိတာက ပါ၀ါေတြထုတ္ေပးတဲ့သူေလ...။
ပါ၀ါထုတ္ဖုိ႔ဆုိတာလဲ ဒီအတုိင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။
အရင္ဆံုးက်ေနာ့ကုိ သူတုိ႔ေစ်းၾကီးၾကီးေပး၀ယ္ရတဲ့ အရည္ေတြတုိက္ရမယ္။
ဒါက ပါ၀ါထုတ္ဖုိ႔အတြက္ အေရးၾကီးဆံုး လုိအပ္ခ်က္ပဲဗ်၊
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့ခါးမွာ ရွိေနတဲ့ ၾကိဳးေလးတစ္စကုိ ဆြဲရမယ္။
(စ.....ဆုိတဲ့ခလုတ္ေလးကုိလက္က ဖိထားရင္းေပါ့)

မႏွစ္က က်ေနာ္ေရာက္စကေပါ့ဗ်ာ။
မႏွစ္က မုိးဦးက်တုန္းက ေရာက္တာ၊ေရာက္စတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ကအသစ္ကေလးဆုိေတာ့
သူတုိ႔ေတြက ယုယုယယနဲ႔က်ေနာ့ကုိ ကုိင္တြယ္ၾကတယ္...။
က်ေနာ့ကုိစတင္ဖုိ႔ ဆြဲရတဲ့ၾကိဳးေလးကုိလဲ သူတုိ႔က ညင္ညင္သာသာေလးပဲ ဆြဲၾကတယ္...။
ေဟာဟုိ ေကာင္တာေပၚက အေဒၚၾကီးေတြ၊ဦးေလးၾကီးေတြ၊အစ္မၾကီးေတြကလဲ
" ေဟ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျဖးေျဖးလုပ္ေနာ္" လုပ္ေနာ္နဲ႔ ....။
အျမဲအဲ့လုိလွမ္းေျပာၾကတယ္....။
က်ေနာ့နားကုိ သူတုိ႔ဖေယာင္းတုိင္ေတြ၊မီးျခစ္ေတြနဲ႔မ်ားကပ္ရင္
အဲ့ဒိေကာင္တာေပၚက လူေတြက လွမ္းျပီးေတာ့ကုိ ဆဲေသးတာ၊
သူတုိ႔ေတြ ဆဲခံထိတာေပါ့......။

က်ေနာ္ေရာက္စက မုိးေတြရြာေနတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့ခါးၾကိဳးကုိ သူတုိ႔လာလာဆြဲတာ
သိပ္မရွိဘူး၊တစ္ခါတစ္ေလမွ လာလာဆြဲေလ့ရွိတယ္.....။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ပါ၀ါေတြထုတ္ေပးရတဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး၊
ခဏေလးေနရင္ နားရတယ္...
သူတုိ႔အတြက္ လွ်ပ္စစ္မီးဆုိတဲ့ ပါ၀ါၾကီးက သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္ရဘူးထင္ပါတယ္။

က်ေနာ့ခါးၾကိဳးကုိလာမဆြဲခင္မွာ
သူတုိ႔က က်ေနာ့ကုိ အင္မတန္အနံ႔နံတဲ့ အရည္ေတြတုိက္ေသးတာ။
သူတုိ႔က က်ေနာ့ခါးကၾကိဳးကုိလာဆြဲျပီဆုိတာနဲ႔
က်ေနာ္က က်ေနာ့တစ္ကုိယ္လံုးကုိ တုန္ခါျပီး အရင္ဆံုးအပူေတြထုတ္၊ျ
ပီးေတာ့မွ အလင္းေရာင္လုိ႔သူတုိ႔ေျပာတဲ့ ပါ၀ါတစ္ခုကုိထုတ္ေပးတာ၊
ေျပာမယ္ဆုိ က်ေနာ္က ပါ၀ါရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊

အဲ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိေပါ့ေလ...ေရာက္စတုန္းကေတာ့ မုိးတြင္းမုိ႔ထင္ပါတယ္...
က်ေနာ့ကုိ သူတုိ႔သိပ္ျပီး ခါးၾကိဳးလာလာမဆြဲဘူး၊သိပ္လဲ အရည္ေတြမတုိက္ဘူး၊
အဲ့ဒိတုန္းကေတာ့ မီးစက္ကေလးတုိ႔ ဇိမ္ေလးတစ္ခြဲသားနဲ႔ ႏွပ္ေနခဲ့တာေပါ့ေလ....။
ဒါေပမယ့္.....ဒါေပမယ့္....

မုိးမကုန္႔၊တကုန္ကတည္းက ထင္ပါတယ္....က်ေနာ့မွာ အရည္ေတြေသာက္ရ၊ျပီးေတာ့ ခါးၾကိဳးဆြဲခံရ၊
အပူေတြမႈတ္ထုတ္ရ...နဲ႔ ပါ၀ါေတြထုတ္ေပးေနရေတာ့တာ......
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ေျခကုန္းလက္ပမ္းေတြက်ေနရတာ။

က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်၊က်ေနာ္လုိမ်ိဳးေကာင္ေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ
ဒီလမ္းမၾကီးမွာ က်ေနာ့္လုိမ်ိဳး ဆုိင္ေရွ႕ေတြမွာ တန္းစီေနတဲ့ေကာင္ေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ၊
အံမယ္ ဒါက်ေနာ္တုိ႔ ကံေကာင္းတာဗ်၊တစ္ခ်ိဳ႕ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္က မဟုတ္တဲ့ေကာင္ေတြဆုိ
လမ္းမတန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ဟုိေငး၊ဒီေငးေတာင္ လုပ္ခြင့္ရတာမဟုတ္ဘူးတဲ့ဗ်...။
ဘာတဲ့...သူတုိ႔ေျပာေျပာေနၾကတာ...ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲပုိ႔ခံရတာတဲ့....။
ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲကေန ပါ၀ါေတြ ထုတ္ထုတ္ေပးေနရတာတဲ့...။
သူတုိ႔ကုိလူေတြျမင္မွာစုိးလုိ႔တဲ့....။

ဒါဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ထက္စာေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ဟုတ္ဘူးလား။
ပါ၀ါလဲထုတ္ေပးရင္း ျဖတ္သြား၊ျဖတ္လာ ေကာင္မေလးေတြကုိလဲ ေငးရင္းေမာရင္းနဲ႔ဆုိေတာ့
ေတာ္ရံုဆုိ မေမာေတာ့ဘူးေပါ့.....။

မႏွစ္ကေႏြကတစ္ေႏြလံုးလဲ ေမာခဲ့ရျပီးျပီ။
ဒီႏွစ္ေႏြေတာ့ က်ေနာ့ကုိသူတုိ႔ အရမ္းကာေရာပါ၀ါေတြထုတ္ခုိင္းမွာ
မဟုတ္ဘူးလုိ႔ထင္ထားခဲ့တာ...။ခုေတာ့ တက္တက္ကုိစင္ေအာင္လြဲတာပါပဲဗ်ာ...။

ခု က်ေနာ္လဲ က်ေနျပီ...။က်ေနာ့ကုိသူတုိ႔ ညင္ညင္သာသာလဲမကုိင္ၾကေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဆာင့္တြန္းလုိက္၊ေဆာင့္ကန္လုိက္၊
က်ေနာ့ခါးၾကိဳးကုိ ေဆာင့္ဆြဲလုိက္နဲ႔ဟာ....။
က်ေနာ္လဲ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ကုိေၾကေနျပီ....။

ေနာက္ျပီး သူတုိ႔ဆက္ဆြဲၾကဦးမွာ က်ေနာ္သိတယ္....အဲ့ဒါမုိးမက်မခ်င္းပဲ...က်ေနာ္သိေနတယ္...
က်ေနာ္သူတုိ႔ကုိလဲ အျပစ္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ...။
ညတုန္းကဆုိလဲ က်ေနာ့ကုိလာေဆာင့္ဆြဲလုိက္၊ေဆာင့္ကန္လုိက္လုပ္ရင္းက
ဘယ္သူ႔ကုိဆဲမွန္းမသိဘူး...ဆဲေနလုိက္ၾကတာ....ခြီး...ခြီးနဲ႔...
က်ေနာ္လဲ ခဏနားလုိက္ရ၊ျပီး..ျပန္လာဆြဲခံရနဲ႔....မရပ္မနား ပါ၀ါထုတ္ေနရတာလဲ မဟုတ္ဘူးဗ်..။
ညတုန္းက သူတုိ႔ေတြဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိဆဲၾကတယ္ ဆုိတာလဲ...အဲ့ဒါေၾကာင့္ပါမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္တာပဲ...
အဲ့ဒိလွ်ပ္စစ္မီးဆုိတာကလဲ ခုခဏေလးလာလုိက္၊သူတုိ႔ေတြက က်ေနာ့ကုိလာျပီး အနားေပးလုိက္၊
ေျပးကာလႊားကာနဲ႔ သူတုိ႔ပစၥည္းေတြကုိဖြင့္လုိက္နဲ႔ လုပ္လုိ႔မွ မျပီးေသးဘူး...ျပန္ျပတ္သြားျပန္ေရာ...
အဲ့ဒါနဲ႔ က်ေနာ့ကုိလာျပီး ဆြဲၾကျပန္ေရာ...။
အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္မ်ားဆုိ က်ေနာ္ျဖင့္သနားေတာင္သနားတယ္....
ဘာတဲ့ သူေျပာတာရွိပါေသးတယ္....သူ႕ညီေတြကုိေျပာေနတာ
" ငါ ဟာ ညတုန္းက မနက္ငါးနာရီထုိးလုိ႔ မီးလဲလာေရာ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ထမင္းစားမလုိ႔
ထမင္းေတြ ဟင္းေတြပံုျပီးရံုပဲရွိေသးတယ္ ျပန္ျပတ္သြားေရာ.....
ငါ....ခြီးတဲ့မွပဲ စိတ္တုိလုိက္တာ...."

သူ႕ညီကျပန္ေျပာေသးတယ္

" အလကားပါဗ်ာ...
မေန႔ညထဲကျပတ္သြားတာ ခုမနက္ထိမလာေသးဘူးဆုိတာမ်ိဳးျဖစ္မွာစုိးလုိ႔
ခဏေလး လက္ခနဲလုပ္ျပတာပါ....
ဒီတစ္ေႏြလံုးေတာ့ ဘယ္ပံုစခန္းသြားၾကမယ္ မသိ.........." တဲ့...

ဟုတ္ပါတယ္...
သူတုိ႔လဲ ဘယ္ပံုဆက္လုပ္ၾကမယ္မသိသလုိ
က်ေနာ္လဲ ခါးၾကိဳးေလးက ခပ္လႈပ္လႈပ္ပါပဲဗ်ာ.....
ဒီေႏြကုန္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ တစ္စစီျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ.........။


*မွတ္ခ်က္ ...........မီးစက္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေခၚအေ၀ၚမ်ားအား
က်မနားလည္သလုိ ေရးထားျခင္းသာျဖစ္ပါသျဖင့္ သည္းခံနားလည္ျပီးဖတ္ေပးၾကပါရန္.........။

ခရီးသြားတုန္းက ဓာတ္ပံုမ်ား

က်မဓာတ္ပံုေတြ တစ္ေလွၾကီးတင္ပါဦးမယ္.....သည္းခံျပီးေတာ့သာ ၾကည့္ရႈၾကပါကုန္......။
ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

က်မမွာစာေပ၀မ္းစာ၊အေတြ႔အၾကံဳ ၀မ္းစာေတြျပည့္လာခဲ့ရင္ျဖင့္ Documentary ေလး ေတြေရးဖုိ႔လဲ အိပ္မက္ မက္ ထားပါတယ္...။

ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ပံုပါ၊ေတာင္ခၽြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ေခၚၾကတဲ့ေနရာကေန သြားရိုက္ထားတာပါ၊
က်မျမင္ဖူးေနက် တျခားေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ပံုေတြေလာက္ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး၊:((((
ဒါေတာင္ၾကိဳးစားပမ္းစားရိုက္ထားရတာ.... 10 ပံုေလာက္ထဲကမွ အဆင္ေျပဆံုးလုိ႔ထင္တာကုိေရြးတင္လုိက္တာ။

အင္းေလးေဒသ...ရြာေလးတစ္ရြာ...။

ဒါေလးမပါရင္ အင္းေလးအလွဘယ္ျပည့္စံုမလဲ..........။



















အင္းေလးရဲ႕ ညေနဘက္ရႈခင္းပါ၊သဘာ၀အလင္းေရာင္ အတုိင္းရိုက္ခဲ့တာ။ ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္ကုိယ္ခ်ဥ္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ က်မမွာသာကုိယ္ပုိင္ကြန္ျပဴတာရွိခဲ့ရင္ ဒါေလးကုိ desktop ေပၚမွာတင္ထားမယ္..စိတ္ကူးတယ္။

အင္းေလးက ထမင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ လာစား၊လာနားတဲ့ေလွေတြကုိ ေဘးကေန အတင္းတြန္းထုိးေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြ....။ေလွဆရာက စိတ္ေကာင္းလုိ႔ အရွိန္ေလွ်ာ့ေပးရင္ေတာ့ သူတုိ႔ပစၥည္းေရာင္းရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ရတယ္။ဒီထဲကပံုကေတာ့ ေရာင္းရမယ့္ပံုမျမင္ဘူး။

ဒီေနရာမွာပဲေရခပ္၊ဒီေနရာမွာပဲ ေရခ်ိဳး..................။




















အံ့ၾသဘနန္းပဲ ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာ က်မစိတ္ထဲျဖစ္သြားတာ။ေရေတြပဲရွိျပီး ေျမရယ္လုိ႔ေျပာစမွတ္ေလာက္သာရွိတဲ့ အင္းေလးကန္ထဲမွာလဲအဘတုိ႔အတြက္ ဒီလုိေနရာရွိတယ္....။ဘုရားလာဖူးရင္ ဆင္းဖုိ႔ ကြင္းတဲ့..။



ေဖာင္ေတာ္ဦးျမတ္စြာဘုရား၊..မိန္းကေလးမတက္ရဆုိလုိ႔ အဲ့ဒိမွာေတြ႕တဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ကုိ ရုိက္ခုိင္းလုိက္တာ။ေကာင္းလုိက္တဲ့ ေဒါင့္ေလးေတြ....။

+++++++++++++++++++++

ေတာင္ၾကီးမီးပံုပ်ံပြဲ သုိ႔မဟုတ္ ေကာင္းကင္ထက္ကအႏုပညာ

ေတာင္ၾကီးမွာသာတဲ့လ...။

ညသည္မိန္းမတစ္ေယာက္၏ မ်က္ရည္ကုိေၾကြေအာင္ေခၽြတတ္သည့္ အထူးကာလျဖစ္ပါသလား တဲ့။ဂ်ဴးေျပာဖူးတာ။

ညမီးက်ီးလုိ႔ေခၚတဲ့ မီးပံုးပ်ံျဖစ္လာဖုိ႔ သူတုိ႔အလုပ္ရံုကုိက်မသြားစပ္စုခဲ့တယ္..။အားနာတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတာ့ မရိုက္ခဲ့ျဖစ္ဘူး၊ညဘက္မီးပံုးပ်ံကုိၾကည့္တာထက္ သူတုိ႔လုပ္ေနတာကုိေတြ႕မွ သူတုိ႔ရုိးရာ၊ သူတုိ႔ ၀ါသနာ၊ သူတုိ႔အႏုပညာကုိ ေလးနက္စြာခံစားရေစပါတယ္...။

မႈိင္းခံေနတာတဲ့။က်မတုိ႔ကေတာ့ အဲ့လုိမႈိင္းခံေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲအနားသြားၾကည့္ရဲတယ္...။မီးပံုးပ်ံက ရုန္းေနျပီဆုိတာနဲ႔ အေ၀းၾကီးေရာက္ေအာင္ လွည့္ျပန္ေျပးေတာ့တာပါပဲ...။တစ္ခ်ိဳ႕အလံုးေတြက ေအာက္မွာတင္ေပါက္တတ္တယ္ေလ..။

ညဘက္ျမင္ရတဲ့ မီးပံုးပ်ံအလွေပါ့၊သူတုိ႔ေတြလဲ တုိက္ရိုက္တင္တယ္ၾကားတယ္...။ဒါေၾကာင့္ ဒီမီးပံုးပ်ံေတြလႊတ္တာကုိေတာ့ သိပ္မရိုက္ျဖစ္လုိက္ပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ထက္ကအႏုပညာကုိရင္ဘတ္နဲ႔ပဲ
တစ္၀ၾကီးခံစားခဲ့ပါတယ္...။

ဒီလုိေအာက္မွာတင္ေပါက္သြားတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြေျမၾကီးမွာတင္ လူးလိမ့္ငိုေနၾကတယ္တဲ့။
အုိးစည္ေတာ့ အတီးမပ်က္ဘူး။

ဒါက စိန္နားပန္အမ်ိဳးအစားတဲ့၊ျမင္းက်ားဆုိတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးသံုးဓာတ္ေျမၾသဇာက စပြန္ဆာလုိ႔ထင္တယ္...။
မီးပံုေလးေတြကုိပဲ ေကာင္းကင္မွာဒီလုိေပၚလာတဲ့အထိ သူတုိ႔ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားရမလဲ။
ဘယ္ေလာက္ညီညြတ္ရလိမ့္မလဲ။။။

ေတာင္ၾကီးမွာေနခဲ့တဲ့ တစ္ေလ်ာက္လံုး ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ရွမ္း၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔ ေကာင္မေလး၊ေကာင္ေလးေတြကုိ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္ကုိ အျပန္လမ္းမွာ ရိုက္ခဲ့တာ...အေမ့ကုိျပဖုိ႔...ေနျပည္ေတာ္ဆုိတာ သူသိရေအာင္....




















က်မရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ တူမေလးနဲ႔ သူ႔အစ္ကုိတစ္၀မ္းကြဲရဲ႕ပံုပါ၊ေတာင္ခၽြန္းေပၚမွာတုန္းက ရုိက္ေပးတာ။


စိတ္ရွည္စြာ ၾကည့္ေပးၾကေသာ အစ္ကုိ၊အစ္မမ်ားအားေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။

ဟန္းန ဖုန္းနဲ႔ ဗုိ္လ္ၾကီး

ရင္နာနာနဲ႔ရယ္ရတာပါ။ညတုန္းက ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာေတြ႕တာပါ
က်မထုိင္ေနတဲ့စားပြဲနားမွာ ရန္ကုန္လမ္းညႊန္နဲ႔ ဖုန္းတစ္လံုးရွိတယ္...
လူတစ္ေယာက္ဖုန္းလာဆက္တယ္..သူ႔လက္ထဲမွာ ဟန္းဖုန္းပါတယ္...
လုိင္းမၾကည္လုိ႔ေနပါလိမ့္မယ္...ရိုးရုိးလုိင္းဖုန္းကုိ သူလာသံုးတာေပါ့...
က်မကလဲ အင္မတန္စပ္စုပါတယ္..မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလဲရရဲ႕သားနဲ႔
ဒါေပသိ နီးနီးေလးျဖစ္တာတစ္ေၾကာင္း၊တုိနံ႔နဲ႔ ကတုံုးေကေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း
ဂရုစိုက္တာမဟုတ္ပဲ ၾကားေနရတာပါ

ဟဲလုိ...ဟုတ္ကဲ့ ဗုိလ္ၾကီး .......... ရွိပါသလား
ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ဗုိလ္ၾကီး....ပါ
သူ႕သူငယ္ခ်င္းပါ...က်ေနာ္သူ႔ဟန္းဖုန္းကုိဆက္တာ မရလုိ႔ပါ...
ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ့္ဟန္းဖုန္းနာပါတ္ေလးယူထားပါ..
ဟုတ္ကဲ့ ဗုိ္လ္ၾကီး........ဆက္တယ္ေျပာေပးပါ..
ဟုတ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဗုိ္လ္ၾကီး..............ပါ....

သူငယ္ခ်င္းခ်င္းစကားေျပာတာကုိမ်ား...
မ႑ပ္တုိင္တပ္တာကလြန္ေရာ....ရွက္လဲရွက္ၾကဘူး....
က်မနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္းမွာ ရယ္လုိက္ရတာ အူကုိလိပ္ေနတာပဲ...
အူကုိလိပ္ေနတာပဲ....

အကင်ဆိုင်က ကောင်ကလေး

သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေကို အောင်မင်္ဂလာအဝေးပြေးကားဂိတ်ကိုလိုက်ပို့ပေးပြီး

ကိုယ့်နေရာပြန်ရောက်တော့ 7 နာရီခွဲပြီ။မနက်စာနဲ့ညစာပေါင်းစားဖို့စောင့်နေတဲ့

ဗိုက်ကလဲ သိသိသာသာကိုအောင့်ပြနေပြီ။

ဒီနေရာမှာ စားစရာကလဲ ပြောလောက်စရာ၊မက်မက်မောမောဘာမှမရှိပါ...။

ကတ်ကြေးကိုက် စားရင်ကောင်းမလားဆိုပြီးဆိုင်နားကပ်သွားမိတော့ သူ့ဘေးနားက အမှိုက်ပုံနံ့က

တော်တော်လေးနံနေတယ်...(ဒါတောင်ကျမက နားရောဂါနဲ့ရောပြီး အနံ့ခံပါမကောင်းတော့တဲ့သူ)

မဖြစ်သေးပါဘူး၊တော်ကြာ စားနေရင်းထအန်မှဖြင့်..ဆိုပြီး...နဲနဲဆက်လျှောက်လာ...

Moon Bakery ဆိုတာတွေ့တယ်..ဈေးကြီးပြီး ကြာလဲကြာတယ်..ဆက်ဆံရေးလဲမပြေပြစ်ဘူး။

ပယ်လိုက်တယ်...ထမင်းကြော်တစ်ပွဲဆို 2200 လားမသိဘူး။

အဓိကအကြောင်းရင်းကတော့ ဈေးကြီးလို့ပါ...။

သူ့ဘေးက အကင်ဆိုင်မှာ အကင်စားမယ်လို့ဆုံးဖြတ်ပြီး ၀င်လိုက်တယ်...

ကျမဈေးမေးတယ်...ဒါဘယ်လောက်လဲ..ဒါပေမယ့် ဘလောက်စ်အနီရောင်နဲ့ ရွှေဆွဲကြိုးနဲ့အစ်မကြီးက

ကျမဆီအာရုံရောက်မလာဘူး။သူ့ဘေးက ရွယ်တူအစ်မကြီးတစ်ယောက်နဲ့စကားပြောနေတယ်.....

2 မိနစ်လောက်ကြာသွားတယ်...ကျမဘက်ကိုစိတ်မရောက်သေးဘူး။

ဆိုင်သိမ်းခါနီးဖြစ်လို့နေပါလိမ့်မယ်...ကျမစောင့်နေလိုက်တယ်....

သူတို့ဘာတွေပြောနေလဲမသိ၊

ဧည့်သည်အစ်မက ပြန်တော့မယ်လို့ပြောသံကျမှစကားသံကကျယ်လာတယ်...

ကျမလဲ အဲ့စကားကျမှကြားတော့တယ်...

အဲ့ဒိအချိန်မှာ အသက် 15 နှစ်လောက်ရှိတဲ့ ကောင်လေးငယ်ငယ်လေးတစ်ယောက်က

ဧည့်သည်အစ်မနားကပ်သွားပြီး ပြောလိုက်တယ်...ကျမကြားလိုက်တယ်....

သားပျော်ရင် ဆက်နေမယ်...မပျော်ရင်တော့မနက်ဖြန်နေ့လည် 12နာရီဖုန်းဆက်မယ်...

ပြန်လာခေါ်တဲ့...

ကျမသိလိုက်ပြီ...လိုက်ပို့တဲ့အစ်မကြီးက ကောင်ကလေးနဲ့ဘာမှမတော်ဘူး....

သူ့မှာလဲ ယောက်ျားနဲ့ သားလေး 2ယောက်လဲပါလာသေးတယ်...

"အေးပါ..အေးပါ..အစ်မဒါဆို မပေးနဲ့ဦးပေါ့.အခြေအနေကြည့်လိုက်ဦးလေ "ဆိုပြီး

ကားပေါ်တက်သွားတယ်....

ကောင်ကလေးပုံက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရယ်ပါ...။

ဆံပင်လေးကို တိတိပပညှပ်ထားတယ်....

မနေ့ကဒါမှမဟုတ် ဒီနေ့မှညှပ်ထားသလိုမျိုး၊ရှပ်လက်တိုလေးနဲ့...

ပုဆိုးကွက်စိပ်လေးနဲ့.....

မျက်နှာလေးက ပကတိအရိုးအစင်းသား...။

သူ့ရင်ထဲရှိတာ သူပြောလိုက်တာပါပဲ....

ဒါပေမယ့် အစ်မကြီးတွေကတော့ ပိုက်ဆံလွန်သွားမှာကိုသာ စိုးရိမ်နေပုံပါ.။

ကျမလဲမှာစရာရှိတာမှာပြီး ကင်နေတာကိုစောင့်ရင်းက ကောင်လေးမျက်နှာကို

အသေအချာလိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်....။သူ့မျက်နှာပေါ်မှာဘာတွေထင်ဟပ်နေမလဲ...

ဘာတွေအရောင်ပြောင်းလဲသွားမလဲ...

အလုပ်လုပ်တဲ့နေရာမှာများ..တစ်ခုခုပြောင်းလဲသွားမလား...

ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေကို ဆောင့်အောင့်ချတာမျိုး...ဘာမျိုးပေါ့...

ကောင်ကလေးကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ၊ပြုံးသလိုတောင် ကျမထင်တယ်။ဘာမှမဖြစ်ဘူး။

သူ့ပုံစံက သူမလုပ်နိုင်တာ၊လုပ်နိုင်တာကို သူ့ ရပိုင်ခွင့်တွေ၊သူ့အလုပ်ချိန်တွေ၊

သူ့အလုပ်ရှင်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေကို ထည့်သွင့်စဉ်းစားနေပုံလဲမရဘူး၊

ဒီကြက်ကင်ဆိုင်မှာ အလုပ်ဆက်လုပ်၊မလုပ်ဆိုတာက သူပျော်လား၊မပျော်လားဆိုတာပေါ်မှာပဲ

မူတည်တယ်.ထင်ပါရဲ့....။

သူကအေးဆေးသလောက် ဆိုင်ရှင်အစ်မကြီးကတော့ စရံတောင်မချရသေးတဲ့

အလုပ်သမားအသစ်စက်စက်လေးကို ပဒေသာပင်(Briefing)တွေဝေနေပါပြီ...။

" ပျော်တယ်မပျော်ဘူးရှိမလား။ပိုက်ဆံရဖို့လုပ်တာပဲ...ပိုက်ဆံလိုချင်ရင်တော့

ပျော်ပျော်၊မပျော်ပျော်လုပ်ရမှာပဲ....တကထဲ...သူတို့များ..စားစရာသာမရှိရှိရမယ်...

လေသံကတစ်ပြားသားမှမလျှော့ဘူး" ...စသဖြင့်..စသဖြင့်......

ကျမဆက်မကြားချင်တော့ပါဘူး....ကောင်ကလေးလခဘယ်လောက်ရမှာလဲ။

သူရတဲ့ငွေကြေးကရော....သူမိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက် ဖူလုံပါ့မလား...

သူကိုယ်တိုင်ကရော..မိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက်

ကိုယ့်အသိနဲ့ကိုယ် ရုန်းကန်ပေးဖို့စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ကလေးလား...။

သူမှမလုပ်ရင် သူ့အောက်က ညီလေး၊ညီမလေးတွေက ငတ်နေမှာလား.....

ကျမအတွေးတွေက အဆုံးမသတ်တော့.....

ထူးမခြားနား ဘာကိုဒေါသထွက်မှန်းမသိတဲ့စိတ်တွေကလဲ..

ဟိုကဒီကတဖွားဖွားထွက်လို့......

မနက်ကတုန်းက ကျမကအိပ်ယာထကာစ၊ဘေးနားရှိတဲ့ ဆရာမဂျူးရဲ့

မောင်တို့ယောက်ျားတွေ ဆိုတဲ့ရုပ်ရှင်ဆောင်းပါးကိုဖတ်နေတုန်းမှာပဲ

ဦးလေးက DVB ရုပ်မြင်သံကြားကို အကျယ်ကြီးဖွင့်ထားတာ။တစ်ချက်ကြားလိုက်တာ....

နိုဝင်ဘာ 20 ဟာ ကမ္ဘာ့ကလေးများနေ့...တဲ့...

နိုင်ငံတကာကလေးတွေနဲ့ မြန်မာပြည်ကကလေးတွေကြား ကွဲပြားခြားနားချက်တွေကို

ထောင့်စုံကနေတင်ဆက်သွားခဲ့တာ...။တိုင်းရင်းသားကျေးရွာက ကလေးအလုပ်သမလေးကို

မေးထားတာတောင်ပါသေးတယ်ထင်တယ်....

(တကယ်တော့ အဲ့ဒိအစီအစဉ်က တစ်ပတ်စာပြန်လည်တင်ဆက်ခြင်းဆိုတာမှာ

ပါတာလို့ထင်ပါတယ်...ကျမမသေချာပါ)

နားထောင်ရင်းရင်တွေမောနေတုန်း....

ကိုထူးအိမ်သင်မဆုံးခင်လေးမှာတင် တူးတူးပွဲမှာသူအပါအ၀င်ပေါ့..... ဆိုသွားတဲ့သီချင်း....

"နိုင်ငံတကာရင်သွေးလေးတွေ အများအပြားဟာ ကံဆိုးနေရရှာတယ်လေ........

တာဝန်ပျက်သူတွေဟာ..ပေါ့ဆခြင်းလက်နက်နဲ့ ကလေးတို့ရဲ့ ဇီဝိန်အသက်ကိုခြွေခဲ့ပြီ......."

ဆိုပြီး အစီအစဉ်ကိုအဆုံးသတ်ထားခဲ့တယ်...။

အကင်ဆိုင်မှာတွေ့ခဲ့တဲ့ ကောင်ကလေးကို မနက်ဖြန်ညကျရင်

ကျမသွားချောင်းကြည့်လိုက်ဦးမယ်.....

တွေ့ရင်တော့ သူပျော်တယ်ပေါ့၊မတွေ့ရတော့ဘူးဆိုရင်တော့ သူမပျော်ဘူးပေါ့...

ဒီလိုပဲ သတ်မှတ်လိုက်ရတော့မပေါ့....။

သူ့အတွက် ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်ဆိုတာတွေ မရှိဘူး၊

သူ့အတွက် အခွင့်အရေးဆိုတာ ဘာမှန်းမသိဘူး၊

ခေတ်ကပြဌာန်းပြီးသား အခြေအနေတစ်ခုမှာ....သူ့အတွက်အနာဂတ်ဆိုတာ

သူရပ်နေတဲ့ကတ္တရာလမ်းမပေါ်မှာ

နေပူလွန်းရင်ဖြစ်လာတတ်တဲ့ အခိုးအငွေ့တွေလိုပဲ...၀ါးတားတားပဲ...............။

တာဝန်ပျက်သူတွေဟာ ပေါ့ဆခြင်းလက်နက်နဲ့.....................

ကျမ မနက်ကကြားခဲ့ရတဲ့သီချင်းလေးပြန်ညည်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်....

မနက်ဖြန်ညကျရင် အကင်ဆိုင်ကကောင်ကလေးကိုသွားကြည့်ဦးမယ်

စိတ်ကူးတယ်...................။

ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ခြဲခြာျခင္း

နင္အဆင္ေျပေနတယ္ဆုိတဲ့အေတြး
နင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အေတြး
နင္ပူေလာင္မြမ္းၾကပ္မေနဘူးဆုိတဲ့အေတြး
အနဲဆုံုးဟာ
နင္..
မနက္စာ၊ညစာမွန္ေအာင္စားေနရတယ္ဆုိတဲ့အေတြး
အဲ့ဒိအေတြးေတြခံစားသိရံုနဲ႔
ငါေနေပ်ာ္တယ္...။

က်မကသူ႕ကုိထားခဲ့တာလား၊
သူက က်မကုိထားခဲ့တာလား၊
ႏႈတ္ဆက္ျခင္းဆုိတာက ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔အတူ လမ္းခြဲရသူေတြအတြက္
မလုိအပ္လွဘူး.....။
သူ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေထြတယ္....။
ဒါဆုိ......
ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားတဲ့အခါ...
ခ်စ္ျခင္းတရားကုိ ေပြ႕ဖက္ျပီးလြမ္းေနရတာလား။
က်မ.....အခ်စ္နဲ႔ကင္းကင္း...နာက်ည္းခ်င္ပါတယ္.....။

ခြဲခြာျခင္းဆုိတာမွာ စြန္႔လႊတ္ခံရသူနဲ႔၊စြန္႔လႊတ္လုိက္တဲ့သူ
ဘယ္သူကပုိခံစားရတတ္သလဲ...
က်မအထင္ေတာ့ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတဲ့သူက ပုိမလားပဲ။
စြန္႔လႊတ္ခံလုိက္ရတဲ့သူမွာ နာက်ည္းျခင္းနဲ႔ ေျဖသာတယ္...။
စြန္႔လႊတ္လုိက္ရသူကေတာ့ အမုန္းရယ္...အရံႈးရယ္...ဟန္လုပ္အျပံဳးရယ္နဲ႔...
ကိုယ္ဘာေကာင္လဲေသခ်ာမသိေတာ့၊
ကုိယ္ဘာေကာင္လဲ ေသခ်ာမသိခ်င္ေတာ့တဲ့ဘ၀....။

မွန္@4D

အျပန္လမ္းေပၚက အေတြး

ျပန္ရျပီဆုိလွ်င္ ခရီးဆုိသည္မွာ အလြမ္းေတြကုိသယ္ေဆာင္လာေသလမ္းျဖစ္ပါသည္။ တဲ့
က်မဖတ္ဖူးတဲ့ စာတစ္ေၾကာင္းပါ..။
တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ညခရီးက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာၾကံ့ခုိင္မႈကုိ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ေလ်ာ့က်သြားေစပါသလား။
မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္..။အသြားခရီးတုန္းကလဲ ဒီအကြာေ၀းပဲဟာ..။ေအးေလ အဲ့ဒိတုန္းကေတာ့
ေအးျမမႈေတြ၊ရွမ္းမေလးေတြ၊မီးပံုးပ်ံေတြ၊ရွမ္းေတာင္တန္းေတြ၊ျမဴေတြဆီးၾကိဳေနတဲ့ေနရာကုိေရာက္သြားရတာျဖစ္ျပီး
အျပန္လမ္းကေတာ့ အေတြးမ်ား၊မီးခုိးေငြ႕မ်ားရွိရာ၊ပူေလာင္အိုက္စပ္ေသာတုိက္ခန္းတစ္ခုဆီသုိ႔...
ဆုိေတာ့လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ကြာျခားမွာေပါ့...။
ဒီရက္ထဲ စာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါဦးမယ္..။
က်မမရွိတဲ့ရက္ထဲမွာ လာလည္ျပီး ကြန္မန္႔ေတြလဲေပးခဲ့တဲ့ အစ္ကုိ၊အစ္မမ်ားအားေက်းဇူးအထူးပင္တင္ရွိပါသည္။

လမ္းမေပၚမွာေရးခဲ့တဲ့ စာ

စာေရးဖုိ႔အာရံုကမရ.. အာရံုရတဲ့အခ်ိန္ကလဲ ယားလုိ႔ေတာင္ထံုးတုိ႔ထားရမယ့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာ၊ ေရးဖုိ႔အာရံု၀င္စားမႈကရတတ္သည္။ အဲ့ဒါမေကာင္းပါ.။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ လက္မခံပါ.။

လမ္းမေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရတာမ်ားေတာ့ လမ္းမေပၚကအေၾကာင္းအရာေတြပဲ ေရးခ်င္ေနမိေတာ့သည္။

ေရးဖုိ႔အေၾကာင္းအရာကလဲ လမ္းမေပၚကအေၾကာင္းအရာေတြပဲ ျဖစ္သလုိ ေရးဖုို႔အာရံုကလဲ လမ္းမေပၚမွာပဲေပၚလာတတ္သည္။ ေမ့တတ္တဲ့သတိကုိ အားတင္းျပီး အင္တာနက္အဆက္အသြယ္ရတဲ့ ေနရာထိသယ္လာရသည္။

က်မေလွ်ာက္္ေနက် ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေတြေပၚမွာေပါ့...။ မုိးကုန္ျပီဆုိေတာ့ လူက နဲနဲလန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိလာသလုိပဲ.. ရာသီဥတုကလဲ သာယာလာတယ္၊လမ္းေတြလဲ ပုိေလွ်ာက္လုိ႔ေကာင္းလာတယ္..။ ရန္ကုန္မုိးရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္မႈကကင္းကင္းနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္ကုိႏွစ္သက္ဖုိ႔ေကာင္း။ ေဆာင္းေလကလဲ ခုဆုိတခ်က္တခ်က္မွာ ေအးခနဲ..။ ေ၀့ခနဲ..။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိ အရသာေတြကုိ  ၀ါးျမိဳပစ္မယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြက စတင္ဖန္လာေနတာေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရတယ္..။

အထူးသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရေနတဲ့လူေတြအတြက္ပါ..။ က်မကုိယ္တိုင္လဲပါတာေပ့ါ။

ကုိယ့္အတြက္၊ လမ္းမေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့လူေတြအတြက္ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားတဲ့ အေျခအေနေတြက အရင္ကထက္ပုိပုိဆုိးလာခဲ့ျပီ။

ဘာေတြမ်ားလဲ..။အားလံုးလဲသိျပီးသားပဲေနမွာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ က်မအထင္ ခုပုိဆုိးလာတယ္။

လုပ္ခ်င္တာကုိလုပ္ခ်င္သလုိလုပ္ေနၾကမွန္းသိသာလြန္းတယ္။ သိသာေအာင္မ်ားလုပ္ျပေနတာလားလုိ႔ ေတြးမိသည္။ ငါတုိ႔လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္၊ဘယ္ေကာင္ဘာေျပာခ်င္လဲ၊ဘာမွနားေထာင္ေနစရာမလုိ၊

ဘာမွဂရုစုိက္ေနစရာမလုိလုိ႔မ်ား ခံယူခ်က္ထားတာလားေတာ့မသိပါ.။ ဘာမွလဲမထင္ပါဘူး။ဘာမွလဲ မထင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊တစ္ခုပဲရွိတယ္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္အရင္ဆံုးခံရမွာက လမ္းမေပၚက ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့သူေတြေပါ့..။

9 ဂ ေတြ၊8 ဃ ေတြေပၚကလူေတြကေတာ့ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဆုိကၠားဆရာမ်ား၊ စက္ဘီးသမားမ်ား၊လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္က ခရီးသည္မ်ား၊ လမ္းေပၚက ကေလးငယ္မ်ား၊သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ား ... ဒီလူေတြေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးႏုိင္ေအာင္ကုိျဖစ္တာေပါ့..။ၾကားလုိက္ရတဲ့ ကားတုိက္တဲ့သတင္း၊ နားနဲ႔ေရာ မ်က္စိနဲ႔ေရာ မဆန္႔မျပဲကုိၾကားေနရတာ..။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိ 9 ဂ ေတြ၊၈ ဃေတြျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အသံတစ္ခါမွာမၾကားရေသး၊ တစ္စီးမွ မပါဘူးေသးဘူး။ဒံုးပ်ံလုိကားေတြ မပါေသးဘူး။ သူတုိ႔ျပည္လမ္းမေပၚမွာေတာ့ ဒီလုိအျဖစ္မ်ိဳးေတြဘယ္ရွိပါ့မလဲ..။

ဒီလုိအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ဘယ္ေနရာေတြမ်ိဳးမွာရွိတတ္သလဲ..။ လူမြဲေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ ျဖစ္တယ္...။လူမြဲေတြနဲ႔ ဒီအႏၱရာယ္ေတြက ေန႔တုိင္းနီးပါးနီးစပ္ေနတယ္..။ လက္တစ္ကမ္းအလုိမွာအျမဲရွိေနတယ္..။

ကားမွတ္တုိင္ရယ္၊လူကူးမ်ဥ္းၾကားရယ္၊ လမ္းဆံုမီးပြိဳင့္ရယ္ကုိ 1 မီတာပတ္လည္အတြင္းမွာတင္ ေနရာခ်ထားတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။ ေတြးၾကည့္ပါ။ ကားမွတ္တုိင္နဲ႔ လမ္းေလးခြ၊ငါးခြဆံုတဲ့ မီးပြိဳင့္နဲ႔က 1မီတာေလာက္ေတာင္မေ၀းခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒိၾကားထဲမွာ လူကူးမ်ဥ္းၾကားကုိရိုက္ထားတယ္..။ ယာဥ္စည္းကမ္း၊လမ္းစည္းကမ္းဆုိတာကုိ က်မဘာမွနားမလည္ပါဘူး။ သာမာန္လူျပိန္းအျမင္နဲ႔ေျပာတာပါ။ဒီလုိေနရာခ်ထားတာက တကယ္စစ္မွန္တဲ့ေနရာခ်ထားမႈပံုစံလဲျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြနဲ႔၊ကားေတြနဲ႔ရဲ႕ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ၾကာၾကာၾကည့္ရင္ႏွလံုးေရာဂါရႏုိင္ပါတယ္။ (မၾကည့္ခ်င္ပဲလဲ ၾကည့္ေနရတာပါပဲ)၊ မွတ္တုိင္က ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးနဲ႔ တဗူးဗူးနဲ႔ထြက္လာတဲ့ ကားေတြ၊

အခ်င္းခ်င္း ဆဲကာ၊ ဆုိကာနဲ႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ျပီး ေမာင္းလာတဲ့ကားဆရာေတြ၊ ခုိးေၾကာင့္ခုိး၀ွက္နဲ႔လုိက္ဖမ္းမယ့္ ပရုပ္လံုးအလစ္မွာ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာလမ္းကူးေနတဲ့သူေတြ၊ ကားေပၚကဆင္းလာျပီး ကားကုိပတ္ေကြ႕ျပီး လမ္းကူးဖုိ႔မ်ဥ္းၾကားမွာရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြ။ ဘယ္သူေတြက ဆဲခံထိလဲ။

လမ္းေပၚကလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့လူေတြပါပဲ။ ဆဲျပီး ကားေမာင္းထြက္သြားတဲ့သူကုိ လမ္းေပၚကလူေတြက ဘာမွ ေျပာခ်ိန္ေတာင္ မရလုိက္ၾကပါဘူး။ မခံခ်ိမခံသာနဲ႔၊ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔သာ ျငိမ္ေနရတာပါ။

ဒါမ်ိဳးေတြက ဘယ္လုိေနရာေတြမွာလဲ။ Public place ေတြမွာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မ်က္ႏွာမြဲတုိ႔ က်င္လည္ရာ ေနရာေတြမွာပါပဲ။

ဒါမ်ုိဳးေတြ ရန္ကုန္မွာ 4 ၊5 ေနရာနဲ႕အထက္ရွိတယ္။ ရွစ္မုိင္လမ္းဆံု၊ ေရႊဂံုတုိင္လမ္းဆံု၊ လွည္းတန္းလမ္းဆံု၊ေျမနီကုန္းလမ္းဆံု၊တာေမြအ၀ုိင္း၊ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒိထက္ဆုိးတဲ့ေနရာေတြလဲရွိေသးတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္၊ေပါက္ေတာ၀လမ္းဆံုမ်ား၊ ေနာက္ျပီး ေဖာ့ကန္လမ္းဆံု။

ဒီလုိ ေနရာတုိင္းမွာ လူ႔မလုိင္ေတြအတြက္လဲ ေနရာရွိတယ္။သူတုိ႔လဲ ေရာေသာျပီးရွိေနတတ္တာပဲ။

ဒါေပမယ့္သူတုိ႔က်ေတာ့ ဒီလုိအျဖစ္ေတြ မၾကံဳရဘူး။ မ်က္နွာမြဲေတြသာ .....။

က်မေတြးမိတယ္..။ေနာက္ဆုိရင္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြအတြက္လဲ လူ signal ဖန္တီးေပးရမယ္လုိ႔။

ဟုတ္တယ္မႈတ္လား။ဘယ္ဘက္ signal ျပတယ္။ဘယ္ဘက္ကုိ တက္မယ္ ။ သူ႕ဘာသူေရွာင္ခ်င္ေရွာင္ မေရွာင္ခ်င္လုိ႔တုိက္မိလဲ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းဘူးလား။ညာဘက္ဆုိလဲ ဒီလုိပဲေပါ့။ လူ႕ ဆစ္ကနယ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္က်ေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမလုိဘူး။ လမ္းမေပၚကလူတန္းစားေတြတတ္နုိင္မယ့္ သီတင္းကၽြတ္ရင္ကေလးေတြ ကစားတဲ့မီးလံုးေပ်ာ့စိေလးေတြကုိ သံုးမယ္။အဲ့ဒါေလးေတြက ေပ်ာ့စိ၊ ေပ်ာ့စိနဲ႔။ လက္ထဲမွာ ဘယ္တစ္ဖက္ညာတစ္ဖက္ ကုိင္ထားလုိက္ရံုပဲ။ ညာဘက္ signal ဆုိဘာဘက္လက္ထဲကအလံုးေလးကုိျဖစ္ထည့္လိုက္။သူကအလံုးေလးကုိျဖစ္လုိက္ရင္ အေရာင္ေလးေတြ လင္းလာတတ္တယ္...။ ဘယ္ဘက္ signal ဆုိဘယ္ဘက္လက္ထဲက အလံုးေလးကုိညွစ္ထည့္လုိက္၊ျပီးေရာ... မေရွာင္ေပးတဲ့လူဆုိဘာမွလုပ္မေနနဲ႔။ေစာေစာက ဒံုးပ်ံလုိကားေပၚကလူေတြလုိပဲ ေအာ္သာဆဲခဲ့လိုက္၊ ေကာင္းလုိက္တဲ့အၾကံ ေအးေရာ။ အဲ ဒါေပမယ့္ ဖေနာင့္နဲ႔တင္ပါး တစ္သားထဲက်ေအာင္ေတာ့ ေျပးတတ္ဖုိ႔လိုလိမ့္မယ္...ထင္တယ္။

ဒီေလာက္ပါပဲ။

လမ္းမေပၚမွာေတြ႕ရ၊ၾကံဳရတာေလးေတြကုိ ျပန္ျပီးအတင္းအုပ္တာပါ။

မေန႔က ေကာ္နက္ရွင္အခက္အခဲေၾကာင့္ စာအက်အေပါက္မ်ားကုိေသခ်ာျပန္မစစ္ခဲ့ျဖစ္၊
ဒီေန႔ျပန္စစ္ျပီးျပန္တင္ထားပါတယ္..။

ျမန္မာျပည္ အင္တာနက္အေျခအေန

မေန႔က(၄.၁၁.၀၈) ညေန 6 နာရီေလာက္ထဲကက်သြားလုိက္တဲ့
အင္တာနက္ေကာ္နက္ရွင္က ဒီေန႔ ခုစာေရးေနခ်ိန္ထိ(တင္လုိ႔ရမရေတာ့မသိေသးပါ)
ေကာင္းေကာင္းကုိျပန္တက္မလာေသးပါဘူး...ဘယ္မွလဲ သြားလုိ႔မရ ဘာမွလဲလုပ္လုိ႔မရ....။
က်သြားလုိက္ ျပန္တက္လာလုိက္နဲ႔...loading ဆုိတာကုိၾကည့္ရင္းက လူလဲမူးေနာက္လာျပီ

အိုဘားမား အေမရိကန္သမၼတျဖစ္တာနဲ႔မ်ားပတ္သတ္ေနလုိ႔လား...
(ဆုိင္လားေတာ့မသိဘူး တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ဒီလုိအူေၾကာင္ေၾကာင္ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြက မွန္သြားတတ္တယ္ေလ..)
အရင္ထဲက ၊ေရြးေကာက္ပြဲရက္ေတြထဲက ဒီေကာင္အုိဘားမားႏိုင္လို႔ကေတာ့ ငါ့ဆီကဟာေတြကုိ
ကမၻာနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္ပဲ လုိ႔မ်ားေတးထားခဲ့သလား ..။

ဒီီေလာက္ေတာင္ပဲ ရက္စက္လွခ်ည္လား...ဟင္...
ရက္ေတြဆက္လာေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး..ေျပာတာေတာ့ ပုဂံနတ္ကကုိက ေဒါင္းေနတာပါတဲ့..

ခါတုိင္းလုိေတာင္ ေက်ာ္လုိ႔ ခြလုိ႔လဲ မရေတာ့ဘူး.. 8:(

သမုိင္းတစ္ခုစတင္ရာေနရာ

"မ,အေအာင္ သမုိင္းသင္တယ္"လုိ႔ဆုိတဲ့ သမုိင္းပါေမာကၡေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ ဇာတိရြာေလးကုိလွမ္းရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြပါ...။
က်မေဒါက္တာသန္းထြန္းကုိ ငသုိင္းေခ်ာင္းျမိဳ႕အထက္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ႏွစ္ 50ျပည့္ပြဲမွာတုန္းက
နတ္ေတာ္လျပည့္နဲ႔လဲ ရက္တုိက္လုိ႔လုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာပဲ တစ္ခါဆံုဖူးတယ္...။(ဆံုဖူးတယ္လုိ႔ဆုိတာထက္ ျမင္ဖူး၊ၾကံဳဖူးခဲ့တာပါ...)
အဲ့ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ 6 ႏွစ္ေလာက္ကပါ...။အဲ့ဒိစာေပေဟာေျပာပြဲတုန္းက သူဘာေတြေဟာခဲ့၊ေျပာခဲ့လဲဆုိတာထက္
က်မနားထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွမထြက္တဲ့စကားတစ္ခုကုိပဲ မွတ္မိေနပါတယ္..။
အရံႈးခံျပီး ထုတ္ေပးမယ့္ထုတ္ေ၀သူေတြရွိေနသေရြ႕သူသမုိင္းစာအုပ္ေတြဆက္ေရးေနပါဦးမယ္တဲ့....။
ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြကုိ ဖတ္တဲ့လူသိပ္မရွိလုိ႔ပါတဲ့...။အဲ့ဒိတုန္းကထဲက ဆရာကလူထူ၊လူထျဖစ္ေနျပီ။
ခုေတာ့ဆရာမရွိေတာ့ပါဘူး..။သူ႕ရြာေလးကလူေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕လဲသူ႔အေၾကာင္းသိသူေတြရွိသလုိ...မသိတဲ့သူေတြလဲ
အမ်ားၾကီးပါပဲ....။ကဲဒါေတြထားပါေတာ့ေလ...က်မရဲ႕ မလွေပမယ့္ၾကိဳးစားပမ္းစားရုိက္ထားတဲ့ပံုေလးေတြကုိပဲ
တင္လုိက္ပါပီ...။ဓာတ္ပံုအားလံုးကုိ င၀န္ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကေန လွမ္းရုိက္ထားတာပါ...။

ျမန္မာရြာေတြရဲ႕ထံုးစံအတုိင္းရြာဦးေစတီေလးလဲ ရွိတယ္...။င၀န္ျမစ္ေရကတသြင္သြင္စီးေနတယ္...။

မုိးကလဲရြာေတာ့မလုိျဖစ္လုိက္၊လင္းလာလုိက္နဲ႔ ၊ေနာက္ျပီးက်မကလဲ မရုိက္တတ္တာေၾကာင့္ ေသခ်ာေတာ့မျမင္ရဘူး။

လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ျမစ္၀ကေန ဧရာ၀တီတုိင္းမွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိသြားလာႏုိင္တယ္...။

ဒါကေတာ့ ငသုိင္းေခ်ာင္း(ငါးသုိင္းေခ်ာင္း)ျမိဳ႕ရဲ႕ျမစ္ဆိပ္ေပါ့...။
ေရလမ္းခရီးေၾကာင့္ ဒီျမိဳ႕ကလူေတြကေျခလွမ္းေတြပုိက်ဲေလ့ရွိတယ္....။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္...။

ေဆာင္း၀င္ျပီလား

ဒီရက္ထဲေကာင္းေကာင္းေနမေကာင္းပါ..။ရာသီအကူးအေျပာင္းမုိ႔ထင္ပါရဲ႕....။
မုိးကလဲ မကုန္တကုန္ ေဆာင္းကလဲမပီျပင္ေသးဘူး။
ေအးလုိက္တဲ့ေလ တခ်က္ေလးေ၀့လုိက္ရင္ ရင္ဘတ္ထဲထိစိမ့္တယ္...။
ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာေလကဘယ္အရပ္ကတုိက္လုိ႔ ဘယ္အရပ္ကုိသြားမွန္းမသိဘူး။
ညေနဘက္ဆုိ အရင္ရက္ေတြလုိ မိုးအံု႔သလလိုလုိ၊မႈိင္းသလုိလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တိမ္ေတြက အေရာက္ေတာက္တယ္...။ေန၀င္ခ်ိန္ရဲ႕ အေရာင္မ်ားကုိ ေသခ်ာထိေတြ႕ခြင့္ခံစားလုိ႔ ရတယ္...။လူေတြအားလံုးကလွေနတယ္...။

8 ထပ္တုိက္ကေနျမင္ရတဲ့တိမ္ေတြက ကုိယ့္နားနီးနီးရွိေနသလုိမ်ိဳးေလးခံစားရတယ္...။
တိမ္ေတြက အမွ်င္ေလးေတြ၊အရင္လုိ အလိပ္အခဲေတြမဟုတ္ေတာ့။
ျဖဴျပီးသန္႔ေနတယ္...။ကင္မရာက လတ္တေလာအိမ္မွာမရွိေနတာနာတယ္။

စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးတာ...ဘယ္သူေရးတာလဲ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။
တကၠသုိ္လ္ေနာက္ခံ၀တၳဳဆုိေတာ့ ဆရာမင္းလူပဲ ထင္ပါတယ္..။က်မအမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ သူေရးထားတာကဒီလုိ..။
ပင္မတကၠသုိလ္ၾကီးရဲ႕ ေဆာင္းရာသီအလွကုိ ခံစားခ်င္ရင္ ႏုိ၀င္ဘာတစ္ရက္ေန႔ကုိသြားၾကည့္လုိ႔
ေရးထားတာဖတ္ဖူးတယ္...။ခါတုိင္းႏွစ္ေတြေရာက္ျဖစ္တယ္...။ခံစားရင္းဂုဏ္ယူျဖစ္တယ္..။
ဒီႏွစ္ေတာ့ ေနမေကာင္းတာနဲ႔ ဘယ္မွမသြားႏုိင္၊
မုိးမကုန္ပဲ ကူးတဲ့ေဆာင္း။
ဒီႏွစ္ေဆာင္း ဘာေတြျဖစ္ဦးမလဲ မသိ....။လူေတြကုိေအးခ်မ္းေစတ့ဲေဆာင္းျဖစ္မလားမသိ။

နတ္မေတာင္ဘုရား နဲ႔ ရြာဘုရားေလးတစ္ဆူ

ဒါက နတ္ေမာက္ကေန 15 မုိင္ေလာက္ထြက္လုိက္ရင္ေရာက္တဲ့ နတ္မေတာင္ေပၚကဘုရားပံုပါ...။




အညာရြာေတြထဲမွာ ဒီဘုရားေလးရွိတဲ့ရြာက ကံေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဆုိရမယ္..။
ေရရွားတဲ့ေဒသေပမယ့္ သူတုိ႔ရြာမွာေတာ့ တစ္ရြာထဲကြက္ျပီး ေရေပါတယ္..။ေရလႈိင္တယ္လုိ႔
ဆုိလုိ႔ရမယ္..။နာမည္ကုိက "ေရယုိရြာ"တဲ့..။
ဆုိေတာ့ ဒါကေရယုိဘုရားေပါ့..။

နတ္ေမာက္ကုိသြားတုန္းက ရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြထဲက ဘုရားပံုေလးေတြပဲ
ေရြးတင္လုိက္ပါတယ္..။ကုိယ္က ပေရာက္ဖက္ရွင္နယ္တစ္ေယာက္လဲမဟုတ္ပါဘူး။
ရိုက္ခ်င္သလုိရိုက္ထားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္..။စိတ္ကူးလဲသိပ္မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဓာတ္ပံုရိုက္ရတာကုိေတာ့ ၀ါသနာပါပါတယ္..။ဒီလုိပဲ ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ကေတာ့ ၀ါသနာကပါေနတာပါပဲ..
ကဗ်ာလုိလုိ၊စာလုိလုိ၊ဓာတ္ပံုလိုလိုေပ့ါ..။

ဒီေန႔ ႏုိ၀င္ဘာလဆန္းတစ္ရက္မုိ႔
အစ္ကုိ၊အစ္မမ်ားအားလံုး စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းပါေစေၾကာင္း
ဆုေတာင္းရင္း ဘုရားပံုမ်ားကုိတင္ထားပါတယ္.........။