Wednesday, July 29, 2015

ေ႐ႊ ့ေျပာင္းနွလံုးသားမ်ား

ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေလယာဥ္စီးျပီး ပ်ံသန္းလာခ့ဲတယ္
ေရျခား၊ ေျမျခား၊ လူမ်ိဳးျခား၊ 
သူစိမ္းတရံစာမ်ားဆီ။ 
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထဲမွာ ဝိႈက္ကဒ္ေလးလည္းပါ 
ဒုန္းခနဲျမည္သြားတ့ဲ လဝကဝန္ထမ္းရဲ႕ မေပ်ာ့ေျပာင္းမႈလည္းပါ 
ပါးစပ္န႔ဲေတ့ၿပီးေသာက္ရတဲ့ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးေတြလည္းပါ 
အသက္တခါရွဴတိုင္း ဝင္လာတဲ့ေလဟာ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ရင္း
ေရာက္ခ့ဲျပီ။ 
ေဟာဒီအရပ္ေဒသမွာ အိပ္မက္ေတြယက္ေဖာက္ၾကဖို႔ 
ေဟာဒီကြၽန္းေသးေသးေလးကို လွသည္ထက္လွေအာင္ျပဳစုဖို႔ 
ငါတို႔လက္ဖဝါးေတြ မာေၾကာျပရမယ္။ 
ရက္(စ္) ဆာ(စ္)လို႔ ဟန္ပါပါ ခြန္းတုန္႔ျပန္တတ္ေစရမယ္။ 
ငါ့တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေနခ်င္သလိုေနခ႔ဲရသမွ်ကို 
ငါ့တိုင္းျပည္ထဲမွာပဲ ငါထားခ့ဲလိုက္ျပီ။ 
ဟုတ္တယ္... ငါ့ကိုယ့္ငါပါ ထားခ့ဲလိုက္ၿပီ။ 
အခု ဂြတ္ေမာနင္းလို႔ နႈတ္ဆက္ေနတာ 
ငါ မဟုတ္ဘူး။ 

မေၾကးမံုု
( ၁ဝ၊ ဝ၄၊ ၁၄ )

ႏွင္းဆီျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ပံုုႏွိပ္ေဖာ္ၿပီးသား ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၄ ခုုႏွစ္ ဧပရယ္လကုုန္မွာ စကၤာပူကၽြန္းေလးကုုိ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္တန္ခဲ့ပါတယ္။ မျပန္ခင္ေလးမွာ ကုုိယ့္ရံုုးကုုိေရာက္လာတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အလုုပ္သမားေတြကုုိ သူေဌးက စကားေျပာေနတာကုုိ ျမင္ၿပီး ဒီကဗ်ာေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

Sunday, March 24, 2013

အိမ္နီးနားခ်င္း

အခုေနေနတ့ဲတိုက္ရဲ့ အခန္းတစ္ခန္းမွာ စိတ္ရဲ့ႀကိဳးေလး လြတ္ေနသူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ညညဆို အသံက်ယ္က်ယ္န႔ဲ ထထ ေအာ္တတ္တယ္။ အ့ဲဒီအသံဟာ သူ႔ရ့ဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆီက လာသလား၊ ဝမ္းနည္းမႈဆီက လာသလား၊ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုခုဆီကလာသလား ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ သူက အ့ဲလိုညတိုင္း ေအာ္ေတာ့ နတ္ေမာက္မွာတုန္းက အခန္းငွားျပီး ေနခ့ဲတ့ဲအိမ္ေဘးက အမ်ိဳးသမီးကုိ သြားသတိရမိတယ္။

နတ္ေမာက္မွာ ၇ လေက်ာ္ ေနခ့ဲေပမယ့္၊ သူ႔ကို တစ္ေယာက္ထဲသပ္သပ္ထားထားတ့ဲ တိုက္ခန္းေလးန႔ဲ ကိုယ္ေနတ့ဲအခန္းက်ဥ္းေလးက နီးနီးေလးေပမယ့္ သူ႔အသံသာၾကားရျပီး သူ႔ကို တခါမွ မျမင္ဖူးခ့ဲပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ အ့ဲသလို စိတ္ရဲ့ၾကိဳးေလးလြတ္သြားခ့ဲရတာလည္းလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ၈၈ အေရးအခင္းကာလမွာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူအျဖစ္ရွိေနခ့ဲျပီး သူမ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ခ့ဲရတ့ဲ ျမင္ကြင္းေတြက သူ႔ကို အ့ဲလိုျဖစ္ေစခ့ဲပါသတ့ဲ။ မိဘေတြ မရွိေတာ့တာမို႔ ညီမေတြန႔ဲ တစ္ၿခံထဲအတူေနေပမယ့္ သူ႔ရ့ဲအေျခအေနက မထင္ရင္မထင္သလိုျဖစ္တတ္တာမို႔ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္းလုပ္ေပးထားျပီး တစ္ေယာက္ထဲသပ္သပ္ ေနေစပါတယ္။ ညညဆို သူေအာ္တ့ဲအထဲမွာ နတ္ေမာက္ ရဲစခန္းမွဴးကို နာမည္ေခၚျပီး ဆဲတာန႔ဲ " မီးထြန္း မီးထြန္း " ဆိုတာက မပါမျဖစ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ရဲစခန္းမွဴးကို ဆဲတာကေတာ့ သူ႔ကို ရဲအမိန္႔န႔ဲ တိုက္ထဲထည့္ထားတယ္လို႔ အသိေပးထားပံုပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီရဲကို မေက်နပ္ဘူး။ မေက်နပ္ေတာ့ ဆဲသည္ေပါ့။ မီးထြန္း မီးထြန္း ဆိုျပီး ႏွစ္ခြန္းဆင့္ျပီးေျပာတ့ဲ စကားလံုးကို အစပိုင္းေတာ့ ကိုယ္လည္း မသဲကြဲဘူး။ ဒါန႔ဲ ကိုယ့္ဘာသာ မခန္႔မွန္းတတ္ေတာ့တ့ဲအဆံုး တျခားေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔ညီမနာမည္ မိထြန္းကို ေခၚေနတာပါတ့ဲ။ အ့ဲလိုေပါ့ သူ႕ညီမငယ္ကုိ သူညတိုင္း ေအာ္ေခၚေနခ့ဲရတာ။

ညနက္ေလ သူ႔အသံက နက္လာေလပါပဲ။ အခ်ိဳ႕ညေတြမွာေတာ့ အ့ဲဒီအသံဟာ ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ပံုမွန္ညေတြမွာ ကိုယ့္ေခါင္းရင္းက ျပတင္းေပါက္ကုိ လံုေအာင္ပိတ္ထားေပမယ့္ လမင္းက အလြန္အမင္းထြန္းလင္းတ့ဲညမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အျဖားေယာင္းခံရျပီး တံခါးဖြင့္ထားမိခိုက္၊ သူ႔အသံၾကားရင္ ထိတ္ခနဲျဖစ္ျပီး အလ်င္အျမန္ပိတ္ရတာေပါ့။ လူခ်င္း မျမင္ဖူးေပမယ့္ အသံကေနတဆင့္ က်မသူ႔ကို ရင္းႏွီးေနသလုိပါပဲ။ သူ႔အသံေပၚ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတတ္ေနျပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီည စိတ္ အရမ္းႀကီးေနသလား၊ သာမာန္အေျခအေနမွာ ရွိေနသလား ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ ခြဲျခားတတ္ေနျပီ ဆိုပါေတာ့။

တစ္ညသားက်ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနျပီး အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီေလာက္ျဖစ္ေနျပီ။ သူ႔ညီမကုိ သူေအာ္ေခၚေနတာ။ ေခၚသံက ညနက္ေနတာမို႔ အခါတိုင္းထက္ ပုိျပီး က်ယ္ေလာင္ေနတယ္။ ရဲစခန္းမွဴးန႔ဲ တျခားသူေတြကို ဆဲသလို မာထန္မေနဘူး။ က်မလည္း ဆတ္ခနဲ လန္႔ႏိုးသြားျပီး သူ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့။ တခါမွ ဒီလိုအခ်ိန္ မေအာ္ဖူးဘူးေလ။ ညဦးပိုင္းပဲ ေအာ္ေလ့ရွိတာ။ သူေအာ္ေခၚေနတာ အေတာ္ၾကာတယ္။ နားေထာင္းရင္းက သူ႔အသံနက္နက္ကုိ ခါတိုင္းလို မထိတ္လန္႔ေတာ့ပဲ က်မ ကရုဏာျဖစ္လာမိတယ္။ မမိထြန္းရယ္ ... ထူးလိုက္ပါ ထူးလိုက္ပါ လို႔ စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းေနမိတ့ဲအထိပါပဲ။ ဒါန႔ဲ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာသြားေတာ့ ဆက္တိုက္မေခၚေတာ့ဘဲ ရပ္လိုက္၊ ျပန္ေခၚလိုက္။ အသံကုိ ႏွိမ့္လိုက္၊ ျမွင့္လုိက္န႔ဲ လုပ္တယ္။ သူ ေမာသြားပံုရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ " (( ဘာလဲ )) " ဆိုတ့ဲ မမိထြန္းရဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေခၚေနသူေတာ့ ဘယ္လိုေနတယ္မသိ၊ က်မက ဝမ္းသာေနမိခ့ဲတာ။ အ့ဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ ဝမ္းသာရာကေန စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ညီမလုပ္သူက " ဘာလဲ " လို႔ ေမးေမးခ်င္းမွာပဲ သူျပန္ေျပာလိုက္တာက " ငါ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ေသာက္ခ်င္တယ္ " တ့ဲ။ အ့ဲဒီစကားလံုးေတြထဲမွာ ခါတိုင္းန႔ဲမတူတ့ဲ မေက်နပ္ျခင္း ေဒါသေတြမပါေတာ့ဘဲ အားနာျခင္း၊ ဆာေလာင္ျခင္းန႔ဲ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ပါတယ္လို႔ သူ႔အသံကေနတဆင့္ က်မဖမ္းလိုက္မိတယ္။

" မလုပ္ေပးႏိုင္ေသးဘူး၊ ညႀကီးမင္းႀကီး " စသျဖင့္ ညနက္နက္မွာ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ ဟိုဘက္အိမ္၊ ဒီဘက္အိမ္အျပန္အလွန္ ျငင္းခုန္ေတာင္းဆိုေနတာေတြ နားေထာင္ရင္း က်မလည္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခ့ဲတယ္။ အမွတ္ရစရာတစ္ခုကေတာ့ သူန႔ဲ ၿခံခ်င္းကပ္လ်က္ေနခ့ဲတ့ဲ ၇ လလံုးမွာ အ့ဲဒီ " ငါ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေသာက္ခ်င္တယ္ " ဆိုတ့ဲစကားဟာ သူ႔ဆီကေနၾကားရသမွ် အသံေတြထဲမွာ အပီသ၊ အၾကည္ျမဆံုးျဖစ္ေနတာပါပဲ။ 

Tuesday, March 19, 2013

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း

ရွဴးဖိနပ္ထဲ ထည့္သိမ္းထားခံရတ့ဲ
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြမွာလည္း
လြတ္လပ္မႈကို ငံ့လင့္စိတ္ ရွိမွာပဲ။
အနိမ့္ဆံုးအဆင့္
ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြတ္ဂၽြတ္န႔ဲ အခ်ိဳးခံခြင့္ေပါ့။
 

mirror
( ၁၉-၀၃-၁၃ )

Wednesday, February 06, 2013

" သင္းကြဲ "


၁၆ ႏွစ္ကတည္းက သင္းကြဲခ့ဲ
အခု ငယ္တ့ဲအရြယ္လည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

သူတို႔ေပ်ာ္ေနၾကသလား၊ သူတို႔ဝမ္းနည္းေနၾကသလား
သို႔မဟုတ္
ေပ်ာ္တစ္ဝက္ ငိုတစ္ဝက္ ျဖစ္ေနၾကသလား
သတၳဳႀကိဳးမွ်င္ေတြကေနတဆင့္၊
ထိုမွတဆင့္တက္ၿပီး
ေလလႈိင္းၾကားကတဆင့္ တြက္ဆ/ခဲ့ရ
ဒီည/ ဒီဘဝ။

တခါတရံမ်ားက်ေတာ့ မတတ္ႏိုင္မႈမ်ားစြာကို
အတိတ္ကံဆုိၿပီး လႊဲခ်ၾကည့္တဲ့အခါ
ေနသာထိုင္သာပဲ ရွိသြားေတာ့သလိုလို။

အခု .. ငယ္တ့ဲအရြယ္လည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္ ထမင္းရည္ပူငွဲ႔ေနတ့ဲ အေမ့ေက်ာျပင္နား ပါးအပ္လို႔ ငိုခ်င္တုန္း။

( ၀၇-၀၁-၂၀၁၃ )

Tuesday, February 05, 2013

စိတ္ကူးယဥ္

က်ေနာ္ေျပာမိပါတယ္ .. 
က်ေနာ္ အသစ္က ျပန္စခ်င္တယ္လုိ႔။
ဆုိးရင္လည္း ခံမယ္။ ေကာင္းရင္လည္း စံမယ္။ 

က်ေနာ့္ ဘ၀အသစ္မွာ ႏွလံုးသားအသစ္နဲ႔ေပါ့ ... ။
 

( ၀၅-၀၂-၁၃ )