ဒီေန႔ရဲ့ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြၾကည္စင္ကာမွ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲ မႈိင္းအံု႔လုိ႔ ေနရတယ္။စိုထုိင္းဆမ်ား သိပ္သည္း လြန္းလွတယ္။
သူတထူးက ကုိယ့္ကုိယံုၾကည္လာေအာင္ၾကိဳးစားရင္း ကုိယ့္ဘက္က ယံုၾကည္မႈနံရံေတြ ျဖိဳခ်ခံရတယ္။ တ၀ုန္း၀ုန္း နဲ႔..။ နာက်င္သလားဆုိ...တဆတ္ဆတ္ခါပဲ..။
ကုိယ့္အဆိပ္နဲ႔ ကုိယ္မုိ႔ ဘယ္သူေျဖလုိ႔ ေျပပါ့ႏုိင္မလဲ..။ကုိယ့္ဘာသာ မေျဖတတ္ပါဘူး။ေနပါေစ။ရွိပါေစေတာ့..။ အဲ့ဒိအဆိပ္နဲ႔ မီးထ ေတာက္တတ္ရင္လဲ အေကာင္းသား..။
ကုိယ့္မ်က္စိေရွ႕က ျမင္ကြင္းကုိ ကုိယ္တုိင္ယံုၾကည္လက္ခံလာေအာင္၊ဒါမွမဟုတ္လဲ ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္လာ ေအာင္ ဘယ္သူ႔ကုိ သင္ၾကားျပသခုိင္းရမလဲ..။
သူ ေပ်ာ္ေနတဲ့အေပ်ာ္ေတြၾကား.. က်ေနာ့္အသံမ်ား ေမွးစင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားပါရေစ...။
စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုိယ္...ခ်စ္တတ္ေၾကာင္း သူတေန႔ေန႔မွာ သိလာပါလိမ့္မယ္...။
(စိတ္အစံုကုိ လႊတ္ခ်လုိက္တယ္။ ဟုိးအဆံုးထိ ထုိးစုိက္သြား... ကၽြံ၀င္သြား... ျပန္ႏႈတ္ဖုိ႔ အင္မတန္ ခဲယဥ္းပါတယ္)