က်မသူငယ္ခ်င္း ဘုိဘုိက ဒီေန႔မွာ ပုိစ့္အသစ္ျပန္တင္ပါတယ္။သူတင္တဲ့ ပုိစ့္က ဘယ္လိုႀကိဳးစားေနတာလဲ တဲ့...။
သူဆုိလုိခ်င္တာကုိေဘာ္ဒါခ်င္းမုိ႔ သိေပမယ့္ တျခားသူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့နဲနဲစဥ္းစားရပါမယ္.။ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ပုိက္ဆံအလံုးလုိက္၊အရင္းလုိက္ေပးျပီး သင္ေနရတဲ့သင္တန္းေတြရဲ့ အေျခအေနကုိေတာ့ ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။က်မလုိရာဆြဲေတြးတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။သြားဖတ္လုိ႔လဲ ရေၾကာင္းပါ။
သူ႔ပုိစ့္ကုိ ဖတ္ျပီးေတာ့ က်မဒီပုိစ့္ကုိေရးဖုိ႔စိတ္ကူးထားတာကုိခ်က္ခ်င္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မအေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး။
က်မဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ေဆးတကၠသုိလ္အမွတ္ကုိ ကပ္ျပီးျပဳတ္ပါတယ္။အဲ့ဒိမွာ ၀မ္းအနည္းဆံုး
လူကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း က်မအေမပါ။အဲ့ဒိအခ်ိန္တုန္းက အိမ္ရဲ့စီးပြားေရးက သိပ္အဆင္မေျပလွေပမယ့္
အေမက က်မသာ ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ္ဆုိ မျဖစ္၊ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ထားမယ့္သူ.......။က်မကေတာ့ ၾကိတ္ျပီး၀မ္းသာေန ခဲ့တယ္။အေၾကာင္းက အဲ့ဒိအခ်ိန္2002 ခုႏွစ္မွာ မေကြးေဆးတကၠသုိလ္ဆုိတာ ေပၚေနခဲ့ျပီ။က်မ၀င္ခြင့္ရခဲ့ရင္လဲ မေကြးကုိသြားရမယ္၊အဲ့ေလာက္ ေ၀းလံတဲ့ေနရာကုိ က်မမသြားခ်င္ပါဘူး။
ဆရာ၀န္မျဖစ္ရင္ အင္ဂ်င္နီယာေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အေမ့ဆႏၵကုိလဲက်မမလုိက္ေလ်ာခ်င္ခဲ့ဘူး။
အခ်ိန္က ၀ုိင္အုိင္တီမဟုတ္ပဲ ဂ်ီတီစီေတြေခတ္ကုိေရာက္ေနျပီ။က်မတက္မယ္ဆုိရင္ ဟသၤာတမွာ တက္ရမယ္၊
က်မဇာတိနဲ႔ေတာ့ နီးတာေပါ့။ဒါေပမယ့္က်မအတြက္အစစအရာရာ အလွမ္းေ၀းေနျပီး က်မဇာတိနဲ႔
ဘာမွထူးထူးျခားျခားကြာျခားမႈမရွိတဲ့ ပုသိမ္၊ဟသၤာတ စတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာလဲ က်မမေနခ်င္ဘူး။
က်မရဲ့ ဂ်ီေဟာသူအိပ္မက္၊မာလာေဆာင္ အိပ္မက္ေတြကုိအေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္တာခ်င္းအတူတူေတာ့ က်မရဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ အကုန္မခံခ်င္ဘူး။ဒီေတာ့ ရန္ကုန္မွာတက္ရမယ့္ေက်ာင္းကုိ က်မဥာဏ္မွီသေလာက္၊
လက္လမ္းမွီသေလာက္ ၾကိဳးစားစံုစမ္းရပါတယ္။က်မကုိ ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးမယ့္သူ မရွိခဲ့ဘူး။
က်မစိတ္ကူးနဲ႔ တည့္ရာ၊ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။အရုိးသားဆံုး၀န္ခံရရင္ မာန္လဲတက္ေနတုန္း
အခ်ိန္ေပါ့။ရန္ကုန္မွာေနခ်င္တယ္။ကုိယ့္ဘ၀တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ျမိဳ႕ျပရဲ့ ဘယ္လုိအေျခအေနေတြက
ဖန္တီးေပးႏုိင္မလဲ....ကုိယ့္အနာဂတ္ကုိ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ပံုေဖာ္ခ်င္တယ္။ေဖာ္လဲ ေဖာ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္ခါေရးခဲ့ဖူးသလုိ ျခံသံုးျခံဆုိတဲ့ ေဆးဘက္ပညာသည္တကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္
ဆုိပါေတာ့..................။အဲ့ဒိမွာလဲ က်မလုိဘ၀တူေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ.......။တခ်ိဳ႕ေဆးေက်ာင္းမမွီလုိ႔ ၀မ္းနည္း
ပက္လက္၊တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းစတက္ျပီး လလည္ေလာက္ေရာက္ခါမွ သြားေဆးတကၠသုိလ္ေျပာင္းသြား။တခ်ိဳ႕ကလဲ
စလံုးကုိ ပုိလီတက္ဖုိ႔ သြား.......။ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူ ၆၀ ပဲက်န္ခဲ့တဲ့အထိ၊အဲ့ဒိ ၆၀ ထဲကမွအထူးျပဳေမဂ်ာ
သံုးခုထပ္ခြဲေတာ့ တစ္ခုကုိ အေယာက္ ၂၀ ရယ္။အေယာက္ ၂၀ ကုိ ျခံတစ္ျခံႏႈံးနဲ႔...............
အခ်ိန္ဟာ ၄ ႏွစ္ကုန္ခဲ့တယ္...တစ္ႏွစ္ကုိ ၁၁ လတိတိေက်ာင္းတက္ရတယ္။
က်မရဲ့ ရန္ကုန္အိပ္မက္ေတြလဲ ခမ္းေျခာက္စျပဳလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမဂ်ာသံုးခုမွာ အမွတ္အနိမ့္ဆံုးနဲ႔ပံုရိပ္ေဖာ္
နည္းပညာလုိ႔နာမည္ေျပာင္းေခၚထားတဲ့ ဓာတ္မွန္အထူးျပဳနဲ႔ အသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။စိတ္၀င္စားမႈေတြဟာ ေက်ာင္းတက္လုိ႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ သိသိသာသာေသြဖယ္လာခဲ့တယ္။ေက်ာင္းသူဘ၀ သံုးႏွစ္ေလာက္မွာထဲက က်မအနာဂတ္အတြက္က်မစုိးရိမ္စျပဳလာခဲ့တယ္။က်မရဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လုိ႔ လူသိမ်ားတဲ့ အလုပ္ၾကီးနဲ႔ က်မ
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမျပဳခ်င္ေတာ့ဘူး။ေဆးရံုဆင္းေနရတဲ့ ရက္ေတြကက်မအတြက္စိတ္ညစ္စရာအခ်ိန္ေတြ
ေတြျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာ၀န္မ်က္ႏွာကုိသာ ၾကည့္ေနရျပီး လူနာမ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ႏုိင္တဲ့အသက္
ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္လုိ႔ က်မဘာသာတစ္သီးပုဂၢလခံယူထားတဲ့ အဲ့ဒိအလုပ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ
ထမင္းရွာမစားဘူးလုိ႔လဲဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္...။ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရတာက ေက်းလက္ဆန္တဲ့ မိခင္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔...။စာၾကမ္းပုိးလုပ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔........။ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ သက္ေသျပဖုိ႔၊
က်မအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳဖုိ႔ တစ္ခုခုကုိစတင္ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္..............။အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ တတ္ႏုိင္တာက ဘာသာစကားေလ့လာမႈပဲ ရွိပါတယ္။ဒီေတာ့ ဘာသာစကားဘက္ပဲ စလုိက္ခဲ့တယ္။
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလးႏွစ္တာကုိ ႏွေျမာပါတယ္။ထုိ႔ထက္ပုိလုိ႔ ႏွေျမာတာကေတာ့ ထက္ျမတ္စူးရွေနတဲ့
ဦးေႏွာက္ကုိပါ။ျပီးခဲ့တာေတြကုိ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ကုန္လြန္ခဲ့ျပီ။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ေငြ၊ေငြ...ေငြ...ဆုိျပီး ေငြေနာက္တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ျပီး က်မအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေက်ာတစ္ေနရာခ်ဖုိ႔၊ထမင္းစားဖုိ႔၊သီခ်င္းနားေထာင္ဖုိ႔၊စာအုပ္၀ယ္ဖုိ႔၊ေနာက္ေတာ့ စာေရးဖုိ႔..........
အဲ့ဒိ က်မအိပ္မက္ေတြကုိ စိတ္ရွိသေလာက္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ က်မအလုပ္လုပ္ျပီး ေငြရွာခဲ့တယ္။ေငြေနာက္လုိက္ရင္း က်မအခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့...။အသက္က 23 ျဖစ္လာျပီ။တတ္ထားတဲ့ ပညာကုိလဲ အသံုးမခ်ခ်င္၊အပုိပညာလဲ ဘာမွမတတ္....။
ဒီေတာ့ က်မအလုပ္ရပ္၊ပညာဘက္ ျပန္ဦးလွည့္ရျပီ..တစ္ခုခုေတာ့ သင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေတြးပါတယ္..။ဒီေတာ့ က်မ ဘာကုိ၀ါသနာပါလဲ............။စဥ္းစားလုိ႔မရ........။မရဆုိတာထက္...စဥ္းစားလုိ႔ရလာတဲ့ အရာတစ္ခုက ထပ္မွားသြားမွာ စုိးရိမ္တယ္......။အမွားဆုိတာကုိ အလူးအလဲခံခဲ့ရျပီးပါျပီ...........။
ဒီမွာ ေရးရင္းက ျပန္သတိရမိတာ....လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ေလာက္က စလံုးကုိ ေက်ာင္းသြားတတ္မယ့္ သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္ကလာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ (သူလဲ ေက်ာင္းကပါပဲ)သူ႔မ်က္ႏွာေလးက မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔.......။
ေက်ာင္းသြားတတ္တာဆုိေပမယ့္ သူတစ္ကာေတြလုိလဲ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြလုိ႔ မေန။ငါဒီတစ္ခါေတာမမွားေလာက္
ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့ေနာ္...တဲ့။ကုိယ္ေရြးတဲ့ေက်ာင္းကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္မွားမွာ သိပ္ကုိစုိးရိပ္ပံု
က်ပါတယ္.........။ေအး အဆင္ေျပပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္လုိ႔...ပဲ..ဒါဟာ ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲပါ..။
ကုိယ္မွားမွာထက္ သူမွားသြားမွာကုိ ပုိစိုးရိမ္မိပါတယ္...။ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့သူက ပုိက္ဆံသိန္းဆယ္နဲ႔ ခ်ီျပီး သင္မွရမယ့္ပညာျဖစ္လုိ႔ေနတယ္..။သူထပ္မမွားပါဘူး။ထပ္ျပီး အမွားတစ္ခုနဲ႔ ထပ္မၾကံဳပါဘူး လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ျပန္ျပီး ဆင္ျခင္ယူေနရတယ္........။
ဆုိေတာ့ က်မ မေၾကးမံုေခၚ...မဖုိးဒီတစ္ေယာက္ စာသင္ေနသည္ေပါ့...ကုိယ့္ကုိယ္မုိ႔လုိ ခပ္ရုိင္းရုိင္းစကားပံုနဲ႔ ႏႈိင္းရရင္ ေခြးၾကီးၾကီးမွ လက္ေပးသင္ဆုိသလုိျဖစ္ေနေတာ့စာနဲ႔အစပ္အဟပ္တည့္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္
အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ဒီၾကားထဲ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္၊ဘေလာဂ့္လည္ခ်င္တဲ့စိတ္...ေတြကုိလဲ ခ်ိဳးရ၊ႏွိမ္ရေသးတယ္..။
သူရုိ႕ေတြကလဲ တင္ႏုိင္လုိက္ၾကတာလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။ေဟာတစ္ပုဒ္၊ေဟာတစ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ဟာ....။
လုိက္ဖတ္ရတာအေမာ...။
စာသင္ရတာက ကံစမ္းမဲ ႏႈိက္သလုိပါပဲ..။နာမည္ၾကီးလုိက္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊နာမည္ၾကီးလုိက္တဲ့ ဆရာေတြ..။
ဒါမဲ့ ကုိယ့္လိုအပ္ခ်က္က သူတုိ႔ေပးႏုိင္တာနဲ႔ မညီမွ်......................။ကုိယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သူတုိ႔၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ အသားမက်...။ကုိယ္က ေတာင္းဆုိခ်င္သူ...။ကုိယ္ကကုိယ္ေပးရသေလာက္ ကုိယ္ျပန္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္သူ.....။
ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ ကုိယ္ျပန္မရတဲ့ အခါ..........ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ဘယ္သူ႕ကုိလက္ျငိွဳးထုိးရ
မလဲ..........ဘယ္သူ႔ကုိ လက္ျငိွဳးထုိးခြင့္ရွိမလဲ...။
တခ်ိဳ႕ ခင္းထားျပီးသား လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။တခ်ိဳ႕ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ထြင္ၾကသည္။တခ်ိဳ႕ ထြင္ေနရင္းက ဆူးထုိးတတ္သည္။တခ်ိဳ႕ ဆူးထုိးလုိ႔ လဲက်ရင္း အဆိပ္တတ္လုိ႔ ေသဆံုးရတတ္သည္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မေၾကးမံုတုိ႔ ပညာသင္ေနပါသည္...............။
Friday, January 30, 2009
« Newer Post
Older Post »
18 Responses to “မေၾကးမံုတုိ႔ စာသင္ေနပါသည္”
မေၾကးမံုေရ......... ကၽြဲကူးေတာ့ ေရပါသတဲ့။ အဲဒါ သူ႕ကိုယ္မွာ သူ႕ဟာသူ ပါလာတာဆိုပဲ။ က်ိဳးစားေနသ၍ အလဟႆမျဖစ္ဘူးလို႔ ခံယူၿပီး လုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သြားေတြ မကၽြတ္ေအာင္ေတာ့ ၾကည့္ၾကက္ၿပီး က်ိဳးစားေနပါေၾကာင္း၊ အားေပးရင္း အားယူသြားတယ္ေနာ္
သယ္ခ်င္း
စာအေရးအသားကလည္း ေကာင္းလုိက္တာ။
ကုိယ္တုိင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ တစ္ခန္းရပ္ ေလး ဖတ္လိုက္ရသလုိ ခံစားရတယ္။ လူတုိင္းကုိယ္စီ ကုိယ့္အခက္အခဲနဲ႔ကုိယ္ ရွိၾကပါတယ္။ အားမငယ္ပါနဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဟီး ငါလည္း နည္းနည္း ေလ်ာ့ေလ်ာ့ၿပီး ဘေလာဂ့္ေရးပါ့မယ္။ နင္လုိက္ဖတ္ရတာ ပင္ပန္းမွာစုိးလုိ႔ေလ .. ..
ခ်ာမႀကီးေရ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ .. ..
ငါ့ညီိမေရ..ေခြးႀကီးမွလက္ေပးသင္ သေဘာမထားပါနဲ႔ဟ ငါေတာင္ထထေဟာင္ရေတာ့မလို
ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္
ေအာင္ျမင္ပါေစ...။
ပညာလို အိုသည္မရွိတဲ့ ၾကိဳးစား သယ္ရင္း ငါေတာ့ စိတ္ကုန္ျပီး း) ဘာမွလည္းလုပ္စားလို႔မွမရတာ ။ နင့္စာေတြမွာ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပင္းေတြေတြ႔ေနရတယ္ေဟ့ :P
ပညာဆိုတာကေတာ႔ ေသတဲ႔အခ်ိန္ထိ သင္ေနရဦးမွာပဲ
ဒီလိုပါပဲအစ္မေရ..
ဘ၀အာမခံခ်က္ရွိေအာင္ လူတိုင္းၾကိဳးစားၾကရမွာပါပဲ
ငါ့ ညီမေလးေရ....
ေ၀ဒနာေတြကို မွ်ယူသြားေပးပါတယ္...
အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ...
ေအာင္ျမင္ပါေစ...
ပညာဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ အလကားမျဖစ္ပါဘူး။ သင္ႏိုင္သေလာက္သာ သင္ထား။ အဲဒီ GTC ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ဖ်က္လိုက္တာ။
ဘာထပ္သင္ေနသလဲဆုိတာကို စိတ္ဝင္စားပါတယ။္
ညီမေရ- ဒါကေတာ့ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြ မ်ားေနတဲ့ အေျခအေန..Quota နဲ႕ သင္ယူရတဲ့ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ညီမခံစားရသလို တို႕ေတြလည္းခံစားဖူးခဲ့ပါတယ္။
တခု အားေပးခ်င္တာက..ပညာဆိုတာ ဒီေခတ္ မွာ multidisciplinary လည္း ျဖစ္နိုင္ေနပါျပီ။ ဒါၾကီးသင္ထားေပမဲ့..တသက္လံုး..ဒါၾကီးနဲ႕ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ မခ်စ္ခ်စ္ ေအာင့္နမ္းေနစရာမလိုလွေတာ့ပါဘူး။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မွ ဓါတု အင္ဂ်င္နီယာကေန.. နိုင္ငံသားအခြင့္အေရးတခု အတြက္..သူနာျပဳ ျပန္တတ္တာ မ်ိဳး career change ကို U turn ေတာင္ လုပ္ေန ၾကျပီေလ။ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႕ ၂၄ ဆိုတာ..တကယ့္မွ ငယ္ငယ္ေလး..အေစာ ၾကီး ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ ပညာနဲ႕ ေတြ႕ပါဆိုလို႕ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
U turnေနရတာ မေၾကးမုံတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါ။ ဒီမွာအေဖာ္ရိွပါတယ္။
ညီမေလး...ကိုယ့္အတြက္အေကာင္းဆံုးလို႔ထင္ၿပီးစိတ္အပါဆံုဝါသ
နာအပါဆံုးၿဖစ္ႏူိင္တဲ့လမ္းေၾကာင္းကိုရဲရဲသာေတြးၿပီး
ေရြးလိုက္..ၿဖစ္လာသမွ်အေကာင္းအဆိုးအေၾကာင္းအ
က်ိဳးအားလံုးကိုရဲရဲသာရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္..ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္
ကိုယ္ကတစ္စံုတစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္ဖို႔ဘဲလိုတယ္.တစ္စံု
တစ္ခုကကိုယ့္ကိုေရြးခ်ယ္ခံလိုက္ရတာမ်ိဳးမၿဖစ္ပါေစနဲ႔.
အကိုတို႔ဆိုရင္တစ္စံုတစ္ခုကကိုယ့္ကိုေရြးခ်ယ္ၿခင္းခံ
လိုက္ရမႈေတြနဲ႔အသားက်ေနရတာၾကာၿပီ..Business Management ကိုစိတ္မဝင္စားဘဲတက္ခဲ့ရတယ္.အဲဒီဘြဲ႔
နဲ႔ကိုယ္နဲ႔လံုးဝအင္ဝင္ခြင္က်မၿဖစ္ခဲ့ဘူး.အခုMBAဆက္ယူ
ရင္ေကာင္းမလား.ကိုယ္စိတ္ပါတဲ့ဘေလာ့ေရးၿပီးကဗ်ာ
ေတြနဲ႔ေမွာက္အိပ္ေနရရင္ေကာင္းမလားစဥ္းစားေနရရင္း
နဲ႔ကိုလည္ေနတာ..ၿဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ၿဖစ္ေနတာေတြက
တစ္သားတည္းက်ဖို႔ဆိုတာ.အခက္ခဲသားကလား..
ညီမေလးေအာင္ၿမင္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္.
ေၾသာ္.စကားမစပ္.ညီမလိုခ်င္တဲ့ကဗ်ာကိုယူလို႔ရပါတယ္
ဘာမွအထူးတလွယ္ခြင့္ေတာင္းေနစရာမလိုပါဘူး...
အမၾကီးေရ...
ဒီပို႔စ္ ကို ဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္ ေၿပာခ်င္တာေတြကအမ်ားၾကီးပဲ ။
အမၾကီး ကို အားက်တယ္ ဗ်ာ ။
စာေရးထားတာ ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္။
အခက္အခဲေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ပါေစ။
အားတင္းထားပါ ... .... ။
နာက်ည္းသံေတြနဲ႔ပါလား
တစ္ေယာက္တည္းခံစားေနရတာမိ်ဳးမဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ္ေတြေတာင္ခုခ်ိန္ထိရထားတဲ့ပညာရပ္ေတြ
မသံုးရေသးတာရွိေနေသးတယ္။ဒီလိုပါပဲ..။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ပညာရပ္တစ္ခုဆိုတာက
တကယ္တတ္ထားခဲ့ရင္အလကားေတာ့ဘယ္ေတာ့မွ
မၿဖစ္ပါဘူးဆိုတာပါပဲ..။
မေၾကးမံုေရ၊ အသက္ခ်င္းတူတူေလာက္ပဲလို႕ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္လဲ ၂၄ျပည္႕ေတာ့မယ္။ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႕။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိလဲ ၆ႏွစ္ေလာက္ေဆးေက်ာင္းတက္လာၿပီးတဲ့အထိေတာင္ ဘ၀ကမခိုင္မာ၊ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြႀကံဳေနၾကတာ။ ကိုယ္သင္ယူႏိုင္သေလာက္သင္ယူပါ။ ဒါေပမယ့္ အႀကံတစ္ခုေတာ့ေပးမယ္ေနာ္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္လိုက္၊ စာရင္းကိုင္တက္လိုက္၊ သင္တန္း ေပါင္းစံုတက္ၿပီး ဘယ္တစ္ခုနဲ႕ကုိယ္အသက္ေမြးရမွန္းမသိဆိုတာမ်ိဳးမျဖစ္ ေအာင္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကိုေရြးယူလိုက္ပါ။ ေစတနာနဲ႕အႀကံေပးတာပါ။
Dear Author www.mirror-4d.net !
Excuse, that I interfere, but I suggest to go another by.
Post a Comment