နတ္ေမာက္မွာ ၇ လေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့စဥ္...က်မအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳအထူးအဆန္းမ်ားစြာ ရခဲ့ပါတယ္။အေမနဲ႔ အေ၀းမွာပထမဆံုးခြဲေနဖူးတာလဲျဖစ္တယ္။ရန္ကုန္မွာတုန္းကလဲ အေ၀းမွာဆုိေပမယ့္အခ်ိန္မေရြးထျပန္လုိ႔ရ
တယ္။အေမကလဲ သတိရရင္ လုိက္လာလုိ႔လြယ္တယ္။နတ္ေမာက္မွာေတာ့ အဲ့သလုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ကုိေရာက္တာကစစ္ထြက္ေမာင္ထက္ဆုိးပါတယ္။လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊တယ္လီဖုန္း
ဆက္သြယ္ေရးစသျဖင့္ အစစအရာရာေခါင္းပါးလြန္းပါတယ္။တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ အမ်ားျပည္သူသံုးတယ္လီဖုန္းရယ္လုိ႔
တစ္လံုးပဲရွိပါတယ္။အဲ့ဒိ တစ္လံုးကလဲ ၾကံ့ခုိင္ေရးရံုးမွာပဲ ရွိပါတယ္။တစ္ေယာက္စကားေျပာေနရင္ ေဘးကေန
၅ေယာက္၊၆ ေယာက္ေလာက္က ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။အေမက စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာေနတဲ့ အခါ
ဒါမွမဟုတ္ သူက သတိရေၾကာင္းလြမ္းေၾကာင္းေတြ ေျပာေနရင္ က်မကလဲ သတိေတြရျပီး ဆုိ႔လုိ႔နင့္လုိ႔
ျဖစ္ေနရင္လဲ....ၾကိတ္မွိတ္ျမိဳသိပ္ရံုမွ တပါးဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။
ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူတို႔ဆီမွာလဲ ဒီဂ်စ္တယ္ဖုန္းလုိင္းေတြ ခ်ေပးတယ္လုိ႔ၾကားရတယ္။ထားပါေတာ့ေလ...။
လိုရင္းက ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ေနရာသစ္၊အစာသစ္၊ေရအသစ္၊ေျမအသစ္နဲ႔ အေၾကျမိဳ႕ေလးမွာ ေနခဲ့ရစဥ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ...........။ကင္းေတြ၊ေျမြေတြေပါတာ.....၊အညာေဆာင္းက လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး
ေအးလြန္းတာ၊ေန႔လည္ေနက ေက်ာကြဲေလာက္ေအာင္ပူတာ၊ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းေပၚက သဲကပူတာ၊
ေနာက္ အရက္ေသာက္တဲ့သူေတြေပါတာ....နဲ႔ အရူးေတြ........အစံုပါပဲ...။အဲ့ဒိထဲကမွ အရူးသံုးေယာက္
အေၾကာင္းေလးကုိ ပုိသတိရေနမိတယ္။သတိရသေလာက္ေလး ျပန္ေရးထားတာပါ။ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
တစ္ေယာက္က က်မေနတဲ့အိမ္ရဲ့ ေခါင္းရင္းကပ္ရပ္ျခံမွာ ေနတယ္။အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ၊ဘီကြမ္းနဲ႔ MSc ျပီးျပီးသား ပညာတတ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိကဘယ္လုိျဖစ္ျပီး ရူးတဲ့အျဖစ္ေရာက္သလဲေတာ့
က်မ မသိပါဘူး။အဲ့ဒိ အမ်ိဳးသမီးမွာ မိတူးဆုိတဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူမက မုိးေလးနဲနဲခ်ဳပ္လာျပီဆုိတာနဲ႔ မိတူး၊မိတူးဆုိျပီး၀မ္းေခါင္းျခစ္ျပီးေတာ့ကုိ ေအာ္ေတာ့တာ။
က်မနားထဲမွာက မီးထြန္း၊မီးထြန္းပဲ ၾကားေနေတာ့...။ေအာ္...သူ႔ကုိအေမွာင္ထဲထားလုိ႔မ်ား မီးထြန္းခုိင္းေနသလားဆုိျပီးေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးမိေသးတယ္...။ေနာက္ေတာ့မွ မီးလာလဲ မီးထြန္း၊
မီးမလာလဲ မီးထြန္းျဖစ္ေနေတာ့ က်မရဲ့အိမ္ရွင္ေတြကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔ညီမကုိ ေအာ္ေခၚေနတာ ျဖစ္ေနတယ္။
ေအာ္ရံုတင္မဟုတ္ဘူး၊တစ္ခါတစ္ေလ ဘာေတြကုိ ေဒါေတြခီးသလဲမသိ၊အဆဲေပါင္းကုိ နားမခံသာေအာင္ ဆဲေတာ့တာ။သူ႔ညီမ မိတူးလဲ ပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ ရဲစခန္းက စခန္းမႈးေတြလဲပါတယ္။က်မအတြက္ေတာ့
သူဆဲသမွ် ထူးဆန္းေနေတာ့တာပါပဲ။
ညဘက္ သူဆဲသမွ် မၾကားခ်င္လဲ ၾကား၊ၾကားခ်င္လဲၾကားဆုိေတာ့ မနက္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔ျမိဳ႕လူေတြကုိ အဲ့ဒါ
ဘာလုိ႔ဆဲတာလဲလုိ႔ဆုိျပီး စပ္စုရတယ္။သူ႔ကုိ တုိက္ထဲထည့္ျပီးပိတ္ထားလုိ႔ ဆဲတာတဲ့ေလ။
သူအျပင္ထြက္ခ်င္တယ္တဲ့။သူအေမွာင္ထဲမွာခ်ည္းပဲ ေနရတာမြမ္းၾကပ္လွျပီထင္ပါရဲ့....။ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိအဲ့ဒိ မီးခံတုိက္လုိ႔ေခၚတဲ့ သစ္သားလံုး၀မပါတဲ့ သံနဲ႔ အုတ္ခ်ည္းသက္သက္ေဆာက္ထားတဲ့ တုိက္ပုပုေလးထဲကုိ ထည့္ထားခဲ့တာ၂ ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ သူတစ္ခါမွ အျပင္မထြက္ရေသးပါဘူးတဲ့...........။
တစ္ညသားမွာေတာ့ ရယ္လဲရယ္ရ၊ေၾကာက္လဲေၾကာက္ရ၊သနားလဲ သနားရတဲ့ အသံတခ်ိဳ႕ က်မၾကားခဲ့ရတယ္။
အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။ထံုးစံအတုိင္း သူမ ဆဲသံနဲ႔အတူ က်မလန္႔ႏုိးခဲ့တယ္။
စိတ္လဲတုိ၊ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ေပါ့။ညက နက္နက္မွာ သူ႔အသံကလဲ အာေခါင္ျခစ္ျပီး အသံနက္နက္ၾကီး
ေအာ္ေနေတာ့တာေလ...။ဆဲတာလဲ စံုလုိ႔ပါပဲ...။တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အဆဲေတြပါ..ၾကားရတယ္။သူဆဲလြန္းေတာ့ မမိတူးလဲ မေနသာေတာ့ဘူးထင္ရဲ့။"ဟဲ့ဘာလဲ ဘာလုပ္မလုိ႔ ဒီေလာက္ေအာ္ေနတာလဲ" ဆုိေတာ့
ငါေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေသာက္ခ်င္လုိ႔တဲ့.............။ဒါမဲ့ သူမေသာက္ရပါဘူး။ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့ညၾကီးမွာ ဘယ္သူက သူ႔ကုိ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တုိက္ေလမလဲ ကြယ္၊မမိတူးရဲ့ မလုပ္ေပးႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အသံလဲၾကားေရာ..........
သူ႔အသံေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။အဲ့ဒိေတာ့မွ က်မလဲ သက္ျပင္းခ်ျပီးျပန္အိပ္ရတယ္။
ေနာက္ညေတြက်ေတာ့လဲ ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ...ဆဲျမဲပဲ။ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတာင္းသံေတာ့ မၾကားရေတာ့ဘူး။ဒါေပမဲ့
က်မျပန္လာတဲ့ အထိဆဲေနတုန္းပါပဲ။
ေနာက္ထပ္အရူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဖုိးၾကီးပါ။သူကက်ေတာ့ယဥ္ယဥ္ေလးရယ္.....။မိဘေဆြမ်ိဳးမရွိဘူးတဲ့။
တစ္ေယာက္ထဲရယ္။လမ္းေပၚမွာပဲေန၊လမ္းေပၚမွာပဲ အိပ္ေပါ့။
သူ႔မွာ သိပ္အားက်စရာေကာင္းတာတစ္ခုက နတ္ေမာက္တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ သူ႔ကုိဘယ္သူကမွ ႏုိင္ေအာင္ ခ်က္စ္မကစားႏုိင္ၾကဘူးတဲ့ေလ.....။ဘယ္ေလာက္ ထူးဆန္းလဲ..။ပံုကခပ္ေအးေအးရယ္။ဘယ္သူေမးေမး
သူက သင္မျပဘူးတဲ့။ဆုိက္ကားဂိတ္၊ျမင္းလွည္းဂိတ္၊ကားဂိတ္ေတြမွာ သူအျမဲရွိတယ္။ၾကံဳရာလူနဲ႔ ခ်က္စ္ကစားတယ္။မုိးလင္းတာနဲ႔ ပုိက္ဆံတစ္ရာရေအာင္ ေတြ႕ရာလူဆီကေန ေတာင္းတယ္။
ေတာင္းတာေတာင္ သူကရမယ့္လူဆီကမွ ေတာင္းတာ။
တစ္ရာ ရတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ဒုိးေရာ။လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က်ေတာ့လဲ အေဖ်ာ္ဆရာေဖ်ာ္ေပးတဲ့ လက္ဘက္ရည္ကုိ မေသာက္ဘူး။ဆုိင္ရွင္ရဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ခ်စ္စရာ အညာသူျဖဴျဖဴေလးတစ္ေယာက္
ရွိတယ္။သူေဖ်ာ္ေပးမွ။သူ႔ရဲ့ ဖုိက္ဘာခြက္ အစိမ္းေလးကုိကုိင္ျပီး အေဖ်ာ္ခန္းေဘးမွာ ကပ္ရပ္ေနေတာ့တာ။
ေကာင္မေလး ထြက္လာျပီး ေဖ်ာ္မေပးမခ်င္း ေစာင့္ေတာ့တာပဲ...။ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာ ဘယ္သူ႔ကမွ မသိၾကဘူး။လက္ဘက္ရည္ရတာနဲ႔ လမ္းေဘးတစ္ေနရာက မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေလးတစ္ပင္ေအာက္
သြားျပီ ထုိင္ေသာက္ေနေရာ............။ေန႔လည္တစ္ခါ၊ညေနေစာင္းတစ္ခါ...ဒီလုိပဲ သူ႔ဆာေလာင္မႈက...။
အဲ့ဒိ အဘုိးအုိရဲ့ ခါးမွာ ပုဆိုးတစ္ထည္ကုိ သိုင္းျပီးခ်ည္ထားတယ္။အထဲမွာ သူ႔ပစၥည္းေတြပါတယ္။ေျမြေရခြံ
အိတ္ခြံေတြလဲ ေတြ႕တယ္။အေရာင္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့အညာေစာင္အရိအရြဲေလး
တစ္ပုိင္းလဲ ပါတယ္။ေနာက္ သူလက္ဘက္ရည္ထည့္ေသာက္ေနက် မတ္ခြက္အစိမ္းေလးရယ္...။ဒါပဲ ပါတယ္။ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ရဲ့။
က်မေလ...တခါတခါ သူ႔ဘ၀ကုိ အားက်မိတယ္။သူ႔ဘ၀ ဘယ္ေလာက္ရုိးစင္းလုိက္သလဲ၊ဂုဏ္မရွိ၊ပကာသနမရွိ၊
တစ္ခုခု ဆာလာရင္ ပုိက္ဆံလုိက္ေတာင္းလုိက္ရံုပဲ...။သူ႔မွာ အစားအစာဆာေလာင္မႈကလြဲရင္ တျခားဘာမွ
မရွိေလာက္ဘူးလုိ႔ က်မယံုတယ္။
ေနာက္ဆံုး အရူးတစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး။သူကေတာ့ က်မတစ္ေယာက္ထဲတင္မဟုတ္၊က်မတုိ႔ တစ္ရံုးလံုးကုိပါ ရယ္အားထက္ ငိုအားသန္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဆီေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒိေန႔က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေနတဲ့ အထဲမွာ ေယာက်္ား၊မိန္းမ လူစံုတက္စံုလဲရွိတယ္။ကုိမ်ိဳး၀င္းဆုိတဲ့ အစ္ကုိေတာ္တစ္ေယာက္လဲ ပါတယ္။အဲ့ဒိဆရာသမားက ညေနေလးေစာင္းရံုပဲရွိေသးတယ္၊
ရစ္က ေရႊရည္ျဖစ္ေနျပီ။
တစ္ညေန က်မတုိ႔ေတြ ထုိင္ေနက် လက္ဘက္ရည္ဆုိင္တစ္ခုမွ ထုိင္ေနၾကတယ္။လမ္းဆံုဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေအာ္ကာ၊ဟစ္ကာနဲ႔ အေျပးတစ္ပုိင္းနဲ႔က်မတုိ႔ဘက္ဆီေလွ်ာက္လာတယ္။
သူက ဟဲ့ မ်ိဳး၀င္း...ေသနာေကာင္၊နင္ျပန္လာခဲ့ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္...ကေလက၀ ျမာေပြတဲ့အေကာင္....စသျဖင့္ ဘာျဖစ္တယ္။ညာျဖစ္တယ္စံုပလုံကုိ ေစ့ေနေအာင္ ကေလာ္ဆဲျပီးလာတာ။
အဲ့ဒိအခ်ိန္ က်မတုိ႔၀ုိင္းက ကုိမ်ိဳး၀င္းၾကီးတစ္ေယာက္က ဟင္၊ဟန္ဘယ္သူလဲသူကနဲ႔ဲ႔..မ်က္ႏွာကရဲတြတ္ေနျပီ။
အဲ့ဒိ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ေနာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။သူ ဘယ္မ်ိဳး၀င္းကုိဆဲေနတာလဲ ဆုိတာလဲမသိရ၊တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္ေတြအနားကုိေရာက္လာျပီ။လန္႔လဲ လန္႔ေနၾကျပီ။အဲ့ဒိမွာ အျဖစ္က
အျမင့္ဆံုးဒီဂရီကုိေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။
ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကန္ေတာ့ပါရဲ့ သူ႔လံုခ်ည္ကုိ စင္စင္ပါေအာင္ လွန္ပစ္လုိက္ပါေလေရာ....။
ကုိမ်ိဳး၀င္းတြင္ မဟုတ္၊က်န္တဲ့သူေတြပါ....ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္းမသိေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေလေရာ...............။
တစ္ခါ၊ႏွစ္ခါ မကကုိ စိတ္ရွိတုိင္းလုပ္ေနေတာ့တာ..............။ေနာက္ေတာ့မွ စပ္စုၾကည့္ၾကေတာ့
သူ႔ေယာက်္ားနာမည္ကလဲ မ်ိဳး၀င္းပဲတဲ့......။
ဒါေၾကာင့္ စိတ္နာနာနဲ႔ စြတ္တင္ေနတာလား အစ္မၾကီးရယ္....ေပါ့...။အဲ့လုိ.............။
အညာေဆာင္းက လူေကာင္းေတာင္ ရူးခ်င္ခ်င့္ရယ္။နဂုိအခံရွိျပီးသား လူေတြအတြက္ေတာ့ သြက္သြက္ကုိ
ခါေတာ့တာပါပဲ......................။အထူးသျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ေပါ့။နတ္ေတာ္၊ျပာသုိ၊တပုိ႔တြဲ.....လေတြဟာ အေအးဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္သလုိ၊ေလရူးလဲတကယ္ေပြတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ...။
ဒီစာကုိေရးရင္းကပဲ ေတြးမိတယ္။မနက္လင္းတုိင္း မ်က္ႏွာကုိ လာလာထိခတ္တတ္တဲ့ မထီတရီေဆာင္းေလကုိ တယုတယလုပ္ခ်င္တဲ့၊အတိတ္ကုိျပန္ျပန္ဆြျပီး လြမ္းေနတတ္တဲ့က်မကုိလဲ ဒီစာရင္းထဲထည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ဒီပုိစ့္ေခါင္းစဥ္ကုိ အရူးေလးေယာက္ရွိေလသည္ လုိ႔ နာမည္ေျပာင္းရေကာင္းမလားပဲ..........။
သည္းခံျပီး ဖတ္ေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ..........။
အညာေျမကုိ လြမ္းရင္းဒီစာကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္။တုိက္ဆုိင္မႈမ်ားရွိက က်မရဲ့ မွားယြင္းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။
Saturday, January 24, 2009
« Newer Post
Older Post »
9 Responses to “အရူးသံုးေယာက္ရွိေလသည္”
ဖတ္လို႕အလြန္ေကာင္းပါသည္။
အညာမွာ မေနဖူး စာေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ေနရေသာေၾကာင့္ သြားခ်င္ပါေသးတယ္..
ဖတ္ရင္းနဲ႕ ရူးခ်င္သြားပီ....
အညာေဆာင္းနဲ႔ စိတၱစေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိမွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ေၾကးမုံညီမေလးေရ၊ အေတြးနဲ႕ အေရးေကာင္းလွတာမုိ႔ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ဖတ္သြားပါတယ္။
တခါတခါအကိုလည္းရူးတယ္..လူေတြဟာတနည္းနည္း
နဲ႔ေတာ့ရူးေနၾကတာဘဲမဟုတ္လားညီမေလးေရ...
ငါတို႔အားလံုးအဲလိုပါပဲညီမရယ္...ငါလဲတခါတေလ..ဟိုအရူးမလို
စိတ္ရွိလက္ရွိေကာ္ဆဲခ်င္တာပါ..စိတ္ထဲမွာဆဲေတာင္ဆဲၿပီးၿပီ.. အေကာင္းက ဟန္ေဆာင္တတ္လို႔ပါ
မိုက္တယ္ဗ်ိဳ႕ . . . . . !
က်ေနာ္ အဖိုးၾကီး ကိုေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ။
က်ေနာ္လည္း ခ်က္စ္ ကစားရမယ့္လူရွာေနတာ ဟီဟိ။
က်ေနာ့္ကို လည္း ဟိုလူက အရူးေခၚလိုက္၊ ဒီလူက အရူးေခၚလိုက္နဲ႔ ဗ်။
အရူးငါးေယာက္ရွိေလသည္ေပါ့ဗ်ာ ဟဲဟဲ :P ။
ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လဲ အရူးပဲဆိုေတာ့
အရူးငါးေယာက္ရွိေသတည္းေပါ့
ခြိ ခြိ
နာတုိ႔ ဘုိခ်ဳပ္ရြာမွာ အ႐ူးေတြမ်ားဒယ္ေပါ့။
အဟိ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ဖတ္သြား၏
စိတ္ႀကိဳးေလးေတြျပတ္ေနၾကသူေတြဟာ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သနားစရာပါ..။ ကိုယ္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
Post a Comment