Saturday, March 27, 2010

နေရာ

ငါ့ကိုယ်ငါ.......
နေရာကျပြီ..
သို့တည်းမဟုတ်
နေရာရပြီ လို့
ငါ့စိတ်ကူးနဲ့ငါ မှောက်မှားခဲ့...။

မိခင်တယောက်လို ကြင်နာဖေးမ
ဇနီးမယားလို
၀တ္တရားများ ကျေပြွန်ရ....
အိမ်ဖော်တယောက်လို
ရိုးကျိုးနာခံ
အပျော်မယ်လို
ဖြည့်ဆည်းခဲ့ရဲ့.........။

နှစ်ကာလတွေ ခြစားသွားခဲ့တယ်။
ပိုင်ဆိုင်ခြင်းမှာ လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြစရာမရှိ
ခုတော့...
ငါဆိုတာက...
တန်ဖိုးသတ်မှတ်ရင်
အနှုတ်လက္ခဏာ ဆောင်ခဲ့ချေပြီ....။

Mirror

Sunday, March 21, 2010

ညေနအိပ္မက္

ပိေတာက္ေခ်ာင္ ပါေသးလား။ ပိေတာက္ေခ်ာင္ ပါေသးလားလုိ႔ ေမးသံနဲ႔အတူ ကားအကူေကာင္ေလးက ကုိယ့္ေဘးနား ေရာက္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူသိေနျပီးသား။ဒီေနရာမွာ ဆင္းမယ့္သူဆုိလုိ႔ ကိုယ္တစ္ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ တျခားသူ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။အင္းေလ သူလဲ တာ၀န္အရေမးတာေနမွာေပါ့။ မုိးခ်ဳပ္မွ ကား ဆုိက္တာဆုိေတာ့ တခ်ိဳ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ခရီးသည္ေတြ ၾကားရေအာင္ ေအာ္တာ ေနမွာေပါ့။ ပုခံုးခ်ိတ္ ေဘး လြယ္အိတ္ကုိ သူ႔ကုိေပးလုိက္တယ္။လံုခ်ည္ကုိ ခုိင္ခန္႔ေအာင္နဲနဲ ျပန္ျပင္၀တ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေရွ႕ဘက္ဆီကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဘာလုိ႔လဲေတာ့မသိ။ ကုိယ့္ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနတယ္။ အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တုန္းက အတုိင္းပဲ။ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။

ငါ့ကုိ လာၾကိဳမယ့္သူမွ ရွိမွရွိပါ့မလားလုိ႔ ပူပန္ေနမိတာလား။ အေမျပန္တုန္းက ကုိယ္လုိပဲညေနကားဆုိေတာ့ ဟုိကုိ မုိးခ်ဳပ္မွေရာက္မယ္၊ အေမ စိတ္မပူနဲ႔၊သမီး အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေပးထားမယ္။ သူတုိ႔ကုိ လာၾကိဳခုိင္းလုိက္မယ္ ဆုိေတာ့ အေမက ဟဲ့ ... တေခၚရွိတာကုိး။ ေမွာင္ေနလဲ ငါ့ဘာသာဆုိက္ကားနဲ႔သြား မယ္တဲ့။အေမကလဲ ဆုိက္ကားခက ေစ်းၾကီးတာကိုး ဆုိေတာ့ အေမက အမေလး တျပီးနင္ရန္ကုန္မွာ ဟုိနားဒီနားေလးေတာင္ ဇိမ္ခံ ေသးတာဟယ္။ ခုမွ ဘာေတြႏွေျမာေနတာလဲ တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။အေမအျပစ္စကားဆုိတာေတြ တခုမွ မမွားပါဘူး။ ကုိယ္ဇီဇာေၾကာင္ေနမိတာပါ။

အဓိကကေတာ့ လူေတြနဲ႔ စကားေတြအမ်ားၾကီးမေျပာခ်င္တာပါ။ကားဂိတ္ကေန အေမ့အိမ္ထိကုိ လမ္းေလွ်ာက္မသြားခ်င္ဘူး။လမ္းေလွ်ာက္မသြားခ်င္ဘူး ဆုိေတာ့ ဆုိက္ကားနဲ႔သြားပါလားဆုိေတာ့လဲ ဆုိက္ကားဆရာေတြနဲ႔ ေစ်းမျငွိခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္ျပန္လာတယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွမသိေစခ်င္ဘူး။ ဒီလုိဆုိျပန္ရင္လဲအေမက နင္ေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ေနျပီ လုိ႔ ဆုိဦးမယ္။ မဟုတ္ဘူး အေမ။ဘုရားစူးေစ့...။ ဘာေၾကာင့္စကားေတြ အမ်ားၾကီး မေျပာခ်င္တာလဲ ဆုိတာ အေမနဲ႔အျငင္းအခုံ လုပ္ေနစဥ္တုန္းက မစဥ္းစားမိေပမယ့္ ခုေတာ့ အေျဖကုိရခဲ့ျပီ။
ကုိယ္က အေမ့အိမ္ကုိျပန္ေနဖုိ႔ သြားတာမွ မဟုတ္တာ။အေမ့အိမ္ကုိ ဧည့္သည္အျဖစ္နဲ႔ အလည္ျပန္တာဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ သြားေနမိခဲ့တာ။အေမနဲ႔ မိသားစုရွိတဲ့ျမိဳ႕ေလးကုိအလည္ျပန္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေလးက ကုိယ္နဲ႔ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ျမိဳ့အ၀င္ဆုိင္းဘုတ္ေလးက ကုိယ့္ကုိ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ သူ႔အေပၚမ်က္လံုးစိမ္းနဲ႔ပဲ အစဥ္သျဖင့္ ၾကည့္ေနမိခဲ့တာပါ။

ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ကားေပၚကဆင္းျပီးတာနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးသာ အေမ့အိမ္အေရာက္ ျပန္ခ်င္ခဲ့တာ...။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုေတာ့ပုခံုးမွာအ၀တ္အိတ္ကုိခ်ိတ္၊ေက်ာပုိးအိတ္ကုိလြယ္ျပီး အလင္းေရာင္လံုး၀မရွိ၊ ပိန္းပိန္းပိတ္ ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းကုိျဖတ္ျပီး အေမ့အိမ္ဘက္ကုိ စေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ထူးဆန္းတာက မီးေရာင္ မရွိ၊ လေရာင္မရွိ၊ ၾကယ္ေရာင္ေလးေသာ္မွ မရွိေပမယ့္ ခလုတ္ တခ်က္ေလးေတာင္ မတုိက္ခဲ့ဘူး။

+++++++++++++++++++

ဖုိးျပံဳးခ်ိဳ ဆန္စက္နားေရာက္ျပီ၊ညာဘက္ကုိ ခ်ိဳးရမယ္။ညာဘက္ထဲ ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ေက်ာက္ခင္းလမ္းေပၚ ေရာက္ျပီ။ေက်ာက္ခင္းလမ္းက တုိတုိေလး။ မွတ္မိေသးတယ္။ဒီလမ္းခင္းတုန္းက တုိ႔ေတြရြာထဲဘက္ကုိက် ခင္းမေပးဘူးဆုိျပီး ဘယ္သူ႔ကုိျပႆနာရွာရမယ္မသိၾကပဲနဲ႔ ရြာေတြရဲ့ထံုးစံအတုိင္း ဟုိဘက္ပုိင္း၊ဒီဘက္ပုိင္း ၊တဦးကုိတဦး ရန္ေစာင္ခဲ့ၾကေသးတာ။ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးဆံုးေတာ့ ဗယ္ဘက္ကုိခ်ိဳးလုိက္တယ္။

ဗယ္ဘက္ကုိ မခ်ိဳးဘဲနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္ကုိ ဆက္ဆင္းသြားရင္ ဒီျမိဳ႕ရဲ့နာမည္ကုိ တြင္ေစတဲ့ေခ်ာင္းေလး တခုရွိတယ္။သတိရမိျပန္တယ္။ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အလည္လုိက္တဲ့အေခါက္တုိင္း အဲ့ဒိေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ထုိးထားတဲ့ တံတားေပၚမွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ၾကတာ။ တံတားကေန ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ကူးသြားရင္ စုိက္ခင္းေတြ။ ပန္းခင္းေတြရွိတယ္၊ေဂၚဖီ၊ငရုတ္သီး၊ ျပီးေတာ့ ေျပာင္းဖူး။... အဲ့ဒိအခင္းေတြနဲ႔ သူတုိ႔တရြာလံုးက စိမ္းစုိ ေနတာ။ခုလုိ ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မသြားမိေစနဲ႔ေပါ့။အင္း ေနပါဦး။စဥ္းစားပါရေစဦး။ ဟုတ္ရဲ့လား။ အဲ့ဒိအစဥ္အလာေရာ ခုခ်ိန္ထဲ ရွိေသးတာလား။ ညေရာက္တာနဲ႔ အဲ့ဒိ တံတားဘက္ကုိ ဘယ္သူမွ မသြားၾကေတာ့တဲ့ အစဥ္အလာေလ။ခုေရာ..အရင္ကအတုိင္းပဲလား။အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြဆုိေျခဦး ေတာင္ မလွည့္ၾကေတာ့ဘူး။ အရက္ပုန္းဆုိင္ေလး တဆုိင္က တံတားေအာက္ဘက္ ေခ်ာက္လုိမ်ိဳးေနရာေလးမွာ ကပ္ေရာင္းေနတာတဲ့။ အင္း ထားပါေတာ့။

အဲ့ဒါေတြေတြးရင္းက ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ ကုိယ္တုိ႔ရြာထဲဘက္ကုိ ၀င္လာခဲ့ျပီ။ ဒီမွာလဲ တံတားေလးတခု...။ ဗယ္ဘက္ကုိေခါင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပဲ့နင္းၾကီးေစတီ။အဲ့ဒိေစတီမွာ သီတင္းကၽြတ္ဆုိရင္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးကပ္ပြဲ လုပ္တာေပါ့။ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္လဲ လုပ္ဦးမွာပါပဲ။ျပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း။အဲ့ဒိေက်ာင္းမွာ ခုေက်ာင္းထုိင္ လုပ္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းက ဟုိးအရင္ ကုိယ္ငယ္ငယ္တုန္းက နားေရာဂါျဖစ္လုိ႔ ပုသိမ္မွာေဆးရံုတက္ဖုိ႔ သြားေနတုန္းက သူက ကုိရင္ေပါက္စ။ကုိယ္နဲ႔အတူတူေဘာလံုးကန္ခဲ့တာ။ေဘာလံုးအစစ္မရွိလုိ႔ ကတၱီပါသီး နီနီေတြကုိ ေဘာလံုးလုပ္ျပီးကန္ခဲ့တာ။

+++++++++++++++++++

အခါၾကီး၊ရက္ၾကီးေတြဆုိရင္ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလုိက္လည္ၾကတယ္။သူတုိ႔အေျပာအရကုိယ္တုိ႔ျမိဳ့၊ကုိယ္တုိ႔ရြာ မွာ လည္စရာနတၳိဆုိေပမယ့္ ဘယ္အရာေတြက ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနလဲ မသိဘူးတဲ့။သူတုိ႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတာ၊ ဟန္ေဆာင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကုိယ္လဲရိပ္မိပါတယ္။ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတာကကုိယ့္ အေမနဲ႔အမရဲ့ ထမင္း၊ ဟင္း လက္ရာေတြကမ်ား သူတုိ႔ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ လုိက္လည္ဖုိ႔ ဆြဲေဆာင္ေနသလား မေျပာတတ္။

တခုေသာသီတင္းကၽြတ္တုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ေတြလုိက္လည္ၾကရင္း သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မနက္ အာရံုတက္ မွာ ဒီေစတီေလးမွာ ဆြမ္းေတာ္လာကပ္ၾကတယ္။ လုိက္လည္သူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာမွ မုဒံုသူတေယာက္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ ႏိႈးလုိ႔မရဘူး။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေ၀လီေ၀လင္း။မုိးဖြဲေလးက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔။ကုိယ္နဲ႔သူနဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေလွ်ာက္စီးၾကမယ္ဆုိျပီး ထြက္လာၾကတယ္။ သူကလဲ ကုိယ့္ကုိ ယံုစားလြန္းတယ္။ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ထုိးက်တာ ဒီေစတီနားေလးပဲ။ သီတင္းကၽြတ္လဆုိေတာ့ ဗြက္ေတြလဲရွိေနေသးတယ္။ဗြက္ေတြထဲမွာ နစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ။ သူလဲ ငယ္ငယ္၊ကုိယ္လဲ ငယ္ငယ္..။ အေၾကာက္တရားေတြ စုိးစဥ္းမွ်ေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး။

++++++++++++++++

ဒါ ကုိယ့္ဘြားေအ အငယ္အိမ္။ကုိယ့္စိတ္က ခက္တယ္။ကုိယ္သူ႔ကုိ ဘာလုိ႔ႏႈတ္မဆက္ခ်င္တာလဲ စဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး။သူကေတာ့ ကုိယ္ျပန္လာတာသိတာနဲ႔ ကုိယ့္အိမ္ထိေရာက္ေအာင္လာတယ္။ နင္က ျပန္လာတာ ငါ့ေတာင္ႏႈတ္မဆက္ဘူးဆုိျပီး အသံေလးတုန္တုန္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ၾကည္လင္နဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္လုိ ေၾကာင့္လဲေတာ့ မေျပာတတ္။ဒီတေခါက္လဲ ကုိယ္သူ႔ကုိ လွမ္းမေအာ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။သံုးေလးအိမ္ထပ္ ေက်ာ္ေတာ့... သီခ်င္းသံ တအံုးအံုးနဲ႔..။ကုိယ့္အကုိၾကီးအိမ္။ သီခ်င္းသံေတြ၊စကားသံေတြနဲ႔ အင္းး ကုိယ္လွမ္းႏႈတ္ဆက္လဲ သူတုိ႔ၾကားမွာမဟုတ္ပါဘူး ဆုိျပီး ေျခလွမ္းေတြကုိသာအရွိန္တုိးလုိက္မိတယ္။

နဲနဲေလွ်ာက္မိေတာ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ေရာက္တယ္။ေညာင္ပင္ၾကီးရွိလုိ႔ အဲ့ဒိနားကုိ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ လုိ႔ ေခၚၾကတာ။ေမွာင္လုိ႔မဲလုိ႔ပါပဲ။ကုိယ္နဲနဲေတာ့ ေက်ာခ်မ္းသြားတယ္။ေညာင္ရြက္ေခ်ာက္ေတြကလဲ ထူထပ္ လုိ႔။ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ေညာင္ရြက္ဆုိတာ ျမင္ခ်င္ လုိ႔ေတာင္ မရွိဘူး။ အဲ့ဒိ ေညာင္ပင္ၾကီး ေအာက္မွာ ကုိယ္တုိ႔ေတြကစားခဲ့ၾက၊ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။ဒုိးပစ္၊ဇယ္ခံု၊ ေၾကြပန္းကန္ေစ့ပစ္၊ထုပ္ဆီးတုိး၊ၾကက္မခြပ္၊ ဘုတ္တလုပ္မေရ ေ၀ေလေလ အစံုပါပဲ။ ကေလးေတြ ဒယဥ့္တုိက္ လြန္းလုိ႔ ေျမညီကေျပာင္ေခ်ာ္၊ ၀င္းမႊတ္လုိ႔ ေနခဲ့တာ။ခုေတာ့ ျမက္ရုိင္းေလးေတြေတာင္ ေပါက္ေနတယ္။အင္းေလ ကေလးေတြကလဲ အဲ့လုိေတြမွ မကစား ေတာ့တာ။ခုေခတ္ တုိ႔ရြာက ကေလးေတြ ဘယ္လုိကစားနည္းေတြ စားသလဲဆုိတာ ကုိယ့္တူေတြ၊တူမေတြကုိ မနက္က်မွ အကဲခတ္ၾကည့္ရတာေပါ့။

ကုိယ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖးေလးတြင္ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ေရက ၾကည္လုိက္တာလြန္ေရာပဲ။ဒါမယ့္ ကုိယ့္တူေတြ၊ တူမေတြတေယာက္မွ ေရမကူးတတ္ၾကဘူး။အင္းေလ သူတုိ႔မိဘေတြကလဲ ေခ်ာင္းထဲမွေပးမဆင္းတာ။ ကုိယ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေမကငယ္သံပါတဲ့အထိကုန္းေအာ္ေခၚမွ ေခ်ာင္းထဲကေျပးတက္လာၾကတာ။ ႏႈတ္ခမ္းက ျပာႏွမ္းျပီးေမ့ေစ့တ၀ုိက္မွာ ေရျငွိေတြတက္တဲ့အထိ ေရျမင္းေတြလုိ ေရစိမ္ၾကတာ။ငါးဖမ္းလားဖမ္းရဲ့၊ အုိင္ပက္လား ပက္ရဲ့...။ငွက္ေပ်ာတုန္းနဲ႔ ကစားလားကစားရဲ့...။ေခ်ာင္းထဲက တက္တယ္ကုိ မရွိခဲ့ဘူး။

+++++++++++++++++++

ကုိယ္မွတ္မိေသးတယ္။ကုိယ္ခပ္ငယ္ငယ္၊ ကုိယ့္ဦးေလးက ရန္ကုန္ကေန ရြာကုိခဏလာျပန္လည္တာေပါ့။ သူ႔အနားကုိဆုိ ကုိယ္တုိ႔ကေလးေတြ သီေတာင္မသီရဲဘူး။အေ၀းကေနပဲ သူ႔ကား ပါဘလစ္ကာအ၀ါေလးကုိ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ရတာ။ဦးေလးဆုိေပမယ့္ ေသခ်ာေတာင္မျမင္ဖူးဘူး။အေမတုိ႔ကေတာ့လူၾကီးဆုိေတာ့ သူလာတယ္ဆုိ ဒီလုိပဲ ကန္ေတာ့ခံဖုိ႔လား မသိဘူး။သြားၾကတယ္။ အေမျပန္ေျပာျပတာက ဦးေလးကေျပာတယ္။ ဒီေညာင္ပင္ၾကီး ေအာက္ကကုိျမင့္ေရႊတုိ႔အိမ္ဆုိတာလဲ က်ေနာ္ရြာက ထြက္သြားစဥ္အခါကလဲ ဒီအတုိင္းပဲ။ခုလဲ ဒီအတုိင္းပါပဲလား တဲ့။ သူအဲ့လုိေျပာေတာ့ ဦးေလးျမင့္ေရႊက ရီတာ တဟားဟားနဲ႔ပဲ တဲ့။ ဦးေလးက ဘာကုိဆုိလုိ လုိ႔ ဟုိကလဲဘာကုိသေဘာက်ျပီး ရီေမာခဲ့သလဲဆုိတာ အဲ့ဒိတုန္းကေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။ခုေတာ့ ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္သလုိရွိခဲ့ျပီ။ခုထိလဲ ဦးေလးျမင့္ေရႊရဲ့အိမ္က အရင္အတုိင္းေလးပါပဲ။ပုပုေလး။ သူတုိ႔ အိမ္ထဲကုိ လမ္းမ ေပၚကေန လွမ္းမျမင္ရဘူး။

လမ္းနဲနဲဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ဘြားေအအၾကီးနဲ႔ ကိုယ့္မမတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ့အိပ္ေရာက္ျပီ။ ကုိယ့္မမက ကုိယ့္ကုိသိပ္ခ်စ္တယ္။ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔ကုိ ကုိယ့္အေမလုိ႔လူေတြကထင္ၾကတာ။ အေမ့ကုိက် အဘြားတဲ့။ ကုိယ့္ေျခသံ ဖလပ္ဖလပ္ၾကားတာနဲ႔ မမက လွမ္းေခၚတယ္။ ေဟ လုိ႔ကုိယ္တခ်က္ျပန္ထူးတာနဲ႔ မီးတုိင္ေလး ဆြဲျပီးဆင္းလာတယ္။သူလဲ အေမ့အိမ္ကုိ လုိက္ခဲ့မယ္။ အဘြားကုိကုိယ္လွမ္းႏႈတ္ဆက္ျဖစ္လုိက္တယ္။ သူလဲ ငုိသံေလးနဲ႔။ေအးေအး ကေလးေနေကာင္းလားဆုိျပီး ျပန္ေျပာေနတယ္။လူၾကီးေတြဘာလုိ႔ တဆိတ္ရွိငုိခ်င္ေနရ တာလဲဆုိတာ ကုိယ္ျဖင့္နားကုိမလည္ႏုိင္ဘူး။

+++++++++++++++++++++

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မီးေတြလင္းထိန္ေနတဲ့ ေနရာေလးတခု...။ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အဲ့ဒိ တေနရာေလးပဲ အလင္းေရာင္ရွိတယ္။ ....။ ကုိယ့္ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးလုိက္တာ...။ ဒုန္းသုတ္ေလွ်ာက္ရလြန္း လုိ႔ ေမာလဲေမာေနပါျပီ။ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိေနရာကုိျမင္သာျမင္ေနရျပီး မေရာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ဟူး ေမာလုိက္ထာ မမရယ္...။ ေရာ့ ငါ့အိတ္ေလး ကူလြယ္ပါဦးဟ...။လံုခ်ည္ကုိ နဲနဲမလုိက္တယ္။ကုိယ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ ဒီထက္ ပုိျမန္ႏုိင္မွ တန္ကာက်မွာေပါ့...။

အလင္းေရာင္ရွိတဲ့အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာပဲ ကုိယ့္မ်က္လံုးေတြထဲ လင္းခနဲ ျဖစ္သြား...။ အုိး ဘာေၾကာင့္မ်ား မီးခလုတ္ကုိဖြင့္ခ်လုိက္ရတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္....။

(ညေနတုန္းက မုိးေအးေအးနဲ႔အိပ္ရင္း မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ျပန္ခ်တာပါ..)

Friday, March 05, 2010

ၾကာပန္းေလးသုိ႔......

ကုိယ့္ႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိယ့္ဘာသာေယာင္ယမ္းျပီး ကုိက္လုိက္မိသည္။ဒီအမူအယာက က်မအသဲယားရင္ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ အက်င့္တခု။သမီးေလးကုိ ခ်ီေပြ႔ထားမိရင္းမွာလဲ ခုလုိပဲျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ခု က်မနားမွာသမီးေလးမရွိပါ။သုိ႔ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္း တခ်က္ေတြးလုိက္ရံုနဲ႔ စိတ္တုိ႔က ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ရသည္ လုိ႔ေျပာရင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံပါဖုိ႔ ခက္ခဲေနပါဦးမည္။ရူးတတ္ရန္ေကာလုိ႔ တခ်ိဳ႕ေျပာႏုိင္ျပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲအပုုိ အလုပ္ေတြပါကြာလုိ႔ ရံႈ႕ခ်ေကာင္းရႈံ႕ခ်ႏုိင္ပါသည္။၀န္ခံပါသည္။ က်မသည္ သမီးေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ရူးတတ္၊အပုိလုပ္တတ္လြန္းလွပါသည္။

++++++++++++++++++++++++

ကေလးတေယာက္ဆီက အခ်စ္ကုိရဖုိ႔ ဟန္ေဆာင္လုိ႔မရပါ။လိမ္ညာ၊ လွည့္ဖ်ားျပီးေတာ့လဲ မရႏုိင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကေလးတေယာက္သည္ လူ႔ေလာကအေၾကာင္း၊လူေတြအေၾကာင္းကုိ သင္ခန္းစာတခုမွ မသင္ရေသးပါပဲႏွင့္ ဘယ္သူက သူ႔အေပၚဘယ္လုိသေဘာထားသည္ဆုိတာ သူ႔ႏွလံုးသားကေကာင္းေကာင္း ခံစား နားလည္တတ္လုိ႔ပဲျဖစ္သည္။ထုိ႔ျပင္ ကေလးနဲ႔ မိမိနဲ႔ၾကားမွာ ေသခ်ာက်နစြာတည္ရွိဖုိ႔က နားလည္၊ယံုၾကည္မႈပင္ျဖစ္ပါသည္။ အဲ့ဒိ တဦးကုိတဦးယံုၾကည္မႈကုိ မာယာနဲ႔တည္ေဆာက္လုိ႔ မရပါ။ အျဖဴသည္ႏွလံုးသားစစ္စစ္ဆီမွ ထြက္က်လာေသာ အမ်ိဳးအမည္တပ္ရခက္သည့္ ေမတၱာတရားႏွင့္သာ ဖန္တီးႏုိင္ပါလိမ့္မည္…။

+++++++++++++++

ကေလးမခ်စ္တတ္ေသာလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ က်မျမင္ဖူး၊ၾကံဳဖူးပါသည္။အမ်ားအားျဖင့္ေျပာၾကတာကေတာ့ စိတ္မရွည္လုိ႔ဆုိတဲ့ စကားျဖစ္သည္။ကေလးတေယာက္ကုိ စိတ္မရွည္ဘူးဆုိတာကုိ က်မလက္ခံႏုိင္ပါသည္။ မခ်စ္ဘူးလုိ႔ လြယ္လြယ္သံုးတဲ့ဆင္ေျခကုိေတာ့ က်မလက္ခံဖုိ႔ အေတာ္ခဲယဥ္းေနတတ္သည္။သုိ႔မဟုတ္ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတာက သူတုိ႔ေပးၾကတဲ့ဆင္ေျခကုိ လက္မခံႏုိင္တာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

သမုဒၶရာ၊၀မ္းတထြာအတြက္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း အတၱေတြ၊ရမၼက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လူၾကီးေတြ အေပၚမွာပင္လွ်င္ အခ်စ္ေတြေပးအပ္ႏုိင္ေသးတာ။ဟန္ေဆာင္မႈကင္းျပီး ပကတိအျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးေတြ အေပၚ စိတ္မရွည္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ လက္ခံႏုိင္ေသာ္လည္း မခ်စ္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာကုိေတာ့ လက္မခံႏုိင္ပါ။ ကေလးမခ်စ္တတ္သူတုိ႔ႏွလံုးသားကုိ က်မျဖင့္ ထိေတြ႔ခံစားၾကည့္လုိ႔မရပါ။

ရွိပါေစေတာ့။ဒါမ်ိဳးကိစၥေတြက တဦးခ်င္းစီရဲ့ ခံယူမႈနဲ႔ပဲဆုိင္ပါသည္။မတူတာေတြကုိ ညွိဖုိ႔ဆႏၵ က်မမွာမရွိလွပါ။

++++++++++++++++

ကေလးဆုိတာ ဘယ္၀မ္းက ထြက္ထြက္၊ဘယ္မေအက ေမြးေမြး၊ အရုတ္၊အလတ္၊ အျမတ္မေရြး ရုိးသားျဖဴစင္မူက တေသြးထဲ၊တသားထဲ။ ဒါက မည္သူမွ်ျငင္းခံုလုိ႔မရႏုိင္တဲ့ သဘာ၀ရဲ့ အရွိတရားတခုျဖစ္ပါသည္။

အရာထူးအရာခံသားသမီး၊ေစ်းသည္သားသမီး၊သူေတာင္းစားသားသမီး စသျဖင့္ မိဘခ်င္းသာကြာျခားမည္။ ကေလးေတြက အတူတူ။ကေလးဆုိတာဟာ အတူတူေတြပါ ဖေယာင္းမ်ားႏွယ္......ျဖစ္သည္။

ေ၀့ေနတာေတြ ေတာ္ေတာ္ကုိမ်ားသြားျပီ။ေျပာလုိသည္က က်မႏွလံုးသားကုိ တဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ့ေသာ ကေလးငယ္ေလးတေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။

+++++++++++++++++++

အိမ္ေ­ထာင္ျပဳ၊သားေမြးလုပ္ဖုိ႔ က်မသိပ္စိတ္မ၀င္စားလွပါ။သုိ႔ေသာ္ ပုခက္လႊဲေသာ လက္ပုိင္ရွင္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ ပါသည္။

+++++++++++++++++

လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္ေက်ာ္ဆီက မိဘနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့၊မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ က်မရဲ့ခံယူခ်က္ေတြကုိ တဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းလဲေစခဲ့ေသာ လူသားေသးေသးေလးတေယာက္ က်မဘ၀ထဲဆီကုိ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ေၾကာင့္ပုိးေမြးသလုိ ေမြးရတယ္ဆုိတဲ့ စကားကုိထိမိသိရွိခဲ့သလုိ "ဖ၀ါးလက္ႏွလံုး၊ ပုခံုးလက္ႏွစ္သစ္၊လူျဖစ္ေအာင္ေမြး၊မွက္ျခင္ယင္ မသန္းရေအာင္…ပင္ပန္းၾကီးစြာေမြးျမဴ "ရတဲ့ မိဘေမတၱာကုိပါ ေကာင္းေကာင္းၾကီးနားလည္ခဲ့ရသည္။၀န္ခံပါသည္။သူကေလးမိခင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္က စျပီး သမီးငယ္ေလး လူေလာကထဲစေရာက္ျပီဆုိတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ကမွ မိခင္ေမတၱာကုိ က်မေကာင္းစြာ နားလည္တတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။

++++++++++++++++

က်မသမီးေလးနာမည္က ၾကာပန္းေလးတပြင့္၏အဓိပၸါယ္။ပဒုမၼနီ ဟူ၏။
နာမည္နဲ႔တူစြာ သမီးေလးကၾကာပန္းေလးတပြင့္လုိပဲ ျဖဴစင္ႏူးညံ့လွပါသည္။ၾကာပန္းေလးတပြင့္ကုိ ႏူးညံ့ညင္သာ ကုိင္တြယ္သလုိ ကုိင္တြယ္ရသည္။

++++++++++++++++++

ထူးအိမ္သင္ရဲ့ အလွဆံုးအျပံဳးေလးမ်ားႏူးညံ့တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ခ်စ္သမီးေလးအျမဲတမ္းသိမ္းပုိက္ခြင့္ရေစသား ဆုိတဲ့ တုႏိႈင္းမဲ့ေမတၱာသီခ်င္း ဆုိျပရင္ ေက်နပ္ျပီး ျပံဳးေနတတ္သည္။

"ေဖေဖရယ္၊ေမေမရယ္ၾကင္စတုန္းက ဆလယ္၀င္အုိးေလးကုိသံုးကာ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လုိ႔ ေနလာ ခဲ့တယ္" အစခ်ီတဲ့ အႏုိင္ရဲ့ ဆလယ္၀င္အုိးေလးကုိ ဆုိျပရင္ေတာ့ သီခ်င္းအဆံုးျဖစ္တဲ့ "ဒီေတာ့မွ အဖုိးအဖြား အျဖစ္နဲ႔ ဆလယ္၀င္အုိးေလးျပန္သံုးစြဲၾကျပန္...မရုိးႏုိင္တဲ့ေမတၱာေတြပါ.."ဆုိတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ျဖင့္ ၀မ္းနည္း သလုိနဲ႔ ျငိမ္ေန တတ္ျပန္သည္။

မိသားစုကန္ေတာ့ပြဲ သီခ်င္း။က်မေရာ၊သူပါ ေမ့ေမ်ာေနတတ္ၾကျပန္။က်မအသံေတြမတုန္ေအာင္အထူးဂရုစုိက္ ရသည္။

ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ေရးတဲ့ ေမာင္ေခြးဖတ္ဖုိ႔ကဗ်ာစုမ်ား စာအုပ္ေလး က်မသူ႔ကုိ သမီးအတြက္လက္ေဆာင္ လုိ႔ေျပာရင္းေပးတုန္းက သူပဲဖတ္တတ္သလုိနဲ႔ ၀မ္းသာေနခဲ့လုိက္တာ...။ ယီးေလေလ့ကဗ်ာကုိ သံုးေခါက္ ရြတ္ျပ အျပီးမွာ သမီးက သူ႔ဘာသာသူ အေတာ္ေလးရြတ္ေနႏုိင္ခဲ့ျပီ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကုိ သူ႔ေခါင္းအံုး အၾကီးနားမွာ ထားရင္းက အိပ္ယာေျပာင္းလုိ႔ တခ်က္ေပ်ာက္သြားေတာ့ သူ႔မွာ ပ်ာယာခတ္ ေနခဲ့တာ။ ေတြ႔ေတာ့မွ တျပံဳးျပံဳး နဲ႔...။ သေျပသီးေကာက္ကဗ်ာကေတာ့ သူ႔အေမရြတ္ျပလုိ႔ သူရျပီးသား။ က်မမွာ သူကဗ်ာ ရြတ္ထားတဲ့ အသံဖုိင္တခ်ိဳ႕ရွိသည္။ ။အဲ့ဒါေလးေတြ ျပန္ျပန္နားေထာင္ျပီး အလြမ္းေျဖရပါသည္။

++++++++

ကုိယ့္ကေလးမွမဟုတ္ပါ။ကေလးေတြ ထက္ျမတ္တာေတြျမင္ရေလ ကုိယ္ရင္နာရေလပါပဲ။ သမီးေလးကုိ သူနဲ႔ထုိက္တန္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေလးတခု ဖန္တီးေပးခ်င္ပါသည္။ျပီးေတာ့ သူ႔မိဘမ်ားနဲ႔ ရင္အုပ္မကြာ...။မိဘကုိလြမ္းရတဲ့ဒဏ္ေတြ သူ႔ကုိ မပိေစခ်င္ပါ။ေခတ္ရဲ့ ပုပ္အက္အက္အနံ႔ေတြ ၾကာပန္းေလးကုိ မကူးေစခ်င္ပါ။

ၾကာပန္းေလးတပြင့္ရဲ့ ရနံ႔ေလးသာသင္းေစခ်င္္လွပါသည္။

++++++++++++++++++++

မွတ္ခ်က္(၁)
ယီးေလေလ့(ဒီစကားလံုးကုိ တခ်ိဳ႕ ရည္းေလေလ့လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ရွဳမ၀ ဒုတိယအၾကိမ္ထုတ္ကမွန္တယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အဲ့ဒိဒုတိယအၾကိမ္ထုတ္ကုိ ရွာမရေသးလုိ႔ ဒီအတုိင္းပဲ ယီးေလေလ့လုိက္ပါတယ္)


မွတ္ခ်က္ (၂)
ေက်းဇူးျပဳလုိ႔ တခ်ိဳ႕စာသိပ္တတ္ၾကေသာ ဘေလာ္ဂါမ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ား က်မကုိစာနာေသာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ကေလးတေယာက္ရဲ့ အနာဂတ္ကုိ ငဲ့ညာေသာအားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၾကာပန္းကုိ မိန္းကေလးနာမည္ မွည့္ထားတယ္ဆုိျပီး မေ၀ဖန္ၾကဖုိ႔ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္လုိပါသည္။

မွတ္ခ်က္(၃)

လြမ္းလြမ္းနဲ႔ ကေပါက္တိ၊ကေပါက္ခ်ာ ေရးခ်င္တာေရးထားေသာစာကုိ လာဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္။ :)

Wednesday, March 03, 2010

အလြမ္းလြန္ရာသီ (မင္းထက္ခုိင္)

ခံစားခ်က္ေတြ တင္းၾကမ္းျပည့္လွ်ံေနလည္း
ကဗ်ာေရးဖုိ႕ အလြမ္းမသင့္
ကဗ်ာဆုိတာ အလြမ္းရင့္မွ ရတတ္တာမ်ိဳး။ ။

ေကာင္းကင္ကုိၾကည့္ျပီး
ေျမၾကီးကုိခ်စ္တတ္သူေတြဟာ
ကမၻာဦး သူရဲေကာင္းေတြေပါ့့။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊တစ္ရံုးတစ္စည္းခံတြင္းျမိန္ဖုိ႕ဆုိတာ
ခံစားနာက်င္မႈေတြရွိဖုိ႕လုိတယ္။
မနက္ျဖန္ကိုေမွ်ာ္လင့္ထားရင္
အဲ့ဒီေမွ်ာ္လင့္ရာေတြ ကိုယ့္ဆီျပန္လာပါလိမ့္မယ္....။

ဆင္တစ္ဖက္၊ျမင္းတစ္ဖက္ျဖစ္ေနတဲ့
ေဟာဒီအမိုးအကာထဲ ခုိလႈံဖုိ႕ေ၀းလုိ႕
စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြေတာင္ ကစဥ့္ကလ်ားနဲ႕မို႕
ေမြးဖြားသန္႕စင္ထားတဲ့ အႏွစ္ေလးေတြျပန္႕က်ဲမသြားေအာင္
ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားရရဲ႕။ ။

လမ္းသင့္လုိ႕ ေျခဆန္႕မိလည္း
အလြမ္းမသင့္တဲ့ အရိပ္မွာ မခိုလႈံခ်င္
ေခါင္းခါးေျခလက္ မပ်က္ေသးသမွ်
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကုိ တန္ဖုိးထားခ်စ္ေနရဦးမယ္.
ျဖတ္သန္းမႈ ႏွစ္ကာလ၊ေလာကဓံဆူးတို႕ပြန္းရွ
ဘ၀တံခါးေသာ့ မပိတ္ေသးသေရြ႕
ကဗ်ာေန႕ ကဗ်ာည
ကဗ်ာေန ကဗ်ာလနဲ႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိေရႊခ်ထားဦးမယ္။ ။

မင္းထက္ခုိင္
(ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း)

ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ။လတ္တေလာစိတ္ခံစားမႈမ်ားနဲ႔ တထပ္တည္းက်ေနတဲ့အတြက္ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ျပန္ခံစားမိ ပါတယ္။အရင္တုန္းကလဲ ဘေလာ့မွာတင္ဖူးတယ္။ကဗ်ာဆရာအန္ထုတ္ထားတဲ့စကားလံုးေတြအတုိင္းပါပဲ။ အလြမ္းေတြတင္းၾကမ္းျပည့္ေနေသာ္လည္း ျပည့္လြန္းလုိ႔ကုိ ဘာမွထြက္က်မလာေတာ့ပါဘူး။

Monday, March 01, 2010

ေခၚသံမ်ား

ျခံေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔
အေမ ေရာ လုိ႔သာ တန္းေမးေတာ့တာပဲ။
သိခ်င္ရင္ ေအာ္သာေခၚ...
ဟုတ္တယ္ ...
ေအာ္ေခၚမယ္...
အေမ......(ရြာေတာင္ဘက္ကုိ လွည့္လုိ႔)
အေမ....( ရြာေျမာက္ဘက္).....
အေမ...............)))))))))))))))
လည္ေခ်ာင္းေတြကြဲတဲ့ထိ...
မ်က္ႏွာေတြရဲတဲ့အထိ.....
ေအာ္စမ္း
ထပ္ေအာ္ဦး....
အေမ.....)))))))

ခုေတာ့
ျခံေရွ႕လည္းမေရာက္ႏုိင္ေသး
၀မ္းေခါင္းသံနဲ႔လဲ ေအာ္မေခၚႏုိင္ေသး....
ေလလႈိင္းေတြကုိျဖတ္လုိ႔... အေမလုိ႔ ခပ္တုိးတုိးေလးေခၚေတာ့
အေမက ေဟ တဲ့....။

............

ဘာေျပာဦးမလဲဆုိေတာ့
ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူးကြယ္။
ေျပာစရာမရွိတာမဟုတ္ဘူး။
ေျပာစရာေတြမ်ားလြန္းလုိ႔
ေျပာစရာေတြေပ်ာက္ေနတာ....လုိ႔ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္
ေကြကာအုတ္ပဲေသာက္ေနလုိက္တယ္။

အလုိ... ဒီစာေၾကာင္းေတြခ်ေရးရင္း
ငါ့လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲထလာတယ္။
ျပီးေတာ့...
ငါ့မ်က္လံုးေတြဘာလုိ႔ ၀ါးလာပါလိမ့္...။
ေနေပ့ေစဦး...ေဘးနားကေဘာ္ဒါေတြမသိခုိက္
ၾကိတ္ရႈိက္လုိက္ပါ့ဦးမယ္...
ဒီတည..။

Mirror