ပိေတာက္ေခ်ာင္ ပါေသးလား။ ပိေတာက္ေခ်ာင္ ပါေသးလားလုိ႔ ေမးသံနဲ႔အတူ ကားအကူေကာင္ေလးက ကုိယ့္ေဘးနား ေရာက္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူသိေနျပီးသား။ဒီေနရာမွာ ဆင္းမယ့္သူဆုိလုိ႔ ကိုယ္တစ္ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ တျခားသူ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။အင္းေလ သူလဲ တာ၀န္အရေမးတာေနမွာေပါ့။ မုိးခ်ဳပ္မွ ကား ဆုိက္တာဆုိေတာ့ တခ်ိဳ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ခရီးသည္ေတြ ၾကားရေအာင္ ေအာ္တာ ေနမွာေပါ့။ ပုခံုးခ်ိတ္ ေဘး လြယ္အိတ္ကုိ သူ႔ကုိေပးလုိက္တယ္။လံုခ်ည္ကုိ ခုိင္ခန္႔ေအာင္နဲနဲ ျပန္ျပင္၀တ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေရွ႕ဘက္ဆီကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဘာလုိ႔လဲေတာ့မသိ။ ကုိယ့္ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနတယ္။ အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တုန္းက အတုိင္းပဲ။ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။
ငါ့ကုိ လာၾကိဳမယ့္သူမွ ရွိမွရွိပါ့မလားလုိ႔ ပူပန္ေနမိတာလား။ အေမျပန္တုန္းက ကုိယ္လုိပဲညေနကားဆုိေတာ့ ဟုိကုိ မုိးခ်ဳပ္မွေရာက္မယ္၊ အေမ စိတ္မပူနဲ႔၊သမီး အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေပးထားမယ္။ သူတုိ႔ကုိ လာၾကိဳခုိင္းလုိက္မယ္ ဆုိေတာ့ အေမက ဟဲ့ ... တေခၚရွိတာကုိး။ ေမွာင္ေနလဲ ငါ့ဘာသာဆုိက္ကားနဲ႔သြား မယ္တဲ့။အေမကလဲ ဆုိက္ကားခက ေစ်းၾကီးတာကိုး ဆုိေတာ့ အေမက အမေလး တျပီးနင္ရန္ကုန္မွာ ဟုိနားဒီနားေလးေတာင္ ဇိမ္ခံ ေသးတာဟယ္။ ခုမွ ဘာေတြႏွေျမာေနတာလဲ တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။အေမအျပစ္စကားဆုိတာေတြ တခုမွ မမွားပါဘူး။ ကုိယ္ဇီဇာေၾကာင္ေနမိတာပါ။
အဓိကကေတာ့ လူေတြနဲ႔ စကားေတြအမ်ားၾကီးမေျပာခ်င္တာပါ။ကားဂိတ္ကေန အေမ့အိမ္ထိကုိ လမ္းေလွ်ာက္မသြားခ်င္ဘူး။လမ္းေလွ်ာက္မသြားခ်င္ဘူး ဆုိေတာ့ ဆုိက္ကားနဲ႔သြားပါလားဆုိေတာ့လဲ ဆုိက္ကားဆရာေတြနဲ႔ ေစ်းမျငွိခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္ျပန္လာတယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွမသိေစခ်င္ဘူး။ ဒီလုိဆုိျပန္ရင္လဲအေမက နင္ေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ေနျပီ လုိ႔ ဆုိဦးမယ္။ မဟုတ္ဘူး အေမ။ဘုရားစူးေစ့...။ ဘာေၾကာင့္စကားေတြ အမ်ားၾကီး မေျပာခ်င္တာလဲ ဆုိတာ အေမနဲ႔အျငင္းအခုံ လုပ္ေနစဥ္တုန္းက မစဥ္းစားမိေပမယ့္ ခုေတာ့ အေျဖကုိရခဲ့ျပီ။
ကုိယ္က အေမ့အိမ္ကုိျပန္ေနဖုိ႔ သြားတာမွ မဟုတ္တာ။အေမ့အိမ္ကုိ ဧည့္သည္အျဖစ္နဲ႔ အလည္ျပန္တာဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ သြားေနမိခဲ့တာ။အေမနဲ႔ မိသားစုရွိတဲ့ျမိဳ႕ေလးကုိအလည္ျပန္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေလးက ကုိယ္နဲ႔ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ျမိဳ့အ၀င္ဆုိင္းဘုတ္ေလးက ကုိယ့္ကုိ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ သူ႔အေပၚမ်က္လံုးစိမ္းနဲ႔ပဲ အစဥ္သျဖင့္ ၾကည့္ေနမိခဲ့တာပါ။
ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ကားေပၚကဆင္းျပီးတာနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးသာ အေမ့အိမ္အေရာက္ ျပန္ခ်င္ခဲ့တာ...။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုေတာ့ပုခံုးမွာအ၀တ္အိတ္ကုိခ်ိတ္၊ေက်ာပုိးအိတ္ကုိလြယ္ျပီး အလင္းေရာင္လံုး၀မရွိ၊ ပိန္းပိန္းပိတ္ ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းကုိျဖတ္ျပီး အေမ့အိမ္ဘက္ကုိ စေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ထူးဆန္းတာက မီးေရာင္ မရွိ၊ လေရာင္မရွိ၊ ၾကယ္ေရာင္ေလးေသာ္မွ မရွိေပမယ့္ ခလုတ္ တခ်က္ေလးေတာင္ မတုိက္ခဲ့ဘူး။
ဖုိးျပံဳးခ်ိဳ ဆန္စက္နားေရာက္ျပီ၊ညာဘက္ကုိ ခ်ိဳးရမယ္။ညာဘက္ထဲ ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ေက်ာက္ခင္းလမ္းေပၚ ေရာက္ျပီ။ေက်ာက္ခင္းလမ္းက တုိတုိေလး။ မွတ္မိေသးတယ္။ဒီလမ္းခင္းတုန္းက တုိ႔ေတြရြာထဲဘက္ကုိက် ခင္းမေပးဘူးဆုိျပီး ဘယ္သူ႔ကုိျပႆနာရွာရမယ္မသိၾကပဲနဲ႔ ရြာေတြရဲ့ထံုးစံအတုိင္း ဟုိဘက္ပုိင္း၊ဒီဘက္ပုိင္း ၊တဦးကုိတဦး ရန္ေစာင္ခဲ့ၾကေသးတာ။ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးဆံုးေတာ့ ဗယ္ဘက္ကုိခ်ိဳးလုိက္တယ္။
ဗယ္ဘက္ကုိ မခ်ိဳးဘဲနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္ကုိ ဆက္ဆင္းသြားရင္ ဒီျမိဳ႕ရဲ့နာမည္ကုိ တြင္ေစတဲ့ေခ်ာင္းေလး တခုရွိတယ္။သတိရမိျပန္တယ္။ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အလည္လုိက္တဲ့အေခါက္တုိင္း အဲ့ဒိေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ထုိးထားတဲ့ တံတားေပၚမွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ၾကတာ။ တံတားကေန ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ကူးသြားရင္ စုိက္ခင္းေတြ။ ပန္းခင္းေတြရွိတယ္၊ေဂၚဖီ၊ငရုတ္သီး၊ ျပီးေတာ့ ေျပာင္းဖူး။... အဲ့ဒိအခင္းေတြနဲ႔ သူတုိ႔တရြာလံုးက စိမ္းစုိ ေနတာ။ခုလုိ ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မသြားမိေစနဲ႔ေပါ့။အင္း ေနပါဦး။စဥ္းစားပါရေစဦး။ ဟုတ္ရဲ့လား။ အဲ့ဒိအစဥ္အလာေရာ ခုခ်ိန္ထဲ ရွိေသးတာလား။ ညေရာက္တာနဲ႔ အဲ့ဒိ တံတားဘက္ကုိ ဘယ္သူမွ မသြားၾကေတာ့တဲ့ အစဥ္အလာေလ။ခုေရာ..အရင္ကအတုိင္းပဲလား။အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြဆုိေျခဦး ေတာင္ မလွည့္ၾကေတာ့ဘူး။ အရက္ပုန္းဆုိင္ေလး တဆုိင္က တံတားေအာက္ဘက္ ေခ်ာက္လုိမ်ိဳးေနရာေလးမွာ ကပ္ေရာင္းေနတာတဲ့။ အင္း ထားပါေတာ့။
အဲ့ဒါေတြေတြးရင္းက ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ ကုိယ္တုိ႔ရြာထဲဘက္ကုိ ၀င္လာခဲ့ျပီ။ ဒီမွာလဲ တံတားေလးတခု...။ ဗယ္ဘက္ကုိေခါင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပဲ့နင္းၾကီးေစတီ။အဲ့ဒိေစတီမွာ သီတင္းကၽြတ္ဆုိရင္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးကပ္ပြဲ လုပ္တာေပါ့။ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္လဲ လုပ္ဦးမွာပါပဲ။ျပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း။အဲ့ဒိေက်ာင္းမွာ ခုေက်ာင္းထုိင္ လုပ္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းက ဟုိးအရင္ ကုိယ္ငယ္ငယ္တုန္းက နားေရာဂါျဖစ္လုိ႔ ပုသိမ္မွာေဆးရံုတက္ဖုိ႔ သြားေနတုန္းက သူက ကုိရင္ေပါက္စ။ကုိယ္နဲ႔အတူတူေဘာလံုးကန္ခဲ့တာ။ေဘာလံုးအစစ္မရွိလုိ႔ ကတၱီပါသီး နီနီေတြကုိ ေဘာလံုးလုပ္ျပီးကန္ခဲ့တာ။
အခါၾကီး၊ရက္ၾကီးေတြဆုိရင္ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလုိက္လည္ၾကတယ္။သူတုိ႔အေျပာအရကုိယ္တုိ႔ျမိဳ့၊ကုိယ္တုိ႔ရြာ မွာ လည္စရာနတၳိဆုိေပမယ့္ ဘယ္အရာေတြက ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနလဲ မသိဘူးတဲ့။သူတုိ႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတာ၊ ဟန္ေဆာင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကုိယ္လဲရိပ္မိပါတယ္။ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတာကကုိယ့္ အေမနဲ႔အမရဲ့ ထမင္း၊ ဟင္း လက္ရာေတြကမ်ား သူတုိ႔ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ လုိက္လည္ဖုိ႔ ဆြဲေဆာင္ေနသလား မေျပာတတ္။
တခုေသာသီတင္းကၽြတ္တုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ေတြလုိက္လည္ၾကရင္း သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မနက္ အာရံုတက္ မွာ ဒီေစတီေလးမွာ ဆြမ္းေတာ္လာကပ္ၾကတယ္။ လုိက္လည္သူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာမွ မုဒံုသူတေယာက္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ ႏိႈးလုိ႔မရဘူး။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေ၀လီေ၀လင္း။မုိးဖြဲေလးက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔။ကုိယ္နဲ႔သူနဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေလွ်ာက္စီးၾကမယ္ဆုိျပီး ထြက္လာၾကတယ္။ သူကလဲ ကုိယ့္ကုိ ယံုစားလြန္းတယ္။ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ထုိးက်တာ ဒီေစတီနားေလးပဲ။ သီတင္းကၽြတ္လဆုိေတာ့ ဗြက္ေတြလဲရွိေနေသးတယ္။ဗြက္ေတြထဲမွာ နစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ။ သူလဲ ငယ္ငယ္၊ကုိယ္လဲ ငယ္ငယ္..။ အေၾကာက္တရားေတြ စုိးစဥ္းမွ်ေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး။
ဒါ ကုိယ့္ဘြားေအ အငယ္အိမ္။ကုိယ့္စိတ္က ခက္တယ္။ကုိယ္သူ႔ကုိ ဘာလုိ႔ႏႈတ္မဆက္ခ်င္တာလဲ စဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး။သူကေတာ့ ကုိယ္ျပန္လာတာသိတာနဲ႔ ကုိယ့္အိမ္ထိေရာက္ေအာင္လာတယ္။ နင္က ျပန္လာတာ ငါ့ေတာင္ႏႈတ္မဆက္ဘူးဆုိျပီး အသံေလးတုန္တုန္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ၾကည္လင္နဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္လုိ ေၾကာင့္လဲေတာ့ မေျပာတတ္။ဒီတေခါက္လဲ ကုိယ္သူ႔ကုိ လွမ္းမေအာ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။သံုးေလးအိမ္ထပ္ ေက်ာ္ေတာ့... သီခ်င္းသံ တအံုးအံုးနဲ႔..။ကုိယ့္အကုိၾကီးအိမ္။ သီခ်င္းသံေတြ၊စကားသံေတြနဲ႔ အင္းး ကုိယ္လွမ္းႏႈတ္ဆက္လဲ သူတုိ႔ၾကားမွာမဟုတ္ပါဘူး ဆုိျပီး ေျခလွမ္းေတြကုိသာအရွိန္တုိးလုိက္မိတယ္။
နဲနဲေလွ်ာက္မိေတာ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ေရာက္တယ္။ေညာင္ပင္ၾကီးရွိလုိ႔ အဲ့ဒိနားကုိ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ လုိ႔ ေခၚၾကတာ။ေမွာင္လုိ႔မဲလုိ႔ပါပဲ။ကုိယ္နဲနဲေတာ့ ေက်ာခ်မ္းသြားတယ္။ေညာင္ရြက္ေခ်ာက္ေတြကလဲ ထူထပ္ လုိ႔။ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ေညာင္ရြက္ဆုိတာ ျမင္ခ်င္ လုိ႔ေတာင္ မရွိဘူး။ အဲ့ဒိ ေညာင္ပင္ၾကီး ေအာက္မွာ ကုိယ္တုိ႔ေတြကစားခဲ့ၾက၊ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။ဒုိးပစ္၊ဇယ္ခံု၊ ေၾကြပန္းကန္ေစ့ပစ္၊ထုပ္ဆီးတုိး၊ၾကက္မခြပ္၊ ဘုတ္တလုပ္မေရ ေ၀ေလေလ အစံုပါပဲ။ ကေလးေတြ ဒယဥ့္တုိက္ လြန္းလုိ႔ ေျမညီကေျပာင္ေခ်ာ္၊ ၀င္းမႊတ္လုိ႔ ေနခဲ့တာ။ခုေတာ့ ျမက္ရုိင္းေလးေတြေတာင္ ေပါက္ေနတယ္။အင္းေလ ကေလးေတြကလဲ အဲ့လုိေတြမွ မကစား ေတာ့တာ။ခုေခတ္ တုိ႔ရြာက ကေလးေတြ ဘယ္လုိကစားနည္းေတြ စားသလဲဆုိတာ ကုိယ့္တူေတြ၊တူမေတြကုိ မနက္က်မွ အကဲခတ္ၾကည့္ရတာေပါ့။
ကုိယ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖးေလးတြင္ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ေရက ၾကည္လုိက္တာလြန္ေရာပဲ။ဒါမယ့္ ကုိယ့္တူေတြ၊ တူမေတြတေယာက္မွ ေရမကူးတတ္ၾကဘူး။အင္းေလ သူတုိ႔မိဘေတြကလဲ ေခ်ာင္းထဲမွေပးမဆင္းတာ။ ကုိယ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေမကငယ္သံပါတဲ့အထိကုန္းေအာ္ေခၚမွ ေခ်ာင္းထဲကေျပးတက္လာၾကတာ။ ႏႈတ္ခမ္းက ျပာႏွမ္းျပီးေမ့ေစ့တ၀ုိက္မွာ ေရျငွိေတြတက္တဲ့အထိ ေရျမင္းေတြလုိ ေရစိမ္ၾကတာ။ငါးဖမ္းလားဖမ္းရဲ့၊ အုိင္ပက္လား ပက္ရဲ့...။ငွက္ေပ်ာတုန္းနဲ႔ ကစားလားကစားရဲ့...။ေခ်ာင္းထဲက တက္တယ္ကုိ မရွိခဲ့ဘူး။
ကုိယ္မွတ္မိေသးတယ္။ကုိယ္ခပ္ငယ္ငယ္၊ ကုိယ့္ဦးေလးက ရန္ကုန္ကေန ရြာကုိခဏလာျပန္လည္တာေပါ့။ သူ႔အနားကုိဆုိ ကုိယ္တုိ႔ကေလးေတြ သီေတာင္မသီရဲဘူး။အေ၀းကေနပဲ သူ႔ကား ပါဘလစ္ကာအ၀ါေလးကုိ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ရတာ။ဦးေလးဆုိေပမယ့္ ေသခ်ာေတာင္မျမင္ဖူးဘူး။အေမတုိ႔ကေတာ့လူၾကီးဆုိေတာ့ သူလာတယ္ဆုိ ဒီလုိပဲ ကန္ေတာ့ခံဖုိ႔လား မသိဘူး။သြားၾကတယ္။ အေမျပန္ေျပာျပတာက ဦးေလးကေျပာတယ္။ ဒီေညာင္ပင္ၾကီး ေအာက္ကကုိျမင့္ေရႊတုိ႔အိမ္ဆုိတာလဲ က်ေနာ္ရြာက ထြက္သြားစဥ္အခါကလဲ ဒီအတုိင္းပဲ။ခုလဲ ဒီအတုိင္းပါပဲလား တဲ့။ သူအဲ့လုိေျပာေတာ့ ဦးေလးျမင့္ေရႊက ရီတာ တဟားဟားနဲ႔ပဲ တဲ့။ ဦးေလးက ဘာကုိဆုိလုိ လုိ႔ ဟုိကလဲဘာကုိသေဘာက်ျပီး ရီေမာခဲ့သလဲဆုိတာ အဲ့ဒိတုန္းကေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။ခုေတာ့ ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္သလုိရွိခဲ့ျပီ။ခုထိလဲ ဦးေလးျမင့္ေရႊရဲ့အိမ္က အရင္အတုိင္းေလးပါပဲ။ပုပုေလး။ သူတုိ႔ အိမ္ထဲကုိ လမ္းမ ေပၚကေန လွမ္းမျမင္ရဘူး။
လမ္းနဲနဲဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ဘြားေအအၾကီးနဲ႔ ကိုယ့္မမတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ့အိပ္ေရာက္ျပီ။ ကုိယ့္မမက ကုိယ့္ကုိသိပ္ခ်စ္တယ္။ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔ကုိ ကုိယ့္အေမလုိ႔လူေတြကထင္ၾကတာ။ အေမ့ကုိက် အဘြားတဲ့။ ကုိယ့္ေျခသံ ဖလပ္ဖလပ္ၾကားတာနဲ႔ မမက လွမ္းေခၚတယ္။ ေဟ လုိ႔ကုိယ္တခ်က္ျပန္ထူးတာနဲ႔ မီးတုိင္ေလး ဆြဲျပီးဆင္းလာတယ္။သူလဲ အေမ့အိမ္ကုိ လုိက္ခဲ့မယ္။ အဘြားကုိကုိယ္လွမ္းႏႈတ္ဆက္ျဖစ္လုိက္တယ္။ သူလဲ ငုိသံေလးနဲ႔။ေအးေအး ကေလးေနေကာင္းလားဆုိျပီး ျပန္ေျပာေနတယ္။လူၾကီးေတြဘာလုိ႔ တဆိတ္ရွိငုိခ်င္ေနရ တာလဲဆုိတာ ကုိယ္ျဖင့္နားကုိမလည္ႏုိင္ဘူး။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မီးေတြလင္းထိန္ေနတဲ့ ေနရာေလးတခု...။ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အဲ့ဒိ တေနရာေလးပဲ အလင္းေရာင္ရွိတယ္။ ....။ ကုိယ့္ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးလုိက္တာ...။ ဒုန္းသုတ္ေလွ်ာက္ရလြန္း လုိ႔ ေမာလဲေမာေနပါျပီ။ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိေနရာကုိျမင္သာျမင္ေနရျပီး မေရာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ဟူး ေမာလုိက္ထာ မမရယ္...။ ေရာ့ ငါ့အိတ္ေလး ကူလြယ္ပါဦးဟ...။လံုခ်ည္ကုိ နဲနဲမလုိက္တယ္။ကုိယ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ ဒီထက္ ပုိျမန္ႏုိင္မွ တန္ကာက်မွာေပါ့...။
အလင္းေရာင္ရွိတဲ့အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာပဲ ကုိယ့္မ်က္လံုးေတြထဲ လင္းခနဲ ျဖစ္သြား...။ အုိး ဘာေၾကာင့္မ်ား မီးခလုတ္ကုိဖြင့္ခ်လုိက္ရတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္....။
(ညေနတုန္းက မုိးေအးေအးနဲ႔အိပ္ရင္း မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ျပန္ခ်တာပါ..)
ငါ့ကုိ လာၾကိဳမယ့္သူမွ ရွိမွရွိပါ့မလားလုိ႔ ပူပန္ေနမိတာလား။ အေမျပန္တုန္းက ကုိယ္လုိပဲညေနကားဆုိေတာ့ ဟုိကုိ မုိးခ်ဳပ္မွေရာက္မယ္၊ အေမ စိတ္မပူနဲ႔၊သမီး အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေပးထားမယ္။ သူတုိ႔ကုိ လာၾကိဳခုိင္းလုိက္မယ္ ဆုိေတာ့ အေမက ဟဲ့ ... တေခၚရွိတာကုိး။ ေမွာင္ေနလဲ ငါ့ဘာသာဆုိက္ကားနဲ႔သြား မယ္တဲ့။အေမကလဲ ဆုိက္ကားခက ေစ်းၾကီးတာကိုး ဆုိေတာ့ အေမက အမေလး တျပီးနင္ရန္ကုန္မွာ ဟုိနားဒီနားေလးေတာင္ ဇိမ္ခံ ေသးတာဟယ္။ ခုမွ ဘာေတြႏွေျမာေနတာလဲ တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။အေမအျပစ္စကားဆုိတာေတြ တခုမွ မမွားပါဘူး။ ကုိယ္ဇီဇာေၾကာင္ေနမိတာပါ။
အဓိကကေတာ့ လူေတြနဲ႔ စကားေတြအမ်ားၾကီးမေျပာခ်င္တာပါ။ကားဂိတ္ကေန အေမ့အိမ္ထိကုိ လမ္းေလွ်ာက္မသြားခ်င္ဘူး။လမ္းေလွ်ာက္မသြားခ်င္ဘူး ဆုိေတာ့ ဆုိက္ကားနဲ႔သြားပါလားဆုိေတာ့လဲ ဆုိက္ကားဆရာေတြနဲ႔ ေစ်းမျငွိခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္ျပန္လာတယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွမသိေစခ်င္ဘူး။ ဒီလုိဆုိျပန္ရင္လဲအေမက နင္ေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ေနျပီ လုိ႔ ဆုိဦးမယ္။ မဟုတ္ဘူး အေမ။ဘုရားစူးေစ့...။ ဘာေၾကာင့္စကားေတြ အမ်ားၾကီး မေျပာခ်င္တာလဲ ဆုိတာ အေမနဲ႔အျငင္းအခုံ လုပ္ေနစဥ္တုန္းက မစဥ္းစားမိေပမယ့္ ခုေတာ့ အေျဖကုိရခဲ့ျပီ။
ကုိယ္က အေမ့အိမ္ကုိျပန္ေနဖုိ႔ သြားတာမွ မဟုတ္တာ။အေမ့အိမ္ကုိ ဧည့္သည္အျဖစ္နဲ႔ အလည္ျပန္တာဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ သြားေနမိခဲ့တာ။အေမနဲ႔ မိသားစုရွိတဲ့ျမိဳ႕ေလးကုိအလည္ျပန္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေလးက ကုိယ္နဲ႔ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ျမိဳ့အ၀င္ဆုိင္းဘုတ္ေလးက ကုိယ့္ကုိ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ သူ႔အေပၚမ်က္လံုးစိမ္းနဲ႔ပဲ အစဥ္သျဖင့္ ၾကည့္ေနမိခဲ့တာပါ။
ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ကားေပၚကဆင္းျပီးတာနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးသာ အေမ့အိမ္အေရာက္ ျပန္ခ်င္ခဲ့တာ...။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုေတာ့ပုခံုးမွာအ၀တ္အိတ္ကုိခ်ိတ္၊ေက်ာပုိးအိတ္ကုိလြယ္ျပီး အလင္းေရာင္လံုး၀မရွိ၊ ပိန္းပိန္းပိတ္ ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းကုိျဖတ္ျပီး အေမ့အိမ္ဘက္ကုိ စေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ထူးဆန္းတာက မီးေရာင္ မရွိ၊ လေရာင္မရွိ၊ ၾကယ္ေရာင္ေလးေသာ္မွ မရွိေပမယ့္ ခလုတ္ တခ်က္ေလးေတာင္ မတုိက္ခဲ့ဘူး။
+++++++++++++++++++
ဖုိးျပံဳးခ်ိဳ ဆန္စက္နားေရာက္ျပီ၊ညာဘက္ကုိ ခ်ိဳးရမယ္။ညာဘက္ထဲ ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ေက်ာက္ခင္းလမ္းေပၚ ေရာက္ျပီ။ေက်ာက္ခင္းလမ္းက တုိတုိေလး။ မွတ္မိေသးတယ္။ဒီလမ္းခင္းတုန္းက တုိ႔ေတြရြာထဲဘက္ကုိက် ခင္းမေပးဘူးဆုိျပီး ဘယ္သူ႔ကုိျပႆနာရွာရမယ္မသိၾကပဲနဲ႔ ရြာေတြရဲ့ထံုးစံအတုိင္း ဟုိဘက္ပုိင္း၊ဒီဘက္ပုိင္း ၊တဦးကုိတဦး ရန္ေစာင္ခဲ့ၾကေသးတာ။ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးဆံုးေတာ့ ဗယ္ဘက္ကုိခ်ိဳးလုိက္တယ္။
ဗယ္ဘက္ကုိ မခ်ိဳးဘဲနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္ကုိ ဆက္ဆင္းသြားရင္ ဒီျမိဳ႕ရဲ့နာမည္ကုိ တြင္ေစတဲ့ေခ်ာင္းေလး တခုရွိတယ္။သတိရမိျပန္တယ္။ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အလည္လုိက္တဲ့အေခါက္တုိင္း အဲ့ဒိေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ထုိးထားတဲ့ တံတားေပၚမွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ၾကတာ။ တံတားကေန ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ကူးသြားရင္ စုိက္ခင္းေတြ။ ပန္းခင္းေတြရွိတယ္၊ေဂၚဖီ၊ငရုတ္သီး၊ ျပီးေတာ့ ေျပာင္းဖူး။... အဲ့ဒိအခင္းေတြနဲ႔ သူတုိ႔တရြာလံုးက စိမ္းစုိ ေနတာ။ခုလုိ ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မသြားမိေစနဲ႔ေပါ့။အင္း ေနပါဦး။စဥ္းစားပါရေစဦး။ ဟုတ္ရဲ့လား။ အဲ့ဒိအစဥ္အလာေရာ ခုခ်ိန္ထဲ ရွိေသးတာလား။ ညေရာက္တာနဲ႔ အဲ့ဒိ တံတားဘက္ကုိ ဘယ္သူမွ မသြားၾကေတာ့တဲ့ အစဥ္အလာေလ။ခုေရာ..အရင္ကအတုိင္းပဲလား။အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြဆုိေျခဦး ေတာင္ မလွည့္ၾကေတာ့ဘူး။ အရက္ပုန္းဆုိင္ေလး တဆုိင္က တံတားေအာက္ဘက္ ေခ်ာက္လုိမ်ိဳးေနရာေလးမွာ ကပ္ေရာင္းေနတာတဲ့။ အင္း ထားပါေတာ့။
အဲ့ဒါေတြေတြးရင္းက ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ ကုိယ္တုိ႔ရြာထဲဘက္ကုိ ၀င္လာခဲ့ျပီ။ ဒီမွာလဲ တံတားေလးတခု...။ ဗယ္ဘက္ကုိေခါင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပဲ့နင္းၾကီးေစတီ။အဲ့ဒိေစတီမွာ သီတင္းကၽြတ္ဆုိရင္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးကပ္ပြဲ လုပ္တာေပါ့။ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္လဲ လုပ္ဦးမွာပါပဲ။ျပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း။အဲ့ဒိေက်ာင္းမွာ ခုေက်ာင္းထုိင္ လုပ္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းက ဟုိးအရင္ ကုိယ္ငယ္ငယ္တုန္းက နားေရာဂါျဖစ္လုိ႔ ပုသိမ္မွာေဆးရံုတက္ဖုိ႔ သြားေနတုန္းက သူက ကုိရင္ေပါက္စ။ကုိယ္နဲ႔အတူတူေဘာလံုးကန္ခဲ့တာ။ေဘာလံုးအစစ္မရွိလုိ႔ ကတၱီပါသီး နီနီေတြကုိ ေဘာလံုးလုပ္ျပီးကန္ခဲ့တာ။
+++++++++++++++++++
အခါၾကီး၊ရက္ၾကီးေတြဆုိရင္ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလုိက္လည္ၾကတယ္။သူတုိ႔အေျပာအရကုိယ္တုိ႔ျမိဳ့၊ကုိယ္တုိ႔ရြာ မွာ လည္စရာနတၳိဆုိေပမယ့္ ဘယ္အရာေတြက ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနလဲ မသိဘူးတဲ့။သူတုိ႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတာ၊ ဟန္ေဆာင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကုိယ္လဲရိပ္မိပါတယ္။ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတာကကုိယ့္ အေမနဲ႔အမရဲ့ ထမင္း၊ ဟင္း လက္ရာေတြကမ်ား သူတုိ႔ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ လုိက္လည္ဖုိ႔ ဆြဲေဆာင္ေနသလား မေျပာတတ္။
တခုေသာသီတင္းကၽြတ္တုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ေတြလုိက္လည္ၾကရင္း သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မနက္ အာရံုတက္ မွာ ဒီေစတီေလးမွာ ဆြမ္းေတာ္လာကပ္ၾကတယ္။ လုိက္လည္သူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာမွ မုဒံုသူတေယာက္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ ႏိႈးလုိ႔မရဘူး။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေ၀လီေ၀လင္း။မုိးဖြဲေလးက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔။ကုိယ္နဲ႔သူနဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေလွ်ာက္စီးၾကမယ္ဆုိျပီး ထြက္လာၾကတယ္။ သူကလဲ ကုိယ့္ကုိ ယံုစားလြန္းတယ္။ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ထုိးက်တာ ဒီေစတီနားေလးပဲ။ သီတင္းကၽြတ္လဆုိေတာ့ ဗြက္ေတြလဲရွိေနေသးတယ္။ဗြက္ေတြထဲမွာ နစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ။ သူလဲ ငယ္ငယ္၊ကုိယ္လဲ ငယ္ငယ္..။ အေၾကာက္တရားေတြ စုိးစဥ္းမွ်ေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး။
++++++++++++++++
ဒါ ကုိယ့္ဘြားေအ အငယ္အိမ္။ကုိယ့္စိတ္က ခက္တယ္။ကုိယ္သူ႔ကုိ ဘာလုိ႔ႏႈတ္မဆက္ခ်င္တာလဲ စဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး။သူကေတာ့ ကုိယ္ျပန္လာတာသိတာနဲ႔ ကုိယ့္အိမ္ထိေရာက္ေအာင္လာတယ္။ နင္က ျပန္လာတာ ငါ့ေတာင္ႏႈတ္မဆက္ဘူးဆုိျပီး အသံေလးတုန္တုန္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ၾကည္လင္နဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္လုိ ေၾကာင့္လဲေတာ့ မေျပာတတ္။ဒီတေခါက္လဲ ကုိယ္သူ႔ကုိ လွမ္းမေအာ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။သံုးေလးအိမ္ထပ္ ေက်ာ္ေတာ့... သီခ်င္းသံ တအံုးအံုးနဲ႔..။ကုိယ့္အကုိၾကီးအိမ္။ သီခ်င္းသံေတြ၊စကားသံေတြနဲ႔ အင္းး ကုိယ္လွမ္းႏႈတ္ဆက္လဲ သူတုိ႔ၾကားမွာမဟုတ္ပါဘူး ဆုိျပီး ေျခလွမ္းေတြကုိသာအရွိန္တုိးလုိက္မိတယ္။
နဲနဲေလွ်ာက္မိေတာ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ေရာက္တယ္။ေညာင္ပင္ၾကီးရွိလုိ႔ အဲ့ဒိနားကုိ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ လုိ႔ ေခၚၾကတာ။ေမွာင္လုိ႔မဲလုိ႔ပါပဲ။ကုိယ္နဲနဲေတာ့ ေက်ာခ်မ္းသြားတယ္။ေညာင္ရြက္ေခ်ာက္ေတြကလဲ ထူထပ္ လုိ႔။ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ေညာင္ရြက္ဆုိတာ ျမင္ခ်င္ လုိ႔ေတာင္ မရွိဘူး။ အဲ့ဒိ ေညာင္ပင္ၾကီး ေအာက္မွာ ကုိယ္တုိ႔ေတြကစားခဲ့ၾက၊ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။ဒုိးပစ္၊ဇယ္ခံု၊ ေၾကြပန္းကန္ေစ့ပစ္၊ထုပ္ဆီးတုိး၊ၾကက္မခြပ္၊ ဘုတ္တလုပ္မေရ ေ၀ေလေလ အစံုပါပဲ။ ကေလးေတြ ဒယဥ့္တုိက္ လြန္းလုိ႔ ေျမညီကေျပာင္ေခ်ာ္၊ ၀င္းမႊတ္လုိ႔ ေနခဲ့တာ။ခုေတာ့ ျမက္ရုိင္းေလးေတြေတာင္ ေပါက္ေနတယ္။အင္းေလ ကေလးေတြကလဲ အဲ့လုိေတြမွ မကစား ေတာ့တာ။ခုေခတ္ တုိ႔ရြာက ကေလးေတြ ဘယ္လုိကစားနည္းေတြ စားသလဲဆုိတာ ကုိယ့္တူေတြ၊တူမေတြကုိ မနက္က်မွ အကဲခတ္ၾကည့္ရတာေပါ့။
ကုိယ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖးေလးတြင္ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ေရက ၾကည္လုိက္တာလြန္ေရာပဲ။ဒါမယ့္ ကုိယ့္တူေတြ၊ တူမေတြတေယာက္မွ ေရမကူးတတ္ၾကဘူး။အင္းေလ သူတုိ႔မိဘေတြကလဲ ေခ်ာင္းထဲမွေပးမဆင္းတာ။ ကုိယ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေမကငယ္သံပါတဲ့အထိကုန္းေအာ္ေခၚမွ ေခ်ာင္းထဲကေျပးတက္လာၾကတာ။ ႏႈတ္ခမ္းက ျပာႏွမ္းျပီးေမ့ေစ့တ၀ုိက္မွာ ေရျငွိေတြတက္တဲ့အထိ ေရျမင္းေတြလုိ ေရစိမ္ၾကတာ။ငါးဖမ္းလားဖမ္းရဲ့၊ အုိင္ပက္လား ပက္ရဲ့...။ငွက္ေပ်ာတုန္းနဲ႔ ကစားလားကစားရဲ့...။ေခ်ာင္းထဲက တက္တယ္ကုိ မရွိခဲ့ဘူး။
+++++++++++++++++++
ကုိယ္မွတ္မိေသးတယ္။ကုိယ္ခပ္ငယ္ငယ္၊ ကုိယ့္ဦးေလးက ရန္ကုန္ကေန ရြာကုိခဏလာျပန္လည္တာေပါ့။ သူ႔အနားကုိဆုိ ကုိယ္တုိ႔ကေလးေတြ သီေတာင္မသီရဲဘူး။အေ၀းကေနပဲ သူ႔ကား ပါဘလစ္ကာအ၀ါေလးကုိ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ရတာ။ဦးေလးဆုိေပမယ့္ ေသခ်ာေတာင္မျမင္ဖူးဘူး။အေမတုိ႔ကေတာ့လူၾကီးဆုိေတာ့ သူလာတယ္ဆုိ ဒီလုိပဲ ကန္ေတာ့ခံဖုိ႔လား မသိဘူး။သြားၾကတယ္။ အေမျပန္ေျပာျပတာက ဦးေလးကေျပာတယ္။ ဒီေညာင္ပင္ၾကီး ေအာက္ကကုိျမင့္ေရႊတုိ႔အိမ္ဆုိတာလဲ က်ေနာ္ရြာက ထြက္သြားစဥ္အခါကလဲ ဒီအတုိင္းပဲ။ခုလဲ ဒီအတုိင္းပါပဲလား တဲ့။ သူအဲ့လုိေျပာေတာ့ ဦးေလးျမင့္ေရႊက ရီတာ တဟားဟားနဲ႔ပဲ တဲ့။ ဦးေလးက ဘာကုိဆုိလုိ လုိ႔ ဟုိကလဲဘာကုိသေဘာက်ျပီး ရီေမာခဲ့သလဲဆုိတာ အဲ့ဒိတုန္းကေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။ခုေတာ့ ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္သလုိရွိခဲ့ျပီ။ခုထိလဲ ဦးေလးျမင့္ေရႊရဲ့အိမ္က အရင္အတုိင္းေလးပါပဲ။ပုပုေလး။ သူတုိ႔ အိမ္ထဲကုိ လမ္းမ ေပၚကေန လွမ္းမျမင္ရဘူး။
လမ္းနဲနဲဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ဘြားေအအၾကီးနဲ႔ ကိုယ့္မမတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ့အိပ္ေရာက္ျပီ။ ကုိယ့္မမက ကုိယ့္ကုိသိပ္ခ်စ္တယ္။ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔ကုိ ကုိယ့္အေမလုိ႔လူေတြကထင္ၾကတာ။ အေမ့ကုိက် အဘြားတဲ့။ ကုိယ့္ေျခသံ ဖလပ္ဖလပ္ၾကားတာနဲ႔ မမက လွမ္းေခၚတယ္။ ေဟ လုိ႔ကုိယ္တခ်က္ျပန္ထူးတာနဲ႔ မီးတုိင္ေလး ဆြဲျပီးဆင္းလာတယ္။သူလဲ အေမ့အိမ္ကုိ လုိက္ခဲ့မယ္။ အဘြားကုိကုိယ္လွမ္းႏႈတ္ဆက္ျဖစ္လုိက္တယ္။ သူလဲ ငုိသံေလးနဲ႔။ေအးေအး ကေလးေနေကာင္းလားဆုိျပီး ျပန္ေျပာေနတယ္။လူၾကီးေတြဘာလုိ႔ တဆိတ္ရွိငုိခ်င္ေနရ တာလဲဆုိတာ ကုိယ္ျဖင့္နားကုိမလည္ႏုိင္ဘူး။
+++++++++++++++++++++
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မီးေတြလင္းထိန္ေနတဲ့ ေနရာေလးတခု...။ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အဲ့ဒိ တေနရာေလးပဲ အလင္းေရာင္ရွိတယ္။ ....။ ကုိယ့္ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးလုိက္တာ...။ ဒုန္းသုတ္ေလွ်ာက္ရလြန္း လုိ႔ ေမာလဲေမာေနပါျပီ။ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိေနရာကုိျမင္သာျမင္ေနရျပီး မေရာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ဟူး ေမာလုိက္ထာ မမရယ္...။ ေရာ့ ငါ့အိတ္ေလး ကူလြယ္ပါဦးဟ...။လံုခ်ည္ကုိ နဲနဲမလုိက္တယ္။ကုိယ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ ဒီထက္ ပုိျမန္ႏုိင္မွ တန္ကာက်မွာေပါ့...။
အလင္းေရာင္ရွိတဲ့အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာပဲ ကုိယ့္မ်က္လံုးေတြထဲ လင္းခနဲ ျဖစ္သြား...။ အုိး ဘာေၾကာင့္မ်ား မီးခလုတ္ကုိဖြင့္ခ်လုိက္ရတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္....။
(ညေနတုန္းက မုိးေအးေအးနဲ႔အိပ္ရင္း မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ျပန္ခ်တာပါ..)
6 Responses to “ညေနအိပ္မက္”
:) ဒီပုိ႔စ္ေလး အရမ္းသေဘာက်တာပဲ။
အိပ္မက္ကလဲေနာ္.. အိမ္ေရာက္ၿပီးမွ ႏိုးေရာေပါ႔။
ဖတ္ဖူးတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္(ေအာင္ဘညိဳထင္တယ္)ထဲကလို
“ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ရင္ ေကာင္းမလဲ
ဘယ္အိမ္ျပန္ရင္ ေကာင္းမလဲ..”
ကိုယ့္အတတ္ကိုယ္စူး ထြက္ခြာလာခဲ့ျပီးတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ
ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အေမ့အိမ္ကလည္း ခဏျပန္ဝင္ထြက္ရတာ ဧည့္သည္လို...။
ဟိုးအရင္တုန္းက အိမ္ကို ျပန္လာတဲ့အခါ မနက္ေစာေစာ ဘယ္သူမွ မႏိုးေသးတဲ့အခ်ိန္ လမ္းမီးေတြ လင္းရွင္းျပီး အိမ္/ျခံတံခါးေတြပိတ္ထားတဲ့လမ္းေပၚ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္...
ကိုယ့္ျခံေလးေရွ႕ေရာက္မွ ေမေမကို ေအာ္ ႏိုးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္ အမွတ္ရသြားတယ္။
ကိုလင္းဒီပဟာ .. ကြ်န္ေတာ့္လို ခပ္ဆိုးဆိုးငနဲတစ္ေကာင္ပဲနဲ႔တူပါ့ .. ဆိုးတယ္ဆိုတာ မႈန္ကုပ္ကုပ္ ေပေတေတထင္တာပါ .. ဘာလို႔ဆို အဲ့လိုပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္ ..အဲ့လိုပဲ ခုကိုသတိရသြားတယ္ ..
အဲ့ကေလးမကလည္း .. အိပ္မက္က အိပ္မက္လည္းမဆန္ဘူး တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့အတိုင္း
အိမ္မက္ေလး လာဖတ္သြားပါတယ္ sis ေရ. း)
အစ္မအိမ္မက္ဖတ္မိၿပီး ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာင္သြားသတိရတယ္။
အဲ... တစ္ပုဒ္မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ပုဒ္။
Post a Comment