ၾကယ္လြဲမုိး(တုိးေႏွာင္မုိး)

အေ၀းကုိစီးဖုိ႔
ျမစ္ရဲ့ေျခအစံုကို ေတာင္းပန္
ေကာင္းကင္တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဖတ္ခဲ့။
ဘယ္ေတာ့မ်ား ၾကယ္ကုိစုိေအာင္ ရြာမွာလဲ
စၾကာ၀ဠာ က်စ္ဆံျမီးထဲ
ပြင့္ခ်င္တုိင္းပြင့္
လွခ်င္တုိင္းလွ ၾကယ္မေလးေရ...
ငါ့ေကာင္းကင္ လက္တစ္ဆံုးေတာင္
မင္း ပုန္းေနတုန္းပဲလားကြယ့္
အာသီသေတြသာ ရွိျပီး
သင္ယူလုိ႔ မရတဲ့မုိးဟာ ငါပဲေပါ့။

တုိးေႏွာင္မုိး

ဆုိဒ္ဘားမွာ တင္ထားျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီမုိ႔ ဘေလာ့လည္မိတ္သဟာမ်ားလဲ ဒီကဗ်ာကုိ ရင္းႏွီးႏွင့္ျပီးသား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ကဗ်ာအသစ္လဲ လဲခ်င္၊အေဟာင္းလဲ မျပစ္ရက္... ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိနဲ႔.. လူက ဒြိဟျဖစ္ေနမိပါေသးတယ္။ ဒီကဗ်ာကုိ တန္ဖုိးထားမိေစတဲ့ အျခားေသာအေၾကာင္းခ်င္းရာမ်ားလဲ ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ သိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။

စကားစပ္ျပီးေျပာရရင္ သေရေခတၱရာျမိဳ႕သား ကဗ်ာဆရာတုိးေႏွာင္မုိးရဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ ကေလးဘ၀ထဲက စြဲလန္းခဲ့မိခဲ့တယ္။မွတ္မွတ္ရရ သူနဲ႔အတူ စာေရးဆရာမ ေသြး(စစ္ကုိင္း) လဲပါတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ဖတ္ဖူးရဲ့။ "သက္ျပင္းမႈတ္သံ တဟူးဟူး" ဆုိတဲ့အသံုးကုိ တအားသေဘာက်လြန္းလုိ႔ ခုထိ စြဲေနတာ။အဲ့ဒီ စကားလံုးက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ ေရးတာပါပဲ။ဘယ္သူလဲသာ မသိတာ။

မွတ္မိခ်င္တာေတြကုိသာ မွတ္မိတတ္ျပီး မမွတ္ခ်င္တာေတြကုိ အကြက္လုိက္၊အကြက္လုိက္ ေမ့သြားတတ္တဲ့ အက်င့္က ဘယ္ကဘယ္လုိ ကုိယ့္ဆီ တိတ္တဆိတ္၀င္ေရာက္ခဲ့သလဲ မသိပါဘူး။

ဒါကစကားခ်ပ္။ း)