ေကာ္ဖီဆုိင္ဟာ ေအးစက္ေနတယ္

ေျခလွမ္းခ်ခ်လုိက္ခ်င္းမွာပဲ မဂၤလာနံနက္ခင္းပါလုိ႔ ပါးစပ္ဖ်ားက လာေသာအသံနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခံရတယ္။ ကုိယ္လဲ ၀တ္ေက်တန္းေက် ျပန္ျပံဳးျပလုိက္ရတယ္။အျပံဳးတုေတြ ကုိယ့္ဆီေရာက္လာတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ အဲ့လုိပဲ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာျပံဳးတတ္လာတာလဲ သိပ္မၾကာေသးဘူး။..။အျပံဳးတုေတြကုိေတာ့ တာရွည္မထားခ်င္ဘူး။
ဒါေပသည့္..တသက္လံုးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာျပံဳးခ်င္မိျပန္တယ္။အဲ့ဒါ မတရားဘူးလား။ မတရားဘူးဆုိရင္ ဘယ္သူမတရားတာလဲ ..ကုိယ္တုိင္ပဲလား...။ အလြန္တရာ စဥ္းစားတတ္ေသာအက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္ဖုိ႔လဲ ၾကိဳးစား ရဦးမယ္။ကုိယ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ ေနာက္ဖက္ကုိ နဲနဲေလးစီ တြန္းပုိ႔ထားတဲ့ကိစၥေတြထဲမွာ.. စဥ္းစားလြန္းတာကုိ ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ ကိစၥလဲပါတယ္။ အင္း အခုကုိပဲ စဥ္းစားေနမိတာပါလား..။ ခက္ပါျပီ..။

မဂၤလာနံနံခင္းပါလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္သူဆီမွာ ေကာ္ဖီတခြက္ကုိ အေၾကြေစ့တခ်ိဳ႕နဲ႔လဲျပီး ေတာင္းလုိက္တယ္။ သူက ၾကည္ၾကည္သာသာပဲ ေကာ္ဖီပူပူတခြက္ကုိ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း ျပန္ေပးလာတယ္။ ေကာင္းေသာေန႔ျဖစ္ပါေစ..။ နင္ေရာပဲ လုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္ေသးလား၊မေျပာျဖစ္ဘူးလား မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။စိတ္ထဲမွ မလာဘဲ၊မပါဘဲ၊ရင္ဘတ္ထဲက မပါဘဲ လုပ္ရတဲ့ကိစၥေတြကုိ ရပ္ထားခ်င္တယ္။

စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ပဲ ရွိျပီး စာမေရးႏိုင္ဘူး။ေရးျပီးသားတခ်ိဳ႕ကုိလဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာင္ ျပန္မဖတ္ခ်င္ဘူး။ သူမ်ားကုိ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးလုိ႔ ေျပာဖုိ႔ဆုိတာ ေ၀းေရာေပါ့..။ စုိင္းစုိင္းခမ္းလိႈင္ လုိေျပာရရင္ေတာ့ လက္ထပ္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အဖ်ားရွဴးေရာ... ေပါ့..။ ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ပါဘူး။မဆုိင္တာေတြကုိ ဆုိင္သလုိေတြလုပ္ျပီး ေတာင္စဥ္ေရမရ...စဥ္းစားေနမိတယ္။

တင့္တင့္ထြန္းလုိ ကေလးအေတြးေပါ့..။လြတ္လပ္တဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ငွက္ကေလးသာ ျဖစ္ရင္ ကုိယ္သြားလုိရာ သြားႏုိင္မယ္။ ကုိယ့္အေပါင္းအသင္း၊ခ်စ္သူ၊မိဘ ေတြကလဲ ခုလုိ ငဲ့ကြက္စရာ၊တခုခုကုိ လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ စဥ္းစားငဲ့ညာေနစရာလုိတဲ့ လူေတြ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ..။ သူတုိ႔လဲ ငွက္ကေလးေတြ ပဲေပါ့.။ငွက္ကေလး ကုိယ္က ကုိယ့္ငွက္ခ်စ္သူေလးကုိေခၚသြားျပီး ခပ္ေ၀းေ၀း တေနရာကုိ ပ်ံသြားမယ္။ သြား....ေရာက္ခ်င္ရာသာ ေရာက္ေစေတာ့...။ဘယ္သူ႔မွ လူထင္စရာစရာမလုိေတာ့ဘူး..။ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ လူထင္စရာမလုိေတာ့ဘူး။ အင္းေလ..ငွက္ကေလးျဖစ္ေနျပီဆုိမွေတာ့.. ဒါေတြ ဘာအေရး ဟုတ္ေတာ့မလဲ..။

ေကာ္ဖီပူပူကုိ ဘန္း ျပားျပားေလးေပၚတင္ျပီး ထုိင္ေနက် ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ စားပြဲေလးဆီေလွ်ာက္လာတယ္။ ကုိယ္ကသာ တေယာက္ထဲ..။ဒါေပမယ့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကေတာ့ အရင္အတုိင္းပဲ။

စိတ္မႏွံ႔ဘူးလုိ႔ ယူဆရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ငယ္ငယ္တေယာက္၊အဘြားအုိေပါက္စ တေယာက္က ထံုးစံအတုိင္း သူတုိ႔ ၂ဦးရဲ့ မတူညီတဲ့ဘာသာစကားကုိေဘးခ်ျပီး တူညီတဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ အေခ်အတင္ ျငင္းခံုေနတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။သူတုိ႔ တူညီတဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ စကားေျပာေနလုိ႔ ကုိယ္နားေထာင္လုိ႔ရတာ။ေကာ္ဖီဆုိင္က ဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းထက္ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ေျပာေနတဲ့ သူတုိ႔စကားေတြက ပုိလုိ႔စိတ္၀င္စားစရာေကာင္း တယ္။

သူတုိ႔အဲ့လုိပဲ ေန႔တုိင္းေျပာၾကတယ္။သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတဲ့ ဘာသာစကားက ကုိယ္နားလည္တဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းအရာကုိ ကုိယ္မသိပါဘူး။ဘာလုိ႔မသိလဲဆုိ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ ရွိတာက သူတုိ႔စကားရဲ့အစမွာတုန္းက ကုိယ္က ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲကုိ မေရာက္ေသးဘူး။သူတုိ႔စကားအစကုိ မမွီလုိက္ေသးလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္တယ္..။အဲ့လုိေတာ့ ထင္တာပဲ..။အင္း အဲ့လုိေတာ့လဲ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ.။ ေျပာေနပံုေတြကေတာ့ ေျမာက္ကုိရီးယားလုိပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔လုပ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြအေၾကာင္း ေျပာေနသလုိပါပဲ။
ကုိယ့္နားထဲ ေရာက္ေရာက္လာတဲ့စကားလံုးေတြထဲမွာ"နင္မသိဘူးလား."."နင္မသိဘူးလား" ဆုိတာေတြပဲ။ သူတုိ႔ ၂ ေယာက္က တေယာက္ကုိတေယာက္ ဒီကိစၥေလးေတာင္ မသိဘူးလုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နင္မသိဘူးလားလုိ႔ ေမးေနတာ..။ တကယ္ေတာ့ မသိတာက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔စကား၀ုိင္းထဲ အေ၀းကေန ေမးေထာက္ေငးေနတဲ့ ကုိယ္ပါ ဆုိတာ.. သြားေျပာလိုက္ရမွာ..။

ဒီလုိပါပဲ..ေအးစက္ေနတဲ့ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲကေန ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာ ကုိယ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေျခေထာက္ေတြက.... ေလးလံလုိ႔....။

(မွတ္ခ်က္...။တီတီ ပြမ္ပြမ္ အသံေပးျပီး ကုိယ္ပဲ ေက်ာ္တက္လုိက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ ဂရံဆြဲထားေသာ ဘေလာ့မ်ားကုိ ေက်ာ္တက္လုိက္ပါတယ္.. )