ဆံပင္ေတြ ရွည္ျပန္ျပီ ေမေမ..
အုန္းဆီေလး လိမ္းျပီး
ေခါင္းေလးျဖီးေပးပါဦး...။....။
mirror
Wednesday, August 25, 2010
Monday, August 23, 2010
အရုိးဆံုး စကားလံုးမ်ား
က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ၾကတယ္...။
....။
ေပြ႔ဖက္ၾကတယ္
နမ္းေမႊးၾကတယ္
ရီ(ရယ္)ေမာၾကတယ္
သူ႔မ်က္ရည္ေတြ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ စီးဆင္းတယ္။
စိတ္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး
အိပ္မက္ကမၻာထဲ ညေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။
ၾကယ္ေတြကုိ ေရတြက္ၾကတယ္...။
ေ၀းကြာတယ္။
နီးစပ္တယ္။
သူက က်ေနာ့္ကုိ ႏွင္လႊတ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ထားပစ္ခဲ့တယ္။
.....
....
ဒီလုိနဲ႔...
က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ၾကတယ္..(လႈပ္ခတ္စြာ...တည္ျငိမ္စြာ..)
.....
......။
အလြမ္းနာနဲ႔မွ...
ေဆးရံုတက္ေနရသူ က်ေနာ့္အနား...
စကားလံုးတုိ႔ က..မျမင္ကြယ္ရာထိ ပုန္းေရွာင္ၾကတဲ့အခါ.။
စာဖြဲ႔ဖုိ႔ရာ...မစြမ္းသာ..
...။
ရုိးရုိးေလးပဲ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္း
ဒါဟာ..လြမ္းလြန္လြန္းလုိ႔ ေရးတဲ့ စကားလံုး အစုအဖြဲ႔မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း...
သူ ႏွင့္တကြ
အမ်ား....သိေစအပ္ပါတယ္။...။
mirror
(23.08.2010,On Bus No..197 )
....။
ေပြ႔ဖက္ၾကတယ္
နမ္းေမႊးၾကတယ္
ရီ(ရယ္)ေမာၾကတယ္
သူ႔မ်က္ရည္ေတြ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ စီးဆင္းတယ္။
စိတ္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး
အိပ္မက္ကမၻာထဲ ညေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။
ၾကယ္ေတြကုိ ေရတြက္ၾကတယ္...။
ေ၀းကြာတယ္။
နီးစပ္တယ္။
သူက က်ေနာ့္ကုိ ႏွင္လႊတ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ထားပစ္ခဲ့တယ္။
.....
....
ဒီလုိနဲ႔...
က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ၾကတယ္..(လႈပ္ခတ္စြာ...တည္ျငိမ္စြာ..)
.....
......။
အလြမ္းနာနဲ႔မွ...
ေဆးရံုတက္ေနရသူ က်ေနာ့္အနား...
စကားလံုးတုိ႔ က..မျမင္ကြယ္ရာထိ ပုန္းေရွာင္ၾကတဲ့အခါ.။
စာဖြဲ႔ဖုိ႔ရာ...မစြမ္းသာ..
...။
ရုိးရုိးေလးပဲ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္း
ဒါဟာ..လြမ္းလြန္လြန္းလုိ႔ ေရးတဲ့ စကားလံုး အစုအဖြဲ႔မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း...
သူ ႏွင့္တကြ
အမ်ား....သိေစအပ္ပါတယ္။...။
mirror
(23.08.2010,On Bus No..197 )
Thursday, August 12, 2010
အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္ဖတ္ ပုိစ့္
ဒီေန႔ ဟမ္းစတားပြဲစား လုပ္ျဖစ္တယ္။ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းက သူဂရုမစုိက္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ သူမ်ားေပးခ်င္တယ္ ဆုိတဲ့ ဟမ္းစတားေလး ႏွစ္ေကာင္ကုိ အိမ္က မိတ္ေဆြအကုိ ဆီ ယူလာေပးတာ။သူတုိ႔ႏွစ္ဦးပါတဲ့ ျခင္းေတာင္းေလး ဆြဲေနရင္းမွာ အသည္းေတြ တက်ိက်ိနဲ႔ ယားေနတာ။ ဟမ္းစတားေလးေတြကုိ ညီညီတုိ႔အိမ္မွာ တခါျမင္ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာအနားကုိ ကပ္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ခုလဲေၾကာက္ျပီး ျခင္းေတာင္းကုိ ကၽြတ္ကၽြတ္ အိတ္နဲ႔ အလံုပိတ္ျပီးကုိင္ထားမိတာ။အနားကတေယာက္က ေသကုန္ပါမယ္။ေသကုန္ပါမယ္ နဲ႔ေျပာမွ ဖြင့္ဖုိ႔ သတိရတယ္။သူကေတာ့ အေကာင္ေတြ အေတာ္ေလးခ်စ္သည္။အဲ့ဒီအေကာင္ေလးေတြျမင္ထဲက လႈပ္လႈပ္ ရြရြကုိ ျဖစ္ေနတာ..။
သတၱ၀ါေတြကုိ မခ်စ္တတ္ပါဘူး။အေမ့အိမ္မွာ ေခြးေရာ၊ေၾကာင္ ေရာရွိတယ္။ တခါမွ အစာမေကၽြးဖူးဘူး။ အေမ နယ္ဖတ္ေပးျပီးသားကုိ သူတုိ႔ပန္းကန္ထဲ သြားထည့္ဆုိရင္ေတာင္ မထည့္ေပးဘူး။
ႏြားေတြလဲရွိတယ္။ ေျပာရရင္ ႏြားေတြကုိ နည္းနည္းခ်စ္ေသးတယ္။ကုိယ္တုိ႔အိမ္မွာ ႏြားေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ သူတုိ႔ေတြေနတဲ့ တင္းကုပ္က ကုိယ္တုိ႔အိမ္ထက္ေတာင္ ျမင့္ေသးတယ္။အေျပးေကာင္းျပီး လွလဲလွတဲ့ႏြားၾကီးရဲ့ နာမည္က "တုိင္းေက်ာ္" တဲ့။တကယ္လဲ တုိင္းေက်ာ္တယ္။( ၾကြားတာ မဟုတ္ရ း)) ...) ဧရာ၀တီတုိင္း ကုိ ေက်ာ္ျပီး မႏၱေလးထိ ကုန္တင္ကားေတြနဲ႔ တင္သြားျပီး ႏြားလွည္းျပိဳင္ပြဲ သြားျပိဳင္ၾကတာ သူ ပါသြားတယ္။
ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အကုိငယ္ လုိက္သြားတာပဲ။ ျပန္လာေတာ့ ေငြဖလားၾကီး ၂ လံုးပါလာတယ္။ ခုထိ အဲ့ဒိ ဖလားၾကီးေတြ အိမ္မွာ ရွိေသးတယ္။ဒါေပမယ့္တုိင္းေက်ာ္ၾကီး အိမ္မွာ ရွိေသးလား၊မရွိေတာ့ဘူးလား။ ကုိယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီတခါ ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့ ေမးၾကည့္ဦးမွ..။
ေနာက္တေကာင္ နာမည္က "ဇိမ္း" တဲ့။ ဘယ္လုိခံစားခ်က္နဲ႔ အဲ့နာမည္ကုိ မွည့္ခဲ့သလဲ မေျပာတတ္ပါ။ အေရာင္က ျဖဴျဖဴေလး။ တုိ ငုတ္ငုတ္ေလးေတြေပမယ့္ သူ႔ ခ်ိဳ ေလးေတြက လွတယ္။အဆစ္အေပါက္ အေတာ္လွတယ္။ျမင္လုိက္တာနဲ႔ လင္းေနတာ။တုိင္းေက်ာ္က အနီ။ဇိမ္း က အျဖဴ.. ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပိဳင္လွည္းေလးနဲ႔ တြဲျပီးျမင္ရတာ ကုိယ္တုိ႔ တနယ္လံုးမွာ အလွဆံုး...။ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေကာင္ ဇိမ္း ေပါ့။ ကုိယ့္ကုိ ေခြ႕တာ..။ လည္ပင္းနားကုိ ေခြ႕တာ.. လဲက်သြားတာ ပံုလ်က္သားပဲ။ သူ ထပ္လုိက္လာျပီး နင္းပါ နင္းလုိက္မွာ စုိးတာနဲ႔ ဒေရာေသာပါး လူးလဲထရတယ္။သူ႔ကုိ ကုိယ္ မစ ပါဘူး။အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္က သရက္ပင္ေတြထဲက တပင္မွာ ၾကိဳးခ်ည္ေပးေနတာကုိ ဘာမေျပာ၊ညာမေျပာနဲ႔ ၀င္ေဆာင့္တာ.. ။ၾကည့္မရဘူး ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက သူ႔နားကုိ ကုိယ္လံုး၀ မကပ္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္.... ႏြားမၾကီးနဲ႔ ႏြားေပါက္ကေလး ေတြလဲ ရွိသည္။ ႏြားမၾကီး တခါသားေပါက္တုိင္း ကုိယ္တုိ႔မွာ တခါေစာင့္ၾကည့္ျပီး ရင္ခုန္ရသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းထဲက အမဲသားဆုိ ကုိယ္က လံုး၀ မစားဘူးတဲ့။ကေလးမုိ႔ သံခ်ခ်င္လုိ႔ အေမက ေထာပတ္နဲ႔ အမဲသား နယ္ေကၽြးရင္ ေထြးထုတ္ပစ္သတဲ့။ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိရ...။
နဲနဲခံစားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မွတ္မိေနသည္။ "သားသတ္ကုန္းသုိ႔.... မရုန္းဘဲ ညင္သာ....ႏွလံုးမရႊင္ပါေသာ္လည္း.... အားခဲလုိ႔ တင္းကာလုိက္တာ...အုိၾကီး အုိမ... အုိ..သနားစရာ့ ႏြားအလွညိဳျပာ.. အေနာက္က ေနလံုး ေပ်ာက္ေတာ့မည့္ဆည္းဆာ..."....အဲ့ဒီသီခ်င္းကုိ ဟသၤာတ ထြန္းရင္က ငုိသံပါေလးနဲ႔ဆုိထားတာ..။အေတာ္ေလးႏွစ္သက္မိျပီး ဆုိညည္းျဖစ္တုိင္း မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ေနတဲ့ ႏြားအုိၾကီးေတြကုိ မ်က္လံုးထဲျမင္လာသည္။"ႏုနယ္ငယ္စဥ္တုန္းက ထြန္တံုးနဲ႔ မိတ္ရင္းေဆြမြန္ ပါ..။ ရႊံ႕ဆုိသည္မွာ ကမ္ဗလာ၊ႏြံဆုိသည္ကား သူ႕ေမြ႕ယာ.." .....
အုိ သနားစရာေကာင္းလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း...။သူ႕မွာ သားသတ္ကုန္းကုိ မသြားလုိပါဘူးဟ ျငင္းလုိစိတ္၊ ရုန္းကန္လုိစိတ္ မရွိေတာ့တာလား။ဒါမွမဟုတ္ ျငင္းလုိ၊ရုန္းကန္ဖုိ႔ကုိ အားမသန္လုိ႔မာန္ေလွ်ာ့ လုိက္ေလသလား။ လုိက္ခ်င္လုိ႔မဟုတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီလမ္းမွာ သူ မရုန္းမိေတာ့ဘူးေပါ့..။
ျပီးတဲ့စေန၊တနဂၤေႏြတုန္းက ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ ႏြားပ်ိဳေလးေတြျမင္ေတာ့ cow ကုိ ျမန္မာလုိ ဘယ္လုိေျပာလုိ႔ ျမန္မာစကားမတတ္တဲ့သူ တေယာက္ရဲ့ အေမးကုိ "ႏြား " လုိ႔ေျပာေတာ့.... ၀ဆြဲ သံေျပာဖုိ႔ ခက္တဲ့ သူတုိ႔ေတြက သေဘာတက် ရီေမာၾကသည္။ႏြားပ်ိဳေလးေတြဆုိေတာ့ အေသြးအေယာင္ကုိက လက္လက္ထေနသည္။ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ဇက္ေၾကာၾကီးေတြစင္းျပီး ျမက္ႏုေလးေတြ ငံု႔စားေနပံုက တကယ့္ wild and free ပါပဲ..။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟမ္းစတားေလးေတြ ကုိ ကုိယ္ေၾကာက္တဲ့အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္းကေန အိမ္က ႏြားေတြ အေၾကာင္းထိ ေရာက္ကုန္တာေလး ခ်ေလးရမိတာပါ။ အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္ဖတ္ေပါ့...။
-----
မွတ္ခ်က္။ ။ ႏြားၾကည့္ခ်င္သူေတြ ခုထဲက နာမည္စာရင္းေပးထားၾကပါ..။ မယ္ရာျပန္တာနဲ႔ အလည္ေခၚပါမယ္။
သတၱ၀ါေတြကုိ မခ်စ္တတ္ပါဘူး။အေမ့အိမ္မွာ ေခြးေရာ၊ေၾကာင္ ေရာရွိတယ္။ တခါမွ အစာမေကၽြးဖူးဘူး။ အေမ နယ္ဖတ္ေပးျပီးသားကုိ သူတုိ႔ပန္းကန္ထဲ သြားထည့္ဆုိရင္ေတာင္ မထည့္ေပးဘူး။
ႏြားေတြလဲရွိတယ္။ ေျပာရရင္ ႏြားေတြကုိ နည္းနည္းခ်စ္ေသးတယ္။ကုိယ္တုိ႔အိမ္မွာ ႏြားေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ သူတုိ႔ေတြေနတဲ့ တင္းကုပ္က ကုိယ္တုိ႔အိမ္ထက္ေတာင္ ျမင့္ေသးတယ္။အေျပးေကာင္းျပီး လွလဲလွတဲ့ႏြားၾကီးရဲ့ နာမည္က "တုိင္းေက်ာ္" တဲ့။တကယ္လဲ တုိင္းေက်ာ္တယ္။( ၾကြားတာ မဟုတ္ရ း)) ...) ဧရာ၀တီတုိင္း ကုိ ေက်ာ္ျပီး မႏၱေလးထိ ကုန္တင္ကားေတြနဲ႔ တင္သြားျပီး ႏြားလွည္းျပိဳင္ပြဲ သြားျပိဳင္ၾကတာ သူ ပါသြားတယ္။
ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အကုိငယ္ လုိက္သြားတာပဲ။ ျပန္လာေတာ့ ေငြဖလားၾကီး ၂ လံုးပါလာတယ္။ ခုထိ အဲ့ဒိ ဖလားၾကီးေတြ အိမ္မွာ ရွိေသးတယ္။ဒါေပမယ့္တုိင္းေက်ာ္ၾကီး အိမ္မွာ ရွိေသးလား၊မရွိေတာ့ဘူးလား။ ကုိယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီတခါ ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့ ေမးၾကည့္ဦးမွ..။
ေနာက္တေကာင္ နာမည္က "ဇိမ္း" တဲ့။ ဘယ္လုိခံစားခ်က္နဲ႔ အဲ့နာမည္ကုိ မွည့္ခဲ့သလဲ မေျပာတတ္ပါ။ အေရာင္က ျဖဴျဖဴေလး။ တုိ ငုတ္ငုတ္ေလးေတြေပမယ့္ သူ႔ ခ်ိဳ ေလးေတြက လွတယ္။အဆစ္အေပါက္ အေတာ္လွတယ္။ျမင္လုိက္တာနဲ႔ လင္းေနတာ။တုိင္းေက်ာ္က အနီ။ဇိမ္း က အျဖဴ.. ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပိဳင္လွည္းေလးနဲ႔ တြဲျပီးျမင္ရတာ ကုိယ္တုိ႔ တနယ္လံုးမွာ အလွဆံုး...။ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေကာင္ ဇိမ္း ေပါ့။ ကုိယ့္ကုိ ေခြ႕တာ..။ လည္ပင္းနားကုိ ေခြ႕တာ.. လဲက်သြားတာ ပံုလ်က္သားပဲ။ သူ ထပ္လုိက္လာျပီး နင္းပါ နင္းလုိက္မွာ စုိးတာနဲ႔ ဒေရာေသာပါး လူးလဲထရတယ္။သူ႔ကုိ ကုိယ္ မစ ပါဘူး။အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္က သရက္ပင္ေတြထဲက တပင္မွာ ၾကိဳးခ်ည္ေပးေနတာကုိ ဘာမေျပာ၊ညာမေျပာနဲ႔ ၀င္ေဆာင့္တာ.. ။ၾကည့္မရဘူး ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက သူ႔နားကုိ ကုိယ္လံုး၀ မကပ္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္.... ႏြားမၾကီးနဲ႔ ႏြားေပါက္ကေလး ေတြလဲ ရွိသည္။ ႏြားမၾကီး တခါသားေပါက္တုိင္း ကုိယ္တုိ႔မွာ တခါေစာင့္ၾကည့္ျပီး ရင္ခုန္ရသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းထဲက အမဲသားဆုိ ကုိယ္က လံုး၀ မစားဘူးတဲ့။ကေလးမုိ႔ သံခ်ခ်င္လုိ႔ အေမက ေထာပတ္နဲ႔ အမဲသား နယ္ေကၽြးရင္ ေထြးထုတ္ပစ္သတဲ့။ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိရ...။
နဲနဲခံစားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မွတ္မိေနသည္။ "သားသတ္ကုန္းသုိ႔.... မရုန္းဘဲ ညင္သာ....ႏွလံုးမရႊင္ပါေသာ္လည္း.... အားခဲလုိ႔ တင္းကာလုိက္တာ...အုိၾကီး အုိမ... အုိ..သနားစရာ့ ႏြားအလွညိဳျပာ.. အေနာက္က ေနလံုး ေပ်ာက္ေတာ့မည့္ဆည္းဆာ..."....အဲ့ဒီသီခ်င္းကုိ ဟသၤာတ ထြန္းရင္က ငုိသံပါေလးနဲ႔ဆုိထားတာ..။အေတာ္ေလးႏွစ္သက္မိျပီး ဆုိညည္းျဖစ္တုိင္း မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ေနတဲ့ ႏြားအုိၾကီးေတြကုိ မ်က္လံုးထဲျမင္လာသည္။"ႏုနယ္ငယ္စဥ္တုန္းက ထြန္တံုးနဲ႔ မိတ္ရင္းေဆြမြန္ ပါ..။ ရႊံ႕ဆုိသည္မွာ ကမ္ဗလာ၊ႏြံဆုိသည္ကား သူ႕ေမြ႕ယာ.." .....
အုိ သနားစရာေကာင္းလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း...။သူ႕မွာ သားသတ္ကုန္းကုိ မသြားလုိပါဘူးဟ ျငင္းလုိစိတ္၊ ရုန္းကန္လုိစိတ္ မရွိေတာ့တာလား။ဒါမွမဟုတ္ ျငင္းလုိ၊ရုန္းကန္ဖုိ႔ကုိ အားမသန္လုိ႔မာန္ေလွ်ာ့ လုိက္ေလသလား။ လုိက္ခ်င္လုိ႔မဟုတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီလမ္းမွာ သူ မရုန္းမိေတာ့ဘူးေပါ့..။
ျပီးတဲ့စေန၊တနဂၤေႏြတုန္းက ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ ႏြားပ်ိဳေလးေတြျမင္ေတာ့ cow ကုိ ျမန္မာလုိ ဘယ္လုိေျပာလုိ႔ ျမန္မာစကားမတတ္တဲ့သူ တေယာက္ရဲ့ အေမးကုိ "ႏြား " လုိ႔ေျပာေတာ့.... ၀ဆြဲ သံေျပာဖုိ႔ ခက္တဲ့ သူတုိ႔ေတြက သေဘာတက် ရီေမာၾကသည္။ႏြားပ်ိဳေလးေတြဆုိေတာ့ အေသြးအေယာင္ကုိက လက္လက္ထေနသည္။ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ဇက္ေၾကာၾကီးေတြစင္းျပီး ျမက္ႏုေလးေတြ ငံု႔စားေနပံုက တကယ့္ wild and free ပါပဲ..။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟမ္းစတားေလးေတြ ကုိ ကုိယ္ေၾကာက္တဲ့အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္းကေန အိမ္က ႏြားေတြ အေၾကာင္းထိ ေရာက္ကုန္တာေလး ခ်ေလးရမိတာပါ။ အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္ဖတ္ေပါ့...။
-----
မွတ္ခ်က္။ ။ ႏြားၾကည့္ခ်င္သူေတြ ခုထဲက နာမည္စာရင္းေပးထားၾကပါ..။ မယ္ရာျပန္တာနဲ႔ အလည္ေခၚပါမယ္။
Thursday, August 05, 2010
မုိးရာသီ အလြမ္း
ိ
ရြာေနလက္စ မုိးကခုထိမရပ္ေသးပါလား။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပုိလုိ႔ေတာင္ သည္းထန္လာတယ္လုိ႔ ထင္မိသည္။ မုိးစက္ေတြကအေရွ႕ဘက္သုိ႔ ေစြေစာင္းျပီးရြာေနတာ။မွန္ျပတင္းတံခါးေတြမုိ႔ မုိးစက္ေတြရဲ့ေရြ႕လ်ားမႈကုိ ေသခ်ာ ကြဲကြဲျပားျပားျမင္ရသည္။
ထုိင္ေနရာကေန ရုတ္တရက္ထလုိက္မိျပီး သီခ်င္းဖြင့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရသည္။ ျဖဴသီရဲ့ လြမ္းေငြ႔တေ၀ေ၀နဲ႔ အတူ အလြမ္းေတြ ေ၀ေနမိသည္။လြမ္းဆြတ္ျခင္းဆုိတာ လက္နဲ႔ဆုပ္ကုိင္ျပလုိ႔ရတဲ့ အရာမဟုတ္။သုိ႔ေပမယ့္ ခံစားရင္ ခံစားႏုိင္သေလာက္ လူကုိ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေစသည္။
-----------------
အကၤ်ီကုိခၽြတ္ျပီး အိမ္ထဲသုိ႔ ပစ္ထည့္ခဲ့လုိက္သည္။ျပီးရင္ ဒီအကၤ်ီကုိ ျပန္၀တ္မွာမဟုတ္လုိ႔ ပစ္ထည့္လုိက္တာ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားလဲ သိစရာမလုိပါ။
မုိးစက္ေအးေအးမ်ားက ကုိယ္ေပၚေရာက္လာသည္။ေအးလုိက္တာ...။ စိမ့္ခနဲ ေနတာပဲ။
"တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာပဲ ခ်ိဳးေနာ္...အေ၀းၾကီးမသြားနဲ႔ "ဆုိတဲ့အေမ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။အေမ့အသံ မၾကား ရေတာ့ဘူး။ျငိမ္ျပီးေတာ့မ်ား ညေနစာခ်က္ဖုိ႔ ဆန္ထဲကေန စပါးလံုးေတြ ေရြးထုတ္ေနသလား...။အေမက မ်က္စိမမႈန္ေသးေတာ့ ၀ုိင္းကူေရြးေပးစရာ မလုိ...။
ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဓနိမုိးေပၚကေနလိမ့္ေလွ်ာဆင္းလာတဲ့ မုိးေရေတြကအညိဳေရာင္လုိလုိ။လက္ခုပ္ေလးနဲ႔ ခံလုိက္ေတာ့လဲ "ၾကည္"လုိ႔ပါလား။ဒါဆုိ အင္တံုထဲထည့္လုိက္ေတာ့ ဘာလုိ႔ညဳိသြားျပန္တာလဲမသိ။လက္ခုပ္ ေလးနဲ႔ ေရေတြခံလုိက္၊ အင္တံုထဲေျပးထည့္လုိက္။မုိးေရကုိေအးလုိ႔ေအးရေကာင္းမွန္းမသိ။ဒီလုိပဲေပါ့။အေမ့အိမ္ မွာ ရြာတဲ့မုိးမုိ႔ ထင္ပါရဲ့...မုိးေရေတြက ေအးစက္မေန...။
"ပ်ိဳးဆုပ္ေတြ... ပ်ိဳးဆုပ္ေတြ...အေမ ေရ ၁၇၂ ဆုပ္ရွိသြားျပီ..."
"ေဟာ.. ဟုိမွာ ႏြားၾကီး တေကာင္.."
"အာ မဟုတ္ပါဘူး.. အဲ့ဒါ သစ္တံုးၾကီးပါ..." အမငယ္က ၀င္ေျပာသည္။ခပ္လွန္းလွန္းမုိ႔ ေခ်ာင္းေရထဲေမ်ာပါ လာတဲ့ သစ္တံုးကုိ ႏြားေသ ေကာင္လုိ႔ ျမင္ေနမိတာ။
မုိးလင္းလင္းခ်င္း အိမ္ေနာက္ေဖးကုိၾကည့္မိေတာ့ ေခ်ာင္းထဲကေရေတြက ခါတုိင္းထက္ပုိမ်ားေနသည္။ မုိ႔ေမာက္လွ်ံက်ေနသည္။ေခ်ာင္းစပ္က အရင္လုိ အိမ္နဲ႔ခပ္ေ၀းေ၀းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေျခရင္းကုိကပ္လုိ႔။
၀ါးတလံရုိက္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေခ်ာင္းစပ္နားမွာကတီေကာင္ေတြ..တီေကာင္ေတြ အေထြးလုိက္။အေထြးလုိက္။ အမငယ္က "နင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာက္စားမလား.." တဲ့..။
အုိ.. ရြံ လုိက္တာ..အမငယ္က အျမဲ ညစ္တီးညစ္ပတ္ႏုိင္လြန္းသည္..။
အဲ့ဒီရက္ေတြတုန္းက လူၾကီးေတြက ေျခမကုိင္မိ၊လက္မကုိင္မိ ျဖစ္တဲ့အထိ အပ်က္အစီးအဆံုးအရႈံးမ်ား အတြက္ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနရေပမယ့္ သူတုိ႔ညီအမ ၂ေယာက္မွာျဖင့္ ေပ်ာ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ...။
င၀န္ျမစ္နဲ႔ ျမိဳ႕ေလးကုိ ကန္႔ထားတဲ့တမံၾကီးေပါက္ၾကျပီး သူတုိ႔ျမိဳ႕ကေလးဆီ ေရေတြဒလေဟာနဲ႔ ေျပး၀င္လာ ၾကေတာ့ မုိးေရတေဖြးေဖြးမွာ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္ၾကီးနဲ႔ေနရတာဟာ အတုိင္းမသိေပ်ာ္စရာ..။အေမလုပ္ေကၽြးတဲ့ ဆန္ႏွစ္နဲ႔လုပ္တဲ့ မုန္႔ေတြကုိ ေမာင္ႏွမေတြ လုယက္စားၾကသည္။ငါးပိ၊ထန္းလ်က္နဲ႔ ဆန္ကလြဲျပီး တျခားစား စရာမရွိ။အဲ့ဒီသံုးမ်ိဳးကုိ တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး မရုိးေအာင္ လုပ္စားၾကရင္း မုိးေအးေအးမွာ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုေလး ေႏြးလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း...။ ....။
-------------------
မွိတ္ထားမိတဲ့ မ်က္လံုးေတြကုိ ဖြင့္လုိက္ျပီး မ်က္လံုးေရွ႕တည့္တည့္ဆီမွ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴ၊နံရံျဖဴျဖဴမွာ တစံုတရာကုိ ရွာေဖြမိသည္။ဘယ္လုိ အရိပ္အေယာင္၊အေျပာင္းအလဲကုိမွ မျမင္ရ၊ မၾကားရပါ..။
-------------------
ထုိင္ေနရာကေန ရုတ္တရက္ထလုိက္မိျပီး သီခ်င္းဖြင့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရသည္။ ျဖဴသီရဲ့ လြမ္းေငြ႔တေ၀ေ၀နဲ႔ အတူ အလြမ္းေတြ ေ၀ေနမိသည္။လြမ္းဆြတ္ျခင္းဆုိတာ လက္နဲ႔ဆုပ္ကုိင္ျပလုိ႔ရတဲ့ အရာမဟုတ္။သုိ႔ေပမယ့္ ခံစားရင္ ခံစားႏုိင္သေလာက္ လူကုိ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေစသည္။
-----------------
အကၤ်ီကုိခၽြတ္ျပီး အိမ္ထဲသုိ႔ ပစ္ထည့္ခဲ့လုိက္သည္။ျပီးရင္ ဒီအကၤ်ီကုိ ျပန္၀တ္မွာမဟုတ္လုိ႔ ပစ္ထည့္လုိက္တာ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားလဲ သိစရာမလုိပါ။
မုိးစက္ေအးေအးမ်ားက ကုိယ္ေပၚေရာက္လာသည္။ေအးလုိက္တာ...။ စိမ့္ခနဲ ေနတာပဲ။
"တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာပဲ ခ်ိဳးေနာ္...အေ၀းၾကီးမသြားနဲ႔ "ဆုိတဲ့အေမ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။အေမ့အသံ မၾကား ရေတာ့ဘူး။ျငိမ္ျပီးေတာ့မ်ား ညေနစာခ်က္ဖုိ႔ ဆန္ထဲကေန စပါးလံုးေတြ ေရြးထုတ္ေနသလား...။အေမက မ်က္စိမမႈန္ေသးေတာ့ ၀ုိင္းကူေရြးေပးစရာ မလုိ...။
ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဓနိမုိးေပၚကေနလိမ့္ေလွ်ာဆင္းလာတဲ့ မုိးေရေတြကအညိဳေရာင္လုိလုိ။လက္ခုပ္ေလးနဲ႔ ခံလုိက္ေတာ့လဲ "ၾကည္"လုိ႔ပါလား။ဒါဆုိ အင္တံုထဲထည့္လုိက္ေတာ့ ဘာလုိ႔ညဳိသြားျပန္တာလဲမသိ။လက္ခုပ္ ေလးနဲ႔ ေရေတြခံလုိက္၊ အင္တံုထဲေျပးထည့္လုိက္။မုိးေရကုိေအးလုိ႔ေအးရေကာင္းမွန္းမသိ။ဒီလုိပဲေပါ့။အေမ့အိမ္ မွာ ရြာတဲ့မုိးမုိ႔ ထင္ပါရဲ့...မုိးေရေတြက ေအးစက္မေန...။
"ပ်ိဳးဆုပ္ေတြ... ပ်ိဳးဆုပ္ေတြ...အေမ ေရ ၁၇၂ ဆုပ္ရွိသြားျပီ..."
"ေဟာ.. ဟုိမွာ ႏြားၾကီး တေကာင္.."
"အာ မဟုတ္ပါဘူး.. အဲ့ဒါ သစ္တံုးၾကီးပါ..." အမငယ္က ၀င္ေျပာသည္။ခပ္လွန္းလွန္းမုိ႔ ေခ်ာင္းေရထဲေမ်ာပါ လာတဲ့ သစ္တံုးကုိ ႏြားေသ ေကာင္လုိ႔ ျမင္ေနမိတာ။
မုိးလင္းလင္းခ်င္း အိမ္ေနာက္ေဖးကုိၾကည့္မိေတာ့ ေခ်ာင္းထဲကေရေတြက ခါတုိင္းထက္ပုိမ်ားေနသည္။ မုိ႔ေမာက္လွ်ံက်ေနသည္။ေခ်ာင္းစပ္က အရင္လုိ အိမ္နဲ႔ခပ္ေ၀းေ၀းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေျခရင္းကုိကပ္လုိ႔။
၀ါးတလံရုိက္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေခ်ာင္းစပ္နားမွာကတီေကာင္ေတြ..တီေကာင္ေတြ အေထြးလုိက္။အေထြးလုိက္။ အမငယ္က "နင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာက္စားမလား.." တဲ့..။
အုိ.. ရြံ လုိက္တာ..အမငယ္က အျမဲ ညစ္တီးညစ္ပတ္ႏုိင္လြန္းသည္..။
အဲ့ဒီရက္ေတြတုန္းက လူၾကီးေတြက ေျခမကုိင္မိ၊လက္မကုိင္မိ ျဖစ္တဲ့အထိ အပ်က္အစီးအဆံုးအရႈံးမ်ား အတြက္ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနရေပမယ့္ သူတုိ႔ညီအမ ၂ေယာက္မွာျဖင့္ ေပ်ာ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ...။
င၀န္ျမစ္နဲ႔ ျမိဳ႕ေလးကုိ ကန္႔ထားတဲ့တမံၾကီးေပါက္ၾကျပီး သူတုိ႔ျမိဳ႕ကေလးဆီ ေရေတြဒလေဟာနဲ႔ ေျပး၀င္လာ ၾကေတာ့ မုိးေရတေဖြးေဖြးမွာ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္ၾကီးနဲ႔ေနရတာဟာ အတုိင္းမသိေပ်ာ္စရာ..။အေမလုပ္ေကၽြးတဲ့ ဆန္ႏွစ္နဲ႔လုပ္တဲ့ မုန္႔ေတြကုိ ေမာင္ႏွမေတြ လုယက္စားၾကသည္။ငါးပိ၊ထန္းလ်က္နဲ႔ ဆန္ကလြဲျပီး တျခားစား စရာမရွိ။အဲ့ဒီသံုးမ်ိဳးကုိ တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး မရုိးေအာင္ လုပ္စားၾကရင္း မုိးေအးေအးမွာ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုေလး ေႏြးလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း...။ ....။
-------------------
မွိတ္ထားမိတဲ့ မ်က္လံုးေတြကုိ ဖြင့္လုိက္ျပီး မ်က္လံုးေရွ႕တည့္တည့္ဆီမွ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴ၊နံရံျဖဴျဖဴမွာ တစံုတရာကုိ ရွာေဖြမိသည္။ဘယ္လုိ အရိပ္အေယာင္၊အေျပာင္းအလဲကုိမွ မျမင္ရ၊ မၾကားရပါ..။
-------------------
