ေခါင္းစဥ္မသိတဲ့ ကဗ်ာ

ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ့ side bar ေတြမွာ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကုိ post လုပ္တဲ့ အေလ့အထတစ္ခုကုိ ဘယ္သူက စတင္ခဲ့သလဲ မသိေပမယ့္ က်မဘေလာ့ရဲ့ဆုိဒ္ဘားမွာ ကဗ်ာေလးေတြ တင္ေနခဲ့မိတာေတာ့ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ side bar က ကဗ်ာေတြရဲ့ အေျပာင္းအလဲဟာ ဘေလာ့ပုိင္ရွင္ရဲ့ " စိတ္အေရာင္ " အေျပာင္းအလဲပါပဲ။

က်မအဖုိ႔ေတာ့ ဆုိဒ္ဘားမွကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ က်မရဲ့ခံစားမႈကုိ ကုိယ္စားျပဳတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။

======

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးလခန္႔ကစျပီး ဘယ္ဆီကေန ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ က်မ ပုိင္ဆုိင္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲကစျပီး စာလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။ " စာ " ဆုိေပမယ့္ အရင္ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္ကလုိ မုိးလင္းအိပ္ယာႏုိးတာနဲ႔ အဆင့္သင့္ျပင္ထားတဲ့ မနက္စာကုိ စားျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဆြဲလုိ႔ တစ္ေန႔လံုးအိပ္ယာထဲေခြကာ စာဖတ္ေနႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ျပန္ျပီးဖန္တီးလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့တာမုိ႔ စိတ္ထဲ၀င္လာတဲ့စာမွန္သမွ် လုိက္ဖတ္မိပါတယ္။ ( အေၾကာင္းျပ ခ်က္က သိပ္ျပီး မခုိင္လံုလွဘူးေနာ္ )

အရင္တုန္းက ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတဲ့ ဘေလာ့ေတြဆီမွာပါ တစ္ပုဒ္ခ်င္းဆီ အျမစ္ကေန လွန္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔.... တခ်ိဳ႕ရက္သတၱပတ္ေတြမွာ က်မဟာ အဲ့ဒီဘေလာ့ေရးသူေတြရဲ့ စာေတြက လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္မႈကုိပါ ခံစားလာရတဲ့အထိပါပဲ။ တစ္ဘေလာ့ခ်င္းဖတ္ပါတယ္။ တစ္ခုျပီးမွေနာက္တစ္ခုကုိ ေျပာင္းျဖစ္တယ္ေပါ့။

အဲ့ဒီမွာ ဟုိး ေရွးေခတ္တုန္းက ဘေလာ့ေတြ အားေကာင္းေမာင္းသန္ရွိခဲ့ခ်ိန္တုန္းက ဘေလာ့ဂါေတြ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေရးခဲ့ၾက၊ အျပန္အလွန္ Comment ေတြေပးခဲ့ၾကတာေတြကုိ ျပန္ျမင္ရတာ တကယ္ကုိ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။ Click ကေလးတစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ မိမိကုိယ္မိမိ ကုိယ္စားျပဳေနရတဲ့ " မ်က္ႏွာစာအုပ္ ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ " ထဲမွာ က်မလဲ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာေနမိသူပါပဲ။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘေလာ့ယဥ္ေက်းမႈကုိေတာ့ တမ္းတျမတ္ႏုိးဆဲ...။

ျပန္ဖတ္တဲ့ဘေလာ့ေတြထဲမွာ က်မဘေလာ့လဲ ပါတာေပါ့။ ဘယ္ေနပါ့မလဲ ေနာ္။ း) အဲ့ဒီမွာ ကုိယ့္ရဲ့ အင္မတန္မွ ႏံုခ်ာလွတဲ့အေရးအသားေတြကုိ ရွက္ဖြယ္လိလိေတြ႕ရေတာ့တာ။ ေရးခဲ့စဥ္အခါတုန္းကေတာ့ တကယ့္ကုိပဲ ကို္ယ္ေရးတဲ့စာကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိမွ တင္ခဲ့တာပါ။ ဒီလုိဆုိရင္ျဖင့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကလဲ ခုေနခါမွာ ရွက္စရာေတြျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲ့လုိေတြးစရာရွိတယ္ေနာ္။ အဲ့လုိလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ း)
စကားေတြမ်ားေနမိျပန္ျပီ။ လုိရင္းကုိ ေရာက္ေအာင္သြားစရာရွိေသးတယ္။

ကုိယ္ေရးထားတဲ့စာေတြကုိ ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ ကုိယ့္မိတ္ေဆြဘေလာ့ဂါေတြ၊ ဘေလာ့လာဖတ္သူေတြရဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ Comment ေတြဟာ လက္လက္ထေအာင္ကုိ လွေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလုိ Comment ေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္။ က်မ ကံေကာင္းသားပဲ ေနာ္။

အဲ့ဒါေတြထဲကမွ ... ေရေတာင္မေနာက္ဘဲ ေျခရာေဖ်ာက္သြားတဲ့ အစ္ကုိေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ကြန္မန္႔ေလး တစ္ခုကုိ ျပန္မွ်ခ်င္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အေပၚဆံုးတစ္ပုိဒ္မွာ ေျပာခဲ့တာေလးကုိ ျပန္ဆက္စပ္လုိ႔ရပါျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တုန္းက က်မေရးခဲ့တဲ့ပုိစ့္တစ္ခုမွာ သူေရးသြားတဲ့ ကဗ်ာအသြားေလးနဲ႔ Comment ေလးေပါ့။ သူက ကြန္မန္႔ အျဖစ္ေပးခဲ့တာမုိ႔ ေခါင္းစဥ္လဲမသိပါဘူး။ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကုိ က်မဘေလာ့ရဲ့ Side bar မွာ ကာလအခုိက္အတန္႔တစ္ခုစာ တင္ထားပါဦးမယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာတင္ထားသမွ် ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မေၾကးမံုတစ္ေယာက္ အဲ့ဒီ ကဗ်ာဆန္ေနတယ္ လုိ႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။

" ေခါင္းစဥ္မသိပါ "





















ဟင့္အင္း
လွည့္ၾကည့္လို႕
ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ ဘ၀မွာ
ငါဟာေနသားက်ေနခဲ့ျပီ
သစ္ပင္အုိပီပီ
အခက္အပြင့္ေတြ
ထပ္ဆင့္မေ၀ႏုိင္ေတာ့
ငါ့သစ္ခက္ေတြ
တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း
က်ိဳးေက်ေနတာပဲ
ၾကာလွျပီေလ။

မွီခုိစရာအရိပ္ကို
ဒီလိုဘ၀မွာ
တမ္းတလို႕
အိပ္မက္ေနလို႕
ဘယ္လုိမွ
ျပန္မလွေတာ့ေနာက္
ငါဟာ
ေျခာက္ေသြ႕ေနဆဲေပါ့။

( ရြာသားေလး- ၀ုိင္တီယူ )

ကဗ်ာေရးသူ ( သုိ႔မဟုတ္ ) comment ေပးခဲ့သူ အစ္ကုိေတာ္အား စပါယ္ရွယ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာကေနပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။