ကုိယ့္မွာ ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားအခန္းေတြပါေနသေရြ႕... ရုပ္ေသအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္စရာ ပစၥည္းပစၥယေတြ မလုိပါဘူး။ အဲ့ဒီလုိယံုၾကည္ျပီး အေမ့ေျမကုိျပန္တဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး မ်က္လံုးနဲ႔ေသခ်ာေစ့ငုေအာင္ၾကည့္၊ စိတ္ႏွလံုးသားထဲ သံမႈိစြဲေအာင္ရုိက္ထည့္ျဖစ္ခဲ့တာေတြခ်ည့္။ အမ်ားၾကီးရယ္.။ေျမရဲ့ ရနံ႔ေျပာင္းလဲသြားတာမွ စလို႔ သစ္ပင္ေတြရဲ့ အစိမ္းေရာင္ျခားနားမႈအထိ။ ဘာကုိမွ လက္လႊတ္မခံမိခဲ့ဘူး ထင္ပါတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းေသးေသးေလးနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္း အက်ယ္ၾကီး၊ အတုိင္းအဆမလုိတဲ့ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ အတင္းကာ ေရာ လုိက္လံရွာေဖြယူရတဲ့ အၾကင္နာမ်ား...။
ေအာင္ဆန္းလမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းလမ္းဆံုက စိန္ပန္းပင္ၾကီးက နီနီေစြးေစြးရွိလုိက္တာ။ အဲ့ဒါကုိ ၂ လမ္းထိပ္မွာ မုန္႔တီသုပ္စားရင္း တစိမ့္စိမ့္ခံစားမိတယ္။ ခ်စ္စရာ စိန္ပန္းနီနီေတြ။ စိန္ပန္းေတြျမင္တာနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ မွာပါလားလုိ႔ ...လစ္ခနဲ ေတြးလုိက္မိတဲ့ အေတြးကုိ ကဗ်ာကယာ ျပန္ရုတ္သိမ္းရတယ္။
င၀န္ျမစ္ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ေလဟာ... မလတ္ဆတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အပူဒဏ္ကုိေတာ့ ေလ်ာ့ေစသားပဲ။ ခုတစ္ေခါက္ င၀န္ျမစ္နားကုိ ေရာက္တာဟာ ဒီ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ၂ ၾကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔တုန္း က တစ္ေခါက္ေရာက္တယ္။ အၾကိဳေန႔၊ ကေလးေတြပတ္တဲ့ေရဟာ... ေအးျမျမနဲ႔ေပမယ့္ လူတစ္ကုိယ္စာေတာင္ မစုိစြတ္ေစဘူး။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သၾကၤန္အုိး(အတာအုိး) တည္ဖုိ႔အတြက္ ငယ္ငယ္တုန္းက အတာပန္းေတြ အရွာထြက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း တူေတာ္ေမာင္ကုိ ေျပာျပမိတယ္။ ခု တစ္ေခါက္ေရာက္တာလဲ င၀န္ျမစ္နားပဲ။ ကြဲကြာသြားတာ ၁၀ ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အင္ၾကင္းပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္မွာ တန္းစီလဲေလ်ာင္းျပီး စကားေတြ ေတာင္စဥ္ေရမရ။ ကုိယ့္ပုခံုးေပၚ ေၾကြၾကလာတဲ့ အင္ၾကင္းပန္းေမႊးေမႊးေလးကုိ ဘယ္နားမွာ ခ်ထားခဲ့မွန္း တကယ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
၇ လမ္းရဲ့ ဟုိဘက္ထိပ္၊ဒီဘက္ထိပ္မွာ ကုိယ္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းရွိတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ တည္ရွိ ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕မေက်ာင္းရဲ့သရုပ္မွန္က ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ထီးထီးၾကီးေပၚလာတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ကုိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီျမိဳ႕မွာ ဒီေက်ာင္းသစ္ၾကီး ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္မႈအေပၚ မႏွစ္ျမိဳ႕တဲ့လူဆုိလုိ႔.. ငါနဲ႔အျပင္ တျခားဘယ္သူေတြ ရွိဦးမလဲ။ ေတြးမိတယ္။
ကုိယ္တုိ႔ေတြက ၅ တန္းကေန ၈ တန္းထိကုိ ျမိဳ႕မေက်ာင္း(အလယ္တန္းေက်ာင္း)မွာ တက္ရျပီး ၉ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္း ၂ ႏွစ္ကုိပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္ရတာ။ ငယ္တုန္း၊ကေလးစိတ္ဆီမွာထဲက စြဲလာတာက အထက္တန္းေက်ာင္းကုိ ကုိယ့္ေက်ာင္းရယ္လုိ႔သတ္မွတ္မထားမိဘူး။ ျမိဳ႕မေက်ာင္းကမွသာ.. ကုိယ့္ေက်ာင္း၊ ငါတုိ႔ေက်ာင္း။ငါတုိ႔ ျမိဳ႕မေက်ာင္းကုိ ဘယ္သူဖ်က္ဆီးပစ္လဲ။ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျမင္လဲ မျမင္ရက္ေတာ့ဘူး။
လယ္ကြက္ေတြရဲ့ေနာက္မွာ၊ ရထားလမ္းကုိ ေမးတင္ထားတဲ့ ကုိယ္တုိ႔ရဲ့ အထက္ေက်ာင္းဟာ နဂုိအတုိင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးနားထိ ေရာက္ေအာင္မသြားမိဘူး။ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးတေလွ်ာက္က စိန္ပန္းပင္ေတြ နီရဲေနျပီ။
ျမင္ကြင္းထဲကေက်ာင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ၾကားမွာ ရထားျဖတ္လာဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာ။ အေမ့ကုိ ရထားေတြခန္႔မွန္းေျခ ဘယ္အခ်ိန္ ၀င္တတ္သလဲဆုိတာ ေမးျပီးမွအခ်ိန္ကုိလဲ တမင္ခ်ိန္ကုိက္သြားတာပါ။ တစ္ေယာက္ထဲ ရပ္ေနတဲ့ကုိယ္ကုိ ကုိယ္တုိ႔ျမိဳ႕ကလူေတြက သူစိမ္းလုိလုိ၊ ရင္းႏွီးသလုိလုိ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ ရထားက ျဖတ္သြားတယ္။ ခုျဖတ္သြားေနတဲ့ ရထားရဲ့အေရာင္က အစိမ္းေရာင္ဘက္ပါတယ္။ ဘာအေရာင္လဲဆုိတာ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စိမ္းျပာေရာင္လား ထင္တာပဲ။ ေသခ်ာတာက ကုိယ္တုိ႔ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ အနီေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အထက္တန္းတြဲ၊ ရုိးရုိးတန္းတြဲရယ္လုိ႔ေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ။ ရထားဟာ ဘူတာအ၀င္မုိ႔ ပံုမွန္ထက္ ေလးပင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ။
ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးက စိန္ပန္းပင္ေတြက ေလနဲ႔အတူ ခပ္သြဲ႕သြဲ႕ပဲ ယိမ္းေနၾကတယ္။ လွ်စ္စစ္ဓာတ္အား ေပးေ၀ေရးတုိင္ေတြ၊တယ္လီဖုန္း၊ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရးတုိင္ေတြလဲ ငိုးတုိးေငါက္ေတာက္နဲ႔။ အေရာင္ေျပာင္း သြားတဲ့ ရထားတစ္စင္း ကုိယ့္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတယ္။.. ေဆြးတယ္ ဒုတ္ဒုတ္ထိပဲ။
========
ေလယာဥ္ကြင္းေသးေသးေလးနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္း အက်ယ္ၾကီး၊ အတုိင္းအဆမလုိတဲ့ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ အတင္းကာ ေရာ လုိက္လံရွာေဖြယူရတဲ့ အၾကင္နာမ်ား...။
ေအာင္ဆန္းလမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းလမ္းဆံုက စိန္ပန္းပင္ၾကီးက နီနီေစြးေစြးရွိလုိက္တာ။ အဲ့ဒါကုိ ၂ လမ္းထိပ္မွာ မုန္႔တီသုပ္စားရင္း တစိမ့္စိမ့္ခံစားမိတယ္။ ခ်စ္စရာ စိန္ပန္းနီနီေတြ။ စိန္ပန္းေတြျမင္တာနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ မွာပါလားလုိ႔ ...လစ္ခနဲ ေတြးလုိက္မိတဲ့ အေတြးကုိ ကဗ်ာကယာ ျပန္ရုတ္သိမ္းရတယ္။
င၀န္ျမစ္ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ေလဟာ... မလတ္ဆတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အပူဒဏ္ကုိေတာ့ ေလ်ာ့ေစသားပဲ။ ခုတစ္ေခါက္ င၀န္ျမစ္နားကုိ ေရာက္တာဟာ ဒီ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ၂ ၾကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔တုန္း က တစ္ေခါက္ေရာက္တယ္။ အၾကိဳေန႔၊ ကေလးေတြပတ္တဲ့ေရဟာ... ေအးျမျမနဲ႔ေပမယ့္ လူတစ္ကုိယ္စာေတာင္ မစုိစြတ္ေစဘူး။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သၾကၤန္အုိး(အတာအုိး) တည္ဖုိ႔အတြက္ ငယ္ငယ္တုန္းက အတာပန္းေတြ အရွာထြက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း တူေတာ္ေမာင္ကုိ ေျပာျပမိတယ္။ ခု တစ္ေခါက္ေရာက္တာလဲ င၀န္ျမစ္နားပဲ။ ကြဲကြာသြားတာ ၁၀ ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အင္ၾကင္းပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္မွာ တန္းစီလဲေလ်ာင္းျပီး စကားေတြ ေတာင္စဥ္ေရမရ။ ကုိယ့္ပုခံုးေပၚ ေၾကြၾကလာတဲ့ အင္ၾကင္းပန္းေမႊးေမႊးေလးကုိ ဘယ္နားမွာ ခ်ထားခဲ့မွန္း တကယ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
၇ လမ္းရဲ့ ဟုိဘက္ထိပ္၊ဒီဘက္ထိပ္မွာ ကုိယ္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းရွိတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ တည္ရွိ ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕မေက်ာင္းရဲ့သရုပ္မွန္က ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ထီးထီးၾကီးေပၚလာတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ကုိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီျမိဳ႕မွာ ဒီေက်ာင္းသစ္ၾကီး ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္မႈအေပၚ မႏွစ္ျမိဳ႕တဲ့လူဆုိလုိ႔.. ငါနဲ႔အျပင္ တျခားဘယ္သူေတြ ရွိဦးမလဲ။ ေတြးမိတယ္။
ကုိယ္တုိ႔ေတြက ၅ တန္းကေန ၈ တန္းထိကုိ ျမိဳ႕မေက်ာင္း(အလယ္တန္းေက်ာင္း)မွာ တက္ရျပီး ၉ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္း ၂ ႏွစ္ကုိပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္ရတာ။ ငယ္တုန္း၊ကေလးစိတ္ဆီမွာထဲက စြဲလာတာက အထက္တန္းေက်ာင္းကုိ ကုိယ့္ေက်ာင္းရယ္လုိ႔သတ္မွတ္မထားမိဘူး။ ျမိဳ႕မေက်ာင္းကမွသာ.. ကုိယ့္ေက်ာင္း၊ ငါတုိ႔ေက်ာင္း။ငါတုိ႔ ျမိဳ႕မေက်ာင္းကုိ ဘယ္သူဖ်က္ဆီးပစ္လဲ။ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျမင္လဲ မျမင္ရက္ေတာ့ဘူး။
လယ္ကြက္ေတြရဲ့ေနာက္မွာ၊ ရထားလမ္းကုိ ေမးတင္ထားတဲ့ ကုိယ္တုိ႔ရဲ့ အထက္ေက်ာင္းဟာ နဂုိအတုိင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးနားထိ ေရာက္ေအာင္မသြားမိဘူး။ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးတေလွ်ာက္က စိန္ပန္းပင္ေတြ နီရဲေနျပီ။
ျမင္ကြင္းထဲကေက်ာင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ၾကားမွာ ရထားျဖတ္လာဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာ။ အေမ့ကုိ ရထားေတြခန္႔မွန္းေျခ ဘယ္အခ်ိန္ ၀င္တတ္သလဲဆုိတာ ေမးျပီးမွအခ်ိန္ကုိလဲ တမင္ခ်ိန္ကုိက္သြားတာပါ။ တစ္ေယာက္ထဲ ရပ္ေနတဲ့ကုိယ္ကုိ ကုိယ္တုိ႔ျမိဳ႕ကလူေတြက သူစိမ္းလုိလုိ၊ ရင္းႏွီးသလုိလုိ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ ရထားက ျဖတ္သြားတယ္။ ခုျဖတ္သြားေနတဲ့ ရထားရဲ့အေရာင္က အစိမ္းေရာင္ဘက္ပါတယ္။ ဘာအေရာင္လဲဆုိတာ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စိမ္းျပာေရာင္လား ထင္တာပဲ။ ေသခ်ာတာက ကုိယ္တုိ႔ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ အနီေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အထက္တန္းတြဲ၊ ရုိးရုိးတန္းတြဲရယ္လုိ႔ေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ။ ရထားဟာ ဘူတာအ၀င္မုိ႔ ပံုမွန္ထက္ ေလးပင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ။
ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးက စိန္ပန္းပင္ေတြက ေလနဲ႔အတူ ခပ္သြဲ႕သြဲ႕ပဲ ယိမ္းေနၾကတယ္။ လွ်စ္စစ္ဓာတ္အား ေပးေ၀ေရးတုိင္ေတြ၊တယ္လီဖုန္း၊ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရးတုိင္ေတြလဲ ငိုးတုိးေငါက္ေတာက္နဲ႔။ အေရာင္ေျပာင္း သြားတဲ့ ရထားတစ္စင္း ကုိယ့္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတယ္။.. ေဆြးတယ္ ဒုတ္ဒုတ္ထိပဲ။
========
5 Responses to “အရိပ္အသြင္ထင္ေနဆဲမ်ား”
“ေဆြးတယ္ ဒုတ္ဒုတ္ထိပဲ” ဆိုတာေလးကို သိပ္သေဘာက်တာပဲ... ဘဝတူေတြမို႔ ထပ္တူခံစားသြားရတယ္...
တစ္ကိုယ္စာခံစားခ်က္အတြက္ ဆိုရင္ မလိုဘူးေပါ့။
လူမ်ားကိုျပန္ခ်'ျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခုလို ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ အသည္းႏွလံုးတစ္စံုျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ လိုတာေပါ့။
ဘာမွေတာင္ မဖတ္ရေသးဘူးျပီးသြားတယ္။ အပိုင္း ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ... လုပ္ပါဦး။
ျမိဳ႕နဲ႕ ျပန္ျပီး အသားက်ဖို႕ဆိုတာ ျမိဳ႕ထဲကို အေဝးေျပးကားတစ္စီးလို ေျပးဝင္သြားရံုနဲ႕ မရဘူးဆိုတဲ့ တာရာမင္းေဝဝတၱဳတစ္ပုဒ္အမွတ္ရမိတယ္။
ေက်ာင္းရယ္ မီးရထားလမ္းရယ္မွာပဲ ရပ္ထားလိုက္ေတာ့ ဒုတ္ဒုတ္ထိ မေဆြးလိုက္ရဘူး ျဖစ္သြားတယ္ ။ :P
ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ မိုးနံ့သင္းသင္းေလးရတဲ့ ခုလို အခ်ိန္မွာ ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ျပီး ေခါင္းစဥ္တပ္မရတဲ့ အလြမ္းနာတစ္ခု ရင္ထဲ ထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္လာသလိုပဲ ။
ေရးသားခ်က္ကေလးေတြ တကယ္ရသေျမာက္တယ္။ ေဆြးေနတာေလး ကိုယ္ပါေဆြးသြားတယ္
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
Post a Comment