အခန္းတံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္ျပီး၀င္လုိက္လုိက္ခ်င္းမွာပဲ ၀မ္းနည္းစိတ္၊ သူ႔ကုိယ္သူ ႏွေျမာစိတ္၊ သူ႔ရဲ့ အတိတ္ကုိ သူ ျပန္လည္တသ တဲ့စိတ္ေတြ လႈိက္လႈိက္ျပီး တက္လာတယ္။ သူဟာ သိပ္ကုိခံစားတတ္သူပါ။ ဘုရားေဟာခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္စကၠန္႔မွာ အၾကိမ္ေပါင္းကုေဋကဋာ ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ရဲ့အေျပာင္းအလဲတုိင္းကုိ ဥာဏ္မွီသ ေလာက္ လုိက္ဖမ္းဆုပ္ျပီး ခံစားတတ္ေနတာလဲ သူပဲေလ။
ေကာင္တာဘက္ဆီ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မျမင္ရဘူး။ ဟုိအရင္တုန္းကဆုိရင္ေတာ့ ခုလုိ ဘယ္သူမွမရွိေနလဲ ျပႆနာမရွိဘူး။ လြတ္ေနတဲ့တစ္ေနရာဆီ ေလွ်ာက္သြားျပီး ကုိယ့္စကား၀ွက္ကုိ ရုိက္ထည့္လုိ႔ ကြန္ျပဴတာပြင့္လာတာနဲ႔ သံုးလုိက္ရံု။ ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိ "အမ ဘယ္စက္ယူမလဲ၊ member လား " ဆိုျပီး ေနရာခ်ထားေပးမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒီေကာင္တာဆီကုိ ျပန္လာတဲ့အထိ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔ ေစာင့္ေနရံုေပါ့။ ခဏေနေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျပန္ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ေဖးဘက္သြားတာ ထင္ပါရဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကုိ နံပါတ္ ၆ ကုိ သြားပါ အမ ဆုိျပီးေျပာတယ္။ ေျခလွမ္း ငါးလွမ္း၊ေျခာက္လွမ္းေလာက္ အတြင္းမွာ သူ႕စိတ္ေတြဟာ အေ၀းဆီကုိ ထြက္ေျပးသြားတယ္။
၅၊၆၊၇ ဆုိတာ သူထုိင္ေနက် ခံုနံပါတ္ေတြ။ အဲ့ဒီတုန္းက သူက ဂ်ီေမးလ္၊ဂ်ီေတာ့ခ္ မွန္မွန္သံုးျဖစ္တယ္။ ဂ်ီေတာ့ခ္ ကုိ အျမဲတမ္းစိမ္းထားျပီး သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲမွာ မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြခ်ည္းပဲ ဆုိေပတဲ့ လာေခၚတဲ့လူတုိင္းကုိ စကားျပန္ေျပာမဟုတ္ဘူး။အနီေရာင္အတံုးဆုိတာ ဘယ္တုန္းကမွ မတား,ထားခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔အယူအဆက သူဟာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။အားလုိ႔ အင္တာနက္သံုးေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိမ္းေရာင္ အစက္ေလးပဲ ခ်ထားရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္လုိ႔ လာေခၚတုိင္းျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။ အဲ့လုိမ်ိဳး ကန္႔လန္႔ေတြးျပီး ထင္သလုိလုပ္ရဲတဲ့ စိတ္အင္အားေတြ သူ႔မွာ ခုိေအာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက သူ ဘေလာ့မွန္မွန္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပေရာက္ဇီအမ်ိဳးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကုိ အလြတ္ မွတ္မိႏုိင္တယ္။ "ဥပေဒႏွင့္ မလြတ္ကင္းေသာ၀က္ဘ္ဆုိဒ္မ်ား မၾကည့္ရ" လုိ႔ တားျမစ္စာ ကပ္ထားတဲ့ဆုိင္မွာ ကုိယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့၊ဖတ္ခ်င္တဲ့ သတင္းမွန္သမွ် ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆုိင္၀န္ထမ္းက ေနာက္သလုိ၊ေျပာင္သလုိနဲ႔ "အမ ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲလုိ႔" တားျမစ္ခ်င္သလုိ ေမးလာခဲ့ရင္ "ငါ့လာေမးမယ့္အစား ဟုိဘက္စက္က ညစ္ညမ္းဗြီဒီယုိၾကည့္တဲ့လူကုိ သြားေမးပါလားဟယ္" လုိ႔ အေငါ့လဲတူးတတ္တယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက သူ စာမွန္မွန္ေရးႏုိင္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔စာေတြအတြက္ သူ႔မွာ ဘယ္လုိယံုၾကည္ခ်က္မွ မထားခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔စာေတြဟာ သူ႔အတုိင္းပဲ၊ ခပ္သြက္သြက္၊ခပ္ျမန္ျမန္ အရွိန္တစ္ခုနဲ႔ ...။ ျပီးေတာ့ သူ႔စာေတြကေန သူ႔ကုိ ေဖာက္ထြင္းလဲ ျမင္ႏုိင္တယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက သူက အင္တာနက္သံုးရင္း အင္းစတင့္ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ မွာေသာက္ခဲ့တယ္။ ထမင္းေၾကာ္ကုိ ပံုမွန္စားတယ္။ မ်က္စိေညာင္းလာရင္ အင္တာနက္ဆုိင္မွာရွိတဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြထဲမွ အတင္းအဖ်င္းေတြကုိ လုိက္ဖတ္တတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဆုိင္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာဆုိေလ့ရွိတယ္။
----
-----
------
အဲ့ဒီတုန္းက သူဟာ စကားမ်ားတဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။သုိ႔ေပမယ့္ အဲ့ဒီတုန္းက သူဟာ မလိမ္ညာတတ္ခဲ့ဘူး။
အဲ့ဒီတုန္းက သူ ဆုိတာလဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ေကာင္တာဘက္ဆီ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မျမင္ရဘူး။ ဟုိအရင္တုန္းကဆုိရင္ေတာ့ ခုလုိ ဘယ္သူမွမရွိေနလဲ ျပႆနာမရွိဘူး။ လြတ္ေနတဲ့တစ္ေနရာဆီ ေလွ်ာက္သြားျပီး ကုိယ့္စကား၀ွက္ကုိ ရုိက္ထည့္လုိ႔ ကြန္ျပဴတာပြင့္လာတာနဲ႔ သံုးလုိက္ရံု။ ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိ "အမ ဘယ္စက္ယူမလဲ၊ member လား " ဆိုျပီး ေနရာခ်ထားေပးမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒီေကာင္တာဆီကုိ ျပန္လာတဲ့အထိ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔ ေစာင့္ေနရံုေပါ့။ ခဏေနေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျပန္ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ေဖးဘက္သြားတာ ထင္ပါရဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကုိ နံပါတ္ ၆ ကုိ သြားပါ အမ ဆုိျပီးေျပာတယ္။ ေျခလွမ္း ငါးလွမ္း၊ေျခာက္လွမ္းေလာက္ အတြင္းမွာ သူ႕စိတ္ေတြဟာ အေ၀းဆီကုိ ထြက္ေျပးသြားတယ္။
၅၊၆၊၇ ဆုိတာ သူထုိင္ေနက် ခံုနံပါတ္ေတြ။ အဲ့ဒီတုန္းက သူက ဂ်ီေမးလ္၊ဂ်ီေတာ့ခ္ မွန္မွန္သံုးျဖစ္တယ္။ ဂ်ီေတာ့ခ္ ကုိ အျမဲတမ္းစိမ္းထားျပီး သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲမွာ မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြခ်ည္းပဲ ဆုိေပတဲ့ လာေခၚတဲ့လူတုိင္းကုိ စကားျပန္ေျပာမဟုတ္ဘူး။အနီေရာင္အတံုးဆုိတာ ဘယ္တုန္းကမွ မတား,ထားခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔အယူအဆက သူဟာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။အားလုိ႔ အင္တာနက္သံုးေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိမ္းေရာင္ အစက္ေလးပဲ ခ်ထားရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္လုိ႔ လာေခၚတုိင္းျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။ အဲ့လုိမ်ိဳး ကန္႔လန္႔ေတြးျပီး ထင္သလုိလုပ္ရဲတဲ့ စိတ္အင္အားေတြ သူ႔မွာ ခုိေအာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက သူ ဘေလာ့မွန္မွန္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပေရာက္ဇီအမ်ိဳးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကုိ အလြတ္ မွတ္မိႏုိင္တယ္။ "ဥပေဒႏွင့္ မလြတ္ကင္းေသာ၀က္ဘ္ဆုိဒ္မ်ား မၾကည့္ရ" လုိ႔ တားျမစ္စာ ကပ္ထားတဲ့ဆုိင္မွာ ကုိယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့၊ဖတ္ခ်င္တဲ့ သတင္းမွန္သမွ် ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆုိင္၀န္ထမ္းက ေနာက္သလုိ၊ေျပာင္သလုိနဲ႔ "အမ ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲလုိ႔" တားျမစ္ခ်င္သလုိ ေမးလာခဲ့ရင္ "ငါ့လာေမးမယ့္အစား ဟုိဘက္စက္က ညစ္ညမ္းဗြီဒီယုိၾကည့္တဲ့လူကုိ သြားေမးပါလားဟယ္" လုိ႔ အေငါ့လဲတူးတတ္တယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက သူ စာမွန္မွန္ေရးႏုိင္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔စာေတြအတြက္ သူ႔မွာ ဘယ္လုိယံုၾကည္ခ်က္မွ မထားခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔စာေတြဟာ သူ႔အတုိင္းပဲ၊ ခပ္သြက္သြက္၊ခပ္ျမန္ျမန္ အရွိန္တစ္ခုနဲ႔ ...။ ျပီးေတာ့ သူ႔စာေတြကေန သူ႔ကုိ ေဖာက္ထြင္းလဲ ျမင္ႏုိင္တယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက သူက အင္တာနက္သံုးရင္း အင္းစတင့္ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ မွာေသာက္ခဲ့တယ္။ ထမင္းေၾကာ္ကုိ ပံုမွန္စားတယ္။ မ်က္စိေညာင္းလာရင္ အင္တာနက္ဆုိင္မွာရွိတဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြထဲမွ အတင္းအဖ်င္းေတြကုိ လုိက္ဖတ္တတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဆုိင္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာဆုိေလ့ရွိတယ္။
----
-----
------
အဲ့ဒီတုန္းက သူဟာ စကားမ်ားတဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။သုိ႔ေပမယ့္ အဲ့ဒီတုန္းက သူဟာ မလိမ္ညာတတ္ခဲ့ဘူး။
အဲ့ဒီတုန္းက သူ ဆုိတာလဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
6 Responses to “Internet cafe' မွာ မိမိကုိယ္ကုိ ျပန္လည္ရွာေဖြၾကည့္မိတယ္”
ေဖာက္ထြင္းျမင္ရတိုင္းလဲ ေကာင္းတာမဟုတ္ပါ။
အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္။ ေကာင္းမြန္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကိုပါ ျပန္လည္ရွာေတြ႔ႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္။
ငါ့ညီမေလး..
အက်ီ ၤ ေဟာင္းတထည္ ကိုု ျပန္၀တ္ၾကည့္ ေနတယ္ ထင္ပါ့...။
ဒါဟာ ၾကီးပ်င္းလာျခင္း ျဖစ္မွာပါ.. ကြယ္..
း)
ဖဘ လည္း တိုု႕ မသံုုး ေန ျပန္ေတာ့..မေတြ႕တာေတာင္ၾကာပီေကာ..ငါ့ညီမ.. ငါ႕ေမာင္ေလး တေယာက္ကေတာ့..ထြက္ရပ္ေပါက္သြားျပီ ထင္ပါ့.. း)
အသက္အရြယ္ကိုလုိက္ျပီး လူက စိတ္ဝင္စားမႈ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ ေျပာင္းလာတယ္ ထင္တာပဲဲ ။
ဖတ္တဲ့စာေတြ ေျပာင္းလာတယ္ ။ နားေထာင္တဲ့သီခ်င္းအမ်ိဳးအစားေတြ ေျပာင္းလာတယ္ ။
ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ ေျပာင္းလာတယ္ ။
ျဖတ္သန္းလို႕ရလာတဲ့အေတြ႕အၾကံဳ အေတြးအျမင္ ေျပာင္းလာလို႕ပါပဲ ။
အသက္အရြယ္တိုင္းအတြက္ ေတာ္တဲ့ အက်ၤ ီေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲကြယ္ ။ (ကိုးကား.... မေကကြန္မင့္) :P
ဆိုရိုးတစ္ခုက အေရးၾကီးတာကို အရင္လုပ္လိုက္ပါ .. ေနာက္မွ လုပ္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါတဲ့ ... ဒါလည္း စဥ္းစားစရာ တစ္ခုပဲ ...
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖတ္လက္စ စာတစ္အုပ္ထဲက စာေၾကာင္းေလးလိုပဲေလ။ “ There was a little girl who had a little curl right in the middle of her forehead and when she was good she was criticized anyway” Elan Golomb, ( Trapped in the Mirror)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမေလးရယ္
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ရွာေဖြၾကည္႔တာဟာ ေမ႔ေလ်ာ႔ေပ်ာက္ဆံုးေနတာထက္ သာလြန္တာ အမွန္ပါ း)
အဲ့ဒီ ဂ်စ္ကန္ကန္ စရိုက္ေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ငါလည္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႕ ျပန္ျပန္ရွာၾကည့္မိတယ္ ။ နီေနတာေတြ႕ရင္ေတာင္ “ ဟဲ့... ဘာေတြလုပ္ေနတုန္း ”လို႔ အတင္းေမးတတ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ စိမ္းေနရင္ေတာင္ မေခၚရဲေတာ့သလိုလို ။ အခ်ိန္ေတြကပဲ တိုက္စားသြားေလ သလား ပတ္၀န္က်င္အေျခေနေတြကပဲ ေျပာင္းလဲေပးပစ္လို္္က္တာလား ေသခ်ာေတာ့မသိေတာ့ပါ း)
အဆင္ေျပပါေစ သယ္ရင္းေရ ။
ေျပာင္းလဲမႈကို Control လုပ္လို႔မရတဲ့ဘဝမွာ မၾကာခဏ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကဦးမွာပါပဲ ညီမေလးေရ... ဒီအထဲကပဲ အေကာင္းေလးေတြ တန္ဖိုးထားမိရာလးေတြကို ျပန္ျပန္ရွာၾကရမွာပါပဲ...
Post a Comment