ေရာက္ေနတဲ့ အရပ္ေဒသမွာေတာ့ တျခားတေနရာဆီက မီးခုိးမႈိင္းလံုးေတြေၾကာင့္ ေနကုန္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ေနခဲ့ တာ ဒီေန႔နဲ႔ပါဆုိ သံုးရက္ရွိခဲ့ျပီ။မေန႔တုန္းက မုိးေတြတအားရြာေနခဲ့ျပီး ဒီေန႔ေတာ့ ေနအလင္းေရာင္ျမင္ရတယ္။
ေမြးရပ္ေျမဆီက မုန္တုိင္းသတင္းေတြဖတ္ရ၊ၾကားရတယ္။ စုိးရိမ္မိတယ္ဆုိတာထက္ မည္ေရြ႕မည္မွ် မစြမ္းသာ။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကုိ ေမြးရာပါယဥ္းပါးခဲ့သူေတြအတြက္ ကုိယ္ေတြလုိ ကမၻာ့ကြန္ယက္ေပၚတက္ျပီး ရွာေဖြဖတ္မွ သူတုိ႔သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ျပီး၊သုိ႔မဟုတ္ အိမ္ေရွ႕အုန္းပင္က ငွက္သုိက္ေလး ေတြ အေျခအေနၾကည့္ျပီး၊ဒါမွမဟုတ္လဲ မုိးဦးက်တုန္းထဲက သရက္ပင္က သရက္ပြင့္ေတြ၊သရက္ကင္းေတြ ဖူးငုံပြင့္တဲ့ အဆင့္ဆင့္ကုိ ၾကည့္ျပီး သူတုိ႔က သိႏွင့္ျပီးသားျဖစ္မွာပါ..။
ကုိယ္ကသာ ဒီကေန ေတြးပူေနတာ။ ေတြးပူေနျပီး တယ္လီဖုန္းေလးတခ်က္ေတာင္ ဆက္လားဆုိေတာ့လဲ မဆက္ျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႔သိျပီးသားမုိ႔ ထူးျပီး မေျပာေနခ်င္ေတာ့။ေနာက္ျပီးေတာ့ ဒီေန႔မွာမုိ႔ ပုိလုိ႔ပင္မဆက္ခ်င္ ျဖစ္ေနမိတာပါ။ ဒီေန႔မွာမုိ႔ သူတုိ႔ဆီမွာ မုိးမရြာဖုိ႔ဆုေတာင္းေပးေနမိပါတယ္။မုိးဖ်က္လုိ႔ သူတုိ႔ပြဲေတာ္ၾကီး မပ်က္စီးပါေစနဲ႔ လုိ႔.. ။
+++++++
ဒီအခ်ိန္ဆုိ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ၾကေလျပီေပါ့ေလ..။တအိမ္နဲ႔ တအိမ္...ေအာ္ဟစ္ေမးၾကလုိ႔...။
"နင္တုိ႔က ဘာမုန္႔လဲ.."
"ေအး ငါတုိ႔အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါး.."
"ဟုတ္တယ္။ မြေဌး တုိ႔အိမ္က သာကူ တဲ့..."
အဲ့လုိအသံေတြ ညံစီေနမွာေပါ့...။
"သူတုိ႔အိမ္က ဘယ္ႏွစ္မဲ ယူတာလဲ.."
"အုိးေအ... ဒီေလာက္ခ်မ္းသာျပီး ငါးမဲ ထဲယူရသလား..."... "ကုတ္ကုိ ကုတ္ကပ္တာေအ့..."
အသံမ်ား နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လုိ႔ေနတယ္..။ ဒါက အမ်ိဳးသမီးေတြဆီက အသံေပါ့။
အမ်ိဳးသားငယ္ေတြဆီက အသံမ်ားက်ေတာ့....
"ေအးသာေရ...ေအးသာေရ...ေကာက္ရုိးပံုေဟ့... " လုိ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္တဲ့သူက လုပ္..။
အဲ့ဒီသီခ်င္းကုိ ဟသၤာတထြန္းရင္ ဆုိထားတာ။ သီတင္းကၽြတ္ရင္ ကုိယ္တုိ႔ရြာမွာ ဖြင့္ေနက် သီခ်င္းေပါ့...။
"၀ါကၽြတ္ျပီ..ခ်စ္ရယ္ သက္ရယ္.. သီတင္းကၽြတ္ခဲ့ျပီကြယ္..သီတင္းကၽြတ္ခဲ့ျပီကြယ္...ေအာ္ အခ်စ္..."
"မီးပံုးေလးေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွာ ထြန္းၾကမယ္ကြယ္...ကုိယ့္ရဲ့အခ်စ္က ဆရာမရွိပါကြယ္..၀ါကၽြတ္ခ်စ္သူ တေယာက္ထဲ အခ်စ္ရယ္...ေမာင့္ငယ္ကၽြမ္း..ေဆြ..." စသျဖင့္... တီးတုိး ပုိးပန္း....။
"ေလေျပမလႈပ္ပါဘဲ ခန္းစီးေရႊ၀ါ သူလာလႈပ္ပါလုိ႔..မင္း ကၽြႏု္ပ္ကုိေလွာင္သလား အခ်စ္ရယ္...ငုတ္တုတ္မုိးလင္း လုိ႔..ေစာင့္ေနသူ..က်ဳပ္အား..ပ်က္ရယ္ျပဳသလား.." လုိ႔ စိမ္းကားေလသူ မမမ်ားကုိ..ေစာင္းလုိ႔ ခ်ိတ္လုိ႔...။
အုိး...ၾကည့္စမ္းပါဦး..။ဒီသီခ်င္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ္ခုထိမွတ္မိေနတုန္းပါလား..။ဟုတ္ပါရဲ့ေလ..။ကုိယ္ မွတ္မိေနခဲ့တာ သီခ်င္းေလးေတြခ်ည္းပဲမွ မဟုတ္တာ...။
+++++++
ကေလးေတြ...သူတုိ႔ေလးေတြ မပါရင္ ဒီသတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ၾကီးက ဘယ္လုိမွ မစည္ကား၊မသုိက္ျမိဳက္ ႏုိင္ပါဘူး။နိဗၺာန္ေစ်းပြဲေတာ္ကုိ အေသအခ်ာပါ၀င္ဆင္ႏႊဲမယ့္ ပရိတ္သတ္ေလးမ်ားေပါ့။
ေန႔လည္ေန႔ခင္းထဲက လူၾကီးေတြေျပာေန၊ဆုိေနၾကတဲ့ စကားေတြထဲကေန ဘယ္သူ႔အိမ္က ဘယ္မုန္႔ နဲ႔ နိဗၺာန္ေစ်းလွဴမယ္ ဆုိတာ ၾကိဳတင္သတင္းရျပီးသား။ ညေနေရာက္လုိ႔ မဲတုိးတဲ့အခါ အဲ့ဒီအိမ္ေတြရဲ့ မဲနာပါတ္ေတြ ရပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရတာ ဘုရားစာေတြလဲ အေရွ႕ေရာက္၊အေနာက္ေရာက္နဲ႔။
++++++
တခုေသာ သီတင္းကၽြတ္ရာသီ..။အဲ့သည္ေန႔တုန္းက တေန႔လံုးမုိးေတြသည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနခဲ့ျပီးမွ သူတုိ႔ေတြ မဲတုိးခါနီးမွ မုိးက စဲေပးထားသေယာင္..။
ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိျဖစ္မလာတတ္တာ ဘ၀ၾကီးတခုလံုးနဲ႔ခ်ီမွ မဟုတ္ပါဘူး။သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁၄ ရက္ ည၊ ေတာရြာေလးတရြာရဲ့ နိဗၺာန္ေစ်းပြဲမွာကုိ ရွိခဲ့ဖူးတတ္တာရယ္။
တေနလံုး အေမွ်ာ္ၾကီးေမွ်ာ္ခဲ့သမွ် ညေရာက္လုိ႔ မဲတုိးၾကတဲ့အခါ.. အသံခ်ဲ႕စက္သံ ဆူဆူညံညံၾကားမွာ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ကေလးေတြ၊ကေလးမက၊လူၾကီးမက်ေတြ... အစုလုိက္အျပံဳလုိက္၊ဆဲလုိ႔ဆုိလုိ႔၊ရန္ေတြျဖစ္လား ျဖစ္လုိ႔...။အပင္ပန္းခံျပီး ရလာေတာ့ မဲလိပ္ေလး ႏွစ္ခု။
၁ မုိင္ မရွိတရွိရွည္လ်ားတဲ့ ရြာေလးတေလွ်ာက္ ေတာင္ဘက္ေျပးလုိက္ ေျမာက္ဘက္ ေျပးလုိက္နဲ႔..။ေနာက္ဆံုး ရလာေတာ့ ထန္းလ်က္ယုိေလး ၂ ျပား...။အဲ့လုိေလးေတြလဲ ရွိတာေပါ့။ ညအေမွာင္ၾကီးစုိးလာတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အထိ အပင္ပန္းခံရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ တစ္မဲ ပဲရွာလုိ႔ရေသးတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေတြ၊ မုန္႔ဟင္းခါးအထုပ္ေတြ သယ္သြားတဲ့အခ်ိန္... သူက သူတုိ႔ထန္းလ်က္ယုိေလးေတြကုိ ေဘာင္းဘီသားေရၾကိဳးၾကားထဲ မသိမသာေလး လိပ္ထည့္လုိ႔...။ သီတင္းကၽြတ္ညရဲ့ လမင္းၾကီးကေတာ့ သူ႔ကုိ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔သာ ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့တာ။
အေမက ျပန္လာခဲ့ဖုိ႔ ေအာ္ေခၚေနျပီမုိ႔..လက္ထဲက လက္က်န္မဲလိပ္ေလးတခုကုိ ရွပ္အက်ၤီအိတ္ေလးထဲ ထုိးထည့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမဲလိပ္နာပါတ္ရွိတဲ့ အိမ္ကုိ ဒီညအျပီးရွာရမွာ။ရွာျပီး ဘာမုန္႔ရရ အရယူရမွာ။ မနက္ဖန္ဆုိ ဒီမဲလိပ္က ဘာမွသံုးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ဘယ္ေနရာမွာမွ မုန္႔နဲ႔လဲစားလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ စကၠဴရြက္ တစ္ရြက္ ျဖစ္သြားေတာ့မွာ။အေမ ကလဲ ခက္ပါ့...။
ေျခေထာက္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကၽြတ္ေတြကုိ ေျခေဆးရင္း ခြာခ်ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ေသြးစုပ္သြားခဲ့တဲ့ေနရာ ေတြက နာေနေပမယ့္ နာဖုိ႔ သတိမရ..ဘာကုိ ၀မ္းနည္းမွန္းမသိ။ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေတြ၊မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္ေတြ၊ သာကူထုပ္ေလးေတြ... အဲ့ဒါေတြမ်ား လုိခ်င္လုိ႔လား။ ဒီလုိလဲ မဟုတ္ဘူး။ကုိယ္တုိ႔အိမ္မွာက ႏွစ္တုိင္း မုန္႔ဟင္းခါး လုပ္တာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိပါဘူးကြယ္..။အုိး... ေၾကေၾကကြဲကြဲ ရွိလုိက္တာ။....။
++++++
"ဘုရားထဲ ဆီမီးသြားထြန္းၾကရေအာင္ သမီး " လုိ႔ အေမေခၚေတာ့...စိတ္က သိပ္မပါခ်င္..။
အေႏြးထည္ေလးတစ္ထည္ ေကာက္ယူလုိက္ျပီး အေမ့ေနာက္က လုိက္လာမိတယ္။ကုိယ့္လက္ကုိ ခပ္ေႏြးေႏြး အရာတခု လာထိတယ္။ ျပီးေတာ့ အိခနဲ...။ ရခုိင္မုန္႔တီ အထုပ္ေလးတစ္ထုပ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့... ခ်ာကနဲ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ သူ...။ ၾကည့္ဦး ...ဒီေလာက္ရႊံ႕ေတြဗြက္ေတြထဲမွာ ပုဆုိးေျခမူးထုိး နဲ႔....။
+++++++
အျပင္မွာ မုိးေတြသည္းလုိ႔ေနျပီ...။ နံေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ရွင္ျငိမ္ေနလုိ႔ မုိးရြာတာလုိ႔ ေျပာသည္။ ကုိယ္ သူ႔ကုိ ျပန္ျပီးျပံဳးျပလုိက္မိသလား...။ ကုိယ္ျပံဳးျပလုိက္တာ သူငယ္ခ်င္းမ ကုိမွဟုတ္ရဲ့လား...။
ျပံဳးမိေနတုန္းအခုိက္မွာ ကုိယ့္ႏွလံုးေသြးေတြ ေႏြးလာတယ္။အတိတ္တုိ႔က ကုိယ့္ကုိ ေျခာက္လွန္႔ဆဲ၊ႏွလံုးသား ထဲမွာ ေနရာယူလုိ႔ေကာင္းဆဲ...။ ဒီတေခါက္ျပန္ရင္ေတာ့ သူ႔သမီးေလးကုိ ေပြ႕ခ်ီနမ္းရႈံ႕ပစ္လုိက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားမိတယ္။
+++++++
ေမြးရပ္ေျမဆီက မုန္တုိင္းသတင္းေတြဖတ္ရ၊ၾကားရတယ္။ စုိးရိမ္မိတယ္ဆုိတာထက္ မည္ေရြ႕မည္မွ် မစြမ္းသာ။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကုိ ေမြးရာပါယဥ္းပါးခဲ့သူေတြအတြက္ ကုိယ္ေတြလုိ ကမၻာ့ကြန္ယက္ေပၚတက္ျပီး ရွာေဖြဖတ္မွ သူတုိ႔သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ျပီး၊သုိ႔မဟုတ္ အိမ္ေရွ႕အုန္းပင္က ငွက္သုိက္ေလး ေတြ အေျခအေနၾကည့္ျပီး၊ဒါမွမဟုတ္လဲ မုိးဦးက်တုန္းထဲက သရက္ပင္က သရက္ပြင့္ေတြ၊သရက္ကင္းေတြ ဖူးငုံပြင့္တဲ့ အဆင့္ဆင့္ကုိ ၾကည့္ျပီး သူတုိ႔က သိႏွင့္ျပီးသားျဖစ္မွာပါ..။
ကုိယ္ကသာ ဒီကေန ေတြးပူေနတာ။ ေတြးပူေနျပီး တယ္လီဖုန္းေလးတခ်က္ေတာင္ ဆက္လားဆုိေတာ့လဲ မဆက္ျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႔သိျပီးသားမုိ႔ ထူးျပီး မေျပာေနခ်င္ေတာ့။ေနာက္ျပီးေတာ့ ဒီေန႔မွာမုိ႔ ပုိလုိ႔ပင္မဆက္ခ်င္ ျဖစ္ေနမိတာပါ။ ဒီေန႔မွာမုိ႔ သူတုိ႔ဆီမွာ မုိးမရြာဖုိ႔ဆုေတာင္းေပးေနမိပါတယ္။မုိးဖ်က္လုိ႔ သူတုိ႔ပြဲေတာ္ၾကီး မပ်က္စီးပါေစနဲ႔ လုိ႔.. ။
+++++++
ဒီအခ်ိန္ဆုိ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ၾကေလျပီေပါ့ေလ..။တအိမ္နဲ႔ တအိမ္...ေအာ္ဟစ္ေမးၾကလုိ႔...။
"နင္တုိ႔က ဘာမုန္႔လဲ.."
"ေအး ငါတုိ႔အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါး.."
"ဟုတ္တယ္။ မြေဌး တုိ႔အိမ္က သာကူ တဲ့..."
အဲ့လုိအသံေတြ ညံစီေနမွာေပါ့...။
"သူတုိ႔အိမ္က ဘယ္ႏွစ္မဲ ယူတာလဲ.."
"အုိးေအ... ဒီေလာက္ခ်မ္းသာျပီး ငါးမဲ ထဲယူရသလား..."... "ကုတ္ကုိ ကုတ္ကပ္တာေအ့..."
အသံမ်ား နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လုိ႔ေနတယ္..။ ဒါက အမ်ိဳးသမီးေတြဆီက အသံေပါ့။
အမ်ိဳးသားငယ္ေတြဆီက အသံမ်ားက်ေတာ့....
"ေအးသာေရ...ေအးသာေရ...ေကာက္ရုိးပံုေဟ့... " လုိ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္တဲ့သူက လုပ္..။
အဲ့ဒီသီခ်င္းကုိ ဟသၤာတထြန္းရင္ ဆုိထားတာ။ သီတင္းကၽြတ္ရင္ ကုိယ္တုိ႔ရြာမွာ ဖြင့္ေနက် သီခ်င္းေပါ့...။
"၀ါကၽြတ္ျပီ..ခ်စ္ရယ္ သက္ရယ္.. သီတင္းကၽြတ္ခဲ့ျပီကြယ္..သီတင္းကၽြတ္ခဲ့ျပီကြယ္...ေအာ္ အခ်စ္..."
"မီးပံုးေလးေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွာ ထြန္းၾကမယ္ကြယ္...ကုိယ့္ရဲ့အခ်စ္က ဆရာမရွိပါကြယ္..၀ါကၽြတ္ခ်စ္သူ တေယာက္ထဲ အခ်စ္ရယ္...ေမာင့္ငယ္ကၽြမ္း..ေဆြ..." စသျဖင့္... တီးတုိး ပုိးပန္း....။
"ေလေျပမလႈပ္ပါဘဲ ခန္းစီးေရႊ၀ါ သူလာလႈပ္ပါလုိ႔..မင္း ကၽြႏု္ပ္ကုိေလွာင္သလား အခ်စ္ရယ္...ငုတ္တုတ္မုိးလင္း လုိ႔..ေစာင့္ေနသူ..က်ဳပ္အား..ပ်က္ရယ္ျပဳသလား.." လုိ႔ စိမ္းကားေလသူ မမမ်ားကုိ..ေစာင္းလုိ႔ ခ်ိတ္လုိ႔...။
အုိး...ၾကည့္စမ္းပါဦး..။ဒီသီခ်င္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ္ခုထိမွတ္မိေနတုန္းပါလား..။ဟုတ္ပါရဲ့ေလ..။ကုိယ္ မွတ္မိေနခဲ့တာ သီခ်င္းေလးေတြခ်ည္းပဲမွ မဟုတ္တာ...။
+++++++
ကေလးေတြ...သူတုိ႔ေလးေတြ မပါရင္ ဒီသတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ၾကီးက ဘယ္လုိမွ မစည္ကား၊မသုိက္ျမိဳက္ ႏုိင္ပါဘူး။နိဗၺာန္ေစ်းပြဲေတာ္ကုိ အေသအခ်ာပါ၀င္ဆင္ႏႊဲမယ့္ ပရိတ္သတ္ေလးမ်ားေပါ့။
ေန႔လည္ေန႔ခင္းထဲက လူၾကီးေတြေျပာေန၊ဆုိေနၾကတဲ့ စကားေတြထဲကေန ဘယ္သူ႔အိမ္က ဘယ္မုန္႔ နဲ႔ နိဗၺာန္ေစ်းလွဴမယ္ ဆုိတာ ၾကိဳတင္သတင္းရျပီးသား။ ညေနေရာက္လုိ႔ မဲတုိးတဲ့အခါ အဲ့ဒီအိမ္ေတြရဲ့ မဲနာပါတ္ေတြ ရပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရတာ ဘုရားစာေတြလဲ အေရွ႕ေရာက္၊အေနာက္ေရာက္နဲ႔။
++++++
တခုေသာ သီတင္းကၽြတ္ရာသီ..။အဲ့သည္ေန႔တုန္းက တေန႔လံုးမုိးေတြသည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနခဲ့ျပီးမွ သူတုိ႔ေတြ မဲတုိးခါနီးမွ မုိးက စဲေပးထားသေယာင္..။
ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိျဖစ္မလာတတ္တာ ဘ၀ၾကီးတခုလံုးနဲ႔ခ်ီမွ မဟုတ္ပါဘူး။သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁၄ ရက္ ည၊ ေတာရြာေလးတရြာရဲ့ နိဗၺာန္ေစ်းပြဲမွာကုိ ရွိခဲ့ဖူးတတ္တာရယ္။
တေနလံုး အေမွ်ာ္ၾကီးေမွ်ာ္ခဲ့သမွ် ညေရာက္လုိ႔ မဲတုိးၾကတဲ့အခါ.. အသံခ်ဲ႕စက္သံ ဆူဆူညံညံၾကားမွာ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ကေလးေတြ၊ကေလးမက၊လူၾကီးမက်ေတြ... အစုလုိက္အျပံဳလုိက္၊ဆဲလုိ႔ဆုိလုိ႔၊ရန္ေတြျဖစ္လား ျဖစ္လုိ႔...။အပင္ပန္းခံျပီး ရလာေတာ့ မဲလိပ္ေလး ႏွစ္ခု။
၁ မုိင္ မရွိတရွိရွည္လ်ားတဲ့ ရြာေလးတေလွ်ာက္ ေတာင္ဘက္ေျပးလုိက္ ေျမာက္ဘက္ ေျပးလုိက္နဲ႔..။ေနာက္ဆံုး ရလာေတာ့ ထန္းလ်က္ယုိေလး ၂ ျပား...။အဲ့လုိေလးေတြလဲ ရွိတာေပါ့။ ညအေမွာင္ၾကီးစုိးလာတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အထိ အပင္ပန္းခံရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ တစ္မဲ ပဲရွာလုိ႔ရေသးတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေတြ၊ မုန္႔ဟင္းခါးအထုပ္ေတြ သယ္သြားတဲ့အခ်ိန္... သူက သူတုိ႔ထန္းလ်က္ယုိေလးေတြကုိ ေဘာင္းဘီသားေရၾကိဳးၾကားထဲ မသိမသာေလး လိပ္ထည့္လုိ႔...။ သီတင္းကၽြတ္ညရဲ့ လမင္းၾကီးကေတာ့ သူ႔ကုိ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔သာ ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့တာ။
အေမက ျပန္လာခဲ့ဖုိ႔ ေအာ္ေခၚေနျပီမုိ႔..လက္ထဲက လက္က်န္မဲလိပ္ေလးတခုကုိ ရွပ္အက်ၤီအိတ္ေလးထဲ ထုိးထည့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမဲလိပ္နာပါတ္ရွိတဲ့ အိမ္ကုိ ဒီညအျပီးရွာရမွာ။ရွာျပီး ဘာမုန္႔ရရ အရယူရမွာ။ မနက္ဖန္ဆုိ ဒီမဲလိပ္က ဘာမွသံုးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ဘယ္ေနရာမွာမွ မုန္႔နဲ႔လဲစားလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ စကၠဴရြက္ တစ္ရြက္ ျဖစ္သြားေတာ့မွာ။အေမ ကလဲ ခက္ပါ့...။
ေျခေထာက္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကၽြတ္ေတြကုိ ေျခေဆးရင္း ခြာခ်ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ေသြးစုပ္သြားခဲ့တဲ့ေနရာ ေတြက နာေနေပမယ့္ နာဖုိ႔ သတိမရ..ဘာကုိ ၀မ္းနည္းမွန္းမသိ။ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေတြ၊မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္ေတြ၊ သာကူထုပ္ေလးေတြ... အဲ့ဒါေတြမ်ား လုိခ်င္လုိ႔လား။ ဒီလုိလဲ မဟုတ္ဘူး။ကုိယ္တုိ႔အိမ္မွာက ႏွစ္တုိင္း မုန္႔ဟင္းခါး လုပ္တာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိပါဘူးကြယ္..။အုိး... ေၾကေၾကကြဲကြဲ ရွိလုိက္တာ။....။
++++++
"ဘုရားထဲ ဆီမီးသြားထြန္းၾကရေအာင္ သမီး " လုိ႔ အေမေခၚေတာ့...စိတ္က သိပ္မပါခ်င္..။
အေႏြးထည္ေလးတစ္ထည္ ေကာက္ယူလုိက္ျပီး အေမ့ေနာက္က လုိက္လာမိတယ္။ကုိယ့္လက္ကုိ ခပ္ေႏြးေႏြး အရာတခု လာထိတယ္။ ျပီးေတာ့ အိခနဲ...။ ရခုိင္မုန္႔တီ အထုပ္ေလးတစ္ထုပ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့... ခ်ာကနဲ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ သူ...။ ၾကည့္ဦး ...ဒီေလာက္ရႊံ႕ေတြဗြက္ေတြထဲမွာ ပုဆုိးေျခမူးထုိး နဲ႔....။
+++++++
အျပင္မွာ မုိးေတြသည္းလုိ႔ေနျပီ...။ နံေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ရွင္ျငိမ္ေနလုိ႔ မုိးရြာတာလုိ႔ ေျပာသည္။ ကုိယ္ သူ႔ကုိ ျပန္ျပီးျပံဳးျပလုိက္မိသလား...။ ကုိယ္ျပံဳးျပလုိက္တာ သူငယ္ခ်င္းမ ကုိမွဟုတ္ရဲ့လား...။
ျပံဳးမိေနတုန္းအခုိက္မွာ ကုိယ့္ႏွလံုးေသြးေတြ ေႏြးလာတယ္။အတိတ္တုိ႔က ကုိယ့္ကုိ ေျခာက္လွန္႔ဆဲ၊ႏွလံုးသား ထဲမွာ ေနရာယူလုိ႔ေကာင္းဆဲ...။ ဒီတေခါက္ျပန္ရင္ေတာ့ သူ႔သမီးေလးကုိ ေပြ႕ခ်ီနမ္းရႈံ႕ပစ္လုိက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားမိတယ္။
+++++++
5 Responses to “သီတင္းကၽြတ္ညေလး တစ္ည”
လြမ္းေနျပီ.... း)
သီတင္းေတာ့ ကၽြတ္ၿပီ .....
သီတင္းကြၽတ္ညမ်ားဆိုပီးေရး.. ေျပာခ်င္တာေတြက မ်ားေန ..
နယ္သူျဖစ္ရတာေကာင္းပ။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။
ဖတ္ရတာထက္ ေျပာျပတာ ပိုရီရတယ္ :)
မၾကီးေက.. ေနာက္တဲ့အသံၾကီးနဲ႔... း)) လြမ္းတာတာ လြမ္းတာေပါ့ေလ.။ လြမ္းလုိ႔သာ..လြမ္းရဦးမွာ ဆုိသလုိပဲ..။
ဦးေႏြဆူးအလကၤာတုိ႔ တစ္ကုိယ္တည္းဆုိ အေျပာင္းလဲလုပ္ဖုိ႔ ညႊန္းဆုိျပတဲ့အခ်ိန္ေပါ့..ေလ။
ေဒၚၾကီးဂ်ဴ.. ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ အျမဲအဲ့လုိပဲ း(
ကုိလဒပ.. non-verbal language ဆုိေတာ့ ဂလုိပဲေပါ့..။ း))) လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြနဲ႔ ေျပာျပတာေလာက္ေတာ့ ဘယ္ဟန္ပါ့မလဲ။ ဒါမယ့္ ဒီပုိစ့္ လံုး၀မေကာင္းဘူး။ ေရးခ်င္လြန္းျပီး ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္ မသိ...။
စာလာဖတ္သူအားလံုးကုိ ေက်းဇဴးတင္ခင္မင္လ်က္။ း)
Post a Comment