အခန္းအျပင္က မုိးေရစက္ေတြကုိၾကည့္ျပီး ဒီတေန႔စာကုန္လြန္ခဲ့ျပီးတဲ့နာရီေတြထဲကေန အခ်ိဳ႕နာရီေတြကုိ က်ေနာ္ ျပန္ႏႈတ္ထားခ်င္မိသလုိျဖစ္လာသည္။ မုိးေရေတြထဲမွာ က်ေနာ္စိတ္ေတြ စုိစြတ္ကုန္ေတာ့သည္။
စိတ္ေရာလူပါ အထုိင္က်ေစဖုိ႔ဆုိ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရင္ ေနသာသြားမလား။ ဒါမွမဟုတ္လဲ အက္ေဆး တပုဒ္ေပါ့။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆုိလဲ ေနသာထုိင္သာရွိ သြားမလား။ဒါနဲ႔ ခင္ေမာင္တုိးေတြခ်ည္းပဲ နားေထာင္ေနမိ သည္။
"ေ၀းခဲ့ျပီ..ပန္းခရမ္းျပာေရ.... .. ေ၀းခဲ့ျပီ... ပန္းခရမ္းျပာေရ......"
ဟူးး.... ထြက္လာသမွ် ဘာလုိ႔မ်ား ေ၀းကြာျခင္းသီအုိရီေတြထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္တဲ့သီခ်င္း ေတြျဖစ္ေနရသလဲ...။ ထုိ႔ထက္ပုိတာကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ပန္းခရမ္းျပာျဖစ္ေနရသလဲ...။
က်ေနာ့္မွာလဲ ဒီေန႔ေန႔လည္တုန္းက ေျခေဆာင့္ စိတ္ေကာက္ျပီး ထြက္သြားတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ရွိသည္..။
"က်မ မ်က္စိေရွ႕က ရွင္ထြက္သြားစမ္းပါ... " ေျပာေျပာဆုိဆုိ က်ေနာ့္ရွပ္အကၤ ်ီစကုိဆြဲျပီး
"လာ က်မ တံခါးလုိက္ဖြင့္ေပးမယ္ " အဲ့လုိေျပာလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ခႏၵာကုိယ္တစ္ခုလံုးက ေဒါသေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လုိ႔ေနသည္။က်ေနာ့္လက္ေတြကုိ လက္ပုိက္ထားသလုိမ်ိဳး ခ်ဳပ္ထားရသည္။ လက္ေတြကုိ အဲ့လုိ ခ်ဳပ္ထိန္းမထားပါက က်ေနာ့္ေရွ႕က အဲ့ဒီမိန္းမကုိ တခုခု နာက်င္သြားေအာင္ လုပ္မိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
"မင္းက ႏွင္ေနမွေတာ့ ငါကဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ထြက္မသြားစရာ မရွိဘူးဘူးကြ" လုိ႔ေျပာျပီး က်ေနာ္ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ဘာလုိ႔ဆုိ ဒါက သူ႔အခန္းျဖစ္ေနသည္ေလ။ဧည့္သည္ကုိအိမ္ရွင္ကမွ ႏွင္ေနျပီပဲ။ က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ထပ္ရွိေနဦးမလဲ...။
သူ႔ပံုစံၾကည့္ရတာ က်ေနာ့္ကုိ သူ႔ဘ၀၊သူ႔စိတ္၊သူ႔ႏွလံုးသားထဲကေန ထြက္သြားေအာင္ ေမာင္းႏွင္ထုတ္ေနပံုရပါ သည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားက ထုိစကားမ်ားကုိေျပာေနခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည္။
++++++
အျဖစ္အပ်က္မ်ားက လြန္စြာျမန္ဆန္လွသည္မုိ႔ ဘယ္အခုိက္အတန္႔မွာ ခုလုိစိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးဖြယ္ အေျခအေနကုိ ေရာက္သြားခဲ့လဲ က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရပါ။
က်ေနာ္ခန္႔မွန္းရသေလာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကုိ ၀င္လာတဲ့တယ္လီဖုန္းတခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တယ္လီဖုန္း ဆက္တဲ့ကိစၥေရာ၊ဆက္တဲ့သူပါ က်ေနာ့္အတြက္ အေရးမၾကီးလွသည္မုိ႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္သာ သေဘာထား လုိက္ပါသည္။ သူက ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲေမးေတာ့လဲ အမွန္အတုိင္းက်ေနာ္ေျဖခဲ့မိသည္။ဒီမွာက်ေနာ္ ကိစၥတုိင္းမွာ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ေနဖုိ႔ မလုိဟု သင္ခန္းစာတခုရလုိက္ပါသည္။
အမွန္အတုိင္းေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူေဒါသူပုန္ထပါသည္။ သူေဒါသက ခ်က္ခ်င္းအျမင့္ဆံုးအေျခအေနကုိ ေရာက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဒါသဒီဂရီက ျမင့္တက္လာတာ ျဖစ္သည္။သူ ေဒါသ စထြက္ခ်ိန္မွာ စကားတခြန္းေျပာမည္။က်ေနာ္က ေျဖရွင္းမည္။ ေျပာရင္း... သူ႔အျပစ္တင္မႈေတြကုိ ေျဖရွင္းရင္း ေျဖရွင္းရင္းကေန... က်ေနာ့္စကားေတြၾကားက်ေနာ့္ဘာသာ ေလွာင္ပိတ္မိ ျပီးထြက္မရေတာ့...။ အဲ့ဒီအခါမွ သူ႔ေဒါသမီးလွ်ံမ်ားက အထြဋ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ကာ ဘယ္လုိမွ ျငိွမရ၊ႏႈိင္းမရေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။
++++++
မ်က္လံုးကုိ အစြမ္းကုန္ျပဴးထုတ္ထားျပီး အသံကုိအက်ယ္ဆံုးထိ ျမွင့္တင္ထားေသာ ထုိမိန္းမကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ေနရင္းကပင္ သူမရဲ့ အလွကုိက်ေနာ္သတိျပဳေနမိေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ေဒါသျဖစ္မိသည္။
ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္လုိ႔ အျဖဴဖတ္ေလးေတြလန္ေနေသးသည္။ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းတခု၀င္လာျပီးေနာက္ သူနဲ႔က်ေနာ္ကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္က သူမအျပင္သြားဖုိ႔ အလွျပင္ ေနခ်ိန္မုိ႔ မိတ္ကပ္လူးလက္စ သူမမ်က္ႏွာက ၾကည္လင္လုိ႔ေနသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ထားတဲ့ဆံပင္ေတြက စုိေနတုန္းေပမယ့္ ငယ္ထိပ္နားတ၀ုိက္က ဆံပင္ေတြေတာ့ ေျခာက္ေနျပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္တုန္းက "ေမာင္..က်မဆံပင္ေတြကုိ စက္ဆြဲေပးဦးေနာ္" လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခဲ့တာ သူမမွ ဟုတ္ပါေလစ လုိ႔ က်ေနာ္ ကပ်ာကယာေတြးမိသည္။ ေသးေသးေလးေပမယ့္ ထိပ္ကေလးမွာ လံုးေနတဲ့ သူမႏွာေခါင္းကုိ ျဖတ္ကနဲ လိမ္ဆြဲျပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ထားဖုိ႔ စိတ္ကူးမိသည္။မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ဆြဲဖက္လုိက္ရင္ သူမက က်ေနာ့္ကုိ ကုတ္ဖဲ့ရုိက္ပုတ္ မလုပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါ့မလား...။ သူမအဲ့လုိလုပ္လာရင္ က်ေနာ္ကေရာ စိတ္ကုိ ထိန္းထားႏုိင္ပါ့မလား။
++++++
သုိ႔ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ဘယ္ေလာက္အတုိင္းတာထိ ထြက္သြားခုိင္းမွန္း က်ေနာ္မသိေသာ္ျငား က်ေနာ္ေျခလွမ္းမ်ားက သူ႔ဘ၀ထဲကေန ထြက္သြားေနတာျဖစ္သည္။က်ေနာ္ အဲ့ဒီမိန္းမကုိ လည္ျပန္ေတာင္ ငဲ့မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ...။
စိတ္သည္ ထူးဆန္းေပစြ...။
+++++
ေဆးလိပ္မီးကုိ ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေနေအာင္ က်ေနာ္ဖြာလုိက္သည္။ မုိးေတြက အျပင္မွာ သည္းသည္းထန္ထန္...။ က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတုန္းက သူမက အျပင္သြားမုိ႔လုပ္ေနတာ။ထီးမွ ပါသြားရဲ့လား။ သူမ သြားရမယ့္ ေနရာကုိေရာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မွ ေရာက္ရဲ့လား...။သြားတဲ့ကိစၥေရာ အဆင္မွေျပရဲ့လား...။
က်ေနာ္ မိန္းမၾကီးတေယာက္လုိ ပူပင္ေနမိသည္။
သူ႔ဆံပင္စုိစုိေတြကုိ ေရေျခာက္ေအာင္ မသုတ္ပဲ အိပ္ယာထဲ၀င္အိပ္ေနမလား...။စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားျပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ထဲက အနာေတြကမ်ား အရမ္းနာေနမလား...။ ေဆးခန္းသြားဖုိ႔ အင္မတန္ပ်င္းတဲ့ သူမကုိ က်ေနာ္ပဲ ေဆးေတြကုိ အဆင္ေျပသလုိ တုိက္ေနတာမုိ႔ ခု ဘယ္ေဆးကုိ သူေသာက္မလဲ... က်ေနာ့္ကုိရြဲ႕ျပီး ေသာက္ေရာေသာက္ပါ့မလား....။ .....။
++++
လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အစီခံနားထိ တုိ၀င္ေနျပိီ..။အျပင္ကုိေငးေနမိတဲ့ စိတ္ေတြကုိ အခန္းထဲျပန္ေခၚထည့္....ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ကုိ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲ ထုိးေျချပီး မာန္ဖီေနတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္ေလးဆီ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ သယ္ေဆာင္ခဲ့မိေတာ့သည္...။
စိတ္သည္ထူးဆန္းေပစြ..။
(မွတ္ခ်က္...။ နာရီေတြတင္ ေျပာင္းလဲတာမဟုတ္. ..စာေရးတဲ့သူလဲ ေျပာင္းလဲေနတယ္။စကၠန္႔နဲ႔အမွ်ပါပဲ..။
ေဇယ်ာလင္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ရွာေနရတယ္ ဆုိသလုိ အခုိက္အတန္႔ခဏဆုိေတာ့... စာေတြလဲ မေရးျဖစ္၊ေရးျဖစ္လဲ အရာမထင္။ ဆုိေတာ့... သည္းခံျပီးဖတ္ၾကဗ်ာ.)
စိတ္ေရာလူပါ အထုိင္က်ေစဖုိ႔ဆုိ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရင္ ေနသာသြားမလား။ ဒါမွမဟုတ္လဲ အက္ေဆး တပုဒ္ေပါ့။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆုိလဲ ေနသာထုိင္သာရွိ သြားမလား။ဒါနဲ႔ ခင္ေမာင္တုိးေတြခ်ည္းပဲ နားေထာင္ေနမိ သည္။
"ေ၀းခဲ့ျပီ..ပန္းခရမ္းျပာေရ.... .. ေ၀းခဲ့ျပီ... ပန္းခရမ္းျပာေရ......"
ဟူးး.... ထြက္လာသမွ် ဘာလုိ႔မ်ား ေ၀းကြာျခင္းသီအုိရီေတြထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္တဲ့သီခ်င္း ေတြျဖစ္ေနရသလဲ...။ ထုိ႔ထက္ပုိတာကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ပန္းခရမ္းျပာျဖစ္ေနရသလဲ...။
က်ေနာ့္မွာလဲ ဒီေန႔ေန႔လည္တုန္းက ေျခေဆာင့္ စိတ္ေကာက္ျပီး ထြက္သြားတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ရွိသည္..။
+++++
"က်မ မ်က္စိေရွ႕က ရွင္ထြက္သြားစမ္းပါ... " ေျပာေျပာဆုိဆုိ က်ေနာ့္ရွပ္အကၤ ်ီစကုိဆြဲျပီး
"လာ က်မ တံခါးလုိက္ဖြင့္ေပးမယ္ " အဲ့လုိေျပာလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ခႏၵာကုိယ္တစ္ခုလံုးက ေဒါသေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လုိ႔ေနသည္။က်ေနာ့္လက္ေတြကုိ လက္ပုိက္ထားသလုိမ်ိဳး ခ်ဳပ္ထားရသည္။ လက္ေတြကုိ အဲ့လုိ ခ်ဳပ္ထိန္းမထားပါက က်ေနာ့္ေရွ႕က အဲ့ဒီမိန္းမကုိ တခုခု နာက်င္သြားေအာင္ လုပ္မိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
"မင္းက ႏွင္ေနမွေတာ့ ငါကဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ထြက္မသြားစရာ မရွိဘူးဘူးကြ" လုိ႔ေျပာျပီး က်ေနာ္ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ဘာလုိ႔ဆုိ ဒါက သူ႔အခန္းျဖစ္ေနသည္ေလ။ဧည့္သည္ကုိအိမ္ရွင္ကမွ ႏွင္ေနျပီပဲ။ က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ထပ္ရွိေနဦးမလဲ...။
သူ႔ပံုစံၾကည့္ရတာ က်ေနာ့္ကုိ သူ႔ဘ၀၊သူ႔စိတ္၊သူ႔ႏွလံုးသားထဲကေန ထြက္သြားေအာင္ ေမာင္းႏွင္ထုတ္ေနပံုရပါ သည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားက ထုိစကားမ်ားကုိေျပာေနခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည္။
++++++
အျဖစ္အပ်က္မ်ားက လြန္စြာျမန္ဆန္လွသည္မုိ႔ ဘယ္အခုိက္အတန္႔မွာ ခုလုိစိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးဖြယ္ အေျခအေနကုိ ေရာက္သြားခဲ့လဲ က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရပါ။
က်ေနာ္ခန္႔မွန္းရသေလာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကုိ ၀င္လာတဲ့တယ္လီဖုန္းတခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တယ္လီဖုန္း ဆက္တဲ့ကိစၥေရာ၊ဆက္တဲ့သူပါ က်ေနာ့္အတြက္ အေရးမၾကီးလွသည္မုိ႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္သာ သေဘာထား လုိက္ပါသည္။ သူက ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲေမးေတာ့လဲ အမွန္အတုိင္းက်ေနာ္ေျဖခဲ့မိသည္။ဒီမွာက်ေနာ္ ကိစၥတုိင္းမွာ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ေနဖုိ႔ မလုိဟု သင္ခန္းစာတခုရလုိက္ပါသည္။
အမွန္အတုိင္းေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူေဒါသူပုန္ထပါသည္။ သူေဒါသက ခ်က္ခ်င္းအျမင့္ဆံုးအေျခအေနကုိ ေရာက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဒါသဒီဂရီက ျမင့္တက္လာတာ ျဖစ္သည္။သူ ေဒါသ စထြက္ခ်ိန္မွာ စကားတခြန္းေျပာမည္။က်ေနာ္က ေျဖရွင္းမည္။ ေျပာရင္း... သူ႔အျပစ္တင္မႈေတြကုိ ေျဖရွင္းရင္း ေျဖရွင္းရင္းကေန... က်ေနာ့္စကားေတြၾကားက်ေနာ့္ဘာသာ ေလွာင္ပိတ္မိ ျပီးထြက္မရေတာ့...။ အဲ့ဒီအခါမွ သူ႔ေဒါသမီးလွ်ံမ်ားက အထြဋ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ကာ ဘယ္လုိမွ ျငိွမရ၊ႏႈိင္းမရေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။
++++++
မ်က္လံုးကုိ အစြမ္းကုန္ျပဴးထုတ္ထားျပီး အသံကုိအက်ယ္ဆံုးထိ ျမွင့္တင္ထားေသာ ထုိမိန္းမကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ေနရင္းကပင္ သူမရဲ့ အလွကုိက်ေနာ္သတိျပဳေနမိေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ေဒါသျဖစ္မိသည္။
ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္လုိ႔ အျဖဴဖတ္ေလးေတြလန္ေနေသးသည္။ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းတခု၀င္လာျပီးေနာက္ သူနဲ႔က်ေနာ္ကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္က သူမအျပင္သြားဖုိ႔ အလွျပင္ ေနခ်ိန္မုိ႔ မိတ္ကပ္လူးလက္စ သူမမ်က္ႏွာက ၾကည္လင္လုိ႔ေနသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ထားတဲ့ဆံပင္ေတြက စုိေနတုန္းေပမယ့္ ငယ္ထိပ္နားတ၀ုိက္က ဆံပင္ေတြေတာ့ ေျခာက္ေနျပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္တုန္းက "ေမာင္..က်မဆံပင္ေတြကုိ စက္ဆြဲေပးဦးေနာ္" လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခဲ့တာ သူမမွ ဟုတ္ပါေလစ လုိ႔ က်ေနာ္ ကပ်ာကယာေတြးမိသည္။ ေသးေသးေလးေပမယ့္ ထိပ္ကေလးမွာ လံုးေနတဲ့ သူမႏွာေခါင္းကုိ ျဖတ္ကနဲ လိမ္ဆြဲျပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ထားဖုိ႔ စိတ္ကူးမိသည္။မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ဆြဲဖက္လုိက္ရင္ သူမက က်ေနာ့္ကုိ ကုတ္ဖဲ့ရုိက္ပုတ္ မလုပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါ့မလား...။ သူမအဲ့လုိလုပ္လာရင္ က်ေနာ္ကေရာ စိတ္ကုိ ထိန္းထားႏုိင္ပါ့မလား။
++++++
သုိ႔ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ဘယ္ေလာက္အတုိင္းတာထိ ထြက္သြားခုိင္းမွန္း က်ေနာ္မသိေသာ္ျငား က်ေနာ္ေျခလွမ္းမ်ားက သူ႔ဘ၀ထဲကေန ထြက္သြားေနတာျဖစ္သည္။က်ေနာ္ အဲ့ဒီမိန္းမကုိ လည္ျပန္ေတာင္ ငဲ့မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ...။
စိတ္သည္ ထူးဆန္းေပစြ...။
+++++
ေဆးလိပ္မီးကုိ ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေနေအာင္ က်ေနာ္ဖြာလုိက္သည္။ မုိးေတြက အျပင္မွာ သည္းသည္းထန္ထန္...။ က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတုန္းက သူမက အျပင္သြားမုိ႔လုပ္ေနတာ။ထီးမွ ပါသြားရဲ့လား။ သူမ သြားရမယ့္ ေနရာကုိေရာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မွ ေရာက္ရဲ့လား...။သြားတဲ့ကိစၥေရာ အဆင္မွေျပရဲ့လား...။
က်ေနာ္ မိန္းမၾကီးတေယာက္လုိ ပူပင္ေနမိသည္။
သူ႔ဆံပင္စုိစုိေတြကုိ ေရေျခာက္ေအာင္ မသုတ္ပဲ အိပ္ယာထဲ၀င္အိပ္ေနမလား...။စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားျပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ထဲက အနာေတြကမ်ား အရမ္းနာေနမလား...။ ေဆးခန္းသြားဖုိ႔ အင္မတန္ပ်င္းတဲ့ သူမကုိ က်ေနာ္ပဲ ေဆးေတြကုိ အဆင္ေျပသလုိ တုိက္ေနတာမုိ႔ ခု ဘယ္ေဆးကုိ သူေသာက္မလဲ... က်ေနာ့္ကုိရြဲ႕ျပီး ေသာက္ေရာေသာက္ပါ့မလား....။ .....။
++++
လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အစီခံနားထိ တုိ၀င္ေနျပိီ..။အျပင္ကုိေငးေနမိတဲ့ စိတ္ေတြကုိ အခန္းထဲျပန္ေခၚထည့္....ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ကုိ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲ ထုိးေျချပီး မာန္ဖီေနတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္ေလးဆီ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ သယ္ေဆာင္ခဲ့မိေတာ့သည္...။
စိတ္သည္ထူးဆန္းေပစြ..။
(မွတ္ခ်က္...။ နာရီေတြတင္ ေျပာင္းလဲတာမဟုတ္. ..စာေရးတဲ့သူလဲ ေျပာင္းလဲေနတယ္။စကၠန္႔နဲ႔အမွ်ပါပဲ..။
ေဇယ်ာလင္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ရွာေနရတယ္ ဆုိသလုိ အခုိက္အတန္႔ခဏဆုိေတာ့... စာေတြလဲ မေရးျဖစ္၊ေရးျဖစ္လဲ အရာမထင္။ ဆုိေတာ့... သည္းခံျပီးဖတ္ၾကဗ်ာ.)
8 Responses to “အေျပာင္းအလဲ နာရီမ်ား”
ya.. "စိတ္သည္ထူးဆန္းေပစြ..။"
your writing style's also "ထူးဆန္းေပစြ"
Nice.
ဟုတ္ပါ့ .. ေရးဟန္သည္ ထူးေထြအံ့ရာတည့္
သို႔ေသာ္ ... ေအာက္မွ အလြမ္းသင့္ညေနခင္းကို ပိုၾကိဳက္သည္ ..
နင့္အကို LB
အစ္မကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ လူ႔စိတ္ဟာ တကယ္ပဲ ဆန္းတယ္ေနာ္။
စာေရးတဲ့သူနဲ႕ သူေရးတဲ့စာကို တြဲျမင္မိေနတာက ဒြတ္ခ ။:P
ေပးထားတဲ့ mood ေနာက္ကို လိုက္ေပမယ့္ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ရတယ္ ။
စိတ္ေတြဟာ စကၠန္႕နဲ႕ အမွ် ေျပာင္းလဲေနတယ္...သိပ္မွန္တာပဲ...
အဲဒီ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ပဲ... ... ...
... ... ...
စာဖတ္ျပီးေတာ့ မေန႕ညက ၾကည့္မိတဲ့ဇာတ္ကားကိုစိတ္ေရာက္သြားျပန္သည္။
Backup plan နဲ႕ Money never sleep ႏွစ္ကား လံုးမွာ မင္းသမီးေတြက မင္းသားေတြကို အိမ္ကသြားဖုိ႕ေျပာတာကိုေတြးမိေစသည္
ဒီခေလးမ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သလားလို႕ ေတြးမိသည္အထိ ေဆးလိပ္အေၾကာင္းေတြကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိလာသည္
အင္း လူစိတ္က ဆန္းၾကယ္သလို လူေတြကလည္း ဆန္းၾကယ္ပါတယ္ေလလို႕ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ရွိဳက္မိသည္
ညီညီ့အစ္ကို
ဟူး....
စိတ္သည္ထူးဆန္းေပစြ ။
စိတ္ေတြကို စိတ္နဲ႕ လိုက္ျပီးဖတ္လိုက္ရတယ္ ။ မေရရျခင္းသာ ေသခ်ာေနေတာ့သည္ ဆိုသလိုပါလားဗ်ာ ။
(အလြမ္းသင့္ညေနခင္းထက္ ပိုၾကိဳက္တယ္ဗ်)
ဒါ ခုမွ ဖတ္မိတယ္.. ဘယ္လိုျဖစ္လုိ႔ ဒါကို ေက်ာ္သြားမိပါလိမ့္..
ႀကိဳက္တယ္ဗ်..
(သူက ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲေမးေတာ့လဲ အမွန္အတုိင္းက်ေနာ္ေျဖခဲ့မိသည္။ဒီမွာက်ေနာ္ ကိစၥတုိင္းမွာ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ေနဖုိ႔ မလုိဟု သင္ခန္းစာတခုရလုိက္ပါသည္။)
း)
Post a Comment